ساڈے کاہدے حیلے نیں ہڑھ دے اگے تیلے نیں بکل وچ رو لیندے نیں درد بڑے شرمیلے نیں ویلا آیا تے نس گئے یار بڑے پھرتیلے نیں ریشم ورگے لوکاں دے بول بڑے پتھریلے نیں ہنجواں وانگر سپّاں دے بچے وی زہریلے نیں دکھاں باہجھ نصیر ترے کیہڑے ہور قبیلے نیں

من دے اندر چور ہوندائے تاں بندہ کمزور ہوندائے تکڑے نال لڑائی کاہدی ہینے دا کی زور ہوندائے سوچاں بنجر ہوجاون تے گل دا لہجہ ہور ہوندائے ناں بدنام درندیاں دا اے بندہ آدم خور ہوندائے باہر جنے موسم ہوون دل دا موسم ہور ہوندائے منصف یار نصیر نیں کاہدے لائی پہلے چور ہوندائے

اوہ جھوٹا وی ہووے تے اظہار کسے نئیں کرنا میں سچا وی ہوواں تے اتبار کسے نئیں کرنا میں دریا دی من تے تسا لڑساں پر اک منو میرے تسیاں بالاں اتے وار کسے نئیں کرنا جے ویلے دیاں واگاں ہتھیں رکھسیں چنگا رہسیں پچھے اتھرے گھوڑے تے اسوار کسے نئیں کرنا سچ بولن دی غلطی اک دن غربت کولوں ہوسیں ایہ کم اوکھا ویکھ لویں زردار کسے نئیں کرنا اُس توں وڈا دھوکے باز نصیر کوئی نہ سمجھیں جہڑا آکھے میتھوں ودھ کے پیار کسے نئیں کرنا

جا نی کڑمئیے بھکھے تن تے لیر نئیں چھڈی چولے دی رہ گئی سی اک اک ایہو ساتھے پیارنشانی ڈھولے دی اکھ لگ گئی تے وسر جاسن تیتھوں لگدے لیندے وی جھلئیے تیتھوں بھل جانی ایں اک اک لیر پٹولے دی ساری عمراں ٹردا وتیاں میں پتھریلے رستے تے سفنے دے وچ ویکھی سی تصویر اک اڈن کٹولے دی اکے گھر وچ رہ کے دکھ نہ ونڈے بھین بھراواں دے کلیاں کر کے مار گئی اے شامت کدھ دے اولھے دی کہڑے ہڑھ وچ لڑھیاں ریتاں وارث دے پنجاب دیاں نہ اوہ چکی چھج چھاننی نہ اوہ ریت بھڑولے دی پت جھڑ دے وچ میرے وانگوں رکھ دے پیلے پتراں نوں راس نصیر نئیں آئی یاری تکھی واء دے جھولے دی

نیواں ہو کے وگ دریا دیا پانیا تیرے کنڈھے جگ دریا دیا پانیا کِنیاں چُنیاں لوڑھ کے تیرے واسیاں سرتے بدھی پگ دریا دیا پانیا کچے سوہنی نال نہیں کیتیاں چنگیاں تُوں وی نکلیوں ٹھگ دریا دیا پانیا میرے وانگوں توں وی ترلے لیندیوں تینوں جاندی لگ دریا دیا پانیا تیرے کنڈھے تسا مر گیا قافلہ تینوں لگے اگ دریا دیا پانیا

مینوں اوس کہانی دا کردار بنا میری گردن سجناں ہتھ تلوار بنا اج فر اوہنے پُچھی اے اوقات مری یار مصور کاسے نوں دستار بنا بلدی اگ وچ اَیر بنا انساناں دے تسّے خیمے فوجاں دے وچکار بنا نقشہ کِھچ کے دس کھاں ساڈے جیون دا اگ اِچ سڑدی پکھوواں دی ہِک ڈار بنا نِیویں اُچی ہو جاندی اے سجناں وچ نِکی جِنی گل نوں نہ اخبار بنا اج اکھاں نوں اکھاں ویکھن آئیاں نیں پانی وچ نہ پانی دی دیوار بنا اوہنے فر اتوار دا کارا کیتا اے ستّے دن ای ہفتے دے اتوار بنا

مُڑ لِکھ کوئی گیت پنجاب دا تینوں آکھن پنج دریا جِند کڈھ کے دیاں سرِیر چوں تینوں دیواں اپنے ساہ توں حالت ویکھ پنجاب دی انج کِیتے رج رج وین جویں انکھی موئے وِیر نوں کوئی رووے چنگی بھین تیرے ہڈِیں درد وسیب دا تیرے نیناں وچ پنجاب تیرے اکھر ڈھاہیں ماردے تیرے ویناں وچ پنجاب توں جوگن دیس پنجاب دی تیرے ہتھیں پیار دی بِین توں منگی خیر پنجاب دی تیرے ونڈے درد زمین

لباں تے چپ دے جندرے امر تے گھر لٹا چھڈے اساں کعبہ سمجھ کے تیرے اگے سِر نواں چھڈے ایہہ تیرے گھر تے میخانے دے جہیڑے درمیان آئے اساں اوہ فاصلے سجناں صفا مروہ بنا چھڈے توں جِسدی ٹیک تے گِڑ گِڑ کے ٹرنا ایں باتشاہ وانگوں اوہ نیناں لاڈیاں والے سجن کل دے چڑھا چھڈے جنہاں راہواں تے تکدا ساں ترے آون دیاں راہواں رقیباں اوہناں راہواں تے بڑے کنڈے وِچھا چھڈے اساں چن پیار نہیں کیتا اساں پوجا تیری کیتی اساں دل دے فریم اندر تیرے نقشے سجا چھڈے نصیر اج وی زمانہ آکھدا پھردا اے گلیاں وچ توں گل تے پہرے دے چھڈے توں چنگے دینہہ نبھا چھڈے

شک دی دیوار کھڑی کر لئ اے توں مرے نال بڑی کر لئ اے میں ترے نال بغاوت کردا دل مرے نال اڑی کر لئ اے اوہ مری زندگی دا حاصل اے جو ترے نال گھڑی کر لئ اے سِر جُھکایا سی ادب تُوں میں تے تُوں تے تلوار کھڑی کر لئ اے ہجر دی رات مُکاون دے لئ میں اگاں ہور گھڑی کر لئ اے خورے آؤناں اے کِسے نے ویکھن لئ موت نے دیر بڑی کر لئ اے

چہرہ میرے ہاں تے رکھ چا دُھپ نوں جھٹ کُوں چھاں تے رکھ چا بھاویں ہور ستاوی جیہڑا اُنگل میرے ناں تے رکھ چا لوکی پِچھے شِکوہ کرسن مینوں مار کے چھاں تے رکھ چا دھرتی امبر کِسراں مِلدن موڈھے اُتے باں تے رکھ چا تیرا میرا کیہ رشتہ اے؟ ایہدا کوئی ناں تے رکھ چا ہُن تے یار نِبھائیے رل کے اگلی گل اگاں تے رکھ چا

دُنیا تیری اے دار تیرے نیں کِنے پروردگار تیرے نیں تیری جِت دا وسِیلہ میں بنیاں ہار میری اے ہار تیرے نیں؟ صدقے جاواں تِری عدالت تُوں تِیر میرے شکار تیرے نیں مار کے روون والیا سُن لئے میری گردن تے وار تیرے نیں اج تُوں اوسے دے نال جچنا ایں جہندے موڈھے تے بھار تیرے نیں ساہویں سِینے تے وار دُشمن دے جِنے کنڈ تے نیں وار تیرے نیں

ساتھ دینا اے مرا حرفاں کِویں اُس دُعا ورگے نُوں میں منگاں کوِیں بیڑیاں تے بیڑیاں نُوں پا لواں اوہدیاں ونگاں نُوں میں ونگاں کِویں ہس تے خورے لاں گا میں چن آکھیاں اوس طراں سُنگڑاں کِویں سنگاں کِویں یار کوئی تے لئے لوے گا پُچھ تے سہی وِکدیاں نیں شہر وِچ پِیڑاں کِویں مِیر تے مستی دا بُتا ساریا میں بناواں تیریاں اکھاں کِویں سہکدے پئے نیں اجیں وعدے ترے جِیندیاں لاشاں نُوں میں دبّاں کِویں مہر علی نُوں پڑھ لویں اوہ جاندائے پانیاں وِچ وستیاں لُڑھیاں کِویں

بِنا ہنجواں دے اکھاں رونیاں نیں جدوں پِیڑاں مکمّل ہونیاں نیں کِسے خُشیاں نُوں ہُجھا مار چھڈیا جِویں کِھڑدی کپاہ نُوں چونیاں نیں ہُنے پلّہ چھڈا کے ٹُر پئے او اجیں گلاں تے بڑیاں ہونیاں نیں اجیں میں آپ نُوں وی مارنائے اجیں میں ہور لاشاں ڈھونیاں نیں اجیں میں چہرہ تیرا ویکھنا نہیں اجیں ہنجواں نیں اکھاں دھونیاں نیں مرے اندر کوئی شئے کھڑکدی اے جِویں اُٹھاں دے گل وچ ٹونیاں نیں میں ہس ہس بھار چکیا ہونیاں دا بلوچا ماریا انہونیاں نیں

پانی نہیں سی ورہیاں ہوئیاں اکھاں دا ترلا سی دو ہریاں ہوئیاں اکھاں دا شہر دے اندر جیون میلا لگدا اے شام سویرے مریاں ہوئیاں اکھاں دا دل دے اندرُوں نا ویکھن تے فائدہ کیہ چہرے اُتے دھریاں ہوئیاں اکھاں دا دس میں تیرے جذبے نوں گرماندا کیہ سیکا دے کے ٹھریاں ہوئیاں اکھاں دا حالی تیکر ملبہ لبھدا پِھرنا واں تیرے پیرِیں دھریاں ہوئیاں اکھاں دا

اُنج تے سب کُجھ ٹھیک سی آل دُوالے میرے اِک انجانی چِیک سی آل دوالے میرے ہِک دن تھک کے ڈِگا تے میں اِنج دا ڈِگا کِھلری ہوئی بھیک سی آل دوالے میرے میں تے پُھل نوں توڑ کے کالر نال سجایا خُشبوواں دی چیک سی آل دوالے میرے میں وی کد مُخلص ساں اپنے پیار دے اندر غرضاں دی ہِک لیک سی آلے دوالے میرے چیتر چیت بہار تے رِم جِھم ساون ماہ دی سب کُجھ تیرے تیک سی آلے دوالے میرے میں انساناں دے جنگل وِچ رات گزاری کالے سپ دی لیک سی آل دوالے میرے

جِیون سی ہِک لِیک وِچھوڑے دی پِچھے رہ گئ چِیک وِچھوڑے دی پہلے ساہ تے دُوجے ساہ وِچکار کدھ سی امبراں تِیک وِچھوڑے دی ایہہ کیہ روز ای لیلیٰ مجنُوں دی گل سُنا کوئی ٹھیک وِچھوڑے دی تینوں کھادا لوڑ نِخصمی نے مینوں پی گئ ڈِیک وِچھوڑے دی سجّے ہتھ تے میل محبت دے کھبےہتھ تے لِیک وِچھوڑے دی ویکھ لیا ازما کے جگ نُوں میں ربا دے چا بِھیک وچھوڑے دی کیہ مرضی اے وگدے پانی دی کنڈھے بولے لِیک وچھوڑے دی

میں تینوں اوس ویلے ویکھیا سی جدوں اکھاں نیں پہلا ساہ لیا سی کدیں رُکیا کدیں ساہ آ گیا سی حیاتی نہیں کسے دی بد دعا سی اسیں دُوجے کنارے تے ملاں گے کسے نے رو کے مینوں آکھیا سی بھلا تِکھی ہوا دا خوف کاہدا بنیرے تے ہنیرا بالیا سی میں اوہ ویلا کدوں لبھ کے لیاواں جدوں ہتھاں چ پتھر بولیا سی تُوں وعدہ پورا کر کے مار دِتا تیرا لارا تے میرا آسرا سی نصیر اودوں کنارے چِیک ماری جدوں مینوں سمندر کھا گیا سی

سجن میرے ویہڑے وڑیا راتیں اچن چیتی سورج چڑھیا راتیں ہُن اوہ مینوں یاد زبانی سارا اوہنوں الفوں یہ تک پڑھیا راتیں دن چڑھیا تے ہر شئے ہو گئ کولا ڈِیوے تے اِک تِیلا سڑیا راتیں اکِھیں دل چیتا تے درد وِچھوڑا سِر توں پیراں تِکر سڑیا راتیں اودھی یاد دی خُشبو ہوکا بھریا اے اِنج لگدا سی چیتر چڑھیا راتیں میرا ہتھ وی میرے ہتھ نہیں آؤندا اوہنے میرا ہتھ کی پھڑیا راتیں

جد وی کّلا ہویا میں خورے کنا رویا میں خورے کتھوں ٹریا ساں کتھے آن کھلویا میں وچوں لیروں لیروں ہاں اتوں نواں نرویا میں اکھاں اونا دسیااے جنا پیار لکویا میں تیرا ہجر گلاب جہیا پلکاں نال پرویا میں اکھاں راہیں پیار نصیر دل دے اندر بویا میں

حق وی دیون بھیک طرحاں انساناں نوں سمجھے نئیں اوہ ٹھیک طرحاں انساناں نوں ننگیاں کر چھڈیائے دور ترقی دے غاراں دے وسنیک طرحاں انساناں نوں میریاں غزلاں دا مصرعہ جاپے گا مظلوماں دی چیک طرحاں انساناں نوں واہ چھڈیائےقادر دردسمندر وچ پانی اتے لیک طرحاں انساناں نوں راس نئیں آئے خودغرضی دے جنگل وچ پیار دے موسم ٹھیک طرحاں انساناں نوں

بے وجہ ساتھوں کنارا نہ کرے شہر نوں جنگل دوبارا نہ کرے نہ کھلارے زلف نوں رخسار تے انج گھٹاواں نوں اوارا نہ کرے دوستی وچ بے یقینی ٹھیک نئیں روز گل گل دا نتارا نہ کرے میرے وانگوں دوستاں دی بھیڑ وچ رب کسے نوں بے سہارا نہ کرے ساڑ کے ککھاں دیاں کلیاں نصیر آپ دا اچا چبارا نہ کرے

سراں تے بھار کتنا اے سفر دشوار کتنا اے مصیبت وچ پتہ لگدائے کسے نوں پیار کتنا اے قبر جوگی اے تھاں ساری مرا گھر بار کتنا اے اجے منزل تے اپڑن لئی سفر درکار کتنا اے مری بربادیاں دے وچ ترا کردار کتنا اے نصیر آ رل کے بہہ جائیے دلاں تے بھار کتنا اے

اوہنوں میری ذات اچ لے آ سورج کالی رات اچ لے آ جے کجھ دینا چاہنا ایں تے سجناں نوں برسات اچ لے آ دل نوں گھیر کے فیر اک واری اکھیاں دے جنگلات اچ لے آ بوہا بوہاپن کے بھاویں سجناں نوں خیرات اچ لے آ پتھر لوک نصیر بڑے نیں دل نوں پکی دھات اچ لے آ

جد تک لیرولیر نئیں ہوندا بندہ سدھا تیر نئیں ہوندا نیت سجناں نیہہ ہوندی اے چلیاں نال فقیر نئیں ہوندا اندروں بندہ مک جاندائے اکھاں دے وچ نیر نئیں ہوندا کتھے نویاں لالئیاں نیں؟ تیرے نال نصیر نئیں ہوندا

اوس دی کر کے تمنا ویکھیے مار کے واء نوں اونھا ویکھیے چھال وچ ڈونگھے سمندر مار کے پانیاں دا اوڑا بنا ویکھییے چارئیےمجھاں کسے چوچک دیاں جیندیاں چوری دا چھنا ویکھیے کہہ گیا سفنے دےوچ آواں گا میں خواب تے کرکے امنا ویکھیے کرلون منظور انھے جیس نوں کوئی اکھاں والا انھا ویکھیے اوپری جوہ شام پئے گئی اے نصیر رہن لئی کوئی بوہاچنا ویکھیے

ہوا دا آسرا پر تیک جاندائے پرندہ فیر امبر تیک جاندائے نشہ نیناں دا ندر تیک جاندائے جویں دریا سمندر تیک جاندائے میں تیری بھال وچ ایہ بھل گیا ہاں کوئی رستہ مرے گھر تیک جاندائے چلوتوں نئیں ترے محلاں دا سایہ دلاسے لئی مرے گھر تیک جاندائے ترے ول انج نظر جاندی اے میری جویں بھکھا تونگر تیک جاندائے نصیر انسان مردائے جدوں دکھ اوہدے ہڈاں دےا ندر تیک جاندائے

ایویں تے نئیں کنڈھے اتے مریاسی میرے نالوں ڈھیر پیاسا دریا سی نہ کردا رشنائیاں قیدی نہ بن دا جگنواپنے چانن ہتھیں مریا سی میں تے کلم کلا بازی ہارگیا تیرے نال تے سارے جگ دی پرھیا سی ساری عمراں اوہدے ہوٹھ پیاسے رہے جندھیاں اکھاں وچوں وگدا دریا سی دنیا کنے روپ وٹائےہوئے سن پتھراں دا مینہ پھلاں وانگر ورھیا سی اکھاں تیک کڑتن کسراں اپڑ گئی میں تے دل دے اندر ہوکا بھریا سی ریشم ورگے لوکاں ڈنگ نصیر لیا میں تے کالے سپاں کولوں ڈریا سی