مہراج نامہ وارث شاہ
(نوٹ: اس رچنا دے وارث شاہ دی ہون جاں نہ
ہون بارے ودواناں وچّ متبھید ہن۔)
حمد الٰہی آکھ زبانوں، ثابت ہو کے دلوں بجانوں،
تاں کجھ بخرا ملے ایمانوں، سمرا شکر گزاری دا۔
بعد درود سید ابراراں، آل اتے اسہابا یاراں،
رحمت اپر نیکو کاراں، ایہہ راہ تابع داری دا۔
شفت تساڈی مولٰی کردا، کیا میں عاجز گولہ بردا،
سخن کریندا ڈردا ڈردا، ولّ نہیں گفتاری دا۔
اول سین توں احمد سرور، پچھوں ہوئی دھرتی امبر،
نور تیرے تھیں سبھ پیغمبر، تینوں بخش ستاری دا۔
ناؤں تیرا جاں احمد آہا، ہرگز آدم دا دم ناہا،
تینوں سی رب دتا راہا، عالم دی سرداری دا۔
جاں توں آئیوں نہ چن تارے، سبھے تیرے نال پسارے،
ہردم تیں لبیک پکارے، خالق خلقت ساری دا۔
سبھ پیغمبر تیرے پرنے، تدھے پار اتارے کرنے،
سبھناں سر تیں اگے دھرنے، توں متھاج نہ یاری دا۔
تاں چن بدر منیر کہایا، داغی ہو در تیرے آیا،
تاں اس پایا نور سوایا، خلعت خدمتگاری دا۔
خلعت پایا توں لولاکی، پیغمبر سارے سن وچ خاکی،
تیرے نال ایہناں نوں پاکی، توں مہبروب غفاری دا۔
جاں توں مہرے نبوت پائی، آدم دا دم کجھ ن سائی،
ایہہ سب رونک تے پیشوائی، صلہ برخرداری دا۔
ایہ مہفوز قلم بھی ناہیں، جاں توں آئؤں نور الٰہی،
تیں خاطر ایہہ سبھ اپائی، ن آہا شور شراری دا۔
کرسی ارس ن آہا مولے، جھنڈے تیرے حکم دے جھولے،
تاں اسلام ہویا ات رولے، بھنا کفر کفاری دا۔
تیرے سنگوں سنگ ن باہر، تاں اس اندر لال جواہر،
تیں وچ درے یتیم ہے ظاہر، توں دریا دینداری دا۔
تارہ تے یٰسین مزمل، ایہہ سبھ تیرے ہے مجمل،
کامل اکمل توں مکمل، صدقہ شب بے داری دا۔
تیں وچ خلق ہیا حلیمی، فاقہ فکرسکھا یتیمی،
مدہت تیری صفت قدیمی، کرم تینوں غفاری دا۔
جس دن تھیں توں ظاہر ہویا، بے دیناں نے دست سنگویا،
دفتر کفر شرک دا دھویا، دینو دین پکاری دا۔
جاں توں، حضرت جنم لیا سی، زور آوراں دا زور گیا سی،
شہر نوشیرواں شیر پیا سی، تیرا نام چتاری دا۔
تاں توں ناؤں علم سب جانے، اکھر پڑھیاں بنجھ پچھانے،
پاڑیا سی ڈھڈ بال ایانے، سی ن بجرگواری دا۔
توں بخشش دا بہر سمندر، ہے حساب شرم تیں اندر،
غوث قطب تے پیر پیغمبر، تیں سنگ پار اتاری دا۔
لوہ مہفوج اندر جو لکھیا، سو تدھ احمد پورا سکھیا،
سائل ویکھ دیویں توں بھکھیا، رکھیں شرم بھکھاری دا ۔
صفت تیری کہے عزو جلی، انا فاتاہنا شاہد گھلی،
مکے پائی فتے اکلی، بوہا توڑ ہساری دا۔
قدر تیرا سبھناں تھیں عالی، در تیرے نت رہن سوالی،
روز قیامت ہوسیں والی، تونہیں خلق بیچاری دا۔
توں محمد احمد نوری، تیں وچ بہتی صبر صبوری،
تانہی ہوئیوں خاص حضوری، محرم ایزد باری دا۔
سبھے در تیرے دے بردے، ملک حضوری سجدہ کردے،
پیراں اتے متھا دھردے، صدقہ اس دلداری دا۔
جاں الست کیہا سی سائل، لفظ بلا دا توں سیں قایل،
تاں ہی ہوئیوں گھائل مائل، پورا سیں اقراری دا۔
مکی مدنی نام دھرائیو، عرب عظم دا شاہ سدایو،
وا لاکادا منا دا رتبہ پایو، پایو از وکاری دا۔
جاں ربّ بخشے تدھ خزینے، آدم سی اندر ماتینے،
نوہ نبی ناہا وچ زمینے، تیرا نام شماری دا۔
رحمت عالم صفت تساڈی، راہ گم ہویاں دا توں ہادی،
کرسیں دوزخ کنوں آزادی، پردہ ہوسیں ناری دا۔
اؤگنہار نہ میتھوں بھارو، مار لقا رحمت دا مارو،
روز حشر دے ہوسیں واہرو، تونہیں خلقت ساری دا۔
منصور تیرا پسخردا پیتا، دعویٰ اینلہک دا کیتا،
کتھوں رہندا چپ چپیتا، آہا مست خماری دا۔
جدوں خلیل چکھا وچ ڈھویا، عشقَ تیرے تھیں ہنجھو رویا،
کلنا یا ناروکونی بردن ہویا، حکم ہویا گلزاری دا۔
یوسف عشقَ تیرے کھوہ پایا، بھائیاں نوں الزام دوایا،
پھیر زلیخاں دے ول دھایا، خواب ڈٹھا بے داری دا۔
جا لگا سی تیرے چرنی، موسیٰ کیہا ربّ ارنی،
پھیر کے آکھن لان تارانی، سنگ تیرے سنگ تاری دا۔
عیسیٰ انج آسمانے چڑھیا، کنجکا بھی اس تیرا پھڑیا،
وکھ قرینے امبر جھڑیا، گھٹا گرد غباری دا۔
جاں تینوں آسمان ڈھویا سی، شیطان ڈھاہیں مار رویا سی،
جبرائیل نقیب ہویا سی، تیری خاص سواری دا۔
دھم پئی سی وچ اسماناں، آیا سرور دوہاں جہاناں،
زہرا گاوے چھند شہاناں، آیا شاہ اماری دا۔
برکّ مثال براق چالاکی، جس تے چڑھیوں مار پلاکی،
نور الٰہی دا پوشاکی، یاراں کول سدھاری دا۔
جاں ہوئے احمد عہد اکٹھے، جبرائیل جہے اٹھ ٹھٹھے،
کرن کلام ن ہوون مٹھے، غیر ن پاس کھلھاری دا۔
آؤ ادنیٰ تھیں اقرب کیتا، دریا واحدت دے وچ میتا،
اپنا آپ اوتھے دھو لیتا، واقف ہو اسراری دا۔
سارے نبی حبیب سدھارے، جاں توں چلیوں پاس پیارے،
توں ونج ایتھے نیزے مارے، جتھے دس نہ ماری دا۔
تیرا نام محمد دھریا، سبھنا تیرا کلمہ پڑھیا،
باغ شریعت تیرا ہریا، توں گل عبر بہاری دا۔
عجب آہی اوہ رات نورانی، جس دن مل بیٹھے دو جانی،
احمد عہد اکٹھے ثانی، سخن کریندے واری دا۔
دوہاں کام جدوں تم کیتی، حضرت آہے وچ مسیتی،
وتر نماز اتھائیں نیتی، سمرا شکر گزاری دا۔
سمجھ کلام نبی دھرت آئے، تحفہ یاراں قان لیائے،
ایہہ بھی سبھناں نوں فرمائے، حکم سانوں رب باری دا۔
اوتھے فاقہ فقر وکاوے، خدی تکبر ملّ ن پاوے،
پھڑو یتیمی چھڈو داعوے، چلن دنیاداری دا۔
بخش گناہ میں بھلا ہویا، نیکی دا اک بیج ن بویا،
بدیاں دی چڑھ سیجے سویا، پھڑیا راہ بدکاری دا۔
جت ول جاواں ملے نہ ڈھوئی، واہرو تیرے باجھ ن کوئی،
زندگی مینوں بھارو ہوئی، وانگ، سگاں درکاری دا۔
جے میں لکھ گناہیں بھریا، بھی سرور تیرے تے دھریا،
فزل کریں توں تاں میں تریا، تول جے پتھر بھاری دا۔
چنگا عمل ن کوئی کیتا، جاں پیالہ غفلت پیتا،
کد اپنے تے آپے سیتا، جامہ بد کرداری دا۔
جے میں مندا سبھنی چجیں، تونہیں میرے پردے کجیں،
کریں سفائت مول ن بھجیں، دافیا توں غمخاری دا۔
میں ہاں بہت بیمار گناہاں، دارو رحم تیرے دا چاہاں،
تونہیں سیہت بخش اساہاں، منّ سوال ازاری دا۔
مینوں باجھ شفائت تیری، ہور ن کوئی ہوسی ڈھیری،
تونہیں کریں خلاصی میری، خطرہ قبر اندھاری دا۔
میں ہاں بہت غریب بیچارا، ڈبا ہویا گناہ وچ سارا،
در تیرے تے منگن ہارا، منّ سوال بھکھاری دا۔
میں ناکس توں کامل بھاری، کتھوں نیامت کھاون ساری،
میں تدھ سنگ ن کیتی یاری، کی ماراں دم یاری دا۔
ذرہ سورج سنگ ن رلے، کیجے تقویٰ نت ات ولے،
بحر سمندر نال کی چلے، ذرہ اک انکاری دا۔
عاجز بند مفلش کیا توں، اس دی آکھیں صفت ثنائ توں،
منگولی سخن کریں بجا توں، وارث تن من واری دا۔
