عجب بہار دکھائی سجنا، جو ڈٹھی آکھ نہ سکاں ۔
رگ رگ دے وچّ دھسیا جانی، میں بٹ بٹ بیٹھی تکاں ۔
موتی چوگ لدھی ہن ہنساں، میں بکی بکی پھکاں ۔
نیناں عجب خماری فقر، نت وینہدی مول نہ تھکاں ۔
اج اساں تے سائیں تٹھا، سبھ ڈٹھا سائیں سائیں ۔
ہے بھرپور حضور ہمیشہ، ہن کی کڈھاں کی پائیں ۔
بوندوں ساگر نور بنایا، سر پا ذات الٰہی ۔
فقر اجیہا ملیا سانوں، جے وچھڑے نہیں کدائیں ۔
الفوں بے ن ہو ڈٹھوئی، توں الفوں علف سنجاپے ۔
این اتے خود نقطہ ہو کے، غین شکل ہو جاپے ۔
آپ ترازو آپے تولا، آپے ہر شے ماپے ۔
غیر بغیر تونہیں ہک فقر، خود صورتَ بٹ بٹ تاکے ۔
اسیں تہاڈے لایق ن تھے، پر چا قبول کیتو ای ۔
اکھیاں ترس ترس تھک گئیاں، اج پڑدا چا چکیو ای ۔
ویکھن سار ہوئی مستانی، جد مینوں کیل لئیو ای ۔
ترس پیو ای ول ساڈے، فقر جاں در آن کھلوئی ۔
بے دردا نہِ درد ونڈیدا، کیوں بھار پھدھے نی بھارے ۔
خانیوں ڈھو، چا ہو اگیرے، لا چھاتی ٹھار پیارے ۔
تساں نوں مان حسن دا وڈا، اسیں کٹھے درد تمارے ۔
فقر سمندر تھین ن اونے، جے کیڑی پیاس نسارے ۔
بیچ زبان زبان بھی تونہاں، تے اکھیں دے وچّ اکھیں ۔
کناں دے وچّ کنّ ہو سننا ایں، تے بکھی دے وچّ بکھی ۔
سبھ انگاں وچّ انگ ہو ڈٹیوں، تے بھکھن دے وچّ بھکھی ۔
روشن تیرا ظاہر فقر، گجھی اگ نہ رہندی ککھیں ۔
بکل دے وچّ نکل آئیو جہڑا چھپیا ناہیں کدائیں ۔
جھلک تیری نے جھلا کیتا، تے بھل گئی سبھ چترائی ۔
مدتاں دا توں واقف آہیں، ایہہ کی رمز سکھائی ۔
کاہری جادو پایا ای فقر، سرھیوں ہتھ جمائی ۔
چاروں طرف تیرا مکھ سائیں، تیری کنڈ ن کدھرے دسے ۔
جنہاں لدھو تنھاں اندروں لدھو، جو طرف تیری ول وسے ۔
وصل تیرے دی جھاکی جنہاں، اوہناں چھوڑے کوڑے قصے ۔
اچرج کھیل تیری ایہہ فقر، جس جتایا ای جاتا تسے ۔
دل حجرے وچّ جھاکی دے کے، میری ہوش جہان بھلائی ۔
صورتَ دے وچّ صورتَ مل گئی، بھید نہ رکھیو کائی ۔
بجھ گئی بھاہ نہ ڈاہ کلیجے، جب تیری صورتَ پائی ۔
وصل شراب پیا رج فقر، ہن غیراں نہیں سمائی ۔
عشقَ تیرے نے پھوک مواتا، جارے نی سبھ پڑدے ۔
تیرے وصل دی کھولھ صراحی، ہردم پیالے بھردے ۔
انگاں دے وچّ انگ ملا کے، تاری الٹی تردے ۔
بول زبان نہ پہنچے فقر، نہیں تاں گلاں رج رج کردے ۔
جد دی صورتَ تیری دیکھی، تد دی میں رج گئیاں ۔
سے پر کی ہن ہوش ن کوئی، سبھ تیرا روپ دسئیاں ۔
جو رلیاں سرسے لے ناری، سو خوشیاں اج بھئیاں ۔
جم جم عشقَ تہاڈا فقر، جس آ کر خبراں دئیاں ۔
کن فیکونو آواز کیتو ای، کوئی اساں صلاحَ نہ دتی ۔
مڑ کے خبر نہ لئی اساڈی، جو نال اساڈے بیتی ۔
کھیل کھلار کنارے ہوئیوں، ایہہ گل نہ چنگی کیتی ۔
سر سر بازی لائی فقر، کو ہارے کو جتی ۔
کن فیکونو کن کیتو ای آپے، کوئی ساڈا دوست ناہیں ۔
لہڑنا توں تے لہڑ پے اسیں، ایہہ اپٹھی نیں وہائی ۔
ن انصاف تے بے انصافی، ایہہ گل جچدی ناہیں ۔
نخریباز کرن اے نخرے، تیرے نال بروبری ناہیں ۔
میں روواں تاں نالے روندا، میں حساں تاں ہسے ۔
سوواں جاگاں تاں نالے اوہ بھی، جے نساں تاں نسے ۔
کھاواں کھاوے، بولاں بولے، جد دساں تد دسے ۔
اس بن کجھ نہ ہوندا فقر، پر عشقَ پھاہی وچّ پھسے ۔
مثل منجیٹھی رنگت ملیوں، کوئی لوں نہ چھڈیو خالی ۔
پتے پتے وچّ ذکر تساڈا، اتے ہر رنگ دے وچّ لالی ۔
تیرے جلوے دیاں دھماں پئیاں، وچّ اکاش پتالی ۔
قربان وننجاں تدھ مکھڑے، فقر کوئی تیری شکل نرالی ۔
نال جھجھونے چا جگایا ای، ہن اکھیں اگھڑ گئیاں ۔
نہ ہن خواب نہ عالم خابی، نہ آتن دیاں سئیاں ۔
میل وچھوڑا آکھ نہ سکاں، جاں میں توں اک بھئیاں ۔
دفتر گمّ ہوئے ہن فقر، قرآن کتاباں چئیاں ۔
ن توں ملنا ایں وید قرآنی، ن توں گنگا مکے ۔
ن توں ملنا ایں برت نمازی، ن توں روضے رکھے ۔
ن توں مسجد ٹھاکر دوارے، نہ مفتی، نہ ٹکے ۔
فضل تیرے نوں ملنا ایں فقر، جاں پڑدا اپنا چکیں ۔
پٹی پریم پڑھائی ایسی، جس جگ دی پٹی میسی ۔
تیرے باجھوں ہور نہ دسے، تے توں ہیں سبھنی ویسیں ۔
لا-شریک پور-نور ہمیشاں تدھ وچّ نہ کمی بیشی ۔
مہر نگاہ تیری جس فقر، اوہ خود نوں خود وچّ پیسی ۔
روندی روندی نوں چپ کرا کے، سینے نال لگائیو ای ۔
اپنے گھر دا بھیت اسانوں، سبھو آپ لکھائیو ای ۔
میں میری دا ڈھیر برودی، عشقے چنگ اڈائیو ای ۔
عشقَ وچولا پا کے فقر، اپنا آپ لکھائیو ای ۔
سئیاں پچھن حالت تیری ہن حالَ دساں کی تیرا ۔
میں ہوواں، تاں میں کجھ دساں، اتھے نام نشان نہ میرا ۔
میں میری نوں گم کیتوئی، تے میں وچّ لایا ای ڈیرہ ۔
سکھاں کھان لبھی ہن فقر، جاں عشقے کیتا پھیرا ۔
شادی غمی اوہناں نوں کیہی، جنہاں مکھ تیرے ولّ کیتا ۔
اک پل موت وچھوڑا دسے، جنہاں دل تیرے وچّ سیتا ۔
ہر شے چین اوہناں نوں ہوئی، تیرے ہو کے تینوں لیتا ۔
مل گئے اصل خزانے، فقر ہوئِ پتت پنیتا ۔
شاہ رگ تے نزیک بتینا ایں، تے پھڑن نہ دینا ایں پلہ ۔
سادھ لکائیں تے چور لکائیں، توں دسنا ایں یار دگلا ۔
جنہاں دے دل خالی ویہنا ایں، وچّ بہنا ایں مار پتھلا ۔
دوجا دیکھ ن سکیں فقر، توں ہلیوں رہن اکلا ۔
صورتَ ویکھ نہ رجاں تیری، بھاویں لوں لوں نین بنائی ۔
دل حجرے وچ شکل تیری توں، میں جیوڑا گھول گھمائی ۔
کی واراں جے سبھ کجھ توں ہاں، میں ایہہ بھی آکھ لجائی ۔
اول اخر اک توں فقر، ایہہ جاتا نال گواہی ۔
ستی ستی نوں چا جگایا ای، کائی سیٹی مار اولی ۔
ہر شے یار ددار تساڈا، ہن لکسیں کہڑی گلی ۔
اکھیں دے وچّ اکھیں لگیاں، میں ہردم دیکھاں کھلی ۔
عجب ددار دکھایا ای فقر، میں آکھ نہ سکاں جھلی ۔
تیرے عمل دیاں رکھ اڈیکاں، جیوے خلقت ساری ۔
جنہاں بھر بھر پیالے پیتے، تن کیوں نہ چڑھے خماری ۔
گجھا راز ہویا جد ظاہر تاں خوشیاں ہوئیاں بھاری ۔
زبان خموش ہوئی ہن فقر، واہ واہ تیری یاری ۔
توں ہیں عشقَ تے عاشق تونہاں، تے توں محبوب پیارا ۔
توں رسیا تے رس بھی توں ہاں، توں ہیں راون ہارا ۔
توں ہیں وصل وچھوڑا توں ہاں، تے توں ہولا توں بھارا ۔
تیرے باجھ ہوا نہیں ہوسی، ایہہ فقر خوب وچارا ۔
توں ہی میں وچّ لک رہا سی، میں دی شکل بنا کے ۔
اب ہن مینوں گم کیتوئی، اپنا آپ جنا کے ۔
کوڈی کنو لال بنایا ای، اینلہک سنا کے ۔
چڑھیو چن مبارک فقر، میرے دل حجرے وچّ آ کے ۔
توں میرا میں تیری سائیں، اج توں میں اک پچھاتی ۔
ذات جدوں خود ذات نہاری، تاں سارے اکا جاتی ۔
تیل توں ہیں رشنائی توں ہیں، توں ڈیوا توں باتی ۔
فقر نگاہ تیری توں ڈٹھا، تاں ٹھنڈھی ہوئی چھاتی ۔
تدھ ڈٹھے میں سبھ کجھ ڈٹھا، تے تدھ ملیاں سبھ ملیا ۔
تدھ وس کیتے سبھ وس ہوئی، تدھ ڈٹھیاں دل کھلیا ۔
تیرا مجھ کو میرا تجھ کو، جیوڑا دیکھ ن ہلیا ۔
عشقے پون لگی جد فقر، تاں پوت اساڈا ٹھلیا ۔
ظاہر باتنے تونہاں دسیں، تے دیکھن والا تونہاں ۔
توں دسیں تاں سبھ کجھ دسے، توں سبھسے دا سونہاں ۔
وال تیرے وچّ خلقت ساری توں ڈٹیوں ایہاں اوہاں ۔
عنصر شکل تیری اک فقر، توں ہی سمایا ہیں روحاں ۔
| |
