آئیں ساڈے ویہڑے روپ وے
آئیں ساڈے ویہڑے ۔

لے رنگ سرنگے پھلّ وے
دل اساں شنگارے ۔
تے گھول گھتے نے تیں لئی
ڈھوئے در سارے ۔
ساڈے جذبے اکھ اگھیڑ وے
راہ تکن تیرے ۔

ایہناں نیناں اندر پیار وے !
اساں رین گزاری ۔
ساڈی نیند رہی بے-خواب وے،
تے پلکاں بھاری ۔
چناں ! سکاں سک سک تیریاں
ہو گئے سویرے ۔

تیرے راہاں اتے روپ وے
ساڈے بھاگ نے ستے ۔
کی ٹٹسن، جو سیں دے گیا
سفنے، بے رتے ؟
چمّ تیرے چننا پیر-چنہ
اساں ہنجھو کیرے ۔

تیں باجھوں میرے گیت وے
رس-ہین ادھورے ۔
دس تیں بن مرے خیال وے
چناں ! کون سرورے ؟
تیرے پیراں دی اک چھوہ تئیں
راہ سہکن میرے ۔

آئیں ساڈے ویہڑے روپ وے
ہو گئے اویرے ۔

تھمے سن طوفان چروکے
سوں چکے سن پیار ۔
ٹمب جگا گئی جیون-طرباں
مڑ کوئی جادو-ہار ۔

سورج-وناں متھا لشکے
مگھدا حسن-غرور ۔
چھوہ نیناں دی بھردی جاوے
انگ انگ وچ صرور ۔
جیون وچ خشبوآں-لدی،
وس گئی آن بہار ۔

گواچی سمیاں دی دھند اندر
گلوکڑی دی حور ۔
اج آ اوہو رہی اے میرے
کھالیپن نوں پور ۔
ہوش میری تے چھاندی جاوے
بن بن کوئی خمار ۔

لبھدی رہی کلپنا جسنوں
دھنداں دی ہک چیر ۔
دیس کال دیاں حداں لنگھ لنگھ
آن ملی اوہ ہیر ۔
نچ اٹھی مسکان-روپ ہو
میں ہنجھوآں دی دھار ۔

چھلدی رہی چھلاوی بن بن
دھندلی جہی تصویر ۔
کھڑی اے موہ-زنجیراں جکڑی
بن اوہ کوئی اسیر ۔
ہلن دیوے نہ اک پل لئی
ایہہ دھرتی دا پیار ۔

اک سی راجا، اک سی رانی،
بیت چکے دی گل پرانی،
جو توں اپنی امیں کولوں
سنی کدے سی اج سنا ۔
ماں نی کوئی بات سنا ۔

اک سی راجا، اک سی رانی،
ست دھیاں توں اسدیاں جانی،
سبھ توں چھوٹی بڑی پیاری،
دیوے دیس نکالا چا ۔
ماں نی کوئی بات سنا ۔

اک سی راجا، اک سی رانی،
تے شہزادی بڑی سیانی،
انہونے کم اس کروائے،
آخر اوہ وی جتی آ ۔
ماں نی کوئی بات سنا ۔

اک سی راجا، اک سی رانی،
ات سوہنی دلچسپ کہانی،
سو سالاں دی نیند شزادی
ستی نوں کوئی رہا جگا ۔
ماں نی کوئی بات سنا ۔

"اک سی راجا، اک سی رانی،"
میں نہیں سننی گلّ پرانی،
کوئی نویں کہانی پا،
ماں نی کوئی بات سنا ۔

"محلاں دے وچ اک شہزادی،
روپ دی ٹکڑی، دل دی سادی،"
ایہہ وی سن سن لتھ گیا چاء،
ماں نی کوئی بات سنا ۔

"کوہ قافاں دی دیؤ-کہانی،
قیدن اک پریاں دی رانی،"
نہ، اج بات نویری پا،
ماں نی ! کوئی بات سنا ۔

"کہندے سی اک دھرمی راجا،
خوش رہندی سی جسدی پرجا،"
پر نہیں ساڈا اس سنگ واہ،
ماں نی ! کوئی بات سنا ۔

کوئی کہانی اس دھرتی دی،
کوئی کہانی اس بستی دی،
اج کوئی بات ایسدی پا !
ماں نی ! کوئی بات سنا ۔

ساڈا راجا، ساڈی پرجا،
ایہہ کیوں اچا نیواں درجہ،
اج مینوں ایہہ گل سمجھا،
ایہناں دی کوئی بات سنا ۔

بھاویں رنگن ہر اک صدی نوں
کئی گھلو-گھارے ۔
لکھ ویراں بھاویں بدی توں
پئی نیکی ہارے ۔
پر کدے سنہرے جگت دا
نہ اوہ سفنہ ٹٹا،
جو نیناں وچ اس دھرت دے
نت لشکاں مارے ۔

لکھ وار ظلم دا بھوتنا
پیا قیامت ڈھاوے ۔
تے صدیاں-سرجی سبھیتا
مٹی 'چ ملاوے ۔
پر کدے نہیں اس گیت دی
سندر لی ٹٹی،
جہڑا دھرتی رچناں نویں دے
سواگت وچ گاوے ۔

پریت کسے دی اکھیاں تھانی
چھم چھم وگدی جاندی ۔
ٹٹ گئی خواب چروکی، میں جو
برساں رہی بناندی ۔
لائیگی ہن آس چھلاوی
ہور کدوں تک لارے؛
وچھڑے جیون نالوں شالہ
انوچھڑی مر جاندی ۔