سوچ فِکر دے کھنب نہ کٹونہ سدھراں نُوں رسّے پاؤ آون سمیں دِیاں لوڑاں دے لئی راہواں اؤکھیِاں نہ بناؤ دریاواں دے ویہل نہ بدلو نہ ای لانبھیں بنھ بناؤ بندیاں دا دِل وڈھا کعبہ ایہنوں سٹّاں نال نہ ڈھاؤ سچ نُوں پرکھن دے ولّ آؤسچ نُوں پرکھن دے ولّ آؤ ہر دِل اندر رانجھا وسدا ہیراں مگر نہ کَیدو لاؤ وگدے وہن کدی نہ ڈکو نہ ہڑ آپوں موڑ لیاؤ جیہڑے راہ کوئی چڑھدا ناہیں ڈنڈے نال نہ راہے پاؤ اپنے محل اُسارن دے لئی ماڑیاں دے نہ کوٹھے ڈھاہؤ جیکر داروُ دے نہیں سکدے ماڑیاں دا دِل وی نہ توڑو جبر دھرو دے نال کدی نہ واگاں کِسے دِیاں وی موڑو اپنے کم سوارن دے لئی نہ لوکاں نُوں کھیڈ کھڈاؤ نہ سوچاں نُوں جندرے لاؤنہ سوچاں نُوں جندرے لاؤ جو قانون نہ منن لوکی دھکے نال نہ مُول مناؤ ویلے دی رفتار نُوں ویکھو ویلے نال ہی قدم ودھاؤ ساڈی منزل اگے ولّ ہے سانوں پِچھے نہ پرتاؤ ساڈی منزل اگے ولّ ہے سانوں پِچھے نہ پرتاؤ

کھاڑی دے وِچ جیہڑا اج کل جھیڑا اے ٹھاہ ٹھاہ دے نال ہوندا روز سویرا اے رب دے بندے دونہ ولّیں پئے مردے نیں پتہ نہیں لگدا حق تے وِچوں کیہڑا اے پُورے جگ نُوں نوِیں مُصیبت پَے گئی اے ایناں چانن ہوندیاںگُھپ ہنیرا اے تیل دی ہیر ویاہون لئی سبھ لڑدے نیں سادام اے جیکر رانجھا تے بُش کھیڑا اے

اُچے محل منارے بن کے دِل دِیاں کُلّیاں ڈھاندے لمّیِاں کاراں کوٹھیاں بنگلے بندے نُوں گُھن لاندے وڈِھیِں محلیں وسن والے کیؤں نِکے اکھواندے ڈِڈھ دی اگ بجھاون خاطر ماڑے سیس نواندے اوہو بَھیڑا بن جاندا اے جیہڑا پہلوں بولے ایسے کارن ڈردے لوکی رکھ لَیندے نیں اولھے

تیرا وی اے میرا وی اے رب اے سبھ لوکاں دا سانجھا اِکو رب مناون دے لئی کوئی مسیتاں پیا بناندا کوئی گِرجے جا ٹل کھڑکاندا لوکاں تایں پیا وکھاندا گورودوارے وڑیا کوئی کوئی مندر وِچ سیِس نواندا کوی سُورج نُوں متھّے ٹیکے کوئی پانی توں پیا گھبراندا ہر کوئی وکھرا رب بنا کے دُوجیاں نال ہے جھگڑی جاندا دُوجیاں دی ہے جان گواندادُوجیاں دی ہے جان گواندا رُسیا رب مناون دے لئی دُوجیاں دی رت اندر نہاندا اپنے ہٹ پیا چمکاندااپنے ہٹ پیا چمکاندا اپنیاں لوڑاں اپنیاں تھوڑاں پورن دے لئی رب نُوں پھڑ کے اگے لاندا من دِیاں گُھنجلاں کھولن دی تھاںہور بُھلیکھے کھائی جاندا میریو وِیرو اسیں ہاں سارے اِکو ماں پیو جائے اِک دھرتی دے پُت ہاں سارے اِس دھرتی دِیاں ٹھنڈِیاں چھانواں اِس دھرتی دے سوہنے مُکھڑے نے ساڈے سبھ کاج سوارے مُڑ کیؤں کوئی کِسے نُوں مارے اِکو راہے جمدے سارے مرکے اِکو پاسے جانا مُڑ اپنے وِچ وَیر کیؤں پائیے دھرتی دا کیؤں سُکھ گوائیے اِکو ٹبر دے جیاں وِچ ایہ سوچو کِس پایا جھیڑا کِس نے کیتا ایڈ بکھیڑا

مایا تینوں ست سلاماںجیہڑے گھر وی جانی ایں پُتراں کولوں پیو مرواندی بھرا توں بھرا کُہانی ایں نہ تیرا کوئی دِین مذہب اے نہ ہی تیرا دھرم ہے کوئی تینوں ویکھ کے دھکے مارے اپنیاں نِگدیاں نُوں ہر کوئی تُوں ہی سبھ توں وڈھا ر ب ہیں تُوں ہی دیوتا سبھ توں چنگا جِس دے ہتھ وِچ تیراڈنڈا اوہو کِسے توں مُول نہ ڈردا تینوں سانبھن دے لئی لوکی نوِیاں شکلاں نِت وٹاندے دھرماں دی چھتری دے تھلّے لوکاں دا حق کھائی جاندے تُوں ای سبھ توں وڈھا سپ ہیں جو بُھکھیاں نُوں لڑدا جاندا تینوں ویکھ کے بندیاں وِچوں پیار مُحبت مردا جاندا مایا تینوں ست سلاماں جیہڑے گھر تُوں جانی ایں پُتراں کولوں پیو مرواندی بھرا کوں بھرا کوہانی ایں

تُہاڈے سوہنے اج دے نالوں میرا کوہجھا کلّ ہے چنگا سارے چاچے بابے رل کے سارے پیو پُتراں کول بہ کے اِک چنگیر توں روٹی کھاندے کٹھے رل کمائی کردے آپو دھاپی کدی نہ کردے میرے کل وِچ ہر شَے سانجھی نہ کوئی تیری میری ہیسی نہ کدی کوئی پیا پواڑا نہ کدی کوئی وؤہٹی رُسدی نہ کدی کوئی وِٹریا لاڑا میرا کل کِنّاں چنگا سی کچّیاں کندھاں کچّے کوٹھے پیار نُوں پکا کردیندے سن اِک دُوجے دے دُکھڑے لوکی آپو دے وِچ ونڈ لَیندے سن تُہاڈے اج وِچ ہر شَے وکھری پُتّر پیو دے کول نہ بہندا بھرا بھرا تووں مُکھڑا موڑے آ شَے میری آ شَے میری ہر کوئی اِک دُوجے نُوں کہندا روٹی توں پئے ہُورے مارن ڈنگراں وانگوں کھوہ کھوہ کھاون اِک دُوجے نُوں پئے لتاڑن تُہاڈے سوہنے اج دے نالوں میرا کوہجھا کل چنگا سی میراکوہجھا کل چنگا سی مینوں جے کُجھ دے سکدے اوہ میرا کل پرتا دیو مینوں مینوں جے کُجھ دے سکدے اوہ میرا کل پرتا دیو مینوں

لکھاں محل دِلاں دے اندرروز ہی بن دے ڈھہندے فیر وی لوکی جگ توں ڈردے سچیاں مُول نہ کہندے

تُوں غم دی راہے ٹُریا جا چاواں دے شہر وسای جا دُنیا دے دُکھڑے سہندا جا تے ہاسے فیر کھنڈای جا نَیناں دے کُھوہے جوئی جا اُلفت دی گادھی واہی جا سدھراں دے سُک کیارے نُوں ہنجواں دا پانی لای جا کوئی وسدے وسّے نہ وسّے کوئی روگ دِلے دا نہ دسّے فِکراں دِیاں اِٹاں لا لا کے تُوں اُلفت محل بنای جا کوئی وَیر نُوں جپھا پاندا رہے کوئی مؤت نُوں ماسی آہندا رہے تُونہ پیار بنیرے بہ کے تے بس پیار بُھلیکھے پای جا اوہ بولے بولے نہ بولے پٹ نَیناں دے اوہ نہ کھولے تُونہ پریم دی مالا جپ دا رہو اُس گلیے پھیرے پای جا کوئی سُن دا سُن دا نہیں سُن دا کوئی ان سُنیا سُن لَیندا اے تُوں پیار دی ونجھلی مونہ لا کے بس مِٹھی تان سُنای جا کیہ آکڑ چھاکڑ دینا ایں کیہ چھیکڑ باکڑ دینا ایں اِس پریم نگر دا بن جوگی دُنیا توں وَیر مُکائی جا اوہ آوے آوے نہ آوے اوہ بُھل کے پھیرا نہ پاوے تُونہ رانجھا بن کے ویلے دا نگری وِچ پھیرا پای جا احسان دا بوہا کھولی رکھ دُکھ گھٹدا گھٹدا گھٹ جاندا ایہ جِندڑی پیار سنیہوڑا اے اِس دُنیا نُوں سمجھای جا

مَیں ساں کنک دا کلّا دانہ کلّا پیا گھبراندا ساں پُڑاں دے تھلّے تک دُوجیاں نُوں نِت مَیں نیِر وہاندا ساں دانے بؤہتے کرن دی خاطر پرت بھڑولے بھرن دی خاطر ایہناں مِٹی وِچ دبایا میرا سارا رُوپ گوایا دھرتی ماں دے نِگھ نے میرے سیِنے اندر پاڑھ سی پایا میری ہستی مرن توں پِچھوں مِٹی اندر رلن توںپِچھوں میرے ایس سرِیر دے اندروں اِک سلُو نے جوت جگائی دُنیا اندر آون دے لئی اوس اُتانہ نُوں زور سی لایا لِفدے لِفدے ہؤلی ہؤلی اُسنے اپنا راہ بنایا جد سلُو دُنیا تے آیا سُورج نال سی متھا لایا تریل دے کولوں مونہ دھوایا اسماناں دا پانی پی کے اوہنے اپنا قد ودھایا مُڑکے سِٹہ کڈھ وکھایا پوہ مانگھ دے ککر پالے ہوئے اُسدے آن دوالے کدی کدائیں مینہ ہنیری ہے سی جان نمانی گھیری پر اوہ جیوندا نال دلیری اوہ بُھلیا سی میری تیری مُڑ ویلے دے سوہنے ہتھاںاوہدے سِر تے پگ سی بدھی تے اُس پتلی جیہی نالی نُوں دانیاں دا سی بھار چُکایا دانا ڈردا ڈردا کہندا اؤکھا ویلا فیر ہے آیا اِک دِن اوہنوں تکن والے داتریاں ہتھ پھڑ کے آ گئے پرت مشیناں اندر پاکے اُسدے سارے لیڑے لاے سارے دانے کٹھے کرکے مالک اپنے گھرے لیاے اپنیاں لوڑاں پورن خاطردُوجیاں اگے ویچیا اوہناں ڈِڈھ دی اگ بُجھاون کیِتے اپنے گھر وی رکھیا مینوں مُڑکے چکی اندر پایا مینوں جِس نے رگڑا لایا میرے پاسے پھیہ پھہا کے مینوں گھٹے وانگ بنایا ظالماں تائیں ترس نہ آیا مُڑ پانی وِچ گُنھ کے مینوں تپدے توے دے اُتے پایا سیک نے میرے پاسے سیکے اگ نے مینوں خوب پکایا مُڑ اِنسان نے بُرکیاں کرکے اپنے ڈِڈھ وِچ بالن پایااپنی بُھکھ مُکاون دے لئی ایہ سارا اشٹنڈ بنایاجگ توں میرا کھوج مُکایا اِس منزل نُوں ویکھو چاکھو لگدی کِنّی بھاری اے دُنیا اندر آون دی مَیںکِنّی قیمت تاری اے

کوکلا چھپاکی جُمعرات آئی اے جیہڑا سچّی گل کرے اوہدی شامت آئی اے جیہڑا آہو آہو کرے اوہنوں مِلے شاوا شے جیہڑا عقل نُوں دھیاوے اوہدی شامت آئی اے جیہڑا نیوِیں دھؤنے وگے اوہنوں مِلے شاوا شے جیہڑا اکھ اُچی کرے اوہدی شامت آئی اے جیہڑا ہر پاسے وگدا اے اوہنوں خَیر سلّا جیہڑا اِکو پاسہ رکھے اوہدی شامت آئی اے جیہڑا روز وِک جاوے اوہ اے وڈھا سُورماں جیہڑا وِکناں نہ جانے اوہدی شامت آئی اے

اکلاپے وِچ جِدھر جاواںکالی رات ڈراوے جو آفت اسمانوں لہندی میرے ای گھر نُوں آوے

مینوں رُکھی سُکھی کھان دا کاہنوں سبق پڑھاندے او آپ تے سوچو جو کُجھ لبھدا اے سویو کھائی جاندے او عقل عقیدت اِک دماغ اِچ کدی نہ کٹھیاں رہ سکن جدوں کدی وی سوچن لگاں پھند عقیدت لاندے او مَیں دھرتی دا وارث ہاں تے مَیں ہی بُھکھا ننگا واں تُسی ایہ راتو رات جاگیراں کِسراں آن بناندے او باہروں آن کے ملّاں مارن والے مالک ہو گئے نیں دھرتی والیو سوچاںاندر کیؤں پئے وقت ونجاندے او اِس دھرتی دے سارے رانجھے مِٹی وِچ گواچے نیں کَیدواں تائیں یار بناکے جپھیاں کاسنوں پاندے او

دُکھاں دی تصوِیر نُوں تک کے رونا واں پَیراں دی زنجیر نُوں تک کے رونا واں کیہ ایہناندے لیکھ وی مالک لِکھے نیںبُھکھیاں دی تقدِیر نُوں تک کے رونا واں

جھوٹھ نُوں اِنج دے لیڑے پالئو روندی پِھرے سچائی لوکی بھانویں رو رو آکھن کنبدی پئی خُدائی جھوٹھ نُوں اِنج لشکاؤ ایتھے جھوٹھ وی سچ ہی جاپے لالچ پِچھے بُھلدے جاؤ سارے مامے چاچے سِر تے ٹوپی مونہ تے داڑھی رکھ کے کُنڈی لاؤ فیر مجال اے تُہانوں کوئی جگ تے مندا آکھے ہر مچھی مُڑ پھس جاوے گی سمجھ کے جال چنگیرا ایتھے تاں بس جال نیں ویہندے گُھرِیاں والا چنگا اِک دو نعتاں جِتھے جاؤ اوتھے پُج سُناؤ جیہڑا اُنج نہ پھسدا ہووے آیتاں ویچ پھساؤ ووٹاں دے دِن لوکاں اگے ہڈِیاں دبھ کے پاؤ جیہڑی ہڈی مونہ نہ پاوے گولی نال ڈراؤ اپنے وانگوں مال وکاوُ ایہناں پکڑ بناؤ راکھیاں تائیں نال رلا کے جُھرلو فیر چلاؤ اسیں ہاں پاکستان دے راکھے دبھ کے رؤلا پاؤ پتہ وی لگن مول نہ دیوو سبھ کُجھ کھاندے جاؤ اِیکن جگ دے اندر اپنا مال ودھاندے جاؤ

اِک ون دی ٹھنڈی چھاں ڈھولاآ کرِیے بَیٹھ نیاں ڈھولا تُوں خُشیاں سارِیاں میتھوں لَے مَیں دُکھڑے جھولی پاں ڈھولا تُوں پھڑ لَے میری بانہ ڈھولا پئی آکھے مست چنانہ ڈھولا تیرے چن ورگے اِس مونہ اندر مَیں چُوری کُٹ کا پاں ڈھولا مُڑ تیرے ہتھوں لَے لَے کے مَیں پکیِاں پیلوں کھاں ڈھولا عُمراں دا سنگ نِبھاہویں گا اج پکی کرکے ہاں ڈھولا اِس دیس دی سوہنی مِٹی نُوں مَیں چُم اکھیِاں تھیں لاں ڈھولا اِس سُندر مُکھ دے ہاسے نُوں اج دیواں کیہڑا ناں ڈھولا اِک ون دی ٹھنڈی چھاں ڈھولا آ کرِیے بَیٹھ نیاں ڈھولا

اِک کہانی دَس جاندا ہر ہسن والا مُکھڑا بھانویں لکھ لُکا وے کوئی اپنے دِل دا دُکھڑا

تیرے غم توں ہدھار لَے لَے کے ہٹ سوچاں دا جد توں پایا اے چارے پاسے ہنیر دِسدا اے چانن منگواں جدوں دا لایا اے

بندو دی فجرے شادی اے اُس رو رو رات گُذاری اے اُس جِت کے بازی ہاری اے کیہ جگ دی ساکا چاری اے فضلُو نال ویاہ اوہ چاہندی سی پئی ہسدی وقت ٹپاندی سی سوچاں دے محل بناندی سی اوہ درباراں تے جاندی سی اوہ جاکے روٹ چڑھاندی سی پئی دِیوے نِت جگاندی سی فضلو دا نام دھیاندی سی تے اپنا سیِس جُھکاندی سی پئی من دی کوٹھی ڈھہندی نُوں اوہ تھمّیِاں دیندی جاندی سی بُلّیاں تے جندرے وجّے سن گلّ دِل دی کر نہ سکدی سی اوہ فضلو ولّے ویہندی سی تے تھوری تھوڑی جھکدی سی پرمونہوں بول نہ سکدی سی اوہ ہیرے رول نہ سکدی سی فضلو دے ماپے آہندے سن ِبندو دے ماپے ماڑے نیں اوہناں داج داؤن کیہ دینا ایں جو روٹی دے ونجارے نیں اساں بڑِیاں آساں لایاں نیں آساں دے محل اُسارے نیں تینوں چنگے گھر ویاہواں گے کوئی لبھ کے اپنی مرضی دی سوہنی جیہی کُڑی لیاواں گے مرضی دا ڈھوہ ڈھکاواں گے پر فضلو نِمھوں جھاناں ایں اوہ آکھے وقت ونجانا ایں مَیں بِندونال ہی وسنا ایں اوہدے نال ویاہ کرانا ایں دونہاں نُوں مِلنوں ڈکن لئی ایہ کِس نے سوچ اُساری اے کیؤں دِھیاں پُتر ڈنگر نیں کیؤں گھر وِچ ٹھانیداری اے

ہرنی ورگِیاں اکھیاں اندربُک بُک اتھرو تک کے اِنج لگے جوں ساری دُنیا اوہناں دے وِچ رُڑھدی جاوے

سجناں تے وَیرِیاں دے اندرونڈی گئی اِنج ذات نمانی جویں نیاز دے چؤلاں تائیںکھوہ کھوہ کھاون بال ایانے

ٹُردیاں تائیں کدی کویلا کُجھ نہیں کہندا اوہو ماریا جاوے جیہڑا راہ وِچ بہندا اپنے آپ تے مونہ وِچ بُرکی کدے نہ پَیندی اوہو جیندا دُکھاں نال جو ایتھے کھہندا

ایہناں سُندر رُتّاں اندر ایہناں سوہنیاں مُکھڑیاں اندر اُچیاں اُچیاں کوٹھیاں اندرلمّیاں لمّیاں کاراں اندر میرا کیہ اے اِکو ہؤکا اوہ وی جیہڑا من مرضی نال بھر نہیں سکدا جو چاہناں سو کر نہیںسکدا

لکھاں مِلے تے لکھاں وِچھڑے دِل ہالی ترہایا اے اوسے دی من ٹُردا جِس نے اِسنوں گلّیں لایا اے اوسے اُتے موہت ہے ہویا جِس نے ہس وکھایا اے پتہ نہیں اِسدے اندر مالک کیہ کُجھ وکھ لُکایا اے من دا جندرا کدی نہ کُھلّیا زور بتھیرا لایا اے

اوناں تیکر ہوندا رہسی لوکاں نُوں اندھراتا جِنّاں تیکر عقل فِکر دے دِیوے نہ کوئی بالے جِنّاں تیکر سوچ سمجھ کے پَیر نہیں پُٹدے ہالی اوناں تیکر دانداں تائیں وجدے رہسن پھالے

دے کے چیِر ہتھاں وِچ کامل محنت دے لیکھ لکیِراں ہتھیں آپ بنا لئیے طاقت والے وڈھے وڈھے بُتاں نُوںموڈھے چا کے اپنیں ہتھیں ڈھاہ لئیے اوناں تیکرظُلم ہنیرا مُکنا نہیں جد تائیں نہ سُورج آپ چڑھا لئیے کلّے کلّے سارے مارے جاواں گے آؤ سارے ہتھ ہتھاں وِچ پا لئیے اُچے کوٹھے اِنساناں توں کردے دُورآؤ رل کے کچّیاں کُلّیاں پا لئیے

ہتھاں اندروں لیکھ لکیِراں لبھناں واں طوطیاں کولوں اپنی قِسمت پُچھناں واں جیہڑے میرا بوہل پوا کے لَے گئے نیں اوہناں ساہویں ڈردا بول نہ سکناں واں

سُکھ دِیاں رُتاںوِچ جیہڑا نال بندے دے رہندا ظُلم دی شِکر دوپہر نُوں تک کے اوہ سایا نٹھ جاندا

اوہدی اکھ وِچ اتھرُو ویکھے لکھاں نیر وگائے عُمراں کُھوہ نَیناں د ا جُتا پرنیناں ترہائے نِکے ہوندیاں دے ہاسے نُوں کیہڑا موڑ لیائے

سُکھ دا چانن چار دیہاڑے دُکھ دی رات لمیری

کالی بولی رات دے اندر پتہ نہیں اپنے آپ دے تائیں ڈر کیؤں آون لگ پَیندا اے ڈر کیؤں آون لگ پَیندا اے

کِھچ کے بدِھیاں ہوئیاں تاراں سُکے وانس دی لکڑ اُتے اُنگلی وجن پاروں اوہو گیت ہِجر دے گاون اپنی مجبوری دے قِصے رو رو پئیاں سُناون

کالی بولی رات دے اندر چانن لان توں پہلوں سارے اپنے اپنے مناں دے اندر پیار دے دِیوے بالن سِکھو

اوناں تیکر بدل نہیں سکدی رانجھے دی تقدِیر جِنّاں تیکر کھوہ نہیں لیندا سَیدے کولوں ہیر

میری دھرتی سبھ دی دھرتی سبھ دی دھرتی میری دھرتی دھرتی اپنے سبھ پُتراں دا ویکھو مان ودھاندی اے پُتراں دا ورتا را ویہندی بنجر ہوندی جاندی اے

چن دے کولوں چانن لَے کے جِس نُوں رب بنایا سی مست حجابی اکھیاں اندر ویلے کجلا پایا سی لال گُلابی ہوٹھاں اُتے ڈُبدے سُورج لالی لائی مِٹھڑے بول سن اوہدے جیکن کھاندے ہوئیے کھنڈ ملائی اوہدی چال سی ہرنی ورگی اوہدے وال قیامت لگدے اوہدِیاں باہواں اندر مینوں عرش تے فرش ولھیٹے لگدے پھیر دی جاندی سی ہر پاسے نَیناں دی تلوار کل ڈِیگرنُوں جاندی ویکھی اِنج دی اِک مٹیار

لوکاں دے دِل توڑن والے درد جُدائیاں موڑن والے اللہ کرے کدی ایہ سوچن کوٹھے ڈھہ کے بن سکدے نیں شیِشہ ٹُٹ کے جُڑ سکدا اے پر دِل جے اِک واری ٹُٹ جاون پرت کدی وی جُڑدے نہیںپرت کدی وی جُڑدے نہیں ہیٹھ پُلاں دے لنگھے پانی پرت کدی وی مُڑدے نہیں

نھیری رات دے پاندِھیاں تائیںکُجھ وی نظر نہ آوے نہ اوہ اپنیاں تائیں پچھانن نہ ای کوئی پرایا نہ اوہ ٹور کِسے دی جانن پَینڈے نھیرا پایا ایسے لئی تے نال کھلوتے بندیاں کوں گھبراون ایہ وی نہ کوئی ڈاکو ہووے ایہو ای سوچی جاون اِکدوجے دی جِنّاں تیکر ہو نہ جائے پچھان اوناں تیکر راہواں دے وِچ رُلدے رہن اِنسان

امرت جیون جے کر لوڑیںخُشبواںتے چھانواں ونڈ سُکیاں رُکھاں تائیں لوکی مُڈھوں رکھ کے وڈھ دیندے نیں

گئی جوانی مُڑ نہ پرتی ترلے لکھاں پائے ساون ماہ دے بدلاں وانگر نَیناں مینہ ورسائے پر ازلوں ترہائے پر ازلوں ترہائے سوچاں میرے من دے اندر جیہڑے شہر وسائے اوہدے جاں توں مگروں ویلے اِک اِک کرکے ڈھاہے ہُن تے سانوں اِنج لگدا جُوں کُوڑ پواڑے پائے

ہر مُکھ وِچ جد اپنا مُکھڑا نظرِیں آون لگے جیون پَینڈا اوسے ویلے سؤکھا سؤکھا لگدا اے

احساس تے قدراں جیہڑی وسوں دے اندروں مر جاون بندیاں دے قد ماپن دے لئی دؤلت دے گز ہوون اِک پاسے پئے مردے ہوون روٹی باہجھوں بندے دُوجے پاسے کُتیاں دے لئی اے سی کاراں ہوون جیہڑی وسّوں دے وِچ چھاون ظُلم دے گُھپ ہنیرے جِس وسّوں وِچ بندے نِت ای نِکّے ہوندے جاون جِنّے مرضی جتن کما لئو اوہ وسوں نہیں بچدی انہونی سبھ لیِڑے لاہ کے اوڑک اوتھے نچدی

پتہ نہیں چِٹّے اندر کیؤں ودھ دے پئے ہنیرے اساں تاں رب کولوں سی منگے سجرے سوہل سویرے

جِس دِن پوری دھرتی اُتے کوئی نہ بُھکھا ننگا ہوسی جِس دِن کِسے وی سِر اُتے نہ ظُلم دھروہ دا ڈنڈا ہوسی جِس دِن وکنی بند ہو جاسی پَیسیاں بدلے انکھ تے عِزت جِس دِن سچّیاں گلّاں ہر کوئی پریہ دے اندر کر سکے گا ہر دوسی دے کول کھلو کے اُس ولّ اُنگل کر سکے گا بھلے مانس دی گلّ ہووے گی جِس دِن میری دھرتی اُتے اُس دِن اپنے گھر دے اُتے مَیں وی آزادی دا جھنڈا اُچا کرکے لاواں گااُچا کرکے لاواں گا

لکھاں گزاں دا کپڑا جیہڑا جھنڈیاں وِچ گوا دیندے او کنّی بِجلی بتّیاں راہیں ٹؤہراں وِچ ونجا دیندے او اوہو پیسے دان کرو جے کِسے نمانے ہینے نُوں روگیاں تے بُھکھ جردیاں نُوں کِسے غرِیب دی دھی وی اِیکن اپنے بوہیوں اُٹھ سکدی اے ننگیاں دا تن اِیکن ڈھکیا جا سکدا اے اِیکن رُٹھیا رب منایا جا سکدا اے

ساڈے پِنڈ وِچ کل اِک بندے مُنڈے دِیاں سُنتاں دے اُتے گاون نچن والیاں اُتے نوٹاں دا رجھ مینہ ورہایا دھن دؤلت سی بڑا لُٹایا مِٹی اندر مال رلایا اوہدے گوانڈھ متھے وِچ اِک غرِیب دی پتنی اودن گھر پَیسے نہ ہوون پاروںبال جمن دے ویلے گھر وِچ ہؤکے بھردی مر گئی سی ہؤکے بھردی مر گئی سی مُورکھ تے دانا دے اندر فرق اُچیرا کر گئی سی

سُکھ وی اپنے اندراصلوں اوہو دُکھ اے جیہڑا کِسے نُوں نظر تے آؤندا نہیں بھاویں پرآون والے ویلے اندرثابت ہوکے رہندا اے

رُٹھیاں ہویاں بہاراں کولوںکوئی تاں پُچھ کے دَسّے ڈور مُحبتی ٹُٹن دے وِچ کیہ گُناہ سی میرا مَیں تاں چانن لبھن لئی ٹُریا ساں میرے لیکھیں کِس نے لِکھیا کُوڑ ہنیرا

اِکو وار ای جد میں اوہنوں تکیا سی بہاراں میتھوں پُچھ کے ٹُرنا سِکھیا سی منزل ولّے ٹُریاں راہیں اُسرے محل منارے انبروں لتھ کے آ پیندے سن جھولی اندر تارے سارے لوکی لبھدے پِھردے اپنے پرم سہارے پر ایہ سُفنا مُکیا اوڑک سدھراں وس نہ رہیاں محل منارے ڈھہ پئے سارے ڈُبیا آن کنارے

میرِیاں سوچاں دی مہا رانی جد دی وِچھڑی ویلے دی رفتار وی مُکی پیلے رنگ بہاراں ہوئیاں چھم روندے نَین وچارے راوی گیت تیرے پئی گاندی روندی تے کُرلاندی چن وی کِسے اُبھاگن وانگوں چُپ چُپ جاپے پُھلاں مُکھ اُدھریویںچھائے کندھاں کوٹھے نِمھو جھانے کِس نُوں اپنے درد سُنانے دِلاں دے اندر بھانبھڑ مچّے کیہڑا اوہناں آن بُجھاوے اج تاں بنیا پیار ڈراوا جِس دی آس تے دُنیا جیندی ہس ہس کے اوہ اتھرو پیندی درد اُڈیکاں مندِیاں چایاں سولی رِیجھاں آپ چڑھائیاں مُڑ مُڑ چیتے دے وِچ آویںہالی تیرا ناں نہیں بُھلیا جیون ورقے تے جو لِکھیاعُمراں پہلاںنِکیاں ہوندیاں

جِنّاں تیک احساس بندے وِچ جیندا اے بندہ وی بس اوناں تیکر جیندا اے اُنج تے ہر کوئی ساہواں دی اِس ڈوری لئی عُمراں تیکر رِیجھ پیالے پیندا اے

انھی رات تے قہر ہنھیرے پسرے ساڈے چار چوفیرے اکھ جھمکّن اؤکھا ہویا نہ وس تیرے نہ وس میرے چھاں زُلفاں دے بدلاں کیتی آکے کڑکن چار چوفیرے ویلے بخشے درد گھنیرے ویلے بخشے درد گھنیرے

پُھلاں دے مُڈھ کنڈے خؤرے ایہو سبق پڑھاندے نیں اوہ خُشبواں ونڈ نہ سکن جو راہوں گھبراندے نیں

میرِیے ہیرے جے کدی مَیں رانجھا ہوندا کدی نہ ٹِلّے ولّے جاندا تیرا روگ سنبھالن خاطر اندر عِشق پکای جاندا کدی نہ کن پڑواندا تیریاں ساہواں دے اندرساہواں وانگر رچ مِچ جاندا گلی گلی وِچ مول نہ ہوندی مُڑ ساڈی رسوائی اکھیاں دے محلاں دے اندر رکھدا پیار لُکائی

تیرے نَین سمُندر ورگے میرے کول نہیں پتوار ڈرناں واں رُڑھ پُڑھ نہ جاوے میرا تیرا سُچا پیار

میرے کولوں جیون دا حق بے شک کھوہ لئو میرے کولوں میرے ساہ وی بے شک لَے لئو پر ایہ مینوں پک کراؤ میرے مگروں کوئی نہ ایتھے رووے گا کِسے نمانے دا حق ایتھے کوئی کدی نہ کھوہوے گا

جیہڑی امر سویر دی بھال اِچ اِکو اِچھیا من وِچ لَے کے وِچ نِراسی عُمراں لنگھیاںنسلاں نُوں نیں بگّے آ گئے ایسے ظُلم جبر نے ایتھے کئیاں دے لک کُبّے کیتے ماڑیاں دی تقدِیر دے ورقے جد وی پھولاں اِنج لگدا اے ہالی امر سویر نہ ہوئی ہالی صدِیاں باقی نیں

جے جیناں ایں مر مرکے وی جیندا رہو امرت جان کے ہنجواں تائیں پیندا رہو کنڈے تے بس لیِڑے پاڑھن جوگے نیں شؤق دی سوئی لَے کے سبھ نوں سیندا رہو پکی دِڑتا پَینڈے انت مُکا دیندی اے ہِمت والیاں منزل مُکھ وکھا دیندی اے

دُنیا کولوں بؤہتیاں آساں کدی نہ لا نال خیالاں کدی نہ ایتھے محل اُسار جے دُنیا تے ہسدے وسدے رہنا ایں کدی نہ آساں والا سِر تے چُکّیں بھار آساں وانگ نراساں بؤہتی واری ایتھے بندے تائیں ویلیوں پہلاں دیون مار

پگھرن مگروں لوہیا پانی بن جاندا اے نیویں پاسے راہواں لبھن لگ پیندا اے دُنیا تے بس سختی توڑ گواندی اے نرمی لِفن دے پینڈے اوڑک پاندی اے

سدھراں دے انکھِیلے موسم رُوپ بدل کے آؤندے دِل دی باری اندروں رہندے لُک لُک جھاتی پاؤندے دِل دے ڈھٹھے محل منارے ویکھ پِچھانہ مُڑ جاندے پرت نہ آندے پرت نہ آندے

رت نُوں پی کے ڈنڈ وکھاوندی لال ہنیری پتہ نہ لگداکِدھروں آئی کِدھر چلّی ایہدے اندروں مینوں اپنی رت دی باشنا آوے میری رت دا توپا توپا پی کے ایہنے میرے جِسم دا انگ انگ وڈھ کے ایہنے عیِد منائی اے ہالی وی ترہائی اے

تُوں سجناں جد کول سَیں میرے رب وی میری نیڑے ہوکے سُن دا سی تیرے جان توں مگروں تے ہُن تاںاِنج لگدا اے فریاداں دی پنڈ دے بھار نُوں جوکھن والا میرے درد گھٹاون والا میرے درداں دے بھار نُوں ویکھ کے لگے اکّیا ہویا رب وی میتھوں مونہ موڑ گیا اے سارے رِشتے توڑ گیا اے

چِنتا دی بھٹھی وِچ تپدے ہاسے اج مڑاسے ہوے سُکھ تے چَین نہ لبھدے کِدھرے جیون اندر درد گھنیرے جیون دے ہر پاسے ہوے جیون کُوڑ دلاسے ہوے

سوچ محل دے پِچھلے پاسے ظالم دُکھڑے وسدے پِچھیے وی تاںسوچاںبارے مول خبر نہ دسدے ہر پَینڈے نُوں ادھو رانا کردے جاندے جے ہسیے تے روون لگدے جے روئیے تاں ہسدے

میرے لیکھ نکرمے ویکھو وانگ شرِیکاں کار کماندے وکھری مت سکھای جاندے نفرت کندھ بنای جاندے اوہدے ویہڑے جھاتی پانوں ورجی جاندے دُنیا اندر لیکھوں ہینے ایکن اپنا جھٹ ٹپاندے پانی دے تھاں اتھرُو پیِندے روٹی دی تھاں ہؤکے کھاندے

مجبوری دے پینڈے پاروں تھوڑ سیاپے جر جر کے مَیں ایناں نِکا ہو چلیاں واں جِنّاں کُو اوہ بال ایاناں جیہڑا بس چوانی لَے کے رونوں اِکدم ہٹ جاندا اے ہنجواں اندروں ہسن لگدا اے دِل دِیاں گلّاں دسن لگدا اے

تاج محل تاں سُفنیاں اندر بن سکدا اے رِیجھاں راہیں آس دا تنبو تن سکدا اے پریم کہانی نُوں صدِیاں دا جیون دیون لئی شہنشاہواں دا جبر کُلہناں کِتھوں لبھے

تاراں دِل دِیاںٹُٹ دِیاں جاون اِک اِک کرکے سدھراں من وِچ مردِیاں جاون اِک اِک کرکے رِیجھاں سارِیاںمُکدِیاں جاون اِک اِک کرکے پر سوچاں دے محل دے اندرکِھڑیا ہویا پیار دا پُھل اج وی پیا خُشبوواں ونڈے جِسراں تیرے ہوندیاںونڈدا ہوندا سی

جیہڑی حق پچھانن جوگی ہو جاوے اوہ قوم مُڑ حق منگناں وی سِکھ لَیندی اے

احساس مرن دا بندیاں تائیں جیوندیاں رکھدا اے جیکر ایہ احساس نہ ہووے بندہ ہور وی چھیتی مردا اے

نیوُناں اؤکھا راٹھاں تائیں جیوں نٹھناں وریاماں جیہڑی قوم اِچ ایہ نہیں جمدے رہندی وانگ غُلاماں

پَیرِیں پئے سنگلاں نُوں سمجھاںمَیں اپنی جاگیر بُھکھ تریہ بیماری تائیںمَیں سمجھاں تقدِیر پَیراں اندر تاں ہی رولاںاپنی ہی تصوِیر

قطرے دے لئی لکھاں خطرے جد تک کلّا ہووے وِچ سمُندر جد رل جاوے ہاٹھاں بنھ کھلووے

دریاواں دے روڑھ دے اگے چڑھ کے بچناں سِکھو اپنا حق پچھانن دے لئی لڑناں نچناں سِکھو جِنّاں تیکربال نہ رووے ماں وی دُدھ نہیں دیندی ہُن تے ازلی دھاڑوِیاں توںحق نُوں منگناں سِکھو

بُھکھ تریہ تے جر لاں گا پر سبھ دے سنگ جِتی بازی ہر لاں گا پر سبھ دے سنگ مرنا پیا تے مر لاں گا پر سبھ دے سنگ مینوں بُھکھیاں چھڈ کے آپ جے کھاؤ گے اِک دِن میرے ہتھوں ای مارے جاؤ گے

باتشاہواںدے اُچے اُچے قِلعیاں تایں ماڑیاں تایںتسیہے دے کے مارن دے لئی اُسرن والیاں تھانواں تایں چؤدا ں چؤداں گھمانواں اندر بنیاں ہویاں باتشاہواں دِیا ںترِیمتاں دِیاں قبراں تایں اپنا وِرثہ اتے وراثت منن والیو سانوں ایہ وی دسدے جاؤ اوہناں شاہواں بُھکھ مردی جنتادی خاطر کیہڑی یادگار بنوای

کِسے جوان کُڑی نُوں پھڑ کے اُچی سیٹ دے لالچ خاطر جاں مُڑ دھن دؤلت دے بدلے بُڈھڑے نال ویاہ دیون نُوں کیہ مَیں شرع شریعت آکھاں جاں مُڑ آکھاںدھکا شاہی

اوہدے پیار پراندے تھلّے بجھی ہوئی اِک کُنجی ہاں مَیں

جدوں وی تیرا ناں لیناں واںاِنج لگدا اے ہِجری شِکر دوپہراں اندر امروں وسدے قہراں اندر تھوڑدے سیکیِں سڑدا جُسہ اِکدم ٹھارُو رُت دے اندرٹھرجاندا اے ازلوں سکھنا پیار پیالہ بھر جاندا اے

مَیں سُفنیاں دا ہاں اوہ مُسافر جو تھوڑ رُتاں دے زرد پہریں اُداس جُوہاں چ ننگے پَیرِیں پیار بُھکھاں چ سفر کرناں مُحبتاں دی دومیل اُتے مَیں وَیر سُولاں دا ہار پاکے تروٹکاں دی مَیں لار جرناں مَیں نُوں مَیں دے صندُوق پاکے مَیں جندرے وٹی دے مار دیناںروکے جِتناں مَیں اُسدے روسے تے اوہنوں ہاسے چ ہار دیناں مَیں اُلفتاں دا ہاں اوہ بپاری جو سوہنیاں دے بازار جاندا اے جو مہنگے سؤدے وی پیار بدلے سستے بھاہ وِچ ای ہار جاندا اے خیال وستی دے رُکھاں تھلّے مَیں اوہدے والاں تھیں پینگھ پاناں مَیں آپے جِتناں اُداسیاں نُوں تے آپے چانواں نُوں ہار جاناں برہوں پَینڈے دا بھٹھ تا کے مَیں ہِجر بھٹھی چ دانے بُھناں مَیں پُھل وستی دے وِچ جاکے کنڈیاں دی ہی چون چُنناں اسیل رُتاں دا اڑب پاہرو مَیں سُتے سُفنے جگا کے لنگھناں پیار وستی دی ہر گلی چوں مَیں آساں دی کھلّ لُہا کے لنگھناں ہنیر راتاں اُداس فجراں مَیں پیار پنّیاں تے آپ اُکراں مَیں نُوں مَیں دی ہی کھیڈ لاکے لانبھے کھل کے مَیں آپ ہسناں اُداس مُکھڑا تے تھل لگُوناںہے تپ ترامے دے وانگ ہویا اکھ دے اتھر قطار بن کے اگے پِچھے نیں اِنج ٹُردے جویں اوہ اُوٹھاں دی پال ہووے جو پُنّوں لے کے ٹُردے ہوے سسی دی جوہ دے کول کرکے نشان پَیراں دے پاندے ہوون مَیں اکھ وستی چ آپ وسّاں تے دھاری کجل دی آپ بنناں مَیں آپوں ہساں تے لار لانواںمَیں آپوں رُساں تے کنڈ ولاواں مَیں درد رُتاں دی لوڑے جمیاں مَیں چیک پَینڈے ہی کردا جانواں اپنے ہنجاں دے وہن اندر روز راتیں مَیں تاری لانواں مَیں نَین ساگر چوں پیار منگاںمَیں اُس توں دُکھڑے ہُدھار منگاں تے نرگساں دا خُمار منگاںمَیں پیار مستی ہنگال دیواں مَیں دِیوے اُلفت دے بال دیواںمَیں بانجھ دھرتی تے پُھل کھڑاواں تے پیار پتھراں چ اکھ اُگاواںمَیں کجل دھاری چ منگھو چاراں تے نَین وستی چ جگ وساواں مَیں دے واڑے نُوں اگ لاکے مَیں نبّے اُتے کھلوکے ویکھاںساں ہس کے رویا تے رو کے ہسیا مَیں آپوں ساون دی رُت بن کے مَیں اپنی بلدی جُوہ تے وسیا تے تُوں ہی تُوں دی جاگیر ویکھی تے اِنج لگیا مَیں جِت آپے مَیں ہار آپے مَیں پُھل آپے تے خار آپے مَیں وَیر آپے تے پیار آپے مَیں ککھ آپے تے نار آپے مَیں میل آپے تے لار آپے مَیں نگد آپے ہُدھار آپے مَیں کِنگ آپے مَیں تار آپے مَیں کِنگ آپے مَیں تار آپے

آؤ سارے مُحبتاں دے سفیِر بنیے تے اُلفتاں دی لکیر بنیے تے رل کے ٹُریے قطار بن کے تے وَیر جُوہاں لئی پیار بن کے آؤ سارے جہان اندروں ایہ وٹّاں بنّے مُکا کے ٹُریے ایہ وَیر نفرت تے درد لانبو ایہ پیار اتھرِیں بُجھا کے ٹُرِیے آؤ سارے سُکھ دی وستی مُڑ وسایے تے پیار پایے وَیر ونڈاں دی کنگ مُکایِے وَیر ونڈاں دی کنگ مُکایِے آؤ سارے ایہ پیار مُرلی دا راگ گایِے کٹھے بہیے تے کٹھے رہیِے اِک چنگیر توں روٹی کھایِے تے رل وکھایِے آؤ سارے ایہ بمب اسلحے مزائل سارے پھڑ سمُندراں دے وِچ وگاہیے سُکھ دھرتی وِچ سُکھ بیجیِے سُکھ وستی وِچ پیار اُگایِے آؤ سارے پیار پگاں نُوں مُڑ وٹایِے تے پیار پایِے آؤ سارے نفرتاں دے اُچ منارے ڈھاہ کے ٹُریِے ایہ وَیر جُوہاں چ پیار ہاسے کِھنڈا کے ٹُرِیے آؤ سارے جگ دے واسی ہتھاں دے وِچ ہتھ پاکے نَیناں دے وِچ نَین پرو کے ظُلم دی راہ دی کندھ بنیِے رنگ نسلاں تے دھرم جھیڑے پیار پوچے چ رنگ دئیے اِک ہوکے تے اِک بن کے پیار دھرتی چوں اِک ہوکے پیار سبھناں نُوں منگ دئیے آؤ سارے وچار کریِے ایہ وَیر جنگاں تے اینے اسلحے ایہ بندیاں تائیں کیہ نیں دیندے ایہ بندیاں نُوں مُکائی جاندے تے پیار وستی نُوں ڈھاہی جاندے وسیب اندر تریڑاں پاندے آؤ سارے جین سِکھیے اِکدُوجے دی اکھ چوں اتھرو چائیں چائیںپین سِکھیے ایہ نفرتاں دا سفر مُکائیے تے پیار کوٹھے مُڑ وسائیے اُجڑے پُجڑے جہان اندرسہج وسن رواج پایئے پیار پایے پیار پایے پیار پایے پیار پایِے

اکھ تیری دا تخت حظارا مینوں جنگ مگھیانہ جاپے رنگ پور اوڑک لُٹیا جاناں عاشق اؤجھڑ جُوہیں سراپے

آؤ سجنوں بُھلیے وَیر تائیں مُڑکے سجّرے پیار دی گلّ کرِیے مِٹی پاوِیے گلّاں پرانیاں تے مُڑکے سانجھ وچار دی گل کرِیے وَیر نفرتاں امن دے ہین وَیری ایہ تاں ایکتا پیارنوں کھا جاندے آؤ اپنے دِلاں دے وِچ کرکے کِسے وجدی تار دی گلّ کرِیے نیڑے وسدیاں رسدیاں وَیر کاہدا پَینڈا دِلاں چوں ہُن مُکان سُکھیے ہتھیں اپنیںآپ جو توڑیا سی اوس پُھلاں دے ہار دی گلّ کرِیے ساو پُنا جہان وِچ ناں کڈھے بھنڈے جاوندے اڑب جہان اندر صدِیاں تیک جو ہسکے چاوندے رہے اوس پریم دے بھار دی گل کرِیے بُلھے وارث تے نانک دی اِک بولی پیار وسدا باہو دے بول اندر سوہنی صاحباں تے ہیر دے وانگ سُندر کِسے دھرتی دی نار دی گل کرِیے کرنا سِکھیے پرت احسان ایتھے بیراں ڈُلھیاں دا ہالی وِگڑیا کیہ امرت ہٹیوں پیار خرید نے نُوں کِسے تُلھے گھمیار دی گل کرِیے دھرتی کُوکدی پیار اساڈڑے نُوں رتا رنگ پنجاب دے پانیاں دا سوہجھ دھرت دا ونڈاں نے ونڈ دِتا ہُن نہ کدی وی کھار دی گل کرِیے دارے بَیٹھکاں وِچ نیاں ہوندے پریہا پیار والی جِتھے سجدی سی پِڑ ہیر دے بجھدے رات ساری مُڑ کے اوس دربار دی گل کرِیے چیمے چٹھے تے باجوے دُونہیں پاسیں اِکو نسل اندر دسو وَیر کاہدا رل بَیٹھیے پریہ نیاں اندر ہُن نہ تیر تلوار دی گلّ کرِیے

مَیں دِل بن کے دھڑکناں چاہناں تھوڑِیں پُنّیِاں آساں اندر پیار سرِیری لاساں اندر اوہدی اکھ پٹاری اندر سوچ محل دی ناری اندر رانجھیاں اندر ہیراں اندر اوہدی اکھ دے تیراں اندرزُلف دِیاں زنجیراں اندر سانجھاں اندر سیِراں اندرمَیں دِل بن کے دھڑکناں چاہناں

ازلوں جیون پَینڈے ٹُریاہالی پندھ نہ مُکے ونڈاں مینوں کھیروں کھیروںکر چھڈیا اے نفرت والی سُولی چاڑھ کے کدی پروہتاں آکھے لگ کے مُڑ مُڑ سیس نواواں کدی برہمن آکھے لگ کے اگ وِچ سڑدا جاواں پادرِیاں دے آکھے لگ کے سُولی گل وِچ پاواں مُلاں آکھے لگ کدی مَیں قبریں پیندا جاواں اپنے نھیرے من دے اندر ہالی جھات نہ پای میری ہوند تاں اج وی پِھردی نفرت جھنڈے چای

عُمراں لنگھیِاں راہواں اندر یاد تیری نے ایسا سُندر رُوپ وٹایا میتھوں وِچھڑیا میرا آپا ہالی تیکر پرت نہ آیا

اکھراں اُلفت دے پُل بنھے لیکی پیار کہانی اکھر میرے ہان نیں سجنو مَیں اکھراں دا ہانی اکھراں اندروں سِم سِم نِکلے چاہت پیار سویرا اکھراں اندروں دِس پَیندا اے اوڑک پیار گھنیرا اکھراں راہیں ڈُلھ ڈُلھ پَیندا مانسراں چوں پانی اکھر میرے ہان نیں سجنو مَیں اکھراں دا ہانی اکھراں دے مُڈھ ساوِیاں ولّاں اکھراں دے مُڈھ کنڈے اکھراں نفرت سنگل توڑے اکھراں رِشتے گنڈھے تاناں پیٹا جوڑ کے اکھراں تن لئی پیار دی تانی اکھر میرے ہان نیں سجنو مَیں اکھراں دا ہانی اکھر اُسدے مونہ دے موتی اکھر تیز کٹاراں اکھراں راہیں جِت دے لوکی اکھر دیندے ہاراں اِک اِک دانہ کٹھے ہوکے اکھر بن دے مانی اکھر میرے ہان نیں سجنو مَیں اکھراں دا ہانی کِکراں دے مُڈھ پھلیِاں وانگوں اکھر کِھلّرے پُلّرے اکھر پھلیِاں بیرِیاں وانگوں پانی ولّ نیں اُلرے اکھر لاڑے اکھڑ وؤہٹی اکھر پریم کہانی اکھر میرے ہان نیں سجنو مَیں اکھراں دا ہانی اکھراں اُلفت دے پُل بنھے لیکی پیار کہانی اکھر میرے ہان نیں سجنو مَیں اکھراں دا ہانی

مَیں پانی دا جایا لوکومَیں پانی دا جایا ازلوں میری ڈانجھ نہ مُکّی پانی تے تر آیا پانی میرے سجّے کھبّے پانی ہیٹھ تے اُتے پانی باہجھوں پُھلاں ورگے بُلّ نیں سُکّے سُکّے مشکاں پاڑھن دے لئی کل سی مَیں ہی تیر چلایا مَیں کھوہاں تے قبضے کیتے دریاواں نُوں ونڈاں نفرت رُکھ دی چھانویں بہکے نفرت چھوہیِاں چنڈاں مَیں مایا دا پُتر بنیاں میری باندی مایا مَیں کھوہیاں چوں پین نہ دیواں نالدیاں نُوں پانی مَیں ہی لیِکی دھرتی اُتے نفرت وَیر کہانی دھرماں دی ونڈ ویکھو مینوں کیہڑی چاٹے لایا تھلّیوں سانجھے سارے سومے اُتّوں ملّاں ماراں اپنیاں تھوڑاں کولوں جِتّاں تھوڑاں کولوں ہاراں کُوڑ فریبی رِشتے سارے دُنیا اندر گنڈھاں اپنے آپ توں نفرت کرکے نالدیاں نُوں بھنڈاں اج میرے توں ڈردا پِھردا میرا اپنا سایا مَیں پانی دا جایا لوکو مَیں پانی دا جایامَیں پانی دا جایا لوکو مَیں پانی دا جایا

وِچھڑن مگروں میرے لیکھیِںبھانویں نِرے ہنیرے نیں مُڑ وی امرت ہاسے اُسدے میرے چار چوفیرے نیں

پؤنی صدی دے اندر سجنو جو کُجھ اساں کمایااے گؤہ کرِیے تے جاپے ایہو بؤہتا کُجھ گوایااے حقداراں دے حقاں اُتے بے حقیاں دِیاں مَلّاں پہلے دِن توں بگھیاڑاں نے پایاں شیراں دِیاں کھلّاں چھبّیاں ورہیاں مگروں ادھا پاکستان گوایا شرم تے دُور دی گلّ اے سانوں ذرا خیال نہ آیا وڈی چیرا کھوہا موہی ساڈا نِت ورتارا پؤنی صدی دے اندر نہ کوئی کیتا چنگا کارا دونہ قوماں دے نظرِیے تائیں ایہناں آپ مُکایا اِک رات چ پاکستان دا بنگلہ دیش بنایا دُوسریاں لئی جنگاں لڑدے ازلوں پھاوے ہوئے اسیں جدوں وی موئے ہاں بس سجناں ہتھوں موئے ستّیں ویہیں سؤ تگڑے دا کیہ احسان سُناواں حاکماں ساڈا کُجھ نہ چھڈیا کہندا وی گھبراواں

نھیرے رنگے دِیویاں سانوںاِنج دا کوہجھا چانن ونڈیا جیہناں نھیرا ہور ودھایا سانوں ساڈے چار چوفیرے کِدرے چانن نظر نہ آیاکِدرے چانن نظر نہ آیا

ادھی صدی دے پندھ دے اندرجِس نوں لوکی کہن آزادی ایس آزادی دے دُھر اندروںمَیں آزادی لبھدا لبھدا پھاوا ہویاں تھکیا وی آںآزادی دے پہلے دِن ہی لکھاں لوکاں جان گوائی عِزتاں بیلے جنگل رُلیاں ساوی دھرتی رتّے رنگ سی ہوئی مُڑکے جھوٹھ تے سچ دا فرق ہے مُکّا وڈھی چیِرا عام ہے ہویا بندہ جِنس بازاری وانگوں گلیاں وِچ نیلام ہے ہویا ہے رجھ کے لُٹیا لُٹیریاں نے چانن رنگے ہنھیریاں نے ایسے دھکے شاہی پاروں سی ادھے لوکی ناراض کیتے تے چھبّیاں ورہیاں دے دیس تائیں لکوں وڈھ دو پاٹ کیتا ادھا سرِیر کول ساڈے تے ادھا پرانہ وگاہ کے سُٹیا رہندے دیس دا ناں وی مُڑکے اوہو رکھیا جو پہلوں ہے سی ایتھے لوکاں ہے اپنیاں تائیں رجھ کے لُٹیا تے رجھ کے کھاہدا نہ سچ ایتھے نہ پیار ایتھے نہ امن ایتھے نہ سار ایتھے نہ دِین ایتھے نہ دھرم ایتھے نہ شرم ایتھے نہ کرم ایتھے جے سچ کہوِیے تاں پھانسی مِلدی جے جھوٹھ کہوِیے تاں بلّے بلّے حقّاں والے بے حقّے ہو گئے تے گولے سارے نیں یکّے ہو گئے سی جِس مذہب لئی آزادی منگی اوسے مذہب دے لوکاں تایِں نمازاں پڑھن لئی وی راکھیاں دی ہے لوڑ رہندی مسیِتاں اندر بنب نیں چلدے تے بندے مردے جھوٹھ ایتھے کمال ہویا اے تے سچ دا مندڑا حال ہویا اے اِنج لگے جُوں شہراں اندر ہے جنگ لگی ہفڑا دفڑی چارے پاسے گولیِاں دے مینہ ورہدے ویکھاں بے گُناہے مردے ویکھاں اپنے گھراں دِیاں کندھاں اندر سوہنے جیون ہردے ویکھاں ایتھے اِنج دے لُٹیریاں دا ہے راج ہویا تے سچ ہے اپنی مؤتے مویا ایہ منّاں آزادی مِل گئی اے پر ڈاکواں تے لُٹیریاں نُوں تے اُکہے فصلی بٹیریاں نُوں تے راتاں رنگے سویریاں نُوں پربھلیاں تایں مِلی آزادی کدی جے ایتھے مَیں وی لِکھاں گا گیت اوہدے تے گھر تے لاواں گا جھنڈے اُچے

امر صلیبے جو وی چڑھیا اے عیسیٰ ؑ بن کے لتھا اے

اوہدِیاں یاداں دِل دے اندرکُکرے بن کے رڑکن سدھراں رِیجھاں آساں تھوڑاںبدلاں وانگوں کڑکن

اوہدی تکنی جو کُجھ دِتا اے سو کُجھ جگ نُوںونڈ دا پِھرناں

اوہدے لارے وی تاں مینوں اوہدے وانگوں جان توں مگروں لمّیِاں لمّیاں لاراں لا گئے

اوہدے ورگا جین جے لبھے اُس توں لکھاں جیون واراں مرکے اوہدے ہاسے جِتّاں اوہنوں جِت کے آپوں ہاراں

پیار دی اکھیوں کِردا چانن ہس ہس جھولی پاناں واں مُڑ وی اپنے اندرو اندری کاہنوں ٹُٹ دا جاندا واں

اوہدی اکھ چوں کوسے اتھرُوجدوں وی ڈھلدے تکّے نیں وڈھیاں وڈھیاں جِگریاں والے دِل نُوں سانبھ نہ سکّے نیں

اوہدی اکھ دا چانن مَینوں اج وی اِیکن لگدا اے جیکن ات ہنیرے اندرپیار دا دِیوا جگدا اے

فِکروں کُھنجے لوکاں مینوںاِنج دی راہے پایا نہ مَیں منزل اُتے پُجیا نہ مُڑ گھر نُوں آیا

تیرے ورگا مُکھڑا تک کے رب دے سوہجھ دا چیتا آؤندا اے

ہور تاں کُجھ نہیں جاندا میرا اوہدے وِچھڑن مگروں مینوں کلّیاں رہن دا ڈر کھاندا اے

جد وی کلّم کلّیاں راتیں کُھوہ نَیناں دا جُتّا مَیں ہنجواں دے ہرقطرے اندراوہدے ہاسے اوہدی مُورت تک کے مُڑ نہیں سُتا مَیں جاپاں پیا وگُتا میں

اوہدے گھر دے سبھو رستے میتھوں پُچھدے سوہجھ کہانی

جد وی تینوں دب مَیں ویہناں تیرے اندروں رب مَیں ویہناں

میرے سجناں جد وی پھولے میرے پیا ر دے کھاتے اوہناں دے وِچ لِکھے پئے سن تھوڑاں تے جگراتے

اپنے آپ توں وِچھڑن مگروں ہِجر دا مؤہرا پھکنا پَیندا اے اپنے آپ تے آون والا ہاسہ ڈک کے رکھنا پَیندا اے

چِردی گل اے نِکیاں ہوندیاں اِک انجانے پِنڈچوں لنگھدیاں آساں وِچ ولھیٹیا ہویا شہد گُڑے تھیں چوکھا مِٹھا اِک الہڑ مٹیار دے مونہ چوں سہج سبھاہی ہؤلی ہؤلی کرِدا ہاسہ اوہ کُجھ دے گیا اے جو کُجھ مینوں ساری دُنیا سارے جگ دے دھرم پُجارِیاں ساری عُمر دے وِچ نہیں دِتا

کُجھ رِشتے نیں اِنج دے ہوندے جیہناں بارے دسن لگیاں بندہ گُونگا گُونگا لگدا اے چُپ زُبانے گلّاں کردا اے اکھیاں نال کہانی دَسدا اے دِل دوات چوں ٹوبھا لا کے ہنجواں راہیں اکھر واہندا اے بات لُکاندا اے

ازلوں وِچھڑے ہاسے ہسکے چُکیاں سؤنہاں اج وی ہس کے چائی پِھرناںہر تھاں اکھیِاں لائی پِھرناں

دُور دوراڈا وسدا بھانویںفیر وی نیڑے نیڑے رہندا اے اوہدے ہتھ وِچ ڈور اے میری جد وی چاہندا تُنکاں لاندا اے

سوہجھ سودائی ہوندا اے وانگ قصائی ہوندا اے جیوندیاں مار دوے اوہ بھاویںپر اِک سائی ہوندا اے

پیڑ ہِجر دی بڑی سلُونی دُھخدی رہندی وانگر دُھونی جیہڑا جردا اے ہاسیاں اندر ہؤکے بھردا اے

جد وی کلّیاں رہ جانا واںیاداں تے ہٹکوریاں اندر جو نہ سہناں سہ جانا واں دُکھ جیون دے ٹوریاں اندر

نِکے ہوندیاں دی اِک گلّ نُوں تُوں وی سوچ کے ہسدا ہوسیں مَیں وی سوچ کے ہس پَیناں واں

پیار پٹولے جد وی ویکھاں ہنجواں دے وی ہاسے نِکلن

جد وی اکلاپے نال لڑیاں تیرے ناں توں لڑیا واں

سارے جگ دے دُکھ سُکھ بُھلے نہیں بُھلیا تے اوہ نہیں بُھلیا جِس نے میری سُرت بُھلای

ہنجواں نُوں جد اِک اِک کرکے شیِشے اُتے رکھیا اے ہر اتھرُو چوں اُسدا مُکھڑا ہسدا ای میں تکیا اے

جِسدے نال لوڑاں تھوڑاں سدھراں رِیجھاں دا گز لَے کے اپنی فجر دوپہر تے پِچھلے پہر نُوں مِن دا مِن دا ایڈا ہویاں

ہنجواں دی ست رنگی پینگھ تے ہونٹے لَے لَے اپنے جیون دے ویہڑے وِچ نفرت کلّراں کھاہدی مِٹی تیری آس دے پوچے پوچی باندر مونہے قلندراں ایتھے ادھی صدی توں لے کے ہتھیِں واگ رِچھاں دی ڈِلھی کیتی جیہناں نہؤندراں مار مار کے پیار دا پِنڈا چِھلّ دھریا اے میری آس چروکی تائیں پَچھ دھریا اے زخماں اندروں رِسدی رت ہی وِچھڑن کتھا اُلیکے گی جاں ساہواں نُوں ڈِیکے گی

میرے کولوں میرا آپا کُھسدا جاندا ہؤلی ہؤلی اوہدا درد وی ہُن تے میتھوں رُسدا جاندا ہؤلی ہؤلی

جھوٹھاں پُنی وسّوں اندر سچ دا سُورج چاڑھاں گا سارے جگدا کُوڑ ہنیرا پَیراں ہیٹھ لتاڑاں گا

سوچدا رہنا ںپرکھدا رہناں آزادی دے پتھراں اندر گڈھیا ہویا بُت تے نہیں مَیں

یاداں دا میِنہ پاون اکھیاں وِچھڑے یار مِلاون اکھیِاں زُلفاں رنگی کالی گھٹ چوں ساون رُت وکھاون اکھیِاں ویلے نے جو کھوہ لئے میتھوں سُفنے نِت وکھاون اکھیِاں سوہنے ہاسے بانکیاں ٹوراںاپنے اندر پاون اکھیاں اکھیِاندے سنگ اکھیاںجاون اکھیاندے سنگ آون اکھیاں سوچ وہل دے ڈونگھ دے اندروں موتی لبھ لیاون اکھیِاں مَیں احسان کرن کیہ جاناں آپوں جاچ سکھاون اکھیِاں

جمدے بال تاں اِک جیہے ہوندے اِک جیہے ہسدے اِک جیہے روندے اِکو جیہی زُبان بولیندے سبھ پاپاں توں پاک نیں ہوندے وڈے ہوکے ونڈے جاندے نفرت وَیر لڑایِاں سِکھدے اِکدُوجے نُوں وَیری کہندے اِکدُوجے دے کول نہ بہندے

باہروں بھاویں موٹا لگنا تازہ لگنا اے پر سوچاں اندرو اندری کردِتا اے لیِراں لیِراں لکھاں لوڑاں لکھاں تھوڑاں اِک اِک کرے وَیری ہویِاں اپنے سُفنے اپنیاں سوچاں جاپدِیاں زنجیراں

عقل فِکر دے انھیاں لئی تاں نھیرا ای بس چانن ہوندا اے ایسے پاروں نھیرے اندر ٹولے بن بن ٹُردے جاندے منگے چانن جھولی پاندے اصلی چانن توں گھبراندے عقل فِکر نُوں جھات نہ پاون نھیرے نوں وی چانن آہندے اپنے من دی کال کوٹھڑی کالی راتے گُم ہو جاندے

اوناں تیکر سوچ اُڈاری چانن بھرِیاں راہواں ولّے جا نہیں سکدی جِنّاں تیکر کِسے دی دِتی کالی سوچ دے سنگل بندہ آپ نہ توڑے

بُھکھ ہی جگ دا سبھ توں وڈا دُکھ ہے ایتھے بُھکھ بندیاں نُوں کھاندی جاوے بُھکھ بندیاں دا مُل پواوے بندے بُھکھ نے چھوٹے کیِتے سوچاں دے اِس ٹوٹے کیتے بُھکھ ہی پَیرِیں جھانجھر پاوے اپنیاں اگے ناچ نچاوے مؤت توں اگدوں ایہو مارے بُھکھ دے ڈاڈھے بَھیڑے کارے بُھکھ کرایاں سبھے جنگاں بُھکھ پاروں نیں سبھے ننگاں بُھکھ بندیاں دے جینز دے اندر نسلاں تیکر اثر وکھاوے دھاڑوِیاں نُوں بُھکھ مچھراندی بُھکھ ای جگ تے دھاڑاں پاندی بُھکھ نے ہے اِنسان نوں کھاہدا بُھکھ توڑاوے ہر اِک وعدہ بُھکھ نے لوکی ننگے کیتے پشواں ورگے بندے کیتے بُھکھ اِنسان غُلام بناوے گُنیاں اؤگنہارے کردی بُھکھ ہی باندی بُھکھ ہی بردی بُھکھ ہی سارے جھوٹھ بلواے جھوٹھ تے سچدی قلعی کراے بُھکھ نے تاج محل بناے بھراواں کولوں بھرا مرواے پیواں تایِں بندی خانے قید کراے بُھکھ نے سبھو روگ ودھاے بُھکھ ہی ہتھ ہتھیار پھڑاے بُھکھ نے اَیٹم بنب بناے بُھکھ ای کاراں نِت بدلاے بُھکھ ہی اے سی وِچ بٹھاے بُھکھ ہی سبھے پاپ کراے بُھکھ ہی سارے حق مرواے بُھکھ ہی ونڈاں دھرم بناے میری تیری دے سبھ ایہو سبق پڑھاے اِنساناں نوں ونڈیا ایہنے پُت آدم ؑ دے مار گواے بُھکھ پواڑے سبھے پاے بُھکھ پواڑے سبھے پاے

نازک دِل دے رِشتے نیں گندلاں نالوں کُولے نیں رُوپ بسنتی لَے لَے کے دھرتی اُتے سجدے نیں کچ دے ایہ کھڈؤنے نیں چھیتی ٹُٹ وی جاندے نیں کِنّے اتھرُو سانبھے نیں کِنے ہار پرونے نیں اکھیاں والے انھیاں دے بن گئے اج پرؤہنے نیں من دی گُلّی سیکن لئی سوچ تندُور وی تاؤنے نیں آسدی کھیتی ہالی میں سجرے دُکھ اگاؤنے نیں سوچاں دے چن ڈُبنے نیں آس دے تارے سؤنے نیں کدوں سویرا ہونا ایں رُٹھڑے کدوں مناؤنے نیں

بگھیاڑاں دے دو ٹولے نیں اِک کھاندا اے اِک رؤلا پاندا اے اُتلیاں دے نال مُک مُکا کے یاری لا کے واری واہ کے اِک ٹولہ مُڑ پرت کے آندا اے اُتلیاں نُوں وی خوب رجھاندا اے آپوں کھاندا اے ڈنجھاں لاہندا اے آپھرن لگیاں اُتلیاں تایں اکھیاں اکھیاں کڈھدا اے چینگھے لاندا اے تے ٹُر جاندا اے دُوجا آندا اے اوہ ٹولہ وی ایہ کُجھ کردا اے اوڑک رجھ کے ویہرن لگدا اے تے ٹُر جاندا اے اج وی اُچ قلندراں ہتھ نکیل ہے سبھد ی جیہنوں چاہون ناچ نچاون جیہنوں چاہون تاج پواون جیہنوں چاہون جیل گھلاون من منؤت تے کڈھ لیاون ایسے کھیڈ اِچ مال اساڈا ہؤلی ہؤلی مُک دا جاندا رِیجھاں نال جو لایا ہیسی آس دا بُوٹا سُکدا جاندا ایسے کھیڈ اِچ گھر دِیاں اِٹاں گہنے پئیاں پکھر بالے وِکن لگے ایسے کھیڈ اِچ کملے سارے کھرباں دے قرضای ہوگئے ایسے کھیڈ چ گھر دے مالک تھوڑاں جردے بُھکھے مردے کن ٹُٹے سبھ مؤجاں کردے کمبختے بخت وراں دے راکھے ہالی لوکاں اکھ نہیں کھولی ہالی لوکاں اکھ نہیں کھولی

ادھی رات توں تھوڑا مگروںاِک تھانے دی نُکر اندر کلّم کلّا اِک بیرک وِچ بیٹھا ہویا دارو دی اِک بوتل کڈھ کے میز دے اُتے رکھدا ہویا دو تِن پیگ لگاون مگروں بوتل دُوجے سنگی دے ولّ کردا ہویا آہندا سی پیا پُلس چ بھرتی ہون توں اگدوں کالی وردی پاؤن توں اگدوں کِسے نُوں پیندی مار نوں ویکھ کے حق کِسے دا کُھسدا تک کے دُکھ ہوندا سی پیِڑ سی اُٹھدی اندر دا اِنسان سی پھڑ پھڑ کِھچدامینوں پر ہُن کِسے نُوں مارن لگیاں کِسے نُوں پُٹھا ٹنگن لگیاں ترس نہیں آؤندا رحم نہیں آؤندا مارن لگیاں ہسناں واں مَیں جِنّے لِتر کِسے نُوں مارے چاواں نال اوہ دسناں واں مَیں دُوجیاں اُتے ڈنگاں واہ کے چَس آؤندی اے ٹھنڈ ہے پیندی پتہ نہیں لگدا میرے اندروں سُرت وند اِنسان ہے مویا جاں مُڑ ایس کلہنی وردی اوس اِنسان نوں انھیاں کیتا اے بولیاں کیتا اے ڈوریاں کیتا اے بے حِس کیتا اے

انھاں شیشہ اپنے وانگر سچ نہ کِسے نُوں دسدا کِسے نُوں اوہدے مُکھڑے والا نہیں اصلی پکھ وکھاندا ایسے لئی تاں بندہ خؤرے من دے انھے شیشے اندر جمن توں لَے مرن دے تیکر جھات کدی نہیں پاندا

سوہجھ سویرے دو کُو کُڈھن چڑھ کے آے سُورج دا لشکارا تک کے چھپڑ دے ہلدے پانی اندروں اِنج بُھلیکھا پیندا اے اِنج دا جھؤلا پیندا اے جویں کِسے پتلی جیہی وٹ تے بھتہ چا کے ٹُردی جاندی پیار پراندا ناچ نچاندی حُوراں وانگوں پَیلاں پاندی دھرتی اُتے پُھل کھڑاندی اِک مٹیار جو کھیتر ولّے جاندی ہووے نِمھے نِمھے ہاسے اندروں سدھراں نُوں اگ لاندی ہووے