دل نگری وچ سے سے پریاں سمھ کے بیٹھیاں ہوئیاں جیکن سُنجیاں ماہلاں وچ تصویراں ٹنگیاں ہوئیاں ڈھولے اُتے پئیاں نظراں مُڑ کے فیر نئیں آئیاں اجے تک نیں ساڈیاں اکھیں یار ونجاتیاں ہوئیاں رات نماشاں پِچھو ساڈے بُوہے پھیر چُھڑیندی سورج چھوڑ کے ویندا ساڈیاں باریاں لتھیاں ہوئیاں ساہناں اُٹھ کے پگ اساڈی پیراں تلے رولی پُتر وِٹّر گئے اساڈے، دِھیاں چنڈِیاں ہوئیاں دھرتی نال دھرو کریندیاں اسیں مُول نہ ڈر دے انجے تے نئیں ساڈیاں شکلاں ڈِنگیاں چِبیاں ہوئیاں کتھو ونج پھرول کے پڑھیے ماں بولی دے اکھر ورقہ ورقہ نِکھڑیا ہویا، جِلداں پاٹِیاں ہوئیاں قابل سائیں! کیوں اسانوں بول کے دَس نہیں سگدا جیہڑیاں گلاں اکھیاں دے وچ ڈھولے مِتھیاں ہوئیاں دنداں تھلے، کُوڑاں دے دھرکانو چِتھے ہوئے قابل سائیں! ہتھ ہتھ ساڈیاں جِبھاں ودھِیاں ہوئیاں

دل وچ کدی وی میل نہ رکھنی، صاف تے سُچیاں گلاں کرنا پِنڈ دیاں لوکاں دے وچ رہنا، سِدھیاں سِدھیاں گلاں کرنا خورے کتھو سِکھ آیا وے، عادت یار منانے دی رُس جاون دے بھانے منگنا، جھلِیاں جھلِیاں گلاں کرنا یاد کرو تے ہاسا آوندا اے ، پہلے پہلے عشقے تے گل گل دے وچ تِھڑ تِھڑ جانا، اَدھیِاں اَدھیِاں گلاں کرنا سِر تے لکھ مصیبت چُک کے، جا بوہڑی دے تلے بہنا پیٹو بھکھیاں رج رج ہسنا، اُچیاں لَمِیاں گلاں کرنا ڈاہڈی بھیڑی عادت پئی اے ایس وسیبے لوکاں نوں آپنے آپ دے وَل نہ تکنا، بَہہ کے جگ دِیاں گلاں کرنا پَیریں سُکھ دی جُتی پونی، گلیاں دے وچ سمھ کے ٹُرنا ہر کِسے نوں ہس کے ملنا، مِٹھیاں مِٹھیاں گلاں کرنا آون والے ویلے کولوں، اُنجے ڈریا ڈریا رہنا اُنجے بُجھیا بُجھیا رہنا، ڈھٹھیاں ڈھٹھیاں گلاں کرنا قابل سائیں! جگ دے کولوں، تیرا دُکھ کُئی وکھرا نئیں ایہ کیہ مُڑ مُڑ حُقہ پینا، بَلدِیاں بَھکھدِیاں گلاں کرنا

دھڑکُوں دھڑکُوں ایہ دل میرا، پھڑکُوں پھڑکُوں اکھ میں جھلی تے کملی ہوئی، لوکاں توں پر وَکھ دُور کھلو کے تکدے رہ گئے وصلاں آلے کنڈھے سوہنی تے ماہینوال نوں کیتا بِرہوں وَکھو وَکھ ما بولی دے ہوندیاں سوندیاں اسیں تھتھے گُنگے ما بولی دے ہوندیاں سوندیاں اساں ماری جھکھ جِبھے اُتے آ کے ساڈی تِلک تِلک ویندے مدت ہوئی اے اکھر کُمیاں، کتھو کڈھیے پَکھ سجن ویکھ کے ہسّے سانوں، سانوں ویکھ کے ہسّے سوا لکھ اسانوں بیبا، سانوں سوا لکھ وچے ماہل چبارے ساڈے، وچے اساڈا مال وچے روڑھ کے لَے گیا پانی ساڈے کنڈھے ککھ سُنجے گھر دیاں کانساں اُتے، ٹِفّن بَھیڑے لگدے قابل سائیں کلف چا کے، چِھکّے اُتے رکھ

سوہنیاں نوں ڈوبدے نہ عشقے نوں تاردے پکے پیڈے گھڑے ساڈے آر دے نہ پار دے ہیر آئی کھیڑیاں دے حصے وچ چھیکڑو رانجھے رہے چھڑے مُڑے مجھیاں نوں چار دے وت خوشبو ونجے ادھو نہ ولوہندری پُھل پئے کنڈیاں تے چُنیاں کھلار دے جھٹے وچ غزلاں دی رِیت تروڑ چھوڑئیے پر سانوں غالباں دے مونہہ پئے مار دے سون دِیاں جھڑیاں تے ڈھولنے دے چیتڑے نِگھی نِگھی جُثے وچ پِیڑ پئے اُتار دے اسیں اجے دھرتی تے ڈھاریاں نوں سِکدے لوگ پئے چنّاں اُتے کندِھیاں اُسار دے

شام سویرے حُقہ پینا روز دی عادت بن گئی اے کم نہ کرنا، ویہلا رہنا، روز دی عادت بن گئی اے ایس وسیبے سے سے رنگ دے لوک اسانوں پڑھ دے نیں اپنے آپ نوں دھو کے لکھنا، روز دی عادت بن گئی اے ہک واروں میں نھیرے پاروں، ٹُھڈا کھا کے ڈگیا ساں کندھ تے دیوا بال کے رکھنا، روز دی عادت بن گئی اے میں وی پِنڈ دیاں لوکاں نال منافق ہوندا جاندا واں اندر دی گل باہر نہ کڈھنا، روز دی عادت بن گئی اے پہلاں پہلاں ورہیاں مگروں شعر ہوندا سی مشکل نال ہُن تے درداں اُتے لکھنا، روز دی عادت بن گئی اے دنیا جنت جنت کرکے گِھن آوندا وے لوکاں نوں اوس مردود دے متھے لگنا، روز دی عادت بن گئی اے تَسے ہوکے دُکھڑے میرے میتھوں پانی منگدے نیں اکھیاں دریا دریا کرنا، روز دی عادت بن گئی اے دُنیا، حُسن، حکومت، شہرت، پیسہ نِرا دوزخ اے دل دے سجے پاسے ٹُرنا، روز دی عادت بن گئی اے اُجڑ گیاں نوں قابل سائیں! مگروں کون بُلاوندا اے فیر وی پِچھاں پرت کے تکنا، روز دی عادت بن گئی اے

فجری فجری بنھِیں اُتے چھاں پئی لاہندی پِپلے دی چن دِیاں چِترِیاں کدھاں نالو لَو پئی اُکھڑے تارے دی امبراں اُتو تارو چُن کے سورج کتھے ویندا وے خورے کتھے گھن ویندا وَے بھر کے جھول ہنھیرے دی جاں وی اساں موچھے پائے ٹاہناں اکھیں کڈھیاں نیں آہلنے اُتو واج سنڑیپی سانوں چیک چہاڑے دی میں وی اوہدے ڈیرے اگو کھنگھ کے لگنو رہندا نانہہ پِپلے تلے پے ویندی اے، نِت پنچیت وڈیرے دی وَسّی اکھ جے ساونڑ بنڑ کے ، لگدے ہتھِیں ڈھہہ وَے سی بھولی بھالی دلڑی ساڈی ، کچی کدھ لیاٹے دی بھانویں ویر نہ پُچھن اُکے، عیدی اُتے دھیاہنڑِیں نوں قابل سائیں وت وی رہندی تک تے پیکے جُھگے دی

وِتھاں پائیاں دورِیاں ، لیکھاں لکھے روسڑے اسّاں جھلیاں بوہجیاں ، اُنجے جفر جالڑے بہہ کے آمݨے سامݨے ، اساں رج کے کیتِیاں گلاں سچ مُچاوِیاں ، لاہ کے سبھے جھاکڑے چن دی چِٹی چاکڑی ، کُھر گئی آسیوں پاسیوں دھوتے نانہہ اݨ دھوتڑے ، راتاں دے مونہہ کالڑے مڑھے ہتھِیں سوہنڑیاں ، اکھِیں موتی کالڑے دِلّ دی سُوہی توِیتڑی ، ناڑِیں نیلے دھاگڑے لیݨاں ڈِنگِ پھڑِنگِیاں ، مٹی پوچے بھورویں قلماں جِبھاں سِیتِیاں ، اکھراں چولے پاٹڑے رمزاں ڈِھلے آٹڑے ، سوچاں وِلھے ٹانڈڑے فِکراں جِند تندورڑی ، لِختاں کچے گوگڑے چاہنیاں یا نہ چاہنیاں ، نپِیاں اِسدیاں ڈورِیاں وت وی دنیا اوتری ، کیتے پھِندھر چالڑے لنگھے ویلے چوہبدے ، اجّے اکھیں ساڈیاں اجّے چیتے آوندے ، اُوہا جھکھڑ جھولڑے بدلاں آنگنڑ وِیٹیا ، دل وی کھُدری کھولیآں شکلاں نانہہ پچھانڑِیاں ، اکھیاں دِتے دھوکھڑے کھُوہاں اُتے وَیندِیاں ، الھڑ کُڑیاں پانڑِیاں لوکاں رَج کے ویکھِیاں ، اساں کیتے تھوہکڑے مگھر پوہےبھُبھواں ، سُکّی زِمی وَتری فیر تریلاں چوندِیاں ، ساوے پَتّر چوپڑے جَمّے دکھ اگلیرڑے ، کھِڑِیاں خُشیاں تھوڑِیاں کھُگے کنڈے پُورڑے ، پّتّر پُھل ادھ واٹڑے

پُملی اُتے پئے کُرلاون، مینہاں جھکھڑاں جوگے ڈارو وچھڑے پکھنڑوں رہ گئے وت گُلیلاں جوگے مُونہہ تے چُپ دی بُکل مار کے ڈھکِیاں، ٹِبِیاں پچھے سورج بہہ کیے دُکھڑے چُنڑدا روز نماشاں جوگے اُچے لمّے تھلہے رکھے، ماہل چبارے پائے کسے کُھلے راہ نہ چھوڑے ساڈِیاں لُڈِیاں جوگے دُھپاں دے وچ چھانواں گِھن کے اسیں انج کھلوتے جوں خانکاہواں اُتے رہ گئے رُکھ توِیتاں جوگے والاں نال ولھیٹ کے اوس وی کدھاں وچ دے چھوڑے اساں اوس نوں خط ناہے لکھے جھیتاں، وِتھاں جوگے سال پسالی عُرساں اُتے دیگاں کون چڑھاوے قابل سائیں ! کونا ہے ایڈے پیر درُوداں جوگے

کُجھ اتھرو ہائے انج دے جیہڑے ناہے ڈکن آلے جُثیو نچڑن لگ پئے، اکھیو دریا وگن آلے پَیلی دے وچ شوہ دریا دا پانی کھلہا راہندا رُتوں رُتیں نِسر ویندے بُوٹے نسرن آلے اگ تے پانی رَل کے ٹُر سن ویکھو کِتھو تائیں اَکھ تِرمن آلی ساڈی، دل نیں دُھکھن آلے سِر تے کدی نئیں دھریا اوہناں بھر کے گھڑا چروکا کُھوہ تے پانی کدی نئیں آئے، لاہن لمکاون آلے ساڈا کم نئیں ڈٹ کھلونڑاں حملہ آوراں اَگے اَکڑ بَکڑ بھماں بھو تے اسیں پُگن آلے خورے کیوں اج گلی وچو مُکھ پرتا کے لنگھے قابل سائیں متھے اُتے وٹ نہ پاون آلے

اُنجے گل اپُٹھی اساں نال کلیجے لائی آپے آپݨی جِندڑی رولی , متھے جگ دے لائی بدلاں چو اسمان دا پِنڈا ، سانوں ننگا دِسیا چولے نالو ٹاکی پاڑ کَے اساں اُتّے لائی کُھلی ڈُلھی ہو کَے رہندی ، ڈھولے ماہیے گیندی چار دِناں دی زندگی اسّاں کمّاں تھلے لائی لوکی دین ممارکھاں سانوں ، اِی تے جانڑدے اسیں کیکݨ دِھئیو دی ڈولی اسّاں ، سِرے بنّے لائی جھٹ دا جھٹ ای نظری آیا ، ہسُّو ہسُّو مُکھڑا دل نوں پائی بھسوڑی اسّاں ، اکھ دھیانے لائی

کُوڑ اکھراں دے اوکرے تاریخ ساڈی اُتے اوکرے وی سَیلاں دیاں کالکاں دے کدی سونے دا پانی وی ترونکیے تے کالے اکھر سنہرے نئیں ہو سگدے کُوڑ اکھراں دے اوکرے تاریخ ساڈی اُوہا ہتھ اُٹھے ساڈی دھرتی تے جیہڑے بُتاں دیاں کنّاں وچو مُرکیاں تے رہے نکّے وچو نتھلیاں کھوہنے تائیں اُوہا رَنّاں دیاں لِبھاں وچ رُدّھے ہوئے ہتھ تاج محلاں دیاں کدھاں نوں اسار دے رہے کُوڑ اکھراں دے اوکرے تاریخ ساڈی گھوڑی پالاں دیاں پُتراں دیاں پُتراں نوں لبھے بنگلے تے بھوئیں سرکار ولوں فیر پِنڈاں دے پِنڈ لتاڑ کے وی تَس بُجھی نہ انہاں دیاں اکھیاں چو بُھکھ نکلی نہ کدی چوہدریمیاں دی کُوڑ اکھراں دے اوکرے تاریخ ساڈی ساڈی دھرت پٹینچُو کٹکاں دی پِرت ماری اے ایسدی باہرلیاں نیں دُھڑ پیو جے لاڈ مکالڑے دا ترَے چُوکِیاں گُٹھاں دے بھیڑ پا کے شہ دیندا وَے ظالماں تے غاصباں نوں کُوڑ اکھراں دے اوکرے تاریخ ساڈی (ہیرو لکھے جے حملہ آوراں نوں اوس قلمے دی سیس نوں بھاہ لائیے) ساڈا کم سی چنّے دیاں پربتاں نُوں پا کے واگلے بھکھے ہوئے سورجاں دے کُھلے مونہے اُتے اَنڑیاں بھار رکھنا روک چھوڑنا ڈھلکدیاں برفاں نُوں سیاہ چین دیاں اُچیاں پہاڑاں تے لاگے وسدی تاریاں دے قوم ساڈی کُوڑ اکھراں دے اوکرے تاریخ ساڈی

حسین ناں اے حقیقتاں دا حقیقتاں تے گُمان کوئی نئیں حسین نئیں جے تے رشتیاں دی سنجھاپ کوئی نئیں پِچھان کوئی نئیں حسین وکھ اے تے مسلکاں دی نماز باطل، اذان کوئی نئیں حسین مطلب ہے اِنما دا حسین مقصد ہے ھل اتی دا حسینیت جو چراغ جلدین چراغ جلدین تے گل نئیں ہوندے یزید دا نانہہ ایمان گِن توں ایمان فاسق دے کُل نئیں ہوندے حسین ناطق قرآن دا اے حسین پکا زبان دا اے حسین مومن دی زندگی اے حسین چانن تے روشنی اے بتول ولو امام جگ دا نبی دی چادر تلے ولی اے یزید پِچھے امام کوئی نئیں ولیت کوئی نئیں رسول کوئی نئیں یزید فاسق، یزید فاجر یزید کوئی اصول کوئی نئیں حسین پِچھے امام سارے ولیت ساری، رسول سارے تے کل شریعت اصول سارے حسین صابر، حسین شاکر حسین سید، حسین بہادر حسین خون اے پیمبراں دا حسین حق دے ولی دے وِچو ولیت اے اُس دے گھر دی دولت حسین میرے علی دے وِچو حسین سچی بتول وِچو او ہک اصول اے، اصول وِچو رسول میرے حسین وِچو حسین میرے رسول وِچو حسین لاہڑا امامتاں دا امام مومن، امام زاہد امام وکھرا مقام رکھدا امام پلدا نبی دے ہتھ وچ امام حداں نوں ٹپ نئیں سکدا جے حق جتاوے تے تاں وی حق اے جے نہ جتاوے تے تاں وی حق اے حسین مارے تے تاں وی حق اے جے مار کھاوے تے تاں وی حق اے غلط نیں لوکی جو آکھدے نیں حسین کُرسی تو لڑ پیا سی یزید حاکم سی سلطنت دا حسین لے کے بغاوتاں نوں مذہب دے ناں تے جھگڑ پیا سی گویڑ لایو ایمان والو فریب سمجھو یزیدیاں دا عقل دے انھے مقام اجے سمجھ نئیں سکے، نبی دے گھر دا علم توں کورے، دلیل باہجوں ملاپ کر دے نیں خیر شر دا حسین باہجوں علی دا لاہڑا بتول جایا تے کُئی وی کُئی نئیں کمال عہدے نبی دے کولو لکھا کے لایا تے کُئی وی کُئی نئیں ازل دا وارث، ابد دا سید خدا بنایا تے کُئی وی کُئی نئیں مشوم موڈھے تے چاء کے اپنے نبی کھڈایا تے کُئی وی کُئی نئیں حسین باہجوں نبی دے گھر چو سنور کے آیا تے کُئی وی کُئی نئیں او کُل دا مولا، او کُل دا آقا غلامیاں نانہہ قبولدا سی او منتخب سی اصول پاروں او نائب میرے رسول دا سی او کُل شریعت دا ہو گیا سی تے کُل شریعت حسین وچ سی سنور کے آئی سی جو آدمیت او آدمیت حسین وچ سی او جگ نوں متاں سمجھاون آلا او جگ نوں رستے وکھاون آلا کِسے دے آکھے تے کیویں رُکدا او حق دے رستے تے جاون آلا حسین ناں اے شرافتاں دا حسین ناں اے صداقتاں دا یزیدیت دی نجاستاں کُوں او بھوئیں اندر دبا گیا اے علی دے گھر دی لُٹا کے چادر علی دا وارث قیامتاں تک جہاں دی چادر بچا گیا اے اُجاڑ آیا سی جہاں دی رونق نبی دا لُوڈا فقیر بن کے او کربلا دے مسافراں دا وزیر بن کے امیر بن کے کدی خلافت دا تاج پا کے کدی او ٹُر دا سی ویر بن کے لہو لہو سی حسین میرا تے کربلا وچ قیام کرکے نماز اِنج دی او پڑھ گیا اے اوہ ہر یزیدی دے بُوہے اگے علم پیمبر دا گڑھ گیا اے حسین دی اکھ نبی دی اکھ اے حسین دا ہتھ نبی دا ہتھ اے وجود دو نیں ، اصول ہک اے جس وی کُٹھا ، اصول کُٹھا جس وی میرا حسین کُٹھا تے اوس سمجھو رسول کُٹھا (1998)

سوچ کُئی اوپری سُتی ہوئی دیہاڑ وی نِگھی نِگھی دِیگری تَپِیاں تندوریاں جاگ پئی اوتری سوچ کُئی اوپری دھووِیاں دے نال نال کھا کے ولاکڑے دِلے نوں دھو آنکھدی سوچ کُئی اوپری سینے وچو اُگھدی مغزے چو پُھٹدی دِلے دی ہواڑھ چو نِکی نِکی دُھخدی مَتھے اُتے جھر ڑی وِینہاں وچ وہئی ہوئی بن بن اتھرو اَکھیاں چو وَگدی سوچ کُئی اوپری کڈھ کڈھ دندِیاں وَٹ وَٹ چیسِیاں دُھوت مُوت مَچھری بھو شاہ کالڑی بن کے ڈراونی کھہہ کھہہ نیڑیوں گُھور گُھور ویکھدی سوچ کُئی اوپری منجی دی پَواندِیو پاپا چو ہنڈِیاں مار مار آرکاں بھن بھن پاسڑے منجی دی سِراندِیو دے کے بھواٹنی مُونہے بھار سَٹدی سوچ کُئی اوپری جُثے دیاں آندراں بانہہ تے ولیٹھ کے کوہلواں تے چاڑھ کے دُکھاں دی پرات چ لہو ساڈا بیڑ کے کالجے نُوں پیڑ دی چِتھیاں نوں آکھدی سمے دیاں سُولیاں تے جُونڑ کیہڑا سَو کھڑا سوچ کُئی اوپری

ویلیو کویلیو چِت پئیاں فکراں ویلیو کویلیو اکھے میری اُگھڑی ویلیو کویلیو کالجے نوں گال گال ویلیو کویلیو ساڑ ساڑ اکھیاں ویلیو کویلیو رات دے انیندرے ویلیو کویلیو کُنڈی میری کھڑکی ویلیو کویلیو بُوہے دِھکے جھکھڑاں ویلیاں کویلیاں سجناں دے آن دے ویلیاں کویلیاں پائے نی بُھلیکھڑے

رات ادھواٹڑی لَو دے اجھولڑے چن جیویں داتری گھوہ موہ چاننی چھائیں مائیں مُکھڑے موئیں دوئیں مِتراں نین پئے سِکدے

میری ماں نیں ہَٹی اُتوں دو آنے دی تختی لے کے میرے ہَتھ پھڑا دِتی سی میں فِر اوس تے چِٹّے رنگ دا پوچا مَل کے الف تو اَگے کُجھ نئیں لِکھیا

گُڈی گُڈا پِٹیا وَس مینہاں چِٹیا گُڈا گُڈی لوئی تے وَس مِینہاں چھوئی تے سُکیاں بھَنھوڑِیاں تے سُک گئے ڈھمُک وے کال پیا ساولاں دا کُنڈ ہوئیاں زِمیاں تے بَجھ گئی کھلیپڑی ہاٹھاں چو اڑانگ تیرا بُک بھرَے پانڑِیاں دے وِیٹ وِیٹ زِمیاں تَے بَنّا بَنّا ، جُوہی جُوہی نِکے نِکے کھبلَے تَے چھیڑ چُگَے ہَرناں دا سَمّے دے کھلاتڑے تے نِکے نِکے پُھل پون بَنّیاں چو مونہہ دیہن دَب سُلّوں ناڑکے بُلوآں دی تَس بُجھے سَہکدی دے مونہے وچ تتلی دے پَراں اُتے وَس مینہاں چِٹیا گُڈی گُڈا پِٹیا