پنجابی کافیاں
سائیں مولٰی شاہ
کیوں فرنی ہیں مستانی،
سدا نہ رہوگی جوانی ۔
خمر پیالے پی کے پیاری،
بھل گئی تینوں ساڈی یاری،
ازلی پریت پرانی ۔
یار ولوں کیوں مکھڑا موڑیں،
چھڈ اک نوں کیوں دوسرا لوڑیں،
آخر ایہہ جگ فانی ۔
کھوہل کے گھنگٹ دیکھ نظارہ،
نظر آوے تینوں یار پیارا،
کیوں ہوئی حالَ حیرانی ۔
یار یاراں نوں سینے لاون،
لا کے پریتاں توڑ نبھاون،
جان کرن قربانی ۔
یار بنا کے نہ بھل جاویں،
کالو بلا دا قول نبھاویں،
جو کیتا قول زبانی ۔
یار یاراں دی کی اشنائی،
جے نہ دوئی دور ہٹائی،
ایویں عمر وہانی ۔
بیٹھ غیراں نال دکھ سکھ پھولیں،
یار بلاوے کیوں ن بولیں،
سوہنا تیرا دل جانی ۔
یار رسے نہ کدھرے ڈھوئی،
صم بکم کیوں چپ ہوئی،
دو دم دی زندگانی ۔
مولٰی شاہ نال نہ کر ٹھگیاں،
کالیاں زلفاں ہوسن بگیاں،
دام پکڑ جیلانی ۔
(خمر=نشہ، فانی=ناشوان،
اشنائی=پیار، دام=پلہ،
جیلانی=پیر جیلانی)
آ وے ماہی لگ جا چھاتی،
بانکیاں نیناں والیا ۔
آپ چھڑ نال مہیاں دے جاویں،
سانوں کیوں نہ نال لے جاویں ۔
حالَ میرے دی خبر نہ تینوں،
کینہ دے دیا رکھوالیا ۔
ترکاں وانگوں چڑھ کے گھوڑے،
قلعے سیالاں دے توں توڑے ۔
خبر نہ تینوں چوچک بیٹی،
جس نے پالی پالیا ۔
توں بیلے میں ترننجن گاواں،
اؤنسیاں پا پا کاگ اڈاواں ۔
بنسی والیا کیوں چر لایا،
کس تینوں بھرما لیا ۔
فظر گیا، نہ شامی آیا،
رس بیٹھا نہ گل نال لایا ۔
ہاڑے سئیؤ ایہہ کی ہویا،
سورج مکھ چھپا لیا ۔
میں سردار سہیلیاں سٹھ وے،
تخت ہزارے دا توں جٹ وے ۔
وار سٹی میں کس گلوں توں،
روسا نواں جگا لیا ۔
تیری میری لگی یاری،
چڑھ ترکاں جیوں دلی ماری ۔
ملاں متھے تلک لگایا،
ماس براہمنا کھا لیا ۔
میں ترننجن توں گاویں جھلاں،
مولٰی شاہ ویکھ رب دیاں گلاں ۔
سہا پکڑ کے چوہڑیاں کھادھا،
سور مسیتیں ڈھاہ لیا ۔
(فظر=سویرا، جھلاں=بیلے،جنگل)
بھج گئیاں میریاں ونگاں،
وے مترا چھڈ وینی ۔
کر اقرار نہ جوگی بہڑے،
سندراں رانی رہی لیندی ہوڑے،
کوڑے قول ملنگاں،
وے مترا چھڈ وینی ۔
تینوں اپنی خبر نہ کوئی،
کی جانے کون جو ساڈے نال ہوئی،
پی بیٹھوں شرابی بھنگاں،
وے مترا چھڈ وینی ۔
چھڈ نماز قرآن پڑھیں توں،
گدڑاں توں ڈر کے شیراں نال لڑیں توں،
میں ایہہ گل پچھدی سنگاں،
وے مترا چھڈ وینی ۔
اٹک جھناں وچ تردے بیڑے،
ڈاڈھا خوف پیا دل میرے،
ویکھ راوی دیاں جھگاں،
وے مترا چھڈ وینی ۔
انسان حیوان عشقَ غرضی مردے،
دیکھ شماں نوں جل جل مردے،
عقل کی غرض پتنگاں،
وے مترا چھڈ وینی ۔
ہالہ سکندر بھریا سارے،
جگ توں ٹٹ گیا میرا ہارے،
دے منکے چگ توں، میں حاصل تیتھوں منگاں،
وے مترا چھڈ وینی ۔
جمنا گنگا تے حاجی نہاون،
مولانے گٔوآں تے چڑھدے پنڈت کسن پلان،
مولٰی شاہ خدا دے ویکھ رنگاں،
وے مترا چھڈ وینی ۔
مینڈے ماہی توڑ نہ مینڈا پیار وے ۔
بلا قیامت تیرے ناز توں گھولیا،
نہ کر میرے نال رول توں رولیا،
چیرے بیٹھی نرد نہ مار وے ۔
عرش خدا دے ڈھیہہ پین منارے،
یاری لا کے جدوں رسدے پیارے،
قسم تیری دلدار وے ۔
کون چنگی تینوں ساڈے نالوں ہور وے،
کس گل دا دس تینوں زور وے،
کالے تل دا حاصل دے دے یار وے ۔
اس طرحاں لٹ لیا توں مینوں پھڑ کے،
جس طرحاں گھوڑیاں تے ترکاں چڑھ کے،
کیتے ہرن شکار وے ۔
گھنگٹ وہلے زلفاں ناگ پٹاری،
نین سپاہی سمرکند بخاری،
ترکی عربی لب تیرے سردار وے ۔
وگدی آ راوی کنڈھے شوکن ککو کانے،
تیرے کول آئی میں کر کے لکھ بہانے،
کڑیاں دا چھڈ کے بھنڈار وے ۔
یار یاراں نوں لانودے چھاتی،
تیرتھ جان کستی پاپی،
مکے جاندے گناہ گار وے ۔
ملھار گاویں برسے مینہہ ہووے سبزی،
مولٰی شاہ ویکھ قدرت ربّ دی،
دیپک گاویں بھڑکے نعر وے ۔
(نرد=چوپڑ دی گوٹی، کستی=جھوٹھے،
سبزی=ہریاول، نعر=اگّ)
دن رات مترا وے سانوں تانگھاں تیریاں ۔
بلہار میں بلہار گئیاں لکھ کروڑاں،
جہڑا آئینہ کلی مار سنگ تے توڑاں،
چڑھ امبراں تے اڈیاں پتنگاں تیریاں ۔
موتی بیسر جیوں تارے چمکن لٹکن والیاں،
بانکے نین مست تیرے دوویں زلفاں کالیاں،
چند وانگ چند مکھڑے تے مانہگاں تیریاں ۔
ویکھ قاضی کہے حسن تیرا عقل گوائی،
لب ترکاں وانگ تیرے کردے لڑائی،
لگن عاشقاں دے سینے دے وچ سانگاں تیریاں ۔
کتے طوائف لوک گیت گاون مجرے کھلو کے،
کتے وجد صوفی کھیلن یاد یار دی رو کے،
کتے وچ مسیتے ملدیاں نی بانگاں تیریاں ۔
تیرے صدقے دیاں بکرے، قیدی دس سو چھڈاواں،
مناں چوری بالاں دیوے خاجا خضر مناواں،
میرے اننن قدم پین جے الانگھاں تیریاں ۔
بھلا کون کوئی تیرے نال یاری لاوے،
توں بے انت ہیں مترا تیرا کوئی انت نہ آوے،
توں ہیں موج بہرے آب چڑھن کانگاں تیریاں ۔
مولٰی شاہ سائیں مدا شائکاں دی دلا توں،
عدم متعلق اضافی دی نہ پا بات بجا توں،
پئیاں دھرتی تے اگاس تے دھانگاں تیریاں ۔
(آئینہ=شیشہ، سنگ=پتھر، مانہگاں=مانگ،چیرنی،
سانگاں=تلواراں، طوائف=ناچی، وجد=مستی،
خماری، موج بہرے آب=سمندری پانی دی لہر،
کانگاں=ہڑ، شائق=چاہوان،شقین، عدم متعلق
اضافی=ربّ دی ہوند جاں انہوند سنبندھی، دھانگاں=دھانکاں)
تیرے نت دے نہورے چنگے نہ وے لگدے ۔
تیری میری ویکھ محبت دنیاں کلھ دی،
تیری خاطر پیاریا میں سر تے جھلدی،
لکھاں کروڑاں طعنے مارے جگ دے ۔
ککر سولاں اگیاں جتھے داب گلاب بیجائی،
وار گھڑی اوہ کہڑی سائت، جد میں یاری لائی،
بھل بھلیکھے تیرے نال ٹھگ دے ۔
اپنی پریت محبت گلاں غیر کسے نہ دسیئے،
جد ملیئے آپے روئیے آپے ہسیئے،
دوتی نہ بیلی ساڈے لگن پگ وے ۔
ادھی رات اندھیرے تارے لشکن گٹیاں،
چھوپ رلا کے کتن گاون کنواریاں جٹیاں،
چرخے رنگیل وہن گھوک وگدے ۔
چیف کورٹ وچ حاضر رعیت، بیٹھی لا کے تانگھاں،
مومن حاضر مسجد ہوندے، جد مل جاندیاں بانگاں،
وزن تریاں ہندو حاضر طبلے نال آواز دھرگدے ۔
مولٰی شاہ محبوب دی زلف دے اک اک وال تھوں،
خاکی نوری پدم کروڑاں قربان سیاح خال تھوں،
شمسی روشن زرے جہڑے وچ مگھدے ۔
(دھرگدے=وجدے، شمس=سورج)
وے توں جا نہ
وے سپاہیا جموئے دی چاکری ۔
برفاں پیندیاں پربت دھاراں بیبا،
کوئی نہ پچھدا پردیس وچ ساراں وے ۔
ہاڑے گھتاں میں مڑ گھر آ جا
وے سپاہیا جموئے دی چاکری ۔
تیری چاکری نوں اگّ لاواں بیبا،
توں پردیس میں کاگ اڈاواں وے ۔
وس سسّ نند نہ پا جا
وے سپاہیا جموئے دی چاکری ۔
فعال پنڈت نجومی کولوں پچھ بیبا،
نویں سورج نہ ساڈے نال رس وے ۔
شبھ وار مہورت منا کے
وے سپاہیا جموئے دی چاکری ۔
کولاں چویاں دے پانی گولی مار وگن،
آفتاب مہتاب کسدے یار لگن،
نقطہ گین کر اجلا نہ مٹا جا
وے سپاہیا جموئے دی چاکری ۔
مولٰی شاہ نہ دنیاں جان بیبا،
دیش اپنے خوشیاں مان وے ۔
سانوں ونگاں تے ہور چڑھا جا
وے سپاہیا جموئے دی چاکری ۔
(فعال=رمل دا لگن، آفتاب=
سورج، مہتاب=چن)
تینوں ڈر کاہدا کھڑی نظارے مار ۔
خوف خطر سبھ دور ہٹاویں،
لیکھا پتہ پاڑ گواویں،
ننگ ناموس اتار ۔
ہادی تینوں بانگ سنائی،
جس وچ دوجا حرف نہ کائی،
توں آپ رحیم قہار ۔
جپ نوں چھوڑا جپ وچ رہنا،
حد نوں تیاگ انہدّ وچ بہنا،
ایہہ سمجھیں اسرار ۔
خوف جدھا تینوں ہردم پیندا،
اوہ پیارا تیرے گھر وچ رہندا،
مولٰی شاہ لے گر تھوں سار ۔
(ننگ ناموس=مان،عزت، اسرار=
بھید)
جوگی بھیس وٹا کے آیا، اوہ چاک سیالاں والا ۔
لائی بھسم پنڈے منہ کالا، اوہ چاک سیالاں والا ۔
کتھوں تازے کنّ پڑوا کے، تلک لام علف متھے لا کے ۔
ابد آ دا گھنگٹ پا کے، اصلے اپنے نوں آپ چھپا کے ۔
خاطر ہیر جٹی پھڑ چالا، اوہ چاک سیالاں والا ۔
آیا کھیڑیں کر کے اوہلا، ماہی ہیر سیال دا گولہ ۔
اوہنوں عشقَ پیار ستایا، بن کافر روپ وٹایا ۔
نہں لاون نین سکھالا، اوہ چاک سیالاں والا ۔
ویکھ خلق تئجب ہوئی، جوگی یار نہ دوسرا کوئی ۔
ایہدا کوئی نہ مذہب دین، بن نقطے دے نویں سین ۔
چند سورج فرق نرالا، اوہ چاک سیالاں والا ۔
دنے چانن رات اندھیرا، دسے ہتھ نہ تیرا میرا ۔
ترے ہی لوکی متھا ٹیکن، شان حسن صورتَ ول ویکھن ۔
سر چھتر سیلی گل مالا، اوہ چاک سیالاں والا ۔
جوگی بنیا چھڈ چودھرائی، کنّ مندراں راکھ منہ لائی ۔
وچوں رانجھا یار جٹی دا، عاشق زلف سیاح پٹی دا ۔
کس عکس آب چند ڈالا، اوہ چاک سیالاں والا ۔
منگو بیلے چونے چارے، ہوئیاں خبراں جگ وچ سارے ۔
ویاہی ہیر کوئی پیش نہ چلی، جھگی ناتھ کسے جا ملی ۔
قول یار نے یار دا پالا، اوہ چاک سیالاں والا ۔
بحر عشقَ جدھر نوں چڑھدا، پنڈ وسوں چوڑ ڈھاہ کردا ۔
مولٰی شاہ بی نقطہ پیندا، صورتَ وچ رلا نہ رہندا ۔
ویلے وقت دا منگل گا لا، اوہ چاک سیالاں والا ۔
(تئجب=حیران، آب=پانی، بحر=سمندر)
سانوں بھوریاں والیا درس دکھاویں ۔
درس دکھاویں سانوں کالے کمبل والیا، درس دکھاویں ۔
پہلاں درس دکھا کے پیارے، تیر وچھوڑے دے کیوں مارے ۔
سانوں ہوئیوں چھوڑ کنارے، میں جنگل بیلا بھالیا، درس دکھاویں ۔
بول الست بولی مٹھی، درد غماں دی دے ہتھ چٹھی ۔
ایہہ ادا میں تیری ڈٹھی، مکھڑا توں چھپا لیا، درس دکھاویں ۔
توں حاکم میں رعیت تیری، نام اﷲ دے پاویں پھیری ۔
لا سینے جند ترسے میری، راحتَ دے رکھوالیا، درس دکھاویں ۔
ال انسان ہے رمز نرالی، ذات سفاتوں رتبہ عالی ۔
تاج لولاکی کمبلی کالی، شہر مدینے والیا، درس دکھاویں ۔
جس دی طالب کل لوکائی، تیرا طالب خاص الٰہی ۔
ذات مقدس بھیج سپاہی، تینوں پاس بلا لیا، درس دکھاویں ۔
لنترانی کہہ کے دسیا، بھید چھپایا مول نہ دسیا ۔
اوگن دیکھ اساڈے نسیا، سدا دے متوالیا، درس دکھاویں ۔
عہد محمد اک کر جاتا، ظاہر باطن خوب پچھاتا ۔
مولٰی شاہ نال کر کے ناطہ، عبدہ گھنگٹ پا لیا، درس دکھاویں ۔
(ذات سفاتوں=نجی خوبیاں،گن-اوگن، رتبہ عالی=اچی پدوی،
لولاکی=حضرت محمد، محمد صاحب دے پیروکار، طالب=چاہوان،
مقدس=پوجنیک،مان-یوگ)
اسوارا نیلی والیا،
موڑ لے مہاراں ساڈے ول وے ۔
نہ میں کمینی نہ توں جٹّ وے،
دسّ کیوں ول پا لیا وٹّ وے،
جس توں رس پیوں اوہ کہڑی گلّ وے،
موڑ لے مہاراں ساڈے ول وے ۔
پا کے یاری کر گؤں ٹھگیاں،
بھلّ گئیاں نے مسیتیں لگیاں،
ہن بیٹھوں راہ وی ملّ وے،
موڑ لے مہاراں ساڈے ول وے ۔
براہمن قاصد ہاں گھلدی،
خبر کی کسنوں پرسوں کلھ دی،
کوئی خط جاں سندیسا گھلّ وے،
موڑ لے مہاراں ساڈے ول وے ۔
مولٰی شاہ دے بھر دے حالے،
دنیاں عقبیٰ وقت سکھالے،
پا یاری نہ کر ول چھل وے،
موڑ لے مہاراں ساڈے ول وے ۔
اسوارا نیلی والیا،
موڑ لے مہاراں ساڈے ول وے ۔
وسّ جھنگ سیالیں یار،
تخت ہزارے نہ جا رسّ کے ۔
منگو بابل دا چار لیاویں،
دنیاں بھانے چاک سداویں،
میرا وے توں سردار،
تخت ہزارے نہ جا رسّ کے ۔
ہیر جٹی نال یاری لا کے،
عیسیٰ وانگر مردے جگا کے،
نہ چاڑھ پھانسی دار،
تخت ہزارے نہ جا رسّ کے ۔
آنا آنا انتا انتا،
نیہں پیار کرائے منتا،
میں جٹی توں جٹّ گوار،
تخت ہزارے نہ جا رسّ کے ۔
نیہں تیرا ترک فرنگی،
مولٰی شاہ براہمن بھنگی،
یاری توڑ نہ ہو گناہ گار،
تخت ہزارے نہ جا رسّ کے ۔
وسّ جھنگ سیالیں یار،
تخت ہزارے نہ جا رسّ کے ۔
| |
