پیڑاں دا پراگا شو کمار بٹالوی
پنیاں دے چن نوں کوئی مسیا
کیکن ارگھ چڑھائے وے
کیوں کوئی ڈاچی ساگر خاطر
ماروتھل چھڈّ جائے وے ۔
کرماں دی مہندی دا سجنا
رنگ کویں دسّ چڑھدا وے
جے قسمت مرچاں دے پتر
پیٹھ تلی 'تے لائے وے ۔
غم دا موتیا اتر آیا
صدق میرے دے نینیں وے
پریت نگر دا اوکھا پینڈا
جندڑی کنج مکائے وے ۔
ککراں دے پھلاں دی اڑیا
کون کریندا راکھی وے
کد کوئی مالی ملھیاں اتوں
ہریئل آن اڈائے وے ۔
پیڑاں دے دھرکونے کھا کھا
ہو گئے گیت کسیلے وے
وچ نڑوئے بیٹھی جندو
کیکن سوہلے گائے وے ۔
پریتاں دے گل چھری پھریندی
ویکھ کے کنج کرلاواں وے
لے چاندی دے بنگ قصائیاں
میرے گلے پھسائے وے ۔
تڑپ تڑپ کے مر گئی اڑیا
میل تیرے دی حسرت وے
ایسے عشقَ دے ظلمی راجے
برہوں بان چلا ئے وے ۔
چگ چگ روڑ گلی تیری دے
گھنگنیاں وتّ چبّ لئے وے
'کٹھے کر کر کے میں تیلھے
بکل وچ دھکھائے وے ۔
اک چولی وی پی نہ سکی
پیار دے نترے پانی وے
ونہدیاں سار پئے وچ پورے
جاں میں ہونٹھ چھہائے وے ۔
دل دے جھلے مرگ نوں لگی ہے تیہ ۔
پر نے دسدے ہر طرف ویران تھیہ ۔
کی کراں ؟ کتھوں بجھاواں میں پیاس،
ہو گئے بنجر جہے دو نین ایہہ ۔
تھل ہوئے دل 'چوں غماں دے قافلے،
روز لنگھدے نے اڈا جاندے نے کھیہہ ۔
دوار دل دے کھا گئی ہٹھ دی سیونک،
کھا گئی چندن دی دیہہ برہوں دی لیہ ۔
رتن خوشیاں دے مناں منہ پیہ لئے،
اک پراگا روڑ پر ہوئے نہ پیہ ۔
من موئے دا گاہک نہ ملیا کوئی،
تن دی ڈولی دے ملے پر روز ویہہ ۔
چر ہویا میرے مہانے ڈبّ گئے،
ہن سہارے خضر دے دی لوڑ کیہ ؟
جاندے بجھدے یسوع دے رہنما،
چاڑھ آئے بے-گناہ سولی مسیح ۔
میریاں گیتاں دی میناں مر گئی،
رہِ گیا پاندھی مکا پہلا ہی کوہ ۔
آخری پھلّ وی شرینہ دا ڈگّ پیا،
کھا گیا سرسبز جوہاں سرد پوہ ۔
چن دی روٹی پکائی تاریاں،
بدلیاں مر جانیاں گئیاں لے کھوہ ۔
گوندویں آساں دی ڈوری ٹٹّ گئی،
دھان چڑیاں ٹھونگ لئے تھوتھے نے توہ ۔
پے گئیاں پھلاں دے منہ 'تے جھرڑیاں،
تتلیاں دی ہو گئی دھندلی نگاہ ۔
پھوک گھتے پر کسے اج مور دے،
ہف گئے کسے بھور دے اڈّ-اڈّ کے ساہ ۔
وگ رہی ہے اوپری جہی اج ہوا،
لونگ اوشا دے، دی ہے کجھ ہور بھاہ ۔
پھوک لینے نے میں ڈھارے اپنے،
بھلّ جانے نے میں اپنے آپ راہ ۔
دور ہو کے بہہ دل دیئے ہسرتے،
چھوہ نہ پیڑاں ماریئے مینوں نہ چھوہ ۔
کھان دے جندو نوں کلر سوگ دے،
مہکیاں روہیاں دے ولّ ایہنوں نہ دھوہ ۔
تھکّ گئی منہ-زورہ جند لاہ لے لگام،
نرڑ کے بنھ لے میری بے چین روح ۔
پین دے آڈاں نوں پانی پین دے،
بھر نساراں وہن دے نیناں دے کھوہ ۔
میں کنڈیالی تھورھ وے سجنا
اگی وچ اجاڑاں ۔
جاں اڈدی بدلوٹی کوئی
ورھ گئی وچ پہاڑاں ۔
جاں اوہ دیوا جہڑا بلدا
پیراں دی دیہری 'تے،
جاں کوئی کوئل کنٹھ جدھے دیاں
سوتیاں جاون ناڑاں ۔
جاں چمبے دی ڈالی کوئی
جو بالن بن جائے،
جاں مروئے دا پھلّ بسنتی
جو ٹھنگ جان گٹاراں ۔
جاں کوئی بوٹ کہ جس دے حالے
نین نہیں سن کھلھے،
ماریا مالی کسّ غلیلا
لے داکھاں دیاں آڑاں ۔
میں کنڈیالی تھورھ وے سجنا
اگی کتے کراہے،
نہ کسے مالی سنجیا مینوں
نہ کوئی سنجنا چاہے ۔
یاد تیری دے اچے محلیں
میں بیٹھی پئی روواں،
ہر دروازے لگا پہرہ
آواں کہڑے راہے ؟
میں اوہ چندری جس دی ڈولی
لٹّ لئی آپ کہاراں،
بنھن دی تھاں بابل جس دے
آپ کلیرے لاہے ۔
قلی پٹّ عمر دی چادر
ہو گئی لیراں لیراں،
تڑک گئے وے ڈھوواں والے
پلنگھ وصل لئی ڈاہے ۔
میں کنڈیالی تھورھ وے سجنا
اگی وچ جو بیلے،
نہ کوئی میری چھاویں بیٹھے
نہ پتّ کھاون لیلے ۔
میں راجے دی بردی اڑیا
توں راجے دا جایا،
توہیؤں دسّ وے موہراں ساہویں
ملّ کی کھیون دھیلے ؟
سکھر دپہراں جیٹھ دیاں نوں
ساؤن کویں میں آکھاں،
چوہیں کوٹیں بھاویں لگن
لکھ تیاں دے میلے ۔
تیری میری پریت دا اڑیا
اہیؤ حالَ سو ہویا،
جیوں چکوی پہچان نہ سکے
چن چڑھیا دہوں ویلے ۔
میں کنڈیالی تھورھ وے سجنا
اگی وچ جو باغاں،
میرے مڈھ بنائی ورمی
کالے فنیئر ناگاں ۔
میں مرغائی مانسراں دی
جو پھڑ لئی کسے شکرے،
جاں کوئی لالھی پر سندھوری
نوچ لئے جدھے کاگاں ۔
جاں سسی دی بھین وے دوجی
کم جدھا بس رونا،
لٹّ کھڑیا جدھا پنوں ہوتاں
پر آئیاں نہ جاگاں ۔
باغاں والیا تیرے باغیں
ہن جی نہیؤں لگدا،
کھلی-کھلوتی میں واڑاں وچ
سو سو دکھڑے جھاگاں ۔
موتیئے رنگی چاننی دی بھر پچکاری ۔
ماری نی کس مکھ میرے 'تے ماری ۔
کس لائی میرے متھے چن دی دونی،
کس رتی میری سوہی گٹ پھلکاری ۔
رہن دیو نی ہنس دلے دا فاقے،
جاندی نہیں میتھوں مہنگی چوگ کھلاری ۔
توڑے مالھ ترکلا چرخی پھوکو،
کس میری ویرن کوڈاں نال شنگاری ۔
کس، کولھاں دے آن گھچولے پانی،
کس تتڑی نے آن مرنڈیاں چھاواں ۔
کس کھوہے بہہ دھوواں داغ دلے دے،
کس چونکی بہہ مل مل وٹنا نھاواں ۔
کیہ گنداں ہن گڈیاں دے سر موتی،
کیکن عمر نیانی موڑ لیاواں ۔
کس سنگ کھیڈاں اڑیؤ نی میں کنجکاں،
کس سنگ اڑیؤ راڑے بیجن جاواں ۔
اڈّ گئیاں ڈاراں سبھے بنھ قطاراں،
میں کلی وچ پھس گئی جے نی پھاہیاں ۔
لکھ شدیناں اؤنسیاں پا پا موئیاں،
وات نہ پچھی ایس گراں دیاں راہیاں ۔
پرط کدے نہ آوے محرم گھر نوں،
ایویں عمراں وچ اڈیک وہائیاں ۔
آکھو سو، چن مسیا نوں نہیں چڑھدا،
مسیا ونڈدی آئی دھروں سیاہیاں ۔
جھبّ کر اڑیئے توں وی اڈّ جا چڑیئے،
ایہنیں محلیں ہتیارے نے وسدے ۔
ایس کھیت وچ کدے نہیں اگدی کنگنی،
ایس کھیت دے دھان کدے نہیں پکدے ۔
بھلّ نہ بولے کوئل ایہنیں امبیں،
ایہنیں باغیں مور کدے نہیں نچدے ۔
اڑیؤ نی میں گھر برہوں دے جائیاں،
رہنگے ہونٹھ حشر تک ہنجھو چٹدے ۔
کیہ روواں میں گل سجنا دے مل کے،
کیہ حساں میں اڑیؤ مار چھڑپیاں ۔
کیہ بیٹھاں میں چھاویں صندل رکھ دی،
کیہ بن بن 'چوں چگدی پھراں میں رتیاں ۔
کیہ ٹیراں میں سوت غماں دے کھدے،
کیہ کھوہلاں میں گنڈھاں پیچ پلچیاں ۔
کیہ گاواں میں گیت ہجر دے گنگے،
کیہ چھیڑاں میں موک دلے دیاں مٹیاں ۔
میں تتلیاں پھڑدی پھراں
میں تتلیاں پھڑدی پھراں
زندگی دی خوبصورت
پشپ-بستی مہکدی 'چوں
سون رنگیاں، نیلیاں
چمکیلیاں تے پیلیاں
سوچدی جاں ساریاں توں
ونّ-سونی پھڑ لواں
تے توتلے جہے کھنبھ اس دے
میڈھیاں وچ جڑ لواں
پر جدوں میں پھڑن لگاں
اس طرحاں دل کمب جائے
جس طرحاں کوئی شاخ مہندی دی
وچ ہوا دے تھر-تھرائے
دور تتلی اڈدی جائے ۔
پھلّ گناہ دے گھپّ کالے
سپنیاں وچ کھڑن لگن
مہک کھنڈے عطر-بھنی
دھڑکناں وچ پسر جائے
اڈدی اڈدی تتلیاں دی
سوہل جہی پٹنار آئے
پھلّ گناہ دے ویکھ ٹہکے
مست جہی ہو بیٹھ جائے
میں اننجانی پھلّ سارے
توڑ جھولی پا لواں
پر جدوں میں ٹرن لگاں
جھول میری پاٹ جائے
تے دور تتلی اڈّ جائے ۔
میں وللی سوچدی جاں
کیہ پھڑانگی تتلیاں
بھر غماں دی سرد پوہ وچ
پھلّ خوشی دے سڑ گئے
ویل ساوی آس دی دے
پتّ نروئے جھڑ گئے
ویکھ نی اوہ شاہ سیاہیاں
وادیاں وچ ڈھلک آئیاں
چگن گئیاں دور ڈاراں
حصرتاں دیاں پرط آئیاں
زندگی دی شام ہوئی
کنول دل دے سوں گئے
تریل قطرے آتما دے
ڈلھ گئے کجھ پی گئیاں
نی سواد لا لا تتلیاں ۔
جد کدے وی رات بیتو
سوچدی ہاں دن چڑھیگا
مڑ بھلیکھا کالکھاں دا
سورجاں نوں نہ روھیگا
سانجھ دا کوئی کنول دودھی
دھرتیاں 'تے کھڑ پویگا
آس ہے کہ پھیر اڑیئے
مہکدی اس گلفشاں 'چوں
تتلیاں میں پھڑ سکانگی ۔
نین نترے کیوں اج ہوئے گہرے،
نیجھاں گئیاں کیوں اج گھچولیاں وے ۔
تھیہ حسن دے سنّ-مسنیاں توں،
کنھیں ٹھیکراں آن پھرولیاں وے ۔
کنھیں بال دیوے دیہری عشقَ دی 'تے،
اکھاں مندیاں چھم چھم ڈوہلیاں وے ۔
ہار ہٹّ کے کیوں اج کالکھاں نے،
ولّ چن دے بھتیاں کھوہلیاں وے ۔
کنھیں آن گیڑے کھوہے کالکھاں دے،
روہیاں وچ کیوں رون ٹٹیرھیاں وے ۔
سون-تتلیاں دے کنھیں کھنبھ توڑے،
ونھ لئیاں کس سول بھمبیریاں وے ۔
کنھیں آن بیجے بی ہوکیاں دے،
کنھیں لائیاں چا سوگ پنیریاں وے ۔
کاہنوں جندُ نوں جچن نہ شہنشاہیاں،
منگدی پھرے کیوں نت فقیریاں وے ۔
کدوں ڈٹھی ہے کسے نے ہوند 'وا دی،
بناں کنڈیاں ککراں بیریاں وے ۔
داکھاں پین نہ کدے وی نمڑی نوں،
دودھی ہون نہ کدے وی گیریاں وے ۔
چھلاں اٹھدیاں سدا نے ساغراں 'چوں،
ماروتھلاں 'چوں سدا ہنیریاں وے ۔
ریجھاں نال میں وصل دے سوت کتے،
تنداں رہیاں پر سدا کچیریاں وے ۔
تتی مان کی کرانگی جگّ اندر،
تیرے لاریاں دی موئی ماریاں وے ۔
چارے کنیاں کوریاں عمر دیاں،
رنگی اک نہ لیر للاریاں وے ۔
رہی نچدی تیرے اشاریا 'تے،
جویں پتلیاں ہتھ مداریاں وے ۔
رہیاں رلدیاں کالیاں بھور زلفاں،
کدے گند نہ ویکھیاں باریاں وے ۔
پانی غماں دی بولی 'چوں رہے ملدے،
رہیاں کھڑیاں آساں دیاں کمیاں وے ۔
نہ ہی تانگھ مکی نہ ہی عمر مکی،
دوویں ہو گئیاں لمّ-سلمیاں وے ۔
آ وے ہانیاں ہیک لا گیت گائیے،
واٹاں جان سکوڑیاں لمیاں وے ۔
رل مل ہسیئے کھلیاں گھتیئے وے،
باہواں کھوہلیئے گلیں پلمیاں وے ۔
یاد تیری دے تپدے راہیں،
میں ہنجھوآں دی چھبیل لائی ۔
میں زندگی دے دھوانکھے ہوٹھاں نوں
روز غم دی گلو پیائی ۔
میرے گیتاں دا ہنس زخمی
میں سوچدی ہاں کہ مر جائیگا،
جے جدائی وصل دے موتی-
اج آپ ہتھیں نہ لے کے آئی ۔
ورھ رہیاں بدلوٹیاں 'تے
تاں چاترک نوں گلہ نہیں کوئی،
ایہہ اس دی اپنی ہے بدنصیبی
کہ جیبھ اوہدی رہی تہائی ۔
نمڑی دے کسیلے پھلاں
دے وچ وی سجنا وے شہد ہندے
قسم ہے تینوں توں مڑ نہ آکھیں
وے بھوریاں نوں کدے شدائی ۔
یاد تیری دے تپدے راہیں،
نے ہر قدم تے اجاڑ کھولے ۔
بے چین ہوئے جہے اڈدے پھردے
نے جاں امیداں دے واورولے ۔
ایہناں راہاں توں گزر جاندی
ہے روز پنوں نوں روندی کوئی،
کدے کدے جاں گزر نے جاندے
وے کھیڑے حیراں دے لے کے ڈولے ۔
جاں ایہناں راہاں دے میل-پتھراں
تے روز برہوں دے باز بیٹھن،
جاں ماس کھوری کوئی ڈار گدھاں دی
ہڈو-روڑے پئی ٹٹولے ۔
اک سماں سی میں سمجھدی ساں
وے پریت-اگنیت دا کنڈ تینوں،
پر اک سماں ہے توں بجھ گیا ہیں
وے وانگ دھخدے بیاری کولے ۔
یاد تیری دے تپدے راہیں
وے ہور میتھوں نہ ٹریا جائے ۔
کون تھورھاں نوں سمجھ کلیاں
وے جان بجھ کے گلے لگائے ۔
سڑھیند لدی ہوا سمیں دی
'چ کون خوشیاں دا عطر چھڑکے،
کون گرجھاں تھاں حصرتاں دے
وے دھندھلے عرشیں حما اڈائے ۔
کون عشقے دی خونی مٹی 'چ
سپنیاں دے وے بیج بیجے،
کون دل دی ویران دھرتی
تے رکھ مندھاری دی قلم لائے ۔
کون زخماں 'چوں پیک سمدی
تے دھوڑے ہتھیں وے آپ مرچاں،
کون زلفاں دے مہکے لچھیاں
'چ ہونجھ راہواں دی کھیہہ ملائے ۔
یاد تیری دے تپدے راہیں
میں اوسیاں پا پا عمر ہے گالی
اک میل تیرے دی میلی کھندڑی
وے گھول کلر میں نت ہنگالی ۔
نت اڈیکاں دی اگّ پی پی کے
دل دا پتا میں ساڑ لیتا،
میں آپ اپنی خوشی دے چمبے دی
چھانگ سٹی ہے ڈالی ڈالی ۔
تیل ہندیاں وی میری محفل دے
سارے دیوے کیوں بجھ گئے نے،
پتہ نہیں مالی توں ہر لگر نوں
کیوں سوہنا لگدا ہے اج ایالی ؟
ٹھہر موتے نی لے جا مینوں-
نراس ہو کے کیوں مڑ چلی ایں،
خالی موڑن نوں جی نہیں کردا
جدوں در 'تے آیا کوئی سوالی ۔
بل بل نی میرے من-مندر دیئے جوتے ۔
ہسّ ہسّ نی میرے سوہل دلے دیئے کلیئے ۔
تک تک نی اوہ نیم عنابی دھوڑاں،
آ اوہناں وچ نور نور ہو رلیئے ۔
رنجھن رنجھن ٹنکن، ساز صمیری،
جیوں چھلکن بیج شرینہ دی سکی پھلیئے ۔
فر فر وگن ہواواں مل خشبوئیاں،
آ ایہناں سنگ دور کتے ٹر چلیئے ۔
اوہ ویکھ نی ! بدلی لال بمب جہی اڈدی
جیوں دوہرا گھنڈ کوئی کڈھ پنجابن آئی ۔
تک دور دمیلیں دھرت عرش نوں مل گئی،
جیوں گھٹنی رادھا سنگ سانولے پائی ۔
اوہ ویکھ نی کاہیاں کڈھ لئے بمبل لیرے،
ہائے ویکھ ساؤن دیاں جھڑیاں دھرت نہائی ۔
ہر دھڑکن بن مردنگ ہے ڈگڈگ وجدی،
ہر ساہ وچ وجدی جاپے نی شہنائی ۔
اج پھیرے کی کوئی اڑیئے من دے منکے
اج پربھتا دے من دی ہے ٹیک گواچی ۔
اج دھرتی میری نچّ رہی ہے تانڈو،
اج بھار جیہا دسدی ہے پاک حیاتی ۔
اج حسن دی اڑیئے کچّ-کچوئی وینی،
اج عشقَ دی اڑیئے پتھر ہو گئی چھاتی ۔
اج روٹی ہے بس جگ دا اشٹ-منارا،
اج منکھتا توں مہنگی ملے چپاتی ۔
میں آپے اپنی ڈوب لینی ہے بیڑی،
مینوں جچدے نہیں نی اڑیئے حسن کنارے ۔
میرے رتھّ تاں اڈّ سکدے سن تارہ-گنرا وچ،
پر کی کرنے سن اڑیئے میں ایہہ تارے ۔
کدے پورب نہیں ہو سکدے اڑیئے پچھم،
نہیں ہو سکدے نی رنگ-پور کدے ہزارے ۔
تکّ پریت 'چ چکوی آپے ہو گئی بوری،
کسے چن بھلیکھے پھکدی پئی انگیارے ۔
جین جین کوئی آخر کد تک لوڑے،
موت موت وچ وٹ جاون جد ساہاں ۔
ڈولھ ڈولھ میں چٹاں کد تک ہنجھو،
خور خور کے پیواں کد تک آہاں ۔
ساتھ وی دیندا کد تک میرا ساتھی،
اتّ لمیاں ہن اس زندگی دیاں راہاں ۔
عشقَ دے ونجوں کیہ کجھ کھٹیا جندے ؟
دو تتیاں دو ٹھنڈھیاں ٹھنڈھیاں ساہاں ۔
ہائے نی ! اج امبر لسے لسے ۔
ہائے نی ! اج تارے حصے حصے ۔
ہائے نی ! اج موئیاں موئیاں پوناں،
ہائے نی ! جگّ وسدا قبراں دسے ۔
ہائے نی ! اج پتھر ہوئیاں جیبھاں،
ہائے نی ! دل بھریا پل پل پھسے ۔
ہائے نی ! میری ریس نہ کریو کوئی،
ہائے نی ! عشقے دے پانی وسے ۔
ہائے نی ! ایہہ ڈاڈھے پینڈے لمے،
ہائے نی ! نریاں سولاں گٹے گٹے ۔
ہائے نی ! ایتھے سبھ کجھ لٹیا جاندا،
ہائے نی ! ایتھے موت نہ آؤندی حصے ۔
ہائے نی ! اج پریت دے نغمے کوڑے،
ہائے نی ! ایہہ زہر نے مٹھے مٹھے ۔
شام دی میں فکی فکی
اڈی اڈی دھند وچوں،
نمھے-نمھے ٹاویں-ٹاویں
تارے پیا ویکھداں ۔
دور اج پنڈ توں-
میں ڈنڈیاں 'تے کھڑا کھڑا،
مندراں دے کلس 'تے
منارے پیا ویکھداں ۔
ہولی-ہولی اڈّ-اڈّ
رنڈیاں جہے رکھاں اتے،
بہندیاں میں ڈاراں دے
نظارے پیا ویکھداں ۔
میں وی اج رانجھے وانگوں
ہیر کھیڑیں ٹور کے،
تے سننجے سننجے اپنے
ہزارے پیا ویکھداں ۔
پون دے فراٹے-
میرے کولوں روندے لنگھ رہے نے،
جاپدے نے جویں اج
دے رہے نے الاہنیاں ۔
پپلی دا رکھ
جدھے تھلے دوویں بیٹھدے ساں،
اوہدیاں ایالی کسے
چھانگ لئیاں ٹاہنیاں ۔
گولھاں کھان گھگیاں
جو دو نت آؤندیاں سی،
اوہ وی اج سارا دن
آئیاں نہیں نمانیاں ۔
دھرتی دی ہکّ 'تے
رمائی میرے دکھاں دھونی،
اگّ اسمانیں لائی
ہاؤکیاں نے ہانیاں ۔
ایہدا اکا دکھ نہیں
کہ اج توں پرایا ہوئیوں،
دکھ ہے کہ تینوں مینوں
کوڈیاں نے پیاریاں ۔
دکھ ہے شکاری کسے
محلاں اہلے لک کے تے
چاندی دیاں گولیاں
نشانے بنھ ماریاں ۔
دکھ نہیں کہ تیرے نال
کھیڈ ننگی کھیڈیا نہ،
دکھ ہے کہ نینہاں کاہنوں
ریت 'تے اساریاں ۔
دکھ نہیں کہ راہیاں پیریں
لکھاں سولاں پڑ گئیاں،
دکھ ہے کہ راہواں ہی
نکھٹیاں وچاریاں ۔
منیا، پیار بھاویں
روحاں دا ہی میل ہندے،
دیر پا کے سیونک
لگّ جاندی ہے سریراں نوں ۔
لنگھدے جوانیاں دا-
ہاڑھ بڑی چھیتی چھیتی
ساؤن ایں جنگال دیندا
نیناں دیاں تیراں نوں ۔
پر نہیں وے ہندے سپّ
موتیاں دے رکڑاں 'چ
اکو جہے نہیں پتّ پیندے
بوہڑاں تے کریراں نوں ۔
سیون نوں تاں لکھ واری
سیتیاں وی جاندیاں نے،
ناں پر لیراں رہندے
سیوں کے وی لیراں نوں ۔
ٹھیک ہے کہ چن تارے
بھاویں اج بندے دے نے،
بندہ پر حالے تیک
ہویا نہیں وے بندے دا ۔
سسی دا بھمبور-
لٹّ-پٹّ کے وی حالے تیک
ہوتاں ساتھ چھڈیا،
نہیں ڈاچیاں دے دھندے دا ۔
حداں بنے بنھ کے وی
گوریاں تے کالیاں نے،
ہتھوں رسا چھڈیا نہیں
مذہباں دے پھندے دا ۔
لونے پانی اکھاں دے دا
حالے کوئی نہیں ملّ پیندا،
ملّ بھاویں پیا پیندے
پانی گندے مندے دا ۔
ربّ جانے کنا اجے
ہور میرا پینڈا رہندا،
کدوں جا کے مکنے نے
کوہ میرے ساہواں دے ۔
کنا چر حالے ہور
سوہنیاں نے ڈبنا ایں
کنا چر لتھنے
طوفان نہیں جھنانواں دے ۔
کنا چر پیلکاں نے
کھولیاں 'چ اگنا ایں،
کنا چر راہیاں دل
ٹھگنے نے راہواں دے ۔
کنا چر ڈولیاں
تے رکھاں 'چ جنازے جانے،
کنا چر سودے ہونے
دھیاں بھیناں ماواں دے ۔
جی چاہے پنچھی ہو جاواں
اڈدا جاواں، گاؤندا جاواں
ان-چھوہ سکھراں نوں چھوہ پاواں
اس دنیاں دیاں راہواں بھلّ کے
پھیر کدی واپس نہ آواں
جی چاہے پنچھی ہو جاواں ۔
جا اشنان کراں وچ زم زم
لا ڈیکاں پیاں ڈان دا پانی
مان-سروور دے بہہ کنڈھے
ٹٹا جیہا اک گیت میں گاواں ۔
جی چاہے پنچھی ہو جاواں ۔
جا بیٹھاں وچ کھڑیاں روہیاں
پھکاں پوناں عطر سنجوئیاں
ہمّ ٹیسیاں موئیاں موئیاں
یگاں یگاں توں ککر ہوئیاں
گھٹّ کلیجے میں گرماواں
جی چاہے پنچھی ہو جاواں ۔
ہوئے آلھنا وچ شتوتاں
جاں وچ جنڈ کریر سروٹاں
آؤن پرے دے سیت پھراٹے
لچکارے ایوں لین ڈالیاں
جیوں کوئی ڈولی کھیڈے جڑیاں
وال کھلاری لے لے جھوٹاں ۔
اک دن ایسا جھکھڑ جھلے
اڈّ پڈّ جاون سبھے تیلے،
بے-گھر بے-در ہو جاواں ۔
ساری عمر پیاں رس غم دا
ایس نشے وچ جند ہنڈھاواں
جی چاہے پنچھی ہو جاواں ۔
یارڑیا ! ربّ کرکے مینوں
پین برہوں دے کیڑے وے ۔
نیناں دے دو صندلی بوہے
جان سدا لئی بھیڑے وے ۔
یاداں دا اک چھمبھ مٹیلا
سدا لئی سکّ جائے وے ۔
کھڑیاں روپ میرے دیاں کمیاں
آ کوئی ڈھور لتیڑے وے ۔
بنھ تتیری چوون دیدے
جد تیرا چیتا آوے وے ۔
ایسا سرد بھراں اک ہؤکا
ٹٹّ جاون میرے بیڑے وے ۔
ایوں کرکے میں گھر جاں اڑیا
وچ کسیساں چیساں وے ۔
جیوں گرجھاں دا ٹولا کوئی
مویا کرنگ دھریڑے وے ۔
لال بمب ہوٹھاں دی جوڑی
گھول وساراں پیوے وے ۔
ببریاں بن رلن کراہیں
من مندر دے دیوے وے ۔
آساں دی پپلی ربّ کرکے
توڑ جڑھوں سکّ جائے وے ۔
ڈار شوق دے ٹوٹروآں دی
گولھاں باجھ مریوے وے ۔
میرے دل دی ہر اک حسرت
بنواسیں ٹر جائے وے،
نت کوئی ناگ غماں دا
میری ہکّ 'تے کنج لہیوے وے ۔
بجھے چول عمر دی گنڈھیں
ساہواں دے ڈلھ جاون وے ۔
چاڑھ غماں دے چھجیں قسمت
رو رو روز چھٹیوے وے ۔
ایسی پیڑ رچے میرے ہڈیں
ہو جاں جھلّ-وللی وے،
تاء ککراں 'چوں بھالن دی
مینوں پے جائے چاٹ اولی وے ۔
بھاسن رات دی ہکّ تے تارے
سمدے سمدے چھالے وے،
دسے بدلی دی ٹکڑی
جیوں زخموں پیک اتھلی وے ۔
سجنا تیری بھال 'چ اڑیا
ایوں کر عمر وننجاواں وے،
جیوں کوئی وچ پہاڑاں کدھرے
وگے کول اکلی وے ۔
منگاں گل وچ پا کے بغلی
در در موت دی بھکھیا وے ۔
اڈیاں رگڑ مراں پر مینوں
ملے نہ موت سولی وے ۔
گھولی شگناں دی میری مہندی
جاں دودھی ہو جائے وے ۔
ہر سنگراند میرے گھر کوئی
پیڑ پراہنی آئے وے ۔
لپّ کو ہنجھو مٹھّ کو پیڑاں
ہووے پیار دی پونجی وے ۔
جیوں جیوں کراں عمر 'چوں منفی
تؤں تؤں ودھدی جائے وے ۔
زندگی دی روہی وچ سجناں.
ودھدیاں جان اجاڑاں وے ۔
جیوں بھکھڑے دا اک پھلّ پکّ کے
سولاں چار بنائے وے ۔
جیوندے جی اسیں کدے نہ ملیئے
بعد مویاں پر سجنا وے ۔
پیار اساڈے دی کتھّ سچڑی
عالم کلّ سنائے وے ۔
غماں دی رات لمی اے
جاں میرے گیت لمے نے ۔
نہ بھیڑی رات مکدی اے،
نہ میرے گیت مکدے نے ۔
ایہہ سر کنے کو ڈونگھے نے
کسے نے ہاتھ نہ پائی،
نہ برساتاں 'چ چڑھدے نے
تے نہ اؤڑاں 'چ سکدے نے ۔
میرے ہڈّ ہی اولے نے
جو اگّ لایاں نہیں سڑدے
نہ سڑدے ہؤکیاں دے نال
ہاواں نال دھکھدے نے ۔
ایہہ پھٹّ ہن عشقَ دے یارو
ایہناں دی کی دوا ہووے
ایہہ ہتھ لایاں وی دکھدے نے
ملھم لایاں وی دکھدے نے ۔
جے گوری رات ہے چن دی
تاں کالی رات ہے کس دی ؟
نہ لکدے تاریاں وچ چن
نہ تارے چن 'چ لکدے نے ۔
روز اوہ اس قبر 'تے آیا کرے ۔
بال کے دیوا مڑ جایا کرے ۔
نوراں اس دا ناں پر دل دی سیاح،
سیاح ہی برقع ریشمی پایا کرے ۔
آکھدے نے وچ جوانی گرجھ اوہ،
نت نواں دل مار کے خایا کرے ۔
کٹدی اک رات اوہ جس آلھنے،
عمر بھر پنچھی اوہ کرلایا کرے ۔
بھورے بھورے کیس تے مکھڑے دا تل،
ساری بستی ویکھ للچایا کرے ۔
بدل جاندا رخ ہواواں دا تدوں،
ہیک لمی لا کے جد گایا کرے ۔
سڑ کے رہِ جایا کرے دنداسڑا،
نال ہوٹھاں دے جدوں لایا کرے ۔
دھکھن لگّ جایا کرن کلیاں دے دل،
شربتی جد نین مٹکایا کرے ۔
آکھدے نے نوجواں اک منچلا،
پیار پا کے دے گیا اس نوں دغا ۔
جوک بن کے پی گیا اس دا لہو،
چوپ لیتا مرمری انگاں 'چوں تا ۔
زخمی کرکے سٹّ گیا نیناں دی نیند،
ڈولھ کے کتے ٹر گیا گھولی حنا ۔
چاردی سی روز جس نوں دل دا ماس،
شکرہ بن کے اڈّ گیا سی اوہ حما ۔
یاد آ جاندی جدوں اس دی نہار،
آدراں وچ رڑکدا اوہدے سرکڑا ۔
سوچدی کہ بے-وفا ہے آدمی،
بے-وفائی ہی تاں ہے اس دا شوا ۔
بن کے رہنا سی جے آدم دا غلام،
جنم کیوں لیتا سی تاں مائی حوا ۔
ٹھیک ہے ہر چیز جد ہے بے-وفا،
اس دا حق سی اوہ وی ہو جائے بے-وفا ۔
دے کے ہوکا ویچدی سستے اوہ ساہ،
فجر دا تارہ ہے اج تیکن گواہ ۔
جسم اوہدا برف نالوں وی سفید،
لیکھ اوہدے رات نالوں وی سیاح ۔
نت نواں پتن تے نویاں بیڑیاں،
نت نویں اوہدے بادباں اوہدے ملاح ۔
رات ہر لبھدی نواں تارہ کوئی،
ہر صبح لبھدی نویں منزل دی راہ ۔
پیندی مومی سینیاں دی نت تریل،
چٹدی ہوٹھاں توں اوہ ہوساں دی سواہ ۔
بن نہ سکی کربلا سینے دی پیڑ،
ہو نہ سکی پھیر وی بنجر نگاہ ۔
ہوکیاں دی اوہدے گھر آئی برات،
ہنجھوآں سنگ ہو گیا اس دا نکاح ۔
بہہ اکلی کتدی حجراں دے سوت،
گانہدی رہندی رات دن یاداں دے گاہ ۔
سدیا اس نامور اک چترکار،
یارڑے دی اوس نوں دسی نہار ۔
چتر دو اک اپنا اک یار دا،
خون اپنے نال کروائے تیار ۔
قبر پٹّ کے چتر دفنائے گئے،
نال دفنائے گئے ہنجھوآں دے ہار ۔
قبر نیڑے کھوہ وی کھدوایا گیا،
چاندی دی اج تیک ہے اس دی نثار ۔
آکھدے نے اج وی کوہ-قاف توں،
نہاؤن آوے روز اک پریاں دی ڈار ۔
بالدی اس قبر تے اوہ نت دیا،
روندی رہندی رات دن زلفاں کھلار ۔
اوسے راہ جو وی راہی لنگھدا،
جھلیاں وتّ پچھدی اس نوں کھلھار ۔
ڈٹھا جے کتے میرا بودیاں والڑا،
نیلے نیناں والڑا کتے اوہدا یار ؟
آکھدے نے سال کئی ہندے چلے ۔
اوداں ہی اج تیک اوہ دیوا بلے ۔
جد کدے وی تیز وگدی ہے ہوا،
وچ ہواواں مہک جہی اک آ رلے ۔
ہچکیاں دی اج وی آوے آواز،
قبر نیڑے جو کوئی عاشق کھلے ۔
ہر اماوس دی ہنیری رات نوں،
آ کے اوتھے بیٹھدے نے دل-جلے ۔
لے کے اس دیوے 'چوں بوند اک تیل دی،
یار دے ہوٹھاں 'تے ہر کوئی ملے ۔
روندے لا کے ڈھاسنا اس قبر نال،
ہجر دی لونیں جنہاں دے ہڈّ گلے ۔
دور اس وادی 'چ اوہ ٹبیاں توں پار،
نال میرے جے کوئی اج وی چلے ۔
لڑچھے پئی اج تیک وی نوراں دی روح،
اوداں ہی اج تیک اوہ دیوا بلے ۔
تینوں دیاں ہنجھوآں دا بھاڑا،
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
بھٹھی والیئے چمبے دیئے ڈالیئے
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
ہو گیا کویلا مینوں
ڈھل گئیاں چھاواں نی
بیلیاں 'چوں مڑ گئیاں
مجھیاں تے گاواں نی
پایا چڑیاں نے چیک-چہاڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
تینوں دیاں ہنجھوآں دا بھاڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
چھیتی چھیتی کریں
میں تے جانا بڑی دور نی
جتھے میرے ہانیاں دا
ٹر گیا پور نی
اوس پنڈ دا سنیندے راہ ماڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
تینوں دیاں ہنجھوآں دا بھاڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
میری واری پتیاں دی
پنڈ سلھی ہو گئی
مٹی دی کڑاہی تیری
کاہنوں پلی ہو گئی
تیرے سیک نوں کیہ وجیا دگاڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
تینوں دیاں ہنجھوآں دا بھاڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
لپّ کو اے چنگ میری
مینوں پہلاں ٹور نی
کچے کچے رکھ نہ نی
روڑھ تھوڑھے ہور نی
کراں منتاں مکا دے نی پواڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
تینوں دیاں ہنجھوآں دا بھاڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
سوں گئیاں ہواواں رو رو
کر ورلاپ نی
تاریاں نوں چڑھ گیا
مٹھا مٹھا تاپ نی
جنج ساہواں دی دا رسّ گیا لاڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
تینوں دیاں ہنجھوآں دا بھاڑا
نی پیڑاں دا پراگا بھنّ دے
بھٹھی والیئے ۔
منڈیر دل دی تے ناں تیرے دے،
میں رتّ چو چو نے دیپ بالے ۔
میں ڈر رہی ہاں کہ تیز بلاّ،
کوئی زندگی دا نہ آ ہسالے ۔
جاں پو-پھٹالا منکھتا دا،
نہ ہون تیکر لوء ساتھ پالے ۔
جاں نیل رلے دو نین سلھے،
وے جان کدھرے سو نہ جنگالے ۔
وے دور دسدی ہے بھور حالے ۔
وے دور دسدی ہے بھور حالے ۔
سمیں دے تھیہ 'تے ویکھ اڑیا،
کوئی بلّ-بتوری پئی بولدی ہے ۔
وے امر جگنوں کوئی آتما دا،
چراں توں دنیاں پئی ٹولدی ہے ۔
بے تال شوکر وے راکٹاں دی،
سن سن کے دھرتی پئی جھولدی ہے ۔
وے آکھ الڑھ منکھ حالے وی،
گھگیاں دی تھاں باز پالے ۔
وے گھور کالی ہے رات حالے ۔
وے گھور کالی ہے رات حالے ۔
وے باجھ تیرے نے پھوگ صحرا،
وے بن سکوں دے ہے پھوگ مستی ۔
وے دل مصور دے بن اجنتا،
ہے پباں دی بے-ہسّ بستی ۔
وے چاترک لئی تاں پاک گنگا،
وے پانیاں دی ہے خاک ہستی ۔
وے چن دی تھاں چکوریاں توں،
ہائے جان ساگر کویں ہنگالے ۔
وے دل دلاں توں نے دور حالے ۔
وے دل دلاں توں نے دور حالے ۔
وے ہو وی سکدے کہ پون مٹھی،
جو وگ رہی ہے طوفان ہووے ۔
جاں ہو وی سکدے کہ میرے گھر
کل ڈھکنی میری مکان ہووے ۔
جاں ہو وی سکدے کہ کل تیکن،
نہ ہون ڈلاں نہ ڈان ہووے ۔
جاں گور اندر ہون کدھرے
نہ مردیاں لئی وے ساہ سمبھالے ۔
ہے دور نظراں توں انت حالے ۔
ہے دور نظراں توں انت حالے ۔
میں سوچدی ہاں کہ وسّ کالی،
ہنیریاں دی نوں کون پیوے ۔
وے ننگ-مننگی جہی دھرت بھکھی،
وے ہور کنی کو دیر جیوے ۔
یگ وہائی نے بالدی نوں
ہائے رتّ چو چو کے روز دیوے ۔
پر نہ ہی بیتی ایہہ رات کالی
ہے نہ ہی بہڑی اشیر حالے ۔
ہے رات کنی کو دیر حالے ۔
ہے رات کنی کو دیر حالے ۔
جے ڈاچی سہکدی سسی نوں
پنوں تھیں ملا دیندی ۔
تاں تتی مان سسی دا
اوہ مٹی وچ رلا دیندی ۔
بھلی ہوئی کہ سارا ساؤن ہی
برسات نہ ہوئی،
پتہ کی آلھنے دے ٹوٹرو
بجلی جلا دیندی ۔
میں اکثر ویکھئ-
کہ تیل ہندیاں سندیاں دیوے،
ہوا کئی وار دل دی
موج خاطر ہے بجھا دیندی ۔
بھلیکھا ہے کہ زندگی
پل دو پل لئی گھوک سوں جاندی،
جے پنچھی غم دا دل دی
سنگھنی جوہ 'چوں اڈا دیندی ۔
ہککیت عشقَ دی
جے محض ہندی کھیڈ جسماں دی،
تاں دنیاں اج تیکن
ناں تیرا میرا بھلا دیندی ۔
میں بن سولاں دے راہ 'تے
کی ٹراں مینوں شرم آؤندی ہے،
میں اکھیں ویکھئ
کہ ہر کلی اوڑک دغا دیندی ۔
وصل دا سواد تاں
اک پل دو پل دی موج توں ودھ نہیں،
جدائی حشر تیکن
آدمی نوں ہے نشہ دیندی ۔
چگ لئے جہڑے میں چگنے سن
مانسراں 'چوں موتی ۔
ہن تاں مانسراں وچ میرا
دو دن ہور بسیرا ۔
گھور سیاہیاں نال پے گئیاں
ہن اڑیؤ کجھ سانجھاں
تاہینؤں چاننیاں راتاں وچ
جی نہیں لگدا میرا ۔
عمر ایالن چھانگ لے گئی
حسناں دے پتے ساوے،
ہن تاں بالن بالن دسدا
اڑیؤ چار چفیرا ۔
پھوکو نی ہن لیر پٹولے
گڈیاں دے سر ساڑو،
مار دہتھڑاں پٹو نی
ہن میرے مر گئے ہانی ۔
جھٹّ کرو نی کھا لؤ ٹکر
ہتھ وچ ہے جو پھڑیا
اوہ ویکھو نی ! چیلھ سمیں دی
اڈّ پئی آدم-کھانی ۔
ڈرو نہ لنگھ جان دیو اڑیؤ
کانگاں نوں کنڈھیاں توں
ڈیک لینگیاں بھبل ہوئیاں
ریتاں آپے پانی ۔
ریجھاں دی جے سنجھ ہو گئی
تاں کی ہویا جندے
ہور لمیرے ہو جاندے نے
سنجھ پئی پرچھاویں ۔
کلول ہووو نہ نی اےداں
ویکھ لگدیاں لوآں
اوہ بوٹا گھٹّ ہی پلدا ہے
جو اگدا ہے چھاویں ۔
جاچ مینوں آ گئی غم کھان دی ۔
ہولی ہولی رو کے جی پرچان دی ۔
چنگا ہویا توں پرایا ہو گیوں،
مکّ گئی چنتا تینوں اپنان دی ۔
مر تے جاں پر ڈر ہے دماں والیو،
دھرت وی وکدی ہے ملّ شمشان دی ۔
نہ دیو مینوں ساہ ادھارے دوستو،
لے کے مڑ ہمت نہیں پرتان دی ۔
نہ کرو 'شو' دی اداسی دا علاج،
رون دی مرضی ہے اج بے ایمان دی ۔
بال یار دیپ بال
ساغراں دے دل ہنگال
زندگی دے پینڈیاں دا
میٹ قہر تے ہنیر
ہر جگر 'چ سانبھ
حصرتاں دے خون دی اشیر
ہر امنگ زندگی دی
کربلا دے وانگ لال
بال یار دیپ بال !
روم روم زندگی دا
دوزخاں دی ہے اگن
جگت-نیتراں 'چوں
چو رہی ہے پیڑ تے تھکن
سوہل بلھیاں تے
مون ہوکیاں دے لکھ کفن
نفرتاں 'چ چور
حسناں دے نچّ رہے بدن
رو رہی ہے روح میری دی
جھوم جھوم کے ہوا
ویران آتما دے
کھنڈراں 'چوں چیکدی ہوا
بے-نور زندگی 'چوں
سمدا ہے سوگ دا گلال
بال یار دیپ بال !
پوٹیاں 'چوں نفرتاں دی
سول جہی ہے پڑ گئی
منکھتا دی واٹ
ریت ریت ہو کے کھر گئی
گناہ تے حرص ہوس نے
جو ماریاں اڈاریاں
بے انت پاپ دی جھناں 'چ
سوہنیاں سنگھاریاں
انیک سسیاں
سماج ریتیاں نے ساڑیاں
آ ذرا کو چھیڑ
زندگی دے بے-سرے جہے تال
الاپ موت دا خیال !
کٹل دھوکھیاں دی نیں
نظر نظر 'چ شوکدی
ہزار مندراں 'چ جوت
خون پئی ہے چوسدی
آ نصیب نوں اٹھال
آتما نوں لوء وکھال
عشقَ نوں وی کر حلال
بال یار دیپ بال !
برہن جند میری نی سئیؤ
کوہ اک ہور مکایا نی ۔
پکا میل موت دا نظریں
اجے وی پر نہ آیا نی ۔
ورھیاں نال عمر دا پاشا
کھیڈدیاں میری دیہی نے،
ہور سمیں ہتھ ساہواں دا
اک صندلی نرد ہرایا نی ۔
آتم-ہتیا دے رتھ اتے
جی کردے چڑھ جاواں نی،
کائرتا دے دماں دا
پر کتھوں دیاں کرایہ نی ۔
اج قبراں دی کلری مٹی
لا میرے متھے مائی نیں
اس مٹڑی 'چوں مٹھڑی مٹھڑی
اج خشبوئی آئے نی ۔
لا لا لون کھوآئے دل دے
ڈکرے کر کر پیڑاں نوں
پر اک پیڑ وصل دی تاں وی
بھکھی مردی جائے نی ۔
صدق دے کولے پنڈے 'تے
اج پے گئیاں ایوں لاشاں نی
جیوں تیرے بگے والیں کوئی
کالا نظریں آئے نی ۔
نی میرے پنڈ دیؤ کڑیو چڑیؤ
آؤ مینوں دیو دلاسہ نی
پی چلیا مینوں گھٹّ-گھٹّ کرکے
غم دا مرگ پیاسا نی ۔
ہنجھوآں دی اگّ سیک سیک کے
سڑ چلیاں جے پلکاں نی،
پر پیڑاں دے پوہ دا اڑیؤ
گھٹیا سیت نہ ماسہ نی ۔
تاپ ترئیے فقراں دے نی
مار مکائی جندڑی نی،
لوس گیا ہر حسرت میری
لگیا ہجر چماسا نی ۔
پیڑاں پا پا پور لیا
میں دل دا کھوہ کھارا نی ۔
پر بدبخت نہ سکیا اتھرا
ایہہ کرماں دا مارا نی ۔
ادھی راتیں اٹھ اٹھ روواں
کر کر چیتے مویاں نوں
مار دہتھڑاں پٹاں جد میں
ٹٹّ جائے کوئی تارہ نی ۔
دل دے ویہڑے پھوہڑی پاواں
یاداں آؤن مکانے نی،
روز غماں دے ستھر سوں سوں
جوڑیں بہہ گیا پارا نی ۔
سئیؤ رکھ حیاتی دے نوں
کیہ پاواں میں پانی نی ۔
سیونک عشقَ دی پھوکی کر گئی
ایہدی ہر اک ٹاہنی نی ۔
یاداں دا کر لوگڑ کوسا
کی میں کراں ٹکوراں نی ۔
پئی برہوں دی سوج کلیجے
مویاں باجھ نہ جانی نی ۔
ڈولھ عطر میری زلفیں مینوں
لے چلے قبراں ولے نی،
کھورے بھوت بھتانے ہی بن
چمبڑ جاون ہانی نی ۔
تیری یاد دی رسوند دے کٹورے بھر بھر
بدو بدی ہاں میں دلے نوں پیالدی پئی ۔
پتّ-پاپڑی میں پیڑاں دی لنگ توڑ توڑ
کڈھ للیاں ہاں جندو نوں کھوالدی پئی ۔
جڑی ہنجھوآں دے موتی چنا پکھی جھول جھول
دے دے لوریاں میں دیدے ہاں سوالدی پئی ۔
لے لے چاننی میں جھساں کالی راتڑی دے کیس
مل مکھنی میں جیجھاں ہاں نہالدی پئی ۔
دوہنی دلے دی 'چوں کوڑا دودھ اکّ دا کڑھانگھا
اکھاں میچ کے میں ہانیاں وے سارا پی لیا ۔
وے میں توڑکے دھتورڑے دا پھلّ کھا لیا
وے میں جیبھ اتے پوہلیئے دا پتّ سی لیا ۔
وے میں غماں دے دکھیندے نینیں کونج ہے چھہائی
میتھوں مسیا نے کالکھاں دا ملّ بی لیا ۔
میرے ویہڑے وچ اگو کدے سورج دا رکھ
ایسے آس دے سہارے اج تیک جی لیا ۔
تیرے پیار دے نیاز-بواز دی مٹھڑی سگندھ
میری ہکڑی 'چ اجے وی ہے جاگدی پئی ۔
بھاویں گھگی ماڑی جندڑی دے ٹٹّ گئے نے پر
پر اجے وی اڈاریاں نوں جھاگدی پئی ۔
میں اوہ چندری ہاں جدھی پہلاں سینت ہو گئی
پچھوں نکّ وچ نتھّ نہ سہاگ دی پئی ۔
میرے لیکھاں دے شتوتیں بھاویں لگیا مکھیر
مینوں سدا مٹی چوپنی ہے آگ دی پئی ۔
جنہاں خطیاں 'چ بیجے سی میں تاریاں دے بی
اوہناں خطیاں 'چ بھکھڑا بھگھاٹ اگیا ۔
جہی لڑی میرے کالجے توں برہوں دی دھموڑی
میرے جیریاں دا عرش تے پتال سجیا ۔
بیٹھی کڈھ رہی ساں آس دا بلھمبری رومال
تیز غماں دی ہوا دے نال دور اڈیا ۔
مینوں دکھ ہے کہ ڈبی میری رکڑاں دی بیڑی
ایہہ نہیں دکھ میرا پور کیوں نہ پار پجیا ۔
مینوں جدوں میرے دکھاں دا خیال آ گیا
گیتاں میریاں اننجانیاں نوں غش پے گئی ۔
میرے ہاسیاں دے مکھ 'تے تریلی آ گئی
میری سوچ مینوں تاریاں توں پار لے گئی ۔
میری چپّ دے سرووراں 'چ جیبھ ڈبّ موئی
گاہ گاہ ہنجھوآں دے گاہ میری اکھ چے گئی ۔
اک تیری دوجے تیری ساری دھرتی دی پیڑ
تیری تھڑ میرے ناں اج کر بے گئی ۔
تیرے میل دی اسانوں چنا جہی اوڑ لگی
میرے ساہاں دیاں منجراں 'چوں دودھ سکیا ۔
میرے والاں دیاں تھبیاں 'چ رات سوں گئی
میرے نیناں دیاں بولیاں 'چوں نیر مکیا ۔
میتھوں پچھی جدوں کسے میرے پیار دی کہانی
گیا پھلیں بیٹھے بھوریاں دا بلھ ٹکیا ۔
تیرے پیار دی نشانی چھلا اویں اج لگے
جویں چیچی اتے غماں دا پہاڑ چکیا ۔
ربّ اک واری تیرا میرا میل جو کرائے
سہں تیری سارے تھلاں دی بھڑاس سیک لاں ۔
میرے ساہویں کھڑی موت نوں میں گولی مارداں
بجھی لیکھاں دی لکیر چن آپ لیک لاں ۔
ہتھیں للاں اتے ماکھیوں دی چاشنی چڑھاواں،
وے میں کچیاں نمولیاں 'چوں زہر ڈیک لاں ۔
اکو چھال مار ٹپّ جاں سمندراں توں پار
ڈبّ مراں جے میں پانیاں نوں پیر تیک لاں ۔
روز پلکاں مند کے میرے ہانیاں،
جھلیاں تیری یاد نوں میں چوریاں ۔
پے گئیاں میری نیجھ دے ہتھ چنڈیاں،
بن گئیاں ہنجھوآں دے پیریں بھوریاں ۔
روز دل دیاں دھڑکناں میں پیٹھیاں،
لے غماں دیاں شنگرفی لکھ دوریاں ۔
کوچدی مر گئی ہجر دیاں اڈیاں،
پر نہ گئیاں ایہہ بیائیاں خوہریاں ۔
ناں لیاں تیرا وے موئے مترا،
دل میرا کجھ اس طرحاں اج مولدے ۔
جس طرحاں پربھات ویلے چاننی،
ویکھ کے گلھر دا پھلّ اکھ کھولھدے ۔
جس طرحاں کھنڈراں 'چوں لنگھدی ہے ہوا،
جس طرحاں گمبد 'چ کوئی بولدے ۔
جس طرحاں کہ ساؤن دی پہلی گھٹا،
ویکھ کے بگلا پراں نوں تولدے ۔
اس قدر ہے خوبصورت غم تیرا،
جس طرحاں کہ کنول-پتیاں 'تے تریل ۔
نہاؤن جیوں وگدی ندی وچ گوریاں،
مرمر دیہیاں نوں مل صندل دا تیل ۔
پورے چن دی چاننی تھل دا سفر،
ڈاچیاں دے گل جویں چھنکے ہمیل ۔
بدلیاں نوں اگّ لگّ جائے جویں،
ہو جائے پیلا جیہا سارا دمیل ۔
اج میں تیری مڑھی 'تے ہانیاں،
پورا کوتر-سوتر سی دیوا بالیا ۔
پر ویکھ لے ہن تیک بس اکو بلے،
باقیاں نوں ہے ہواواں کھا لیا ۔
اوس دی وی لاٹ کمبدی ہے پئی،
ڈردیاں میں ہے مڑھی توں چا لیا ۔
ویل لے ایہہ وی وچارا بجھ گیا،
دوش کیہ قسمت دا کرماں والیا ۔
عمر دی گوجی نوں کھپرا سمیں دا،
غم نہیں جے کھا رہے میرے ہانیا ۔
غم نہیں سنے بادباں تے بیڑیاں،
رڑھدا پتن جا رہے میرے ہانیا ۔
غم نہیں جیکر امیداں دا مکھیر،
بندا تما جا رہے میرے ہانیا ۔
ٹھیک ہے کلر ہے تیرے باجھ دل،
پر میں پیڑاں دے کیوں پالاں شیش ناگ ۔
کس لئی فقراں دا پھکاں سنکھیا،
کس لئی نیناں نوں لاں ہنجھوآں دی جاگ ۔
کس لئی میں کیس کالے پنڈ کو،
کھوہل کے دسدی پھراں رلیا سہاگ ۔
سہنیا ! مینوں سلّ ہے تیرے میل دا،
پر نہیں تیری موت دا سینے 'چ داغ ۔
ہے گلہ مینوں تاں بس ایہو ہی ہے،
مر گیاں دی یاد کیوں مردی نہیں ۔
آس پنج-پھولی دا زہری بوٹڑا،
سوچ دی ہرنی کوئی چردی نہیں ۔
کیوں کوئی تتلی لے پھلاں دی کٹار،
مالیاں دے دل ذبح کردی نہیں ۔
کیوں ہجر دے آجڑی دی بنسری،
گیت خوشیاں دا کوئی جھردی نہیں ۔
اساں چمّ لئے اج پھیر کسے دے بودے ۔
اساں رات گزاری بیٹھ سجن دی گودے ۔
اج ساہ 'چوں آوے مہک گلابازی دی،
اج کون پیا پٹھّ-کنڈا غم دا کھودے ۔
اساں پیتا نی اوہدے ہنجھوآں دا چرنامت،
اساں بندے نی اوہدے پیر نیوا کے گوڈے ۔
آئے نکل نی اڑیؤ کلّ سمیں دے مکھ 'تے،
اساں نین اوہدے جد نیناں دے وچ ڈوبے ۔
کھلھیا نی اوہدی دید دا روزہ کھلھیا،
پڑھیاں نی اساں دل دیاں آئتاں پڑھیاں ۔
کرے نال نزاکت باتڑیاں جد ماہی،
ہو جان پرے دیاں سیت ہواواں کھڑیاں ۔
اوہدے مکھ دی لئے پردکھنا چن سرگھی دا،
اوہدے نیناں دے وچ راتڑیاں ڈبّ مریاں ۔
اوہدے والاں دے وچ کھیڈے پوہ دی مسیا،
اوہدے بلھیں سوہیاں چیچ-وہٹیاں کھریاں ۔
مولی نی ساڈے دل دی ویدن مولی،
پیتی نی اساں پیڑ چلی بھر پیتی ۔
پے گئی نی میرے ڈول کلیجے پے گئی،
اساں توڑ کلی ستبرگے دی اج لیتی ۔
سنّ-مسنی سنگھنی دل دی جھنگی،
کوک کوک اج موراں بوری کیتی ۔
ہوئی نی میری نیجھ شرابن ہوئی،
گئی نی ساڈی جیبھ حشر لئی سیتی ۔
جڑیاں نی یاداں دے پتنیں چھنجھاں،
پئیاں نی میرے دل دے تھیہ 'تے راساں ۔
لایا نی میں دل دے ویہڑے مروآ،
گنھی نی میں بھر بھر مہک پراتاں ۔
میرے ساہیں کول وگے نی اج نشیاں دی،
پیا مارے نی دریا مدرا دا ٹھاٹھاں ۔
ہویا نی میرے دل وچ چانن ہویا،
میتھوں منگن آئیاں خیر نی اج پربھاتاں ۔
تھبہ کو زلفاں والیا ۔
میرے سوہنیاں میرے لاڑیا ۔
اڑیا وے تیری یاد نے
کڈھ کے کلیجہ کھا لیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا،
اوہ مار لیہندے ولّ نگاہ ۔
اج ہو گیا سورج ذبح ۔
ایکم دا چن پھکا جیہا،
اج بدلیاں نے کھا لیا ۔
اساں دیدیاں دے وہرڑے،
ہنجھوآں دا پوچا لا لیا ۔
تیرے شہر جاندی سڑک دا،
اک روڑ چگ کے کھا لیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا ۔
آئیاں وے سر 'تے وہنگیاں
راتاں اجے نے رہندیاں ۔
کرناں اجے نے مہنگیاں
فکیاں اجے نے مہندیاں ۔
اساں دل دے اجڑے کھیت وچ
موسل غماں دا لا لیا ۔
مٹھا وے تیرا برہڑا
گیتاں نے کچھڑ چا لیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا،
سجنا وے دل دیا کالیا،
اساں روگ دل نوں لا لیا،
تیرے زہر-موہرے رنگ دا-
بانہہ 'تے ہے ناں کھدوا لیا ۔
اس بانہہ دوآلے موتیئے دا،
ہار ہے اج پا لیا ۔
قبراں نوں ٹکراں مار کے-
متھے 'تے روڑا پا لیا ۔
اساں ہجر دی سنگراند نوں-
اتھرو کوئی لونا کھا لیا ۔
کوئی گیت تیرا گا لیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا
میرے ہانیا میرے پیاریا،
پیڑاں دی پتھکن جوڑ کے
گھیرا اساں بنوا لیا،
ہڈاں دا بالن بال کے
عمراں دا آوا تا لیا ۔
کچا پیالہ عشقَ دا-
اج شنگرفی رنگوا لیا ۔
وچ زہر چپّ دا پا لیا ۔
جندو نے بلھیں لا لیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا ۔
اڑیا وے تیری یاد نے
کڈھ کے کلیجہ کھا لیا ۔
تھبہ کو زلفاں والیا ۔
