پنجابی ساڈی ماں دی بولی
ایہنوں لکھیئے پڑھیئے
آؤ گلاں کریئے
مٹھیآں گلاں کریئے

چپّ نوں چیر کے آس بنائیے
گھٹ گھٹ کے نہ مریئے
ایہنوں لکھیئے پڑھیئے
مٹھیآں گلاں کریئے

اک دوجے نال سانجھ رلائیے
رل مل سنگت کریئے
آؤ لکھیئے پڑھیئے
مٹھیآں گلاں کریئے

دھرتی ماں دے پنج دریا
رلکے پانی بھریئے
آؤ لکھیئے پڑھیئے
مٹھیآں گلاں کریئے

جو بیجانگے اہیؤ وڈھنا
واہی بیجی کریئے
آؤ لکھیئے پڑھیئے
مٹھیآں گلاں کریئے

ایہ ویلا مڑ ہتھ نہیں آؤنا
نسدا ویلا پھڑیئے
آؤ لکھیئے پڑھیئے
مٹھیآں گلاں کریئے

اپنا روپ سیانن دے لئی
من دے کھوہ چوڑائیے
آؤ لکھیئے پڑھیئے
مٹھیآں گلاں کریئے

ہڈاں اندر عشقَ رچائیے
لوں لوں چانن کریئے
آؤ لکھیئے پڑھیئے
مٹھیآں گلاں کریئے

میرے وسّ وچ کجھ وی نہی
میں کسے نوں کی کہنا
تسی جویں رکھو مینوں
میں تے انج ای رہنا
میں کی کہنا؟

کوڑے مارو
لٹّ لوو عزتاں
توڑو لتاں
چیرو سینہ
میں تے چپّ ای رہنا
میں کی کہنا؟

میں کالا واں
میں لسا واں
کئی صدیاں توں
ایہہ غلامی
تسیں میرے متھے لائی
میری زدّ گوائی
میں کی بولاں؟
جتھے ربّ ویکھے انیائی؟
اتھے کون کرے سنوائی؟

چٹا رنگ تے
تگڑے لوکی
کویں جانن
کی ہندا اے
انیائی دا دکھ سہنا
اسیں کالیاں خورے کد تک
ظلم جہان دا
سہندے رہنا
مردے رہنا

مرن توں پہلے جی کردا اے
ربّ توں پچھاں
کدوں میرا سورج چڑھسی؟
مینوں سونے ورگا کرسی؟
اک دن تپدا لوہا بن کے
میں وی اچی اچی کہنا
ہماتڑ کالا جاگ پیا جے
ہن کدی اس چپّ نہی رہنا
کسے دا ظلم نہی سہنا
میں سی کہنا
ہن میں چپّ نہی رہنا

وے لوکا !
نویں پیڑھی
بہت بہادر
بہت نڈر اے
اہنے ہر پل
اگانھ نوں جانا
کدے نہیں ڈرنا

کدے نہیں رکنا
کدے نہیں تھکنا
خوف دے انھے
کھوہ دے اندر
اپنے لہو نوں چکھنا
گھٹدے ساہ نوں
مکدی آس نوں
سدا جگائی رکھنا
چیر کے سینہ
رات کالی دا
نویں سویر دا
چانن لبھنا
میری ملالا
تیری ملالا
نہیں مر سکنا

ماں وچھوڑا کویں دساں ؟
جویں ویلا رکّ جاندا اے
جویں سورج ڈبّ جاندا اے
جویں دھرتی کمب جاندی اے
جویں ہڑ چڑھ آؤندا
جویں بیڑی ڈبّ جاندی اے
جویں رستہ بھلّ جاندا اے
جویں ہنیری چڑھ آؤندی اے
آس دا دیوا بجھّ جاندا اے
دل دی بستی رل جاندی اے
جویں ربّ رسّ جاندا اے
شالہ کسے دی ماں نہ موئے
بندہ جیوندا ای مکّ جاندا اے۔

کفن تیار کرو
قبراں وی پٹو یارو
میرے جواناں
قتل گاہ ولّ جانا ایں
ہوراں دے بھروسے تے
اپنی بے خبری نال
ہن آپ ای اسیں
پھاہے چڑھ جانا اے

اوہ نکا بال
خورے کون سی؟
بمب دھماکے دے وچ
موئی ماں نال جڑیا
بھکھ نال پیا کرلاندا سی
موئی ماں دیاں
چھاتیاں چنگھدا جاندا سی
میں اس نکے بال نوں
اپنیاں باہواں کھولھ بلایا
کچھڑ چکّ کے سینے لایا
کمبدے ہتھیں گودی پایا
اپنے چھلنی سینے اتے
اس دی ماں دا
لہو نال بھجیا لال دپٹہ
بکل بنایا
نکا بال لکایا
جیون اوہدے منہ نوں لایا
ایہہ بال تیرا بال تے نہیں اڑیئے؟
ہندو، سکھ، مسیح تے مسلم
سبھ نے شکّ دا بھیس وٹایا
سینہ تان کے رولا پایا
میر تیر دی ونڈ وچ ونڈ کے
اک اولاّ پاڑا پایا
لوکائی دی دھرتی اتے
جیون دا گھٹّ بھر کے
ایس نکڑے بال نے
گھپّ ہنیر نگری اندر
مینوں اپنی ماں بنایا
جھوٹھے جگّ نوں
سچ دا سوہنا روپ وکھایا

معاف کریں
ٹٹّ گئی ساڈی کچی تار
لنگھے حیاتی پباں بھار
میں تیری ہانی
ہوئی پانی پانی
کھلوتی وچ منجھدھار
معاف کریں
تیری کمبدی دھرتی
ڈبدی آس تے اگدی پیڑ
کیتا دلگیر
بوٹاں والیاں رحم نہ آیا
لاشاں نوں نہ کفن پوایا
جیوندیاں روحاں نوں دفنایا
میرے دل نے شور مچایا
معاف کریں
ہو سکے تے معاف کریں

ہوکا اک رسی دھی دا
کلپے پنجر اندر
جیون توں
چھٹکارا منگدا
کوڑا گھٹّ ظلم دا
سنگھوں اوکھا لنگھدا
جمن توں مرن تیک
اپنے ہوون نہ ہوون تے
لڑدا مردا
سر توں پیراں تیکر
بے-بس بھٹھی دے وچ سڑدا
بن سواہ سنجوگ دی
ہر دکھ زردہ
جوت پیڑاں دی
رتّ غماں دی
مکدی ناہیں
ویلے دی
ٹک ٹک
سبھ کجھ سہندی
چلدی رہندی
اک ہوکے وچ لکھاں چیکاں
اکو گلّ سناؤن
زوراور دے
نکے دل نیں
وڈے قبرستان
قبراں اندر وین کرندیاں
پھسیاں روحاں
دب جاندیاں نے
مردیاں ناہیں

بندہ پیار دا بھکھا اے
پیار ملے تاں
تلکدا پھردا
نہ ملے تے رکھا اے
آپو اپنی پے گئی سبھ نوں
دل دا دریا سکا اے
پیار آزادی دیوے سبھ نوں
وچھڑن دا ڈر مکا اے
من نوں مار کے چانن ہویا
دکھ دا کھہڑا چھٹا اے

اٹھ پردیسوں
دیس نوں چلیئے
اوتھے اج کل
لال ہنیری
جھلی اے ہر پاسے
اکھاں اندر
روڑے رڑکن
کجھ وی نظر نہ آوے
لہو بندیاں دا سستا ہویا
ہر پاسے وگدا جاوے
پیار کرن تے
کوڑے پیندے
سچ بولو تے سولی
خلقت ساری
خوف دی ماری
اپنے آپ نوں بھلی
نیکی دی راہ دسن والے
کتھے گئے نمانے
بوڑھ دے تھلے بیٹھن والے
رسے سبھ سیانے
دھرتی میری
تپدی بھٹھی
جویں تھلاں دی جائی
بھکھ ننگ ویہڑے
بھنگڑا پاوے
بالاں دا تن سکدا جاوے
پٹ پٹ روئے مائی
سوچیں پئی آں
ہن میں کہڑے پاسے جاواں
کویں ستی آس جگاواں
کہدا جا بوہا کھڑکاواں
پاکپتن
قصور نوں جاواں
شاہ حسین دے لاہور نوں جاواں
یا پھر جا کے
وارث شاہ دا ترلا پاواں
نگھیاں سوچاں
والا سائیں
مڑ توں سانوں ہیر سنادے
دل وچ عشقَ دا بھامبڑ لا دے
پیار دا سچا گیت سنا کے
جین دی مڑ توں آس جگا دے
ویکھ وے سائیاں
ہن تے اتھے
بے قصورے مردے جاندے
ہسپتال تے قبرستان وی
نکو نکی بھردے جاندے
روگ دلاں دے
ودھدے جاندے
اج ویکھ ظلم انساناں اتے
شام وے پے گئی لوئے لوئے
مٹھے لوکی کوڑے ہوئے
ٹکراں مارکے رانجھے روئے۔