ایہہ جنگل ساڈا موراں دا۔ ایہہ موراں چن چکوراں دا۔
ایہہ جنگل ساڈا موراں دا ۔

جاں فزرے دی ’وا جھلے پئی۔ پھلاں دے ورقے تھلے پئی۔
خوشبو وی رستے بھلے پئی۔ مینہہ وردا اتھے زوراں دا۔
ایہہ جنگل ساڈا موراں دا۔

اک روز شکاری دھائے سی۔ آ جال اوہناں نے لائے سی۔
اک راجا رانی آئی سی۔ داء لگا کالے چوراں دا۔
ایہہ جنگل ساڈا موراں دا۔

اوہ بابل میرا، میری ماں، لے گئے شکاری کہڑی تھاں۔
میں کہندا کی میں گونگا ساں، منہ ویکھ رہا ساں ہوراں دا۔
ایہہ جنگل ساڈا موراں دا۔
ایہہ موراں چن چکوراں دا۔

رکھ دی اچی ٹاہنی اتے
بیٹھا بولے کاں
سجنو! بولی اہیؤ چنگی
جہڑی بولے ماں

ماں بولی توں ٹٹن والے
جڑاں ایہدیاں پٹن والے
رلدے نے تھاں تھاں

رسّ جاندی پھر اوہناں کولوں
زنت ورگی چھاں
رخ دی اچی ٹاہنی اتے
بیٹھا بولے کاں
(لپی انتر: درشن سنگھ آشٹ)

گالڑھ ساڈی چھت 'تے آؤندا۔
میں کجھ اس نوں کہنا چاہندا۔

روٹی اس نوں پاؤنی چاہندا۔
اس نال سانجھ ودھاؤنی چاہندا۔

پر اوہ ویکھ کے مینوں ڈردا۔
پوچھل چکّ کے جاوے بھجدا۔

پر اس نوں کہڑا سمجھاوے؟
'آمر' اس نوں کنا چاہوے؟

وچ سکولے باندر آیا،
ہتھ تختی، گل بستا پایا۔
کہندا سی، 'میں پڑھنا چاہواں۔
علم دی پوڑی چڑھدا جاواں۔
ہومورک کر آوانگا میں،
سندر لکھت بناوانگا میں۔
پڑھ-لکھ کے میں اہیؤ چاہواں،
علم دے دیوے ہور جگاواں۔
جنگل دے وچ سبھ ان پڑھ،
میں سبھ دا بننا ٹیچر۔'

تیلھا تیلھا منہ وچ پایا،
چڑی آلھنا خوب سجایا۔
پھر اس وچ دو دتے آنڈے،
چڑا وچارا مانجے بھانڈے۔
تیلھے ہیٹھاں ڈگدے رہندے،
امی جی غصے وچ کہندے-
'پاؤن پکھیرو ڈاڈھا گند۔
کرو ایہناں دا آؤنا بند۔'
امی اگے ترلا پایا،
میں اوہناں نوں مساں منایا۔
آنڈیاں وچوں نکلے بچے،
چیں-چیں سن کے دوست نچے۔
گھر وچ چنگی رونق ہو گئی،
پھر بوٹاں نال چڑی اوہ گئی۔

ناں میرا ماپیاں نے، رکھیا سہیل اے۔
ہاکی-پھٹبال، میری مرضی دا کھیلھ اے۔
رہنا میں لاہور وچ جہڑا مشہور اے۔
دھم ایہدی دنیا 'چ، پئی دور-دور اے۔
جے کدی گھر دا میں راہ بھلّ جانا واں۔
اسے ویلے پاپا نوں، میں فون 'تے بلانا واں۔
نمبر میرے فون دا، تسیں وی نوٹ کر لوو۔
ہو سکے تاں کسے ویلے، یاد مینوں کر لوو۔
چھ، اٹھ، پنج، صفر، ڈبل چھ، نوں۔
ایہہ چیتے رکھنا، میں جانا چھیتی سوں۔

ساڈی گلی 'چ بھالو نچیا،
بالاں دے وچ شور سی مچیا۔
بھالو اجے نیانا سی،
ناچ توں وی انجانا سی۔
پھر وی لکّ مٹکاندا سی اوہ،
ناچ کدے بھلّ جاندا سی اوہ۔
چھیتی سی چڑھ جاندا ساہ،
بہہ جاندا موڑھے 'تے آ۔
مالک اس 'تے غصہ جھاڑے،
بھالو کہندا 'ہاڑھے ہاڑھے'۔
کجھ دن تکّ سکھ جاواںگا میں،
ڈسکو-ناچ وکھاوانگا میں۔
(لپی انتر : درشن سنگھ آشٹ)
(اس رچنا 'تے کم جاری ہے)