کہن نوں تاں میں آدھونک
بھارت دی ناری،
پڑھی لکھی مرد دے موڈھے
نال موڈھا جوڑی،
ڈھوئی جاندی بھار ادھا ۔
پر کی مرد نے وی اس
آدھونک سمیں دے نال،
جینا تے ڈھلنا سکھیا ہے ؟
اسنے وی عورت دے سارے،
کماں وچ موڈھے نال موڈھا
جوڑ کے جینا سکھیا ہے ؟
کی بدلدے سمیاں نال صرف
عورت نے ہی بدلنا ہندا ہے ؟
مرد اویں دا اویں ہی ہے ۔
مڈھ قدیم توں، گھر دا مکھی
حکم چلاؤن والا، سر دا سائیں،
پوجن یوگ درجے والا
وی کی بدلیا ہے ؟ نہی !
نہ اوہ بدلیا ہے
تے نہ ہی بدلیگا،
اوہ اویں ہی عورت دا
سوشن کردا رہے گا !
حکم چلاؤندا رہے گا !
کیونکہ سماج وچّ عورت دی
ہی عزت ہندی ہے
تے عورت دی ہی بے عزتی !
مرد دی نہ کوئی عزت ہندی ہے
تے نہ کوئی بے عزتی !
اوہ تاں مکھی ہے مکھی !
تے مکھی ہی رہے گا !!

کدے گیتاں وچّ، کدے لیکھاں وچّ
مینوں مہانتا دا درجہ دین والیو
مینوں مہانتا توں زیادہ
برابرتا دی لوڑ ہے !

جمن ویلے کھڑے متھے،
سواگت دی لوڑ ہے !
پالن ویلے پوشن ویلے،
ویرے وانگوں کھیڈن کدن
تے لاڈاں بھری باپو دی
گلوکڑی دی لوڑ ہے !
منڈیاں دے مقابلے
پنجاب 'چ گھٹدی کڑیاں
دی جنسنکھیا ہے جو !
اسنوں برابری دی لوڑ ہے !

مینوں مہانتا دی نہیں
مینوں برابرتا دی لوڑ ہے !
آئے دن ہندے نے جو،
میری پتّ تے حملے،
بیڈر ہوکے سماج وچّ
وچرن تے سنمان نال
جیون دی لوڑ ہے !
مینوں مہانتا دی نہیں
مینوں برابرتا دی لوڑ ہے !

اٹھو جاگو آوو بھینو،
توڑو ایہہ دیواراں !
شرمو شرمی کجھ نی ہونا،
آوو بنھ قطاراں !
سماج ایہہ کدے نہ بدلے،
سانوں بدلنا پینا !
جہڑا مرد ظلم ہے کردا،
اک پل وی نال نہ رہنا !
سماج دے وچ نہ پردہ پاؤنا،
ہوکا دے دے کہنا !
کاہدی شرم کاہدا ہے پردہ،
ودیا ہے ساڈا گہنہ !
جے کوئی پڑھدا سندا ہووے،
اساں ہن نی ظلم نوں سہنا !
اساں ہن نی ظلم نوں سہنا !

(1-3 کویتاواں 'سرجنہاریاں' وچوں ہن)