میں تے میں شو کمار بٹالوی
میں تے میں
پہاڑاں پیر ستے اک گراں وچ
جنن-ہاری میری پئی جاگدی ہے
ردن کردی ندی دے تیر بیٹھی
پتی پردیس گئے نوں سہکدی ہے
اپیڑے اتھرو دی پیڑ پچھوں
اداسے بوہیاں ولّ جھاکدی ہے
اجنمی پیڑ دے سنگ مہکدی ہے
اجنمی پیڑ دی اس مہک چھاویں
اوہ بیٹھی روز برہا کتدی ہے
وچھوڑا چاڑھ چھجیں چھٹدی ہے
اوہ مچھی روز پوچا چٹدی ہے
کوئی دکھدا گیت چکی پیسدی ہے
کوئی ہؤکا روز چلھے بالدی ہے
ندی وچ روز تارے روڑھدی ہے
ندی 'چوں روز سورج کڈھدی ہے
اجنمی پیڑ دا منہ کجدی ہے
ندی دے نیر رڑہدے تاریاں وچ
کوئی اک دن چیک آ کے ڈبدی ہے
کنوارہ درد کدھرے اونگھدا ہے
اجنمی پیڑ کدھرے جنمدی ہے
ادھورا گیت ڈھولک چمدا ہے
کوئی میلا شبد پلنا جھولدا ہے
اداسی پوتڑے وچ ولکدی ہے
ندی دے تیر مچھی لڑچھدی ہے
جنمی پیڑ دی سو پیڑ اہلے
لجت بول 'وا وچ سلگدے نے
بوڑھاں تھیں تہمت بیٹھدی ہے
میری جننی دی ممتا جاگدی ہے
دکھ دے برچھ دیہہ 'تے جھولدے نے
کوئی کچا نہوں نہوندر ماردا ہے
اشبدی جیبھ چھاتی چنگھدی ہے
ندی دا نیر مچھی سنگھدی ہے
اداسے بوہیاں دی ورل وچوں
اننجانا گیت باہر جھاکدا ہے
ادھورا شبد ویہڑے کھیڈدا ہے
توتلی جیبھ گھر وچ اگدی ہے
ابودھی پیڑ دندی کڈھدی ہے
ندی دا موہ مچھی چھڈدی ہے
ندی وچ روز سورج اگدا ہے
ندی وچ روز سورج ڈبدا ہے
ادھورا گیت ماں نوں چبھدا ہے
ادھورا گیت سبھ نوں چبھدا ہے
ادھورا گیت جگّ نوں چبھدا ہے
میری ماں جنم میرے دی
اجے تکّ میل نہیں نھاتی
میری کچّ-سوتکی دیہہ وچ
جؤری مہک ہے باقی
ستارے روز چنگھدے نے
میری ماں دی نگن چھاتی ۔
میری ماں تاریاں نوں،
جد کدے وی دودھ چنگھاندی ہے
تاں اوہدے دودھ دی
کوسی ندی وچ باڑ آؤندی ہے
اوہ اپنے تہمتائے دودھ کولوں
تربھک جاندی ہے
تے مینوں تاریاں سنگ روز
ندیئے روڑھ آؤندی ہے ۔
میں دودھ دی ندی وچ رڑھدا
جدوں وی بلبلاؤندا ہاں
تاں باڑی ندی دے
دو پتھراں وچ اٹک جاندا ہاں
تے اوہناں پتھراں وچکار
کوسی ورل ہے جہڑی
میں اوسے ورل وچ
چھتھا، اداسا مسکراندا ہاں
تے لکھاں تاریاں سنگ روز
ندیئے ڈبّ جاندا ہاں
جدوں دودھ دی ندی
دن چڑھدیاں تکّ سکّ جاندی ہے
تے گوری دھپّ وچ
جد ریت دا سپنا ہنڈھاندی ہے
میری ماں نوں میری ، تے
تاریاں دی یاد آؤندی ہے
اوہ موئے تاریاں نوں
گل 'چ لے کے ولک پیندی ہے
تے میری لاش نوں اوہ روز
اک لوری سناندی ہے
میری کچّ-سوتکی دیہہ نوں
اوہ پاٹے سپنے پاندی ہے ۔
جدوں اوہ تاریاں دے پوتڑے
دھوندی تے روندی ہے
سیونک، چپّ تے ویران بوہے
آن ڈھوندی ہے
تے اوہناں بوہیاں اہلے
اوہ میری میل نھاؤندی ہے
تے بوہیاں توں
اوہ امب-پتیاں دے سہرے توڑ دیندی ہے ۔
جد جیوندا کوئی تارہ
دودھ لئی ہن ضدّ کردا ہے
تاں دودھ دی ندی 'تے
راتاں نوں سورج آن چڑھدا ہے
تے کالی دھپّ وچ
گوری ندی دا روپ سڑدا ہے
تے اوہنوں تاریاں توں
اک انسچت خوف لگدا ہے
اوہ ضدی تاریاں نوں
دودھ نہیں ہن ڈر چنگھاندی ہے
تے میرے پوتڑے وچ روز ہن
اک سپّ سلاندی ہے ۔
میرے ہن پوتڑے دا سپّ
مینوں روز لڑدا ہے
تے میری تھاں میری ماں دے
تھناں نوں زہر چڑھدا ہے
تے اوہنوں انج لگدا ہے
کہ تامبے-ہاربے اوہدے جسم 'چوں
کجھ روز مردا ہے
تے اوہدے حسن دا تانبہ
دنو دن زنگ پھڑدا ہے ۔
تے اوہ ہن تاریاں نوں
جد وہلے تھن چنگھاندی ہے
تھناں 'چوں سپنیاں دی دھپّ نوں
پن-چھان لیندی ہے
اوہ ٹھنڈی سپن-ہینی نیند
میرے منہ چھہاندی ہے
تے کالے دودھ دی
تقدیر اتے مسکراندی ہے ۔
میں اسے سپن-ہینے 'تے
سراپے دودھ نوں چنگھدا
اداسے گھر دی جد
دیہلیز ٹپّ کے باہر جاندا ہاں
میں بوڑھاں ہیٹھ بیٹھی نندیا
نت گھر لیاؤندا ہاں
ترننجن کتدیاں وی
مشکری وچ مسکراؤندا ہاں
تے کھوہیں ڈبدیاں
میں گاگراں 'چوں چھلک جاندا ہاں ۔
میرے تن 'تے پئی نندیا
میری ماں روز وہندی ہے
تے میرے سہل جہے تنّ توں
اوہ نندیا جھاڑ دیندی ہے
اوہ میری گلھ 'تے
اک بہت گوڑہا پیار دیندی ہے
تے میرے پوتڑے دے سپّ نوں
نت مار دیندی ہے ۔
میری ماں نوں ممولن
روز ہی جد آ جگاندی ہے
میری ماں پہر دے تڑکے ہی
برہا کتّ لیندی ہے
اوہ مٹھے لوک-گیتاں دی
سطر اک پہن بہندی ہے
تے میرے گھر دے ویہڑے وچ
دوہنی بول پیندی ہے ۔
جدوں پھر بہہ ممولن
رکھ 'تے اچی چلکدی ہے
تریلے تاریاں دی لوء
بنیرے 'تے لشکدی ہے
میری ماں نوں اویں لگدی
جویں اوہدی روح ولکدی ہے
تے دوہنی وچ جویں اوہ دودھ نہیں
راتاں رڑکدی ہے
تے چاٹی 'چوں اوہ سورج کڈھ کے
گگنیں چھڑکدی ہے ۔
تے پھر جد پنڈ دے مندر دا
بڈھا سنکھ وجدا ہے
اباسی لیندیاں کھوہاں توں
اوہنوں خوف لگدا ہے
اوہدی گاگر دا پانی
پنڈ دے موڑاں توں ڈردا ہے
تے آئے دن اوہدی گاگر 'چوں
میلا بول تردا ہے ۔
تے پھر جد مونگیا
جوہاں 'چ سورج آن کھڑدا ہے
تے سونے دی کھڑاںء پا کے
گراں وچ پیر دھردا ہے
میرا سایہ پنگھوڑا چھڈّ کے
کندھاں 'تے چڑھدا ہے
تے اک دن پینتیاں رکھاں دی
چھاویں آن کھڑدا ہے ۔
میں پہلوں پہل جد اوہ
رنڈ-مرنڈے رکھ تکدا ہاں
میں کھڑ سکّ تے اپرچھاویں جہے
جنگل 'تے ہسدا ہاں
میں اپنی بال-پوتھی 'چوں
اوہناں دے چتر تکدا ہاں
تے گاچی 'تے میں لکھ لکھ کے
اوہناں دے نام رٹدا ہاں
تے نرچھاویں جیہی چھاں دے
میں ماں نوں ارتھ دسدا ہاں ۔
تے پھر جد بڈھیاں بوڑھاں
تے سورج آن بہندا ہے
تے الّ دے آلھنے وچ بیٹھ کے
جد پر پھیلاؤندا ہے
تاں بڈھا بوڑھ کدے ہونگھدا
کدے کھنگھ لیندا ہے
تے گوٹاں کھیڈدا چلماں دا دھوآں
بحث پیندا ہے
تے میرے ہان دا ہاسہ
ندی 'تے گونج جاندا ہے
دنداسا بول رل کے
پپلاں 'تے پینگھ پاؤندا ہے
میری ماں دی عمر دا حسن
سو چنیاں رنگاندا ہے
بھرے پنڈ وچ میرا سایہ
ادوں وی گھر 'چ رہندا ہے
تے ماں دی روز تپدی جیبھ نوں
پارا چٹاندا ہے ۔
تے پھر جد بیلیاں 'چوں
منگوآں دے وگّ مڑدے نے
تاں سورج دے ندی دے پانیاں
وچ انگ ٹھردے نے
تے دو پردیس گئے ہوئے پیر
نت راہواں 'چ گھلدے نے
تے دو غمغین جہے سائے
ندی وچ روز رڑہدے نے
تے نت نر-لوء جہے تارے
ندی 'تے آن جڑدے نے ۔
تے پھر ممٹی 'تے ہر اک رات
چپّ چاپ آن بہندی ہے
میری ماں اوس چپّ نوں
روز چلھے بال لیندی ہے
اوہ بتی وٹّ کے
تے روز دیوے تیل پاؤندی ہے
تے کافی رات گئے تکّ
اس پری دی گلّ سناندی ہے
جو اوہدے وانگ نیلی جھیل وچ
کلی ہی رہندی ہے ۔
مینوں جد جل-پری دی سیج اتے
نیند آؤندی ہے
تاں پہریدار دی آواز
پنڈ وچ گونج جاندی ہے
میری ماں سیج میری 'تے
ستارے آ وچھاؤندی ہے
تے میرے سپنیاں وچ
روز سورج بیج آؤندی ہے
تے نت سپنے کھڈاندی نوں
نہ-سپنی نیند آؤندی ہے ۔
میرے لئی اوس دن سورج
بڑا منحوس چڑھیا سی
میں اپنے ساہمنے جد آپ
پہلی وار مریا سی
میں اس دن بہت رویا سی
میں اس دن بہت ڈریا سی ۔
میری لوری کو جیڈی عمر سی
جاں بول کو اگے
جدوں کناں 'چ سلگے بول
پہلی وار نرلجے
میری ماں دے گربھ وچوں
میرا بابل نہیں لبھے
تاں پہلی وار ماں دے نقش
مینوں اوپرے لگے ۔
میں جد مریا ہویا اس روز
اپنے گھر پرتدا ہاں
میں ماں دے پربتی اتھنائے ہوئے
نیناں 'چ تکدا ہاں
تے اوہدے گربھ وچ اس دن
ہزاراں وار لتھدا ہاں ۔
میں ماں دے گربھ وچ لتھیا
جدوں بابل نوں لبھدا ہاں
عجب شرمندگی دے بوجھ ہیٹھاں
آن دبدا ہاں
ٹھرے بولاں دی اک سہرن جہی
پنڈے 'چوں لنگھدی ہے
تے میں ہتک جہی محسوس کرکے
رون لگدا ہاں
میں بوڑھاں ہیٹھ کھلی بن کے اڈے
بول پھڑدا ہاں
تے اوہناں دے نلجے تے نگن جہے
ارتھ کڈھدا ہاں ۔
میرے اگدے ہوئے دھڑ 'تے
اجے میرا سیس نہیں اگیا
جو ایہناں نگن بولاں دے
باقاعدہ ارتھ کر سکے
اگن-پیری جیہی تہمت
جو پنڈ وچ روز گھمدی ہے
کہ اوہ اس اگن-پیری دی
سلگدی پیڑ پھڑ سکے
تے ماں دے گربھ 'چوں
بابل دے لکھے حرف پڑھ سکے ۔
میں ماں دے گربھ 'چوں
اک پل لئی جد باہر آؤندا ہاں
پرایا سیس اپنے
دھڑ 'تے لاکے بیٹھ جاندا ہاں
میں ماں سنگ بول بولن توں وی ہن
گھرنا جیہی کھاندا ہاں
تے لوہے دی ڈلی نوں
ندی دے پتھر چٹاؤندا ہاں
اگن-پیری نوں لبھن واسطے
پرھیاں 'چ جاندا ہاں ۔
مینوں اس دن اگن-پیری
بھرے پنڈ وچ نہیں لبھدی
تے ناں میرے ا-بابل دا
کوئی کھوہ، بوہڑ نہیں دسدی
تے ڈبّ وچ ہؤنکدے لوہے دی
ہر پل پیاس ہے ودھدی
تیری شرمندگی میرے 'تے ہی
اک وار ہے کردی ۔
میری شرمندگی میرا خون پی
جد مسکراؤندی ہے
میرے موئے دی گلّ اڈّ کے
میرے گھر پہنچ جاندی ہے
تے میری ماں میرے دھڑ 'تے
گراں دے سیس لاوندی ہے
اوہ گھبرائی ہوئی سو سو
مسیہے گھر بلاؤندی ہے
تے جد مینوں ہوش آؤندی ہے
میری معصومیت نیناں 'چوں وگ کے
ڈلھ جاندی ہے
سدیوی درد دی اک مہک
تن وچ ہلّ جاندی ہے
تے میری لوریاں دی عمر
مینوں بھلّ جاندی ہے ۔
میں اس دن توں لے اج تیکن
جدوں گھر پیر رکھدا ہاں
میں ہر اک شام نوں
مریا ہویا ہی گھر پرتدا ہاں
میں اپنی موت 'تے روندا وی ہاں
تے نال ہسدا ہاں
تے میں ا-بابلا اج وی
گربھ دی جون کٹدا ہاں ۔
ہنے سورج دی انگیاری
ندی وچ آن بجھی ہے
تے باغاں 'چوں سگندھیاں دی
ہنے اک ڈار اڈی ہے
تے پنڈ دے لہردے کھیتاں 'چ
پنیا آن اگی ہے ۔
ہنے پنیاں پئی پتناں 'تے
وستر-ہینر نھاؤندی ہے
ہنے پنیاں پئی کھیتاں 'چ
ننگے پیر تردی ہے
تے کچے ڈھاریاں توں پار دا
پئی موڑ مڑدی ہے
تے مہکے ہوئے شریہاں ہیٹھ بیٹھی
مہک چندی ہے ۔
جدوں وی اس طرحاں پنیاں
میرے پنڈ پیر پاؤندی ہے
ندی 'تے پنڈ دی تصویر لگی
تڑک جاندی ہے
ملاحاں دی ٹھری آواز
پتناں 'تے بڑاندی ہے
کھڑی ہوئی ریت 'تے
بالاں دی ڈھانی آن بہندی ہے
اوہ نکے سپنیاں لئی
ریت دے گھر گھر بناؤندی ہے
تے ٹھنڈی اگّ جیہی لہراں 'تے
بلدی بجھ جاندی ہے ۔
تے جد میں وی
ندی دی اگّ ویکھن باہر آؤندا ہاں
میں اپنی اک گوانڈھن
بال-پنیاں نوں بلاؤندا ہاں
تے مہکی ہوئی بریتی وانگ ہی
میں مہک جاندا ہاں ۔
میری معصوم جہی پنیاں
جدوں کوئی گلّ کردی ہے
میرے پنڈے دی لوئیں وچ
سپنی آن وڑدی ہے
تے اک مہکی ہوئی کمبنی
میرے پیراں نوں چڑھدی ہے
تے اکڑیویں جہے دی پیڑ
آ انگاں 'چ کھڑدی ہے ۔
جدوں میرے آکڑے انگاں نوں
پنیاں ہتھ لاوندی ہے
میری لوئیں 'چ ستی سپنی
تد جاگ پیندی ہے
تے جاگی سپنی
تد ریت اتے کنج لاہندی ہے
تے ننگی ریت دی
اک کتکتاری نکل جاندی ہے ۔
تے پھر اسیں ہسدی ہوئی ریت دے
گھر گھر بناؤندے ہاں
تے ریتے دے گھراں وچ
بال جہے سپنے سلاؤندے ہاں
تے نکے گھراں نوں
پتھراں دے جندرے مار آؤندے ہاں ۔
جدوں دن چڑھدیاں تکّ
ریت دے گھر ڈھٹھّ جاندے نے
میری پنیاں دے نیلے نین
کھڑ کھڑ ہسّ پیندے نے
اوہ اپنی تے میری معصومیت 'تے
مسکراؤندے نے ۔
تے پھر اک دن میری پنیاں
مینوں اک گلّ سناؤندی ہے
کہ اوہدی ماں ایہہ کہندی ہے :
'کہ میری ماں دے گورے گربھ وچ
اک ڈین رہندی ہے
جو میرے نال کھیڈیگا
اوہنوں اوہ بھکھّ لیندی ہے
میری پنیاں جدوں ایہہ گلّ سنا کے
پرط جاندی ہے
بریتے 'تے وچھی ہوئی چاننی
مینوں چبھّ جاندی ہے
میرے لئی اوس دن پنیاں
ندی وچ ڈبّ جاندی ہے
ندی دی ریت اک طوفان بن کے
اڈّ پیندی ہے
تے اوہو ریت اڈّ اڈّ کے
میرے نیناں 'چ پیندی ہے
تے اج تیکن میرے نیناں 'چ
تکھی رڑک پیندی ہے ۔
ہر سال میرے پنڈ جد
رتاں سیالی آؤندیاں
ہر سال تتر-کھمبھیاں
امبر 'چ آ منڈلاؤندیاں
کھیتاں دے پیلے گیت وچ
ہریاں سراں لہراؤندیاں
تے پربتی پوناں نپترے
رکھ چھوہ چھوہ جاندیاں
کہرے دی بکل مار کے
دھونیاں 'تے شاماں بہندیاں ۔
دھویاں تے شاماں بیٹھ کے
جد بات کوئی پاؤندیاں
تاں روز ٹالھی ٹپّ کے
چنگیاڑیاں مڑ آؤندیاں
چمبھیاں تے پتاں چڑھدیاں
کوہاں 'چ مہکاں جاندیاں
حیراں دا ذکر چھونہدیاں
ماہیئے تے ٹپے گاؤندیاں
تے ہسدیاں ہساؤندیاں
گھراں نوں پرط جاندیاں
ساوا تے پیلا کھاندیاں
پھلاں دے سپنے لیندیاں ۔
تے پھر میرے گھر جدوں
آلے 'چ کرناں بہندیاں
کرناں جہیاں کجھ نڈھیاں
چندن دے پیہڑے ڈاہندیاں
گن گن کے چھوپے پاؤندیاں
تے چرخیاں دی گھوک 'تے
سجناں دا برہا گاؤندیاں
کجھ یاد کتن آؤندیاں
کجھ داج کتن آؤندیاں
تے بہت ڈونگھی رات تکّ
بھورے 'چ رل کے بہندیاں ۔
تے پھیر ٹھریاں خطیاں
در 'تے جدوں آ جاندیاں
ماہلاں تدوں بھرڑاندیاں
ہتھیاں نوں نینداں آؤندیاں
دیوے نوں پھوکر مارکے
سجناں دے سپنے لیندیاں
کجھ ہنڈھیاں مشٹنڈیاں
بھورے 'چ بھوتر جاندیاں
کسے کرن دے مہکے ہوئے
مڈھے ولوندھر کھاندیاں ۔
تے پھیر جد لگراں-لویراں
ہسّ ہسا سوں جاندیاں
دو گل مونہیاں سپنیاں
نھیرے 'چ ابھر آؤندیاں
میرے بال تن نوں ٹونہدیاں
اگّ دی کہانی پاؤندیاں
میری جیبھ دیاں کنیاں
کجھ لونیاں ہو جاندیاں
تے جاگدے تن 'تے میرے
کجھ لوہریاں اگّ آؤندیاں ۔
تے پھیر جد ہرنالیاں
ہلاں اباسیاں لیندیاں
تاں گول مونہیاں سپنیاں
لاہی ہوئِ کنج پاؤندیاں
ندیئے نہاون جاندیاں ۔
تے پھیر جد ٹھریاں سویراں
پتنیں آ بہندیاں
کرناں نوں نھاؤندا ویکھ کے
پتناں نوں دندلاں پیندیاں
تے بال-سوچاں میریاں
کرناں توں ہن شرماؤندیاں
کجھ کمبدیاں کمباندیاں
تے لوریاں دی عمر میری
سپنیاں کھا جاندیاں
زہراں دیاں کہانیاں
نے آن جھرمٹ پاؤندیاں ۔
میری ہن لوریاں دی عمر
مینوں بھلّ چکی ہے
میرے جنگل 'تے میری چاننی
ہن ڈلھ چکی ہے
تے مٹھی صندلی مہک صمیری
ہلّ چکی ہے ۔
میرا جنگل جہدے وچ
میں کدے بلکلّ اکلا ساں
اوہدے وچ ستّ-رنگے پنکھنوں
ہن آن وسے نے
تے کوئلاں، قمریاں موراں دے نغمے
آن نچے نے
تے شیشے دی ندی
جو کندھ 'تے خاموش وگدی سی
میرے جنگل دے سبھ سائے
اوہدے وچ آن لتھے نے
اداس حسن دے پانی
رتا کو آن رتے نے ۔
میری ہن چاننی
جیوں جیوں میرے جنگل 'تے پیندی ہے
مینوں جنگل چ سوئی سپنی
اک نظر آؤندی ہے
تے میرے مہک پئے سایاں دی گلّ
کھوہاں 'تے بہندی ہے
ترننجنیں چبدیاں تل-چولیاں سنگ
مسکراؤندی ہے
تے چیچی دے ہلارے تند پیندی
ٹٹّ جاندی ہے ۔
میں پنڈ دیاں لمیاں گلیاں وچ
جد ہن پیر پاندا ہاں
جاں اپنے مہک پئے جنگل نوں لے کے
باہر جاندا ہاں
تاں میں رنجھیٹیاں، گبھریٹیاں
توں شرم کھاندا ہاں
تے اپنے اگّ پئے جنگل نوں
اوہناں توں چھپاندا ہاں ۔
جدوں ہن پنڈ دی کوئی کرن
ندیئے آن نھاؤندی ہے
جاں میری نظر کدھرے
اردھ-ننگی اگّ ونہدی ہے
میرے جنگل دے پنڈے نوں
پیازی پون چھونہدی ہے
میرے جنگل 'چ سوئی سپنی
چندن 'تے سوندی ہے ۔
تے جد جنگل 'تے نیلی کاشنی دھند
آن لیہندی ہے
میرے چندن 'تے ستی سپنی
تد جاگ پیندی ہے
ندی وچ نھاؤندیاں
کرناں دی مینوں یاد آؤندی ہے
میرے جنگل 'تے بیٹھی ڈار
مڑ مڑ چہچہاؤندی ہے
تے ننگی ندی میری سیج اتے
آن بہندی ہے ۔
تے پھر جنگل 'چ جد میری نیند
ننگے پیر بھاؤندی ہے
تاں ننگی ندی میرے سپنیاں سنگ
آن سوندی ہے
تے ہن جنگل دے پچھواڑے
میری چھاں روز روندی ہے ۔
پہلے-پہلے مینوں جدوں
اک سپنی نے ڈنگیا
میں جوانی دی اجے
دیہلیز ہی ساں لنگھیا
حالے میرے سپنیاں وچ
لوریاں دی مہک سی
جدوں میرے سپنیاں
شیشے دا پانی منگیا ۔
ایہہ میری کروٹ جہے
لیندے دناں دی بات سی
متھے 'چ جد سی مسیا
پنڈے 'تے کجھ پربھات سی
اوہ میری پہلی تے میلی
سپن-چھوہی رات سی
میرے اندر پھیلیا
اک لجلجا احساس سی
تے لجلجے احساس 'چوں
سپنی دی آئی باس سی
اوہ رات ساری نگن سی
تے بہت ہی اداس سی ۔
میں اس اداسی رات نوں
سو بار بلیا بجھیا
تے اپنے جنگل 'چ میں
چندن دے واکن اگیا
میں اپنے صحرا 'چ
پیلی ریت بن بن اڈیا ۔
تے پھیر جد اس رات دا
سورج گراں وچ پجیا
میں سپنیاں دی بھال وچ
چندن دے ون وچ پجیا
پر بھٹکنا دا سفر ایہہ
کئی روز تکّ نہ پگیا ۔
تے پھیر میرے پنڈ اک
سپنی پراہنی آ گئی
جھوٹھی ضری لاہور دی
اکھیاں نوں اگّ جہی لا گئی
تے پون میرے وناں دی
ہن ہور وی نشیا گئی ۔
جد وی دو-گھوڑا بوسکی
گلیئے بازارے لنگھدی
پنڈ دی جوانی کھنگھدی
تے پیاس میرے حسن دی
شیشے دا پانی منگدی
تے پھیر شیشے دی کہانی
اس پڑائ 'تے پجّ گئی
کہ سپنی دی کنج
شیشے دی ندی وچ ڈبّ گئی ۔
تے پھیر اک دن شام
شیشے دی ندی نوں رنگ گئی
اوہ سپنی پھنکاردی آئی
تے مینوں ڈنگ گئی
لہر لہر ڈولدی
ساری ندی ہی کمب گئی
تے طوطیاں دی ڈار
کچیاں بیریاں توں لنگھ گئی ۔
جدوں اک سپنی دا ڈنگ
مینوں چبھّ جاندا ہے
میرے دھڑ 'تے میرا اک سیس جیہا
اگّ آؤندا ہے
تے اگدے سار ہی
مایوسیاں وچ ڈبّ جاندا ہے ۔
جدوں میں سیس-ہینا ساں
ادوں سبھ سیس سن میرے
جدوں ہن سیس-وانا ہاں
تاں کوئی وی سیس نہیں میرا
ندی، رکھ، ریت تے چانن
کدے سبھ میت سن میرے
تے ہن خود اپنا
احساس تک وی میت نہیں میرا ۔
تے ہن اک دن میرا احساس
وس وچ ڈوب کے کانی
جدوں سپنی دی لاہی کنج اپر
گیت لکھدا ہے
تاں کنج دا ابرکی ٹوٹا
مینوں میرا میت دسدا ہے
میرا پر سیس میرا گیت پڑھ کے
پاڑ سٹدا ہے ۔
میرا احساس وہلے شبد
جد وی چھوہ کے آؤندا ہے
مینوں اک اردھ-جنیاں بال
آ کے نت ڈراندا ہے
میں جو وی گیت لکھدا ہاں
اوہ آ کے پاڑ جاندا ہے ۔
تے ہن میں تے میرا جد سیس
رل کے آن بہندے ہاں
اسیں اس اردھ-جونے بال کولوں
خوف کھاندے ہاں
اسیں اک دوسرے کولوں
نت اپنے منہ چھپاندے ہاں
جے کدھرے میل ہندا ہے
خموشے لنگھ جاندے ہاں
تے دل دے موکلے ویہڑے 'چ کندھاں
مار لیندے ہاں
تے اپنی 'میں' نوں
دو حصیاں وچ ونڈ لیندے ہاں ۔
میرے حصے دی 'میں' ہردم
میرے ہن نال رہندی ہے
تے دوجی اردھ 'میں'
گھر دی گھٹن وچ بیٹھ رہندی ہے
اوہ موئیاں سپنیاں دی روز
قلی کنج لاہندی ہے
تے میرے گیت لئی
نت کنج دا کاغذ بناندی ہے
تے موئیاں سپنیاں دے گیت
سپاں نوں سناندی ہے ۔
میرے حصے دی 'میں' جہڑی
میرے ہن نال رہندی ہے
پڑووی، چھنجھ جاں کسے راس-میلے
روز جاندی ہے
تے نارووال دی کنجری
کامی پان کھاندی ہے
رلی ہوئی جنڈلی میرے ناں دیاں
ویلاں کراؤندی ہے
میرے حصے دی 'میں'
ہن نت شرابی ہو کے آؤندی ہے ۔
میرے حصے دی 'میں'
ہن پنڈ وچ بدنام ہندی ہے
تے میری سپنیاں دے گھر
سویروں شام ہندی ہے ۔
میرے اج ذہن دے موڑاں 'تے
دن بھر خاک اڈی ہے
میں سنیا ہے کسے جنگل 'چ
میری عمر اگی ہے ۔
ہنے پوناں دے ہتھ
جنگل 'چوں جہڑی مہک آئی ہے
اوہنے اک ڈبّ-کھڑبی
دھپ-چھاں دی بات پائی ہے
کہ جنگل وچ عمر اگن دی
صدیاں توں مناہی ہے
جو جنگل وچ عمر اگے
سدّ ہندی پرائی ہے ۔
جنگل وچ عمر اگن دا مطلب
عمر نہیں ہندا
عمر دا اگنا جنگل 'چ
اک اپرادھ ہندا ہے
شہر دی نظر وچ
جنگل 'چ اگنا پاپ ہندا ہے ۔
اے میری پیڑ دی
کالی ہوا وچ ہونگدے جنگل
میں جنگل دی عمر
اج شہر وچ لے کے کویں جاواں
میں اپنی عمر اگن دی
شہر سنگ بات کنج پاواں ؟
میں جنگل دی عمر لے کے
جدوں وی شہر جاواںگا
قتل ہو کے ہی آوانگا
تے نرسنگ-گھرانگ دی روئی 'چ
اپنا منہ چھپاوانگا
میں مڑ کسے شہر وچ جانوں
بڑا ہی خوف کھاوانگا ۔
شہر جانوں تاں چنگا ہے
کہ جنگل خدکشی کر لئے
جاں میری عمر نوں جن کے
شہر دے شور نوں جر لئے
تے ہر اک رکھ جنگل دا
ہرے کناں 'تے ہتھ دھر لئے ۔
او جنگل دے پتا-پرکھو !
میرا ہتھیں قتل کر دؤ
تے ساوا خون اک رکھ دا
شہر دی تلی 'تے دھر دؤ
شہر دے شور دی تھاں
مینوں جنگل وچ دفن کر دؤ ۔
میں جنگل والیو !
جنگلاں دی چھاں وچ گمّ جاواںگا
عمر بھر تکھیاں سولاں دی میں
سیجاں ہنڈھاوانگا
قتل ہوون لئی پر شہر وچ
ہرگز نہ جاواںگا ۔
میرے پترو، پتا-پرکھو
میرے تن دے رچنہارے
مہربانو، بزرگو، شکروانو
تے سمجھدارو
تہاڈی آؤن والی ونش دا
قاتل میں حاضر ہاں
تہاڈی آخری پیڑھی دا میں
نرونش حاضر ہاں
تسیں جو وی سزا دیوو
مینوں منظور ہوویگی ۔
پتا-پرکھو، مہاں-پرشو
او چپّ دے موسموں
تے سرد ہوئے خون دے رکھو
اوہ میں ہی ہاں کہ جس نے
اج تہانوں قتل کیتا ہے
اوہ میں ہی ہاں کہ جس نے
گربھ-جونی جون ماری ہے
تے پشتو-پشت گڑدے لہو دی
گردش کھلھاری ہے ۔
سورج بنسیؤ، پتونتیؤ
میری کل دیؤ نارو
کلاوتیؤ، سنکھیؤ
چپّ پرستارو، وفادارو
میں اج اک پنّ کیتا ہے
میں اج اک پاپ کیتا ہے
میں اک سپنے نوں ننگی جون جیونوں
روک لیتا ہے
پرائے جسم دے جنگل 'چ
اپنا خون کیتا ہے
تہاڈے تھناں دا دودھ
ہر صدی لئی ہوڑ لیتا ہے ۔
او میری ہوند دے
سادہ تے سرجنہاریو لوکو
میں جہڑے دور وچ جیونداں
میں جہڑے دور وچ رہنداں
اوہدے وچ کسے وی ناری دی ککھّ
ہن بال نہیں جمدی
سگوں اک سوال جمدی ہے
تے جنمے سوال دی نرونشتا توں
آپ کمبدی ہے ۔
او میرے سرجکو
تنّ دے تراشنہار بتکارو
تہاڈی ونش وچ ہن بال نہیں
اک سوال جمنا سی
جہدا اتر وی موڑن توں
تساں سبھناں نے سنگنا سی
تے جد میری اودری دھپّ نے
میرے جنگل 'چوں لنگھنا سی
تاں بڈھی سبھیتا نے
شہر دے موڑاں 'تے کھنگھنا سی ۔
تہاڈے اردھ-جونے سوال دا
قاتل میں حاضر ہاں
تہاڈی آخری پیڑھی دا میں
نرونش حاضر ہاں
میں اپنے آپ دا قاتل
میں اپنے پاس حاضر ہاں
تسیں جو وی سزا دیوو
مینوں منظور ہوویگی ۔
میرا اج دل وی رویا ہے
تے نالے اکھ روئی ہے
میرے اج شہر وچ
اک اردھ-جونی موت ہوئی ہے ۔
تسیں اتسک ہوووگے
اردھ-جونا کس طرحاں مرئ ؟
جی اوہ مریا نہیں
چٹے دہوں سگوں قتل ہویا ہے
بڑا انرتھ ہویا ہے
ہمیشہ واسطے اک کل دے تھن دا
دودھ مویا ہے ۔
جی اوہدا قتل میرے شہر دی
شہِ 'تے ہی ہویا ہے
نہیں تاں ونش دا قاتل
کدوں کوئی باپ ہویا ہے ؟
جی ہاں، اوہدی عمر حالے
مساں بسّ دو مہینے سی
پر اوہنے گربھ وچ
میری عمر دے سال جی لئے سی ۔
جی ہاں، اوہدے جنازے نال
کجھ اوزار شامل سن
جاں دو بیمار شامل سن
تے کجھ گم نام نرساں دے
جاں گورے ہتھ شامل سن ۔
جی اوہدی موت دا کارن
ایہہ میرے شہر والے ہن
تے اوہدے ماں-پیو
جنگل دے کہندے، رہن والے سن ۔
جی ہاں، اوہدی موت دا
میں عمر بھر ماتم مناوانگا
تے اپنے آپ دا ہن قتل
لوکاں توں چھپاوانگا
میں پیریں بنھ کے گردش
تھلاں نوں نکل جاواںگا ۔
میں پیریں بنھ کے گردش
تھلاں نوں نکل تریا ہاں ۔
میرے پیراں نوں منزل دا
کوئی وی راہ نہیں آؤندا
خلاء توں میں خلاء تکّ
درد دی بس ریت ہاں چاہندا
تے ہن وی ذہن 'چوں
جنگلی عمر دا خوف نہیں جاندا ۔
ایہہ جنگلی عمر
میری ہکّ وچ راتاں نوں روندی ہے
میری نیندر 'چ میرے نال
جنگلی چیخ سوندی ہے
تھلاں دی ریت، میرے نال
ننگے پیر بھوندی ہے
میرے پنڈے 'تے اک کمبنی دی جھاڑی
اگّ کھلوندی ہے ۔
میں اس جھاڑی دی چھاویں
جد کدے وی آ کھلوندا ہاں
میں اج دی تھن-وہونی
نعر دی پیڑھی 'تے روندا ہاں
تے میں اک ونش دا
نرونش ہویا گربھ چھونہدا ہاں ۔
میری پٹھّ 'تے کھڑی
اک پیڑ 'تے ایہہ کون ہسدا ہے ؟
ایہہ کس دا اردھ-جونا بال
میری پیڑ تکدا ہے
تے سارے شہر دے ساہویں
ایہہ مینوں باپ دسدا ہے ۔
میرے تھل دی خموشی وچ وی
ایہہ شور کیسا ہے
شہر توں دور آ کے وی
ایہہ ننگا بول کیسا ہے
تے تھل دا سفر وی میرے لئی
کیوں شہر جیسا ہے ؟
اک دن ریت نوں
تھل وچ ہوا ملن آئی
تے میرے واسطے اوہ شہر توں
اک خبر لے آئی
کہ جس بدبخت جنگل وچ
کدے میری عمر اگی سی
تے جس گم نام جنگل وچ
کدے میرا قتل ہویا سی
اوہدی کل بھر-دوپیہرے
شہر دے وچ موت ہو گئی ہے ۔
مینوں اک پل لئی
ایہہ خبر سن کے اس طرحاں لگیا
میں جیکن تھل 'چ اڈدی ریت تھلے
دب گیا ہوواں
تے پورا کجّ گیا ہوواں
تے چپّ دے سفر وچ وی
شور دے گل لگّ گیا ہوواں ۔
تے پھر جنگل دے ننگے برچھ
اکھاں ساہمنے آئے
تے لکھاں لرز گئے سائے
ذہن وچ مور جہے کوکے
تے دل وچ سپّ لہرائے
تے تھل وچ بھٹکدے سائے
مینوں ہی کھان نوں آئے ۔
تے پھر میں ویکھیا
جنگل دی ہر اک ٹاہن سجّ رہی ہے
تے کالے شہد دے کھگے 'تے
میری عمر اگّ رہی ہے ۔
میں اپنی عمر اگدی تکّ کے
نندر 'چ برڑایا
میں جنگل والیو
جنگل چ پیدا ہون نہیں آیا
میں معصومیت کارن ہی ساں
جنگل 'چ اگّ آیا
پر منہ وچ ریت سی
اک بول وی میرا باہر نہ آیا ۔
میں پھر تکیا کہ میرے شہر دے
کجھ تنگ دلے لوکیں
کجھ ننگے، علف ننگے پوسٹر
کندھاں 'تے لا رہے نے
پوشیدہ انگ واہ رہے نے
تے میرے قتل دا اوہ جرم
میرے 'تے ہی پا رہے نے ۔
تے پھر اک شور چپّ نوں چیردا
کناں 'چ آ وڑیا
کہ جنگل دی چکھا دے نال
کیوں تھل وی نہیں سڑدا
جو جنگل دا سی اپرادھی
کیوں اوہدے نال نہیں مریا ؟
تے پھر تھل وچ میرے ساہویں
میرا اک ہنجھو اگّ آیا
تے میری چپّ نے مڑ شہر دے
گھر پیر نہ پایا
ہمیشہ تھل 'چ ہی وسیا
کدے مڑ شہر نہ آیا ۔
پھر میرے گم نام دن آئے
بہت ہی بدنام دن آئے
ساتھ دینا سی کی بھلا لوکاں
کنڈ اپنے ہی
دے گئے سائے ۔
ہاں، میرا ہن خون تک اداسا سی
ہاں، میرا ہن ماس تک اداسا سی
چترفیں سوگوار سوچاں سن
جاں یاراں دا ذلیل ہاسہ سی ۔
سفر سی، ریت سی، خاموشی سی
ضلالت، سہم سی، نموشی سی
خلاء سی، افق سی تے سورج سی
جاں اپنی پیڑ دی
زنزیر دے بن کجھ وی نہ سی
کہ جس نوں ویکھیاں
متھے 'چ پالا اگدا سی ۔
زندگی سی
کہ غم دا بوجھ لئی
تپے ہوئے عمر دے
ماروتھلاں 'چوں لنگھادی سی
تے میتھوں گھٹّ چھاں دا منگدی سی
پر میری نظر وچ
اک بولدا وی برچھ نہ سی ۔
میں اپنے قتل 'تے
ہن بہت روندا ساں
سراپی چپّ دے
ہن نال بھوندا ساں
تے منہ 'تے ڈھکّ کے
غمغین چاننیاں
وچھا کے ریت خیالاں 'چ
گھوک سوندا ساں ۔
میں چپّ دے سفر وچ ایہہ ویکھیا
کہ چپّ گاؤندی ہے
چپّ روندی ہے، مسکراؤندی ہے
تے چپّ نوں بہت سوہنی
زبان آؤندی ہے ۔
میں تھل دی ریت توں
چپّ دی ساں ہن زباں سکھدا
گواچی چاننی نوں
ریت دے میں خط لکھدا ۔
میں چپّ دی مون بولی
سکھ رہا ہاں
میں چپّ دا گیت
ہر سپنی دی اکھ وچ لکھ رہا ہاں ۔
میری چھاتی دے وچ ہر روز
کھنڈر اگّ رہا ہے
تے میرے سیس وچ
مکڑی دا جالا اڈّ رہا ہے
میں چپّ دی مون بولی
سکھ رہا ہاں ۔
نیلے گگن 'تے کھنبھاں دے حرف
چھپدے نے
گگن توں دھرت 'تے
پانی دے حرف وسدے نے
میں چپّ دی مون بولی
سکھ رہا ہاں ۔
تھیہ دی ٹھیکری
پہے 'تے گیت گاؤندی ہے
اداسی تھوہر
اک تکیئے دے کول رہندی ہے
میں چپّ دی مون بولی
سکھ رہا ہاں ۔
قبرستان وچ
تکھی دوپہر آؤندی ہے
کریراں ہیٹھ کجھ پل بیٹھ
پرط جاندی ہے
میں چپّ دی مون بولی
سکھ رہا ہاں ۔
ایہہ چپّ دی مون بولی
سپنیاں دی بولی ہے
میں پہلی وار جہڑی
اس جہاں 'چ بولی ہے ۔
چپّ دی 'واج سنو !
چپّ دی 'واج، صرف عاشق دی
رتّ سندی ہے
جاں کھنڈراں دی چھت سندی ہے
جاں سپنی دی اکھ سندی ہے
چپّ دی 'واج سنو ۔
ہنے جو ساوے رکھاں دے وچ
'وا بولی ہے
ہنے جو پنچھی نے امبراں توں
چھاں ڈولھی ہے
ایہہ میری چپّ ہی بولی ہے
چپّ دی 'واج سنو ۔
چپّ نوں سپنی دی اکھ واکن
پیار کرو
چپّ نوں کھنڈراں واکن
رل کے یاد کرو
چپّ دا قبراں واکن ہی
ستکار کرو ۔
تھل وچ اپنی چھاں سنگ
رل کے سفر کرو
انھے کھوہ 'چوں
ادھی راتیں ڈول بھرو
وگدی 'وا وچ
بڈھے بوڑھاں ہیٹھ بہو
پربت اپر اگے
ساوے حرف پڑھو ۔
میری چپّ سنگ
سو جنماں توں یاری ہے
میں سپنی دی اکھ وچ
عمر گزاری ہے
چپّ دی 'واج جسم بھوگن توں
پیاری ہے ۔
چپّ دی 'واج سنو !
چپّ دی 'واج سنو !!
چپّ دی 'واج سنو !!!
میں بولی سپنیاں دی
بول رہاں
میں ننگا چہریاں 'چ
دوڑ رہاں ۔
کسے وی چہرے 'چ
شبد نہیں باقی
کسے وی چہرے 'چ
گیت نہیں باقی
صرف جسماں 'چ
انگ باقی نے
صرف انگاں 'چ
اگّ بلدی ہے
اشبدا ماس
بسّ سلگدا ہے
جو پل بھر سلگ کے
تے بجھدا ہے ۔
میں ننگا چہریاں 'چ
دوڑ رہاں
میں بولی سپنی دی
بول رہاں
ایہہ بولی شبد دی
سراپی ہے
ایہہ میری چپّ دی ہی
باقی ہے ۔
کسے عورت دے چہرے 'چوں
مینوں ہن گیت نہیں لبھدا
کسے عورت دا چہرہ وی
مینوں ہن میت نہیں لگدا ۔
مینوں ہن تک صرف
عورت دے کجھ کو انگ لبھے نے
کدے عورت نہیں لبھی
میں بسّ کجھ سلگدے انگاں 'چ
اپنی بھٹکنا دبی
جاں راتیں اوڈھ کے منہ 'تے
جسم دی اگّ ہے کجی
مینوں کجھ انگ تاں لبھے نے
پر عورت نہی لبھی ۔
مینوں عورت نے ہر موسم 'چ
جنگل وچ قتل کیتا
سراپیا دودھ میں پیتا
تے منہ 'تے پوتڑا لیتا
میں عورت کدے نہیں مانی
میں ورجت بھوگ ہے کیتا ۔
جدوں وی میں کدے
عورت 'چ اپنا گیت لبھیا ہے
مینوں عورت نے اک بافر جہے
انگ ہیٹھ دبیا ہے
جسم دا سفر مکدے ہی
میرا اس ساتھ چھڈیا ہے
مینوں عورت نہیں
عورت دا بافر ماس لبھیا ہے ۔
میں ہن عورت دے چہرے 'چوں
کدے کوئی گیت نہیں لبھدا
میں دنیاں وچ کسے عورت نوں
ہن عورت نہیں سددا ۔
میں ہن تھلاں وچ بھٹکداں
اپنی ہی چھاں نوں ترسداں
اپنے خلاء وچ لٹکداں ۔
متھے 'چ بس ہن ریت ہے
نہ ریت 'تے کوئی پیڑ ہے
نہ پیڑ جوگا سفر ہے ۔
نہ سفر جوگا ساتھ ہے
نہ ساتھ جوگا حرف ہے
نہ حرف جوگا گیت ہے ۔
نہ گیت جوگی دھپّ ہے
نہ دھپّ جوگا رکھ ہے
نہ رکھ جوگی چھاؤں ہے ۔
اک سننج ورگا شور ہے
جاں شور ورگی چپّ ہے
ایہہ خدکشی دی رتّ ہے ۔
ہر رتّ خدکشی دی
پوری بہار 'تے ہے
ہر حادثے دا پھلّ ہی
آیا نکھار 'تے ہے
اک چپّ چہچہاؤندی
دل دی چنار 'تے ہے
ہن درد اجنبی بن
آیا دوار 'تے ہے ۔
اجنبی اک درد دے
ہن ساتھ وچ بھوندا ہاں میں
ننگیاں راتاں نوں منہ 'تے
اوڈھ کے سوندا ہاں میں
تے اپنے گل لگّ کے
ہن آپ ہی روندا ہاں میں ۔
ہن کسے چہرے 'چوں مینوں
گیت کوئی لبھدا نہیں
ویرانیاں، میخانیاں
دوہاں 'چ جی لگدا نہیں
تے موت دا احساس ہن
دل نوں کدے چھڈدا نہیں ۔
ہن چپّ اینی ہے
کہ چپّ دی 'واج سن سکدا ہاں میں
تے درد اینا ہے
کہ خود توں آپ ہی ڈردا ہاں میں
بدچلن راتاں دا ہن
سڑکاں 'تے بھاء کردا ہاں میں ۔
تے سفلسی شاماں دی ٹھنڈھی
اگّ وچ بلدا ہاں میں
ہن روز ہی جیوندا ہاں میں
تے روز ہی مردا ہاں میں
ہن پٹھّ 'تے جنگل اٹھا کے
شہر وچ چلدا ہاں میں
میں پٹھّ 'تے چکّ کے جنگل
شہر وچ چل رہا ہاں ۔
شہر دے موڑ 'تے بازار
مینوں ویکھدے نے
سرد موسم 'چ وی لوکیں
پئے چھاواں ویچدے نے
میرے جنگل نوں اگّ لا کے
تے ہتھ پئے سیکدے نے ۔
شہر دا ایناسینی شور
جنگل توں وی بھدا ہے
ایہہ عورت دے تھناں وچکار
کتا کسنے بدھا ہے
اتے اس شہر دے وچ وس رہا
ہر مرد ادھا ہے
شہر وچ اگیا جنگل
میرے جنگل توں وڈا ہے ۔
وجدی سارنگی نوں دوستو !
سفلس کویں ہوئٔے ؟
نرودھی-بھوگدھی پچھوں وی
شہر نوں گربھ کنج ہوئٔے ؟
میرا جنگل شہر وچ اگّ رہے
جنگل 'تے کیوں روئی ؟
پوشیدہ مرض واکن
شہر چہرے کیوں چھپاندا ہے
ایہہ اپنے جنگلی چہرے
گھریں کیوں ٹنگ آؤندا ہے
ایتھے ہر گھر ہی
الماری 'چ جنگل کیوں اگاندا ہے
ایہہ خود نوں شہر تے مینوں بھلا
جنگل کیوں کہندا ہے ؟
میں پٹھّ 'تے چکّ کے جنگل
شہر وچ ٹھر رہا ہاں
میں ادھا تھن 'چ مریا ساں
تے ادھا مر رہا ہاں ۔
میں ادھا تھن 'چ جد مریا ساں
تاں میری ماں ویوگن سی
میں ادھا شہر وچ جد مر رہاں
جنگل ویوگی ہے
میں دھپّ وچ ورھ رہی
بدلی دے واکن عمر بھوگی ہے
تے ککھّ توں قبر تکّ
میرے سفر دی ہر پیڑ سوگی ہے ۔
میں تھن دے چپّ کھنڈراتاں 'چ
جس دن جنم لیتا سی
تے کالا دودھ پیتا سی
میں اس دن سمجھ لیتا سی
میرے ورگے مسیہے واسطے
کلّ بہت سستے نے
صلےباں توں بنا وی مرن دے
کئی ہور رستے نے ۔
سراپے دودھ نوں جد وی
کسے نے جنم دتا ہے
اوہنوں اس مار دتا ہے
نموشی چپّ دی سولی 'تے
اوہنوں چاڑھ دتا ہے
تے اوہدی 'میں' نوں
دو حصیاں وچ پاڑ دتا ہے ۔
سراپے دودھ والے سبھ مسیہے
تھن 'چ مردے نے
تے ککھّ توں قبر تکّ دا سفر
میرے وانگ کردے نے ۔
میں مر چکیاں
میں ٹھر چکیاں
میں اپنے درد دی سولی 'تے
چر ہویا کہ چڑھ چکیاں
میں اپنے ساتھ سنگ آپے
بتھیرا ساتھ کر چکیاں
میں اپنے آپ توں آپے
انیک وار ڈر چکیاں
میں اپنے آپ نوں اپنے
نموشے منہ وکھا چکیاں
میں اپنے آپ توں اپنے
کلنکت منہ چھپا چکیاں
میں اکلاپا، ضلالت چپّ
حصے دی ہنڈھا چکیاں
میں مر چکیاں
میں جا چکیاں ۔
میں سچ دسداں
میں سچ کہنداں
پیا نظریں جو اج آؤندا
ایہہ میں نہیں ہور ہے کوئی
جو تریا ساتھ وچ جاندا
ایہہ میری بیت چکی کل دا
ہے کرنگ چنڈیایا
میں اس توں بہت ڈردا ہاں
میں اس توں بہت بھے کھاندا ۔
میرا سنکٹ سدا ایہہ سی
میرا سنکٹ سدا ایہہ ہے
عمر جد ہان سی میرے
میں اس دے ہان دا نہیں ساں
میں اس دے ہان دا جد ہویا
اوہ میرے ہان دی نہ رہی
سو مینوں کل دی عمرہ
ہمیشہ اج ہنڈھانی پئی
تے میری اج دی عمرہ
میرے لئی روز ورتھا گئی
نہ-جیندی جون میں بھوگی
سدا اک لاش جیوندی لئی
جو مینوں ہی اٹھانی پئی
جو مینوں ہی جلانی پئی ۔
جے میری اج دی عمرہ
جے کدھرے اج مل وی پئی
جے پل دو پل لئی کدھرے
اوہ میرے کول بہہ وی گئی
نہ اوہ پہچان وی سکی
نہ میتھوں ہی پچھانی گئی ۔
سی اینے غم حیاتی دے
رجھیویں زندگانی دے
سی ورثے وچ ملی بھٹکن
تے قرضے مہربانی دے
سی اینے بوجھ روح اپنی 'تے
اپنی ہی غلامی دے
کہ اینی ویلھ نہ لبھی
کہ میں پہچان ہی سکدا
کہ میں اوہنوں مان ہی سکدا
کہ جنگل توں اچیرا
ہور رشتہ جان کوئی سکدا ۔
جدوں مینوں اج دی عمرہ
جدوں مینوں اج ملدی ہے
میں اس دا جسم سنگھ لیندا
میں اس دا ماس کھا لیندا
میں بیہی عمر بھوگن دا
وسیلہ خود بنا لیندا
میں دو پل بھوگ کے عمرہ
کسے سیجا 'تے مر جاندا
تے اپنا نام بھلّ جاندا
تے اس دا نام بھلّ جاندا
تے بھوگے پلاں نوں
میں سپنیاں دا گیت کہہ لیندا ۔
کی میری لوتھ 'چوں
اج وی تہانوں مہک آؤندی ہے
کی میری لوتھ 'چوں
اج وی تہانوں بوء نہیں آؤندی
کوئی ایسی بوء کہ جہڑی
رات دے موڑاں 'تے وکدی ہے
ننگے بازاراں 'چ بہندی ہے
کوئی ایسی بوء
جو موئی چپّ نوں سپنی نوں ڈنگ آؤندی ہے
کوئی ایسی بوء کہ جہڑی
اک سراپے تھن 'چوں آؤندی ہے
میں سبھ کولوں بوء خریدی ہے
تے سبھ نوں مہک دتی ہے
تے میں حیران ہاں
میری عمر جیوندی کس نے بھوگی ہے ؟
میں جد ویکھی ہے اپنے کول
اپنی لاش ویکھی ہے ۔
میں بس کجھ عورتاں دی
ککھّ وچ نعرے ہی مارے نے
تے کجھ انگاں نوں بھوگن واسطے
کیتے مظاہرے نے
سراپے تھناں نے
کجھ روہ بھرے اشتہار پاڑے نے
میں ذہنی جلاوطنی دے
ایوں اپنے دن گزارے نے ۔
میں جو بچیا ہاں ، میں نہیں
میریاں ہاراں دا پنجر ہے
جاں اپنے آپ توں لئے
بدلیاں دی راکھ دی چٹکی
ایہہ میری کل ہے، ایہہ اج نہیں
جو اج ہے باقی
جاں آتم-گھات میرے دے
ولمبت گیت دی باقی ۔
میں سچ دسداں
میں سچ کہنداں
پیا نظریں جو اج آؤنداں
جو تریا ساتھ وچ جاندا
ایہہ میں نہیں ہور ہے کوئی !
ایہہ میں نہیں ہور ہے کوئی !!
ایہہ میں نہیں ہور ہے کوئی !!!
