دیہُ دیدار سک لاہ اساڈی، اسیں درس تیرے دے پیاسے ۔
ایہو منگاں جے کجھ ن منگاں، اہا خیر پوے وچ کاسے ۔
ڈھونڈھاں تینوں اتے لبھاں مینوں، اسیں عجب حیران تھیاسے ۔
سنترین سوئی پیارا ملیا، جیڑھا اگے ملیا ہویاسے ۔

ملیا پیارا غم رہا نہ کوئی، میرے من وچ بھئی خوش حالی ۔
جت ول ویکھاں تتے ول دسے، اس باجھہں جائ ن خالی ۔
آپے خاوند آپے بردا، اوہ آپِ سبھس دا والی ۔
سنترین اوہ ملیا اساں نوں، جیندی وچھڑن دی نہیں چالی ۔

شادی غمی دہاں تھیں گزرے، جدوں پیارا سانوں ملیا ۔
سدّ سدّ تھکے اتے آوے ناہیں، ہن آپ اساں ول ہلیا ۔
ملن وچھوڑا میں کینوں آکھاں، اوہ سبھسے نال رلِ ملیا ۔
سنترین پر ملسی اوہو، جیندا قدم اگاہاں ڈھلیا ۔

سکھاں دی ہن آمدن ہوئی، اتے دکھ وداع کر چلے ۔
کیہڑے دکھ جو آپ وہاجھے، اساں نوں نہ ہن کسے گھلے ۔
دکھاں نوں اساں سکھ کر جاتا، جو گن گن بدھے پلے ۔
سنترین ہن اوہ سکھ لدھا، جو ہووے سبھسے غلے ۔

تدھوں بھلیاں نوں دکھ گھنیرے، تدھ ڈٹھیاں دکھ ن کوئی ۔
جے دکھ ہوندا تاں منصور ن روندا، جہنوں سیجا سولی ہوئی ۔
شمس کھلّ اپٹھی لتھی، اوہنوں در در ملے ن ڈھوئی ۔
سنترین سکھ اوہو جانن، ہور جانے بیا ن کوئی ۔

ایہناں سکھاں وچ دکھ گھنیرے ، پر جان ن کوئی سکے ۔
بنّ بنّ لوک تیاری کردے، کوئی پہنچن ورلے پکے ۔
پہنچن سوئی جس قدم ن پچھے، اتے بیا طرف نہیں تکے ۔
سنترین بھج مل سچیاراں، کی بیٹھو ایں جکو تکے ۔

دنیاں جھوٹھی تے سائیں سچا، پر دنیاں پیاری لگے ۔
سچ چھڈے تے جھٹھ وہاجھے، ایہہ نیاؤں پیا تیرے اگے ۔
گھر جیندے وچ دشمن ہووے، اوہ کچرکُ تائیں تگے ۔
سنترین اوہ کدے ن ملدے، جو دنیاں دے ٹھگے ۔

اکو سائیں توں سبھنی جائیں، تینوں سبھ کھسمانے ۔
تینوں جانے سو تیرے جیہا، نہیں جانے بناں پچھانے ۔
چھڈے خودی تاں خود نوں پائِ، ہور جھوٹھے لکھ بہانے ۔
سنترین کائر بہتیرے، کیئی ورلے بنھن گانے ۔

سر دا صرفہ مول ن کردے، سو سورے سنمکھ جاندے ۔
پچھے پیر ن ہرگز پھیرن، اوہ چوٹ مہوں مہ کھاندے ۔
کائر سن سن گھر وچ ڈردے، بن گھائل کرلاندے ۔
سنترین جو سر توں گزرے، ہتھ لگی فتح تنھاں دے ۔

ہمت اگے فتح سکھالی، جو کوئی سورا ہووے ۔
کائر بہتا مہوں بپھاوے، اندر وڑ کے رووے ۔
سورا سوئی جو من نوں جتے، من جت جےَ ہووے ۔
سنترین ربّ ملے تناں نوں، جو کر صافی دل دھووے ۔

جھوٹھی دنیاں اتے لوک وی جھوٹھے، اتے جھوٹھے داعوے کردے ۔
اوہا دنیاں جیڑھی نال ن جاوے، تس پچھے لڑ لڑ مردے ۔
خاص خزانہ اندر تیرے، توں ڈھونڈھیں درِ ہر ہر دے ۔
سنترین جاں محرم ملیا، تاں وارث ہوئے گھر دے ۔

جنہاں نوں لگے شؤک مولے دا، اوہ سبھ کجھ سر تے جھلدے ۔
جھکھڑ جھانجھے اتے لکھ انھیریاں، اوہ وانگ سمیر ن ہلدے ۔
بھکھ وچ رجن اتے ننگ وچ کجن، اوہ بھکھے نی اک گلّ دے ۔
سنترین جنھی اکھیں ڈٹھا، کی آکھن سکھ اک پل دے ۔

لگا پریم تے نیم گئے بھج، جیوں سورج چڑھے انھیرا ۔
ملیا پیارا ساڈی ہوئی تسلا، سانوں کون تیرا کون میرا ۔
ملیا مڑ کے وچھڑن ناہیں، توڑے مل ویکھے اک ویرا ۔
سنترین ایہہ وڈا تماشہ، پر ویکھے ہوئِ کے تیرا ۔

چند چڑھیا جگ ہوئی شادی، اتے چند ممارکھ مینوں ۔
اج ملیا یار پیارا سانوں، ایہہ چن میرے جیہا کینوں ۔
اجیہا ملیا جیہا ملدا آیا، جاں دور کیتا وچوں مینوں ۔
سنترین ایہہ چن ممارکھ، اساں نور ڈٹھا ہر شے نوں ۔

اتے جے سائیں نوں ملیا لوڑیں، تاں پلہ پکڑ فقیراں ۔
چھڈے خواہش تاں لہیں اسائش، چک پونی تدبیراں ۔
جِ دل خالی تاں ہووی خوش حالی، تیریاں معاف ہوون تقصیراں ۔
سنترین جنہاں خوشی ربانی، اوہناں پائیاں خاص جگیراں ۔

ظاہر کوک سنائی تینوں، میرا دلبر دل وچ وسے ۔
دل وچ وسے بھید ن دسے، اوہ دل وچ دل نوں کھسے ۔
جاں جاتا تاں آپ پچھاتا، بن جاتے اوہ نسے ۔
سنترین ایہہ رمز اجائب، کوئی عارف کامل دسے ۔

کی آئؤں جاں نیئت کھوٹی، تیرا آون کتے ن لیکھے ۔
اتے چھپ چھپ عیب کریں بریانئیاں، اوہ ظاہر سبھ کجھ ویکھے ۔
آون تس دا جس سچ پچھاتا، اوہ ہرِ ویکھے ہر بھیکھے ۔
ایتھے سنترین کوئی اک ادھ ورلا، جو ہرِ نوں ہر وچ ویکھے ۔

جیہی لاون تیہی توڑ نبھاون، تے مل تنھاں دا پؤندا ۔
جے لگی ادھ وچوں ٹٹے، تاں پھرے چؤراسی بھؤندا ۔
اک نبھاہن اک توڑن والے، ایہہ سودا اپنی گٔوں دا ۔
سنترین کم زور دا ناہیں، کم اتھے اک رؤں دا ۔

جو ستے سو سبھے مٹھے، جو جاگے سو بھاگے ۔
سچ نوں لگا سو سچا ہویا، اتے جھوٹھا دوزک جاگے (جھاگے) ۔
جے آپ پچھانے تاں آپے ہووے، چھٹ پؤنی لاگے داگے ۔
سنترین جنہاں سائیں پایا، تے اصلی اوہا جاگے ۔

کیتے کم سائیں دے ہوون، کیوں بنھدا جھوٹھے داعوے ۔
جاں اوہ دیندا تاں سبھ کوئی لیندا، بن دتے کی کوئی کھاوے ۔
اتے تیرا کیتا کجھ ن ہوندا، کیوں مرنے لے لے ہاوے ۔
سنترین ہن سونپ سائیں نوں، اس بھاوے جو کجھ بھاوے ۔

اتے ہنڈری ربّ ن ملے کدانہی، جے لکھ جتن کریون ۔
مرشد بن کامل دے باجھوں، اسمان پاٹے کیوں سیون ۔
سر دیون تے من نوں سونپن، اوہ آبہیاتی پیون ۔
سنترین اوہ ملن اسانوں، ساڈیاں اکھیاں ٹھنڈھیاں تھیون ۔

گلّ سائیں دی جےَ نوں پیاری، سو سائیں دا ہووے ۔
سن سن سخن فقیراں والے، اوہ دل وچ پیا رووے ۔
کھجمت تھیں اس عظمت پائی، جو دل دی صافی ہووے ۔
سنترین جس آپ پچھاتا، اوہ سکھ دی نیندر سووے ۔

سکھ دی نیندر اوہو سوندا، جینوں ہور دلیل ن آہی ۔
توڑے ٹکڑے منگ کر کھاندا، اس دے دل وچ بے پرواہی ۔
دوویں جہان اس دے بردے، جینوں کھجمت خاص الٰہی ۔
سنترین جو خودی تے گزرے، اس نوں وچ دل دے بادشاہی ۔

سکھ دکھ دی جنہاں کار ن کائی، اوہ خاص سائیں دے ہوئے ۔
اینلہک ایہہ ورد، اوہناں دا، اوہ سنمکھ سولی ڈھوئے ۔
سولی نوں چا ممر کیتا، چڑھکے وائز گوئے ۔
سنترین جنہاں منصب پایا، وچ پاک قطار پروئے ۔

سبھ کجھ بنیا تے کچھ ن بنیا، اسیں لدھی ڈھونڈھ نشانی ۔
سبھ کچھ کردے تے کجھ ن کردے، اتھے چال اہا انسانی ۔
اتے جو بنیا سو آپے بنیاں، نہیں دوجا ذکر زبانی ۔
سنترین اساں کی لے واریا، جو جیؤ کیتا قربانی ۔

شادی غمی اوہناں اکو جیہی، جیڑھے آپ خودی توں گزرے ۔
اتے جو کجھ ہووے سو سر تے منن، اوہ ہریک تے بیؤزرے ۔
جو دم کڈھن سو یاد سائیں دی، دم پون تنھاں دے مجرے ۔
سنترین اوہناں ڈٹھا تماشہ، بیٹھ سائیں دے حجرے ۔

دم قدم جنہاں دے دوویں برابر، سو سائیں ول آون ۔
اتے دم پچھے تے قدم اگیرے، اوہ خاص فقیر سداون ۔
قدم پچھے دم اگے مارن، اوہ ہرگز سائیں ن بھاون ۔
سنترین رب ملے تنھاں نوں، جیہڑے غیر دلیل ن آون ۔

آپے گھر آپے گھر والا، کوئی ورلے کامل جانن ۔
اتے 'اینلہک' تحقیق کیتا، اونا ہور ن حرف پچھانن ۔
کوئی جھڑکے تے کوئی منے، اوہ دل وچ غیر ن آنن ۔
سنترین جنہاں خواہش ن کائی، اوہ لمے تان کیوں تانن ۔

جو سکھ اک پل یار ویکھدے، وچ سو جہان دئیں ن دسے ۔
اتے جس دے اتے مہر فکر (فقر) دی، سکھ آوے تس دے حصے ۔
خودی بری اتے خودی نوں چھڈے، تاں یار تیرے تے وسے ۔
سنترین ڈھونڈھن بہتیرے، پر یار لدھا کسے کسے ۔

تے اٹھے پہر اوہ خوشی ہمیشاں، جنہاں رمز کامل دی پائی ۔
خاص سائیں دے اوہ نزیکی، جو پل نہیں سہن جدائی ۔
ملن سکھ تے دکھ وچھوڑا، ہور شادی غمی ن کائی ۔
سنترین اوہ دولت لدھی، جہڑی نہیں سی کدے گوائی ۔

دکھ چھڈائ تے سکھ نوں لائِ، جاں کرم آپ سائیں کردا ۔
تے دکھاں نوں ایہہ بھج بھج پؤندا، تے سائیں دے سکھ توں ڈردا ۔
میہر کرن جو سائیں والے، تاں پیر سائیں ول دھردا ۔
سنترین اساں اکھیں ڈٹھا، جاں دور ہویا وچوں پڑدا ۔

جنہاں اپنی خودی گوائی، تے سبھ عذابوں چھٹے ۔
اوہناں جگات کیہی پھر لگے، جنہاں پنڈ سروں چا سٹے ۔
خودی گوائِ تاں سبھ کچھ پائِ، اس خودی بہت گھر پٹے ۔
سنترین ربّ ملے تنھاں نوں، جہڑے دنیاں کولوں تٹے ۔

تنھاں خواہش رہی ن کائی، جنہاں جگ نوں جاتا فانی ۔
بن سائیں اوہ ہور ن ویکھن، سن سمجھن سخن حقانی ۔
برا بھلا اوہ کسے ن آکھن، جنہاں غیر ن ذکر زبانی ۔
سنترین جو سر تے گزرے، سو محرم ہوئے نال جانی ۔

سائیں سانوں میل اوہناں نوں، جو تیرے رہن حضوری ۔
رہن حضوری تے بیمغروری، سے خاص بندے اوہ نوری ۔
کرن قناعت تے پکڑن گوشہ، اتھے کار اہا منظوری ۔
سنترین اوہ کامل ہوئے، جنہاں ذکر کیتا منصوری ۔

جنہاں جگات سائیں دی کڈھی، اوہ ہور جگات ن کڈھدے ۔
اک پل جدا ن ہوون ہرگز، اوہ حرف بِ نقطہ پڑھدے ۔
کھوٹے کھرے تداہیں جاپن، جاں نظر صرافاں چڑھدے ۔
سنترین جنہاں سائیں پچھاتا، اوہ نال سائیں دے ہنڈھدے ۔

ٹیڈھیاں پگاں تے بانکیاں چالاں، توں ایہہ ن چھڈیں کداہیں ۔
جے آپ چھڈے تاں سبھ کچھ پائی، تے ایہناں رہنا ناہیں ۔
اتے پچھوندے تے پچھوتاسیں، جد تران ن رہسیا باہیں ۔
سنترین ہن سمجھ سویلے، نہیں روسیں دے دے ڈھاہیں ۔

ایہہ جوانی تیری مست دوانی، کچھُ اگے دا کر توسا ۔
اتے کئی جوانیاں تدھ اگے چھڈیاں، ہن اس دا کون بھروسہ ۔
مل مرشد کم کر لے اپنا، اتے پکڑ بہو کوئی گوشہ ۔
سنترین ڈھل تیری ولوں، اس تیرے نال نہیں روسا ۔

جیہا ظاہر تے اویہا چھپیا، اس نوں کیکن کوئی جانے ۔
سٹے خدی تے خود نوں پائے، خود ہوئِ کے خوشیاں مانے ۔
اوہو اول تے اوہو آخر، کہےَ وچ وچ ہور دھنگانے ۔
سنترین ایہہ رمز کامل دی، بن کامل کی کوئی جانے ۔

جتھے میں اتھے اوہ ن لبھے، جتھے اوہ تتھے میں ناہیں ۔
دھپ چھاں ایہہ دوویں اکٹھے، ایہہ ڈٹھے کسے کداہیں ؟
جے بھینگا اک نوں دوئ ویکھے، کی ڈٹھیاں دوئ ہوئِ جائی ؟
سنترین اوہ اک دا ایکو، خط سچا نال گواہی ۔

اہا گواہی منصور وی دتی، اتے شمس وچ ملتانی ۔
بلا میم پیکمبر آکھیا، بستانیا جسمانی ۔
سبھنا اکو حرف پچھاتا، ڈھونڈھ ڈٹھا وید قرآنی ۔
سنترین تحقیق اہا گلّ، سبھ آکھن نال زبانی ۔

جنہاں اپنا آپ پچھاتا، اوہ سبھ دی خاطر کردے ۔
ہر ہر دے وچ ہرِ نوں دیکھن، تے ہر یک دے اوہ بردے ۔
نہ اوہ کرن بہشت دی خواہش، نہ دوزک توں ڈردے ۔
سنترین جنہاں خودی گوائی، تے خاص سائیں دے گھر دے ۔

کر قناعت جنہاں گوشہ پکڑیا، اوہ سبھ عذابوں چھٹے ۔
دنیاں وچ اوہ رہن اویہے، جو ن گنڈھے ن تٹے ۔
دولت دی اوہناں کمی ن کائی، اوہناں خاص خزانے لٹے ۔
سنترین جنہاں سائیں دی دولت، اوہ مول ن کدے نکھٹے ۔

اک جھوٹھے اوہ جھوٹھ نوں لگے، اتے سچے سچ ول لگدے ۔
اک اندروں جھوٹھے تے اتوں سچے، اوہ لوکاں نوں لے ٹھگدے ۔
دل تھیں سچے اوہناں سچ پچھاتا، اوہ واقف ہوئِ رگ رگ دے ۔
سنترین جتھے کم سچیاراں، اتھے جھوٹھے مول ن تگدے ۔

اک آکھن اسیں سبھ تے اچے، ایہہ گلّ پکڑی کئیاں ۔
جیوں چام-چٹھیاں اڈیاں سورج نو، اوہ پھر کے ٹوئ پئیاں ۔
اوہ آکھن سورج رہا دراڈا، اسیں سورج نوں لنگھ گئیاں ۔
سنترین پڑھ عمل ن کردے، جنہاں الٹ کلاماں پئیاں ۔

اک جاون مکے تے حاجی ہندے، اک تیرتھ کر کر مردے ۔
وچے مکا تے وچے کانسی، اوہ دل دا حج ن کردے ۔
تے کاٹھ دی بیڑی چڑھ نہیں لنگھدے، اوہ پتھر تے چڑھ تردے ۔
سنترین بن سائیں لوکاں، ہور پیر ڈنگے سبھ دھردے ۔

جے سائیں جاتا تاں سبھ نوں جاتا، بن جاتے کجھ ن جاتا ۔
جے سائیں ڈٹھا تاں سبھ کجھ ڈٹھا، بن ڈٹھے اندھراتا ۔
سائیں ملیا تاں سبھ ہے ملیا، بن ملیاں جھوٹھا ناطہ ۔
سنترین جنہاں اک سنجاتا، اوہناں سبھ کجھ جاتا پاتا ۔

ویہدت پئی جنہاں واحدت سائیں دی، اوہ واحدت نوں ہی بھالن ۔
واحدت نال اوہ واحدت ویکھن، اتے نال واحدت دے جالن ۔
بن واحدت کچھ ہور جو دسے، اوہ نال واحدت دے ٹالن ۔
سنترین جنہاں واحدت سمجھی، اوہ واحدت نوں ہی پالن ۔

جینوں ملے یار پیارا، اس خواہش کیں دی ہووے ۔
تس دے نال برابر کائی، جیندے لگ جانی گل سووے ۔
جے ملیا تس خوشی ن ماوے، بن ملیا بہہ بہہ رووے ۔
سنترین لکّ بنھ اتے ول، جو ہووے سو ہووے ۔

جینوں لگے سائیں پیارا، تے جگ وچ سکھیا سوئی ۔
اتے ایہہ دنیاں جس مٹھی ڈٹھی، اس دنیاں دشمن ہوئی ۔
اکنا نوں لے دوزک گھتے، اک در در لین ن ڈھوئی ۔
سنترین جہڑے چھڈ کھڑوتے، تن اگے مجل ن کوئی ۔

دل تے ہور دلیل ن سٹے، اتے در کامل دے جاوے ۔
بردا ہووے اوہناں دے در دا، اتے بن مل آپ وکاوے ۔
جو آکھن سو سر تے منے، اتے مہوں ن بیا الاوے ۔
سنترین جو ہووے اوہناں دے، خیر فقر دا پاوے ۔

خیر فقر دا اوہناں نوں ملیا، جنہاں اپنی خودی گوائی ۔
تے ہر یک دے وچ ہرِ نوں ویکھن، ہور خواہش اوہناں ن پائی ۔
ہر یک قدم اگیرے کردے، جنہاں پاک محبت پائی ۔
سنترین اوہ پھرن خوش حالی، جنہاں مستی اصلی پائی ۔

جنہاں جاتا اساں کم سائیں نال، اوہناں چھڈے ہور وکھالے ۔
اتے جیہی آوے اوہ سر تے جالن، کم کرن فقیراں والے ۔
دم دم نال سمالن دوست، اتے خوشی ریہن ہر حالے ۔
سنترین اوہ اس جا پہنچے، جتھے پہنچے سائیں والے ۔

آپے ظاہر تے آپے باطن، ہور غیر نہیں بن آیا ۔
جاں اینلہک تحقیق کتو نے، تاں ایہہ سخن علایہ ۔
سٹے خودی تاں خود نوں پائے، وچ خودی بھلاوا پایا ۔
سنترین ایہہ نقطہ اس دا، ایہہ کامل تھیں ہتھ آیا ۔

لا مکان وچ سیر اساڈا، اتھے غیر ن دسے کوئی ۔
اوہو غیر جو غیر نوں ویکھے، اوتھے غیر ن لیندا ڈھوئی ۔
جس سائیں مٹھا تس غیر ن کوئی ڈٹھا، تس دی صافی ہوئی ۔
سنترین ایہہ راہ فقر دا، مر پہنچے ورلا کوئی ۔

راہ فقر دا جنہاں لگا پیارا، اونھاں کرنا سی سوئی کیتا ۔
نال مرشد دے جنہاں پاک محبت، تنھاں خاص پیالہ پیتا ۔
اک پل جدا ن ہوون مولے، اونھاں دل سائیں نال سیتا ۔
سنترین جو ہرِ ول لگے، تنھاں جنم امولک جیتا ۔

سائیں نال محبت جسدی، اوہ صرفہ کوئی ن کردا ۔
جو کجھ ہووے سو سر تے منے، اوہ مرن تھیں اگے مردا ۔
جیڑھا سنگ لگا سچیاراں، اوس رہیا ن کوئی پردہ ۔
سنترین جس آپا چھڈیا، سو وارث ہویا گھر دا ۔

بن سائیں ہور ذکر ن کردے، سے خاص سائیں دے ہوون ۔
بن سائیں کجھ ہور جو دسے، تاں ڈھاہیں دے دے روون ۔
سن سن سخن فقیراں والے، غیر دلیلاں دھوون ۔
سنترین جاں شکّ ن رہا، تاں سکھ دی نیندر سوون ۔

جس نوں لگے سائیں پیارا، اوہ راہ فقر دے چلدا ۔
منے حکم رجائِ سائیں دی، سبھ کجھ سر تے جھلدا ۔
کامل مرشد جینوں ملیا، سو مہرم ہویا دل دا ۔
سنترین ایہہ وکھت ضروری، کم نہیں ایہہ کلّ دا ۔

فقر اوہ جنہاں فکر ن کوئی، جیڑھے رب دے راہ وکانے ۔
دل وچ خواہش ن رہی کائی، جگ وچ رہن نمانے ۔
باطن ذکر ہمیشاں کردے، ظاہر کوئی ن جانے ۔
سنترین اوہ سبھ تے ڈاڈھے، پر ہندے تان نتانے ۔

اگے غیر ن رہا دسے کوئی، تدھ آپے غیر بنایا ۔
اول آخر ہور ن کوئی، وچ خودی بھلاواں پایا ۔
سبھنا رل کے اکو آکھیا، منصور بھی ایہو علایہ ۔
سنترین تحقیق اہا گلّ، جو سبھناں آکھ سنایا ۔

لا مکان وچ سیر اساڈا، اتھے ہور ن پہنچے کوئی ۔
لکھ سیانے اتے علماں والے، اوہ ہرگز لہن ن ڈھوئی ۔
پہنچے سوئی جو خودی توں گزرے، جنہاں دل دی صافی ہوئی ۔
سنترین کی صرفہ سر دا، اتھے بن سر لکھ کھلوئی ۔

جینوں سائیں اپنے ول سددا، اوہ نال فقر دے بینہدا ۔
بنا میہر سائیں دے لوکا، وچوں نقطہ مول ن ڈھینہدا ۔
چھڈے خودی تاں خود ہو بیٹھے، جو عارف سو کہندا ۔
سنترین توں آپا چھڈ، باقی جو رہندا سو رینہدا ۔

فقر سوئی جےَ نوں فکر ن کوئی، بِ فقرہ فقر کہاوے ۔
دل تھیں غیر دلیل ن آنے، تے مونہوں ن غیر الاوے ۔
دم قدم دوویں کرے برابر، سو خاص فقیری پاوے ۔
سنترین ایہہ راہ فقر دا، بن کامل ہتھ ن آوے ۔

جےَ نوں جاگے چنگ عشقَ دی، اس ہور نہیں کچھ بھاوے ۔
سسی پنوں تے لیلیٰ مجنوں، ہیر رانجھا سبھ کوئی گاوے ۔
باطن والے منصور جیہے، لے سر توں پرے کھڈاوے ۔
سنترین ایہہ کرم سائیں دا، کوئی عشقَ ن مل وکاوے ۔

ظاہر عشقَ جنہاں نوں لگا، اوہناں سر توں قدم اگیرے ۔
تے سچی سونک سائیں دی والے، سو کیوں رہن پچھیرے ۔
ویکھن خاک تے نہیں منہ موڑن، کوئی نور والا منہ پھیرے ۔
سنترین کی آکھ سناواں، ایہہ رانجھن پرے پریرے ۔

کی آکھاں اک پل سکھ دی گلّ، مونہوں ن آکھی جاوے ۔
تے جس نوں وتھ ن پؤندی پل دی، اوہ کی آکھ سناوے ۔
جے لکھ بہشت تس اگے دھریئن، بن دلبر ہور نہ بھاوے ۔
سنترین سکھ دات خصم دی، سو جانے جس نوں آوے ۔

تے تدھ سائیں وچ فرق ن کوئی، جے ٹک دئی گوائیں ۔
اتے باہر ڈھونڈن تھیں توں چھٹیں، دل وچ دلبر پائیں ۔
چھڈے شکّ تے حق پچھانیں، جے نال مرشد دل لائیں ۔
سنترین سکھ تد ہتھ آوی، جے ن ویکھیں دائں بائیں ۔

ایہہ نقطہ جس دے ہتھ آیا، تس ہور ن رہیا کرنا ۔
آکھن وچ ایہہ بہت سکھالا، پر مرن تھیں اگے مرنا ۔
نہ کوئی خواہش بہشت دی رکھے، اتے نہ دوزک تے ڈرنا ۔
سنترین اتھے ایہہ سیانپ، لڑ لگ کامل دے ترنا ۔

بن مرشد کامل دے باجھوں، ہور راہ سبھو کوئی بھلدا ۔
جینوں مرشد نال محبت، تن سر چھتر فتح دا جھلدا ۔
خیر فقر دا تس ہتھ آوے، جو در کامل دے رلدا ۔
سنترین چل مل سچیاراں، ایہہ راہ وڈا ای پل دا ۔

سکھ سائیں دا تس دے حصے، جےَ نوں کم ن دنیانداراں ۔
لین دین جس نال فقیراں، اوہ کردا سدا بہاراں ۔
کرے کنائت تے پکڑے گوشہ، وچ بیٹھا گل گلزاراں ۔
سنترین اس خوشی ہمیشاں، جس محبت پائی یاراں ۔

اندروں دنیاں نال محبت، اتے ذکر سائیں دا کردا ۔
گلیں سیر کرے اسمانیں، تے کوڈی توں لڑ مردا ۔
پیریں سنگل تے ہتھ ہتھوڑی، او ڈٹھوئی کوئی تردا ۔
سنترین اوہ ٹھگّ سائیں دا، اس تھوں دوزک بھی پیا ڈردا ۔

دل وچ جس نوں سائیں پیارا، اوہ بھی سبھ کجھ کردا ۔
لوکاں وچ اوہ لوکاں جیہا، اگے قدم فقراں وچ دھردا ۔
دل وچ ہرگز غیر ن جانے، ظاہر لڑدا مردا ۔
سنترین اوہ دوویں برابر، وچ ذرا کو جیہا پڑدا ۔

جس نوں ملیا یار پیارا، اس سکھ نال عمر وہانی ۔
بن دلبر ہور تس ہور ن دسے، ملن دی ایہہ نسانی ۔
ملیاں جدا ن ہووے ہرگز، جیوں برف ملی نال پانی ۔
سنترین پر ملدا اوہو، جس کیتی طبع نمانی ۔

جس نوں مرشد نال محبت، سکھ آوے تسے دے حصے ۔
ظاہر نیک عمل جو کردا، اس باطن غیر ن دسے ۔
سچی سک تے منگ سچیاراں، اے ہتھ چڑھی دؤلت کسے ۔
سنترین اوہ سبھ تھیں ڈاڈھے، پر دل تھیں سبھ تھیں لسے ۔

جس نوں کم سائیں نال ہویا، اوہ لوکاں ولّ کی ویکھے ۔
کوئی نندے، کوئی بندے، اس نوں، دوویں اکتے لیکھے ۔
دل تھیں ہرگز غیر نہ جانے، اوہ ہرِ ویکھے ہر بھیکھے ۔
سنترین جو خودی توں گزرے، سو ازب تماشہ ویکھے ۔

جنہاں کماں نوں بھج بھجِ پؤندے، سے کم ن کتے آون ۔
جیڑھا کم ضروری سبھ نوں، اس توں بھج بھج جاون ۔
چھڈن سچ تے کچّ وہاجھن، سو آخر پچھوتاون ۔
سنترین جیڑھے چھڈ کھلوتے، سے ہرگز خطا ن کھاون ۔

کم ضروری پئے بے مکدوری، ایہہ آخر کم ن کم دے ۔
حیلے لکھ دنیاں دے کردے، ساری عمر گئی وچ غم دے ۔
حکم حکومت چار دہاڑے، ایہہ دام چلاون چمّ دے ۔
سنترین تنھاں ہوئی خلاصی، جیڑھے واقف ہوئے دم دے ۔

جیڑھے دم دے واقف ہوئے، سے غیر دلیل ن کردے ۔
جو دم کڈھن سو یاد سائیں دی، اک قدم ن ڈنگا دھردے ۔
اک پل جدا ن ہوون ہرگز، جتھوں تائیں سردے ۔
سنترین جیڑھے واقف دم دے، سے خاص سائیں دے بردے ۔

جیم ضرور کماں دی کیہی، جاں اتھے مول ن رہنا ۔
جس نوں رات سراں وچ آوے، تس دعویٰ کی بنھ بیہنا ۔
دن چڑھیا اٹھ راہی ہویا، اس بھلا برا کی کیہنا ۔
سنترین جے ملے فقیراں، تاں سبھ ول تیرا لیہنا ۔

کم ضروری تیرے اتھے رہسن، پؤسی کم اگیرے ۔
اک قدم تیرے نال نہ جاسن، جیڑھے منّ بیٹھوں توں میرے ۔
جنہاں نال محبت تیری، سو دشمن ہوسن تیرے ۔
سنترین ایتھے رہن ن ہوندا، کجھ کر لے کم سویرے ۔

دال دین ن ہووے کسے دے اگے، جے لکھیا سبھ دے نالے ۔
چؤراسی لکھ زون اپائی، اوہ سبھ نوں آپ سمالے ۔
پل پل خبر لئے اوہ سبھ دی، مات پتا جیوں پالے ۔
سنترین ہن چنتا کیہی، جاں رازق ڈٹھا نالے ۔

کی آکھاں اک پل سکھ دی گل، مہوں ن آکھی جاوے ۔
جس نوں وتھ ن پؤندی پل دی، اوہ کی آکھ سناوے ۔
جِ لکھ بہشت اگے دھریئے، بن سائیں بیا ن بھاوے ۔
سنترین سکھ دات خصم دی، سو جانے جس نوں آوے ۔

جیہا سائیں سنتاں پیارا، ہور نہ ہوندا کسے ۔
اتے جیہڑا قدر سائیں دی جانے، سکھ آوے تس دے حصے ۔
جس دی لگن ہووے دل اندر، اس ہر ول اوہو دسے ۔
سنترین سائیں دا ہوویں، تاں سائیں تینتھے وسے ۔

مہو جانی نال اوہو ہوئِ، جنہاں لڑ کامل دا پھڑیا ۔
تے جس تے نظر مہر دی کردے، اوہ گھر اپنے جائ وڑیا ۔
بن مرشد کم کجھ نہ ہوندا، ایہہ گھاٹ (گھاڑ) اویہا گھڑیا ۔
سنترینُ گھر ربُ دا اچا، بن پؤڑی کوئی ن چڑھیا ۔

تے جیڑھا اچی جاہاں تے بہندا، اس نوں سبھ کچھ دسدا ۔
جس ول ویکھے سائیں ہی ویکھے، ہتھ پھڑے مرشد لے جس دا ۔
نظر کامل دی بہتے تارے، ناؤں لئی کس کس دا ۔
سنترین جے کرم کرے رب، میں بھی ہوواں تس دا ۔

ہندو ترک دہیں تھیں نیارے، جات فقر سائیں ہویا آپے ۔
تے اکھیں والیاں نوں سبھ کچھ معلوم، تے انھے نوں کیکر جاپے ۔
جیہے اسیں تیہے جیہے اے بھی، سبھ نوں جاندے ماپے ۔
سنترین اوہ ہور اکھیں نی، جنھی اکھیں فقر سنجاپے ۔

کاف قناعت کرے جے کوئی، اس خاطر کجھ ن رینہدی ۔
راجا رنک اسے نوں دسدا، جس نوں خواہش دل وچ بینہدی ۔
کرم کرے تاں خواہش چھٹدی، نہیں جاندی دنیاں وینہدی ۔
سنترین کوئی دل تھیں چھڈدا، اتے مونہوں سبھا پئی کینہدی ۔

سے ثابت عشقَ اسے دا ہویا، جس پچھے قدم ن دھریا ۔
ہر دم قدم سوایا اگے، جتھوں تائیں سریا ۔
حرص ہوائ دنیاں دی چھڈی، لڑ لگ کامل دے تریا ۔
سنترین نقطہ ہتھ آیا، جاں علم بینکتا پڑھیا ۔

جے ذکر کیتا منصور خدائی، اس اینلہک سنایا ۔
تحقیق کیتا دل نال گواہیاں، تاں ایہہ سخن علایہ ۔
لوکاں پھڑ کے سولی چاڑھیا، اس کامل درجہ پایا ۔
سنترین منصور ن رہا تاں، ایہہ نقطہ ہتھ آیا ۔

اینا وکھیاں دے سواد سارا جگ ٹھگیا، توں ایہہ ن چھڈیں کداہیں ۔
تپے تپیسر سبھ نوں ٹھگدے، جیڑھے رہندے اٹھ سباہیں ۔
سر دے کیس چٹے سبھ ہوئِ تیرے، توں اجے بھ سمجھے ناہیں ۔
سنترین جے چھڈے ایہناں نوں، تاں ہووی سکھ تدائیں ۔

وکھیاں دا سواد تانہیں ایہہ چھٹتا، جے سائیں دا رس آوے ۔
گلّ نال پھڑن بہتیرے، کر کر جھوٹھے داوے ۔
ہور کویں سواد ن چھٹے ایہناں دا، توڑے اٹھسٹھ تیرتھ نھاوے ۔
سنترین جس امرت پیتا، تس ہور سواد ن بھاوے ۔

بنا درد کوئی فقر ن ہوسی، اگے ن کوئی ہویا ن ہوندا ۔
درد رفیق ہمیشہ فقر دا، اوہ نال درد دے ہسدا روندا ۔
جس نوں درد سو حاصل ہویا، بن درد سو دور کھلوندا ۔
سنترین سو کامل ہوندا، جو ہتھ دنیاں توں دھوندا ۔

جیہڑے سبھ وچ سائیں ویکھن، تنھا در ہتھ آوے ۔
بنا درد کوئی فقر ن ہوندا، توڑے بنھے وڈے داعوے ۔
جس نوں شوق فقر دا ہووے، سو دردونداں کول جاوے ۔
سنترین ایہہ درد فقر دا، لے سر توں پرے کھڈاوے ۔

منصور لے لوکاں سولی چاڑھیا، اس ذرا ن غصہ آندا ۔
وچ دریاؤ دے جو باہ گھتو، مت لوک کوئی کوئی رڑھ جاندا ۔
سر توں پرے درد اس کیتا، مونہوں اینلہک الاندا ۔
سنترین ایہہ درد اویہا، خود ہوئِ کے خودی نوں کھاندا ۔

جماعت بنایاں سادھ ن ہوندا، نال ہوون اوٹھ نگارے ۔
ببھوت چڑایاں سادھ ن ہوندا، نہیں ہوندا جٹاں سوارے ۔
کٹھن ودیا پڑھ سادھ ن ہوندا، بھاویں وید پڑھے مکھ چارے ۔
سنترین سادھاں دے لکھن، سادھ ہوندا من دے مارے ۔

سادھ ناؤں سودھے ہوون دا، جو چھلول سبھے چھڈے ۔
دل تھیں ہور خیال بھلائِ، من اکتے ول گڈے ۔
کر سنتوکھ بہہ رہے کنارے، ن ہتھ کسے اگے اڈے ۔
سنترین سادھ ورلے ہوندے، بھاگ جنہاں دے وڈے ۔

جنہاں رازق سائیں جاتا، سے نال توقع بینہدے ۔
منن حکم رجائِ سائیں دی، اتے سبھ کچھ سر تے سینہدے ۔
جیہی آوے تیہی جالن، سوال ن کسے کینہدے ۔
سنترین جنہاں رازق جاتا، سو سبھ طرحاں راضی رینہدے ۔

جنہاں جاتا اتھوں سرپر جانا، اسیں اگوں دا کجھ کریئے ۔
جو دسدا سو نال ن نبھدا، تس پچھے کیوں کر مریئے ۔
ہرگز ڈھل ن کریئے کم وچ، جتھوں تائیں سریئے ۔
سنترین سنگ کریئے تنھاں دا، لڑ لگ جنہاں دے تریئے ۔

پڑھِ پڑھِ ودیا لوک رجھاون، کئی پنڈت کئی سیانے ۔
کرن تپسیا کرن وکھالا، جا بہندے مڑھی مسانے ۔
سائیں نال ن کم اوہناں دا، اوہ مایہ ہتھ وکانے ۔
سنترین سارا جگ مورکھ، اک صاحب لوک سیانے ۔

اج دا کم نہ گھتیں کلّ تے، کی جانا کلّ کیہا ۔
سنتاں نال گزران کریوے، کھائِ کے بہا تریہا ۔
ہن دیاں بھلیاں ٹھور ن کائی، ن کوئی سکھ سنیہا ۔
سنترین ہن ڈھل ن کریئے، لکھاں دی گلّ ایہا ۔