زبانو نکلدے شبدو ! ونے دا روپ پلٹاؤ ۔
خیالو ! سمٹکے پریتم دی مٹھی یاد بن جاؤ ۔

تہاڈے ہنجھوآں دا اکھیؤ ! کجھ ملّ پے سکدے،
جے انج تھاں تھاں تے ایہناں موتیاں دے ڈھیر نہ لاؤ ۔

چھری پٹی گئی سینے 'چوں تاں کجھ سواد نہیں رہنا،
دیالو قاتلو ! جند نوں اجے کجھ ہور تڑپھاؤ ۔

ایہہ لک لک سفنیاں وچ آؤن وی کوئی آؤن ہندا اے؟
کھلے در اکھیاں دے نے جھجک کاہدی ؟ چلے آؤ ۔

ملن والے تاں اڑیؤ ! انتلے دم وی نے آ ملدے،
اجے مایوس نہ ہووو نی ڈاوانڈول آساؤ ۔

سمبھل جائیے تاں مشکل دور نس جاندی اے راہ چھڈّ کے،
تروہ کجھ ہور ودھ جاندے تسیں جنا وی گھبراؤ ۔

کسے دے نخریاں نے بھینٹ حالاں ہور منگنی ایں،
نی ریجھو رہندیو ! ایویں نہ جھر جھر مردیاں جاؤ ۔

تہاڈے آؤن تے برہوں دے بھامبڑ ہور وی بھڑکے،
سجن دے شہر وچدی ہو کے آئیؤ ٹھنڈھیؤ واؤ ۔

'یمن' جی، کی مصیبت منگ لئی جے عشقَ گل پا کے،
کہ اک پل پیار کر بیٹھے تاں ساری عمر پچھتاؤ ۔

اوکھا اے وچھوتا وی، ملنا وی خری مشکل ۔
جدھر وی نظر کیتی، اودھر ہی دھری مشکل ۔

اوہ مل کے کدوں بیٹھا، اوہ رل کے کدوں ٹریا،
جس کہہ تاں لئی سوکھی، پر سن کے جری مشکل ۔

دشمن وی نہ پھس جاوے، زلفاں دے سکنجے وچ،
اس پھاہی 'چ جو پھسیا، ہووےگا بری مشکل ۔

بھلّ کے وی ہوس اتے، ٹھگیا ن دلا جاویں،
جڑھ چٹی ہوئی ایہدی، ہندی اے ہری مشکل ۔

دم گنویں 'یمن' رہِ گئے، اوکھی اے دوا پھرنی،
بس چاراگرو جاوو، ہن چاراگری مشکل ۔

سوچدا ہاں ویکھ کے نت ڈگدے مستی وچ پیاک ۔
کجھ نہ کجھ تاں پی کے ٹھیڈے کھان دے وچ ہے سواد ۔

پین وچ وی رند نوں اونا ن شاید مل سکے،
ساقیا! جنا تیرے ترسان دے وچ ہے سواد ۔

چپّ ن کر ملاں ! ذرا ٹریا چل اپنی لیک تے،
آؤن لگا کجھ تیرے سمجھان دے وچ ہے سواد ۔

توں سمجھنا ایں، تیرے کھل جان لئی ہاں لوچدا ؟
میتھوں پچھ، کنا تیرے شرمان دے وچ ہے سواد ۔

دل توں چاہندے وی زبانو ہاں کیوں نہیں آکھدے،
آپ ہی جانو کہ کی کلپان دے وچ ہے سواد ۔

کی سواد آیا 'یمن' عشقوں بچا لئی زندگی ؟
یار دے ناں توں فدا ہو جان دے وچ ہے سواد ۔

یاد تیری نے کسے دے نال کی کیتی ؟ ن پچھ
رات اسدی گندیاں تارے کویں بیتی ؟ ن پچھ

پی لئیں جتھوں وی جنی وی جہو جہی مل گئی،
کنی کیوں کتھوں کیہو جہی تے کدوں پیتی ؟ ن پچھ

چیز سی ویکھن دی ایہہ عیسیٰ جے اکھیں ویکھدوں
آخری ہچکی تیرے بیمار کنجھ لیتی ؟ ن پچھ

ویکھ لئی دنیا تیری اوئِ مالکا دنیا دیا،
تیری دنیا وچ 'یمن' دے نال کی بیتی ؟ ن پچھ

پتہ وی سو کسے تے وچھڑن وچ نقصان کنا اے۔
وساہ مڑ وی کری جاندا، ایہہ دل نادان کنا اے۔

بھری مہفل ’چوں مینوں ایں اٹھایا جا رہا چن کے،
بھری مہفل ’چوں چنیا جان وچ وی مان کنا اے؟

نراشا، بے بسی، حسرت، پریشانی، پشیمانی،
اجڑ گئے دل دے پرچن لئی، اجے سامان کنا اے؟

جچر چھلاں دے وچ پھسیئے نہ، اندازے نہیں لگدے،
کنارے بیٹھیاں نوں کی پتہ، طوفان کنا اے؟

‘یمن’ بھگوان بن سکدے کہ نہیں، ایہہ پھیر سوچانگے،
اجے تاں جاچنا ایں ایہہ آدمی انسان کنا اے؟

دوست اپنے اس طرحاں کجھ کرم فرماندے رہے ۔
دشمناں دی دشمنی دے کل گلے جاندے رہے ۔

رحمتاں توں فیض کی پانا سی اوہناں بزدلاں،
قہر توں ڈردے گناہ کردے جو گھبراندے رہے ۔

کجھ سچائیاں نے بھرم دل دا گوایا بار بار،
کجھ بھلیکھے سن کہ جو رہِ رہِ کے بھرماندے رہے ۔

کس قدر گھاٹے دا سودا سی 'یمن' ساڈا پیار،
پل کو پل ہسن تے ساری عمر پچھتاندے رہے ۔