سیفل-ملوک قصہ کافی وستھار والا ہے ۔
اس وچوں چونویں بند ہی لکھے گئے ہن ۔
1-3
رحمت دا مینہہ پا خدایا، باغ سکا کر ہریا ۔
بوٹا آس امید میری دا، کر دے ہریا بھریا ۔
مٹھا میوہ بخش اجیہا، قدرت دی گھت شیریں ۔
جو کھاوے روگ اس دا جاوے، دور ہووے دلگیری ۔
سدا بہار دئیں اس باغے، کدی خزاں نہ آوے ۔
ہوون فیض ہزاراں تائیں، ہر بھکھا پھل کھاوے ۔
20
اول حمد سنا الٰہی، جو مالک ہر ہر دا ۔
اس دا نام چتارن والا، ہر میدان نہ ہردا ۔
29
آپ مکانوں خالی، اس تھیں، کوئی مکان نہ خالی ۔
ہر ویلے ہر چیز محمد، رکھدا نت سمھالی ۔
42
بادشاہاں تھیں بھیکھ منگاوے، تخت بہاوے گھاہی ۔
کجھ پرواہ نہیں گھر اسدے، دائم بے پرواہی ۔
49
ماں پیو دی بے-فرمانی، جو بیٹا نت کردا ۔
فرجندی دا پیار نہ رہندا، آکھن کویں نہ مردا ۔
51
دوست یار کسے دا ہک دن، آدر-بھار نہ ہووے ۔
پھیر اوہ مکھ وکھاندا ناہیں، یاری تھیں ہتھ دھووے ۔
54
واہ وا صاحب بخشن ہارا، تکّ تکّ ایڈ گناہاں ۔
عزت رزق نہ کھسے ساڈا، دیندا پھیر پناہاں ۔
189
میں اننھا تے تلھکن-رستان، کیونکر رہے سمھالا ۔
دھکے دیون والے بہتے، توں ہتھ پکڑن والا ۔
341-343
جس جائی وچ مطلب ہووے، مرد پچاون کھلیاں ۔
ملن مراداں منگتیاں نوں، مرداں دے در ملیاں ۔
ہوندی بند-خلاص شتابی، مرد پون جد جامن ۔
دھنّ نصیب اوہدے جس پھڑیا، مرداں سندا دامن ۔
مرد ملے تاں درد نہ چھوڑے، اوگن وی گن کردا ۔
کامل لوک محمد بخشا، لئل بنان پتھر دا ۔
407-8
درد لگے تاں ہائے نکلے، کوئی نہ رہندا جر کے ۔
دلبر اپنے دی گل کیجے، ہوراں نوں منہ دھر کے ۔
جس وچ گجھی رمز نہ ہووے، دردمنداں دے ہالوں ۔
بہتر چپ محمد بخشا، سخن اجیہے نالوں ۔
413
درد-منداں دے سخن محمد، دین گواہی ہالوں ۔
جس پلے پھل بدھے ہوون، آوے بو رومالوں ۔
520
قطرہ وننج پیا دریاوے، تاں اوہو کون کہاوے ؟
جس نے اپنا آپ گوایا، آپ اوہو بن جاوے ۔
527
کی کجھ بات عشقَ دی دساں، قدر نہ میرا بھائی ۔
ایہہ دریا اگی دا وگدا، جس دا لانگھ نہ کائی ۔
530-40
جنہاں عشقَ خرید نہ کیتا، ایویں آ وگتے ۔
عشقے باجھ محمد بخشا، کیا آدم کیا کتے ۔
جس دل اندر عشقَ نہ رچیا، کتے اس تھیں چنگے ۔
خاوند دے در راکھی کردے، صابر بھکھے ننگے ۔
عشقوں باجھ ایمان کویہا، کہن ایمان سلامت ۔
مر کے جیون صفت عشقَ دی، دم دم روز قیامت ۔
پل-صراط عشقَ دا پینڈا، سو جانے جو کردا ۔
آس-بہشت دلیری دیندی، ترک وچھوڑا گھر دا ۔
لکھ جہاز اسے وچ ڈوبے، کہڑا پار اتردا ۔
اس ندی دیاں موجاں تکّ کے، دل-دلیراں ٹھردا ۔
عاشق بنن سکھالا ناہیں، ویکھاں نہں پتنگ دا ۔
خوشیاں نال جلے وچّ آتش، موتوں مول ن سنگدا ۔
جے لکھ زہد عبادت کریئے، بن عشقوں کس کاری ؟
جاں جاں عشقَ نہ ساڑے تن نوں، تاں تاں نبھے نہ یاری ۔
جنہاں درد عشقَ دا ناہیں، کد پھل پان دیدارو ۔
جے ربّ روگ عشقَ دا لاوے، لوڑ نہیں کوئی دارو ۔
چاہیئے عشقَ سپاہی ایسا، میں نوں مار مکاوے ۔
تھانا کڈھ طبیعت والا، صفتاں سبھّ بدلاوے ۔
پکا پیر دھریں جے دھرنا، تلھک نہیں مت جاوے ۔
سو اس پاسے بہے محمد، جو سر-بازی لاوے ۔
553
بے-پرواہ دی منزل ناہیں، جس وچ سود سوداگر ۔
بے-نیازی دی چکھّ اگے، دو جگّ ککھّ برابر ۔
632-33
جے کوئی غرق نہ ہویا بھائی وحدت دے دریاوے ۔
کی ہویا جے آدم دسدا، لیک نہ مرد کہاوے ۔
نیکی بدی نہ تکدے سوئی، جو وحدت وچّ پہتے ۔
نیکی بدی تداہیں بھائی، اسیں تسیں جد بہتے ۔
866-68
پڑھنا علم ضرور بندے نوں، کیتا فرض الٰہی ۔
کردے علم دلے نوں روشن، جیوں درویش الٰہی ۔
جیوں سورج وچ نور تویں ہے، علم روحِ وچ جانی ۔
نورِ باہجوں سورج پتھر، آدم جنس حیوانی ۔
علمِ کارن دنیاں اتے، آون ہے انساناں ۔
سمجھے علم وجود اپنے نوں، نہیں تاں وانن ہیوانا ۔
1022
عاشق دا جو دارو دسے، باہج ملاپ سجن دے ۔
اوہ سیانا جان اننجانا، روگ نہ جانے من دے ۔
2187
جس دلِ اندر عشقَ سمانا، اس نہیں پھر جانا ۔
توڑے (بھاویں) سوہنے ملن ہزاراں، (اساں نہیں) ناہیں یار وٹانا ۔
2189
چنو روپ زیادہ دنہ تے، ویکھ چکور نہ پھردا ۔
بھامبڑ بلدے ویکھ پتنگا، دیوا چھوڑِ نہ مردا ۔
2598-2600
دکھیئے دی گل دکھیا سندا، قیمت قدر پچھانے ۔
کی دکھیا جو دکھیئے اگے، دسے نہیں وہانے ۔
جیوں دکھیئے نوں دکھیا مل کے، ہننجو بھرِ بھرِ روندا ۔
سکھیئے تائیں پا کے سکھیا، ایسا خوش نہ ہوندا ۔
ماتم والے گھر وننجِ ناریں، جاں منہ پلے پاون ۔
دکھیا تکن تاں دکھ اپنے، پچھے باجھ سناون ۔
3022-26
سچے مرد صفائی والے، جو کجھ کہن زبانوں ۔
مولٰی پاک منیدا ایہو، پکی خبر اسمانوں ۔
کم نہیں ایہہ امبر کردا، سر اس دے بدنائیں ۔
سبھّ کم کردے مرد الاں (اﷲ) دے، حکم کریندا سائیں ۔
نیل ندی فرؤن نہ کھادھا، نہ قاروں زمیناں ۔
موسیٰ دی بدوائی کیتا، غرق دوہاں بے-دیناں ۔
ہمت مرداں دی ہر جانی، کردی کم ہزاراں ۔
پھلاں بھوراں شمئّ پتنگاں، یار ملائے یاراں ۔
ہر مشکل دی کنجی یارو، مرداں دے ہتھِ آئی ۔
مرد دعا کرن جس ویلے، مشکل رہے نہ کائی ۔
3106-14
اج زمانے یار کہاون، دئوا کرن پیاراں ۔
اپنی خیر منگن تے مارن نال دغے دے یاراں ۔
یاری لاون جان بچاون، کرن کمال بے ترسی ۔
ہک مرے ہک ہسدا اتے، اوہ جانے جے مرسی ۔
بھیناں وہڑیں سیس گنداون، سوون ویر کھڑا کے ۔
ویر ویرے گل پچھدا ناہیں، مرن لگے نوں جا کے ۔
ناریں اتوں کرن خواری، بھنگ گھتن وچ یاری ۔
یار یاراں دی رتوں نھاون، موج زمانے ماری ۔
جے ہک ہووے امباراں والا، صاحب دولت زر دا ۔
دوجا کول مرے جے بھکھا، نہیں مروت کردا ۔
سکیاں ویراں بھیناں تائیں، ہتھیں کاٹھ پوائے ۔
عیب گناہ ڈٹھے بن اکھیں، ہتھیں سوٹے لائے ۔
ماں پیو جائے ویر پیارے، بھیناں آپ کہائے ۔
ناریں کنت ازائیں کیتے، بھائیاں ویر کھپائے ۔
جتھے سپّ اٹھوآں ہووے، یا کوئی آفت بھاری ۔
سجناں ٹورن آپ نہ جاون، واہ اجوکی یاری ۔
جے پکی گھر روٹی ہووے، دکھ دوجے نوں لگے ۔
ہر تہمت بدنامی دے کے، چغلی مارن وگے ۔
3382
نالے جس دی عزت ہووے، بادشاہاں دے اگے ۔
سبھّ کوئی اس دی خاتر کردا، ہر اک دے منہ لگے ۔
3391-92
سو پتر پردیسیں جاون، لے کے دیش نکالا ۔
ماں پیو نوں ایہہ مہنا ناہیں، نہ وٹا ایہہ کالا ۔
جے ہک دھی چھپاوے کدھرے، چور کزائی والا ۔
بھلیاں دی پتّ رہندی ناہیں، کہندا لوک ادھالا ۔
3902-4
نین نیناں نوں بھجِ بھجِ ملدے، دوروں کرِ کرِ دھائی ۔
نین نیناں دے دوست، نالے، نیناں نین قصائی ۔
نین رنگیلے آپ وسیلے، حیلے کرن بتیرے ۔
آپ وکیل دلیل پچھانن، آپے چور لٹیرے ۔
رمزاں نال کریندے باتاں، رکھن جیبھ چپیتی ۔
نین نیناں دے مہرم یارو، کھولِ دسن جو بیتی ۔
4327-33
اوکھے ویلے کارے آوے، بھلیاں دی اشنائی ۔
اڑیا آکھن دی لجّ پالن، جو انسان وفائی ۔
دنیاں تے جو کم نہ آیا، اوکھے سوکھے ویلے ۔
اس بے-فیزے سنگی کولوں، بہتر یار اکیلے ۔
سکھاں عیشاں موجاں اندر، ہر کوئی یار کہاندا ۔
سنگی سو جو تنگی تک کے، بنے پنجھال غماں دا ۔
کول ہووے تاں خیراں اندر، یار اشنا کہاوے ۔
دور مہم پیاں دکھیارے، چیتا منوں بھلاوے ۔
اڑک نفع ہووےگا کتھوں، ایسے سنگ دو-رنگوں ۔
سڑدا یار تکے سڑ جاوے، سنگ نسنگ پتنگوں ۔
اک بیڑی پر موجاں مانے، دیکھدیاں اک رڑھدا ۔
اس رڑہدے نوں پھڑیوسُ ناہیں، واہ جس دا سی پڑھدا ۔
کاہدا سنگ محبت کیہی، کی ایسی اشنائی ۔
مویاں نوں تدھّ یاد نہ کیتا، خشیئیں عمر لنگھائی ۔
4379
عاماں بے-اخلاساں اندر، خاصاں دی گل کرنی ۔
مٹھی کھیر پکا محمد، کتیاں اگے دھرنی ۔
4491-4
سنیاں گلاں تے کی باور، باجھوں علم-کتابوں ۔
جو عالم دے مونہوں سنیئے، سوئی کھری حسابوں ۔
یا جو سائیں والے آکھن، اوہ سچ منّ تمامی ۔
پکی جان کلام اوہناں دی، ذرا نہیں وچّ خامی ۔
بھاویں الٹ پلٹ فرماون، وچّ قیاس نہ آوے ۔
گجھی رمز ہوسی سبھّ سچی، کون اوہناں بن پاوے ۔
سائیں والے سدا سکھالے، ربّ دے بالے دیوے ۔
مست الست شراب وصل دے، ہر دم رہندے کھیوے ۔
4545-47
آدمیاں دا کم ہمیشہ، بے-وفائی کردے ۔
اول لائِ پریت پیارے، اکثر بازی ہردے ۔
مہبوباں درِ نیوں لگاون، کرِ کرِ مکر بلاون ۔
جاں دلدار ملے گل لاوے، جھبدے ہی رجّ جاون ۔
ٹھگی دغے فریب بتیرے، کردے نال سئیاں دے ۔
جاں دل وسّ کرن تاں پاون، بھسّ سرِ وسّ-پئیاں دے ۔
4694
باس لئی تاں پاس گئی سی، پور پور کنڈی صلی ۔
بلبل نوں کی حاصل ہویا، کر کے شیر چمن دی ۔
4698
چڑھ چناں تے کر رشنائی، کالی رات ہجر دی ۔
شمئّ جمال کمال سجن دی، آ گھرِ بالِ اساڈے ۔
4707
کرن گدا سجن دے کوچے، بادشاہی تھیں چنگا ۔
جے اوہ پاوے آپ محمد، خیر رمالِ اساڈے ۔
4727
ہے خوش-واؤ فجر دی، آئی خاک اوہدے درباروں ۔
اس سرمے تھیں لے محمد، اکھیں دی رشنائی ۔
4741-44
سدا نہیں ہتھ مہندی-رتیدی، سدا نہ چھنکن ونناں ۔
سدا نہ چھوپے پائِ محمد، رل ملِ بھیناں سنگاں ۔
حسن مہمانی نہیں گھر-باری، کی اس دا کرِ معناں ۔
راتیں لتھا آنِ ستھیئی، فجری کوچ بلاناں ۔
سنگ دے ساتھی لدی جاندے، اساں بھی ساتھ لداناں ۔
ہتھِ نہ آوے پھیر محمد، جاں ایہہ وقت وہاناں ۔
سدا نہیں مرغائیاں بہناں، سدا نہیں سرِ پانی ۔
سدا نہ سئیاں سیس گنداون، سدا نہ سرخی لانی ۔
4747-48
کجھ وساہ نہ ساہ آئے دا، مان کیہا پھر کرنا ۔
جس جسے نوں چھنڈ چھنڈِ رکھیں، خاک اندر وننجِ دھرنا ۔
لوئِ لوئِ بھر لے کڑیئے، جے تدھِ بھانڈا بھرنا ۔
شام پئی بن شام محمد، گھرِ جاندی نے ڈرنا ۔
4751-57
دردوں آہیں مارِ شاہزادے، پور کرِ سانگاں لائیاں ۔
آہ عاشق دی کوئی نہ جھلدا، جندوں جنہاں جلائیاں ۔
ماری آہ زلیکھاں بیبی، دردوں بالِ مواتا ۔
بھڑکِ لگی اگّ چابک سڑیا، تاں یسف سچ جاتا ۔
سسی نوں اک روز پنوں نے، تئنا بولی لائی ۔
سچے عشقَ تیرے دا بیبی، مینوں پتہ نہ کائی ۔
سسی چسک لگی اس گلوں، اگّ دی چرّ (چر) بھروائی ۔
نال افسوس اساس چلایا، آتش سرد کرائی ۔
ماہی دردوں ونجھلی واہے، ہوندا شونق مہیں نوں ۔
مجنوں دا سنِ بول درندے (پرندے)، آون چلِ زمیں نوں ۔
راہ کھلاں دے آہ چلاوے، جاں روڈا دکھیارا ۔
جلدی مارن کارن کردا، دھندا ویکھ لوہارا ۔
ابراہیم چکھا پر کڈھیاں، آہیں درد ازاروں ۔
باغ بہار ہوئیاں گلزاراں، آتش شوخ انگاروں ۔
5002-3
ظالم عشقَ بے ترس قصائی، رحم نہیں اس آوے ۔
نازک بدناں مار رلاندا، سہم نہیں اس آوے ۔
نازک پیر رکابوں دکھدے، بادشاہاں دے بیٹے ۔
جنگلِ باریں پھرن اواہنے، مارے عشقَ السیٹے ۔
5034-35
باغ بہاراں تے گلزاراں، بن یاراں کس کاری ؟
یار ملے دکھ جان ہزاراں، شکر کہاں لکھ واری ۔
اچی جائی نینہں لگایا، بنی مصیبت بھاری ۔
یاراں باجھ محمد بخشا، کون کرے غمخاری ۔
5061-62
آ سجنا منہ دس کدائیں، جان تیرے توں واری ۔
تونہیں جان ایمان دلے دا، تدھّ بن میں کس کاری ۔
حوراں تے گلمان بہشتی، چاہے خلقت ساری ۔
تیرے باجھ محمد مینوں، نہ کوئی چیز پیاری ۔
5067-68
دم دم جان لباں پر آوے، چھوڑِ حویلی تن دی ۔
کھلی اڈیکے مت ہن آوے، کدھروں وا سجن دی ۔
آویں آویں نہ چر لاویں، دسیں جھات حسن دی ۔
آئے بھور محمد بخشا، کر کے آس چمن دی ۔
5079-80
سدا نہ روپ گلاباں اتے، سدا نہ باغ بہاراں ۔
سدا نہ بھج بھجِ پھیرے کرسن، طوطے بھور ہزاراں ۔
چار دہاڑے حسن جوانی، مان کیا دلداراں ۔
سکدے اسیں محمد بخشا، کیوں پرواہ نہ یاراں ۔
5215
جنہاں دے دلِ عشقَ سمانا، روون کم اناہاں ۔
وچھڑے روندے ملدے روندے، روندے ٹردے راہاں ۔
5239-40
آدم پریاں کس بنائے ؟ اکو سرجن-ہاران ۔
حسن عشقَ دو نام رکھائیوسُ، نور اکو منڈھ سارا ۔
مہبوباں دی صورتَ اتے، اسے دا چمکارا ۔
عاشق دے دل عشقَ محمد، اوہو سر(سرر)-نیارا ۔
5274-77
نیچاں دی اشنائی کولوں، کسے نہیں پھل پایا ۔
ککر تے انگور چڑھایا، ہر گچھا زخمایا ۔
واؤ جھلے تاں پتر پاٹے، نالے سولے دانے ۔
چوئے رس زمیں پر ڈھٹھی، کتّ کن کٹھے لانے ۔
کالے بھور اشنائی کردے، ملن پھلاں دے تائیں ۔
اک ڈھٹھا پھر دوجے تریجے، لیندے پھرن ہوائیں ۔
یاری سچ پتنگاں والی، شمئّ بلی آ چکے ۔
پھیر نہ کدھرے جاون جوگے، لاٹ اندر سڑِ مکے ۔
5298
آسے پاسے عمر گزاری، جھلے خار ہزاراں ۔
مالی باغ نہ ویکھن دیندا آئیاں جدوں بہاراں ۔
5336
لے لیا جو لینا آہا، لکھیا وچّ نصیباں ۔
بے-پرواہاں نال محمد، زور نہ اساں غریباں ۔
5351-53
سچا کوڑا مالم ہووے، قسموں دانشمنداں ۔
مسلمان یقین لیاون، کرن جدوں سوگندھاں ۔
جے کوئی کوڑی قسم اٹھاوے، سو ایمان کھڑاندا ۔
قسم کرا جو منے ناہیں، دین اوہدا بھی جاندا ۔
آدمیاں تے جناں سبھّ نوں دین ایمان خزانہ ۔
جو ہارے سو خوار ہمیشہ، اندر دوہاں زہاناں ۔
5479
عاشق موتوں ڈردے ناہیں، پتہ اوہناں نوں لگا ۔
موت نہیں اکوار مویاں نوں، چھل آفت دا لگا ۔
5546
بس میرا کجھ وسّ نہ چلدا، کی تساڈا کھوہنا ۔
لسے دا کی زور محمد، نس جانا یا رونا ۔
5628-30
جے سو نوکر چاکر ہووے، خدمت والا اگے ۔
ہتھیں خدمت کریئے آپوں، جاں سجن ہتھِ لگے ۔
اپنی خدمت بے شک کہیئے، خدمتگاراں تائیں ۔
خدمتگار رہیئے بن آپوں، پاس پیارے سائیں ۔
جائز ہوئے دوئے دی ہتھیں، جے خدمت دلبر دی ۔
بادشاہاں دے موہرے سبھے، خلق نمازاں کردی ۔
5833
آس ملاپ سجن دی ملنے، ذرہ ہراس نہ کردے ۔
سپاں شیراں دے منہ اندر، پیر دھننانے دھردے ۔
5998-99
بلبل بھور اداسی ہوئے، پھل گئے جد باغوں ۔
کد پتنگ رہے پھر جتھوں، بجھے لاٹ چراگوں ۔
کوئی دن موجاں وچ گزارے، کرِ خوشیاں جس جائی ۔
اوہ جائیں ہن دلبر باہجوں، کھاون آون بھائی ۔
6253
ویری دشمن موئے گئے دا، ساہ وساہ نہ کریئے ۔
سپّ موئے دا کنڈا چبھے، پھر بھی دردیں مریئے ۔
6386-9
نور، ہیا، ہدایت والا، برکئّ گرد جنہاں دے ۔
سو کیوں ناریں گنیئے بھائی، مرد ایمان تنھاں دے ۔
کی ہویا جو چہرہ ساڈا، ہو گیا مردانواں ۔
جس دی نیت مرداں والی، سوئیؤ مرد سچاواں ۔
کھیکھن تھیں کر خوف محمد، باہر نکل اس گلیوں ۔
بریاں تھیں بریائی نکلے، ہے بھلیائی بھلیوں ۔
ایہناں گلاں تھیں ہے کی لبھدا، عیب کسے دا کرنا ۔
اپنا آپ سنبھال محمد، جو کرنا سو بھرنا ۔
6509-10
دمبا جاں بگھیاڑاں کھادھا، آجڑیاں کی کرنا ؟
کانگے نیہہ گھراں دی پٹی، کس اتے چت دھرنا ۔
جاں کھیتی دا ککھّ نہ رہا، نہ سکا نہ ہریا ۔
کس کم دھپ پکاون والی، کس کم بدل ورھیا ؟
6770
جگ دی شہرت تے منہ کالکھ، شالہ پیش نہ آوے ۔
بے-غیرت نہ-مراداں اندر، نہ کوئی نانواں لاوے ۔
6801-2
بھاویں اوہ برا کرِ آیا، آ وڑیا گھرِ میرے ۔
وس لگدے کد دیندا کوئی، چور ہدال لٹیرے ۔
گھرِ آیا ماں جایا جانن، لاجونت وڈیرے ۔
بانہہ پچھے سر دین بہادر، لڑ کے مرن اگیرے ۔
6873-5
جھولی پائِ انگار محمد، کوئی چھپا نہ سکے ۔
عشقاں مشکاں تے دریاواں، کون چھپاوے ڈکے ۔
کر کے صبر بچایا لوڑے، پری دوا غماں دی ۔
جت ول وا پرے دی جاندی، دھماں گھتدی جاندی ۔
عشقے اندر صبر نہ رلدا، سورج میل نہ لگدی ۔
سکا روں نہیں کر سکدا، پردہ پوشی اگّ دی ۔
6932-4
شابس رحمت اس بندے نوں، جسِ نیواں در پھڑیا ۔
اڑیا کھڑیا پر اس، جہڑا جھڑیاں اگے جھڑیا ۔
کی حاصل اس کومو، جہڑے نہ ہک قدر پچھانن ۔
آفرین جنہاں نوں کہیئے، گالیں وانگر جانن ۔
ویری دی کرِ ادب توازء، اپنا بھوں گوائیے ۔
دشمن تھیں خم کھائیے ناہیں، نسیاں زور نہ لائیے ۔
8862
بابے نانک بانی اندر، بات کہی اک چنگی ۔
وسِ ہویا مڑ جاندا ناہیں، ریت سجن دی چنگی ۔
8865
آ خوشبو سنیہا دتا، کھڑے گلاب بلاندے ۔
بلبل مست چمن ول اڈی، درشن لین گلاں دے ۔
9027
شاعر نام دھراون لایق، قدر نہیں کجھ میرا ۔
اوہ کھیتاں دے سائیں، میرا کھال بنے پر پھیرا ۔
9052
خسخس جتنا قدر میرا، اس نوں سبھّ وڈیائیاں ۔
میں گلیاں دا روڑا کوڑا، محل چڑھایا سائیاں ۔
9111-2
نہ اشنائی نال ملاحاں، پلے نہیں مزدوری ۔
کون لنگھائے پار بندے نوں، جانا کم ضروری ۔
عملاں والے لنگھ لنگھ جاندے، کون چڑھاوے مینوں ۔
پار چڑھاں جے رحمت تیری، ہتھ پھڑاوے مینوں ۔
.............................................................................
مالی دا کم پانی دیناں، بھر بھر مشقاں پاوے ۔
مالک دا کم پھل پھل لاؤنا، لاوے جاں نہ لاوے ۔
……………………………
ڈھاہ دے مندر ڈھاہ دے مسجد، ڈھاہ دے جو کجھ ڈھہندا ۔
اک بندیاں دا دل نہ ڈھاہیں، ربّ دلاں وچّ رہندا ۔
شاعر بہت پنجاب زمیں دے، ہوئے دانش والے
کافی باراں مانہہ جنہاں دے، دوہڑے بینت اجالے ۔(8962)
ہکناں جوڑ کتاباں لکھیاں، قصے ہور رسالے
کدھر گئے اوہ سنگ محمد، کر کے ویکھ سمھالے
اول شیخ فرید شکر گنج، عارف اہلِ ولائت
ہک ہک سخن زبان اوہدی دا، رہبر راہ ہدایت
پھر سلطان باہو ہک ہویا، خاصہ مرد-حقانی
دوہڑے پاک زبان اوہدی دے، روشن دوہیں جہانیں
بلھے شاہ دی کافی سن کے، ترٹدا کفر اندر دا
وحدت دے دریاوے اندر، اوہ بھی وتیا تردا
فرد فقیر ہویا کوئی خاصہ، مرد صفائی والا
فکے اندر بھی چست سخن ہے، عشقَ اندر خوش چالا
بابو باب فقر دے اندر، وڑیا نال سمبھالے
بینت ترازو تول بنائیوسُ، مصلے دسیوسُ نالے
سل سلِ لئل پروتی تسبیح، مرد ظریف مداہی
بحل بحل سخن دی چڑھیا، پی کے مست صراحی
ہک کوئی جان محمد ہویا، رسلے سخن سناندا
دوہڑا اس دا مویاں دلاں نوں، جان محمد پاندا ۔(8970)
کوئی کوئی دوہڑا آکھ سنایا، ہور کسے مستانے
اس دا بی ہر تیر محمد، لگدا وچ نشانے
شاہ چراغ ہوئے اک سید، دیوا دین دنی دا
دھنی ملک مکان اوہناں دا، شہر چوہان سنیندا
ہر ہر سخن اوہناں دا سوہنا، موتی بحر سفائیؤں
جیوں دلبر دا چہرہ روشن، جوبن دات خدائیؤں
سیوک خاص اوہناں دا ہویا، دنی چند رزادا
بازی جتِ سخن دی اس بھی، کہے کبتّ زیادہ
چھڑی چھڑی گلّ آکھی لیکن، جو آکھی سو ہچھی
پیلو ستھرا پہلے ہوئے، بہت زمیں جد کچھی
خالی خللوں کہے خلیلی، خوب سخن خود تھوڑے
دردمنداں نوں فیض پہنچاون، فیض بخش دے دوہڑے
سخن شریف شرف دے رزے، کتھے شاہ شرف دے
پندھ پیاں نوں راہ دکھاؤن، راہ بر اس طرف دے
ہک ترنوٹ گراویں اندر، شخص ہویا عبداللہ
دوہڑے بینت کہے اسِ چنگے، نہیں کتابیں کھلھا
میاں ہک امام بخش سی، رہندا وچ بناہے
شئر اوہدا بھی وانن سبونے، میل دلاں توں لاہے
وارث شاہ سخن دا وارث، ننندے کون اوہناں نوں
حرف اوہدے تے انگل دھرنی، ناہیں قدر اساں نوں ۔(8980)
جہڑی اوسِ چوپڑ پئی آکھی، جے سمجھے کوئی ساری
ہک ہک سخن اندر خشبوئیں، وانن پھلاں دی کھاری
شاہ مراد جنے دے کتھے، سخن مراداں والے
محبوباں دے چھند بناون، واہ مستاں دے چالے
مقبل دی گلّ سدھی سادی ہے مقبول پیاری
لفظ مہیم تے معنے بہتے یاد رکھن دے کاری
مدہ مبارک اندر پہلاں، بیعت کیہا اس جیسا
ہکو بات لکھاں تھیں ہچھی، دھنّ مصنف ایسا
میر علی کوئی نال صدق دے، مدہ مبارک کہندا
ہک ہک نقطے دا ملّ بھائی، لکھ لکھ لئل نہ لہندا
اشرف شخص نوشاہی ہویا، اشرفیاں شئر اسدے
واصل دے سنِ بینت محبتی، بکرے وانگر کسدے
حیدر دے سنِ بینت مریندا، خیبر نفس شیطانی
بینت سدھے دیدار بخشدے، سخت کمانوں کانی
واہ دوہڑے محمود سجن دے، خون غماں دیوں رتے
میرن دے کوئی بینت اجائب، درد ہواڑھوں تتے
کوئی کوئی بینت پرانا کدھرے، سنیاں شاہ فضل دا
پر اوہ بھی کوئی دکھیں بھریا، بولے جلدا بلدا
ہور غلام ہویا اس آکھے، غم دے بینت سسی دے
واہوا ہیر حسین سنائی، خوب جواب دسی دے ۔(8990)
مصطفیٰ ہویا سلکوٹی، جاں چایا اسِ دردے
جنگ امام علی الحق دا، خوب کیہا اس مردے
حامد جس امام صاحب دا، وڈا جنگ بنایا
ہک ہک سخن اوہدے دا ہرگز، ملّ نہ جاندا پایا
ہور ہویا کوئی پیر محمد، اس بھی جنگ بنائے
موتی صاف زمرد سچے، لڑیاں بنھ ٹکائے
دوجا پیر محمد وٹھا، موضع نوناں والی
چٹھے دی اس وار بنائی، مہریں بھریوسُ تھالی
میاں مئزم دین ہوراں نوں، عظمت ملی حضوروں
گوہر سخن پروتے اس نے، حضرت جیؤ دے نوروں
جس 'انوائ شریف' بنائی، ہور ہویا کوئی ابدی
کیتوسُ خوب بیان پھکا دا، سبھناں رحمت ربّ دی
رانجھا برخوردار سنیندا، بلبل باغ سخن دی
شعر؎ اوہدا جیوں واؤ فجر دی، آنے باس چمن دی
حافظ برخوردار مصنف، گور جہناں دی چٹی
ہر ہر بینت اوہدا بھی مٹھا، جیوں مصری دی کھٹی
عبد حکیم زلیخا جس نے، ہندی وچ بنائی
اوہ بھی دردوں خالی ناہیں، فارسیؤں الٹائی
ہکّ صدیق کہاوے لالی، مرد بھلا کوئی ہویا
مہتر یوسف دا اسِ سہرا، چن چن پھلّ پروئیا ۔(9000)
آئت اتے حدیث پروتی، وچ وچ وانگ گلاباں
سبھناں نوں اوہ صاحب بخشے، نالے اساں خراباں
ہاشم شاہ دی حشمت برکت، گنتر وچ نہ آوے
درِ یتیم جواہر لڑیاں، ظاہر کڈھ لٹاوے
اوہ بھی ملک سخن دے اندر، راجا سی سرکردہ
جس کسے دی چڑھے مہمے، سوئیؤ سی سر کردا
مختصر کلام اوہناں دی، دردوں بھجی بوٹی
درد ہویا تاں سبھ کجھ ہویا، کیا لمی کیا چھوٹی
ہکّ شیریں فرہادے والی، گلّ وٹائ سنائیوسُ
عامَ خلق تھیں سنی سنائی، چا تصنیف بنائیؤسُ
حضرت خسرو شیخ نظامی، دسدے ہور کتابیں
ہاشم نے کجھ ہور سنائے، ناہیں روا ہسابیں
یا اوہ ہور ہویا کوئی ہاشم، ہاشم شاہ نہ ہویا
یا اس شیریں خسرو والا، مالم راز نہ ہویا
ڈھونڈ روایت سچی کوڑی، کرنا سی ایہہ کارا
خیر اس درد بیان کرن دا، آہا مطلب سارا
متک دمیناں دے فرمائے، بھنگ نہ پوے پیارے
سنی سنائی اس بھی آکھی، کی سرِ دوش بیچارے
بیعت ترازو تول بنائیوسُ، سادے لذت والے
کلیاں چن چن ہار پروتو سو، نرگس تے گل لالے ۔(9010)
پھیر ولایت شعر؎ سخن دی، احمد یار سمبھالی
دھونسا مار تخت پر بیٹھا، ملِ پنجاب حوالی
تیغ زبان چلائیؤسُ ترکھی، وچ پنجاب زمینے
سکہ ملک سخن دے اتے، جڑئیؤسُ نال آئینے
ایسی غالب بن کے چلی، ضرب اوہدی وچ دھرتی
بہت صرافاں نے چھنکائی، وٹا لا نہ پرتی
بھر بھر بکّ سٹے اس موتی، ملکاں اندر ونڈے
سوہنے صاف گھنیرے قطرے، بدل وانگوں چھنڈے
باز طبیعت اس دی والا، گگنوں ہو ہو لتھا
جس اوہ باز وگایا مڑ مڑ، دھنّ توہیں اوہ ہتھا
ہر قصے دی بہٹی اس نے، زیور لائِ شنگاری
سنئت تے تسنیفوں گہنے، زینت کر کر ساری
قادر بخش قلم دا گھوڑا، اس میدان ہلایا
چھوٹے جملے چھال نہ دسے، چال صفحہ-اے-چلایا
صاد مرادے بینت ولیکن، یمن برکت والے
مٹھا حلوہ کیتوسُ اس وچ، پاندا کون مصالے
جاں 'معراج مبارک' کہیوسُ، ندی سخن دی تریا
پاک ہویا ہر عیب ختائیؤں، نوروں منہ ہتھ بھریا
گجر اندر چھوہراں والی، مرد ہویا کوئی اگے
اس بھی نام محمد آہا، لگا اسِ اسرگے ۔(9020)
تھوڑے جیسے بینت بنائیوسُ، ستے درد جگاندے
سانگ غضب دی وانن محمد، سلّ کلیجہ جاندے
میرے اس دے بینت نہ رلدے، جیکر سمجھو بھائی
ایہناں اندر سنئت ڈونگھی، اوہناں وچ صفائی
نالے ہور نشانی میری، مالم ہندی ظاہر
وزن حساب نظم دے وچوں، نام نہ ہوسی باہر
مصرعے اندر جڑیا ہوسی، جیوں تھیوا وچ چھاپے
جے کوئی ڈونگھی نظروں، ویکھے بینتوں بینت سنجاپے
کسے کباب کسے مٹھیائیاں، کسے پلا پکائے
کسے اچار مربعے امدے، کلیئے کسے ٹکائے
مسا لونا جو کجھ جڑیا، ٹکڑا اساں گدائی
ہالوں حجت کوئی نہ کیتی، کھاؤ برا-اے-خدائی
شاعر نام دھراون لایق، قدر نہیں کجھ میرا
اوہ کھیتاں دے سائیں میرا، کھال بنے پر پھیرا
گزری وتھیا پھوکیں چھنڈی، پنِ منِ ٹوپا دھاڑی
یار بھراواں دی کر خاتر، میں بھی کھچڑی چاڑھی
جو دتا سو دتا مینوں، ہکسے دیون والے
بھاویں رکھا بھاویں تھندا، بھاویں چرب نوالے
جگ جگ جیوے دیون والا جس ایہہ کرم کمائے
اندر میرے باغ سخن دے، دھنّ مالی جس لائے ۔(9030)
کلر شور زمین نکاری، آہی وانگ خراباں
اک بہیکڑ پال نہ سکدی، لایق کد گلاباں
ملیا مالی بنیا والی، رحمت پانی لائیؤسُ
کلر وچ محمد بخشا، باغ بہار بنائیوسُ
بوٹا بچہ باغ اوہناں دا، رہے ہمیشہ ہریا
سکا ڈھینگر میرا جس نے پھلیں پتیں بھریا ۔(9032)
1
دلبر دے وچھوڑے اندر، اجے رہا میں زندہ
ایس گناہوں آخر توڑی، سدا رہاں شرمندہ
اک واری دیدار نہ ڈٹھا، لئے پیار نہ مونہوں
توڑے طلب اسے دی اندر، ہو چکا بے-جندا
گھر تیرے کئی نوکر چاکر، در تیرے سے کتے
نفراں دا میں گولہ سجنا! کتیاں دا پھر بندہ
درد فراقَ تیرے دی لذت، جس دن دی میں چکھی
خوشیاں کردی ویکھ لوکائی، من وچ آوے خندا
زیور زیب پشاکی توڑے، ناہیں بادشاہانے
گودڑیاں سروپا اسانوں، ایہو لباس پسندا
چاہ میری پئی چاہِ محمد، گل میری گلّ گئیا
من لئے میں بول سجن دے، جے لکھ آکھے مندا
2
کی کجھ گلّ سجن دل بیٹھی، چتّ میرے تھیں چایا
کی گستاخی نظری آئی، تختوں سٹّ رلایا
حدوں بہت جدائی گزری، یار نہ مکھ وکھایا
ربا میرا یار ملن دا، وقت نہیں کیوں آیا
اگے اس دے مرن شہادت، جے دسے اک واری
نہیں تاں گلیاں وچ مرانگا، چاء ایہو دل چایا
کی ہوندا جے دلبر میرا، ہسّ کے مکھ وکھاندا
دردی بن کے پچھدا اک دن، کی کجھ حالَ وہایا ؟
راہ تکیندیاں اکھیں پکیاں، کنّ پیغام سنیندے
توں فارغ تے میں افسوسیں، ہر دن رین لنگھایا
رات دہاں تدھ پچھیا ناہیں، دردمنداں دا حیلہ
کیکر رات دہاڑ گزاری، عشقَ جہناں دکھ لایا
جے کوئی سوہنی ہور زمیں تے، ناہیں حب کسے دی
قبلہ جان میری دا توں ہیں، تدھ ولّ سیس نوایا
نہ میں لایق وصل تیرے دے، نہیں فراقَ جھلیندا
نہ اس راہوں مڑاں پچھاہاں، نہ تدھ پاس بلایا
دکھ قضیے میرے سن کے، ہر اک دا دل سڑدا
تدھ نہ لگا سیک محمد، میں تنِ عشقَ جلایا
3
عشقَ محبت تیرے اندر، میں مشہور جہانیں
راتیں جاگاں تے سر ساڑاں، وانگ چراغ نورانی
نیندر پلک نہ لاون دندے، نین جدوکے لائے
آتش بھریاں ہنجھو برسن، روشن شمع نشانی
بن روشن دیدار تیرے تھیں، جگّ ہنیرا مینوں
نال کمال محبت تیری، ہو چکیوسُ نکسانی
کالی رات ہجر دی اندر، نہ کوئی سکھ سنیہا
نہ قاصد نہ کاغذ رقہ، نہ کوئی گلّ زبانی
بے قراری تے غمخواری، سل فراقَ تیرے دا
رحم کریں منہ دس پیارے، ضائع چلی جوانی
دل پر بھار پہاڑ غماں دے، سینے داغ ہجر دا
بے وفائی تیری تریجی، کردی مینوں فانی
جاندی چلی بہار خوشی، دی ورم رہے گا بھوراں
سدا نہ رہسی رنگ گلابی، سدا نہ چال دیوانی
حرص ہوا تیری دی آتش، تن من پھوک جلایا
بھر مشقاں دو نین بہشتی، ڈوہل رہے نت پانی
کالی رات جوانی والی، لو ہوون پر آئی
مکھ دسیں تاں مثل چراغاں، جان کراں قربانی
ہوئے موم پہاڑ صبر دے، ہتھ غماں جد پایا
اگّ پانی وچ گلدا جیؤڑا، شمع جویں مستانی
صادق صبح مانند میرا بھی، رہِ گیا دم باقی
دے دیدار محمد تاں پھر، دیئیے جان اسانی
صادق-صبح مانند میرا بھی، رہِ گیا دم باقی
دے دیدار محمد تاں پھر، دیئیے جان اسانی
4
ہے معشوقہ ! میں مر چکا، اگوں دیر نہ لاویں
آیا سخت نزئّ دا ویلا، مہر دلے وچ پاویں
بہت جرے دکھ رہی نہ طاقت، اگوں ہور جرن دی
آسے آسے عمر گزاری، آس میری در لیاویں
آپ رہیں خوش حال ہمیشہ، نہ تدھ دکھ نہ جھورا
سانوں بھی بے درد پچھانی، اس تھیں چتّ نہ چاویں
قدم تیرے پھڑ سو جند واراں، پھر بھی عذر منیساں
خدمت تیری میں تھیں سجنا! ہوئی نہ ماسہ ساویں
تلخ جواب تیرے نے مٹھے، نہ ہوساں دل کھٹا
شور عشقَ دے فکی کیتی، غیروں جند نتھاویں
من وچ وسیں تے دل کھسیں، کیوں منہ دسیں ناہیں
درد رننجانا میں نمانا، نہ ہن ہور ستاویں
بھلی میرے سنگ کیتی سجنا! جمدڑیاں دکھ لائے
ہویا انت فراقَ محمد، کدے تے پچھن آویں
5
برے نچھتر جرم لیا سی، میں دکھیارا جمدا
درد وچھوڑا تے سکھ تھوڑا، چوڑا تیرے دم دا
نہ دل وسّ نہ دلبر ملدا، ہائِ ربا کی کرساں
کس سنگ پھولاں بیدن دل دی، کون بھنجال اس غم دا
پہلے دن دی سجھدی آہی، جدوں پریت لگائی
شیریں جان مثل فرہادے، صدقہ ہوگ پرم دا
شاہ پری دا نہں لگایا، خاکی بندہ ہو کے
کد میرے سنگ الفت کرسی، کی میں اسدے کم دا
وطنوں چھوڑ ہوئیوسُ پردیسی، پاڑن پاڑِ اولے
دکھ سہے سکھ پایا ناہیں، سڑیا میں کرم دا
جسدی یاری تے جند واری، نہ کردی دلداری
کس اگے فریادی جائیے، کرے نیاں ستم دا
نگری میری حکم سجن دا، حاکم آپ انیائیں
بے دوسے نوں سولی دے کے، ہسدا ویکھ پلمدا
ہائے افسوس نہ دوس کسے تے، کیہے کرم کر آیا
آکھ محمد کون مٹاوے، لکھیا لوح-قلم دا
6
اول شکر خدا دا کریئے، دلبر مکھ وکھایا
مٹھے منہ تیرے تھیں سجنا! کوت میری جند پایا
کر کے پندھ سفر دا آیا، دھوڑ پئی متّ ہوئی
چاکر ہوئِ وہیندا چشمہ، چاہیئے منہ دھوایا
پیچ-ب-پیچ کمند زلف دے، جے گلِ ڈالیں ایویں
ہر اک گردن-کشدن ملک دا، ہوسی قید کرایا
ڈیرے تیرے دے چوپھیرے، کی کم چوکیداراں ؟
آہ میری دے بلن المبے، رکھن چانن لایا
توڑے سورج وانگر مینوں، اندر جا نہ لبھے
در دیوار تیرے دی پیریں، ڈھہساں جیوں کر سایہ
شکر ہزار خداوند تائیں، پھری بہار چمن دی
حاصل ہوئی مراد محمد، دلبر کولِ بہایا
7
روز اضل دے زلف پیا دی بنھ لیا دل میرا
آخر تیک نہ چھٹن دیسن سخت زنزیر سجن دے
توڑے لکھ پہاڑ غماں دے سر میرے پر ترٹن
سر جاسی پر بھار نہ سٹساں وانگو کوہ شکن دے
روگی جیؤڑا دارو لوڑے شربت ہک دیداروں
دین طبیباں دے ہتھ باہاں روگ جنہاں نوں تن دے
حرص سجن دی جان میری وچ ایسا ڈیرہ لایا
جند جاسی پر حرص نہ جاسی پکے قول سخن دے
کھڑے گلاب شگوفے اگے ہوئے سبز بغیچے
آئی واؤ فجر دی لے کے خط پیغام وطن دے
باس لئی تاں پاس گئی سی پور پور کنڈی صلی
بلبل نوں کی حاصل ہویا کر کے سیر چمن دے
اڈ اڈ تھکے پئے نہ چھکے بات نہ پچھی یاراں
ویکھ چکوراں کی پھل پایا بن کے عاشق چن دے
اس سورج دی آتش کولوں پانی وچ کملانا
نیلوفر دا عشقَ اجے بھی بے پرواہ نہ مندے
جے کوئی چاہے وانگ محمد سرگردان نہ ہووے
سہنیاں دی اشنائیؤں چھپ کے بیٹھے نال امن دے
8
بہتی عمر گزاری ایویں یار نہ نظریں پیندے
تھوڑے روز جوانی جوبن دائم ساتھی کیں دے
ٹھنڈی واء صفائی والی خوشبودار وفائیؤں
اجے نہ آئی دلبر ولوں جس پر اسیں وکیندے
اوہ دلبر جو ہک ککھّ اتوں گولہ لئے نہ مینوں
دوئیے جہان دیوے کوئی سانوں اسدا وال نہ دیندے
گال موالی چنگا مندا جو چاہے سو بولے
ترش جواب مٹھے منہ وچوں لذت اسیں چکھیندے
اپنا آپ سمبھالاں ناہیں منوں وسار سجن نوں
اپنا حالَ نہ تکدے مڑ کے جو اس طرف تکیندے
جے لکھ گالیں تئنے دیوے نالے منہ پھٹکارے
اس تھیں چنگا کی اسانوں اس سنگ بات کریندے
کیتی قسم بتیری واری دل دے روگ نہ دسساں
جاں لباں پر رہی نہ طاقت تاں ہن ظاہر پیندے
مکھ پیا دا آب-ہیاتی اسیں موئے ترہائے
جل بن مچھلی وانگ محمد کچرک رہے تپیندے
9
جے محبوب پیارا ہک دن وسے نال اساڈے
جاناں اج حما پنکھیرو پھاتھا جال اساڈے
مثل حباب سروں سٹّ ٹوپی جل خوشیاں دے ڈوباں
پئے پچھانواں اس دا جے وچ جام-زلال اساڈے
چڑھ چناں تے کر رشنائی کالی رات ہجر دی
شمع جمال کمال سجن دی آ گھر بال اساڈے
دلبر دے در جا نہ سکدے حوراں ملک اسمانی
کد مجال سلام کرن دی مثل کنگال اساڈے
سوہنی صورتَ ویکھ لباں توں واری جان پیاری
متّ ہک گھٹ لبھے اس جاموں ایہہ خیال اساڈے
کہندا پھیر خیال زلف دا جان نہ جان پیارے
ایسے کئی شکار پھساندے پھاہیاں وال اساڈے
نہ امید سجن دے در تھیں نہ ہوساں نہ مڑساں
کدے تے رحم پویگا اس نوں ویکھ وبال اساڈے
خاک اوہدے در والی والا جس دم میں دم ماراں
مٹھی واؤ جنت دی پھردی مغز دوال اساڈے
ہے واؤ اس عشقَ میرے دی رمز پیا کنّ پائیں
آکھیں ہتھیں مار، تساننوں خون حلال اساڈے
جے اوہ ایہہ گلّ منے ناہیں صاف جواب سناوے
آکھے شالہ ہون نہ ایسے نفر بےحال اساڈے
کہہ اگوں ہے شاہ حسن دے بادشاہاں در منگتے
مڈھ قدیموں کہندے آئے بھائیوال اساڈے
کرن گدا سجن دے کوچے بادشاہی تھیں چنگا
جے اوہ پاوے آپ محمد خیر رومال اساڈے
10
موتے نالوں بری جدائی مینوں یار سہائی
لطفَ خدائی لیسی بدلہ ہور نہ میرا کائی
ڈیرہ یار میرے دا اچا عالیشان جہانوں
کر فریاد اچیری ساری ہے جند درد دکھائی
باجھوں اکھر عشقے والے ہور نہ سبق پڑھائیوسُ
ربّ استاد میرے نوں دیوے نیکی تے وڈیائی
سوہنی صورتَ ویکھن کولوں منع نہ کریو بھائی
جمدیاں ایہہ عادت مینوں پاون والے پائی
ہے خوش واؤ سجن دی جاویں اندر باغ سجن دے
سرو آزاد میرے نوں آکھیں کر کے سیس نوائی
باجھ دیدار تیرے تھیں سجنا! خوشی نہ دسے خابے
مکھ وکھاویں نہ چر لاویں آویں برائے خدائی
ہے واؤ جا آکھ سجن نوں ہے بکّ باغ-ارم دے
کیوں کر سرگردانی مینوں وچ اجاڑاں پائی
آپ سئیاں وچ رل کے کھیڈیں مانیں موج نصیباں
کدے تے پچھ غریباں تائیں جو ہوئے صحرائی
شکر ویچن والا بنیا شالہ جگ جگ جیوے
کیوں نہیں پچھدا صلح نہ کردا طوطے بھکھ سکائی
مان حسن دا ٹھاکے تینوں ہے پھلّ شاخ گلابی
پچھ نہیں گلّ بلبل کولوں جو تدھ-کنِ سدائی
نال سئیاں دے رل کے جس دم مدھ خوشی دا پیویں
کر خاں یاد مینوں بھی جس نے سکدیاں عمر لنگھائی
خبر نہیں کی رنگ ایہناں دا کس سببوں نسدے
گوہڑے نین سیاح جنہاں دے کردے نہ اشنائی
حسن جمال کمال تیرے وچ ہور تمامی صفتاں
ہکو عیب وفا محبت نہیں اندر زیبائی
ہے واؤ جد باغ-ارم وچ جاسیں پاس پیارے
ہتھ بنھ عرض گزاریں اوتھے ہو کے میری جائی
میں نت درد تیرے دی آتش سینے اندر جالاں
تلیاں وچ کڑاہ غماں دے جیوں مچھی جل جائی
جے جگّ دشمن مارن والا توں ہک سجن ہوویں
موتوں ذرا نہ ڈرساں کرساں دم دم شکر الائی
جاں جاں عاشق پجے ناہیں محبوباں دے در تے
کد خلاصی کردا اس دی ظالم درد جدائی
جلوا روپ تیرے دا لٹدا متکی شاہ گداواں
ایسی صورتَ سوہنی تائیں مت کوئی نظر نہ لائی
توڑے دور پیا پردیسی یاد نہیں تدھ کیتا
میں مدھ پیواں سور تسانوں ہک دم نہیں خطائی
ہے خوش واؤ فجر دی آنیں خاک اوہدے درباروں
اس سرمے تھیں لے محمد اکھیں دی رشنائی
