پیڑاں دے پتھر نور محمد نور
دل چاہوے جا کے دیکھ لواں اتھے گھر بار محمد دا۔
جتھے اصحابی کردے سن بہہ کے دیدار محمد دا۔
جیون دا پندھ سنوارن دی دتی ہے سیدھ زمانے نوں،
تاہیؤں تاں دنیا کردی ہے ہن تکّ ستکار محمد دا۔
دسدے نے وسدے دنیا دے نھیرے وچ وانگ چراغاں دے،
جو لوکی مومن ہو گئے نے کر کے اعتبار محمد دا۔
کر نیک کمائی جے تیری دیدار کرن دی چاہت ہے،
لگیگا ہوزے-کوسر دے کنڈھے دربار محمد دا۔
توں 'نور' اگیرے ودھدا جا خلقت دی خدمت کردا جا،
ہے کرم جدوں تکّ تیرے 'تے سچی سرکار محمد دا۔
چلیگا کد کو تائیں جھکھڑ ستاؤن والا؟
آخر نوں آ ہی جانے موسم ہساؤن والا۔
ہر عکس زندگی دا برباد کرن پچھوں،
مڑ سامھنے نہ آیا پٹی پڑھاؤن والا۔
چڑھ بیٹھیا بنیرے تیلی لگاؤن پچھوں،
جگ سمجھدا سی جس نوں بلدی بجھاؤن والا۔
آویگا لے کے کس دن ہمدردیاں دا چپو؟
ڈبن سمیں نہ آیا جیکر بچاؤن والا۔
پیراں 'چ جھک رہے نے کاہتوں ایہہ لوک اس دے؟
تکّ-تکّ کے سوچدا سی مورت بناؤن والا۔
کردا ہے نت تجربے جگ نوں مٹاؤن والے،
شیطان بن گیا ہے ربّ نوں دھیاؤن والا۔
منزل تے پجّ گیا میں راہ بر دے کہن اتے،
پر کھو گیا ہے راہ وچ رستہ دکھاؤن والا۔
بیڑی نوں ٹھیلھ کے اوہ چپو ہی لے گیا ہے،
بھنور توں پار ڈبدی بیڑی لنگھاؤن والا۔
مکھ توں ہٹا کے کفن آکھنگے لوک اک دن،
لگدا ہے 'نور' ایہہ تاں غزلاں سناؤن والا۔
امناں دی بات ہووے جتھے اوہ شہر لبھو۔
نفرت نوں مار دیوے جہڑی اوہ زہر لبھو۔
جہڑی دلاں 'چ فیلے ماروتھلاں نوں سنجے،
آب-ہیات ورگے شربت دی نہر لبھو۔
مارانگے ہاء دا نعرہ ہر زندگی دی خاطر،
ہندا ہے جس جگہ وی دنیا تے قہر لبھو۔
کنڈھے لجان خاطر کشتی ارادیاں دی،
سمجھے جو چپوآں دی بھاشا اوہ لہر لبھو۔
جھکھڑ تاں تر گیا ہے غصہ دکھا کے اپنا،
آپس دے رشتیاں 'چوں سکھاں دے پہر لبھو۔
بے فکر ہو کے گھمن وڈے اتے نیانے،
لگے نہ سیک جس دا ایسی دوپہر لبھو۔
لکھدے رہوگے کد تکّ محبوب تے قصیدے،
دنیاں دا عکس جھاکے جس وچ اوہ بحر لبھو۔
بھٹکوگے 'نور' کد تکّ گوڑھے ہنیریاں وچ،
چانن-مناریاں دی ٹیسی تے ٹھہر لبھو۔
چھڈو قصے دیوتیاں دے، اس دنیاں دی بات کرو۔
سجریاں گھٹناواں دیکھو، 'بوسنیاں' دی بات کرو۔
حالے وی وس گھولے جتھے، مریا سپّ زمانے دا،
جوجھ رہے نے لوکی جتھے، 'چیچنیاں' دی بات کرو۔
پتجھڑ تے ہنجھو نہ کیرو، آئی ہے مڑ جاوے گی،
آئیاں نے جو سکن تے، فصلاں ہریاں دی بات کرو۔
اگّ-بگولا ہویا ٹکڑا، رہِ نہ جاوے دھرتی دا،
چپے-چپے اتے جا کے، دوستیاں دی بات کرو۔
وہلے ہو کے لبھّ لوانگے، کارن بمب-بلاسٹ دا،
ادھر-ادھر کھنڈیاں پئیاں، آنتڑیاں دی بات کرو۔
بھگت چکا جو سارا جیون، اس نوں ایتھوں ترن دیؤ،
جین لئی رو رہیاں عمراں، توتلیاں دی بات کرو۔
دیکھ لوانگے شازس پچھے، ہتھ بیگانے لوکاں دا،
پہلاں آپس دے وچ ودھدے، فاصلیاں دی بات کرو۔
پھیر کتوں مڑ کے آئی ہے، دل وچ دیوی یاداں دی،
شردھاواں دے ٹلّ وجاؤ، آرتیاں دی بات کرو۔
ورھیاں پچھوں پرط رہا ہے، محرم 'نور محمد' دا،
چھتاں اتے دیپ جلاؤ، روشنیاں دی بات کرو۔
جانا پویگا مینوں پچھاں حضور تائیں۔
برہا دے جنگلاں وچ کنی کو دور تائیں۔
بیگانیاں 'چ بہہ کے کردے ہو بات جہڑی،
اچت سزا نہیں ایہہ اک بے-قصور تائیں۔
ہندے ہاں روز رسوا پجن دی آس کر کے،
اک حسن بے وفا دے کھٹے-انگور تائیں۔
ریجھاں دے بوٹیاں نوں پھل تک تاں جان دیوو،
پہنچی ہے آس میری حالے تاں بور تائیں۔
تیتھوں نeھیں ٹھار ہونا میرے ارادیاں نوں،
میری ہے پہنچ غم دے دھکھدے تندور تائیں۔
اٹھکھیلیاں کراںگے تد دل-لگی دی خاطر،
اک وار پہنچ جاوے موسم صرور تائیں۔
گھر وچ ہی مل رہی ہے لذت دیدار والی،
پیندی نeھیں لوڑ سانوں پہنچن دی 'طور' تائیں۔
مڑ کے نہ ہن کراں گا بھٹکن دی ایہہ خطا میں،
لگدا ہے یار اک دن آکھیگا 'نور' تائیں۔
میرے دکھاں دا دارو میرے قریب ہووے۔
اے کاش! کول میرے میرا طبیب ہووے۔
مارے مایوس کر کے جیون دی ہر ضرورت،
موسم ہی چاہتاں دا ایسا عجیب ہووے۔
چمنی دے وانگ نکلے دھکھدے دلاں چوں دھواں،
پچھے نہ لا کے لامبو ایسا حبیب ہووے۔
ویچے نہ لوڑ پچھے اپنی ضمیر سستی،
انسان زندگی وچ بھاویں غریب ہووے۔
موڈھے تے دھر کے ارتھی کوجھے ارادیاں دی،
متراں دے در توں خالی مڑیا نقیب ہووے۔
دو پل وی جی سکے نہ ساہاں توں دور ہو کے،
میرے ہی وانگ اس دا بھیڑا نصیب ہووے۔
تکدا رہاں اوہناں نوں ساہاں دی ہوند تائیں،
بھاویں مایوسیاں دی گل وچ صلیب ہووے۔
کیونکر غزل نہ آکھے اس حسن-بے وفا 'تے،
جس کول 'نور' ورگا بیٹھا ادیب ہووے۔
لوکاں دا مرجھایا ہویا مکھڑا تکنا پیندا ہے۔
شام-سویرے زہر کسیلا، مینوں چکھنا پیندا ہے۔
آ جاوے گی مڑ کے رونق پھر مرجھائے پھلاں تے،
بھرم وچارے بھولے-بھالے دل دا رکھنا پیندا ہے۔
بندے دی بربادی خاطر، کی-کی بندہ کردا ہے،
اپنے ہتھیں حالَ ایہہ سارا مینوں لکھنا پیندا ہے۔
اپنے بارے کی دساں اک 'یوسف' ورگے بندے نوں
عشقَ دیاں بازاراں اندر سستا وکنا پیندا ہے۔
پھوک دتا ہے سارا اندر بھاویں برہن اگاں نے،
ایپر باہروں اپنا-آپاا ثابت رکھنا پیندا ہے۔
'کٹھے کر کے ڈھلے-مٹھیے، ٹٹے-فٹے انگاں نوں،
جیون لئی دھرتی تے چلدا-پھردا دسنا پیندا ہے۔
آساں دے سبھ کھنبھ کٹا کے بات نہ سوچی ڈگن دی،
اک پرواسی پنچھی وانگوں بھاویں اڈنا پیندا ہے۔
سکھیں-سادینں دھرتی اتے جیون پندھ مکاؤن لئی،
'نور' سیانے لوکاں کولوں رستہ پچھنا پیندا ہے۔
چن سورج بناں جاں ستارہ بناں۔
نھیریاں وچ میں تیرا سہارا بناں۔
لہر پانی دی جس نوں ہڑھا نہ سکے،
اوس ساگر دا پکا کنارہ بناں۔
قیمتاں چڑھن آکاش دی دھون تے،
اک کرنسی دا ایسا پسارا بناں۔
جد وی منگاں کتوں ملن مایوسیاں،
چاہتاں دے بجٹ دا خسارا بناں۔
جس نوں چھیڑن دی ہمت نہ دنیا کرے،
زلف تیری دا خم اوہ کنوارہ بناں۔
جس دے دل وچ تپے کاڑھنی آس دی،
تیرے حجراں 'چ دھکھدا اوہ ہارا بناں۔
بہن دیواں نہ تینوں وی نچلا کدے،
تیرے کناں 'چ وجدا نگارا بناں۔
یاد کر کے جھنوں 'نور' ویلا کٹے،
پیار دی موج دا اوہ ہلارا بناں۔
جھوٹھے وکھاویاں دا پاسے پیار رکھو۔
ایویں نہ موڈھیاں تے باہاں دا بھار رکھو۔
ہونی دا کی بھروسہ کس وقت آ کھلووے،
آپے نوں جان خاطر کرکے تیار رکھو۔
آویگی عقل کداں جے نہ فریب کھادھا،
متراں دے وچ ملا کے دو-تنّ غدار رکھو۔
سڑدے سڑے زمانہ لوکاں دا خوف چھڈو،
وصلاں دی صلع تے سینہ ٹھنڈھا تے ٹھار رکھو۔
سلجھا سکے نہ کوئی وگڑے دلاں دا تانا،
وچکار الجھناں دی کر کے دیوار رکھو۔
رکھن جو دوستی تے مر-مٹن دی تمنا،
جیون 'چ اس طرحاں دے ساتھی دو-چار رکھو۔
بھوگوگے کد کو تائیں جیون مکوڑیاں دا،
لوکاں نوں دسن جوگا ثابت وکار رکھو۔
سرکے نہ جوں جدوں تکّ کنھاں 'تے حاکماں دے،
جاری ضرورتاں دی چیخو-پکار رکھو۔
کنڈیاں 'چ پھس نہ جاوے 'نور' آبرو دی چادر،
اپنی اوقات جناں اپنا پسار رکھو۔
من لوچدا ہے ایسا اک جانشین ہووے۔
پریاں دے وانگ جس دا مکھڑا حسین ہووے۔
بیٹھے اوہ پاس میرے بے دھڑک اس طرحاں جیوں،
ساڈا آکاش ہووے ساڈی زمین ہووے۔
اےداں بتیت ہووے اس زندگی دا پینڈا-
پھلاں دے گھوڑیاں تے خوشبو دی زین ہووے۔
اہلے رہے ہمیشہ قیدوں دی نظر کولوں،
ناطہ محبتاں دا اینا مہین ہووے۔
ہر روز پرتدا ہاں میں اس دے در توں خالی،
محبوب نہ کسے دا پردہ-نشین ہووے۔
ہندے نے بمب سارے شیطان دے کھڈونے،
نہ کرن ایہہ تباہی، ایہناں دا دین ہووے۔
دیویگی جھاڑ کناں چاہت دی فصل اتھے،
آساں دے کھتیاں وچ غم دا ندین ہووے۔
پھلاں دے بیج دھرتی پر 'نور' بیج دیوے،
جے خوبصورتی دا محرم شقین ہووے۔
ہندا نصیب دے وچ کتھوں آرام مینوں۔
دندا رہا اوہ بھرکے یاداں دا جام مینوں۔
بھاویں میں رستیاں توں کنی وی دور ہوواں،
الہام وانگ پجے اس دا پیغام مینوں۔
اٹی وی دے سکے نہ میری خرید والے،
یاراں نے مفت دے بھاء کیتا نیلام مینوں۔
ہویا کی کر لیا ہے اس نے پرھاں وسیبا،
لنگھدی ہے یاد اس دی کر کے سلام مینوں۔
آرام دی گھڑی وچ دندی ہے روز کاہتوں،
پیڑاں دا اک پراگا برہا دی شام مینوں۔
پہنچی ہے بے بسی دی ایتھوں کو تکّ کہانی،
میرے ہی یار کوسن دے کے لگام مینوں۔
نظراں چراؤن پچھوں رو پین توں علاوہ،
وچھڑن سمیں کی دندا محرم انعام مینوں۔
جیون تاں کٹ رہا ہے پر 'نور' دے خدایا،
بھاؤندا نہیں ہے بہتا تیرا نظام مینوں۔
جس دن توں پرتیا ہاں اس دے حضور ہو کے۔
نھیرے 'چ بھٹکدا ہاں قسمت دا 'نور' ہو کے۔
کتھوں کراں اکٹھی اس زندگی دی رونق،
وکھری ہے وچ خلاء دے جہڑی منور ہو کے۔
یاداں دی ہر چنگاڑی بھڑکیگی بن کے بھامبڑ،
بیٹھینگا جد کدے توں میرے توں دور ہو کے۔
نظراں توں گردیاں ہی مٹی چ مل گئے اوہ،
کل تکّ جو شوبھدے سن سر تے غرور ہو کے۔
بیٹھا ہاں کھولھ بوہا اس آس دے سہارے،
لنگھیگی پون میرے در توں ضرور ہو کے۔
لٹی وچھوڑیاں نے وصلاں دی تپش ساری،
پوہاں چ ٹھر رہا ہاں تپدا تندور ہو کے۔
میرے غریب دل دا توں وی خیال رکھیں،
دل توں نہ دور ہوویں نظراں توں دور ہو کے۔
پینی ہے لوڑ تینوں مڑ 'نور' نوں ملن دی،
بکھروگا دل دا شیشہ جد چور-چور ہو کے۔
میرے ارادیاں توں بھورا وفا نہ ہوئی۔
متراں نے جد وی کیتی آپس دی بات کوئی۔
پا کے کٹھالیاں وچ سونا تاں شودھ لیندے،
پر اس دا کی کراںگے لاہی ہے جس نے لوئی۔
پیسہ ہی ہو گیا ہے اپنی وفا دا کھوٹا،
لیندا ہے ہر پڑائ تے اوہ دوجیاں دی ڈھوئی۔
چلے نے بانس الٹے ہو کے بریلیاں نوں،
سچے دی آتما ہے جھوٹھے دے در تے روئی۔
دندا ہے ساتھ میرا اج-کلّ اوہ سبھ توں بہتا،
تکھی چھری ہے جس نے بکل دے وچ لکوئی۔
حالے نہ کر اشارے ڈھہندے ارادیاں ولّ،
میں زندگی 'چ بازی ہاری نہیں ہے کوئی۔
ریجھاں دے نال سیتے آساں دے کپڑیاں دی،
یاداں دے پنڈیاں تے چبھدی ہے ہر پلوئی۔
پجیگا کنڈھیاں تکّ کس آس دے سہارے،
جس نے ہے 'نور' بیڑی ہمت دی خود ڈبوئی۔
ورکھا دے وانگ ورھیا اکھاں چوں تھمیا پانی۔
اک بے وفا دی صورتَ نظراں نے جد پچھانی۔
آساں دے مٹکیاں چو کجھ نہ نصیب ہویا،
خالی ہی چاہتاں دی گھمدی رہی مدھانی۔
مینوں بنا کے پاتر جیون دی ہر کڑی دا،
عنوان توں بناں اوہ لکھدا رہا کہانی۔
پھردا ہے سر تے چکی تہذیب دا جنازہ،
کردا سی نال میرے ہر بات جو سیانی۔
برہا دی چرکھڑی تے یاداں دی ڈور بھر کے،
سکھدا رہا میں غم دی گڈی اتانہ اڈانی۔
کیتا نہ بے بسی دے بھنور چوں پار مینوں،
کھڑ کے مڑی کنارے پتواریاں دی ڈھانی۔
چل 'نور' دفن جوگے لوکاں نوں مل ہی لئیے،
لگدا ہے اپنیاں نے ارتھی نہیں اٹھانی۔
دسیا نہ ینتراں نے طوفان دا ارادہ۔
کیوں بدلیا ہے اس نے مسکان دا ارادہ۔
چلی ہے دیکھ کے ہی موسم نے چال پٹھی،
ہر روز بدلدا ہے انسان دا ارادہ۔
پجی ہے قتل تائیں درباریاں دی شازش،
کجھ کرن دا نہیں سی سلطان دا ارادہ۔
بھڑکی ہے بن کے لامبو انج حسن دی چنگاڑی،
پگھلن تے آ گیا ہے ایمان دا ارادہ۔
لگدا ہے پھیر بجلی پھوکیگی آلھنے نوں۔
اکھیاں ہی دسدیاں نے شیطان دا ارادہ۔
بیٹھا ہے چپّ سادھی ظلماں نوں دیکھ کے وی،
کجھ بدلیا جیہا ہے بھگوان دا ارادہ۔
آپے ہی ہو گیا ہے آہاں دا اثر اس تے،
ساڈا نہیں سی کوئی نقصان دا ارادہ۔
بیٹھے ہاں 'نور' کھولھی بوہا امید والا،
دیکھو کی لوچدا ہے مہمان دا ارادہ۔
سمجھ رہا ساں جس نوں روپ الٰہی دا۔
گل نوں گھٹے پھندھا بن کے پھاہی دا۔
اتھے دھکہ کرنا ہے جمدوتاں نے،
ایتھے دھکہ سہیئے افسر-شاہی دا۔
جاوے گی اس نال تھکاوٹ نظراں دی،
جگّ توں کی لے جاؤ چیتا راہی دا۔
اک دن اگّ پویگی فصل محبت دی،
سوچ-سمجھ کے کلر دل ہے واہی دا۔
اپنا آپا اس دے سمتل کرن لئی،
کھبڑ-کھوڑا دل ہے روز کراہی دا۔
فانسی تیک پچا کے مڑیا سچے نوں،
اک جھوٹھے نوں سجھیا شوق گواہی دا۔
متّ ہمیشہ دیوے بابا پوتے نوں،
ہمت دا منجا پٹھا نئیں ڈاہی دا۔
اپنے روگی من دی پیاس بجھاؤن لئی،
ڈول بیگانے کھوہ وچ نہیں پھراہی دا۔
آنتڑیاں نوں ہتھ پیا تاں سمجھے 'نور'،
جھاڑی توں کھچّ کے کمبل نئیں لاہیدا۔
جھپٹنگے ہمّ-ہما کے موئے شکار اتے۔
دیوا جلاؤن والے میرے مزار اتے۔
سندے ساں رولدے نے مٹی 'چ، پر اوہناں نے،
لکھیا ہے نام میرا دل دی دیوار اتے۔
مر-مٹن توں علاوہ بوجھل ضرورتاں دا،
ہونا ہے اثر کنا اک طلب غار اتے۔
اوڑک نوں خون اس دا کھا ہی گیا ابالا،
بہندا وی چپّ کد تکّ پھوکی ونگار اتے۔
کد تکّ ہے خیر رہنی بگدے دی دھار تھلے،
لائی ہے دل دی بازی میں آر-پار اتے۔
بنیا ہے اس طرحاں دا ٹیڈھا ماحول گھر دا،
ویلا لنگھا رہا ہاں کھنڈے دی دھار اتے۔
توری دی ویل وانگوں ودھیا آکار میرا،
لاؤندے رہے پابندی دشمن پسار اتے۔
انجام زندگی دا جانے کی اوہ کبوتر،
بیٹھا جو گٹکدا ہے بجلی دی تار اتے۔
لگدا ہے ترش کھاندا ہن پھیر 'نور' اس تے،
چاڑھی ہے پان جس نے مکھڑے مکار اتے۔
کی لوڑ ہے کسے نوں قضیہ نواں سہیڑے۔
کریا ہے جس نے جھگڑا اوہ آپ ہی نبیڑے۔
حالے میں سوچدا ساں شاید خلوص لبھے،
بستی دے واسیاں نے بوہے گھراں دے بھیڑے۔
ڈوبی گئی نہ کستی میرے ارادیاں دی،
جھکھڑ نے بن کے لہراں مارے بڑے تھپیڑے۔
مکی نہیں ہے ہن تکّ قیدوں دی نسل جگّ توں،
ملدے دلاں چ ہن تکّ پاؤندی ہے اوہ بکھیڑے۔
کد تکّ سہاردے اوہ مٹی پلیت ہندی،
اپنی جگہ تے سچی کردے سی بات کھیڑے۔
کیتا ہے کاج مندا مرضی دے نال جس نے،
اپنے ککرم دے وچ مینوں اوہ کیوں لبیڑے۔
کنڈھے تے آؤن دیوو شاید تلاش مکے،
حالے تاں تر رہے نے نظراں توں دور بیڑے۔
بھاویں اوہ زہر ورگا کردے نے اثر پچھوں،
دیکھن نوں دل-لگی دے مٹھے نے بہت پیڑے۔
تر جانگے کسے دن دل دا سکون لے کے،
بہندے نے ہمّ-ہما کے ہن 'نور' کول جہڑے۔
ہاسہ وی ہے سمایا رونا وی ساز اندر۔
ہر شے بھری ہے اس نے جیون دے کاج اندر۔
کمزور ہو نہ جاوے پرواز سوچنی دی،
رکھی ہے یاد اس دی دل دی دراز اندر۔
بے دھڑک کر رہی ہے ہن سفر دل-لگی دا،
اڈّ-اڈّ کے یاد اس دی دل دے جہاز اندر۔
الجھی رہی ہیاتی مایہ دے چکراں وچ،
مولٰی نوں یاد نہ کر سکیا نماز اندر۔
پھردا ہے سر تے چکی ہن زندگی دی ارتھی،
پڑھدا سی جگّ قصیدے جس دے ایجاز اندر۔
ہر سر تے ودھ رہی ہے شوقین دل دی دھڑکن،
بھریا ہے درد کننا اس دی آواز اندر۔
ہر وار چوٹ کھا کے ایہہ سوچدا رہا میں،
دھریا ہے کی حسن دے نازو-نیاز اندر۔
بیموت مر رہے نے چڑھ کے نشے دی گھوڑی،
روکاں کویں کریتی پھیلی سماج اندر۔
ٹھنڈھی ہوا دا بلاّ ہندا سی 'نور' کل تکّ،
بھریا ہے زہر کس نے اس دے مجازی اندر۔
وفا نال اس دا یارانہ نہیں ہے۔
محبت دا حالے زمانہ نہیں ہے۔
اکٹھے ہاں تردے ضرورت دے مارے،
دلوں ساتھ ایہہ دوستانہ نہیں ہے۔
کویں اس نوں ڈیگیگا بلاّ ہوا دا،
درختاں تے جو آشیانا نہیں ہے۔
میرے منگیاں وی میرا حق نہ دیوے،
جو سرکار کولے خزانہ نہیں ہے۔
جویں ٹھیک سمجھے آکاشاں تے اڈے،
جدوں تکّ اوہ میرا نشانہ نہیں ہے۔
گھڑے شازشاں بیٹھ کے کول میرے،
اوہ بندہ جو مینوں بگانہ نہیں ہے۔
میں غزلاں 'چ لکھدا ہاں اپنی کہانی،
کسے ہور دا ایہہ 'فسانہ نہیں ہے۔
اجے 'نور' پھسیا ہے کجھ الجھناں وچ،
ہے ایہہ بات سچی بہانہ نہیں ہے۔
دنیا وچ جو جون ہنڈھاؤندے جوکاں دی۔
فکر ستاوے ربّ دے ایسے لوکاں دی۔
ڈردی-ڈردی ہوند گوا کے بیٹھ گئی،
ساری دی ساری بستی ڈرپوکاں دی۔
جتھے چاہوے اوہ گھمے آزادی نال،
حالے بات نہیں میں کیتی روکاں دی۔
نال اوہناں دے رہِ کے وی پرچھاویں وانگ،
بات ہمیشہ کریئے نوکاں-جھوکاں دی۔
روز مرمت کریئے لمی عمر لئی،
جیون دی چادر وچ لگیاں ٹوکاں دی۔
اٹی جناں ملّ نہیں ہے ہستی دا،
جو کردا ہے بات ہمیشہ تھوکاں دی۔
لوکاں دے زہناں وچ بھرے کڑتن روز،
مٹھی-مٹھی بولی دھرم شلوکاں دی۔
'نور' کدے کریا کر گلاں جین دیاں،
لایا نہ کر رٹّ سدا پرلوکاں دی۔
پل زندگی دے جنے خوشیاں دے وچ گزارے۔
کٹے نے سال اس توں ودھ آس دے سہارے۔
ہر روز سوچدا ہاں ریجھاں نوں ور لیاواں،
رکھے نے سانبھ کے کجھ سفنے اجے کوارے۔
جتی گئی نہ ساتھوں اک دل-لگی دی بازی،
لٹے بگانیاں نے دنیا دے سبھ نظارے۔
شاہاں دے توڑیاں وچ سارا اناز بھر کے،
بچیاں سمیت گھر وچ بھکھے رہے مظارے۔
آساں دے کھتیاں وچ ہاسے دے بیج بیجے،
آہاں دی فصل اتے کرنے پئے گزارے۔
تکن کھلو-کھلو کے پتھواڑیاں دا جیون،
شہراں 'چ رہن والے پنڈاں 'چ جد پدھارے۔
شاید اوہ آ ہی جاوے کھمبھے توں پکھیاں تکّ،
اس آس دے سہارے گندا رہا میں تارے۔
کرنا سی عمل کنھاں چوناں دے وعدیاں تے،
کندھاں بگانیاں تے لکھدے رہے جو نعرے۔
جس دن وی میل ہویا آکھانگے 'نور' اس نوں،
اس وار فیصلے تے سچ-جھوٹھ نوں نتارے۔
ایہہ وی مہراں نے اس دے پرتاپ دیاں۔
حالَ مرے تے دھپاں وی ورلاپ دیاں۔
کول جدوں اوہ بیٹھن نال اداواں دے،
ان-بنّ محرم جہیاں حوراں جاپدیاں۔
نچدی پھردی دھپّ-قیامت سڑکاں 'تے،
بچیاں دے سنگ چیکاں نکلن باپ دیاں۔
میں وی پرکھ لواں تیری مجبوری نوں،
گنڈھاں کھولھیں دل وچ رکھے پاپ دیاں۔
پین بھلیکھے تیرے نقش-نہاراں دے،
میلے وچ جد نظراں چہرے ناپدیاں۔
بات کرن دی ہمت کرکے آویں پھیر،
سوئیاں چبھن جدوں تینوں اکلاپ دیاں۔
ترن-پھرن توں آہری ہو کے بیٹھو 'یار'،
جس دن ہوئیاں مہراں 'نور' سراپ دیاں۔
دھولے کالکھ وچّ لکو کے، میرے ورگا لگینگا۔
توں وی میرے کول کھلو کے، میرے ورگا لگینگا۔
جد تیری سنگھی تے رکھے، پنجے جگّ دے بازاں نے،
چڑیاں وانگوں بے بس ہو کے، میرے ورگا لگینگا۔
نیند اجے کچی ہے تیری، حالے سفنہ ڈٹھا نئیں،
اٹھینگا جس ویلے سوں کے، میرے ورگا لگینگا۔
جھلیگا جد بن کے جھکھڑ، تیرے دل وچ یاداں دا،
اتھرو اکھاں وچّ لکو کے، میرے ورگا لگینگا۔
پیار کسے دے نال اجے توں، سچی-مچی کیتا نئیں،
بیٹھینگا جد بوہا ڈھوء کے میرے ورگا لگینگا۔
اچھاواں دے نال بنائی، آشاواں دی کستی نوں،
دکھ دے ساگر وچّ ڈبو کے، میرے ورگا لگینگا۔
چیتے آؤنگیاں جد تینوں، کہیاں گلاں 'نور' دیاں،
اتھرواں دے ہار پرو کے، میرے ورگا لگینگا۔
گھر وچ گوڈے-گوڈے پانی پھردا ہے۔
مشکل دے وچ پھسیا ہانی پھردا ہے۔
برس رہے نے غصے وچ جیوں کر کوئی،
کڈھی دیوتیاں دی رانی پھردا ہے۔
جل-تھل نوں آپس وچ گڈّ-مڈّ کرن لئی،
چکی ہن بھگوان مدھانی پھردا ہے۔
غوطے کھا کے ہر اک بندہ دھرتی دا،
ہن پانی دا روپ پچھانی پھردا ہے۔
وقت نہیں ہے بھاویں کندھاں لپن دا،
پر، ہر بندہ کردا گھانی پھردا ہے۔
ڈبنوں ڈردا اوہ وی ربّ-ربّ کردا ہے،
جو عمراں دا جوبن مانی پھردا ہے۔
جان گئے سبھ ایہہ اوہ 'نور محمد' ہے،
جہڑا پانی نوں وی چھانی پھردا ہے۔
ٹپے جدوں وی بندہ حداں گمان اتوں۔
چنگا ہے اس دا جانا وسدے جہان اتوں۔
بھاویں توں حسن دی سبھ پونجی لٹا وی دیویں،
ایپر نہ پیار میرا ملنے دوکان اتوں۔
الفت دے اگدیاں ہی برسات، اوڑ، جھکھڑ،
لنگھدی ہے ہر مصیبت عاشق کسان اتوں۔
لگیگی آہ میری راکٹ دی مار وانگوں،
لنگھکے تاں دیکھ میرے دل دے مکان اتوں۔
بیٹھی ہے تانگھ میری لچھمن دی بن کے ریکھا،
ٹپینگا توں کویں اس ورجت نشان اتوں۔
کد تکّ توں رکھ سکینگا ایہہ آبرو سلامت،
ڈھکن اتار دیواں جے راکھدان اتوں۔
کر کے تاں دیکھ اس دے مکھ توں پرھاں مکھوٹا،
دیکھن نوں لگّ رہا ہے جہڑا مہان اتوں۔
کیونکر نہ نظر آوے سبھناں نوں 'نور' بن کے،
کردا ہے عرش والا جس دی کمان اتوں۔
تپکے تریل دے سبھ دل وچ سما لواں میں۔
چاہندا ہاں جیوندیاں ایہہ حسرت مکا لواں میں۔
شاید علاج ہووے اس کول اس وبا دا،
ناسور دل-لگی دا اس نوں دکھا لواں میں۔
اک وار تر کے چلے شیشے دے محل تائیں،
کنا حسین ہے اوہ، اس نوں دکھا لواں میں۔
ہر روز دس رہی ہے کوئی حسین جھاکی،
کس کس دا پیار دل دے گھر وچ وسا لواں میں۔
سجناں دے وانگ اس دے نیناں دے پین جھولے،
دل لوچدا ہے اس نوں نیڑے بٹھا لواں میں۔
حالے میں پھر رہا ہاں سوچاں دے شہر اڈدا،
دسانگا حالَ سارا دھرتی تے آ لواں میں۔
اٹھ 'نور' کر دعا کہ بے سمجھ انج نہ ہوواں،
پکیاں نوں تکدا-تکدا کچا وی ڈھاء لواں میں۔
کھادھے فریب کنے سوشل اداریاں توں۔
پچھانگے بھیت اس دا پانی دے ماریاں توں۔
لہراں دا روپ بن کے کردا رہا اوہ ہلے،
آزاد ہو نہ سکیا پانی کناریاں توں۔
بھردے رہوگے کد تکّ ایہہ سود قرضیاں دا،
گھر-بار نوں بچاؤ ودھدے خساریاں توں۔
بیٹھا ہے بات بھلیں چوناں دے واہدیاں دی،
محسوس ہو رہا ہے نیتا دے لاریاں توں۔
ہر روز بدلدا ہے کتراؤن دا طریقہ،
لگدی ہے سمجھ اس دے رسمی اشاریاں توں۔
مڑ-مڑ کے جھاکدے نے ساگر توں پار والے،
آپا بچا کے رکھو نسلی پساریاں توں۔
تر جانگے پلاں وچ کھجل-خوار کر کے،
عزت بچا کے رکھو سفنے کواریاں توں۔
اک زندگی دے دل دی دیوی نوں ٹھیس لا کے،
لبھدا ایں کی توں جا کے ٹھاکر–دواریاں توں۔
گھولی ہے 'نور' کس نے نفرت دی زہر عینی،
بھورا نہ صاف ہویا پانی نتاریاں توں۔
آشنائی شہر وچ ہوئی نہیں۔
دل-ربا حالے میرا کوئی نہیں۔
پھر رہاں کلر دلاں نوں سنجدا،
فصل الفت دی کتے بوئی نہیں۔
آؤنگے اک دن ہوا دے وانگ اوہ،
آس دی کھڑکی اجے ڈھوئی نہیں۔
کی کراں اس بے مہارے یار دا،
جس نے اوڑھی شرم دی لوئی نہیں۔
روکدی ہے اس دے گھر ول جان توں،
انکھیاں دی ماں اجے موئی نہیں۔
غیر تاں روئے زنازا چکّ کے،
اپنیاں دی اکھ وی چوئی نہیں۔
فخر ہے یاراں نوں ہن تکّ 'نور' 'تے،
آبرو جس نے کدے کھوئی نہیں۔
زندگی نوں محبت کراں نہ کراں۔
سوچدا ہاں ایہہ ہمت کراں نہ کراں۔
بھٹکیاں دا میں راہ بر بناں نہ بناں،
قافلے دی قیادت کراں نہ کراں۔
سوچدا ہاں کھڑھا حشر دے دوار 'تے،
اپنیاں دی شناخت کراں نہ کراں۔
سمجھدا ہے فرشتہ جو مینوں اجے،
اس 'تے ظاہر حقیقت کراں نہ کراں۔
بے خودی وچ نہ اوہ کٹّ لوے انگلیاں،
سامھنے اس دے صورتَ کراں نہ کراں۔
اوہ تاں چاہندا ہے اس نوں لکھاں بے وفا،
سوچدا ہاں ایہہ حرکت کراں نہ کراں۔
'نور' رو کے میں مولٰی دے دربار وچ،
ہن تھڑاں دی شکایت کراں نہ کراں۔
سرگھی توں بعد سورج دے مکھ وکھان پچھوں۔
بن جانودی ہے سفنہ ہر رات جان پچھونو۔
سوچاں دے جنگلاں چوں لبھدا ہاں ارتھ اس دے،
آکھی سی بات جہڑی توں دل چراؤن پچھوں۔
جھگے نوں ترسدے سن کل تکّ نصیب اس دے،
کجھ لوک سوچدے سن ارتھی سجاؤن پچھوں۔
آونگے لوک اس دے پیراں 'چ جھکن خاطر،
اوہ سوچدا سی بیٹھا، مورت بناؤن پچھوں۔
دھکھ-دھکھ کے گالیا ہے سندر سریر اس نے،
اک بے-وفا نوں دل دے ہارے 'چ پاؤن پچھوں۔
ہونا ہے اس دا ناطہ مردے دے نال کوئی،
روندا رہا جو دھر تکّ ارتھی اٹھاؤن پچھوں۔
منزل تے پجّ گیا میں راہ بر دے کہن اتے،
بھاویں اوہ کھو گیا ہے رستہ دکھاؤن پچھوں۔
چھاواں دی آس لائی بیٹھا ہے 'نور' جھلا،
ویہڑے چ نفرتاں دا بوٹا اگاؤن پچھوں۔
بھورا فکر کرے نہ اڈدی کھلی دا۔
بن بیٹھا ہر بندہ موٹی جھلی دا۔
اس دی کلی نالوں سوہنا لگدا اے،
کوٹھی اتے گھرنا ساڈی بلی دا۔
پھوک دویگی جیکر لالی چڑھ آئی،
دیکھ تماشہ ایویں نہ اکھ صلی دا۔
تور لئی تاں چپ-چپیتے لے چلو،
لہر پتہ رکھدی ہے بیڑی ٹھلی دا۔
اس نوں جو مل جاوے اپنا ڈھڈّ بھرے،
بھکھا سواد نہ دیکھے کچی-پلی دا۔
تردے چلو سوٹی پھڑ کے ہمت دی،
بہتی دور نہیں ہے بوہا دلی دا۔
مٹھا-مٹھا سیک ستاوے یاداں دا،
چلھا دھکھدا ہے جیوں لکڑ گلی دا۔
ودواناں وچ بہہ کے شعر سناؤ 'نور'،
بے-ادباں وچ بہہ کے نہیوں کلھی دا۔
اس نوں تاں آ گیا ہے کرتار دا سنیہا۔
دتا کسے نے مینوں بیمار دا سنیہا۔
رنگاں دے نال اکری پھلاں دی روپ-ریکھا،
دندی ہے آدمی نوں فنکار دا سنیہا۔
ہر آدمی ہی آوے اپنے وچار لے کے،
کس آدمی نوں دیواں اپکار دا سنیہا۔
کناں کو سفل سمجھاں اس آدمی دا انکھا،
آیا نہ سمجھ جس نوں للکار دا سنیہا۔
ہر راہ گزر نے بھاویں نیڑے کھلو کے سنیا،
بے کار ہی گیا پر لاچار دا سنیہا۔
آونگے یار مڑ کے میرے دیدار خاطر،
سنیا ہے اک نویلی پرکار دا سنیہا۔
آؤنے نئیں سمجھ اس نوں تیرے وچار حالے،
دندا ایں 'نور' جس نوں اپکار دا سنیہا۔
پاؤندے نے زندگی دے سکھاں چ آن جھیڑے۔
انجان رستیاں تے ملدے نے لوک جہڑے۔
ہمت جواب دے کے نسی ہے راہبراں دی،
میرے ارادیاں دے گڈے نوں کون ریڑھے۔
ہر فیصلہ دوے اوہ پانی دی ڈھال وانگوں،
ہندے نے اس طرحاں ہن منصف دے گھر نبیڑے۔
عزت نلام کردی پھردی سی بیلیاں وچ،
چپّ کر کے بہن جوگے چھڈے نہ اس نے کھیڑے۔
ہسدے نے دیکھ کے اوہ کبہ سریر میرا،
میں بھار زندگی دا چکیں پھراں گھنیڑے۔
دیکھے نے گھر چ آئے مہمان اس طرحاں دے،
تردے بنے جو پا کے ہسدے گھریں بکھیڑے۔
ہتھ لاؤندیاں ہی ہوئے ڈھیری زمین اتے،
پرکھن دے واسطے جد ٹھیکے دے محل چھیڑے۔
پے جاونی ہے مازو بندیاں دی فصل اک دن،
نت فیلدے رہے جے ٹبراں دے انج ہی میڑھے۔
پھردا ہے 'نور' لبھدا غمخار اس طرحاں دا،
مڑ پھیر دل دے راضی زخماں نوں جو اچیڑے۔
دوری توں لگّ رہا سی جہڑا 'جمال' ورگا۔
نیڑے توں دیکھیا جد لگیا 'پتال' ورگا۔
ہر وار اس نوں پچھیا جگت نویں بنا کے،
ہر وار دے گیا اوہ لارا کمال ورگا۔
آ بیٹھیاں بنیرے خوش-فہمیاں ہزاراں،
معطل نوں مل گیا جیوں پتر بحال ورگا۔
کریا ہمیش اس نے سودا محبتاں دا،
ہویا نہ سخت میتھوں جیرا دلال ورگا۔
لکھیا گیا نہ ساتھوں جیون دے ورقیاں تے،
اس زندگی دی خاطر اکھر سنبھال ورگا۔
ونڈے نے دوستاں وچ انج زندگی دے حصے،
لگدا ہے ہن تاں آپا لوکاں دے مال ورگا۔
اکلاپ دی گھڑی وچ یاداں دا سیک پے کے،
اٹھدا رہا ببولا دل وچ ابال ورگا۔
ایہہ حالَ ہے کہ اوہ وی بجھیا چراغ سمجھے،
ڈٹھا ہے جس نے میرا جیون مشال ورگا۔
لکھدا ہے 'نور' بے شکّ ایپر کلام اندر،
اک شعر وی نہیں ہے اچے خیال ورگا۔
سٹو نہ دور من چوں آساں گھنگال کے۔
کجھ جین دی تمنا رکھو سنبھال کے۔
میرا وجود تاں وی بچیا ہے زہر توں،
رکھدا ہاں سپّ بھاویں بکل چ پال کے۔
لگی ہے غم دی دیمک دل دی چگاٹھ نوں،
یاداں دا ڈھیر کتھے رکھاں سنبھال کے۔
پھرداں ہنیریاں وچ جیون ٹٹولدا،
جس دن توں لے گئے اوہ کرناں ادھال کے۔
ہر راستے دے در تے بیٹھی ہے چاندنی،
نساں میں کس دشا ولّ آپا ادھال کے۔
وچھڑن دی بات کر کے آپے اوہ رو پئے،
نیناں دے چشمیاں چوں اتھرو اچھال کے۔
ڈیرے بنا لئے نے چن پر گوانڈھیاں،
بیٹھینگا 'نور' کد تکّ لتاں نسال کے۔
شکل پہلاں توں خاصی کھری کر لئی۔
اس نے چہرے تے کاریگری کر لئی۔
سنج کے کھیت ریجھاں دا سچے دلوں،
فصل یاداں دی سچ مچّ ہری کر لئی۔
نال میرے کھلویا ہے جس دن توں اوہ،
ہوند دی ہر گھڑی بیڈری کر لئی۔
اس دے درشن دی پھر وی رہے آرزو،
بات جس نال میں آخری کر لئی۔
عمر بھر دا تاں ٹھیکہ نہ کیتا سی میں،
سانجھ جناں کو چر تکّ سری کر لئی۔
حالَ سندے ہی یاداں دے شعلے بنے،
بات اس نے تاں بس سرسری کر لئی۔
'نور' توں تاں خیالاں-خیالاں 'چ ہی،
دلبراں کول بہہ دلبری کر لئی۔
کد کسے توں اوہ رک کے صلاحَ لینگے۔
جان والے تاں جا کے ہی ساہ لینگے۔
وقت کٹانگے برہا دا 'کلے کویں،
اوہ تاں چرخہ ترننجناں 'چ ڈاہ لینگے۔
درد وچّ ڈبّ کے ہی اوہ مر جانگے،
دل دے ساگر دی جہڑے وی تھاہ لینگے۔
بات اس دے نشانے دی اس دن کریں،
دل دے پنچھی نوں جس دن اوہ لاہ لینگے۔
تانگھ چھڈی نہ جے لدّ کے ترن دی۔
ڈوب اپنی ہی بیڑی ملاح لینگے۔
رکھ سکنگے سلامت کویں آبرو،
جو بیگانے گھریں جا پناہ لینگے۔
'نور' ہندے نے اوہ بے وفا ہون دے،
دل نوں مارنگے ٹھوکر گناہ لینگے۔
ہن نہ چھاواں پا کے دل نوں ٹھاردیاں۔
اتھریاں ہو گئیاں زلفاں یار دیاں۔
پین بھلیکھے یاداں دے اسماناں تے،
وچھڑیاں نے کونجاں جد توں 'ڈار دیاں۔
بندی-بندی ڈھیہہ گئی کندھ محبت دی،
اکھڑ گئیاں اٹاں قول-قرار دیاں۔
سو واری نیناں نے سودے کیتے، پر-
سمجھ سکے نہ رمزاں ایس ویوپار دیاں۔
اپروں بنیئیں انکھو تے نخریلو، پر-
اندروں-اندری بھنکاں لئیے سار دیاں۔
فقراں ورگے لگیئے دیکھن-پاکھن نوں،
دل دی گٹھّ وچ یاداں ہجاں ماردیاں۔
ڈھیر بنی ملوے دا پل وچ ریتے وانگ،
صفتاں کردے ساں جہڑی دیوار دیاں۔
الٹ-پلٹ کر دیون قسمت دنیاں دی،
حرکت دے وچ آئیاں سوچاں نعر دیاں۔
بدل لئے چلن دے رستے یاراں نے،
'نور' جدوں لوڑاں پئیاں دیدار دیاں۔
مانن توں رہِ گیا میں جھوٹا ہلاس ورگا۔
دھرتی تے ڈگ پیا جد جھولا آکاش ورگا۔
پہچان کرن جوگی ہمت لوانگے کتھوں،
پتھر وی بن گیا جے پتھر تراش ورگا۔
ایہہ ایٹمی تجربے لگدے نے اس طرحاں جیوں،
کجھ آ رہا ہے کدھروں دنیا تے نعش ورگا۔
لوکاں دی بھیڑ اندر احساس دی کمی نے،
کریا ہے بندیاں نوں جؤندے جی لاش ورگا۔
جس دن توں ہو گیا ہے اہلے اوہناں دا چہرہ،
محسوس ہو رہا ہے کجھ-کجھ اداس ورگا۔
بھاویں اوہ بن گیا ہے ہن بھشتیاں دا ساتھی،
تاں وی پوے بھلیکھا اپنی میراس ورگا۔
بپتا دی اس گھڑی وچ لوکاں دے نال رل کے،
توں تاں نہ مار پتھر، توں تاں ایں خاص ورگا۔
کناں ہے اوہ گھمنڈی ورتیں تاں سمجھ جاویں،
دیکھن نوں لگّ رہا ہے باہروں جو داس ورگا۔
حالے تاں 'نور' تیریاں سوچاں 'چ دم ہے باقی،
رچیا نہ کر اجے توں ساہت اداس ورگا۔
ہوراں دی زندگی دا ہر پل رنگین کیوں ہے ؟
میرے نصیب دا دکھ اینا سنگین کیوں ہے ؟
ہر بیج دوستی دا بویا ہی شودھ کے میں،
نفرت دا اس دے من وچ اگیا ندین کیوں ہے؟
پہلاں تاں توردا سی گڈے دے وانگ جیون،
انسان اس سمیں دا بنیا مشین کیوں ہے ؟
بھاویں لنگھا رہا ہاں تھوڑاں 'چ عمر اپنی،
تاں وی جہان ربّ دا لگدا حسین کیوں ہے ؟
روٹی بنا کے اس دی منہ تکّ لجا نہ ہووے،
آٹا محبتاں دا اینا مہین کیوں ہے ؟
دیواں کی اس نوں اتر بچہ جو روز پچھے،
پچھم 'چ 'مصر' کیوں ہے، اتر 'چ 'چین' کیوں ہے؟
کردا ہاں جد نریکھن ہر دھرم دے گناں دا،
سبھناں توں ٹھیک لگدا اپنا ہی دین کیوں ہے ؟
چل 'نور' دھول کولوں پچھیئے ایہہ بات جا کے،
سنگاں تے اس نے چکی بوجھل زمین کیوں ہے ؟
دھپّ وچ پانی-پانی ہوئے پھردے ہاں۔
ٹوبھڑیاں دے ہانی ہوئے پھردے ہاں۔
چپکی ہے انج چپّ-چپاہٹ پنڈے نوں،
چاٹی وچّ مدھانی ہوئے پھردے ہاں۔
بھبل دے وچ تڑک-تڑک جو بھجدی ہے،
ایسی چیز نمانی ہوئے پھردے ہاں۔
عشقَ کدے کیتا ہے نہ تھل ڈٹھا ہے،
پر 'سسی' دے ہانی ہوئے پھردے ہاں۔
شام-سویرے اﷲ-اﷲ کر کے وی،
دوزخیاں دی ڈھانی ہوئے پھردے ہاں۔
چھیتی بیجن خاطر فصل اچھاواں دی،
ہالی ہتھ 'پرانی' ہوئے پھردے ہاں۔
مینہہ دی خاطر روپ وٹا کے جاگو دا،
دیوتیاں دی 'رانی' ہوئے پھردے ہاں۔
کر دتی گرمی نے عقل شدائی 'نور'
بھاویں شکل سیانی ہوئے پھردے ہاں۔
ڈھلی کری ہے ڈوری جس دن توں عادتاں دی۔
رنگین ہو گئی ہے موسم محبتاں دی۔
ڈردا ہاں ہن تاں اس نوں نیڑے بلاؤن توں وی،
جاوے نہ ودھ ایہہ خواہش مڑ پھیر چاہتاں دی۔
اک پل نہ سون دیون سکھاں دی سیج اتے،
میں کی کراں جے مرضی ایہو ہے دوستاں دی۔
بھکھیاں نوں مرن دتا ایہہ آکھ کے اوہناں نے،
پہنچی نئیں کھیپ حالے سینٹر توں راہتاں دی۔
بچیاں نوں رکھ کے بھکھا کردے نے نت وکھاوا،
پھیلی وبا ہے کیسی لوکاں چ داعوتاں دی۔
اج-کلّ اوہناں گھراں وچ چلن رنگین فلماں،
ہندی سی مسک جتھے نت دن تلاوتاں دی۔
ہمت نہیں ہے جس وچ پیراں تے کھڑھن جوگی،
ڈولے دکھا کے دیوے اوہ دھونس طاقتاں دی۔
تردا ہے لے سہارا بھاویں ڈنڈورچی دا۔
دندا ہے پر نصیحت پتراں نوں ہمتاں دی۔
او 'نور' دے خدایا تیرا تاں کجھ نئیں گھسدا،
کھڑکی جے کھولھ دیویں ایدھر وی راہتاں دی۔
ادھے بھیڑے اصولاں نوں میرا دل سہِ نہیں سکیا۔
میرے محبوب دا ناطہ میرے سنگ رہِ نہیں سکیا۔
انھے چھڈی نہیں عادت کھڈونے وانگ نچن دی،
وفا دی گود وچ نچلا کدے اوہ بہہ نہیں سکیا۔
ہوا تتی نہیں لگی اجے اس دے سہپن نوں،
نشہ الڑھ جوانی دا ادھے توں لہہ نہیں سکیا۔
ایہہ اس دی سوچ سی کہ میں وکاؤ مال ہاں، شاید،
اصولاں دی اچائی توں میں تھلے لہہ نہیں سکیا۔
کہانی چاہتاں دی آ رکی دوہاں دے بلھاں تے،
اوہ مینوں کہہ نہیں سکیا، میں اوہنوں کہہ نہیں سکیا۔
نموشی بہت ہوئی دیکھ کے ثابت، طوفاناں نونں،
کہ چھپر کانیاں دا وی اوہناں توں ڈھیہہ نہیں سکیا۔
مگھائی حسن دی بھٹھی جدوں اس دی جوانی نے،
میں کجھ مجبوریاں کارن ادھے وچ ڈہِ نہیں سکیا۔
بھلاں کی 'نور' روڑھیگی اوہنوں برسات سکھاں دی،
دکھاں دے ساغراں اندر وی جہڑا وہِ نہیں سکیا۔
موج مستی کرن توں پچھوں جدوں اوہ گھر گیا۔
دیکھ کے مکھڑا اوہ بھکھے بچڑیاں دا ڈر گیا۔
مڑ نہیں جاواںگا ٹھیکے شام تکّ سوچن توں بعد،
رات ہندے سار اوہ سوچاں نوں جھوٹھا کر گیا۔
دل وی کیسی چیز ہے جو لوبھ دے کے نظر نوں،
حسن دے ساگر دیاں لہراں دا پینڈا تر گیا۔
پھیر کی رہنے سلامت شہر دا واتاورن،
دیوتا ہی پون دا جیکر وبا وچ مر گیا۔
دشمنی دی بات کی اوہ سامہنا چھڈّ جانگے،
دشمناں دی دھون اتے پھر جدوں چھتر گیا۔
کد کو تکّ ناپانگے تیرے رستیاں دی واٹ نوں،
صبر دا بھانڈا وی ہن تاں کنڈھیاں تکّ بھر گیا۔
گھر دے اندر اپنیاں دے بلھ ہی سیتے گئے،
دوجیاں نوں 'الوداع' کہہ کے جدوں میں گھر گیا۔
'نور' اوہ رگڑنگے متھا مڑ تیری دیہلیز تے،
بھوت کرسی دے نشے دا جد سروں اتر گیا۔
ٹھلّ پئے تاں نیراں کولوں ڈریئے کیوں؟
لہراں دیاں وہیراں کولوں ڈریئے کیوں؟
ٹھان لئی جد دل نے ہتھ وکھالن دی،
ہن 'سہباں' دے ویراں کولوں ڈریئے کیوں؟
محنت دے پتھر تے ایہہ گھس جانگیاں،
ہتھاں دیاں لکیراں کولوں ڈریئے کیوں؟
سیس تلی تے دھر کے پڑ وچّ اترے ہاں،
چمکدیاں شمشیراں کولوں ڈریئے کیوں؟
بات کدے نہیں سوچی دل وچ پاپاں دی،
'منکر' اتے 'نکیراں' کولوں ڈریئے کیوں؟
سوچ-سمجھ کے کھیڈ عشقَ دی کھیڈی ہے،
حشر دیاں تقصیراں کولوں ڈریئے کیوں؟
'نور' جدوں تکّ اپنا صدق سلامت ہے،
ادھ-کجیاں تصویراں کولوں ڈریئے کیوں؟
جس نوں اچا سنائی دندا ہے۔
سبھ توں ودھ اوہ دہائی دندا ہے۔
بھکھ مٹدی نہیں ہے ٹبر دی،
دوجیاں نوں کمائی دندا ہے۔
مکت کردا ہے دکھڑیاں کولوں،
دکھ جنہاں نوں قصائی دندا ہے۔
اس نوں لگدی ہے جد کدے سردی،
ساتھیاں تے رجائی دندا ہے۔
قتل کیتا ہے اس نے سدھراں دا،
جو اجے تکّ صفائی دندا ہے۔
پرکھ کردے ہاں اس دے لہجے دی،
جد اوہ آ کے ودھائی دندا ہے۔
دیکھدا ہے اوہ روشنی راہ وچ،
'نور' جس نوں دکھائی دندا ہے۔
آپا دیکھ تے نالے میری ہستی دیکھ۔
محلاں دے نیڑے جھگیاں دی بستی دیکھ۔
گودڑیاں دے وچوں لال تلاش لئے،
شوق اساڈے دی توں حسن-پرستی دیکھ۔
شام-سویرے آ کے میرے بوہے تے،
لوک کویں لیندے نے شہرت سستی دیکھ۔
دوری والا وچوں فرق مٹا کے مل،
پھر توں ساڈا جوش-خروش تے مستی دیکھ۔
ساگر ورگے سانت –سبھاء وچ مینوں تکّ،
توں بھنور وچ ڈبدی اپنی کستی دیکھ۔
وچّ غریبی میرا کھلھا ہردا دیکھ،
وچّ امیری توں اپنی تنگ-دستی دیکھ۔
سولی تے چڑھ کے وی سچی بات کہے،
'نور محمد' دی توں حق-پرستی دیکھ۔
لگے نکھار آیا دھرتی حسین اتے۔
اگے نے جد توں بوٹے بنجر زمین اتے۔
نکلے نے ناگ بھاویں ڈھکیاں پٹاریاں 'چوں،
تاں وی کراں بھروسہ پردہ نشین اتے۔
ہوراں نے پہنیا ہے ریجھاں دا اوہ سویٹر،
بندا رہا میں جس نوں دل دی مشین اتے۔
دیوار بن کے وگدے جھکھڑ نوں روک دندا،
کھڑ کے جے دیکھدا توں میرے یقین اتے۔
سبھ ہٹ گئے بھلیکھے پردہ ہٹاؤن پچھوں،
کلھ تکّ سوار سن جو میرے یقین اتے۔
بن کے ہزار ساتھی وچھڑنگے 'نور' تیرے،
کرنا ہے سفر جد تکّ عمراں دی زین اتے۔
بلھاں نوں لگدیاں ہی لگیا اوہ زہر ورگا۔
دوروں جو دس رہا سی شربت دی نہر ورگا۔
اس دے گھراں چوں لبھے کجھ ڈھیر ہوکیاں دے،
وسدا جو دس رہا سی باہر توں شہر ورگا۔
ساہس دے ینتراں نے لائے بڑے اڑکے،
طوفان رک نہ سکیا یاداں دے قہر ورگا۔
پائے نے اپنیاں نے نت اس طرحاں پواڑے،
اک دن وی مل نہ سکیا، سکھاں دی لہر ورگا۔
تکدے رہے اوہ بیٹھے بوہے چوں لنگھدیاں نوں،
اک شبد وی نہ سریا بلھاں چوں ٹھہر ورگا۔
کس خیر دی کہانی خط وچ لکھاں اوہناں نوں،
ہر پل ہی بیتدا ہے بپتا دے پہر ورگا۔
دل لوچدا ہے نویاں پرتاں ایجاد کریئے،
لکھدے رہانگے کد تکّ پرکھاں دی بحر ورگا۔
ہوراں نوں راس آیا میرا غریب ہونا،
تحفہ میں دے نہ سکیا سجناں نوں مہر ورگا۔
جس دن توں ہو گیا ہے اکھیاں توں 'نور' اہلے،
چانن کدے نہ دسیا گھر وچ دوپہر ورگا۔
دنیاں دے کس کنارے اوہ آدمی رہے ؟
جس آدمی نوں کوئی نہ آدمی کہے۔
کیونکر نہ آنچ لگے اس دے سریر نوں،
بندہ جو چاہتاں دی بھٹھی دے وچ ڈہے۔
لگدا ہے جس نوں چنگا کلیاں ہی جوجھنا،
کنج رونقاں چ جاکے اوہ دیوتا بہے۔
پھر وی اوہ کر رہا ہے میری ہی فکر کیوں،
ملدے نے بہت جس نوں جگ تے میرے جہے۔
جس آدمی نوں دسی جیون دی جانچ میں،
میرے ہی موڈھیاں دے ہن نال اوہ کھہے۔
جھلدی ہے ہن اوہ دکھڑا پتر ویوگ دا،
ممتا اوہ جس نے پہلاں جمن دے دکھ سہے۔
بھاویں کتوں وی پکڑیں رستہ توں دوستا،
جاونگے 'نور' دے گھر دنیاں دے سبھ پہے۔
پھلاں دی خیر منگو، ڈالی دی خیر منگو۔
لائے نے جس نے بوٹے مالی دی خیر منگو۔
کر کے گھراں چوں 'کٹھے آیا چراند اندر،
وچھڑے ملاؤن والے پالی دی خیر منگو۔
نظراں ملاؤندیاں ہی اس دے حسین مکھ تے،
چھپدے دے وانگ چھائی لالی دی خیر منگو۔
رکھی ہے بھر کے جہڑی نیناں دے چشمیاں چوں،
خالی کدے نہ ہووے پیالی دی خیر منگو۔
بہندے ہاں جس دی چھاویں نت چادرا وچھا کے،
جھکھڑ چ جھلدی اس ٹاہلی دی خیر منگو۔
انج تاں میں یاد سامبھی ہوئی ہے وچھڑیاں دی،
تاں وی جے دل ہے خالی خالی دی خیر منگو۔
واہی ہے جس نے آ کے بنجر زمین دل دی،
محنت دے اس پجاری ہالی دی خیر منگو۔
کریا ہے جس دے دل وچ دل نے نواں ٹھکانہ،
ہن 'نور' اوس دل دے والی دی خیر منگو۔
لکڑ دے وانگ جل کے بن جانودا چنگاڑی۔
کردی جے دل دے ٹکڑے، اک حسن دی کہاڑی۔
چھلکے دی اوٹ اہلے کی کجھ ہے جاندا ہاں،
دیکھی ہے سنترے دی کر کے میں پھاڑی-پھاڑی۔
دیکھو نصیب کس دا جاگے مقابلے وچ،
اوہ وی ہے اک کھلاڑی، میں وی نہیں اناڑی۔
نظراں دے جھکھڑاں نے اس نوں خوار کیتا،
گڈی محبتاں دی جس نے ہوا 'چ چاڑھی۔
ڈھڈّ وچ گھسنّ دے کے روئے اوہ بھکھ-مریکھ نوں،
آساں دے کولیاں تے روٹی جنہاں نے راڑھی۔
چکیگا بھار کد تکّ اوہ وچھڑیاں دے غم دا،
کمزور ہے جو دل دا ڈھونہی ہے جس دی ماڑی۔
بس آخری پلاں تے تردی دسے ہیاتی،
کھیتاں نوں کھان لگی ہوئی ہے جد توں واڑی۔
ملدا ہے محنتاں دا پھل ہر کسے نوں ایتھے،
بیجو تسیں وی کنکاں وڈھو تسیں وی ہاڑی۔
چل 'نور' منزلاں ول آپاں وی کوچ کریئے،
سبھ لوک جا چکے نے بیٹھا ایں کیوں پچھاڑی۔
مورکھتا دے کھوہ وچ وڑیا ہویا ہے۔
انج اوہ لگدا لکھیا-پڑھیا ہویا ہے۔
سندرتا نئیں آئی اس دے مکھڑے تے،
بھاویں بکاں سونا مڑھیا ہویا ہے۔
بوہل پئے نے ہیٹھاں لگے سدھراں دے،
اپر غم دا بدل چڑھیا ہویا ہے۔
سکھیں–ساندی بیت رہے نے تاہیؤں دن،
عشقَ-کبوتر کھڈے تڑیا ہویا ہے۔
توں کی سمجھیں رمزاں وڈی عمر دیاں،
دودھ ملائی والا کڑھیا ہویا ہے۔
کیوں نہ لہراں دیون ساز محبت دا،
عشقَ جھناں دے اندر ہڑھیا ہویا ہے۔
منزل تکّ پجیا نئیں تانگا آساں دا،
من دا اتھرا گھوڑا اڑیا ہویا ہے۔
چنگی ہے پر اوہ وعدے دی جھوٹھی ہے،
میں جس رتّ دا پلہ پھڑیا ہویا ہے۔
'نور' کرن کی ہن اوہ بات محبت دی،
نال جنہاں دے ہانی لڑیا ہویا ہے۔
لے کے اوہ آہاں دی ڈھانی پہنچ گیا۔
برہا-پانی لکّ-لکّ تانی پہنچ گیا۔
جد میں نبضاں پھڑیاں بیٹھ اتیت دیاں،
ویلا لے کے یاد پرانی پہنچ گیا۔
گیڑ رہے ساں ہلٹ اسیں تاں یاداں دا،
لکّ-لکّ تکّ ہنجھوآں دا پانی پہنچ گیا۔
یار بلائے اپنی بپتا دسن نوں،
ہر اک لے کے درد کہانی پہنچ گیا۔
سار لئی نہ ہسدے-وسدے پنڈاں دی،
اجڑ گیاں نوں راشن-پانی پہنچ گیا۔
محلاں اتے چڑھ کے ہیٹھاں تکدا نئیں،
چڑھدا-چڑھدا کتھے ہانی پہنچ گیا۔
مرضی دی چاٹی وچ لسی رڑکو 'نور'،
جیرا لے کے آس مدھانی پہنچ گیا۔
بیٹھا ایں چپّ کاہتوں، بلھاں نوں کھولھ جا کے۔
توں وی وچار اپنے لوکاں 'چ بول جا کے۔
سسی دی انکھ ایں توں کیتا ہے عشقَ توں وی،
توں وی تھلاں دے اندر پنوں نوں ٹولھ جا کے۔
ہوئی ہے ہار میتھوں میرے ہی اپنیاں دی،
کس حوصلے بجاواں جتن دے ڈھول جا کے۔
ہر آدمی نے کیتے میرے وچار 'کٹھے،
جتھے وی میں کھلارے موتی امول جا کے۔
پانی دے وانگ کاہنوں دل-دل 'تے توں بہاویں،
اس خون نوں توں بنجر دھرتی 'تے ڈولھ جا کے۔
پرکھاں دے مل رہے نے ہن وی نشان اتھے،
سندے ہاں بات ہندی دیکھو 'سنگھول' جا کے۔
برباد کرن پچھوں دل دی ہریک سدھر،
ٹھیہے براجیا ہے جھکھڑ اڈول جا کے۔
آیاں ایں کھو کے کہڑے لوکاں دی بھیڑ اندر،
ویلا ہے 'نور' حالے آپا ٹٹول جا کے۔
بھار سمیں دا موڈھیاں اتے چکّ لیا،
لون الوئیں زخماں اتے بھکّ لیا۔
میں پھڑ کے بہندا ہاں زخمی دنیاں نوں،
توں ٹھنڈے پانی دے بھر کے بکّ لیا۔
ملّ وگڑ نہ جاوے جگّ دی ہستی دا،
اپر چکن نوں ہمت دا ہکّ لیا۔
پھیر کدے نہ ٹٹے سڑک ملاپاں دی،
ٹھوس محبت والی کدھروں لکّ لیا۔
جہڑی ختم نہ ہووے آؤندی پرلو تکّ،
میری خاطر ایسی عمر امکّ لیا۔
سدھر ہور کوئی نہ بھکھی مر جاوے،
آشاواں دا بھورا-جھورا ٹکّ لیا۔
سمجھ لئی ایہہ چال وی تیری لوکاں نے،
'نور' نویلی گھڑ کے کوئی ٹھکّ لیا۔
ٹانڈیاں وانگوں ناطے گبھیوں ٹٹنگے۔
جس دن لوک محبت دا گل گھٹنگے۔
جوہ بیگانی وچ جا کے نہ بڑہکاں مار،
اپنے مارنگے تاں چھاویں سٹنگے۔
آپو-دھاپی دسے لوک زمانے دے،
اپنی خاطر آپے قبراں پٹنگے۔
ڈانگاں-سوٹیاں کٹھے کر کے رکھدے نے،
دیکھیں ہن ایہہ نردوشاں نوں کٹنگے۔
بوٹے لاؤن لئی جو کہن غریباں نوں،
آپ درختاں نوں ایہہ حاکم پٹنگے۔
پھیر بنو کی تیری انکھ-بناؤٹی دا،
جد چوکاں وچ جھوٹھے بھانڈے پھٹنگے۔
آؤ نویں مصیبت ہور کرمبل 'تے،
لوآں مارے بوٹے جد تکّ پھٹنگے۔
کیوں لے کے بیٹھا ایں من وچ فقراں 'نور'،
لٹن والے موقع تکّ کے لٹنگے۔
دل پرچاواں نال اجہیاں کھیلاں دے۔
وڈھوں-کھاؤں کرن جو وانگ چڑیلاں دے۔
مے عاشق ہاں مڑھکے دی خشبوئی دا،
یار شدائی جاپن عطر-پھلیلاں دے۔
بن کے گھور-گھٹاواں محرم ورھیا نہ،
گھنڈھ مڑے جاندے نے دل دیاں ویلاں دے۔
کد تکّ قید کرنگے میریاں سوچاں نوں،
تنگ دریچے تیرے دل دیاں جیلھاں دے۔
زند غریبی دی ریکھا توں ہیٹھ رہی،
شوق گئے نہ پالے ہار-ہمیلاں دے۔
دفتر توں گھلّ دتا گھر ول بابے نوں،
کہڑی عمرے آئے نے دن وہلاں دے۔
حداں-بنیں ٹپّ لئے مہنگائی نے،
کہڑا پالے اج-کلّ شوق رکھیلاں دے۔
سائکل تے چڑھ کے ہی دفتر جاندے ہاں،
بھاء اسمان چڑھے نے جد توں تیلاں دے۔
لمی ٹکٹ خرید لوو پہلاں ہی 'نور'
بھاڑے ودھ جانے ہن کل توں ریلاں دے۔
بھروسہ جے نہیں کرنا ڈھہے دل دے بنیرے 'تے۔
جدوں چاہوو چلے جاؤ کسے کوٹھے اچیرے 'تے۔
بجھا دینی ہے مگھدے حسن دی بھٹھی بڈھاپے نے،
سویرے روشنی حاوی جویں ہندی ہے 'نھیرے 'تے۔
وجاؤنی بین وی سکھی نہیں جس نے محبت دی،
کویں الزام دل کیلن دا رکھیئے اس سپیرے 'تے۔
اوہناں دا ساتھ لگدا ہے کچیرے سوت دی اٹی،
بھروسہ کد کو تکّ کریئے کسے رشتے کچیرے 'تے۔
جدوں کیتا بھروسہ راہبراں نے ساتھ نہ دتا،
ترانگے ہن اکلے صدق دے رستے لمیرے 'تے۔
ہنیری رات وچ آؤندی نہ نوبت پھیر خواری دی،
میرا محرم جلا دندا جے اک دیوا بنیرے 'تے۔
کنارے جا کھلوتی ہے دلاں دے ساتھ دی بیڑی،
چھپا لینی ہے لہراں نے ایہہ اک چپو دے پھیرے 'تے۔
نہیں رکدا طوفاناں توں وی اس پل 'نور' دا رستہ،
بھروسہ کر کے تردا ہے جدوں اوہ اپنے جیرے 'تے۔
جتھے میں مردا ہاں اتھے مردا رہِ۔
جھوٹھو-جھوٹھو محبت دا دم بھردا رہِ۔
بھنور وچوں تینوں پار لجاوانگا،
بھرواسے دی بیڑی اتے تردا رہِ۔
سبھ کجھ ہندے-سندے میں وی روندا ہاں،
ریسو-ریسی توں وی ہوکے بھردا رہِ۔
سواد کرکرا ہو نہ جاوے جتن دا،
سوچ-سمجھ کے ہر اک بازی ہردا رہِ۔
بھاف دسے نہ دھکھدے دل چوں نکلدی،
صبر-شکر دے نال جدائی زردہ رہِ۔
جد تکّ دم ہے رکھ لے لاج محبت دی،
تردا رہِ تے ہولی-ہولی کھردا رہِ۔
ہر ویلے رکھدا ہے تینوں نظراں وچ،
شام-سویرے 'نور' خدا توں ڈردا رہِ۔
بھاویں اج ملے بھاویں کل مل جاوے۔
مینوں میری محنت دا پھل مل جاوے۔
چھالے-چھالے ہوئیاں تلیاں دیکھ لواں،
قسمت دے پیراں نوں جے تھل مل جاوے۔
گرمی توں بچ جاوے پنڈا ریجھاں دا،
سدھراں نوں 'ڈھاکے' دی ململ مل جاوے۔
ایسے آس سہارے چالے پائے نے،
شاید ہن قسمت نوں منزل مل جاوے۔
روک سکیگا کہڑا پھیر بغاوت نوں،
لوک ہنگھارے دا جے کر 'بل' مل جاوے۔
پھیر کویں روکوگے ظلم زمانے 'چوں،
چور جدوں سادھاں دے وچ رل-مل جاوے۔
ٹھیک کرن دی خاطر حیلے کردا ہاں،
شاید وگڑے رشتے دی کلھ مل جاوے۔
حسد کرو نہ اس دی چنگی قسمت تے،
جس نوں چاہت دا گنگا-جل مل جاوے۔
تردا چل خدا تے رکھ امیداں 'نور'
شاید کوئی چاہت دا حلّ مل جاوے۔
خوشیاں کتھوں آ گئیاں نے، میرے باجھوں یاراں کول۔
سوچ رہا ہاں بیٹھ اکلا، مے سنیاں دیواراں کول۔
نہ تاں من نوں چین ہی ملیا، کھڑ کے چار میناراں کول،
نہ ہی دل نوں ٹھنڈھک لبھی، بہہ کے چار چناراں کول۔
سمجھ رہا ساں امن نشانی، جس پنچھی دے آون نوں،
گٹک رہا ہے بیٹھا اوہ مورت دے ہکّ ابھاراں کول۔
چمک رہا ہے اس دا مکھڑا، وانگوں سرخ گلاباں دے،
جھکھڑ آ کے مڑیا ہونا، ہے کوئی رخساراں کول۔
نہ جانے کس دن پھٹ جاون، ایہہ سرنگاں بارود دیاں،
کہڑا بہہ کے جان گوائے، نیناں دے ہتھیاراں کول۔
سبھناں دے رخساراں اتے، پان چڑھی ہے پچھم دی،
پہلاں ورگے دیسی مکھڑے، ہن کتھے مٹیاراں کول۔
پھیر اچھالن لگّ جاون اوہ، چکڑ بھلیاں لوکاں تے،
لکھن لئی جد کجھ نہیں ہندا، وقت دیاں اخباراں کول۔
دل تاں ہر بندے دا چاہوے، میں وی ہار شنگار کراں،
پر دولت ہی لے کے جاندی، بندے نوں سنیاراں کول۔
اک دن توں وی ڈگ پینا ہے، وانگ ایہناں دے منجے تے،
دو پل جا کے بہہ آیا کر، 'نور' کدے بیماراں کول۔
جس دے اتے لگیا جاپے، ورھیاں توں اک تالا گول۔
تردا-پھردا پجّ گیا ہاں، میں اس گھر دے بوہے کول۔
جس نوں لکھنا وی نہ آوے، اوڑا-آڑا غزلاں دا،
اس بندے نوں محفل دے وچ، ڈٹھا کردے میں پڑچول۔
پرکھ کرن اتے اوہ ڈٹھا، کائر توں وی ودھ کمزور،
دیکھن-پاکھن نوں لگدا سی، جس یودھے دا جسم سڈول۔
ہر واری اوہ آؤندے نے تے، بن جھاکے مڑ جاندے نے،
کون پیاسا سکے کھوہ دے، وچّ پھراہ کے بیٹھے ڈول۔
میرے دل دا چین-چرا کے، چپ-چپیتے تر گئے نے،
اک دن بن کے بھولے-بھالے، آئے سن جو ریجھاں کول۔
لکدے-چھپدے پھرنے کد تکّ، یارا لوک نگاہاں توں،
گھگیاں دا اوہ جوڑا کردا، تاراں اتے نت کلول۔
دیکھانگے پھر کنج امیری، تیرے گھر وچ رہندی ہے،
'نور محمد' وانگوں پورا، ہر اک سودا توں وی تول۔
جوجھ پئے ہاں حقاں خاطر جوکاں وانگ۔
ہن نہ ساتھوں ڈریا جاندا لوکاں وانگ۔
ساڈے حق دبا کے کدھروں لنگھینگا'
رستے وچ کھلو جاوانگے روکاں وانگ۔
وسرن پچھوں بھلینگا کنج یاداں نوں،
تیرے دل وچ چبھنگیاں جد نوکاں وانگ۔
کی وڈیائی کریئے ایسے رستم دی،
سہِ کے بیٹھ گیا جہڑا ڈرپوکاں وانگ۔
میتھونں نہ بہلایا جاوے آپے نوں،
دے کے مٹھے لارے دھرم-شلوکاں وانگ۔
دھبے تلخ-مزاجی نے پائے نے 'نور'
جیون دی پھلکاری اتے ٹوکاں وانگ۔
ایہہ وی مصلیٰ وچاریا جاوے۔
درد مل کے سہاریا جاوے۔
چکّ کے دھرتی توں جھوٹھ دے کھنڈر،
محل سچ دا اساریا جاوے۔
زلف الجھی ہے جو مقدرج دی،
اس نوں مل کے سنواریا جاوے۔
ناپ لے کے دکھاں دی چادر دا،
پیر سکھ دا پساریا جاوے۔
ایہہ جو 'اکشا' دے وانگ سندر ہے،
اس دا نقشہ اتاریا جاوے۔
سنھ لاوے جو دل دی چوکھٹ تے،
اس نوں کیوں نہ ونگاریا جاوے۔
'نور' کد تکّ کرینگا لوکاں دی،
اپنیاں نوں وی تاریا جاوے۔
پچھو نہ سفر دے وچ ساڈا کی حالَ ہویا۔
تھکے ہاں اس طرحاں کہ اٹھنا محال ہویا۔
کھادھے نے ڈنگ بھاویں سو وار دوجیاں توں،
ایپر نہ سپّ ساتھوں بکل 'چ پال ہویا۔
پھسیا ہے اس طرحاں دل نیناں دی دھار اندر،
جیوں مکھ نہ اس دا ہویا ریشم دا جال ہویا۔
اس دن وکھا دوانگے طاقت بگانیاں نوں،
سفنہ جدوں وی ساڈا ساتھوں ادھال ہویا۔
رجھدا رہا کڑاہا اندر ہی اتھرواں دا،
نیناں دے رستیوں نہ باہر اچھال ہویا۔
جس دن حساب ڈٹھا جیون دے خاطیاں دا،
اک عمر دی کمائی لوکاں دا مال ہویا۔
تکدی رہی ہیاتی جھکھڑ دے چالیاں نوں،
اپنے ارادیاں دا دیوا نہ بال ہویا۔
پڑھدے ہو روز چرچہ جس حادثے دی اج-کلّ،
اوہ ماجرہ ہے سارا میرے ہی نال ہویا۔
ہوراں دے نال بیٹھا ڈٹھا بگانیاں نے،
جد 'نور' توں نہ اس نوں نیڑے بٹھال ہویا۔
آؤندے نے لوک سارے اگاں ہی لاؤن ایتھے۔
دکھیاں دا ساتھ اج-کلّ دندا ہے کون ایتھے۔
ہر روز پرکھدا ہاں خصلت اوہناں دی، جہڑے،
نفرت دا تیل بلدے بھامبڑ تے پاؤن ایتھے۔
لگدے نے دیوتے اوہ بندیاں دے روپ اندر،
ہوراں دے واسطے جو کنڈیاں تے سون ایتھے۔
ایتھے تاں چل رہے نے ڈسکو دے گیت ہر تھاں،
اج-کلّ دے لوک 'وارث' حیراں نہ گاؤن ایتھے۔
بدزوکیاں 'چ اپنی شہرت گنوا کے پرتے،
آئے سی لوک جہڑے غزلاں سناؤن ایتھے۔
بھرنا ہے مٹکیاں وچ پانی کنھاں نے آ کے،
نہ بھونیاں نے، نہ کھوہ، نہ ہی ہے مون ایتھے۔
اوہناں دی بھال اندر کھاندا ہاں چبھیاں جو-
نیناں دے ساغراں چوں موتی لیاؤن ایتھے۔
لتاں پسار بیٹھیں سکھاں دی سیج اتے،
آیا ہیں 'نور' توں تاں پھیری ہی پاؤن ایتھے۔
دل کردا ہے نال تیرے مے، بہہ کے کوئی بات کراں۔
بیٹھے بیٹھے شاماں ہوون، رات پوے پربھات کراں۔
جد برہا دا سورج چڑھ کے، ٹھارے دل دی دھرتی نوں،
تیریاں زلفاں اہلے ہو کے، میں سورج نوں جھات کراں۔
کنج اڈیگی آکاشاں وچ، گڈی ساڈی ہمت دی،
تیرے وانگوں اتھرواں دی، جے میں وی برسات کراں۔
سوہے ہتھاں نال الیکیں، توں تقدیر زمانے دی،
اپنے ہتھیں تیرے اگے، چک کے قلم-دوات کراں۔
تیری خاطر اپنے دل تے، جھلاں دکھ زمانے دے،
تیریاں خوشیاں تک ہی سیمت ہن میں اپنی ذات کراں۔
جے کر کیتے قول نبھاویں، توں دل دی گہرائی توں،
سسی، سوہنی، شیری دے پرچلت قصے مات کراں۔
قبر بنے نہ کلم-کلی، میرے ہی ارماناں دی،
'نور' بناں توں وی مر جاویں، پیدا اوہ حالات کراں۔
دل وی حالے ہے سلامت شوق وی مویا نہیں۔
کھولھ کے بیٹھے ہاں بوہا آس دا ڈھویا نہیں۔
کیوں اوہناں دے کول جا کے چھیڑیئے اس بات نوں،
شہر وچ چرچہ اجے جس بات دا ہویا نہیں۔
بن-بلائے جے کدے اوہ آ گئے تاں کی بنو،
سوچدا ہی سوچدا میں رات بھر سویا نہیں۔
لے گئے سرکار کولوں راہتاں دے ڈھیر اوہ،
کھن جنہاں دا اک وی برسات وچ چویا نہیں۔
پھر رہا ہاں شہر وچ بنجر دلاں نوں سنجدا،
بیج الفت دا اجے تکّ میں کتے بویا نہیں۔
کرن میرے نال تلنا اس پڑائ تے لوک اوہ،
بوجھ برہا دا جنہاں نے دھون تے ڈھویا نہیں۔
رات بھر کردا رہا اوہ رستیا وچ روشنی،
اپنیاں پیراں 'چ چانن دیپ توں ہویا نہیں۔
زندگی الجھی ہے کاہتوں مشکلاں دی جھنگ وچ،
بیج کنڈیالے کریراں دا کتے بویا نہیں۔
'نور' کی ہے، کس طرحاں رکھدا ہے ثابت آپ نوں،
توں اجے تکّ اس بلاء دے جوش نوں جوہیا نہی۔
نہ ساڈا شہر ہے کوئی، نہ ہی کھیتر ہے سرحدی۔
دکھی لوکاں دا ہر بنا ہی ساڈا دیس ہے جدی۔
اسیں کیتا نہیں شکوہ کدے توپاں دے سودے 'تے،
اساڈی جان دی دشمن بنی ہے پھیر کیوں گدی۔
اوہناں نوں کس طرحاں لگے پتہ رشتے نبھاون دا،
جنہاں نے 'دھی' نہیں توری، جنہاں نے 'نونہہ' نہیں سدی۔
کراں اعتبار کد تائیں تیرے جھوٹھے 'قراراں تے،
بھری ہے دل دے ہر کھونجے 'چ تیرے جھوٹھ دی ردی۔
تسیں جس روشنی دی رستیاں وچ بھال کردے ہو،
اوہ پچھواڑے توں ساہاں دے تبیلے جا وڑی کدی۔
اجے تھکیاں نہیں نظراں اجے رکیاں نہیں نبضاں،
اجے نہ پا میرے کولوں پریرے جان دی تدی۔
نہیں سیما کوئی اس دی ہے ایہو 'نور' نوں مشکل،
جنازہ کد کو تکّ سدھراں دا رکھے پٹھّ تے لدی۔
چڑیاں دا مرنا کاواں دا ہاسہ ہے۔
میرا جیون بنیا کھیل-تماشہ ہے۔
اس نوں ہور کدوں تکّ خون پلاواں میں،
ساگر پی کے جو انسان پیاسا ہے۔
تیرے ڈھہندے دل نوں کنج دھرواس دوے،
پھسیا آہاں دے وچکار 'دلاسہ' ہے۔
ساہاں نوں کنج ونڈاں جد اوہ کہندے نے،
اوہ تیرا پاسہ، ایہہ میرا پاسہ ہے۔
عینی لمی ہوند ہے میرے جیون دی،
وگدے پانی دے وچ پیا پتاسا ہے۔
اس نوں سرداری دی کرسی دتی ہے،
جس دے ہتھ کرپشن-دارشن گنڈاسا ہے۔
ہاڑھا! لے کے جاویں نہ توں یاداں نوں،
خوشبو دا پھلاں وچ ہندا واسا ہے۔
ہر اک شعر غزل دا جو توں پڑھیا ہے،
'نور محمد' دا ہی درد خلاصہ ہے۔
ہمدردی نوں دل چوں کڈھ کے سٹّ پرھاں۔
جیہنوں لٹیا جاندے کر کے لٹّ پرھاں۔
دکھاں توں گھبرا کے من وچ آؤندا ہے،
جیون دے اس ٹاہنے توں ہی ٹٹّ پرھاں۔
منیا میں روڑا ہاں تیرے رستے دا،
ہمت ہے تاں ٹھوکر لا کے سٹّ پرھاں۔
کچا ہویا آپے ہی کھر جاویگا،
پکا ہویا آکھ دوانگے فٹّ پرھاں۔
روز اڑکا لاوے جہڑا سوچاں نوں،
اس بوٹے نوں من دے در توں پٹّ پرھاں۔
کجھ بندے بندے دا دارو بندے نے،
کجھ کہندے نے بندے دا گل گھٹّ پرھاں۔
قابو دے وچ رکھو اپنے گھر نوں 'نور'
ہندی ہے تاں ہووے لٹ-کھسٹّ پرھاں۔
چپ-چپیتا ہاں ایپر منہ-زورہ ہاں میں۔
باہروں ہاں کجھ ہور تے وچوں ہور ہاں میں۔
سپّ-سلونڈی ٹڈی-بھونڈی ہضم کراں،
نازک، نرم مجازی کلہیری مور ہاں میں۔
میری روٹی-روزی وچّ سیاست دے،
اس دنیاں دا سبھ توں وڈا چور ہاں میں۔
منگاں ربّ توں خیر ہمیشہ دنیا دی،
وگڑ پواں تاں سمجھو قہر کٹھور ہاں میں۔
اینا تکڑا ہاں کہ ہر شے مسل دواں،
ہلّ سکاں نہ اینا وی کمزور ہاں میں۔
آپے اپنی خوشبو لبھدا پھردا ہاں،
آپے چن ہاں اپنے آپ چکور ہاں میں۔
نت بیجے جو بیج بھرشٹاچاری دے،
سیاست دے حل پچھے بنھیا پور ہاں میں۔
بن کے 'نور' جنہاں دا راہ رشنایا سی،
اج اوہناں دی خاطر کوئی ہور ہاں میں۔
کجھ لوکاں دے جذبے بھڑکن والے نے۔
آپس دے وچ کھونڈے کھڑکن والے نے۔
اکھاں دے وچ اتری لالی دسدی ہے،
باز چڑی دے اتے جھپٹن والے نے۔
بنھ لئے لنگوٹ سیاست-داناں نے،
اک-دوجے نوں یودھے پٹکن والے نے۔
چنگ مگھی ہے پھیر آزادی مانن دی،
پنجرے دے وچ پنچھی پھڑکن والے نے۔
اپنے-اپنے دل نوں ڈبنو سانبھ لوو،
اوہ سیجل نیناں نوں مٹکن والے نے۔
متھّ لئی ہے منزل جہڑے لوکاں نے،
اوہ روکن تے کتھے اٹکن والے نے۔
ینتر دسن نھیری تے مینہہ آویگا،
اوہ سلھے والاں نوں جھٹکن والے نے۔
اپنے گھر دے بھانڈے-ٹینڈے سامبھو 'نور'
پھیر سمیں دے دیوے بھڑکن والے نے۔
کرکے ختم جدوں اوہ سارے، جھگڑے-جھیڑے بیٹھ گیا۔
میں وی ہو کے اگّ بگولا، اس دے نیڑے بیٹھ گیا۔
مے چاہندا ساں تنہائی وچ سارا غصہ کڈھ لواں،
پر اوہ آکھے، توں ایہہ لے کے، قصے کہڑے بیٹھ گیا۔
دیس-نکالا دے دتا سی، دل توں جہڑے متر نوں،
سدے باجھوں ہی آ کے یاداں دے ویہڑے بیٹھ گیا۔
ماس جدوں نہوآں دے نالوں، ناطہ توڑ-وچھوڑ گیا،
کی کردا میں دو پل رویا، تختے بھیڑے بیٹھ گیا۔
پڑھ کے دیکھ لوو گھٹناواں، بھارت دے اتہاس دیاں،
ایتھے اگّ لئی جو آیا، ملّ کے ویہڑے بیٹھ گیا۔
نانے دی اک گھوری تکّ کے، دوہتا حق پچھان گیا،
دھکڑ پوتا، چڑھ کے زوراں نال گھنیڑے بیٹھ گیا۔
وال وی ونگا کر نہ سکیا 'نور' زمانہ سچے دا،
جد وی کوئی جھکھڑ اٹھیا، کھا کے گیڑے بیٹھ گیا۔
جیون-پندھن سنوارن دا کردار بناں۔
ایس بہانے تیرا شکر-گزار بناں۔
ہر شے لبھے جتھوں تیرے مطلب دی،
تیری چاہت دا ایسا بازار بناں۔
تیرے نیناں ورگا جد وی گیت لکھاں،
دنیا دا سبھ توں وڈا 'فنکار' بناں۔
جہڑی راہ وچ آوے تیری ہستی دے،
ہر آفت دے اگے میں دیوار بناں۔
میرا موڈھا تیری ڈولی ہیٹھ رہے،
جیون-مارگ مکن تیک 'قہار' بناں۔
توں وی سرڑ نبھاون خاطر ٹھلّ پویں،
میں وی عشقَ-جھناں دا پرلا پار بناں۔
اس دنیا دا عکس پوتر کرن لئی،
'شو جی' دے کیساں چوں نکلی دھار بناں۔
'انشا اﷲ' بن کے 'نور' دکھاوانگا،
بھاویں سارے جیون وچ اک وار بناں۔
بے بس ہو کے ادھر وی کجھ اتھرو چوئے ہوونگے۔
وچھڑن پچھوں میرے وانگوں اوہ وی روئے ہوونگے۔
آپے-اپنے دل دے پنڈے وچوں سلتاں کڈھنگے،
بیج جنہاں نے کنڈیالی-برہالی دے بوئے ہوونگے۔
پتھر ورگے جیرے والا بندہ ٹھر کے بیٹھ گیا،
اس نے دل وچ کہڑی تھاں تے درد لکوئے ہوونگے۔
مینوں ہی بے بس نہیں کیتا فقراں دیاں تھپیڑاں نے،
سوچاں دے ڈونگھے ساگر وچ اوہ وی کھوئے ہوونگے۔
تانگھ کری ہوویگی اس نے درد کہانی جانن دی،
نین جدوں شیشے دے اگے اس نے دھوئی ہوونگے۔
فکر کریں نہ 'نور' کدے بستی دے نربل لوکاں دا،
ایسے لوکی مڑ کے اک دن پھیر نروئے ہوونگے۔
پتھر ہوئے دل دی قسم پھیر دوے۔
جے اک واری ہاسے دے پھلّ کیر دوے۔
ربّ نے کیسا دیوا دتی قسمت نوں،
نہ اوہ چانن دیوے تے نہ نھیر دوے۔
اس دے نہ لکھ دتے سبھ حق محفل دے،
ہن اوہ بیٹھن دیوے جاں شسکیر دوے۔
چغل کدے وی چغلی کرنوں کھنجھے نہ،
بھاویں اس نوں گالاں چار-چفیر دوے۔
ادھ-مویا جیون اکو دن مکّ جاوے،
پہلاں ورگا دھوکھا جے اوہ پھیر دوے۔
مکّ جاون جھگڑے پل وچ سرحداں دے،
بیج محبت دے جے کوئی کیر دوے۔
چھڈّ دتا آپے نوں ربّ دی رحمت تے،
'نور' دوے ہن سانوں بھاویں نھیر دوے۔
دھرتی 'چوں کس طرحاں پھر پھٹنگے ہور میڑھے۔
گنیاں نوں بوجھیاں توں بندہ جدوں اکھیڑے۔
پتن تے پجّ گئے نے نظراں دے جد توں بیڑے،
میں گھر بنا لیا ہے سوچاں دا قبر نیڑے۔
اپنے دکھاں دا دارو آپے ہی کر رہا ہاں،
آئے نہیں کتوں ایہہ میں آپ نے سہیڑے۔
کرکے قیاس ایسے ٹبر دا ڈر گیا میں،
جاندے نے بانس وانگوں ودھدے جنہاں دے میڑھے۔
منیا کہ اوپرا ہاں، بستی چ آ گیا ہاں،
سبھ نے گھراں دے بوہے کیوں دیکھ کے نے بھیڑے۔
توں سفنیاں دے پیریں جتی پوا کے آویں،
کنڈیاں دے نال بھر کے رکھے نے سبھ نے ویہڑے۔
میں تاں سواد چکھّ کے ڈٹھا ہے اس وبا دا،
توں وی تاں دیکھ کھا کے ہن دل-لگی دے پیڑے۔
ہونا ہے کس طرحاں پھر کبہ سریر اس دا،
چکیا نہ قوم دا غم جس نے کدے گھنیڑے۔
اس نال سامہنا ہی ہویا نئیں 'نور' حالے،
ہوونگے ٹاکرے جد دیوانگے کر نبیڑے۔
ساڈے ارماناں نوں سولی اتے ٹنگن والے لوک۔
وقت پئے تے بن جاندے نے ووٹاں منگن والے لوک۔
بھل-بھلیکھے بھلی-بھٹکیی آ جاوے سستاؤن لئی،
کچی نیند جگا دندے نے اچی کھنگھن والے لوک۔
آنچ جدوں آنچل تے آوے پچھے ہٹ کے باہواں توں،
'چنڈ' لئی وی 'درگا' بن جاندے نے سنگن والے لوک۔
دل تے قابو پاؤندا-پاؤندا جد ادھر دی لنگھدا ہاں،
دھڑکن ہور ودھا دندے نے، نیڑیوں لنگھن والے لوک۔
سگھّ نہیں کدھروں وی لبھی آپا کھو کے بیٹھ گئے،
دنیا دے بھدے رنگاں وچ آپا رنگن والے لوک۔
دن چڑھدے ہی پی لیندا سی 'نور' کسے دے نیناں چوں،
جد راہاں وچ ملدے سن ڈگدے نوں تھمن والے لوک۔
ہمت دا کفن لے کے تریا ہاں اس گراں نوں۔
کھادھا ہے رستیاں نے جس دے مسافراں نوں۔
کل تکّ تاں گھر دا بوہا رکھدا سی یار کھلھا،
کتھے نوں تر گیا اوہ اج بھیڑ کے دراں نوں۔
سمجھانگے ہو گئی ہے امناں دی بات پکی،
شرنارتھی جدوں سبھ مڑ جانگے گھراں نوں۔
پاؤندے نے کس لئی اوہ دیساں دے وچ پواڑے،
ایہہ بات کون پچھے دنیاں دے افسراں نوں۔
جد وی اوہ پھڑ-پھڑایا ڈگیا زمین اتے،
اڈدا کویں اوہ لے کے اپنے کٹے پراں نوں۔
مانو دے روپ اندر بنیا ہے بمب بندہ،
پجنا ہے 'نور' جے گھر، ہو کے ترو پرھاں نوں۔
دل نوں چراؤن خاطر چوراں دا چور بن کے۔
آیا ہے یار میرا اس وار ہور بن کے۔
ہشیار کر دوو ہن سبھ پاندھیاں نوں اس توں،
ڈسّ نہ کسے نوں جاوے سپنی دی تور بن کے۔
پایا ہے تیل اس نے دھکھدے فساد اتے،
پنچاں 'چ بہہ گیا جو سدھا-ستورا بن کے۔
ہوئٔے جوان جد توں نسدا ہے چاندنی ولّ،
ڈردا ہاں اڈّ نہ جاوے کدھرے چکور بن کے۔
لوکاں دے دل بنے نے بنجر زمین ورگے،
پیاراں دا بیج کتھے بیجاں میں پور بن کے۔
جمدے نے راجنیتی دے گھرنیاں 'چ جہڑے،
کنے سپولیاں نوں مارانگے مور بن کے۔
پتھر تے ہتھ دھر کے کہندا سی 'نور' اک دن،
جاویگا چھڈّ محرم اینا کٹھور بن کے۔
کس دے کول سماں ہے اج-کلّ تیرے کم سنوارن دا۔
میں ہی ہاں جو کر لیندا ہاں وعدہ جان نسارن دا۔
تیرے ورگے ونگ-ولیویں رگ-رگ دے وچ کنج بھراں،
توں نیتا دا پتر ایں میں پتّ کسان سادھارن دا۔
اپنے ہتھیں آپ بنا کے آپے اس نوں ڈھاہوینگا،
جرمن والے چکھّ چکے نے ذائقہ کندھ اسارن دا۔
زخماں نال بنا کے رشتہ میں وی ڈنگ ٹپا لیندا،
سکھ لیا ہندا جے کتا توں وی اٹاں مارن دا۔
وکھ-وکھ ہو کے پرط گئے سبھ لوکی اپنے پنڈاں نوں،
ہن کی فائدہ ایکے خاطر دتی ایس اداہرن دا۔
'نور محمد' وانگوں اج-کلّ نیویں پا کے تردا ہے،
چکھّ لیا ہے ذائقہ اس نے شاید ہکّ ابھارن دا۔
ہر اک گلّ دی تہہ تک پجدے لگدے نے۔
ہن تاں لوک بجھارت بجھدے لگدے نے۔
روشن کردے سن جو نھیرے راہاں نوں،
یاداں دے اوہ دیوے بجھدے لگدے نے۔
صفت کری ہے جد توں اس دی یاراں وچ،
اس دن توں کجھ سجدے-سجدے لگدے نے۔
نفرت کردے سن جو لوک محبت نوں،
اوہ وی ہن اس پاسے رجھدے لگدے نے۔
چہرہ پیلی-پھٹکی کرمبل ورگا ہے،
برہا دی بھٹھی وچ بھجدے لگدے نے۔
جہڑا موڈھا پھڑ کے اٹھیا کردا سی،
اس نوں اج گڑانجے سجھدے لگدے نے۔
'نر' جنہاں نے ہمت دا ہتھ پھڑیا ہے،
اوہ منزل دے نیڑے پجدے لگدے نے۔
نیناں نال سجائیاں راہاں یار دیاں۔
پر ہوراں گل پئیاں باہاں یار دیاں۔
سفنے لیندے-لیندے کدھرے گمّ گیا،
جھلیاں یاداں رون پچھاہاں یار دیاں۔
ویلا سی اس دی پرھیا وچ پگدی سی۔
لیندا ہے ہن کون صلاحاں یار دیاں۔
چین کویں ہن آوے دل دے پنڈے نوں،
پتھر وانگوں لگن آہاں یار دیاں۔
شاید دکھڑے سنن فرشتے آئے نے،
ایہہ کی رنگ لیائیاں دھاہاں یار دیاں۔
اکھ کویں چکینگا جیکر محفل وچّ،
ہور کتے مل جان نگاہاں یار دیاں۔
وچّ ہوا دے اڈدا پھردے اوہ تاں 'نور'
چڑھیاں جاپن نظراں 'تاہاں یار دیاں۔
اوہناں دے شہر وچ کدھرے وفا دی راہ نہیں دیکھی۔
میں سجدہ کرن نوں کدھرے کوئی درگاہ نہیں دیکھی۔
کتے آسام دا مصلیٰ کتے کشمیر دا جھگڑا،
کتے وی زندگی لیندی سکھاں دا ساہ نہیں دیکھی۔
جدوں اخبار پڑھدے ہاں پتہ لگدا ہے حالت دا،
اسیں 'لنکا' دے وچ جا کے کدے ٹھاہ-ٹھاہ نہیں دیکھی۔
اوہناں متراں 'چ رہندا ہاں جنہاں دی سوچ نے ہن تکّ،
کدے مطلب دے بوہے توں اگانھ دی راہ نہیں دیکھی۔
اوہ لوکی رونقاں 'چوں دل چرا کے ہن وی نسدے نے،
جنہاں نے چور دی ہندی کدے لاہ-پاہ نہیں دیکھی۔
اوہ اپنے-اپنے نوں کیوں محفلاں دا 'نور' کہندے نے۔
جنہاں دی شہر وچ ہندی کدے واہ-واہ نہیں دیکھی۔
فیلدی دیکھی جدوں افواہ اسیں۔
بدل دتا اس گلی دا راہ اسیں۔
شہر وچ بدنام کیتا عشقَ نے،
شرم دی لوئی ہی دتی لاہ اسیں۔
کھادھیاں لٹاں نے گھر وچ جھگڑ کے،
ہن نہیں ہونا کدے گمراہ اسیں۔
جس دیاں محلاں 'چ محرم کھو گیا،
سمجھیا اس شہر نوں درگاہ اسیں۔
آ ستایا پھیر اس دی یاد نے،
لین لگے سکھ دا جد ساہ اسیں۔
وٹّ کے پاسہ بچایا آپ نوں،
لنگھدیاں دیکھی جدوں ٹھاہ-ٹھاہ اسیں۔
رشک کردے لوک دیکھے 'نور' تے،
دیکھیا ہندی جدوں واہ-واہ اسیں۔
تھاں-تھاں اتے لا کنڈیالے جال تسیں۔
بہت بری کیتی ہے میرے نال تسیں۔
سنئیں، کاں کوئل نوں پٹّ لیایا سی،
مینوں پٹیا چٹے باغ دکھال تسیں۔
کداں رہندا ہاں تے کتھے رہندا ہاں،
جھوٹھوں وی نہ کیتی کدھرے بھال تسیں۔
پھیر ارادہ تاں نہیں جذبے لٹن دا،
کردے ہو جو عینی سانبھ-سنبھال تسیں۔
مونہوں-دوہینں بات کری جا سکدی سی،
دتا پھڑ کے کاہتوں بھیج دلال تسیں۔
ہکّ-دھڑکا لگیا اس پل سدھراں نوں،
مکھن 'چوں کڈھ سٹیا سی جد وال تسیں۔
بھکھے پیٹ سلاؤندے روندے بچیاں نوں،
ہضم جدوں دا کیتٔے اس دا مال تسیں۔
وقت بچا کے رکھ لوو انجام لئی،
لوکاں نوں لٹوگے کنے سال تسیں۔
نہر چلا دتی 'فرہاد' پہاڑاں وچ،
'نور' لئی اک پٹّ سکے نہ کھال تسیں۔
جہڑی مرضی بستی وچ گھر-بار بنا۔
جیون پدھر دا اوچا میار بنا۔
تگڑم-بازی لاؤن نہ جہڑے ویلے 'تے،
دفن-کفن دی خاطر ایسے یار بنا۔
گھیرا پا نہ لین شکاری دکھاں دے،
توں سکھاں دے گھوگے نوں ہشیار بنا۔
نیئت بدلی لگے پھیر پڑوسی دی،
پیڑاں دے گھر دی اوچی دیوار بنا۔
بھکھے بھگتی کرنی چھڈّ نہ دین کتے،
ربا! لوکاں نوں نہ بے روزگار بنا۔
جہڑی کلی، گلی دا پربندھ کرے،
ٹھوک-وجا کے ہن ایسی سرکار بنا۔
نبڑ جاوے پندھ ہنیرے توں پہلاں،
سورج نالوں تیز ذرا رفتار بنا۔
اس نوں لاؤنی اتے بجھاؤنی آؤندی ہے،
ربا! اس نوں نرکاں دا سردار بنا۔
ڈوب لوینگا بیڑی توں جیون دی 'نور'
مڑ-مڑ نہ فرآؤناں نوں سردار بنا۔
میرا جیون یاداں دا اک آوا ہے۔
جس وچ بھریا پچھتاوے دا لاواں ہے۔
وٹّ جویں دسدے نے جل کے رسی دے،
میرا ثابت دسنا لوک–دکھاوا ہے۔
'میں دنیا دا سبھ توں وڈا شاعر ہاں'-
میرے باجھوں ہر شاعر دا دعوہ ہے۔
سکھ دیویگی کد تکّ منجی جیون دی،
ثابت جس دا بس اکو-اککو پاوا ہے۔
روز امیداں دے گھر جا کے آؤندا ہاں،
بھاویں اتھوں ملدا ہوکا-ہاوا ہے۔
'کٹھے ہو کے سپنے جنجھ لیائے نے،
ساڈے گھر اج ریجھاں دا مکلاوا ہے۔
نہ چاہندے وی دنیا نوں چھڈّ تردے ہاں،
جد ڈاہڈھے دا آؤندا سخت بلاوہ ہے۔
اگلی واری نویں خیال لیاویں 'نور'،
تاہیؤں لوکاں کولوں ملنی واہوا ہے۔
| |
