1
میں ہاں اوس پنجاب دے گیت گاندا
ثانی جدھا کوئی اندر جہان نہیں سی
مالک پنجاں دریاواں دے پانیاں دا
جدھی بھکھیاں ولکدی جان نہیں سی

جہڑا بھاویں غلام وی غیر دا سی
ایپر بھلیا انکھ تے آن نہیں سی
کیتے ٹوٹے نہ جدھے سی پتراں نے
بنیا جدھے اندر پاکستان نہیں سی

جس وچ واس سی صرف پنجابیاں دا
مزبی جھگڑیاں دا ناں نشان نہیں سی
جدھے بچیاں کس دی چکّ چڑھ کے
کیتا وسدا وطن ویران نہیں سی

کیہ سی دیش پنجاب دی اصل صورتَ
کجھ یاد کرواناں کجھ یاد کرناں
جوڑے پھیر کوئی ٹٹیاں ٹوٹیاں نوں
ٹٹے دلوں پیا 'یمن' فریاد کرناں

2
صدقے جاں پنجاب توں سوہنا میرا دیش
جتھے جمیا پرگٹیاں پہنچا ایس وریس
لیہندے ٹھاٹھاں ماردا سندھ جیہا دریا
چڑھدے جمنا پیلدی کر کر ناز ادا

سر پربت دے ہیٹھ دے چکّ کھلوتا بھار
پیراں دے وچ چمکدی رجپوتی تلوار
موجاں لائیاں ایس نوں رل پنجاں دریاں
ستلج راوی بیاس تے جہلم اتے جھناں

ونجھیں ہاتھ ن آنودی جہلم ڈونگھا نیر
عشقَ جھناں وچ نچدا جس نچائی ہیر
راوی پھاوی ہو رہی کر کر لوک نہال
کیتا دیش بیاس تے ستلج مالا مال

نہراں کولاں پھردیاں پنڈ پنڈ اندر جا
ندیاں نالے شوکدے تھاں تھاں گھمر پا
لگی موج دوابیاں کنڈھی لوک امیر
ماجھا مالوا انکھیاں دڑپ نری اکسیر

وسے کالر ایس دی گونجے پوٹھوہار
تھل ول وچ نہیں آنودے ربّ وسائی بار
کلر سونا اگلدے رنگ اچھالے بیٹ
انّ لے کے پنجاب توں دنیا بھردی پیٹ

ہر بھانتی دی جنس تے ہر بھانتی پھل پھلّ
قدرت ایہنوں نئمتاں بخش دتیاں کلّ
سوہنے سوہنے پنڈ تے دیپاں ورگے شہر
دولت ٹھاٹھاں ماردی ربّ لگائی لہر

نکّ نموز جہان دا سوہناں شہر لاہور
ورلی نظری آئیگی امرتسر جہی ٹھور
ہر منڈی اے ایس دی دھن دولت دی خان
سرگودھا تے لائلپر روشن وچ جہان

سیال کوٹ مشہور اے کھیڈن دا سامان
دیس دیس دے آدمی جتھوں مال منگان
بھانڈے وچ جگادھری دریاں وچ خشاب
تیل اٹک وچ لون ہے کھدھوڑے باجھ حساب

بلواناں دی دھرت ایہہ انکھیلے وسنیک
ایتھوں نالوں کتے نہیں سورمگتی ودھیک
دروپد ایہدا سورماں درون ایہدا سی لال
پرشرام دا چمکیا ایتھے ہی اقبال

دانی ایہدے کرن جہے پورس ایہدی شان
ایسے دھرتی جوجھیا پرتھی راج چہان
لوَ کش ورگے سورمیں ایتھے ہی ہوئے اڈار
مہامبھارت دے یدھ دا ایسے ای چکیا بھار

کیہ کیہ صفت بہادراں کھولھ سناواں میں
منہ دشمن دا موڑیا الٹ وگائی نیں
دھروں یونانوں چلیا جدوں سکندر شاہ
ترک ارانیں قابلی کیتے ترت تباہ

پر جس دن پنجاب دے ویکھے ہتھ اخیر
ہو بے آس بیاس توں مڑیا گھتّ وہیر
اٹھیا شیر رنجیت سنگھ پائی رن ترتھلّ
اؤندے ہڑ نوں روکیا ایسی پائی ٹھلّ

بڑکاں ماریاں سورمیں دتی دھرت ہلا
گڑھ غزنی نوں توڑیا ہری سگھ نے جا
غیرت ایہدی گولڑی انکھ ایس دی شان
ہسّ ہسّ موت قبولدے پنجابی بلوان

سچ نہ ہتھوں چھڈیا جھلی لکھ بے داد
تتی تھمی بنھیاں بھاویں گیا پرہلاد
لٹیا جد محمود نے شیہر لاہور عجیب
اننگ پال مہاراج نوں ہوئی ہار نصیب

ہر کے وی نہ انکھ نوں لگن دتا گندھ
جیوندی جانیں چکھا تے چڑھیا غیرت مند
ایتھے ای گرُ گوبند سنگھ لڑے دین کے ہیت
گر ارجن نے سیس تے سیہ لئی تپدی ریت

کندھ اجے سرہند دی آکھے پئی پکار
دودھ دی دندیں بال کنج دھرموں ہوئے نثار
دھرمی اپنے دھرم توں تھڑکے نہیں تھڑکائے
گیا حقیقت دھرم دی کھولھ حقیقت رائے

چرخیاں تے چاڑھے گئے آریاں دتے چیر
کھلاں دے وچ مڑھے گئے ہٹھوں نہ ہارے ویر
ہسّ ہسّ جھوٹن پھانسیاں پنجابی بلوان
کڑ کڑ چلن گولیاں کھڑے چھاتیاں تان

مرد تے پھیر وی مرد نے کیا مرداں دی شان
عورتاں وی ایتھوں دیاں دنیاں توں بلوان
متھلا چھڈی بدھیاں اودھ نہ آئی راس
اوڑک ایتھے ای کٹیا سیتا نے بنواس

ہے سی دیوی دروپدی ایسے ای ماں دی دھی
جس دے ناں نوں سمردے بھارت دا ہر جی
بھاگو ورگی شیرنی گجی وچ پنجاب
جا بڑھکی وچ دتیاں کہڑا جھلے تاب

شیہر لاہور شہید گنج دئے گواہی صاف
پنجابن دے صدق دی جھوٹھی نہیں جے لاف
ہتھیں ٹکڑے جگر دے کر دتے بلیدان
بدلے اپنیں انکھ دے ہسّ ہسّ دتی جان

ایسے دھرتیوں چمکیا سورج وانگ گیان
جتھوں لے کے روشنی روشن ہویا جہان
ایتھے ای کیتی بالمیک رامائن پرکاش
جس نے کیتا جگّ 'چوں پاپ کرم دا نعش

گیتا ارجن نے سنیں ایسے دھرتی آن
ویاس جہے ودوان نے ایتھے ای رچے پران
ایسے دھرتی وجیا انحد ربی ساز
جس دی لے تے نچدی قدرت کر کر ناز

اٹھی ایسے دھرتیؤنوں نانک دی آواز
کھولھے بندے دے لئی رب اوہدے دے راز
وچ چوبارے اپنے چھجو مست الست
میاں میر نے کر دتا نرناں بودو ہست

گنج بخش جہے داتیاں بخشے گنج ہزار
اجمیری اؤندا رہا داتے دے دربار
واقف ربی راہ توں ہوئے فقیر فرید
دولے پائیاں جلھیاں شمس ہوئے شہید

ایہہ تیرتھ سنسار دا ایتھے ربّ دا نور
مٹی متھے لایاں پاپ ہون سبھ دور
پاپ نو ساڑن واسطے جوالا اے پرچنڈ
چنتپورنیں ویشنوں پاون ہردے ٹھنڈ

کلھ مل ہرنی کالکا وچ کالکا لکش
کوٹ کانگڑے بھگوتی پنڈی دیہہ پرتکش
کرکھیتر وچ جگّ دے کٹے جاون پاپ
رام تیرتھ وچ ناتھیاں ہوون دور سراپ

تیجا نیتر دھرت دا تیرتھ سری کٹاس
نرسنگھپری دے پرسیاں کٹے جم کی فاس
ہرمندر جی پرسیاں جاون ہرے کلیش
ننکانے دی دھرت وچ شانتی دا پرویش

پنج دوشاں دے دمن لئی پنجہ سیہب نشان
مکتسر وچ ناتھیاں مکت ہووے انسان
بخشے پوری انند دی ہر روح نوں آنند
پتت پاون سنسار وچ چمکور اتے سرہند

پاکپٹن وچ پونہچدے لکھ اکیدتمند
دھونکل سنگتاں جاندیاں کٹ کٹ لمے پندھ
ایہدی مٹی وچ اے عجب کوئی تاثیر
سوہنی لائیاں تاریاں چاک پیارے ہیر

جنڈی تھلے ماریا مرزا شیر جوان
عشقَ پال گئی صاحباں دے کے اپنی جان
ہر زرے وچ ایس دے بھریا نور خدا
قدرت ایتھے نچدی کر کر ناز ادا

ساون کن من سونہودی بدلاں دی گھنگھور
باغیں بولن کوئلاں پیلاں پاون مور
بلبل پھلّ تے چیہکدی بھوریاں دی گنجار
کالی گھٹ وچ اڈدے بگلے بنھ قطار

ایتھے سچے پیار نے بھین بھراواں وچّ
اک دوجے دے دل 'چ ہے اک دوجے لئی کھچّ
بھیناں سوہرے بیٹھیاں گاون ویر دے گیت
بھلے کدے نہ ویر نوں ماں جائی دی پریت

بھابی اتے دیور وچ جھوٹھ مٹھ دی جنگ
جیجا جی نوں گھیر کے کرن سالیاں تنگ
گل گل اندر سادگی بھولے پن دا جوش
ہوش منداں دے ونہدیاں اڈ جاندے نے ہوش

دیش میرے دیاں رونقاں دیش میرے دی شان
لگراں وانگ سوانیاں کڑیاں وانگ جوان
وچ دیریاں گبھرو بینہدے ڈھانیاں لا
ترنجنیں کتن بیبیاں کٹھّ چھوپے پا

دانیں پرھیاں وچ بیہ رکھن پگّ دی لاج
گھر پردھان سوانیاں بھوگن سکھ دا راج
ساون پینگھاں پیندیاں کن من کرے پھہار
رل مٹیاراں گاندیاں جھوٹن پینگھ ہلار

بالڑیاں دی رات دن کھینوں کھیڈن کار
جگ جگ جیوے بابلا دھی ہوئی مٹیار
دھمیں ویلے حل وگن ہالی گاون گیت
محنت کردے محنتی صاحب نال پریت

ککڑ بانگے گھوکدی چرخے دی گھمکار
گھمک مدھانیں کھڑکدی چوڑے دی چھنکار
گبھرو پاون بھنگڑے شیخ وجاوے ڈھول
دل نوں کھچ لے جانودے درد بھرے سدّ بول

دلا بھٹی گانودے لا کے سوہنی ہیک
ونجھلی اے جد وجدی پاوے دل نوں چھیک
عشقے رتی دھرت ایہہ گیتاں دا بھنڈار
ہسن کھیڈن رون تک گیت پھرے مکھتار

ویاہ شادی جد 'رمبھدے ربّ لگائے بھاگ
اودھر گاون گھوڑیاں ایدھر گان سہاگ
ہولڑ سوہلے سٹھنیاں گوڑھے کامن چھند
رہت اکھان بجھارتاں ٹپے بول انند

ہر زرے 'چوں شاعری فٹے چشمے وانگ
عشقَ لگاوے تاریاں چڑھی حسن دی کانگ
بولی دیش پنجاب دی بولیاں دی سردار
سارے جگ دیاں بولیاں ایہہ دیاں پانی ہار

مدعا کیہ ؟ پنجاب وچ ہرگز کوئی نہیں تھوڑ
حسن عشقَ تے ویرتا کویتا پونہچی توڑ
دنیاں دے وچ سورگ ایہہ دھرتی دا شنگار
مہر کرے نت اپنی ایہہ دے تے کرتار

بنیاں میریاں ہڈیاں کھا کھا ایہدا لون
پنجابی اکھوون وچ ودھ جاندا اے خون
اس گلشن نوں حشر تک رکھے ربّ آباد
مالی دا دل ڈھال دئے بلبل دی فریاد

جیواں مراں پنجاب لئی 'یمن' دی عرض جناب
مر کے جماں پھیر جے جماں وچ پنجاب

جم جم چموں ہازیؤ ! مکے دی مہراب ۔
بھگتو تیرتھ نونہدیو! کھٹو لکھ صواب!
اپناں اشٹ منون دی ہر اک نوں ہے کھل۔
کوئی پوجے پیا مورتی واچے کوئی کتاب۔
میرا تہاڈا ساتھ کیہ ؟ میری منزل وکھ۔
میں پوجک پنجاب دا، میرا اشٹ پنجاب۔

چمک جدھے توں ملی ستاریاں نوں،
جدھا فیض سگندھی گلاب دی اے
قلی ریشموں تے مٹھی ماخیوں تیں،
نگھی بولی پنجابی پنجاب دی اے

ایہہ مہارانی اے جگّ دیاں بولیاں دی،
ہر زبان اندر گونجن بول ایہدے
بھر بھر جھولیاں ونڈے ساہت جگ نوں،
اینے کھلے خزانے نے کول ایہدے

کلی اجے پھلّ نہیں سی بنیں ۔ منہ تے مدھم
جہی مسکان آئی سی ۔ کوی ہسن دی قیمت
تار چکا اے ۔ اپنے تجربے توں ڈریا کلی نوں
کھڑن توں روکدا ہویا آکھدا اے:

کلیئے کچیئے ! روک کے رکھ جذبے،
سدھراں دل دیاں اجے دبا کے رکھ ۔
ن کر کاہلیاں، بالڑی عمر تیری،
جگّ توں اپنا آپ بچا کے رکھ۔
بھوراں کالیاں حسن دے ڈاکواں توں،
جوبن الھڑا اجے چھپا کے رکھ۔
کدھرے کھٹّ ن بہیں رونے زندگی دے،
ہاسے چپّ دے اوہلے لکا کے رکھ۔

توں نہیں جاندی بجلیاں کیر دئیگا،
لوبھی دلاں اتے مسکران تیرا ۔
ہلے پینگے جھوٹھیاں عاشقاں دے،
اجڑ جائیگا نواں جہان تیرا۔

میٹی رہُ توں کھولھ ن گنڈھ دل دی،
کھلر جائے ن کتے کھلار تیرا۔
جد تک بند رہینگی تد تک چمن اندر،
بنیا رہے گا بھرم تے بھار تیرا۔
کھڑیؤں کھلھیؤں ہسیؤں ٹہکیؤں تاں،
ویری بنیگا کل سنسار تیرا ۔
بھوراں کیڑیاں مکھیاں تتلیاں نے،
لینا لٹّ انمول پیار تیرا ۔

پتھر دل گلچیں دی اکھ اندر،
کنڈے وانگ تیرا حسن رڑکنا ایں۔
سچے حسن دی آبرو ویکھ لٹدی،
سینہ بلبل بے چین دا دھڑکنا ایں۔

جے ن جوبن سنبھال کے رکھیو ای،
ہتھیں کسے حریص دی توڑی جائینگی۔
دنیاں ویکھ نہیں سکدی ہسدیاں نوں،
جیکر ہسیؤں ترت مروڑی جائینگی۔
ہریاں بوٹیاں ڈاہلیاں پتیاں دے،
بھرے باغ دے وچوں وچھوڑی جائینگی۔
رلسی کھمبھڑی کھمبھڑی خاک اندر،
ملی مدھی مدھولی نچوڑی جائینگی۔

سینہ ونھیا جائیگا نال سوئیاں،
جانا ایں ویچیا سرِ-بازار تینوں۔
جدوں کسے دے گلے دا ہار بنیؤں،
سمجھی آ گئی نصیباں دی ہار تینوں۔

ایویں گھڑی دی گھڑی دی عیش بدلے،
پاؤنا کسے عیاش نے ملّ تیرا۔
لاکے ہکّ دے نال اتار دینیں،
کسے نشہ جوانی دا کلّ تیرا۔
شمع وانگراں رات اک عمر تیری،
صبح ہندیاں ای دیوا گلّ تیرا۔
مستی بھرے پلسیٹیاں ہیٹھ آ کے،
جانا جوبن انملڑا رلّ تیرا۔

'یمن' نتھّ سہاگ دی لتھنی ایں،
رہنا رنگ ہمیش نہیں چوڑیاں 'تے۔
اکو رات دا بس پھلّ پھلا سارا،
رلنیں پھلّ سویرے نوں کوڑیاں 'تے۔

کلی دا جواب

کویا ! روک کے رکھ زبان اپنی،
بھانت بھانت دے افترے تول ن وے۔
اتانہ ہون دے میریاں سدھراں نوں،
ریجھاں دل دیاں پکڑ مدھول ن وے۔
میری زندگی ہاسیاں بھری تکّ کے،
موئے سپّ وانوں وسّ گھول ن وے۔
نسّ مار ن قدم اٹھاندیاں ایں،
بھیڑے بول کلچھنے بول ن وے۔

توں نہیں جاندا میریاں جذبیاں نے،
دھرنی نیہہ اک نویں سنسار دی اے۔
ویراں بھرے جگّ وچ چاواں مریاں نے،
نویں کھیڈنی کھیڈ پیار دی اے۔

میں ایہہ مننی آں لٹن لئی مینوں،
لک لک کیڑیاں نے کھیسے پھولنے نے ۔
چوپن لی رس جوبن رسیلڑے دا،
لکھاں مکھیاں نے کھنبھ تولنے نے۔
بھوراں کالیاں حسن دے ڈاکواں نے،
ننگے حسن اتے ہلے بولنے نے۔
ایہہ وی جاننی ہاں میرے پیار اندر،
کیاں بلبلاں دے جگر ڈولنے نے۔

ایپر مینوں کی بھولیا نال سوچاں،
جنہاں کرنیاں اوہناں ای بھرنیاں نے ۔
میرا چتّ اڈول جے ڈولیا ن،
تھڑکن والیاں ایں سٹاں جرنیاں نے۔

مقصد خاص لے کے آئے ہون جہڑے،
رہندے اوکڑاں توں بے نیاز نے وے۔
میری چپّ دے وچ ہے رمز جے کر،
میرے ہاسیاں وچ وی راز نے وے۔
قدرت گیت اک گپت الاپ رہی اے،
اوہدے نال سر بھرن لی ساز نے وے۔
ہے خسبو سدا مکھی شہد دی نوں،
کاسے بھور پرچان لئی ناز نے وے۔

گجھیاں کتکتاریاں چھیڑ کے تے،
جذبے کھڑن تے کرن مجبور مینوں۔
قدرت نال مقابلے نہیں ہندے،
نچنے پینگے ناچ ضرور مینوں ۔

جیکر تیرے اپدیش 'تے ٹرے دنیا،
ہر تھاں تیاگ وراگ پردھان ہو جائے۔
گیتاں ہاسیاں دی تھاویں سوگ ورتے،
چارے کوٹ گھپّ گھور چپّ چان ہو جائے۔
ختم رونقاں ہون جہان دیاں،
جگّ وسدا سنّ مسان ہو جائے۔
ٹیہکن پھلّ نہ بلبلاں مست چیہکن،
ہری بھریگلزار ویرران ہو جائے۔

ودھنوں پھلنوں روک دئے زندگی جو،
ایہو جہے سہاگ نوں پھوکناں ایں ۔
جہڑا سلسلہ ایجگّ دا ختم کر دئے،
ایہو جہے تیاگ نوں پھوکناں ایں۔

تھوڑا بہت جو سفر ہے زندگی دا،
پورا ہسدی کھیڈدی کرانگی میں۔
لابھ ہان ولیں بے-نیاز رہِ کے،
قدم نویں سنسار وچ دھرانگی میں۔
بھاویں چھڈنی پئے گودی ڈالیاں دی،
وچھڑ جان پریوار دا جرانگی میں۔
لگن لئی محبوب دے نال سینے،
سینے چھیک پووندی ن ڈرانگی میں۔

ہویا کی جے بجلیاں کیر دئیگا،
لوبھی دلاں اتے مسکان میرا۔
ہانڈی ابلیگی کنڈے لوس لئےگی،
دسّ ہوئےگا کی نقصان میرا۔

رلیاں باجھ ن پدویاں ملدیاں نے،
سدا ٹھوکراں ایں کھڑن دھکّ اتے۔
اوہنوں خوف کی رہِ گیا حلیاں دا،
جس نے آسرا دھر لیا اک اتے۔
بنکے عطر مہبوب دی زلف چمیں،
سیکے ہڈّ جو ماہی دی سکّ اتے۔
یوسف وانگ بازار دے وچ وکیاں،
بہیئے تخت مہبوب دی ہک اتے۔

مستی بھرے پلسیٹیاں ہیٹھ آ کے،
منزل اپنی نوں ختم کرانگی میں۔
'یمن' موت دے ساہمنیں بیٹھ کے تے،
نویں زندگی دا مڈھ دھرانگی میں۔

آ وے پریتم آ ۔
کدے میں ول پھیرا پا ۔
آ وے پریتم آ……۔

بولے مور جدوں بن اندر
لگے اگّ میرے تن اندر
سینے وچ کرلاٹ اک پے جائے،
من وچ بھڑکے بھا ۔
آ وے پریتم آ……۔

سہل کلی 'تے جوبن چھایا
بھورے نے پریتم نوں پایا
بھوں بھوں کر جد پھرے کلی 'تے ،
دیندا اے ہوش اڈا ۔
آ وے پریتم آ……۔

پی پی جدوں پپیہا بولے
میں برہن دا جیئڑا ڈولے
اپنے درشن دی پیاسی دی،
آ کے پیاس بجھا ۔
آ وے پریتم آ……۔

چھیڑے من ہر ساز ہوا نے
بلبل نے دل –سوز ترانے
میں برہن دی اجڑی دنیا،
آ کے پھیر وسا ۔
آ وے پریتم آ……۔

کی کرلانا ایں کالیا کاواں
پی ول اڈ تینوں چوریاں پاواں
'یمن' ملا دے ماہی مینوں،
ایویں نہ سر کھا ۔
آ وے پریتم آ……۔

(ونڈ دی داستان)

کریں یاد اپنی کدے پناہگیرا،
توں تے چمکدا سیں آب و-تاب اندر
دولت، حسن، حکومتاں رہندیاں سن،
سجدے کردیاں تیری جناب اندر

واہی، ونج، ملازمت، دستکاری،
ہر اک مدّ سی تیرے حساب اندر
رانجھا تخت ہزارے دا چودھری سی،
توں سیں چودھری سارے پنجاب اندر

تیری دھم ترنجناں وچ ہیسی،
تیرے نال مہفل ہر اک سجدی سی
تیرے نال سی رونق اکھاڑیاں دی،
تیری ونجھلی جگّ وچ وجدی سی

موجو نام اکھنڈ پنجاب دا سی،
تے جدھے نال گیا اقبال تیرا
دغیباز بھراواں نے نال دھوکھے،
دب لیا زمین تے مال تیرا

تیری سانجھ دی کسے نہ قدر کیتی،
تے رہؤں سانجھ نبھاندیاں سانجھیا اوئے
سونا شدھ بے قدراں دے ہتھ آ کے،
گیا پتلے دے وانگر مانجیا اوئے

چھیکے ہون تھلے جنہاں بھانڈیاں دے،
خالی رہن اوہ کدے نہ بھرے جاندے
اوڑک اپنے آپ تے بھار پیندے،
نخرے نت نہیں کسے توں جرے جاندے

کوئی دسدا اے اوہ پھلّ بن کے چمن وچ وسدا
کیئی مندا اے اوہ پربت تے جاں بن وچ وسدا
مندراں وچ تاں صرف مورتی رکھی اے 'یمن'
مورتی والا اے انسان دے من وچ وسدا ۔

ہر کوئی آنہدے میں خاناں ایمان دا کھٹیا
نوکری، واہی جاں مزدوری دوکان دا کھٹیا
بھاویں ہتھ پیر وی کم دیندے نے 'یمن'
آدمی کھاندا اے در اصل زبان دا کھٹیا

(یمن جی دے شاگرد چمن لال سکھی ولوں)

لے گئی یمن نوں بنھ کے موت ظالم،
جہڑا اجے نہیں سی ایتھوں جان والا ۔
سومے امرت دے شعراں سی جسدے،
جہڑا مویاں 'چ جان سی پان والا ۔

دھنی قلم دا شیریں زبان والا،
ماہر فن دا کامل استاد سی اوہ ۔
رمزاں ادب دیاں سبھے جاندا سی،
کردا دلے ناشاد نوں صاد سی اوہ ۔

نقطے شعر؎ دے خوب پچھاندا سی،
دیکھ لیندا سی جھٹّ باریکیاں نوں ۔
پورا سخن دے کنڈے سی تول اوہدا،
سہندا نہیں سی کدے ودھیکیاں نوں ۔

عرشوں اوہدا تکھیئل بلند ہیسی،
سدا ٹھوک وچار وچاردا سی ۔
جذبہ پیار دا سی اوہدے دل اندر،
دیندا درس اوہ پریم پیار دا سی ۔

اوہدے جان نال پیا خلا جہڑا،
پورا نہیں اوہ 'سکھی' خلا ہونا ۔
مات بھاشا پنجابی دا 'یمن' ورگا،
پیدا لال نہیؤں دوسرا ہونا ۔

(سکھی جی رچت پستک 'قلم دا مزدور' وچوں)