تیری ماں بولی ہے بیبا ککھاں وانگ نہ رول پنجابی ۔
پڑھ پنجابی لکھ پنجابی، غیرت مندا بول پنجابی ۔

اپنی ماں بولی نوں چھڈکے کاہنوں در در رلدے پھریئے
ساڈی جند 'تے جان پنجابی ساڈے دل دے کول پنجابی ۔

چڑھدے توں لیہندے تیکر 'تے پورب توں پچھم تیکر،
گول اے ساری دنیا اس وچ لاوے چکر گول پنجابی ۔

ابلکیش، کھیام تے حافظ، غالب، میر، اقبال تے ہالی،
بلھا، وارث، باہو، جم کے کھولھے سبھ دے پول پنجابی ۔

اکو چاء اے مردے دم تیکر میں ایہدی سیوا کرساں،
ایہہ اے سمی میرے لئیں تے میں ہاں ایہدا ڈھول پنجابی ۔

اپنی اپنی بولی دے وچ ساری دنیا پئی کرلاوے،
جو کجھ مرضی بولن سارے سبھ توں بھارا بول پنجابی ۔

غیراں بولیاں بولن نال 'جنید اکرم' جو گنجھل پے گئے،
بول کے اپنی ماں دی بولی دتے سارے کھولھ پنجابی ۔

مار اڈاری سوچ پنکھیرو اسماناں تک جاندے ۔
ونّ-سونے موضوع، مار کلاوے، گھیر لیاندے ۔

تیلا-تیلا کرکے کٹھا حرف پٹاری وچوں،
مصرعیاں دی گانی وچ جڑکے سوہنے شعر؎ بناندے ۔

جیہناں لکھیاراں نوں شعری سوجھ عطا ہو جاندی،
شعراں اندر شئریئت دا سوہنا روپ سجاندے ۔

پورا ٹلّ لایاں وی شاعری کیتی جا نہیں سکدی،
اس 'تے خاص کرم ربّ جی دا جسنوں شعر؎ سجھاندے ۔

اپنے توں بہتے چھوٹے نال پیار کدے نہ پائیے،
نکیاں عمراں والے سجن دل نوں بڑا ستاندے ۔

بے پرواہیاں اوہدیاں سانوں بے پرواہ کر دتا،
پہلاں وانگ اسیں وی اوہنوں ہن نہیں روز بلاندے ۔

اوہ وی شاعر بن جاندا 'تے کناں چنگا ہندا،
شعراں دے وچ اک-دوجے نوں دل دا روگ سناندے ۔

کاش 'جنید اکرم' جی اوہدے شاعری پلے پیندی،
مشکل حلّ ہو جاندی اوہنوں شعراں وچ مناندے ۔

بیکسو، مظلوموں ساڈے نیڑے آؤ ۔
ظالمو 'تے فرؤنوں ساتھوں دور ہو جاؤ ۔

ویلے دے نمروداں دے نال جنگ اساڈی،
سانوں دہشت گردی دے نہ خاطے پاؤ ۔

انساناں دیاں کھلاں نوچن والیو لوکو،
سانوں انسانیت دا نہ سبق سکھاؤ

ساڈا مذہب پیار محبت، امن سکھاندا،
ساڈا دین ایہہ کہندا ویر-ورودھ مکاؤ ۔

کینہ-پرور جھوٹھے اتے منافق سبھ نوں،
یار 'جنید اکرم' جی ساتھوں دور ہٹاؤ ۔

جھوٹھ دی خاطر ہی مر-مکیئے، ایہہ نہیں ہونا ۔
حق-سچ دی گلّ کردے رکیئے، ایہہ نہیں ہونا ۔

دشمن آن کھلوتے ساڈے بوہے اتے،
اندر وڑ کے چھپیئے-لکیئے ایہہ نہیں ہونا ۔

پیارمحبت دے دائی ہاں دنیاں دے وچ،
پر پھرؤناں اگے جھکیئے ایہہ نہیں ہونا ۔

کٹھیاں نہیں رہنا 'تے گھر نوں چھڈّ جانیں آں،
ویہڑے دے وچ کندھاں چکیئے ایہہ نہیں ہونا ۔

کھاندے-پیندے ہون پر ہووے ذات کمینیں،
ایسے گھر وچ منڈا ڈھکیئے ایہہ نہیں ہونا ۔

پلکاں نوں پئے کردے نم ۔
تیرے ہجر فراقَ دے غم ۔

روکیاں ہنجھو رکدے نہیں،
ماراں چیکاں زم زم زم ۔

ماہی باجھ نہ لنگھے پل،
اوکھے ہندے جاندے دم ۔

پٹھیاں عشقَ دی سولی 'تے،
ٹنگ کے لاہ لؤ میرا چمّ ۔

درد فراقَ دا مکے تد،
کر دئے حسن تیرا جے دم ۔

خون سفید ہوئے سبھ دے،
یا پھر گئے رگاں وچ جم ۔

اوہو قوماں زندہ رہن،
کریا کرن جو ہر دم کم ۔

وقت گواچا نہیں لبھدا،
لبھدیاں لبھدیاں پے گئے کھمّ ۔

ہر کوئی یار نہیں ہندا،
پلے بنھ 'جنید اکرم' ۔

راساں پکڑ قلم دیاں لفظاں شعر؎ نماز اے نیتی ۔
شوق دے گھوڑے اتے سوچاں پھیر سواری کیتی ۔

عشقَ دے پینڈے چاڑھ کے سانوں حسن ہوریں لک بیٹھے،
بھال اوہناں دی کردے کردے عمر اساڈی بیتی ۔

اس مستانے نوں پھر مڑکے ہوش کدی نہیں آیا،
اوہدے میئخانے چوں جسنے عشقَ شراب اے پیتی ۔

یاد سجن دی دل وچ رکھ کے دل چوں نت مکائیے،
حرص-ہوس شیطانی سوچاں نالے گند پلیتی ۔

اوہدے پیار سندیسے چمّ چمّ اکھیاں دے نال لائیے،
جیہنے پریم کہانی ساڈی کیتی فیتی فیتی ۔

کدھرے 'تے کوئی عالم عامل دسدا پندھ وکھاؤندا،
جی کردا سی میرا ربا میں وی جاں مسیتیں ۔

اکو روپ 'جنید اکرم' جی چارے ونے دسے،
آپے میاں فسیہت جہڑا بندا پھرے نسیتی ۔

کیوں پتھر دیا بتا تیری سردل 'تے سر بھناں ۔
توں جے میری قدر نہیں کردا میں کیوں تینوں مناں ۔

میرے بعد پھرولینگا جد ورق کتاب میری دے،
بھریا ہوسی تیری پیار کہانی دا ہر پناں ۔

یار گوا بیٹھے 'تے بندہ ہتھ ای ملدا رہندے،
ایہو سبق پڑھاندیاں تینوں عمر وہائی چناں ۔

عشقَ تیرے وچ سوہنیا بھیڑا حالَ اساڈا ہویا،
پھس گئی جان سکنجے دے وچ جیوں بیلن وچ گناں ۔

لگدا اے جے شہر اساڈے سجن نے مڑ آؤنا،
لوکاں بتیاں نال سجایا ہر کوٹھا ہر بناں ۔

خصماں باجھ وی اپنا آپ سنبھالن توڑ ہیاتی،
اوہو گھر دیاں راکھیاں ہوسن اوہو نسلی رناں ۔

ربّ ای راکھی کرے 'جنید اکرم' ہن دیس میرے دی،
تھاں تھاں چوراں لٹّ مچائی تھاں تھاں لائیناں سنھاں ۔

نگھّ دلا ’چوں مکی چار-چفیرے چھا گئی سردی ۔
سوہنیا ربا دیس میرے چوں جاوے گی کد وردی ۔

جد وی گھر دے گھرداری دا کم سنبھالن لگے،
ٹپے چوکیدچاں کوٹھے کیتی غنڈہ-گردی ۔

ٹر گئے سارے غیرت مند سیاستدان اساڈے،
ہیجڑیاں دا دور وے ربا لوڑ اسانوں نر دی ۔

چودھر بوٹاں والیاں نوں مل جاندی پار سمندروں،
جھولی چکّ سیاست پئی پھر اسدا پانی بھردی ۔

مر مکّ گئی اے غیرت لگدی سرکاروں درباروں،
دل دے زخم دکھائیے کیہنوں نہیوں دسدا دردی ۔

محنت پیار محبت مکے دیس اساڈے وچوں،
ہوس پرستی ودھ گئی ہر تھاں عقل پئی گھا چردی ۔

ماں دی عزت دے رکھوالے پتر ہوئے کپتر،
ونّ-سونے دکھ 'جنید اکرم' پئی دھرتی جردی ۔

محل اساریا سنگ مرمر دا گھر بنا نہیں سکیا ۔
سکا باغ اگایا پر میں مینہہ ورسہ نہیں سکیا ۔

اک اک کرکے سارے ویری مار مکائے باہروں،
گھر دے اندروں پر میں اپنا ویر مکا نہیں سکیا ۔

چار چفیریوں چلے تیر نشانے 'تے نہیں لگے،
پر اوہ نظراں دے تیراں توں دل بچا نہیں سکیا ۔

اوہ پتھر دل منیاں ہی نہیں لکھ منایا اوہنوں،
رو رو ربّ منا لیا پر میں یار منا نہیں سکیا ۔

جس تے مان 'جنید' کراں میں جسدے ناز اٹھاواں،
اج تیکر میں ایسا سوہنا بتّ بنا نہیں سکیا ۔

تیری رام-کہانی دا اے اکو حلّ ۔
خبرے تیرے دل وچ لہہ جائے میری گلّ ۔

جہڑی پیلی دے وچ واہندا جہڑا حل،
اوہو ای مالک اوہدا اوہو کھاوے پھل ۔

تاں ای دنیا دے وچ ساڈا ناں ہووےگا،
محنت نال گزارانگے جد اک اک پل ۔

جنت دوزخ سبھ عملاں دا سٹہ لوکو،
عملاں نال ای اوکھے ویلے جاندے ٹل ۔

کہندے ہین سیانے اوہ برباد اے ہویا،
جس دا اج توں چنگا نہیں آؤن اعلیٰ کل ۔

پچھے رہِ جاندے دا بھیڑا حالَ اے ہندا،
بھجدی جاندی دنیا دے نال بھجّ کے رل ۔

نیت نیک ہووے تے کہڑا کم نہیں ہندا،
کریئے 'تے ہر کم دا آ جاندا اے بل ۔

عشقَ دا پینڈا مکدا مکدا وی نہیں مکدا،
ٹردے جائیے بھاویں پیر ہو جاون سلّ ۔

نام 'جنید اکرم' دیاں مولٰی عزتاں رکھیں،
میرا ناں ای بن جائے ربا میری الّ ۔