آ مل یار سار لے میری، میری جان دکھاں نے گھیری ۔
اندر خواب وچھوڑا ہویا، خبر نہ پیندی تیری ۔
سننجے بن وچ لٹی سائیاں، سور پلنگ نے گھیری ۔
ایہہ تاں ٹھگّ جگت دے، جیہا لاون جال چپھیری ۔
کرم سرھا دے دھرم بتاون، سنگل پاون پیریں ۔
ذات مذہب ایہہ عشقَ نہ پچھدا، عشقَ شرع دا ویری ۔
ندیؤ ں پار ملک سجن دا لہوو-لابو نے گھیری ۔
ستگور بیڑی پھڑی کھلوتی تیں کیوں لائی آ دیری ۔
پریتم پاس تے ٹولنا کس نوں، بھلّ گیوں سکھر دوپیہری ۔
بلھا شاہ شوہ تینوں ملسی، دل نوں دیہہ دلیری ۔
آ مل یار سار لے میری، میری جان دکھاں نے گھیری ۔

آؤ فقیرو میلے چلیئے، عارف دا سن واجا رے ۔
انحد سبد سنو بہو رنگی، تجیئے بھیکھ پیاجا رے ۔
انحد باجا سرب ملاپی، نرویری سرناجا رے ۔
میلے باجھوں میلہ اؤتر، رڑھ گیا مل ویاجا رے ۔
کٹھن فقیری رستہ عاشق، قایم کرو من باجا رے ۔
بندہ ربّ برہوں اک مگر سکھ،بلھا پڑ جہان براجا رے ۔

آؤ سئیؤ رل دیؤ نی ودھائی ۔
میں ور پایا رانجھا ماہی ۔

اج تاں روز مبارک چڑھیا، رانجھا ساڈے ویہڑے وڑیا،
ہتھ کھونڈی موڈھے کمبل دھریا، چاکاں والی شکل بنائی،
آؤ سئیؤ رل دیؤ نی ودھائی ۔

مکٹ گٔوآں دے وچ رلدا، جنگل جوہاں دے وچ رلدا ۔
ہے کوئی اﷲ دے ولّ بھلدا، اصل حقیقت خبر نہ کائی،
آؤ سئیؤ رل دیؤ نی ودھائی ۔

بلہے شاہ اک سودا کیتا، پیتا زہر پیالہ پیتا،
نہ کجھ لاہا ٹوٹا لیتا، درد دکھاں دی گٹھڑی چائی،
آؤ سئیؤ رل دیؤ نی ودھائی ۔
میں ور پایا رانجھا ماہی ۔

آ سجن گل لگّ اساڈے، کیہا جھیڑا لائیو ای ؟
ستیاں بیٹھیاں کجھ نہ ڈٹھا، جاگدیاں سہُ پائیو ای ۔
'کم-ب-ازنی' شمس بولے، الٹا کر لٹکائیو ای ۔
اشکن اشکن جگّ وچ ہوئیاں، دے دلاس بٹھائیو ای ۔
میں تیں کائی نہیں جدائی، پھر کیوں آپ چھپائیو ای ۔
مجھیاں آئیاں ماہی نہ آیا، پھوک برہوں رلائیو ای ۔
ایس عشقَ دے ویکھے کارے، یوسف کھوہ پوائیو ای ۔
وانگ زلیکھاں وچ مصر دے، گھنگٹ کھولھ رلائیو ای ۔
ربّ-اِ-ارانی موسیٰ بولے، تد کوہ-طور جلائیو ای ۔
لن-ترانی جھڑکاں والا، آپے حکم سنائیو ای ۔
عشقَ دوانے کیتا فانی، دل یتیم بنائیو ای ۔
بلھا شوہ گھر وسیا آ کے، شاہ عنایت پائیو ای ۔
آ سجن گل لگّ اساڈے، کیہا جھیڑا لائیو ای ؟

اب ہم گمّ ہوئے، پریم نگر کے شہر ۔
اپنے آپ نوں سودھ رہا ہوں، نہ سر ہاتھ نہ پیر ۔
خودی کھوئی اپنا پد چیتا، تب ہوئی گلّ خیر ۔
لتھے پگڑے پہلے گھر تھیں، کون کرے نرویر ؟
بلھا شہہ ہے دوہیں جہانیں، کوئی نہ دسدا غیر ۔

اب کیوں ساجن چر لائیو رے ؟

ایسی آئی من میں کائی،
دکھ سکھ سبھ ونجائیو رے،
ہار شنگار کو آگ لگاؤں،
گھٹ اپر ڈھانڈ مچائیو رے ؛
اب کیوں ساجن چر لائیو رے ؟

سن کے گیان کی ایسی باتاں،
نام نشان سبھی انگھاتاں،
کوئل وانگوں کوکاں راتاں،
تیں اجے وی ترس نہ آئیو رے ؛
اب کیوں ساجن چر لائیو رے ؟

گل مرگانی سیس کھپریا،
بھیکھ منگن نوں رو رو پھریا،
جوگن نام بھیا لٹ دھریا،
انگ ببھوت رمائیو رے ؛
اب کیوں ساجن چر لائیو رے ؟

عشقَ ملاں نے بانگ دوائی،
اٹھ بہڑن گلّ واجب آئی،
کر کر سجدے گھر ول دھائی،
متھے محراب ٹکائیو رے ؛
اب کیوں ساجن چر لائیو رے ؟

پریم نگر دے الٹے چالے،
خونی نین ہوئے کھشہالے،
آپے آپ پھسے وچ جالے،
پھس پھس آپ کہائیو رے ؛
اب کیوں ساجن چر لائیو رے ؟

دکھ برہوں نہ ہون پرانے،
جس تن پیڑاں سو تن جانے،
اندر جھڑکاں باہر طعنے،
نیہں لگیاں دکھ پائیو رے ؛
اب کیوں ساجن چر لائیو رے ؟

مینا مالن روندی پکڑی،
برہوں پکڑی کرکے تکڑی،
اک مرنا دوجی جگّ دی پھکڑی،
ہن کون بنا بن آئیو رے ؛
اب کیوں ساجن چر لائیو رے ؟

بلھا شوہ سنگ پریت لگائی،
سوہنی بن تن سبھ کوئی آئی،
ویکھ کے شاہ عنایت سائیں،
جی میرا بھر آئیو رے ؛
اب کیوں ساجن چر لائیو رے ؟

اب لگن لگی کہ کریئے ؟
نہ جی سکیئے تے نہ مریئے ۔

تم سنو ہماری بینا،
موہے رات دنے نہیں چینا،
ہن پی بن پلک نہ سریئے ۔
اب لگن لگی کہ کریئے ؟

ایہہ اگن برہوں دی جاری،
کوئی ہمری پریت نواری،
بن درشن کیسے تریئے ؟
اب لگن لگی کہ کریئے ؟

بلہے پئی مصیبت بھاری،
کوئی کرو ہماری کاری،
اک اجیہے دکھ کیسے ذریعے ؟
اب لگن لگی کہ کریئے ؟

ایسا جگیا گیان پلیتا ۔

نہ ہم ہندو نہ ترک ضروری، نام عشقَ دی ہے منظوری،
عاشق نے ور جیتا، ایسا جگیا گیان پلیتا ۔

ویکھو ٹھگاں شور مچایا، جمنا مرنا چا بنایا ۔
مورکھ بھلے رولا پایا، جس نوں عاشق ظاہر کیتا،
ایسا جگیا گیان پلیتا ۔

بلھا عاشق دی بات نیاری، پریم والیاں بڑی قراری،
مورکھ دی متّ ایویں ماری، واک سخن چپّ کیتا،
ایسا جگیا گیان پلیتا ۔

ایسا من میں آئیو رے، دکھ سکھ سبھ وننجائیو رے ۔
ہار شنگار کو آگ لگاؤں، تن پر ڈھانڈ مچائیو رے ۔

سن کے گیان کیاں ایسی باتاں، نام-نشان تبھی الگھاتاں،
کوئل وانن میں کوکاں راتاں، تیں اجے بھی ترس نہ آئیو رے ۔

گل مرگانی سیس کھپریاں، درشن کی بھیکھ منگن چڑھیا،
جوگن نام بوہلت دھریا، انگ ببھوت رمائیو رے ۔

عشقَ ملاں نے بانگ سنائی، ایہہ گلّ واجب آئی،
کر کر صدق سجدے ول دھائی، منہ محراب ٹکائیو رے ۔

پریم نگر والے الٹے چالے، میں موئی بھر خوشیاں نالے،
آن پھسی آپے وچ جالے، ہسّ ہسّ آپ کہائیو رے ۔

بلھا شوہ سنگ پریت لگائی، جی جامے دی دتی سائی،
مرشد شاہ عنایت سائیں، جس دل میرا بھرمائیو رے ۔

اکھاں وچ دل جانی پیاریا،
کیہی چیٹک لایا ای ۔

میں تیرے وچ ذرہ نہ جدائی،
ساتھوں آپ چھپایا ای ۔

مجھیں آئیاں رانجھا یار نہ آیا،
پھوک برہوں ڈولایا ای
اکھاں وچ دل جانی پیاریا ۔

میں نیڑے مینوں دور کیوں دسنا ایں،
ساتھوں آپ چھپایا ای
اکھاں وچ دل جانی پیاریا ۔

وچ مصر دے وانگ زلیخاں،
گھنگٹ کھولھ رلایا ای
اکھاں وچ دل جانی پیاریا ۔

شوہ بلہے دے سر پر برقع،
تیرے عشقَ نچایا ای
اکھاں وچ دل جانی پیاریا،
کیہی چیٹک لایا ای ۔

علف اﷲ نال رتا دل میرا،
مینوں 'بے' دی خبر نہ کائی ۔

'بے' پڑھدیاں مینوں سمجھ نہ آوے،
لذت علف دی آئی ۔

'اینا تے گینا' نوں سمجھ نہ جانا،
گلّ علف سمجھائی ۔

بلھیا قول علف دے پورے،
جہڑے دل دی کرن صفائی ۔

اماں بابے دی بھلیائی، اوہ ہن کم اساڈے آئی ۔
اماں بابا ہور دو راہاں دے، پتر دی وڈیائی ۔
دانے اتوں گتّ بگتی، گھر گھر پئی لڑائی ۔
اساں قضیے تداہیں جالے، جداں کنک اوہناں ٹرگھائی ۔
کھائے کھیراتیں پھاٹیئے جمعہ، الٹی دستک لائی ۔
بلھا طوطے مار باغاں تھیں کڈھے، الو رہن اس جائی ۔
اماں بابے دی بھلیائی، اوہ ہن کم اساڈے آئی ۔

اپنے سنگ رلائیں پیارے، اپنے سنگ رلائیں ۔
پہلوں نیہں لگایا سی تیں آپے چائیں چائیں ۔
میں لایا اے کہ تدھّ لایا اے اپنی اوڑ نبھائیں ۔
راہ پواں تاں دھاڑے بیلے، جنگل لکھ بلائیں ۔
بھوکن چیتے تے چتمچتے بھوکن کرن ادائیں ۔
پار تیرے جگت تر چڑھیا کنڈھے لکھ بلائیں ۔
ہول دلے دا تھر تھر کمبدا بیڑا پار لنگھائیں ۔
کر لئی بندگی ربّ سچے دی پون قبول دوائیں ۔
بلہے شاہ تے شاہاں دا مکھڑا گھنگھٹ کھولھ وکھائیں ۔
اپنے سنگ رلائیں پیارے، اپنے سنگ رلائیں ۔

بہڑیں وے طبیبا مینڈی جند گئیا ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

عشقَ ڈیرہ میرے اندر کیتا،
بھر کے زہر پیالہ میں پیتا،
جھبدے آویں وے طبیبا نہیں تے میں مر گئیاں ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

چھپّ گیا سورج باہر رہِ گئی آ لالی،
ہوواں میں صدقے مڑ جے دیں وکھالی ،
میں بھلّ گئیاں تیرے نال نہ گئیاں ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

تیرے عشقَ دی سار وے میں نہ جاناں،
ایہہ سر آیا اے میرا ہیٹھ وداناں،
سٹّ پئی عشقے دی تاں کوکاں دئیاں ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

ایس عشقَ دے کولوں سانوں ہٹک نہ مائی،
لاہو (لاہور) جاندڑے بیڑے موڑ کون ہٹائے،
میری عقل بھلی نال مہانیاں دے گئیاں ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

ایس عشقَ دی جھنگی وچ مور بلیندا،
سانوں کعبہ تے قبلہ پیارا یار دسیندا،
سانوں گھائل کرکے پھر خبر نہ لئیا ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

بلھا شاہ عنایت دے بہہ بوہے،
جس پہنائے سانوں ساوے سوہے،
جاں میں ماری اڈاری مل پیا وہیا ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

بنسی والیا چاکا رانجھا، تیرا سر ہے سبھ نال سانجھا،
تیریاں موجاں ساڈا مانجھا، ساڈی سر تیں آپ ملائی ۔
بنسی کاہن اچرج بجائی ۔

بنسی والیا کاہن کہاویں، سب دا نیک انوپ مناویں،
اکھیاں دے وچ نظر نہ آویں، کیسی بکھڑی کھیل رچائی ۔
بنسی کاہن اچرج بجائی ۔

بنسی سبھ کوئی سنے سناوے، ارتھ اس دا کوئی ورلا پاوے،
جو کوئی انحد کی سر پاوے، سو اس بنسی کا شودائی ۔
بنسی کاہن اچرج بجائی ۔

سنیاں بنسی دیاں گھنگوراں، کوکاں تن من وانگو موراں،
ڈٹھیاں اس دیاں توڑاں جوڑاں، اک سر دی سبھ کلا اٹھائی ۔
بنسی کاہن اچرج بجائی ۔

اس بنسی دا لما لیکھا، جس نے ڈھونڈا تس نے دیکھا،
شادی اس بنسی دی ریکھا، ایس وجودوں صفت اٹھائی ۔
بنسی کاہن اچرج بجائی ۔

اس بنسی دے پنج ست تارے، آپ اپنی سر بھردے سارے،
اک سر سبھ دے وچ دم مارے، ساڈی اس نے ہوش بھلائی ۔
بنسی کاہن اچرج بجائی ۔

بلھا پجّ پئے تکرار، بوہے آن کھلوتے یار،
رکھیں کلمے نال بیوپار، تیری حضرت بھرے گواہی ۔
بنسی کاہن اچرج بجائی ۔

بسّ کر جی ہن بسّ کر جی،
اک بات اساں نال ہسّ کر جی ۔

تسیں دل میرے وچ وسدے ہو، ایویں ساتھوں دور کیوں نسدے ہو،
نالے گھتّ جادو دل کھسدے ہو، ہن کت ولّ جاسو نسّ کر جی ۔
بسّ کر جی ہن بسّ کر جی ۔

تسیں مویاں نوں مار نہ مکدے سی، کھدو وانن کھونڈی نت کٹدے سی،
گلّ کردیاں دا گل گھٹدے سی، ہن تیر لگاؤ کسّ کر جی ۔
بسّ کر جی ہن بسّ کر جی ۔

تسیں چھپدے ہو اساں پکڑے ہو، اساں نال زلف دے جکڑے ہو،
تسیں اجے چھپن نوں تکڑے ہو، ہن جان نہ ملدا نسّ کر جی ۔
بسّ کر جی ہن بسّ کر جی ۔

بلھا شوہ میں تیری بردی ہاں، تیرا مکھ ویکھن نوں مردی ہاں،
نت سو سو منتاں کردی ہاں، ہن بیٹھ پنجر وچ دھسّ کر جی ۔
بسّ کر جی ہن بسّ کر جی ۔

بے حدّ رمزاں دسدا نیں، ڈھولن ماہی ۔
میم دے اہلے وسدا نیں، ڈھولن ماہی ۔

اولیاں منصور کہاوے، رمز اناالحق آپ بتاوے،
آپے آپ نوں سولی چڑھاوے،تے کول کھلوکے ہسدا نیں، ڈھولن ماہی ۔

بے حدّ رمزاں دسدا نیں، ڈھولن ماہی ۔
میم دے اہلے وسدا نیں، ڈھولن ماہی ۔

پڑی پچھے پچھواڑے رہِ گئی، ہتھ وچ رہِ گئی جٹی،
اگے چرکھا پچھے پیہڑا، میرے ہتھوں تند ترٹی،
بھیناں میں کتدی کتدی ہٹی ۔

داج جواہر اساں کی کرنا، جس پریم کٹوائی مٹھی،
اوہو چور میرا پکڑ منگاؤ، جس میری جند کٹھی،
بھیناں میں کتدی کتدی ہٹی ۔

بھلا ہویا میرا چرکھا ٹٹا، میری جند عذابوں چھٹی،
بلھا شوہ نے ناچ نچائے، اوتھے دھم پئی کڑ-کٹی،
بھیناں میں کتدی کتدی ہٹی ۔

بھاویں جان نہ جان وے ویہڑے آ وڑ میرے ۔
میں تیرے قربان وے ویہڑے آ وڑ میرے ۔

تیرے جیہا مینوں ہور نہ کوئی ڈھونڈاں جنگل بیلا روہی،
ڈھونڈاں تاں سارا جہان وے ویہڑے آ وڑ میرے ۔

لوکاں دے بھانے چاک مہیں دا رانجھا تاں لوکاں وچ کہیندا،
ساڈا تاں دین ایمان وے ویہڑے آ وڑ میرے ۔

ماپے چھوڑ لگی لڑ تیرے شاہ عنایت سائیں میرے،
لائیاں دی لجّ پال وے ویہڑے آ وڑ میرے ۔
میں تیرے قربان وے ویہڑے آ وڑ میرے ۔

بھرواسا کی آشنائی دا ۔
ڈر لگدا بے-پرواہی دا ۔

ابراہیم چکھا وچ پائیو، سلیمان نوں بھٹھّ جھکائیو،
یونس مچھی توں نگلائیو، پھڑ یوسف مصر وکائیدا ۔
بھرواسا کی آشنائی دا ۔

زکریا سر کلوتر چلائیو، صابر دے تن کیڑے پائیو،
سناں گل زنار پوائیو،کتے الٹا پوش لہائی دا ۔
بھرواسا کی آشنائی دا ۔

پیغمبر تے نور اپائیو، نام امام حسین دھرائیو،
جھلا جبرائیل جھلائیو، پھر پیاسا گلا کٹائیدا ۔
بھرواسا کی آشنائی دا ۔

جا زکریا رکھ چھپایا، چھپناں اس دا برا منایا،
آرا سر تے چا وگایا، سنے رکھ چرائیدا ۔
بھرواسا کی آشنائی دا ۔

یہیہا اس دا یار کہایا، نال اوسے دے نیہں لگایا،
راہ شرع دا انّ بتلایا، سر اس دا تھال کٹائیدا ۔
بھرواسا کی آشنائی دا ۔

بلھا شوہ ہن اسیں سننجاتے ہیں، ہر صورتَ نال پچھاتے ہیں،
کتے اعتے ہیں کتے جاتے ہیں،ہن میتھوں بھلّ نہ جائی دا ۔
بھرواسا کی آشنائی دا ۔

نہ میں مومن وچ مسیتاں، نہ میں وچ کفر دیاں ریتاں،
نہ میں پاکاں وچ پلیتاں، نہ میں موسیٰ نہ پھرؤن ۔
بلھا کی جانا میں کون ۔

نہ میں اندر بید کتاباں، نہ وچ بھنگاں نہ شراباں،
نہ وچ رنداں مست کھراباں، نہ وچ جاگن نہ وچ سون ۔
بلھا کی جانا میں کون ۔

نہ وچ شادی نہ غمناکی، نہ میں وچ پلیتی پاکی،
نہ میں آبی نہ میں خاکی، نہ میں آتش نہ میں پون ۔
بلھا کی جانا میں کون ۔

نہ میں عربی نہ لاہوری، نہ میں ہندی شہر نگوری،
نہ ہندو نہ ترک پشوری، نہ میں رہندا وچ ندون ۔
بلھا کی جانا میں کون ۔

نہ میں بھیت مذہب دا پایا، نہ میں آدم ہوا جایا،
نہ میں اپنا نام دھرایا، نہ وچ بیٹھن نہ وچ بھون ۔
بلھا کی جانا میں کون ۔

اول آخر آپ نوں جاناں، نہ کوئی دوجا ہور پچھاناں،
میتھوں ہور نہ کوئی سیانا، بلھا شاہ کھڑھا ہے کون ۔
بلھا کی جانا میں کون ۔

بلھا کی جانے ذات عشقَ دی کون ۔
نہ سوہاں نہ کم بکھیڑے وننجے جاگن سون ۔

رانجھے نوں میں گالیاں دیواں، من وچ کراں دوائیں ۔
میں تے رانجھا اکو کوئی، لوکاں نوں ازمائیں ۔
جس بیلے وچ بیلی دسے،اس دیاں لواں بلائیں ۔
بلھا شوہ نوں پاسے چھڈّ کے، جنگل ولّ نہ جائیں ۔

بلھا کی جانا ذات عشقَ دی کون ۔
نہ سوہاں نہ کم بکھیڑے وننجے جاگن سون ۔

بلہے نوں سمجھاون آئیاں، بھیناں تے بھرجائیاں ۔
منّ لے بلھیا ساڈا کہنا، چھڈّ دے پلہ رائیاں ۔
آل نبی اولاد نبی نوں، توں کی لیکاں لائیاں ۔
جہڑا سانوں سعید سدے، دوزخ ملن سجائیاں ۔
جو کوئی سانوں رائیں آکھے، بہشتیں پینگھاں پائیاں ۔
رائیں سائیں سبھنی تھائیں، ربّ دیاں بے پرواہیاں ۔
سوہنیاں پرھے ہٹائیاں نے تے، کوجھیاں لے گل لائیاں ۔
جے توں لوڑیں باغ بہاراں، چاکر ہو جا رائیاں ۔
بلھا شوہ دی ذات کی پچھنا ایں، شکر ہو رجائیاں ۔

چلو دیکھیئے اس مستانڑے نوں،
جدھی ترننجناں دے وچ پئی اے دھم ۔
اوہ تے میں وہدت وچ رنگدا اے،
نہیں پچھدا جات دے کی ہو تم ۔

جیدھا شور چپھیرے پیندا اے،
اوہ کول تیرے نت رہندا اے،
نالے 'ناہن اقرب' کہندا اے،
نالے آکھے 'وفی-انفس-کمس' ۔

چھڈّ جھوٹھ بھرم دی بستی نوں،
کر عشقَ دی قایم مستی نوں،
گئے پہنچ سجن دی ہستی نوں،
جہڑے ہو گئے 'صم-بکم-aم' ۔

نہ تیرا اے نہ میرا اے،
جگّ فانی جھگڑا جھیڑا اے،
بناں مرشد رہبر کہڑا اے،
پڑھ-'پھاز-رونی-از-کر-کم' ۔

بلہے شاہ ایہہ بات اشارے دی،
جنھا لگّ گئی تانگھ نظارے دی،
دسّ پیندی گھر ونجارے دی،
ہے 'یدؤلھا-فوکاھا ایدیکم' ۔

چلو دیکھیئے اس مستانڑے نوں،
جدھی ترننجناں دے وچ پئی اے دھم ۔

سچ سندے لوک نہ سہندے نی، سچ آکھیئے تاں گل پیندے نی،
پھر سچے پاس نہ بہندے نی، سچ مٹھا عاشق پیارے نوں ۔
چپّ کرکے کریں گزارے نوں ۔

سچ شرع کرے بربادی اے، سچ عاشق دے گھر شادی اے،
سچ کردا نویں آبادی اے، جہی شرع طریقت ہارے نوں ۔
چپّ کرکے کریں گزارے نوں ۔

چپّ عاشق توں نہ ہندی اے،جس آئی سچ سگندھی اے،
جس مالھ سہاگ دی گندی اے، چھڈّ دنیاں کوڑ پسارے نوں ۔
چپّ کرکے کریں گزارے نوں ۔

بلھا شوہ سچ ہن بولے ہیں، سچ شرع طریقت پھولے ہیں،
گلّ چوتھے پد دی کھولھے ہیں، جہی شرع طریقت ہارے نوں ۔
چپّ کرکے کریں گزارے نوں ۔

آپے آہو آپے چیتا، آپے مارن دھایا،
آپے صاحب آپے بردا، آپے ملّ وکایا،
ڈھولا آدمی بن آیا ۔

کدی ہاتھی تے اسوار ہویا، کدی ٹھوٹھا ڈانگ بھوایا،
کدی راول جوگی بھوگی ہو کے، سانگی سانگ بنایا،
ڈھولا آدمی بن آیا ۔

بازی گر کیا بازی کھیلی، مینوں پتلی وانگ نچایا،
میں اس پڑتالی نچنا ہاں، جس گت مت یار لکھایا،
ڈھولا آدمی بن آیا ۔

ہابیل کابیل آدم دے جائے، آدم کس دا جایا،
بلھا اوہناں توں بھی اگے آہا، دادا گود کھڈایا،
ڈھولا آدمی بن آیا ۔

اک ہسّ ہسّ گلّ کردیاں، اک روندیاں دھوندیاں مردیاں،
کہو پھلی بسنت بہار نوں، دل لوچے ماہی یار نوں ۔

میں نھاتی دھوتی رہِ گئی، اک گنڈھ ماہی دل بہہ گئی،
بھاہ لائیے ہار شنگار نوں، دل لوچے ماہی یار نوں ۔

میں کملی کیتی دوتیاں، دکھ گھیر چپھیروں لیتیاں،
گھر آ ماہی دیدار نوں، دل لوچے ماہی یار نوں ۔

بلھا شوہ میرے گھر آیا، میں گھٹّ رانجھن گل لایا،
دکھ گئے سمندر پار نوں، دل لوچے ماہی یار نوں ۔

ایہہ اچرج سادھو کون کہاوے ۔
چھن چھن روپ کتوں بن آوے ۔

مکہ لنکا سہدیو کے بھیت، دوؤ کو ایک بتاوے ۔
جب جوگی تم وصل کروگے، بانگ کہےَ بھاویں ناد وجاوے ۔
بھگتی بھگت نتارو ناہیں، بھگت سوئی جہڑا من بھاوے ۔
ہر پرگٹ پرگٹ ہی دیکھو، کیا پنڈت پھر بید سناوے ۔
دھیان دھرو ایہہ کافر ناہیں، کیا ہندو کیا ترک کہاوے ۔
جب دیکھوں تب اوہی اوہی، بلھا شوہ ہر رنگ سماوے ۔

ایہہ اچرج سادھو کون کہاوے ۔
چھن چھن روپ کتوں بن آوے ۔

ایہہ دکھ جا کہوں کس آگے،
روم روم گھا پریم کے لاگے ۔

اک مرنا دوجا جگّ دی ہاسی ۔
کرت پھرت نت موہی رے موہی ۔

کون کرے موہے سے دلجوئی ۔
شام پیا میں دیتی ہوں دھروئی ۔

دکھ جگّ کے موہے پوچھن آئے ۔
جن کو پیا پردیس سدھائے ۔

نہ پیا جائے نہ پیا آئے ۔
ایہہ دکھ جا کہوں کس جائے ۔

بلھا شاہ گھر آ پیاریا ۔
اک گھڑی کو کرن گزاریا ۔
تن من دھن جیا تیں پر واریا ۔

ایہہ دکھ جا کہوں کس آگے،
روم روم گھا پریم کے لاگے ۔

گھنگھٹ کھولھ مکھ ویکھ نہ میرا،
عیب نمانی دے کجّ او یار ۔
فسما وجؤل-اﷲ دسنا ایں اج او یار ۔

میں انجانی تیرا نیہں کی جاناں،
لاون دا نہیں چجّ او یار ۔
فسما وجؤل-اﷲ دسنا ایں اج او یار ۔

حاجی لوک مکے نوں جاندے،
ساڈا ہیں توں حج او یار ۔
فسما وجؤل-اﷲ دسنا ایں اج او یار ۔

ڈونگھی ندی تے تلاہ پرانا،
ملساں کہڑے پجّ او یار ۔
فسما وجؤل-اﷲ دسنا ایں اج او یار ۔

بلھا شوہ میں ظاہر ڈٹھا،
لاہ منہ توں لجّ او یار ۔
فسما وجؤل-اﷲ دسنا ایں اج او یار ۔

گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

سچ آکھ منا کیوں ڈرنا ایں، اس سچ پچھے توں ترنا ایں،
سچ سدا آبادی کرنا ایں، سچ وسط اچمبھا آئی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

باہمن آن ججمان ڈرائے، پتر پیڑ دسّ بھرم دڑائے،
آپے دسّ کے جتن کرائے، پوجا شروع کرائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

پتر تساں دے aپر پیڑا، گڑ چاول مناؤ لیڑا،
جنجو پاؤ لاہو بیڑا، چلی ترت پوائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

پیڑ نہیں ایویں نکلن لگی، روک روپیہ بھانڈے ڈھگی،
ہووے لاکھی درست نہ بگی، بلھا ایہہ بات بنائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

پرتھم چنڈی مات بنائی، جس نوں پوجے سرب لوکائی،
پاچھی وڈھّ کے جنج چڑھائی، ڈولی ٹھم ٹھم آئی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

بھلّ خدا نوں جان خدائی، بتاں اگے سیس نوائی،
جہڑے گھڑ کے آپ بنائی، شرم رتا نہ آئی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

ویکھو تلسی مات بنائی، سالگرامی سنگ پرنائی،
ہسّ ہسّ ڈولی چا چڑھائی، سالا سہرا بنے جوائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

دھیاں بھیناں سبھ ویاہون، پردے اپنے آپ کجاون،
بلھا شاہ کی آکھن آون، نہ مات کسے ویاہی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

شاہ رگ تھیں ربّ دسدا نیڑے، لوکاں پائے لمے جھیڑے،
واں کے جھگڑے کون نبیڑے، بھجّ بھجّ عمر گوائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

برچھ باغ وچ نہیں جدائی، بندہ ربّ تیویں بن آئی،
پچھلے سوتے تے کھڑ آئی، دہبدا آن مٹائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

بلھا آپے بھلّ بھلایا اے، آپے چلھیاں وچ دبایا اے،
آپے ہوکا دے سنایا اے، مجھ میں بھیت نہ کائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

گرم سرد ہو جس نوں پالا، حرکت کیتا چہرہ کالا،
تس نوں آکھن جی سکھالا، اس دی کرو دوائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

اکھیاں پکیاں آکھن آئیاں، السی سمجھ کے آؤنی مائیا،
آپے بھلّ گئیاں ہن سائیاں، ہن تیرتھ پاس سدھائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

پوست آکھے ملے افیم، بندہ بھالے قادر کریم،
نہ کوئی دسے گیان حکیم، عقل تساڈی جائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

جو کوئی دسدا ایہو پیارا، بلھا آپے ویکھنہارا،
آپے بید قرآن پکارا، جو سفنے وسط بھلائی اے ۔
گلّ رولے لوکاں پائی اے ۔

گھڑیالی دیؤ نکال نی ۔
اج پی گھر آیا لال نی ۔

گھڑی گھڑی گھڑیال بجاوے، رین وصل دی پیا گھٹاوے،
میرے من دی بات جو پاوے، ہتھوں چا سٹو گھڑیال نی ۔
اج پی گھر آیا لال نی ۔

انحد واجا وجے سہانا، مطرب سگھڑا تان ترانہ،
نماز روزہ بھلّ گیا دگانا، مدھ پیالہ دین کلال نی ۔
اج پی گھر آیا لال نی ۔

مکھ ویکھن دا عجب نظارہ، دکھ دلے دا دا اٹھ گیا سارا،
رین وڈی کیا کرے پسارا، دل اگے پارو دیوال نی ۔
اج پی گھر آیا لال نی ۔

مینوں اپنی خبر نہ کائی، کیا جاناں میں کت ویاہی،
ایہہ گلّ کیوں کر چھپے چھپائی، ہن ہویا فضل کمال نی ۔
اج پی گھر آیا لال نی ۔

ٹونے ٹامن کرے بتھیرے، مہرے آئے وڈے وڈیرے،
ہن گھر آیا جانی میرے، رہاں لکھ ورھے ایہدے نال نی ۔
اج پی گھر آیا لال نی ۔

بلھا شہہ دی سیز پیاری، نی میں تارنہارے تاری،
کویں کویں ہن آئی واری، ہن وچھڑن ہویا محال نی ۔
اج پی گھر آیا لال نی ۔

گھر میں گنگا آئی سنتو، گھر میں گنگا آئی ۔
آپے مرلی آپ گھنئیا، آپے جادورائی ۔
آپ گوبریا آپ گڈریا، آپے دیت دکھائی ۔
انحد دوار کا آیا گوریا، کنگن دست چڑھائی ۔
مونڈ منڈا موہے پریتی کورین کناں میں پائی ۔
امرت پھل کھا لیو رے غصائیں، تھوڑی کرو بپھائی ۔
گھر میں گنگا آئی سنتو، گھر میں گنگا آئی ۔

زلف کنڈل نے گھیرا پایا، بسیئر ہو کے ڈنگ چلایا،
ویکھ اساں ولّ ترس نہ آیا، کر کے خونی اکھیاں وے ۔
گھنگھٹ چکّ او سجنا، ہن شرماں کاہنوں رکھیاں وے ۔

دو نیناں دا تیر چلایا، میں آزز دے سینے لایا،
گھائل کر کے مکھ چھپایا، چوریاں ایہہ کن دسیاں وے ۔
گھنگھٹ چکّ او سجنا، ہن شرماں کاہنوں رکھیاں وے ۔

برہوں کٹاری توں کسّ کے ماری، تد میں ہوئی بے دل بھاری،
مڑ نہ لئی تیں سار ہماری، پتیاں تیریاں کچیاں (کوریاں) وے ۔
گھنگھٹ چکّ او سجنا، ہن شرماں کاہنوں رکھیاں وے ۔

نیہں لگا کے من ہر لیتا، پھیر نہ اپنا درشن دیتا،
زہر پیالہ میں ایہہ پیتا، ساں عقلوں میں کچیاں وے ۔
گھنگھٹ چکّ او سجنا، ہن شرماں کاہنوں رکھیاں وے ۔

گھنگھٹ اوہلے نہ لکّ سوہنیاں،
میں مشتاق دیدار دی ہاں ۔

جانی باجھ دیوانی ہوئی، ٹوکاں کردے لوک سبھوئی،
جے کر یار کرے دلجوئی، میں تاں فریاد پکاردی ہاں ۔
میں مشتاق دیدار دی ہاں ۔

مفت وکاندی جاندی باندی، مل ماہیا جند اینویں جاندی،
اک دم ہجر نہیں میں سہندی، میں بلبل اس گلزار دی ہاں ۔
میں مشتاق دیدار دی ہاں ۔

میرے گھر وچ چوری ہوئی، ستی رہی نہ جاگیا کوئی،
میں گر پھڑ سوجھی ہوئی، جو مال گیا سو تردا اے ۔
گر جو چاہے سو کردا اے ۔

پہلے مخپھی آپ خزانہ سی، اوتھے حیرت ہیرتخانا سی،
پھر وحدت دے وچ آنا سی، کل جز دا مجمل پردہ اے ۔
گر جو چاہے سو کردا اے ۔

کنپھییکون آوازاں دیندا، وحدت وچوں کسرت لیندا،
پہن لباس بندہ بن بہندا، کر بندگی مسجد وڑدا اے ۔
گر جو چاہے سو کردا اے ۔

روز میثاق الست سناوے، کالوبلا ازحد نہ چاہوے،
وچ کجھ اپنا آپ چھپاوے، اوہ گن گن وستاں دھردا اے ۔
گر جو چاہے سو کردا اے ۔

گر اﷲ آپ کہیندا اے، گر علی نبی ہو بہندا اے،
گھر ہر دے دل وچ رہندا اے، اوہ خالی بھانڈے بھردا اے ۔
گر جو چاہے سو کردا اے ۔

بلھا شوہ نوں گھر وچ پایا، جس سانگی سانگ بنایا،
لوکاں کولوں بھیت چھپایا، اوہ درس پرم دا پڑھدا اے ۔
گر جو چاہے سو کردا اے ۔

حاجی لوک مکے نوں جاندے،
میرا رانجھا ماہی مکہ،
نی میں کملی ہاں ۔

میں تے منگ رانجھے دی ہوئیاں،
میرا بابل کردا دھکہ،
نی میں کملی ہاں ۔

حاجی لوک مکے ولّ جاندے،
میرے گھر وچ نوشوہ مکہ،
نی میں کملی ہاں ۔

وچے حاجی وچے غازی،
وچے چور اچکا،
نی میں کملی ہاں ۔

حاجی لوک مکے ولّ جاندے،
اساں جانا تخت ہزارے،
نی میں کملی ہاں ۔

جت ولّ یار اتے ولّ کئبا،
بھاویں پھول کتاباں چارے،
نی میں کملی ہاں ۔

ہن دن-چڑھیا کد ہووے، مینوں پیارا منہ دکھلاوے،
تکلے نوں ول پے پے جاندے، کون لوہار لیاوے،
ہتھی ڈھلک گئی میرے چرخے دی، ہن میتھوں کتیا نہ جاوے ۔

تکلیوں ول کڈھ لہارا، تند چلیندا ناہیں،
گھڑی گھڑی ایہہ جھولا کھاندا، چھلی کت بدھ لاہوے،
ہتھی ڈھلک گئی میرے چرخے دی، ہن میتھوں کتیا نہ جاوے ۔

پلیتا نہیں جے بیڑی بنھاں، بائڑ ہتھ نہ آوے،
چمڑیاں نوں چوپڑ ناہیں، ماہل پئی بتلاوے،
ہتھی ڈھلک گئی میرے چرخے دی، ہن میتھوں کتیا نہ جاوے ۔

ترنجن کتن سدن سئیاں، برہوں ڈھول بجاوے،
تیلی نہیں جو پونیاں وٹاں، وچھا گوہڑے کھاوے،
ہتھی ڈھلک گئی میرے چرخے دی، ہن میتھوں کتیا نہ جاوے ۔

ماہی چھڑ گیا نال مہیں دے، ہن کتن کس نوں بھاوے،
جت ولّ یار اتے ولّ اکھیاں، میرا دل بیلے ولّ دھاوے،
ہتھی ڈھلک گئی میرے چرخے دی، ہن میتھوں کتیا نہ جاوے ۔

عرض ایہو مینوں آن ملے ہن، کون وسیلہ جاوے،
سے مناں دا کتّ لیا بلھا، شہہ مینوں گل لاوے،
ہتھی ڈھلک گئی میرے چرخے دی، ہن میتھوں کتیا نہ جاوے ۔

گل الفی سر-پا-برہنا، بھلکے روپ وٹاوینگا،
اس لالچ نفسانی کولوں، اوڑک مون مناوینگا،
گھاٹ زکات منگنگے پیادے، کہُ کی عمل وکھاوینگا،
آن بنی سر پر بھاری، اگوں کی بتلاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

حق پرایا جاتو ناہیں، کھا کر بھار اٹھاوینگا،
پھیر نہ آ کر بدلہ دیسیں لاکھی کھیت لٹاوینگا،
داء لا کے وچ جگ دے جوئے، جتے دم ہراوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

جیسی کرنی ویسی بھرنی، پریم نگر دا ورتارا اے،
ایتھے دوزخ کٹّ توں دلبر، اگے کھلھ بہارا اے،
کیسر بیج جو کیسر جمے، لسھن بیج کی کھاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

کرو کمائی میرے بھائی، ایہو وقت کماون دا،
پو-ستاراں پیندے نے ہن، داء نہ بازی ہارن دا،
اجڑی کھیڈ چھپنگیاں نرداں، جھاڑو قان اٹھاونیگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

کھاویں ماس چباویں بیڑے، انگ پوشاک لگایا ای،
ٹیڈھی پگڑی اکڑ چلیں، جتی پیر اڑایا ای،
پلدا ہیں توں جم دا بقرا، اپنا آپ کہاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

پل دا واسا وسن ایتھے، رہن نوں اگے ڈیرہ اے،
لے لے تہپھے گھر نوں گھلیں، ایہو ویلا تیرا اے،
اوتھے ہتھ نہ لگدا کجھ وی، ایتھوں ہی لے جاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

پڑھ سبق محبت اوسے دا توں، بیموجب کیوں ڈبنا ایں،
پڑھ پڑھ قصے مغز کھپاویں، کیوں کھبھن وچ کھبھنا ایں،
حرف عشقَ دا اکو نقطہ، کاہے کو اوٹھ لداوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

بھکھ مریندیاں نام اﷲ دا، ایہو بات چنگیری اے،
دوویں تھوک پتھر تھیں بھارے، اوکھی جہی ایہہ پھیری اے،
آن بنی جد سر پر بھاری، اگوں کی بتلاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

اماں بابا بیٹی بیٹا، پچھ ویکھاں کیوں روندے نی،
رناں کنجکاں بھیناں بھائی، وارث آن کھلوندے نی،
ایہہ جو لٹدے توں نہیں لٹدا، مر کے آپ لٹاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

اک اکلیاں جانا ای تیں، نال نہ کوئی جاویگا،
کھویش-قبیلہ روندا پٹدا، راہوں ہی مڑ آویگا،
شہروں باہر جنگل وچ واسے، اوتھے ڈیرہ پاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

کراں نصیحت وڈی جے کوئی، سن کر دل 'تے لاوینگا،
موئے تاں روز-حشر نوں اٹھن، عاشق نہ مر جاوینگا،
جے توں مریں مرن توں اگے، مرنے دا ملّ پاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

جاں راہ شرع دا پکڑینگا، تاں اوٹ محمدی ہووےگا،
کہندی ہے پر کردی ناہیں، ایہو خلقت رووینگا،
ہن ستیاں تینوں کون جگائے، جاگدیاں پچھتاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

جے توں ساڈے آکھے لگیں، تینوں تخت بہاوانگے،
جس نوں سارا عالم ڈھونڈے، تینوں آن ملاوانگے،
زہدی ہو کے زہد کماویں، لے پیا گل لاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

ایویں عمر گوائیا اؤگت، عقبت چا رڑھایا ای،
لالچ کر کر دنیاں اتے، مکھ سفیدی آیا ای،
اجے وی سن جے طائب ہوویں، تاں آشنا سداوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

بلھا شوہ دے چلنا ایں تاں چل، کیہا چر لایا ای،
جکو دھکے کی کرنے، جاں وطنوں دفتر آیا ای،
واچندیاں خط عقل گئیؤ ای، رو رو حالَ ونجاوینگا،
حجاب کریں درویشی کولوں، کد تک حکم چلاوینگا ۔

ہندو نہ نہیں مسلمان ۔
بہیئے ترنجن تج ابھیمان ۔

سنی نہ نہیں ہم شیعہ ۔
صلح کلّ کا مارگ لیا ۔

بھکھے نہ نہیں ہم رجے ۔
ننگے نہ نہیں ہم کجے ۔

روندے نہ نہیں ہم ہسدے ۔
اجڑے نہ نہیں ہم وسدے ۔

پاپی نہ سدھرمی نہ ۔
پاپ پنّ کی راہ نہ جانا ۔

بلھا شہہ جو ہرِ چت لاگے ۔
ہندو ترک دوجن تیاگے ۔

نام نبی کی رتن چڑھی بوند پڑی اﷲ اﷲ،
رنگ رنگیلی اوہی کھلاوے، جو سکھی ہووے پھناپھی-اﷲ،
ہوری کھیلونگی کہہ بسملاہ ۔

أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ پریتم بولے، سبھ سکھیاں نے گھنگھٹ کھولھے،
کالو بلا ہی یوں کر بولے، لائلاہ الئلا،
ہوری کھیلونگی کہہ بسملاہ ۔

ناہن اقرب کی بنسی بجائی، من ارپھ نپھسہُ کی کوک سنائی،
پھسماوجُ الھا کی دھوم مچائی، وچ دربار رسولے اﷲ،
ہوری کھیلونگی کہہ بسملاہ ۔

ہاتھ جوڑ کر پاؤں پڑونگی، آزز ہو کر بینتی کرونگی،
جھگڑا کر بھر جھولی لونگی، نور محمد سلؤلاہ ۔
ہوری کھیلونگی کہہ بسملاہ ۔

فزکرونی کی ہوری بناؤں، فزکرونی پیا کو رجھاؤں،
ایسو پیا کے میں بل بل جاؤں، کیسا پیا سبحان اﷲ ۔
ہوری کھیلونگی کہہ بسملاہ ۔

سبغتؤلاہے کی بھر پچکاری، اﷲ اس مدّ پی منہ پر ماری،
نور نبی دا حق سے جاری، نور محمد-سلامد الاّ،
بلھا شاہ دی دھوم مچی ہے، لائِ-لا-ال الہٰ ۔
ہوری کھیلونگی کہہ بسملاہ ۔

کتے ملاں ہو بلیندے ہو، کتے سنت فرض دسیندے ہو،
کتے رام دہائی دیندے ہو، کتے متھے تلک لگائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

میں میری ہے کہ تیری ہے، ایہہ انت بھسم دی ڈھیری ہے،
ایہہ ڈھیری پیا نے گھیری ہے، ڈھیری نوں ناچ نچائدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

کتے بے سر چوڑاں پاؤگے، کتے جوڑ انسان ہنڈھاؤگے،
کتے آدم ہوا بن آؤگے، کدی میتھوں وی بھلّ جائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

باہر ظاہر ڈیرہ پائیو، آپے ڈھوں ڈھوں ڈھول بجائیو،
جگ تے اپنا آپ جتایو، پھر عبدل دے گھر دھائیدا۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

جو بھال تساڈی کردا ہے، مویاں توں اگے مردا ہے،
اوہ مویاں وی تیتھوں ڈردا ہے، مت مویاں نوں مار کہائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

بندرابن میں گٔوآں چراوے، لنکا چڑھ کے ناد وجاوے،
مکے دا بن حاجی آوے، واہ واہ رنگ وٹائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

منصور تساں تے آیا اے، تساں سولی پکڑ چڑھایا اے،
میرا بھائی بابل جایا اے، دیو خون بہا میرے بھائی دا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

تسیں سبھنیں بھیسیں تھیندے ہو، آپے مد آپے پیندے ہو،
مینوں ہر جا تسیں دسیندے ہو، آپے آپ کو آپ چکائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

ہن پاس تساڈے وسانگی، نہ بے دل ہو کے نسانگی،
سبھ بھیت تساڈے دسانگی، کیوں مینوں انگ نہ لائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

واہ جس پر کرم اویہا ہے، تحقیق اوہ وی تیں جیہا ہے،
سچ صحیح روایت ایہا ہے، تیری نظر مہر تر جائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

وچ بھامبڑ باغ لوائیدا، جہڑا وچوں آپ وکھائیدا،
جاں الفوں عہد بنائیدا، تاں باطن کیا بتلائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

بیلی اﷲ والی مالک ہو، تسیں آپے اپنے سالک ہو،
آپے خلقت آپ خالق ہو، آپے امر مئروف کرائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

کدھرے چور ہو کدھرے قاضی ہو، کتے ممبر تے بہہ وائزی ہو،
کتے تیغ بہادر غازی ہو، آپے اپنا کٹک چڑھائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

آپے یوسف قید کرائیو، یونس مچھلی توں نگلائیو،
سابق کیڑے گھتّ بہائیو، پھیر اوہناں تخت چڑھائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

بلھا شوہ ہن صحیح سننجاتے ہو، ہر صورتَ نال پچھاتے ہو،
کتے اعتے ہو کتے جاتے ہو، ہن میتھوں بھلّ نہ جائیدا ۔
ہن کس تھیں آپ چھپائیدا ۔

ہن میں لکھیا سوہنا یار ۔
جس دے حسن دا گرم بازار ۔

جد عہد اک اکلا سی، نہ ظاہر کوئی تجلا سی،
نہ ربّ رسول نہ اﷲ سی، نہ جبار تے نہ قہار ۔
ہن میں لکھیا سوہنا یار ۔

بیچون وا بیچگونا سی، بیشبیہ بینمونا سی،
نہ کوئی رنگ نہ نمونہ سی، ہن گوناں-گناں ہزار ۔
ہن میں لکھیا سوہنا یار ۔

پیارا پہن پوشاکاں آیا، آدم اپنا نام دھرایا،
عہد تے بن احمد آیا، نبیاں دا سردار ۔
ہن میں لکھیا سوہنا یار ۔

کن کیہا پھاجیکون کہایا، بیچونی سے چونی بنایا،
عہد دے وچ میم رلایا، تاں کیتا ایڈ پسار ۔
ہن میں لکھیا سوہنا یار ۔

تجوں مسیت تجوں بتخانا، برتی رہاں نہ روزہ جانا،
بھلّ گیا وضو نماز دگانا، تیں پر جان کراں بلہار ۔
ہن میں لکھیا سوہنا یار ۔

پیر پیغمبر اسدے بردے، اس ملائک سجدے کردے،
سر قدماں دے اتے دھردے، سبھ توں وڈی اوہ سرکار ۔
ہن میں لکھیا سوہنا یار ۔

جو کوئی اس نوں لکھیا چاہے، باجھ وسیلے لکھیا نہ جائے،
شاہ عنایت بھیت بتائے، تاں کھلھے سبھ اصرار ۔
ہن میں لکھیا سوہنا یار ۔

ہادی مینوں سبق پڑھایا، اوتھے غیر نہ آیا جایا،
متلک ذات جمال وکھایا، وحدت پایا شور ۔
ہن مینوں کون پچھانے، ہن میں ہو گئی نی کجھ ہور ۔

اول ہو کے لامکانی، ظاہر باطن دسدا جانی،
رہا نہ میرا نام نشانی، مٹ گیا جھگڑا شور ۔
ہن مینوں کون پچھانے، ہن میں ہو گئی نی کجھ ہور ۔

پیارا آپ جمال وکھالے، مست قلندر ہون متوالے،
ہنساں دے ہن ویکھ لے چالے، بلھا کاگاں دی ہن گئی ٹور ۔
ہن مینوں کون پچھانے، ہن میں ہو گئی نی کجھ ہور ۔

اک الفوں دو تنّ چار ہوئے، پھر لکھ کروڑ ہزار ہوئے،
پھر اتھوں باجھوں شمار ہوئے، اک علف دا نقطہ نیارا اے،
اک علف پڑھو چھٹکارا اے ۔

کیوں پڑھنا ایں گڈّ کتاباں دی، سر چانا ایں پنڈ عذاباں دی،
ہن ہوئیوں شکل جلاداں دی، اگے پینڈا مشکل بھارا اے،
اک علف پڑھو چھٹکارا اے ۔

بن حافظ حفظ قرآن کریں، پڑھ پڑھ کے صاف زبان کریں،
پھر نیامت وچ دھیان کریں، من پھردا جیوں ہلکارا اے،
اک علف پڑھو چھٹکارا اے ۔

بلھا بی بوہڑ دا بویا ای، اوہ برچھ وڈا جا ہویا ای،
جد برچھ اوہ فانی ہویا ای، پھر رہِ گیا بی اکارا اے،
اک علف پڑھو چھٹکارا اے ۔

اک نقطہ یار پڑھایا اے ۔
اک نقطہ یار پڑھایا اے ۔

این غین دی ہکا صورتَ، اک نقطے شور مچایا اے،
اک نقطہ یار پڑھایا اے ۔

سسی دا دل لٹن کارن، ہوت پنوں بن آیا اے،
اک نقطہ یار پڑھایا اے ۔

بلھا شہہ دی ذات نہ کائی، میں شوہ عنایت پایا اے،
اک نقطہ یار پڑھایا اے ۔

پھڑ نکتا چھوڑ حساباں نوں، کر دور کفر دیاں باباں نوں،
لاہ دوزخ گور عذاباں نوں، کر صاف دلے دیاں خواباں نوں،
گلّ ایسے گھر وچ ڈھکدی اے، اک نکتے وچ گلّ مکدی اے ۔

ایویں متھا زمیں گھسائیدا، لما پا محراب دکھائی دا،
پڑھ کلمہ لوک ہسائی دا، دل اندر سمجھ نہ لیائی دا،
کدی بات سچی وی لکدی اے ؟ اک نکتے وچ گلّ مکدی اے ۔

کئی حاجی بن بن آئے جی، گل نیلے جامے پائے جی،
حج ویچ ٹکے لے کھائے جی، بھلا ایہہ گلّ کیہنوں بھائے جی،
کدی بات سچی بھی لکدی اے ؟ اک نکتے وچ گلّ مکدی اے ۔

اک جنگل بہریں جاندے نی، اک دانہ روز لے کھاندے نی،
بے سمجھ وجود تھکاندے نی، گھر ہوون ہو کے ماندے نی،
ایویں چلیاں وچ جند مکدی اے، اک نکتے وچ گلّ مکدی اے ۔

پھڑ مرشد آبد خدائی ہو، وچّ مستی بے پرواہی ہو،
بیکھاہش بینوائی ہو، وچّ دل دے خوب صفائی ہو،
بلھا بات سچی کدوں رکدی اے، اک نکتے وچ گلّ مکدی اے ۔

کن-فنaکونوں اگے دیاں لگیاں،
نیہں نہ لگڑا چوری دا،
اک رانجھا مینوں لوڑیدا ۔

آپ چھڑ جاندا نال مجھیں دے،
سانوں کیوں بیلیوں موڑیدا،
اک رانجھا مینوں لوڑیدا ۔

رانجھے جیہا مینوں ہور نہ کوئی،
منتاں کر کر موڑیدا،
اک رانجھا مینوں لوڑیدا ۔

مان والیاں دے نین سلونے،
سوہا دپٹہ گوری دا،
اک رانجھا مینوں لوڑیدا ۔

عہد احمد وچ فرق نہ بلھیا،
اک رتی بھیت مروڑی دا،
اک رانجھا مینوں لوڑیدا ۔

علم نہ آوے وچ شمار، اکو علف تیرے درکار،
جاندی عمر نہیں اعتبار، علموں بسّ کریں او یار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

پڑھ پڑھ علم لگاویں ڈھیر، قرآن کتاباں چار چپھیر،
گردے چانن وچ انھیر، باجھوں راہ بر خبر نہ سار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

پڑھ پڑھ شیخ مسائم ہویا، بھر بھر پیٹ نیندر بھر سویا،
جاندی واری نین بھر رویا، ڈبا وچ ارار نہ پار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

پڑھ پڑھ شیخ مسائم کہاویں، الٹے مصلے گھروں بناویں،
بے-عقلاں نوں لٹ لٹ کھاویں، الٹے سدھے کریں قرار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

پڑھ پڑھ ملاں ہوئِ قاضی، اﷲ علما باہجھوں راضی،
ہوئے حرص دنو دن تازی، نفع نیئت وچ گزار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

پڑھ پڑھ نفل نماز گزاریں، اچیاں بانگاں چانگھاں ماریں،
منتر تے چڑھ واعظ پکاریں، کیتا تینوں حرص خوار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

پڑھ پڑھ مصلے روز سناویں، کھانا شکّ سبہے دا کھاویں،
دسیں ہور تے ہور کماویں، اندر کھوٹ باہر سچیار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

پڑھ پڑھ علم نجوم وچارے، گندا راساں برج ستارے،
پڑھے ازیمتاں منتر جھاڑے، اب جد گنے تئویز شمار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

علموں پئے قضیے ہور، اکھیں والے انھے کور،
پھڑے سادھ تے چھڈے چور، دوہیں جہانیں ہویا خوار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

علموں پئے ہزاراں پھستے، راہی اٹک رہے وچ رستے،
ماریا ہجر ہوئے دل کھستے، پیا وچھوڑے دا سر بھار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

علموں میاں جی کہاویں، تمبا چکّ چکّ منڈی جاویں،
دھیلا لے کے چھری چلاویں، نال قصائیاں بہت پیار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

بہتا علم عزرائیل نے پڑھیا، جھگا تاں اوسے دا سڑیا،
گل وچ طوق لعنت دا پڑیا، آخر گیا اوہ بازی ہار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

جد میں سبق عشقَ دا پڑھیا، دریا ویکھ وحدت دا وڑیا،
گھمن گھیراں دے وچ اڑیا، شاہ عنایت لایا پار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

بلھا نہ راپھزی نہ ہے سنی، عالم فاضل نہ عالم جنی،
اکو پڑھیا علم لدنی، واحد علف میم درکار ۔
علموں بسّ کریں او یار ۔

دل دی ویدن کوئی نہ جانے، اندر دیس بگانے،
جس نوں چاٹ امر دی ہووے، سوئی امر پچھانے،
ایس عشقَ دی اوکھی گھاٹی، جو چڑھیا سو جانے ۔
عشقَ اساں نال کیہی کیتی، لوک مریندے تئنے ۔

آتش عشقَ فراق تیرے دی، پل وچ ساڑ وکھائیاں،
ایس عشقَ دے ساڑے کولوں، جگ وچ دیاں دہائیاں،
جس تن لگے سو تن جانے، دوجا کوئی نہ جانے ۔
عشقَ اساں نال کیہی کیتی، لوک مریندے تئنے ۔

عشقَ قصائی نے جیہی کیتی، رہِ گئی خبر نہ کائی،
عشقَ چواتی لائی چھاتی، پھیر نہ جھاتی پائی،
ماپیاں کولوں چھپ چھپ روواں، کر کر لکھ بہانے ۔
عشقَ اساں نال کیہی کیتی، لوک مریندے تئنے ۔

ہجر تیرے نے جھلی کرکے، کملی نام دھرایا،
سمن بکمن و امین ہو کے، اپنا وقت لنگھایا،
کر ہن نظر کرم دی سائیاں، ن کر زور دھنانے ۔
عشقَ اساں نال کیہی کیتی، لوک مریندے تئنے ۔

ہسّ بلاواں تیرا جانی، یاد کراں ہر ویلے،
پل پل دے وچ درد جدائی، تیرا شام سویلے،
رو رو یاد کراں دن راتیں، پچھلے وقت وہانے ۔
عشقَ اساں نال کیہی کیتی، لوک مریندے تئنے ۔

عشقَ تیرا درکار اساں نوں، ہر ویلے ہر حیلے،
پاک رسول محمد صاحب، میرے خاص وسیلے،
بلہے شاہ جو ملے پیارا، لکھ کراں شکرانے ۔
عشقَ اساں نال کیہی کیتی، لوک مریندے تئنے ۔

جاں میں سبق عشقَ دا پڑھیا، مسجد کولوں جیؤڑا ڈریا،
ڈیرے جا ٹھاکر دے وڑیا، جتھے وجدے ناد ہزار ۔
عشقَ دی نویؤں نویں بہار ۔

جاں میں رمز عشقَ دی پائی، مینا طوطا مار گوائی،
اندر باہر ہوئی صفائی، جت ولّ ویکھاں یارو یار ۔
عشقَ دی نویؤں نویں بہار ۔

ہیر رانجھے دے ہو گئے میلے، بھلی ہیر ڈھونڈیدی بیلے،
رانجھا یار بکل وچ کھیلے، مینوں سدھ رہی نہ سار ۔
عشقَ دی نویؤں نویں بہار ۔

بید قراناں پڑھ پڑھ تھکے، سجدے کردیاں گھسّ گئے متھے،
نہ ربّ تیرتھ نہ ربّ مکے، جس پایا تس نور انوار ۔
عشقَ دی نویؤں نویں بہار ۔

پھوک مصلا بھنّ سٹّ لوٹا، نہ پھڑ تسبیح کاسہ سوٹا،
عاشق کہندے دے دے ہوکا، ترک حلالوں خواہ مردار ۔
عشقَ دی نویؤں نویں بہار ۔

عمر گوائی وچ مسیتی، اندر بھریا نال پلیتی،
کدے نماز توحید نہ کیتی، ہن کی کرنا ایں شور پکار ۔
عشقَ دی نویؤں نویں بہار ۔

عشقَ بھلایا سجدہ تیرا، ہن کیوں ایویں پاویں جھیڑا،
بلھا ہندا چپّ بتھیرا، عشقَ کریندا مارو مار ۔
عشقَ دی نویؤں نویں بہار ۔

عشقَ حقیقی نے مٹھی کڑے،
مینوں دسو پیا دا دیس ۔

ماپیاں دے گھر بال انجانی، پیت لگا لٹی کڑے،
مینوں دسو پیا دا دیس ۔

منتک مئنے کنز قدوری، میں پڑھ پڑھ علم وگچی کڑے،
مینوں دسو پیا دا دیس ۔

نماز روزہ اوہناں کی کرنا، جنہاں پریم صراحی لٹی کڑے،
مینوں دسو پیا دا دیس ۔

بلھا شوہ دی مجلس بہہ کے، سبھ کرنی میری چھٹی کڑے ،
مینوں دسو پیا دا دیس ۔

صابر نے جد نیہں لگایا، دیکھ پیا نے کی دکھلایا،
رگ رگ اندر کرم چلایا، زوراور دی گلّ محال،
اس نیہں دی الٹی چال ۔

زکریا نے جد پایا کہارا، جس دم وجیا عشقَ نگارا،
دھریا سر تے تکھا آرا، کیتا اڈّ زوال،
اس نیہں دی الٹی چال ۔

جدوں یہیئے نے پائی جھاتی، رمز عشقَ دی لائی کاتی،
جلوا دتا اپنا ذاتی، تن خنجر کیتا لال،
اس نیہں دی الٹی چال ۔

آپ اشارہ اکھ دا کیتا، تاں مدھوا منصور نے پیتا،
سولی چڑھ کے درشن لیتا، ہویا عشقَ کمال،
اس نیہں دی الٹی چال ۔

سلیمان نوں عشقَ جو آیا، مندرا ہتھوں چا گوایا،
تخت نہ پریاں دا پھر آیا، بھٹھّ جھوکے پیا بےحال،
اس نیہں دی الٹی چال ۔

بلہے شاہ ہن چپّ چنگیری، نہ کر ایتھے ایڈ دلیری،
گلّ نہ بندی تیری میری، چھڈّ دے سارے وہم خیال،
اس نیہں دی الٹی چال ۔

جچر نہ عشقَ مجازی لاگے ۔
سوئی سیوے نہ بن دھاگے ۔
عشقَ مجازی داتا ہے ۔
جس پچھے مست ہو جاتا ہے ۔

عشقَ جنہاں دی ہڈیں پیندا،
سوئی نرجیوت مر جاندا،
عشقَ پتا تے ماتا ہے،
جس پچھے مست ہو جاتا ہے ۔

عاشق دا تن سکدا جائے،
میں کھڑی چند پر کے سائے،
ویکھ مشوکاں کھڑ کھڑ ہاسے،
عشقَ بے تال پڑھاتا ہے ۔

جس تے عشقَ ایہہ آیا ہے،
اوہ بے بس کر دکھلایا ہے،
نشہ روم روم میں آیا ہے،
اس وچ نہ رتی اوہلا ہے،

ہر طرف دسیندا مولٰی ہے،
بلھا عاشق وی ہن تردا ہے،
جس فکر پیا دے گھر دا ہے،
ربّ ملدا ویکھ اچردا ہے ۔

من اندر ہویا جھاتا ہے ۔
جس پچھے مست ہو جاتا ہے ۔

آپے ہیں توں لہمکا لہمی، آپے ہیں توں نیارا،
گلاں سن تیریاں، میرا عقل گیا اڈّ سارا،
شریعت توں بیشریئت کرکے، بھلی کھبھن وچ پائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

ذرہ عشقَ تساڈا دسدا، پربت کولوں بھارا،
اک گھڑی دے ویکھن کارن، چکّ لیا جگّ سارا،
کیتی محنت ملدی ناہیں، ہن کی کرے لکائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

وا-ویلا کی کرنا، جند جو ساڑے سو ساڑے،
سکھاں دا اک پولا ناہیں، دکھاں دے کھلواڑے،
ہونی سی جو اس دن ہوئی، ہن کی کریئے بھائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

صلاحَ نہ مندا وات (نہ) پچھدا، آکھ ویکھاں کی کردا،
کل میں کملی تے (اج) اوہ کملا، ہن کیوں میتھوں ڈردا،
اہلے بہہ کے رمز چلائی، دل نوں چوٹ لگائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

سینے بان دھندالا گل وچ، اس حالت وچ جالاں،
چا چا سر بھوئیں تے ماراں، رو رو یار سمبھالاں،
اگے وی سئیاں نے نیہں لگایا، کے میں ہی پریت لگائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

جگّ وچ روشن ناں تساڈا، عاشق توں کیوں نسدے ہو،
وسو رسو وچ بکل دے، اپنا بھیت نہ دسدے ہو،
وچوکڑے وچکاروں پھڑکے، میں کر الٹی لٹکائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

اندر والیا باہر آویں، باہوں پکڑ کھلوواں،
ظاہرا میتھوں لکن چھپن، باطن کولے ہوواں،
ایسے باطن پھٹی جلیکھاں، میں باطن برلائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

آکھنیاں سی آکھ سنائیاں، مچلا سندا ناہیں،
ہتھ مروڑاں پھاٹاں تلیاں، روواں ڈھاہیں ڈھاہیں،
لینے تھیں مڑ دینا آیا، ایہہ تیری بھلیائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

اک اک لہر اجیہی آوے، نہیں دسنیاں سو دساں،
سچ آکھاں تاں سولی پھاہا، جھوٹھ کہاں تاں وساں،
ایسی نازک بات کیوں آکھاں، کہندیاں ہووے پرائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

وحی وسیلہ پاکاں دا، تسیں آپے ساڈے ہووو،
جاگدیاں سنگ ساڈے جاگو، سواں تاں نالے سونوو،
جسنے تیں سنگ پریت لگائی، کہڑے سکھ سوائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

ایسیاں لیکاں لائیاں مینوں، ہور کئی گھر گالے،
اپرواروں پاویں جھاتی، وتیں پھرے دوآلے،
لکن چھپن تے چھل جاون، ایہہ تیری وڈیائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

تیرا میرا نیاؤں نبیڑے، روموں قاضی آوے،
کھولھ کتاباں کرے تسلی، دوہاں اک بتاوے،
بھرمیا قاضی میرے اتے، میں قاضی بھرمائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

بلھا شوہ توں کیہا جیہا ہن، توں کیہا میں کہی،
تینوں جو میں ڈھونڈن لگی، میں بھی آپ نہ رہی،
پایا ظاہر باطن تینوں، باطن اندر رشنائی ۔
جند کڑکی دے منہ آئی ۔

جس تن لگیا عشقَ کمال ۔
ناچے بے سر تے بے تال ۔

دردمنداں نوں کوئی نہ چھیڑے، آپے اپنا دکھ سہیڑے،
جمنا جیونا مول ہگیڑے، اپنا بوجھے آپ خیال ۔
جس تن لگیا عشقَ کمال ۔

جس نے ویس عشقَ دا کیتا، دھر درباروں فتویٰ لیتا،
جدوں حضوروں پیالہ پیتا، کجھ نہ رہا جواب سوال ۔
جس تن لگیا عشقَ کمال ۔

جس دے اندر وسیا یار، اٹھیا یارو یار پکار،
نہ اوہ چاہے راگ نہ تار، ایویں بیٹھا کھیڈے حالَ ۔
جس تن لگیا عشقَ کمال ۔

بلھا شوہ نگر سچ پایا، جھوٹھا رولا سبھ مکایا،
سچیاں کارن سچ سنایا، پایا اس دا پاک جمال ۔
جس تن لگیا عشقَ کمال ۔

احد وچوں احمد ہویا، وچوں میم نکالی او یار ۔
درموانی دی دھوم مچی ہے، نیناں توں گھنڈ اٹھالی او یار ۔
جو رنگ رنگیا گوڑہا رنگیا، مرشد والی لالی او یار ۔

سورائییاسین مزملّ والا، بدلہ غرض سمبھالی او یار ۔
زلف سیاح دے وچ ید بیضہ، دے چمکار وکھالی او یار ۔
جو رنگ رنگیا گوڑہا رنگیا، مرشد والی لالی او یار ۔

موتو-کبلا-انتا-موتو ہویا، مویاں نوں مار جوالی او یار ۔
بلھا شوہ میرے گھر آیا، کر کر ناچ وکھالی او یار ۔
جو رنگ رنگیا گوڑہا رنگیا، مرشد والی لالی او یار ۔

عشقَ لگے تاں ہے ہے کوکیں،
توں کی جانے پیڑ پرائی نوں ۔
کدی آ مل برہوں ستائی نوں ۔

جے کوئی عشقَ وہاجیا لوڑے،
سر دیوے پہلے سائیں نوں ۔
کدی آ مل برہوں ستائی نوں ۔

عملاں والیاں لنگھ لنگھ گئیاں،
ساڈیاں لجاں ماہی نوں ۔
کدی آ مل برہوں ستائی نوں ۔

غم دے وہن ستم دیاں کانگاں،
کسے کئر کپر وچ پائی نوں ۔
کدی آ مل برہوں ستائی نوں ۔

ماں پیو چھڈّ سئیاں میں بھلیاں،
بلہاری رام دہائی نوں ۔
کدی آ مل برہوں ستائی نوں ۔

کدی آ مل یار پیاریا ۔
تیریاں واٹاں توں سر واریا ۔

چڑھ باغیں کوئل کوکدی،
نت سوز-اِ-علم دے پھوکدی،
مینوں تتڑی کو شام وساریا ۔
کدی آ مل یار پیاریا ۔

بلھا شہہ کدی گھر آوسی،
میری بلدی بھا بجھاوسی،
اوہدی واٹاں توں سر واریا ۔

کدی آ مل یار پیاریا ۔
تیریاں واٹاں توں سر واریا ۔

میں بیگن کیا گن کیا ہے، تن پیا ہے من پیا ہے،
اوہ پیا سو مورا جیا ہے، پیا پیا سے رل جاؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

میں فانی آپ کو دور کراں، تیں باقی آپ حضور کراں،
جے ازہار وانگ منصور کراں، کھڑ سولی پکڑ چڑھاؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

میں جاگی سبھ سویا ہے، کھلھی پلک تے اٹھ کے رویا ہے،
جز مستی کام نہ ہویا ہے، کدی مست الست بناؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

جدوں انحد بن دو نین دھرے، اگے سر بن دھڑ کے لاکھ پڑے،
اچھل رنگن دے دریا چڑھے، میرے لہو دی ندی وگاؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

کسے عاشق نہ سکھ سونا اے، اساں رو رو کے مکھ دھونا اے،
ایہہ جادو ہے کہ ٹونا اے، اس روگ دا بھوگ بناؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

کہو کیا سر عشقَ بچاریگا، پھر کیا بیسی نرواریگا،
جتھ دار اپر سر واریگا، تب پچھوں ڈھول وجاؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

میں اپنا من کباب کیا، آنکھوں کا عرق شراب کیا،
رگ تاراں ہڈّ کباب کیا، قیامت کیا نام بلاؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

شکرنجی کو کیا کیجیئیگا، من بھانا سودا لیجیئیگا،
ایہہ دین دنی کس دی جیئیگا، مجھے اپنا درس بتاؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

مینوں آن نظارے تایا ہے، دو نیناں برکھا لایا ہے،
بن روز عنایت آیا ہے، ایویں اپنا آپ جتاؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

بلھا شہہ نوں ویکھن جاؤگے، ایہناں اکھیاں نوں سمجھاؤگے،
دیدار تداہیں پاؤگے، بن شاہ عنایت گھر آؤگے ۔
کدی اپنی آکھ بلاؤگے ۔

کدی موڑ مہاراں ڈھولیا ۔
تیریاں واٹاں توں سر گھولیا ۔

میں نھاتی دھوتی رہِ گئی، کوئی گنڈھ سجن دل بہہ گئی،
کوئی سخن اولاّ بولیا، کدی موڑ مہاراں ڈھولیا ۔

بلھا شہہ کدی گھر آوسی، میری بلدی بھا بجھاوسی،
جیہدے دکھاں نے منہ کھولھیا، کدی موڑ مہاراں ڈھولیا ۔

تیل تلاں دے لڈو نے، جلیبی پکڑ منگائی،
ڈردے نٹھے کند شکر توں، مصری نال لڑائی،
کاں لگڑ نوں مارن لگے، گوچیں دی گلھ لال ۔
کپوری ریوڑی کیوں کر لڑے پتاسے نال ۔

ہو فریادی لکھپتیاں نے، لون تے دستک لائی،
گلگلیاں منصوبہ بدھا، پاپڑ چوٹ چلائی،
بھیڈاں مار پلنگ کھپائے، گرگاں برا احوال ۔
کپوری ریوڑی کیوں کر لڑے پتاسے نال ۔

گڑ دے لڈو غصے ہو کے، پیڑیاں تے فریادی،
برفی نوں کہے دال چنے دی، توں ہیں میری باندی،
چڑھ سہے شیہنیاں تے نچن لگے، وڈی پئی دھمال ۔
کپوری ریوڑی کیوں کر لڑے پتاسے نال ۔

شکر کھنڈ کہے مصری نوں، میری ویکھ صفائی،
چڑوے چنے ایہہ کرن لگے، بدانے نال لڑائی،
چوہیاں کنّ بلی دے کترے، ہو ہو کے خوش حال ۔
کپوری ریوڑی کیوں کر لڑے پتاسے نال ۔

بلھا شہہ ہن کیا بتاوے، جو دسے سو لڑدا،
لتّ بلتی، گتّ بگتی، کوئی نہیں ہتھ پھڑدا،
ویکھو کیہی قیامت آئی، آیا کھر دجال ۔
کپوری ریوڑی کیوں کر لڑے پتاسے نال ۔

نت متیں دیندی ماں دھیا، کیوں فرنی ایں ایویں آ دھیا،
نی شرم حیا نہ گوا دھیا، توں کدی تاں سمجھ ندان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

چرخہ مفت تیرے ہتھ آیا، پلیوں نہیوں کھولھ گوایا،
نہیوں قدر محنت دا پایا، جد ہویا کم آسان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

چرخہ بنیا خاطر تیری، کھیڈن دی کر حرص تھریڑی،
ہونا نہیوں ہور وڈیری، مت کر کوئی اگیان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

چرخہ تیرا رنگ رنگیلا، ریس کریندا سبھ قبیلہ،
چلدے چارے کر لے حیلہ، ہو گھر دے وچ آوادان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

اس چرخے دی قیمت بھاری، توں کی جانے قدر گواری،
اچی نظر پھریں ہنکاری، وچ اپنے شان گمان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

میں کوکاں کر کھلیاں باہیں، نہ ہو غافل سمجھ کدائیں،
ایسا چرخہ گھڑنا ناہیں. پھیر کسے ترکھان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

ایہہ چرخہ توں کیوں گوایا، کیوں توں کھیہہ دے وچ رلایا،
جد دا ہتھ تیرے وچ آیا، توں کدے نہ ڈاہیا آن کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

نت متیں دیاں وللی نوں، اس بھولی کملی جھلی نوں،
جد پویگا وخت اکلی نوں، تد ہائے ہائے کرسی جان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

مڈھوں دی توں رزق وہونی، گوہڑیوں نہ توں کتی پونی،
ہن کیوں فرنی ایں نموجھونی، کس دا کریں گمان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

نہ تکلا راس کراویں توں، نہ بائڑ مالھ پواویں توں،
کیوں گھڑی مڑی چرخہ چاویں توں، توں کرنی ایں اپنا زیان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

ڈنگا تکلا راس کرا لے، نال شتابی بائڑ پوا لے،
جیوں کر وگے تویں وگا لے، مت کر کوئی اگیان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

اج گھر وچ نویں کپاہ کڑے، توں جھب جھب ویلنا ڈاہ کڑے،
روں ویل پنجاون جاہ کڑے، مڑ کل نہ تیرا جان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

جد روں پنجہ لیاوینگی، سئیاں وچ پونیاں پاوینگی،
مڑ آپ ہی پئی بھاوینگی، وچ سارے جگّ جہان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

تیرے نال دیاں سبھ سئیاں نے، کتّ پونیاں سبھنا لئیاں نے،
تینوں بیٹھی نوں پچھوں پئیاں نے، کیوں بیٹھی ایں ہن حیران کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

دیوا اپنے پاس جگاویں، کتّ کتّ سوت بھڑولی پاویں،
اکھیں وچوں رات لنگھاویں، اوکھی کرکے جان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

راج پیکا دن چار کڑے، نہ کھیڈو کھیڈ گزار کڑے،
نہ ہو وہلی کر کار کڑے، گھر بار نہ کر ویران کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

توں ستیاں رین گزار نہیں، مڑ آؤنا دوجی وار نہیں،
پھر بہنا ایس بھنڈار نہیں، وچ اکو جیڈے ہان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

توں سدا نہ پیکے رہنا ایں، نہ پاس امبڑی دے بہنا ایں،
بھا انت وچھوڑا سہنا ایں، وسّ پئینگی سسّ ننان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

کتّ لے نی کجھ کتا لے نی، ہن تانی تند انا لے نی،
توں اپنا داج رنگا لے نی، توں تد ہوویں پردھان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

جد گھر بیگانے جاوینگی، مڑ وتّ نہ اوتھوں آوینگی،
اوتھے جا کے پچھوتاوینگی، کجھ اگدوں کر سمیان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

اج ایڈا تیرا کم کڑے، کیوں ہوئی ایں بے-غم کڑے ،
کیکر لینا اس دمّ کڑے، جد گھر آئے مہمان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

جد سبھ سئیاں ٹر جانگیاں، پھر اوتھے مول نہ آؤنگیاں،
آ چرخے مول نہ ڈاہنگیاں، تیرا ترننجن پیا ویران کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

کر مان نہ حسن جوانی دا، پردیس نہ رہن سیلانی دا،
کوئی دنیاں جھوٹھی فانی دا، نہ رہسی نام نشان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

اک اوکھا ویلا آویگا، سبھ ساک سین بھجّ جاویگا،
کر مدت پار لنگھاویگا، اوہ بلہے دا سلطان کڑے ۔
کر کتن ولّ دھیان کڑے ۔

کتّ کڑے نہ وتّ کڑے ۔
چھلی لاہ بھڑولے گھتّ کڑے ۔

جے پونی پونی کتینگی، تاں ننگی مول نہ وتینگی،
سے ورھیاں دے جے کتینگی، تاں کاگ ماریگا جھٹ کڑے ۔
کتّ کڑے نہ وتّ کڑے ۔

وچ غفلت جے تیں دن جالے، کتّ کے کجھ نہ لیو سمبھالے.
باجھوں گن شہہ اپنے نالے، تیری کیوں کر ہوسی گتّ کڑے ۔
کتّ کڑے نہ وتّ کڑے ۔

ماں پیو تیرے گنڈھیں پائیاں، اجے نہ تینوں سرتاں آئیاں،
دن تھوڑے تے چاء مکائیاں، نہ آسیں پیکے وتّ کڑے ۔
کتّ کڑے نہ وتّ کڑے ۔

جے داج وہونی جاوینگی، تاں کسے بھلی نہ بھاوینگی،
اوتھے شہہ نوں کویں ریجھاوینگی، کجھ لے فقراں دی متّ کڑے ۔
کتّ کڑے نہ وتّ کڑے ۔

تیرے نال دیاں داج رنگائے نی، اوہناں سوہے سالو پائے نی،
توں پیر الٹے کیوں چائے نی، جا اوتھے لگی تتّ کڑے ۔
کتّ کڑے نہ وتّ کڑے ۔

بلھا شہہ گھر اپنے آوے، چوڑا بیڑا سبھ سہاوے،
گن ہوسی تاں گلے لگاوے، نہیں روسیں نینیں رتّ کڑے ۔
کتّ کڑے نہ وتّ کڑے ۔

کون آیا پہن لباس کڑے ۔
تسیں پچھو نال اخلاص کڑے ۔

ہتھ کھونڈی کمبل کالا، اکھیاں وچ وسے اجالا،
چاک نہیں کوئی ہے متوالہ، پچھو بٹھا کے پاس کڑے ۔
کون آیا پہن لباس کڑے ۔

چاکر چاک نہ اس نوں آکھو، ایہہ نہ خالی گجھڑی گھاتوں،
وچھڑیا ہویا پہلی راتوں، آیا کرن تلاش کڑے ۔
کون آیا پہن لباس کڑے ۔

نہ ایہہ چاکر چاک کہی دا، نہ اس ذرہ شوق مہیں دا،
نہ مشتاق ہے دودھ دہیں دا، نہ اس بھکھ پیاس کڑے ۔
کون آیا پہن لباس کڑے ۔

بلھا شہہ لک بیٹھا اوہلے، دسے بھیت نہ مکھ سے بولے،
بابل ور کھیڑیاں توں ٹولے، ور مانہڈھا مہنڈے پاس کڑے ۔
کون آیا پہن لباس کڑے ۔

کیہے لارے دینا ایں سانوں دو گھڑیاں مل جائیں ۔

نیڑے وسیں تھاں نہ دسیں
ڈھونڈاں کت ولّ جاہیں،
آپے جھاتی پائی احمد
ویکھاں تاں مڑ ناہیں ۔

آکھ گیوں مڑ آئیوں نہیں
سینے دے وچ بھڑکن بھاہیں،
اکسے گھر وچ وسدیاں رسدیاں
کت ولّ کوک سنائیں ۔

پاندھی جا، میرا دیہہ سنیہا
دل دے اہلے لکدا کیہا،
نام اﷲ دے نہ ہو ویری
مکھ ویکھن نوں نہ ترسائیں ۔

بلھا شہہ کی لایا مینوں
رات ادھی ہے تیری مہما،
اوجھڑ بیلے سبھ کوئی ڈردا
سو ڈھونڈاں میں چائیں چائیں ۔
کیہے لارے دینا ایں سانوں دو گھڑیاں مل جائیں ۔

خاکی خاک سوں (سیوں) رل جانا
کچھ نہیں زور دھنانا ۔

گئے سو گئے پھیر نہیں آئے، میرے جانی میت پیارے،
میرے باجھوں رہندے ناہیں، ہن کیوں اساں وسارے،
خاکی خاک سوں (سیوں) رل جانا ۔

چت پیار نہ جائے ساتھوں، ابھے ساہ نہ رہندے،
اسیں مویاں دے پرلے پار، جیوندیاں دے وچ بہندے،
خاکی خاک سوں (سیوں) رل جانا ۔

اوتھے مگر پیادے لگے، تاں اسیں ایتھے آئے،
ایتھے سانوں رہن نہ ملدا، اگے کت ول دھائے،
خاکی خاک سوں (سیوں) رل جانا ۔

بلھا ایتھے رہن نہ ملدا، روندے پٹدے چلے،
اکو نام اوسے دا خرچی، پیسہ ہور نہ پلے،
خاکی خاک سوں (سیوں) رل جانا
نہ کر زور دھنانا ۔

کھیڈ لے وچ ویہڑے گھمی گھم ۔

ایس ویہڑے وچ اعلیٰ سونہدا، آلے دے وچ طاقی
طاقی دے وچ سیج وچھاواں، نال پیا سنگ راتی
ایس ویہڑے دے نوں دروازے، دسواں گپت رکھاتی
اوس گلی دی میں سار نہ جاناں، جہاں آوے پیا جاتی ۔

ایس ویہڑے وچ اعلیٰ سونہدا، آلے دے وچ طاقی
اپنے پیا نوں یاد کریساں، چرخے دے ہر پھیرے
ایس ویہڑے وچ مکنا ہاتھی، سنگل نال کہیڑے
بلہے شاہ فقیر سائیں دا، جاگدیاں کوں چھیڑے ۔
کھیڈ لے وچ ویہڑے گھمی گھم ۔

کی بے درداں سنگ یاری،
روون اکھیاں زارو زاری ۔

سانوں گئے بے دردی چڈّ کے، ہجرے سانگ سینے وچ گڈّ کے،
جسموں جند نوں لے گئے کڈھ کے، ایہہ گلّ کر گئے ہینسیاری ۔
کی بے درداں سنگ یاری،

بے درداں دا کی بھرواسا، خوف نہیں دل اندر ماسہ،
چڑیاں موت گواراں ہاسہ، مگروں ہسّ ہسّ تاڑی ماری ۔
کی بے درداں سنگ یاری،

آون کہہ گئے پھیر نہ آئے، آون دے سبھ قول بھلائے،
میں بھلی بھلّ نین لگائے، کیہے ملے سانوں ٹھگّ بپاری ۔
کی بے درداں سنگ یاری،

بلہے شاہ اک سودا کیتا، پیتا (کیتا) زہر پیالہ پیتا،
نہ کجھ نفع نہ ٹوٹا لیتا، درد دکھاں دی گٹھڑی بھاری ۔
کی بے درداں سنگ یاری،
روون اکھیاں زارو زاری ۔

کیہنوں لا-مکانی دسدے ہو ۔
تسیں ہر رنگ دے وچ وسدے ہو ۔

کنپھییکون تیں آپ کہاا، تیں باجھوں ہور کہڑا آیا،
عشقوں سبھ ظہور بنایا، عاشق ہو کے وسدے ہو ۔
کیہنوں لا-مکانی دسدے ہو ۔

پچھو آدم کس نے آندا اے، کتھوں آیا کتھے جاندا اے،
اوتھے کس دا تینوں لانہجا اے، اوتھے کھا دانہ اٹھ نسدے ہو ۔
کیہنوں لا-مکانی دسدے ہو ۔

آپے سنے تے آپ سناویں، آپے گاویں آپ بجاویں،
ہکوں قول سرود سناویں، کتے جاہل ہو کے نسدے ہو ۔
کیہنوں لا-مکانی دسدے ہو ۔

تیری وحدت توئیں پچاویں، اناالحق دی تار ملاویں،
سولی تے منصور چڑھاویں، اوتھے کول کھلو کے ہسدے ہو ۔
کیہنوں لا-مکانی دسدے ہو ۔

جویں سکندر طرف نوشاباں، ہو رسول لے آیا کتاباں،
یوسف ہو کے اندر خواباں، زلیکھاں دا دل کھسدے ہو ۔
کیہنوں لا-مکانی دسدے ہو ۔

کتے رومی ہو کتے زنگی ہو، کتے ٹوپی پوش فرنگی ہو،
کتے مے-خانے وچ بھنگی ہو، کتے مہر مہری بن وسدے ہو ۔
کیہنوں لا-مکانی دسدے ہو ۔

بلھا شہہ عنایت عارف ہے، اوہ دل میرے دا وارث ہے،
میں لوہا تے اوہ پارس ہے، تسیں اوسے دے سنگ کھسدے ہو ۔
کیہنوں لا-مکانی دسدے ہو ۔
تسیں ہر رنگ دے وچ وسدے ہو ۔

کی جاناں میں کوئی،
وے اڑیا،
کی جاناں میں کوئی ۔

جو کوئی اندر بولے چالے ذات اساڈی ہوئی،
جس دے نال میں نیہں لگایا اوہو جہی ہوئی ۔
کی جاناں میں کوئی ۔

چٹی چادر لاہ سٹّ کڑیئے پہن فقیراں دی لوئی،
چٹی چادر نوں داغ لگیگا لوئی نوں داغ نہ کوئی ۔
کی جاناں میں کوئی ۔

علف پچھاتا بے پچھاتی تے تلاوت ہوئی،
سین پچھاتا شین پچھاتا صادق صابر ہوئی ۔
کی جاناں میں کوئی ۔

کوُ کوُ کردی کمری آہی گل وچ طوق پیوئی،
بس نہ کردی کوُ کوُ کولوں کوُ کوُ اندر موئی ۔
کی جاناں میں کوئی ۔

جو کجھ کرسی اﷲ بھانا کیا کجھ کرسی کوئی،
جو کجھ لیکھ متھے دا لکھیا میں اس تے شاکر ہوئی ۔
کی جاناں میں کوئی ۔

عاشق بکری معشوق قصائی میں میں کردی کوہی،
جیوں جیوں میں میں بہتا کردی تؤں تؤں موئی موئی ۔
کی جاناں میں کوئی ۔

بلھا شہہ عنایت کر کے شوق شراب دتوئی،
بھلا ہویا اسیں دوروں چھٹے نیڑے آن لدھوئی ۔
کی جاناں میں کوئی،
وے اڑیا،
کی جاناں میں کوئی ۔

کی کردا بے پرواہی جے ۔
کی کردا بے پرواہی جے ۔

کنّ کیہا فییکون کہایا، باطن ظاہر دے ول آیا،
بیچونی دا چون بنایا، بکھڑی کھیڈ مچائی جے ۔
کی کردا بے پرواہی جے ۔

سر مخفی دا جس دمّ بولا، گھنگھٹ اپنے منہ سے کھولا،
ہن کیوں کردا ساتھوں اوہلا، سبھ وچ حقیقت آئی جے ۔
کی کردا بے پرواہی جے ۔

کرمنا بنی آدم کیہا، کوئی نہ کیتا تیرے جیہا،
شان بزرگی دے سنگ اہا، ڈپھڑی خوب وجائی جے ۔
کی کردا بے پرواہی جے ۔

آپے بے پرواہیاں کردے، اپنے آپ سے آپے ڈردے،
رہا سماں وچ ہر ہر گھر دے، بھلی پھرے لوکائی جے ۔
کی کردا بے پرواہی جے ۔

چیٹک لا دیوانہ ہویا، لیلیٰ بن کے مجنوں مویا،
آپے رویا آپے دھویا، کہی کیتی آشنائی جے ۔
کی کردا بے پرواہی جے ۔

آپے ہیں توں ساجن سئیاں، عقل دلیلاں سبھ اٹھ گئیاں،
بلھا شاہ نے خوشیاں لئیاں، ہن کردا کیوں جدائی جے ۔
کی کردا بے پرواہی جے ۔

کی کردا نی کی کردا نی،
کوئی پچھو خاں دلبر کی کردا ۔

اکسے گھر وچ وسدیا رسدیاں، نہیں ہندا وچ پردہ ۔
کوئی پچھو خاں دلبر کی کردا ۔

وچ مسیت نماز گزارے، بتخانے جا وڑدا ۔
کوئی پچھو خاں دلبر کی کردا ۔

آپ اکو کئی لکھ گھراں دے، مالک سبھ گھر گھر دا ۔
کوئی پچھو خاں دلبر کی کردا ۔

جت ولّ ویکھاں اتّ ولّ اوہو، ہر دی سنگت کردا ۔
کوئی پچھو خاں دلبر کی کردا ۔

موسیٰ تے پھرؤن بنا کے، دو ہو کے کیوں لڑدا ۔
کوئی پچھو خاں دلبر کی کردا ۔

حاضر ناظر اوہو ہر تھاں، چوچک کس نوں کھڑدا ۔
کوئی پچھو خاں دلبر کی کردا ۔

ایسی نازک بات کیوں کہندا، نہ کہہ سکدا نہ زردہ ۔
کوئی پچھو خاں دلبر کی کردا ۔

بلھا شہہ دا عشقَ بگھیلا، رتّ پیندا گوشت چردا ۔
کی کردا نی کی کردا نی،
کوئی پچھو خاں دلبر کی کردا ۔

کیوں عشقَ اساں تے آیا اے ۔
توں آیا ہے میں پایا اے ۔

ابراہیم چا چکھا سٹائیو، زکریئے سر کلوتر دھرائیو،
یوسف ہٹو ہٹّ وکائیو، کہُ سانوں کی لیایا اے ۔
کیوں عشقَ اساں تے آیا اے ۔

شیخ سنانوں خوک چرائیو، شمس دی کھلّ الٹ لہائیو،
سولی تے منصور چڑھائیو، کر ہتھ ہن میں ول دھایا اے ۔
کیوں عشقَ اساں تے آیا اے ۔

جس گھر وچ تیرا پھیر ہویا، سو جل بل کوئلہ ڈھیر ہویا،
جد راخ اڈی تد سیر ہویا، کہُ کس گلّ دا سدھرایا اے ۔
کیوں عشقَ اساں تے آیا اے ۔

بلھا شہہ دے کارن کریئے، تن بھٹھی من اہرن کریئے،
پریم ہتھوڑا مارن کریئے، دل لوہا اگّ پنگھرایا اے ۔
کیوں عشقَ اساں تے آیا اے ۔
توں آیا ہے میں پایا اے ۔

کیوں لڑنا ہیں کیوں لڑنا ہیں غیر گناہی ۔
لاتتہرک خود لکھیو ای، کس نوں دینا ایں پھاہی ۔
شرع تے اہل قرآن بھی آہے، اسیں اگے سدے آئی ۔
الستبربکم وارد ہویا، کالوبلا دھم پائی ۔
کنپھییکون اوازا ہویا، تداں اساں بھی کولوں آہی ۔
لذت مار دیوانی کیتی نہیں جاتی اصلی آہی ۔
کیوں لڑنا ہیں کیوں لڑنا ہیں غیر گناہی ۔

کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔
ایہہ پردہ کس توں راکھی دا ۔

کارن پیت میت بن آیا، میم دا گھنگھٹ مکھ پر پایا،
عہد تے احمد نام دھرایا، سر چھتر جھلے لولاکی دا ۔
کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔

تسیں آپے آپ ہی سارے ہو، کیوں کہندے اسیں نیارے ہو،
آئے اپنے آپ نظارے ہو، وچ برجکھّ رکھیا خاکی دا ۔
کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔

تدھ باجھوں دوسرا کہڑا ہے، کیوں پایا الٹا جھیڑا ہے،
ایہہ ڈٹھا بڑا اندھیرا ہے، ہن آپ نوں آپے آکھی دا ۔
کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔

کتے رومی ہو کتے شامی ہو، کتے صاحب کتے غلامی ہو،
تسیں اپنے آپ تمامی ہو، کہو کھوٹا کھرا سو لاکھی دا ۔
کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔

جس تن وچ عشقَ دا جوش ہویا، اوہ بے خود ہو بے ہوش ہویا،
اوہ کیوں کر رہے خاموش ہویا، جس پیالہ پیتا ساقی دا ۔
کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔

تسیں آپ اساں نوں دھائے جی، کد رہندے چھپے چھپائے جی،
تسیں شاہ 'عنایت' بن آئے جی، ہن لا لا نین جھماکی دا ۔
کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔

بلھا شاہ تن بھا دی بھٹھی کر، اگّ بال ہڈاں تن ماٹی کر،
ایہہ شوق محبت باٹی کر، ایہہ مدھووا اس بدھ چاکھی (جھاکی) دا ۔
کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔

میں ڈھولن وچ فرق نہ کوئی اینما فرمایا ای ۔
آؤ سجن گل لگّ سوواں میں ہن گھنگھٹ پایا ای ۔
لنترانی دسّ کے جانی ہن کیوں مکھ چھپایا ای ؟

تن صابر دے کیڑے پائے جو چڑھیا سو پایا ای ۔
منصور کولوں کجھ ظاہر ہویا سولی پکڑ چڑھایا ای ۔
لنترانی دسّ کے جانی ہن کیوں مکھ چھپایا ای ؟

دسو نقطہ ذات الٰہی سجدا کس کرایا ای ۔
بلھا شہہ دا حکم نہ منیا شیطان خوار کرایا ای ۔
لنترانی دسّ کے جانی ہن کیوں مکھ چھپایا ای ؟

ماٹی جوڑا ماٹی گھوڑا، ماٹی دا اسوار،
ماٹی ماٹی نوں دوڑائے، ماٹی دا کھڑکار،
ماٹی کدم کریندی یار ۔

ماٹی ماٹی نوں مارن لگی، ماٹی دے ہتھیار،
جس ماٹی پر بہتی ماٹی، تس ماٹی ہنکار،
ماٹی کدم کریندی یار ۔

ماٹی باغ بغیچا ماٹی، ماٹی دی گلزار،
ماٹی ماٹی نوں ویکھن آئی، ماٹی دی اے بہار ۔
ماٹی کدم کریندی یار ۔

ہسّ کھیڈ مڑ ماٹی ہوئی، ماٹی پاؤں پسار،
بلھا ایہہ بجھارت بجھیں، لاہ سروں بھوئیں مار(بھار)،
ماٹی کدم کریندی یار ۔

لوکاں دے بھانے چاک چکیٹا، ساڈا ربّ غفور ۔
ماہی وے تیں ملیاں سبھ دکھ ہوون دور ۔

ملن دی خاطر چشماں، بہندیاں سی نت جھور ۔
ماہی وے تیں ملیاں سبھ دکھ ہوون دور ۔

اٹھ گئی ہجر جدائی جگروں، ظاہر دسدا نور ۔
ماہی وے تیں ملیاں سبھ دکھ ہوون دور ۔

بلھا رمز سمجھ دی پائیا، نہ نیڑے نہ دور ۔
ماہی وے تیں ملیاں سبھ دکھ ہوون دور ۔

میں بے-قید میں بے-قید ۔
نہ روگی نہ وید ۔

نہ میں مومن نہ میں کافر،
نہ سئییید نہ سید ۔

چودیں تبکیں سیر اساڈا،
کتے نہ ہندا قید ۔

خرابات میں جال اساڈی،
نہ شوبھا نہ عیب ۔

بلھا شہہ دی ذات کی پچھنیں،
نہ پیدا نہ پید ۔

پیروں ننگی سروں جھنڈولی سنیہا آیا پاروں،
تڑبراٹ کجھ بندا ناہیں کی لیساں سنساروں،
میں پکڑاں چھجنی (چھجلی) حرص اڈاواں چھٹا مالگزاروں،
میں چوہریٹڑی آ سچے صاحب دے درباروں ۔

ہندو ترک نہ ہندے ایسے دو جرمے ترے جرمے،
حرام حلال پچھاتا ناہیں اسیں دوہاں تے نہیں بھرمے،
گورو پیر دی پرکھ اساننوں سبھناں توں سر واروں،
میں چوہریٹڑی آ سچے صاحب دے درباروں ۔

گھنڈی منڈی دا بہل بہایا بکھرا لیا دیداروں،
گھنڈ مکھ پیا توں لاہیا شرم رہیں درباروں،
بلھا شہہ دے ہو کے رہیئے چھٹّ گئے کار بگاروں،
میں چوہریٹڑی آ سچے صاحب دے درباروں ۔

میں چوہریٹڑی آ سچے صاحب دی سرکاروں ۔
دھیان کی چھجلی گیان کا کوڑا کام کرودھ نت جھاڑوں،
میں چوہریٹڑی آ سچے صاحب دی سرکاروں ۔

قاضی جانے حاکم جانے پھارگ-ختیگ بیگاروں،
دنے رات میں ایہو منگدی دور نہ کر درباروں،
میں چوہریٹڑی آ سچے صاحب دی سرکاروں ۔

تدھّ باجھوں میرا ہور نہ کوئی کیں ولّ کروں پکاروں،
بلھا شہہ عنایت کرکے بکھرا ملے دیداروں،
میں چوہریٹڑی آ سچے صاحب دی سرکاروں ۔

میں گلّ اوتھے دی کردا ہاں ۔
پر گلّ کردا وی ڈردا ہاں ۔

نال روحاں دے لارا لایا، تسیں چلو میں نالے آیا،
ایتھے پردہ چا بنایا، میں بھرم بھلایا پھردا ہاں ۔
پر گلّ کردا وی ڈردا ہاں ۔

نال حاکم دے کھیل اساڈی، جے میں میری تاں میں پھاڈی،
دھری دھرائی پونجی تہاڈی، میں اگلا لیکھا بھردا ہاں ۔
پر گلّ کردا وی ڈردا ہاں ۔

دے پونجی مورکھ جھنجلایا، مگر چوراں دے پیڑا لایا،
چوراں دی میں پیڑ لیایا، ہر شب دھاڑے دھڑدا ہاں ۔
پر گلّ کردا وی ڈردا ہاں ۔

نہ نال میرے اوہ رسدا اے، نہ منت کیتی سجدا اے،
جاں مڑ بیٹھاں تاں بھجدا اے، مڑ منتزاری کردا ہاں ۔
پر گلّ کردا وی ڈردا ہاں ۔

کی سکھ پایا میں آن اتھے، نہ منزل نہ ڈیرے جتھے،
گھنٹہ کوچ سناواں کتھے، نت اوٹھ کچاوے کڑدا ہاں ۔
پر گلّ کردا وی ڈردا ہاں ۔

بلہے شاہ بے انت ڈونگھائی، دو جگ بیچ نہ لگدی کائی،
ارار پار د خبر نہ کائی، میں بے سر پیریں تردا ہاں ۔
میں گلّ اوتھے دی کردا ہاں ۔
پر گلّ کردا وی ڈردا ہاں ۔

ایس کسمبے دے کنڈے بھلیرے اڑ اڑ چنڑی پاڑی ۔
ایس کسمبے دا حاکم کرڑا ظالم اے پٹواری ۔
میں کسمبڑا چن چن ہاری ۔

ایس کسمبے دے چار مقدم معاملہ منگدے بھاری ۔
ہورناں چگیا پھوہیا-پھوہیا میں بھر لئی پٹاری ۔
میں کسمبڑا چن چن ہاری ۔

چگّ چگّ کے میں ڈھیری کیتا لتھے آن بپاری ۔
اوکھی گھاٹی مشکل پینڈا سر پر گٹھڑی بھاری ۔
میں کسمبڑا چن چن ہاری ۔

عملاں والیاں سبھ لنگھ گئیاں رہِ گئی اؤگنہاری ۔
ساری عمرہ کھیڈ گوائی اوڑک بازی ہاری ۔
میں کسمبڑا چن چن ہاری ۔

الست کیہا جد اکھیاں لائیاں ہن کیوں یار وساری ۔
اکو گھر وچ وسدیاں رسدیاں ہن کیوں رہی نیاری ۔
میں کسمبڑا چن چن ہاری ۔

میں کمینی کچجی کوہجی بیگن کون وچاری ۔
بلھا شوہ دے لایق ناہیں شاہ عنایت تاری ۔
میں کسمبڑا چن چن ہاری ۔

میں کیوں کر جاواں کعبے نوں،
دل لوچے تخت ہزارے نوں ۔

لوکیں سجدا کعبے نوں کردے ساڈا سجدا یار پیارے نوں ۔
دل لوچے تخت ہزارے نوں ۔

اؤگن ویکھ نہ بھلّ میاں رانجھا یاد کریں ایس کارے نوں ۔
دل لوچے تخت ہزارے نوں ۔

میں منتارو ترن نہ جاناں شرم پئی تدھّ تارے نوں ۔
دل لوچے تخت ہزارے نوں ۔

تیرا ثانی کوئی نہیں ملیا ڈھونڈ لیا جگّ سارے نوں ۔
دل لوچے تخت ہزارے نوں ۔

بلھا شہہ دی پریت انوکھی تارے اؤگنہارے نوں ۔
میں کیوں کر جاواں کعبے نوں،
دل لوچے تخت ہزارے نوں ۔

میں پا پڑھیاں توں نسنا ہاں ۔
میں پا پڑھیاں توں نسنا ہاں ۔

کوئی منسپھّ ہو نروارے تاں میں دسناں ہاں،
میں پا پڑھیاں توں نسنا ہاں ۔

عالم-پھازل میرے بھائی پا پڑھیاں میری عقل گوائی،
دے عشقَ دے ہلارے میں دسناں ہاں،
میں پا پڑھیاں توں نسنا ہاں ۔

میں پایا اے میں پایا اے ۔
تیں آپ سروپ وٹایا اے ۔

کہوں ترک کتاباں پڑھتے ہو، کہوں بھگت ہندو جپ کرتے ہو،
کہوں گورکنڈی وچ پڑتے ہو، ہر گھر گھر لاڈ لڈایا اے ۔
تیں آپ سروپ وٹایا اے ۔

کتے ویری ہو کتے بیلی ہو، کتے آپ گورو کتے چیلی ہو،
کتے مجنو ہو کتے لیلی ہو، ہر گھٹ گھٹ بیچ سمایا اے ۔
تیں آپ سروپ وٹایا اے ۔

کہوں غافل کہوں نمازی ہو، کہوں ممبر تے بہہ قاضی ہو،
کہوں تیغ بہادر غازی ہو، کہوں اپنا پنتھ بنایا اے ۔
تیں آپ سروپ وٹایا اے ۔

کہوں مسجد دا ورتارا اے، کہوں بنیا ٹھاکردوارا اے،
کہوں بیراگی جٹ دھارا اے، کہوں شیکھن بن بن آیا اے ۔
تیں آپ سروپ وٹایا اے ۔

بلھا شہہ دا میں محتاج ہویا، مہاراج ملے میرا کاج ہویا،
مجھے پیا کا درس معراج ہویا، لگا عشقَ تاں ایہہ گن گایا اے ۔
میں پایا اے میں پایا اے ۔
تیں آپ سروپ وٹایا اے ۔

میں پچھاں شہہ دیاں واٹاں نی ۔
کوئی کرے اساں نال باتاں نی ۔

بھلے رہے نام نہ جپیا، غفلت اندر یار ہے چھپیا،
اوہ سدھ پرکھا تیرے اندر وسیا، لگیاں نفس دیاں چاٹاں نی ۔
کوئی کرے اساں نال باتاں نی ۔

جپ لے نہ ہو بھولی بھالی، مت توں سائیں مکھ مکالی،
الٹی پریم نگر دی چالی، بھڑکن عشقَ دیاں لاٹاں نی ۔
کوئی کرے اساں نال باتاں نی ۔

بھولی نہ ہو، ہو سیانی، عشقَ نور دا بھر لے پانی،
اس دنیاں دی چھوڑ کہانی، ایہہ یار ملن دیاں گھاتاں نی ۔
کوئی کرے اساں نال باتاں نی ۔

بلھا ربّ بن بیٹھوں آپے، تد دنیاں دے پئے سیاپے،
دوتی وہڑھا، دشمن ماپے، سبھ کڑک پئیاں آپھاتاں نی ۔
میں پچھاں شہہ دیاں واٹاں نی ۔
کوئی کرے اساں نال باتاں نی ۔

مینوں چھڈّ گئے آپ لدّ گئے میں وچ کی تقصیر ۔
راتیں نیند نہ دن سکھ ستی اکھیں پلٹیا نیر ۔

چھویاں (توپاں) تے تلواراں کولوں عشقَ دے تکھے تیر ۔
عشقے جیڈ نہ ظالم کوئی ایہہ زحمت بے پیر ۔

اک پل سائت آرام نہ آوے بری برہوں دی پیڑ ۔
بلھا شہہ جے کرے عنایت دکھ ہوون تغئیر ۔

مینوں چھڈّ گئے آپ لدّ گئے میں وچ کی تقصیر ۔

مینوں درد اولڑے دی پیڑ ۔
مینوں درد اولڑے دی پیڑ ۔

آ میاں رانجھا دے دے نظارہ معاف کریں تقصیر ۔
مینوں درد اولڑے دی پیڑ ۔

تخت ہزاریوں رانجھا ٹریا ہیر نمانی دا پیر ۔
مینوں درد اولڑے دی پیڑ ۔

ہورناں دے نوشہُ آوے جاوے کی بلہے وچ تقصیر ۔
مینوں درد اولڑے دی پیڑ ۔

میں جو تینوں آکھیا کوئی گھلّ سنیہڑا ۔
چشماں سیج وچھائیاں دل کیتا ڈیرہ ۔
لٹک چلیندا آنودا شاہ عنایت میرا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

اوہ اجیہا کون ہے جا آکھے جہڑا ۔
میں وچ کی تقصیر ہے میں بردا تیرا ۔
تیں باجھوں میرا کون ہے دل ڈھا نہ میرا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

دست کنگن باہیں چوڑیاں گل نورنگ چولا ۔
ماہی مینوں کر گیا کوئی راول رولا ۔
جل تھل آہیں ماردیاں دل پتھر میرا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

کیا تیری مانگ سندھور بھری سوہے رتڑا چولا ۔
پئی وانگ سمیں میں کوکدی کر ڈھولا ڈھولا ۔
انگنویں سولاں پا لیا سولاں دا کھیرا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

میں جاتا دکھ گھر اپنے دکھ پے گھر کئیاں ۔
جیہا سر سر بھامبڑ بھڑکیا سبھ ٹپدیاں گئیاں ۔
ہن آن پئی سر اپنے سبھ چکّ گیا جھیڑا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

جہڑیاں ساہورے متیاں سوئی پیکے ہوون ۔
شہہ جنہاں دے قایل اے چڑھ سیجے سوون ۔
جس گھر کونت نہ بولیا سوئی خالی ویڑھا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

میں ڈھونڈ شہر بھالیا گھلاں قاصد کہڑا ۔
ہن چڑھیاں ڈولی پریم دی دل دھڑکے میرا ۔
دلدار محمد آربی ہتھ پکڑیں میرا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

پہلی پؤڑی اتری پل-سراتے ڈیرہ ۔
حاجی مکے جاہن میں مکھ ویکھاں تیرا ۔
آ عنایت قادری دل چاہے میرا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

پہلی رات ہے سال دی دل کھوفے میرا ۔
ڈونگھی گور کڈھیندیا ہویا لہدوں ڈیرہ ۔
پہلا بند کھولھدیاں منہ کعبے میرا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

ملی ہے بانگ رسول دی پھلّ کھڑیا میرا ۔
سدا ہویا میں حاضری ہاں حاضر تیرا ۔
ہر پل تیری حاضری ایہو سجدہ میرا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

بلھا بھڑکن شہہ لئی سینے وچ بھاہیں ۔
اوکھا پینڈا پریم دا سو گھٹدا ناہیں ۔
پے دھکے دل وچ جھیڑ دے سر دھائیں بیرا ۔
میں اڈیکاں کر رہی کدی آ کر پھیرا ۔

مینوں عشقَ ہلارے دیندا ۔
منہ چڑھیا یار بلیندا ۔

کی پچھدا ہیں کی ذات سفات میری، اوہو آدم والی ذات میری،
نہن-اقرب دے وچ گھات میری، وچ ربّ دا سر جھلیندا ۔
مینوں عشقَ ہلارے دیندا ۔

کتے شیعہ تے کتے سنی اے، کتے جٹادھاری کتے منی اے،
میری سبھ سے فارغ کنی اے، جو کہاں سو یار منیندا ۔
مینوں عشقَ ہلارے دیندا ۔

بلھا دوروں چل کے آیا جی، اوہدی صورتَ نے بھرمایا جی،
اوسے پاک جمال وکھایا جی، اوہ ہکّ دم نہ بھلیندا ۔
مینوں عشقَ ہلارے دیندا ۔
منہ چڑھیا یار بلیندا ۔

مینوں کی ہویا کیوں مینوں کملی کہندی ہیں ۔
مینوں کی ہویا ہن میتھوں گئی گواتی میں ۔

میں وچ ویکھاں تاں میں نہیں ہندی میں وچ دسنا ایں میں ۔
مینوں کی ہویا ہن میتھوں گئی گواتی میں ۔

سر توں پیر تیکر وی توں ہیں اندر باہر ہیں توں ۔
مینوں کی ہویا ہن میتھوں گئی گواتی میں ۔

چھٹّ پئی اراروں پاروں نہ بیڑی نہ نیں ۔
مینوں کی ہویا ہن میتھوں گئی گواتی میں ۔

منصور پیارے کیہا اناالحق کہو کہایا کیں ۔
مینوں کی ہویا ہن میتھوں گئی گواتی میں ۔

بلھا شہہ اوسے دا عاشق اپنا آپ ونجایا تیں ۔
مینوں کی ہویا ہن میتھوں گئی گواتی میں ۔

مینوں سکھ دا سنیہڑا توں جھب لیاویں وے،
پاندھیا ہو ۔

میں کبڑی میں ڈبڑی ہوئیاں،
میرے سبھ دکھڑے بتلاویں وے ۔
پاندھیا ہو ۔

کھلھیاں لٹاں گل دست پراندا،
ایہہ گلّ آکھیں نہ شرماویں وے ۔
پاندھیا ہو ۔

اک لکھ دیندی میں دو لکھ دیساں،
مینوں پیارا آن ملاویں وے ۔
پاندھیا ہو ۔

یاراں لکھ کتابت بھیجی،
کتے گوشے بہہ سمجھاویں وے ۔
پاندھیا ہو ۔

بلھا شہہ دیاں مڑن مہاراں،
لکھ پتیاں توں جھب پاویں وے ۔
مینوں سکھ دا سنیہڑا توں جھب لیاویں وے،
پاندھیا ہو ۔

میں وچ میں نہ رہِ گئی رائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

جد وصل وسال بنائےگا، تد گنگے دا گڑ کھائیگا،
سر پیر نہ اپنا پائیگا، میں ایہہ ہور نہ کسے بنائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

ہوئے نین نیناں دے بردے، درشن سے کوہاں توں کردے،
پلّ پلّ دوڑن مارے ڈردے، تیں کوئی لالچ گھت بھرمائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

ہن اساں وحدت وچ گھر پایا، واسا حیرت دے سنگ آیا،
جیون جمن مرن ونجایا، اپنی سدھّ بدھ رہی نہ کائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

میں جاتا سی عشقَ سکھالا، چہوں ندیاں دا وہن اجالا،
کدی تے اگّ بھڑکے کدی پالا، نت برہوں اگّ لگائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

ڈہوں ڈہوں عشقَ نکارے وجدے، عاشق ویکھ اتے ولّ بھجدے،
تڑ تڑ تڑک گئے لڑ لجدے، لگّ گیا نہں تاں شرم سدھائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

پیارے بسّ کر بہتی ہوئی، تیرا عشقَ میری دلجوئی،
تیں بن میرا سقا نہ کوئی، اماں بابل بھین نہ بھائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

کدی جا اسمانی بہندے ہو، کدی اس جگّ دا دکھ سہندے ہو،
کدی پیریمغاں بن بہندے ہو، میں تاں اکسے ناچ نچائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

تیرے ہجرے وچ میرا حجرہ اے، دکھ ڈاڈھا میں پر گزرا اے،
کدے ہو مائل میرا مجرا اے، میں تیتھوں گھول گھمائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

تدھ کارن میں ایسا ہویا، توں دروازے بند کر سویا،
در دسویں تے آن کھلویا، کدے منّ میری آشنائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

بلھا شہہ میں تیرے وارے ہاں، مکھ ویکھن دے ونجارے ہاں،
کجھ اسیں وی تینوں پیارے ہاں، کہ میں ایویں گھول گھمائی ۔
جب کی پیا سنگ پیت لگائی ۔

میں ویساں نہ رہساں ہوڑے، کون کوئی میں جاندی نوں موڑے،
مینوں مڑنا ہویا محال، سر تے مہنا چا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

جوگی نہیں ایہہ دل دا میتا، بھلّ گئی میں پیار کیوں کیتا،
مینوں رہی نہ کجھ سنبھال، اس دے درشن پا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

ایس جوگی مینوں کہیاں لائیاں، ہین کلیجے کنڈیاں پائیاں،
عشقَ دا پایا جال، مٹھی بات سنا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

میں جوگی نوں خوب پچھاتا، لوکاں مینوں کملی جاتا،
لٹی جھنگ سیال، کنیں مندراں پا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

جے جوگی گھر آوے میرے، مکّ جاون سبھ جھگڑے جھیڑے،
لا سینے دے نال، لکھ لکھ شگن منا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

مائی نی اک جوگی آیا، در ساڈے اس دھوآں پایا،
منگدا ہیر سیال، بیٹھا بھیس وٹا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

تئنے نہ دے پھپھی تائی، ایتھے جوگی نوں قسمت لیائی،
ہن ہویا فضل کمال، آیا ہے جوگ سدھا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

ماہی نہیں کوئی نور الٰہی، انحد دی جس مرلی واہی،
مٹھیؤ سو ہیر سیال، ڈاڈھے کامن پا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

لکھاں گئے ہزاراں آئے، اس دے بھیت کسے نہ پائے،
گلاں تاں موسے نال، پر کوہ طور چڑھا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

ابدہو رسول کہایا، وچ معراج براک منگایا،
جبرائیل پکڑ لے آیا، ہراں منگل گا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

ایس جوگی دے سنو اکھاڑے، حسن حسین نبی دے پیارے،
ماریو سو وچ جدال، پانی بن ترسا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

ایس جوگی دی سنو کہانی، سوہنی ڈبی ڈونگھے پانی،
پھر رلیا مہینوال، سارا رخت لٹا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

ڈانواں ڈولی لے چلے کھیڑے، مڈھ کدیمیں دشمن جہڑے،
رانجھا تاں ہویا نال، سر 'تے ٹمک دھرا سجا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

جوگی نہیں کوئی دوجا سایہ، بھر بھر پیالہ ذوق پلایا،
میں پی پی ہوئی نہال، انگ بھبوت رما کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

جوگی نال کریندے جھیڑے، کیہے پا بیٹھے قاضی جھیڑے (بھیڑے)،
وچ قیدوں پائی مکال، کوڑا برا لگا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

بلھا میں جوگی نال ویاہی، لوکاں کملیاں خبر نہ کائی،
میں جوگی دا مال، پنجے پیر منا کے،
میں ویساں جوگی دے نال، متھے تلک لگا کے ۔

کہوں ویکھوں باہمن کہوں سیکھا،
آپ آپ کرن سبھ لیکھا،
کیا کیا کھولھیا ہنر سوں ۔
من اٹکیو شام سندر سوں ۔

سوجھ پڑی تب رام دہائی،
ہم تم ایک نہ دوجا کائی،
اس پریم نگر کے گھر سوں ۔
من اٹکیو شام سندر سوں ۔

پنڈت کون کت لکھ سنائے،
نہ کہیں آئے نہ کہیں جائے،
جیسے گر کا کنگن کر سوں ۔
من اٹکیو شام سندر سوں ۔

بلھا شہہ دی پیریں پڑیئے،
سیس کاٹ کر آگے دھریئے،
ہن میں ہر دیکھا ہر ہر سوں ۔
من اٹکیو شام سندر سوں ۔

مائی ! نہ مڑدا عشقَ دیوانہ، شہہ نال پریتاں لا کے ۔
عشقَ شرع دی لگّ گئی بازی، کھیڈاں میں داؤ لگا کے ۔

مارن بولی تے بولی نہ بولاں، سناں نہ کنّ لا کے ۔
ویہڑے وچ شیطان نچیندا، اس نوں رکھ سمجھا کے ۔

توڑ شرع نوں جت لئی بازی، پھردی نکّ وڈھا کے ۔
میں وے انجانی کھیڈ وگچیاں، کھیڈاں میں آکے باکے ۔

ایہہ کھیڈاں ہن لگدیاں جھیڈاں، گھر پیا دے آ کے ۔
سئیاں نال میں پاواں گدھا، دلبر لکّ لکّ جھاکے ۔

پچھو نی ایہہ کیوں شرماندا، جاندا نہ بھیت بتا کے ۔
کافر کافر آکھن تینوں، سارے لوک سنا کے ۔

مومن کافر مینوں دوویں نہ دسدے، وحدت دے وچ جا کے ۔
چولی چنی تے پھکیا جھگا، دھونی شرک جلا کے ۔

واریا کفر وڈا میں دل تھیں، تلی تے سیس ٹکا کے ۔
میں وڈبھاگی ماریا کھاوند، ہتھیں زہر پلا کے ۔

وصل کراں میں نال سجن دے، شرم حیا گوا کے ۔
وچ چمن میں پلنگھ وچھایا، یار ستی گل لا کے ۔

سر دیہی نال مل گئی سر دیہی، بلھا شہہ نوں پا کے ۔
مائی ! نہ مڑدا عشقَ دیوانہ، شہہ نال پریتاں لا کے ۔

میرا رانجھا ہن کوئی ہور ۔

تخت منور بانگاں ملیاں،
تاں سنیاں تخت لاہور ۔

عشقَ مارے ایویں پھردے،
جویں جنگل وچ ڈھور ۔

رانجھا تخت ہزارے دا سائیں،
ہن اوتھوں ہویا چور ۔

بلھا شاہ اسیں مرنا ناہیں،
قبر پائِ کوئی ہور ۔

میرا رانجھا ہن کوئی ہور ۔

واہ واہ واحدت کینہ شور، انحد بانسری دی گھنگور،
اساں ہن پایا تخت لاہور، میرے گھر آیا پیا ہمارا ۔

جل گئے میرے کھوٹ نکھوٹ، لگ گئی پریم سچے دی چوٹ،
ہن سانوں اوس خصم دی اوٹ، میرے گھر آیا پیا ہمارا ۔

ہن کیا کنیں سال وسال، لگ گیا مست پیالہ ہاتھ،
ہن میری بھلّ گئی ذات سپھات، میرے گھر آیا پیا ہمارا ۔

ہن کیا کینے بیس پچاس، پریتم پائی اساں ول جھات،
ہن سانوں سبھ جگّ دسدا لال، میرے گھر آیا پیا ہمارا ۔

ہن سانوں آس دی فاش، بلھا شہہ آیا ہمرے پاس،
سائیں پچائی ساڈی آس، میرے گھر آیا پیا ہمارا ۔

میرے کیوں چر لایا ماہی ۔
نی میں اس توں گھول-گھمائی ۔

درد فراقَ بتھیرا کریا، ایہہ دکھ میتھوں جائے نہ جریا،
ٹمک اساڈے سر تے دھریا، ڈوئی بغچا لوح کڑاہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

جاگدیاں میں گھر وچ مٹھی، کدی نہیں ساں بیٹھی اٹھی،
جس دی ساں میں اوسے کٹھی، ہن کی کر لیا بے پرواہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

بلھا شہہ تیرے توں واری، میں بلہاری لکھ لکھ واری،
تیری صورتَ بہت پیاری، میں وے بچاری گھول گھمائی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

میرے ماہی دے پنج پیر پناہی، ڈھونڈن اس نوں وچ لوکائی،
میرے ماہی تے فضل الٰہی، جس نے گیبوں تار ہلائی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

کن فیکون آوازا آیا، تخت ہزاریوں رانجھا دھایا،
'چوچک' دا اس چاک سدایا، اوہ آہا صاحب صفائی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

چل رانجھا ملتان چلاہیں، گوش بہاول پیر مناویں،
اپنی ترت مراد لیاویں، میرا جی ربّ مولٰی چاہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

جتھے عشقَ ڈیرہ گھت بہندا، اوتھے صبر قرار نہ رہندا،
کوئی چھٹکن ایویں کہندا، گل پئی پریم دی پھاہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

آ جنج کھیڑیاں دی ڈھکی، میں ہن ہیر نمانی مکی،
میری رتّ سریروں سکی، ول ول مارے برہوں کھائی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

کھیڑا پھلّ گھوڑے تے چڑھیا، فقر دھوڑ گرد وچ رلیا،
ایڈا مان کیوں کوڑا کریا، اس کیتی بے پرواہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

چڑھ کے پیر کھیڑیاں دا آیا، اس نے کیہا شور مچایا،
مینوں ماہی نظر نہ آیا، تانہیئیں کیتی حالَ دہائی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

میں ماہی دی ماہی میرا، گوشت پوست بیرا-بیرا،
دن حشر دے کرساں جھیڑا، جد دیسی داد الٰہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

چوچک قاضی صد بہایا، میں من رانجھو ماہی بھایا،
دھکو دھکّ نکاح پڑھایا، اس کیتا فرض ادائی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

تیل وٹنا کندھے ملیا، چویا چندن متھے رلیا،
ماہی میرا بیلے وڑیا، میں کی کرنی کنگن باہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

ہور سبھو کجھ دسن کریا، ایہہ دکھ جائے نہ میتھوں جریا،
ٹمک رانجھن دے سر تے دھریا، موڈھے بغچا لوح کڑاہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

ٹمک سٹّ ٹلے ول جاوے، بیٹھا اس دا نام دھیاوے،
کنّ پڑوا کے مندراں پاوے، گڑ لے کے دو سیر شاہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

گر گورکھ نوں پیر مناوے، ہیرے ہیرے کر کرلاوے،
جس دے کارن مونڈ منڈاوے، اوہ منہ پیلا زرد ملاحی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

جوگی جوگ سدھارن آیا، سر داڑھی منہ مون منایا،
اس تے بھگوا بھیس وٹایا، کالی سہلی گل وچ پائی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

جوگی شہر کھیڑیاں دے آوے، جس گھر مطلب سے گھر پاوے،
بوہے جا کے ناد بجاوے، آپے ہویا فضل الٰہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

بوہے پے کھڑبیاں دھنانے، ٹٹّ پیا کھپر ڈلھ پے دانے،
اس دے ول چھل کون پچھانے، چینا رلّ گیا وچ پاہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

چینا چن چن جھولی پاوے، بیٹھا ہیرے طرف تکاوے،
جو کجھ لکھیا لیکھ سو پاوے، رو رو لڑدے نین سپاہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

ایہہ گلّ سہتی نند پچھاتی، دوہاں دی ویدن اکو جاتی،
اوہ وی آہی سی مدماتی، اوتھے دوہواں ستھر پاہی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

بلھا سہتی پھند چلایا، ہیر سلیٹی ناگ لڑایا،
جوگی منتر جھاڑن آیا، دہاں دی آس مراد پچائی ۔
میرے کیوں چر لایا ماہی ۔

کہہ بلھا ہن پریم کہانی، جس تن لاگے سو تن جانے،
اندر جھڑکاں باہر طعنے، نیہں لا ایہہ سکھ پایا اے ۔
میرے ماہی کیوں چر لایا اے ۔

نیناں کار روون دی پکڑی، اک مرنا دو جگّ دی پھکڑی،
برہوں جند اولی جکڑی، نی میں رو رو حالَ ونجایا اے ۔
میرے ماہی کیوں چر لایا اے ۔

میں پیالہ تحقیق لیتا اے، جو بھر کے منصور پیتا اے،
دیدار معراج پیا لیتا اے، میں کھوہ تھیں وضو سجایا اے ۔
میرے ماہی کیوں چر لایا اے ۔

عشقَ ملاں نے بانگ دوائی، شہہ آون دی گلّ سنائی،
کر نیت سجدے ولّ دھائی، نی میں منہ محراب لگایا اے ۔
میرے ماہی کیوں چر لایا اے ۔

بلھا شہہ گھر لپٹ لگائیں، رستے میں سبھ بن تن جائیں،
میں ویکھاں آ عنایت سائیں، اس مینوں شہہ ملایا اے ۔
میرے ماہی کیوں چر لایا اے ۔

میرے نوشہُ دا کت مول ۔
میرے نوشہُ دا کت مول ۔

اگلے ولّ دی خبر نہ کوئی رہی کتاباں پھول ۔
سچیاں نوں پئے وجن پولے جھوٹھیاں کرن کلول ۔

چنگ چنگیرے پرے پریرے اسیں آئیاں سی انبھول ۔
بلھا شاہ جے بولانگا ہن کون سنے میرے بول ۔

میرے نوشہُ دا کت مول ۔
میرے نوشہُ دا کت مول ۔

میری بکل دے وچّ چور ۔
نی میری بکل دے وچّ چور ۔

کیہنوں کوک سناواں نی میری بکل دے وچّ چور ۔
چوری چوری نکل گیا جگ وچّ پے گیا شور ۔
میری بکل دے وچّ چور ۔

مسلمان سویاں (سڑنے) توں ڈردے ہندو ڈردے گور ۔
دوویں ایسے دے وچّ مردے ایہو دوہاں دی خور ۔
میری بکل دے وچّ چور ۔

کتے رام داس کتے فتح محمد ایہو قدیمی شور ۔
مٹ گیا دوہاں دا جھگڑا نکل پیا کجھ ہور ۔
میری بکل دے وچّ چور ۔

عرش منور بانگاں ملیاں سنیاں تخت لاہور ۔
شاہ عنایت کنڈیاں پائیاں لک چھپ کھچدا ڈور ۔
میری بکل دے وچّ چور ۔

جس ڈھونڈایا تس نے پایا نہ جھر جھر ہویا مور ۔
پیرے پیراں بغداد اساڈا مرشد تخت لاہور ۔
میری بکل دے وچّ چور ۔

ایہو تسیں وی آکھو سارے آپ گڈی آپ ڈور ۔
میں دسناں تسیں پکڑ لیاؤ بلہے شاہ دا چور ۔
میری بکل دے وچّ چور ۔نی میری بکل دے وچّ چور ۔

مل لؤ سہیلڑیؤ میری راج گہیلڑیؤ، میں ساہریاں گھر جانا ۔
تساں بھی ہوسی اﷲ بھانا، میں ساہریاں گھر جانا ۔

اماں بابل داج جو دتا، اک چولی اک چنی ۔
داج تنھاں دے ویکھ کے ہن میں، ہنجھو بھر بھر رنی ۔
اک وچھوڑا سئیاں دا، جویں ڈاروں کونج وچھنی ۔

رنگ برنگے سول اپٹھے، جاندے چیر نین جی نوں ۔
ایتھوں دے دکھ نال لجاواں، اگلے سونپاں کیہنوں ۔

سسّ ننان رہن نہ ملدا، جانا وارو واری ۔
چنگ چنگیرے پکڑ منگائے، میں کیہدی پنہاری ۔
جس گن پلے بول سولے، سوئی شہہ نوں پیاری ۔

مل لؤ سہیلڑیؤ میری راج گہیلڑیؤ، میں ساہریاں گھر جانا ۔
تساں بھی ہوسی اﷲ بھانا، میں ساہریاں گھر جانا ۔

لگا نیہں میرا جس سیتی، سرہانے ویکھ پلنگھ دے جیتی،
عالم کیوں سمجھاوے ریتی، میں ڈٹھے باجھ نہ رہنی ہاں ۔
متر پیارے کارن نی میں لوک الھامیں لینی ہاں ۔

تسیں سمجھاؤ ویرو بھوری، رانجھن وینہدا میتھوں چوری،
جیہدے عشقَ کیتی میں ڈوری، میں نال آرام نہ بہنی ہاں ۔
متر پیارے کارن نی میں لوک الھامیں لینی ہاں ۔

برہوں آ وڑیا وچ ویہڑے، زورو زور دیوے تن گھیرے،
دارو درد نہ باجھوں تیرے، میں سجناں باجھ مرینی ہاں ۔
متر پیارے کارن نی میں لوک الھامیں لینی ہاں ۔

بلہے شاہ گھر رانجھن آوے، میں تتی نوں لے گل لاوے،
نال خوشی دے رین وہاوے، نال خوشی دے رہنی ہاں ۔
متر پیارے کارن نی میں لوک الھامیں لینی ہاں ۔

جھوٹھ آکھاں تے کجھ بچدا اے، سچ آکھیاں بھامبڑ مچدا اے،
جی دوہاں گلاں توں جچدا اے، جچ جچ کے جہوا کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

جس پایا بھیت قلندر دا، راہ کھوجیا اپنے اندر دا،
اوہ واسی ہے سکھ مندر دا، جتھے کوئی نہ چڑھدی لیہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

اک لازم بات ادب دی اے، سانوں بات ملومی سبھ دی اے،
ہر ہر وچ صورتَ ربّ دی اے، کتے ظاہر کتے چھپیندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

ایتھے دنیاں وچ انھیرا اے، ایہہ تلکن بازی وہڑھا اے،
وڑ اندر ویکھو کہڑا اے، کیوں کھفتن باہر ڈھونڈیدی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

ایتھے لیکھا پاؤں پسارا اے، ایہدا وکھرا بھیت نیارا اے،
ایہہ صورتَ دا چمکارا اے، جویں چنگ دارو وچ پیندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

کتے ناز ادا دکھلائیدا، کتے ہو رسول ملائیدا،
کتے عاشق بن بن آئیدا، کتے جان جدائی سہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

جدوں ظاہر ہوئے نور ہریں، جل گئے پہاڑ کوہ-طور ہریں،
تدوں دار چڑھے منصور ہریں، اوتھے شیخی پیش نہ ویندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

جے ظاہر کراں اصرار تائیں، سبھ بھلّ جاون تکرار تائیں،
پھر مارن بلہے یار تائیں، ایتھے مخفی گلّ سوہیندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

اساں پڑھیا علم تحقیقی اے، اوتھے اکو حرف حقیقی اے،
ہور جھگڑا سبھ ودھیکی اے، ایویں رولا پا پا بہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

اے شاہ عقل توں آیا کر، سانوں ادب اداب سکھایا کر،
میں جھوٹھی نوں سمجھایا کر، جو مورکھ ماہنوں کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

واہ واہ قدرت بے پرواہی اے، دیوے قیدی دے سر شاہی اے،
ایسا بیٹا جایا مائی اے، سبھ کلمہ اس دا کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

اس آزز دا کی حیلہ اے، رنگ زرد تے مکھڑا پیلا اے،
جتھے آپے آپ وسیلہ اے، اوتھے کی عدالت کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

بلھا شہہ اساں تھیں وکھ نہیں، بن شہہ تھیں دوجا ککھّ نہیں،
پر ویکھن والی اکھ نہیں، تاہیں جان جدائیاں سہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔

ملاں مینوں ماردا ای ۔
ملاں مینوں ماردا ای ۔

ملاں مینوں سبق پڑھایا۔
الفوں اگے کجھ نہ آیا ۔
اوہ بے ای بے پکاردا ای ۔

ملاں مینوں ماردا ای ۔
ملاں مینوں ماردا ای ۔

مرلی باج اٹھی انگھاتاں ۔
سن کے بھلّ گئیاں سبھ باتاں ۔

لگّ گئے انحد بان نیارے، جھوٹھی دنیاں کوڑ پسارے،
سائیں مکھ ویکھن ونجارے، مینوں بھلّ گئیاں سبھ باتاں ۔

مرلی باج اٹھی انگھاتاں ۔

ہن میں چینچل مرگ پھہایا، اوسے مینوں بنھ بہایا،
صرف دگانا عشقَ پڑھایا، رہِ گئیاں ترے چار کاتاں ۔
مرلی باج اٹھی انگھاتاں ۔

بوہے آن کھلوتا یار، بابل پجّ پیا تکرار،
کلمے نال جے رہے وہار، نبی محمد بھرے سپھاتاں ۔
مرلی باج اٹھی انگھاتاں ۔

بلہے شاہ میں ہن برلائی، جد دی مرلی کاہن بجائی،
باوری ہو تساں ولّ دھائی، کھوجیاں کت ول دست بارتاں ۔
مرلی باج اٹھی انگھاتاں ۔

ایہناں سکیاں پھلاں وچ باس نہیں،
پردیس گیاں دی کوئی آس نہیں،
جہڑے سائیں ساجن ساڈے پاس نہیں،
نہ جیواں مہاراج، میں تیرے بن نہ جیواں ۔

توں کی ستا ایں چادر تان کے،
سر موت کھلوتی تیرے آن کے،
کوئی عمل نہ کیتا جان کے،
نہ جیواں مہاراج، میں تیرے بن نہ جیواں ۔

کی میں کھٹیا تیری ہو کے،
دوویں نین گوائِ رو کے،
تیرا نام لئیے مکھ دھو کے،
نہ جیواں مہاراج، میں تیرے بن نہ جیواں ۔

بلھا شہہ بدیسوں آؤندا،
ہتھ کنگنا تے باہیں لٹکاؤندا،
سر صدقہ تیرے ناؤں دا،
نہ جیواں مہاراج، میں تیرے بن نہ جیواں ۔

ملاں مینوں سبق پڑھایا، الفوں اگے کجھ نہ آیا،
اس دیاں جتیاں کھاندی ساں، نی کٹیچل میرا ناں ۔

کویں کویں دو اکھیاں لائیاں، رل کے سئیاں مارن آئیاں،
نالے مارے بابل ماں، نی کٹیچل میرا ناں ۔

ساہورے سانوں وڑن نہ دیندے، نانک دادک گھروں کڈھیندے،
میرا پیکے نہیوں تھاں، نی کٹیچل میرا ناں ۔

پڑھن سیتی سبھ مارن آہیں، بناں پڑھیاں ہن چھڈدا ناہیں،
نی میں مڑکے کت ولّ جاں، نی کٹیچل میرا ناں ۔

بلھا شہہ کی لائی مینوں، مت کجھ لگے اوہ ہی تینوں،
تد کرینگا توں نیاں، نی کٹیچل میرا ناں ۔

نی میں ہن سنیا عشقَ شرع کی ناطہ ۔

محبت دا اک پیالہ پی، بھلّ جاون سبھ باتاں،
گھر گھر سائیں ہے اوہ سائیں، ہر ہر نال پچھاتا ۔

اندر ساڈے مرشد وسدا، نیہں لگا تاں جاتا،
منتک معنے کنز قدوری، پڑھیا علم گواتا ۔

نماز روزہ اوس کی کرنا، جس مدھ پیتی مدھماتا،
پڑھ پڑھ پنڈت ملاں ہارے، کسے نہ بھید پچھاتا ۔

ضری بافدی قدر کی جانے، چھٹّ اوناں جت کاتا،
بلھا شہہ دی مجلس بہہ کے، ہو گیا گونگا باتا ۔

نی میں ہن سنیا عشقَ شرع کی ناطہ ۔

حاجی لوک مکے نوں جاندے،
میرا رانجھا ماہی مکہ،
نی میں کملی ہاں ۔

میں تے منگ رانجھے دی ہوئیاں،
میرا بابل کردا دھکہ،
نی میں کملی ہاں ۔

حاجی لوک مکے ولّ جاندے،
میرے گھر وچ نوشوہ مکہ،
نی میں کملی ہاں ۔

وچے حاجی وچے غازی،
وچے چور اچکا،
نی میں کملی ہاں ۔

حاجی لوک مکے ولّ جاندے،
اساں جانا تخت ہزارے،
نی میں کملی ہاں ۔

جت ولّ یار اتے ولّ کئبا،
بھاویں پھول کتاباں چارے،
نی میں کملی ہاں ۔

نی مینوں لگڑا عشقَ اولّ دا ۔
اولّ دا روز ازلّ دا ۔

وچ کڑاہی تل تل جاوے، تلیاں نوں چا تلدا،
نی مینوں لگڑا عشقَ اولّ دا ۔

مویاں نوں ایہہ ول ول مارے، ولیاں نوں چا ولدا،
نی مینوں لگڑا عشقَ اولّ دا ۔

کیا جانا کوئی چنگ ککھی اے، نت سول کلیجے سلدا،
نی مینوں لگڑا عشقَ اولّ دا ۔

تیر جگر وچ لگا عشقوں، نہیں ہلایا ہلدا،
نی مینوں لگڑا عشقَ اولّ دا ۔

بلھا شہہ دا نیہں انوکھا، نہیں رلایا رلدا،
نی مینوں لگڑا عشقَ اولّ دا ۔
اولّ دا روز ازلّ دا ۔

نی سئیؤ میں گئی گواچی،
کھولھ گھنگھٹ مکھ ناچی ۔

جت ولّ ویکھاں ات ولّ اوہی، قسم اوسے دی ہور نہ کوئی،
پھیہونا مائکم پھر گئی دھروہی، جب گور تیری باچی ۔
نی سئیؤ میں گئی گواچی ۔

نام نشان نہ میرا سئیؤ، جو آکھاں تسیں چپّ کر رہیؤ،
ایہہ گلّ مول کسے نہ کہیؤ، بلھا خوب حقیقت جاچی ۔

نی سئیؤ میں گئی گواچی،
کھولھ گھنگھٹ مکھ ناچی ۔

نت پڑھنا ایں استغفار،
کیسی طوبہ ہے ایہہ یار ؟

سانویں دے کے لویں سوائی، وادھیاں دی توں بازی لائی،
مسلمانی ایہہ کتھوں پائی، ایہہ تہاڈا کردار ۔
نت پڑھنا ایں استغفار ۔

جتھے نہ جانا اوتھے جائیں، مال پرایا منہ دھر کھائیں،
کوڑ کتاباں سر تے چائیں، پھر تیرا اعتبار ۔
نت پڑھنا ایں استغفار ۔

ظالم ظلموں ناہیں ڈردے، اپنی املیں آپے مردے،
مونہوں طوبہ دلوں نہ کردے، ایتھے اوتھے ہون خوار ۔
نت پڑھنا ایں استغفار ۔

سو دن جیویں اک دن مرسیں،اس دن خوف خدا دا کرسیں،
اس طوبہ تھیں طوبہ کرسیں، اوہ طوبہ کس کار ۔
نت پڑھنا ایں استغفار ۔

بلھا شہہ دی سنو حقایت، ہادی پھڑیا ہوئی ہدایت،
میرا سائیں شاہ عنایت، اوہو لنگھاوے پار ۔
نت پڑھنا ایں استغفار،
کیسی طوبہ ہے ایہہ یار ؟

پانی بھر بھر گئیاں سبھے، آپو اپنی وار ۔
اک بھر آئیاں اک بھر چلیاں، اک کھلیاں بانہہ پسار ۔

ہار ہمیلاں پائیاں گل وچّ، باہیں چھنکے چوڑا،
کنیں بکّ بکّ مچھریالے، سبھ اڈنبر کوڑا،
اگے شہہ نے جھات نہ پائی، ایویں گیا شنگار،
پانی بھر بھر گئیاں سبھے، آپو اپنی وار ۔

ہتھیں مہندی پیریں مہندی، سر تے دھڑی گندائی،
تیل پھلیل پاناں دا بیڑا، دندیں مسیع لائی،
کوئی جو صد پئیؤ نے ڈاڈھی، وسریا گھر بار،
پانی بھر بھر گئیاں سبھے، آپو اپنی وار ۔

بلھا شہہ دے پندھ پویں جے، تاں توں راہ پچھاننے،
پؤ-ستاراں پاسیوں منگدا، داء پیا ترے-کانے،
گونگی ڈوری کملی ہوئی، جان دی بازی ہار،
پانی بھر بھر گئیاں سبھے، آپو اپنی وار ۔

پردہ کس توں راکھیدا ۔
کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔

پہلوں آپے ساجن ساجے دا، ہن دسنا ایں سبق نماجے دا،
ہن آیا آپ نظارے نوں، وچ لیلیٰ بن بن جھاکی دا ۔
پردہ کس توں راکھیدا ۔

شاہ شمس دی کھلّ لہائیو، منصور نوں سولی دوائیو،
زکریئے سر کلوتر دھرائیو، کی لیکھا رہیا باقی دا ۔
پردہ کس توں راکھیدا ۔

کنّ کیہا پھئکون کہایا، بے-چونی دا چون بنایا،
خاطر تیری جگت بنایا، سر پر چھتر لولاکی دا ۔
پردہ کس توں راکھیدا ۔

ہن ساڈے ول دھایا اے، نہ رہندا چھپا چھپایا اے،
کتے بلھا نام دھرایا اے، وچ اوہلا رکھیا خاکی دا ۔

پردہ کس توں راکھیدا ۔
کیوں اوہلے بہہ بہہ جھاکی دا ۔

نیہں لگا مت گئی گواتی، ناہنو-اکربو ذات پچھاتی،
سائیں بھی شاہ رگ توں نیڑے، پڑتالیو ہن عاشق کہڑے ۔

ہیرے ہو مڑ رانجھا ہوئی، ایہہ گلّ ورلا جانے کوئی،
چکّ پئے سبھ جھگڑے جھیڑے، پڑتالیو ہن عاشق کہڑے ۔

لے باراتاں راتیں جاگن، نور نبی دے برسن لاگن،
اوہو ویکھ اساڈے جھیڑے، پڑتالیو ہن عاشق کہڑے ۔

انلہکّ آپ کہایا لوکاں، منصور نہ دیندا آپے ہوکا،
ملاں بن بن آون نیڑے، پڑتالیو ہن عاشق کہڑے ۔

بلھا شاہ شریعت قاضی ہے، حقیقت پر بھی راضی ہے،
سائیں گھر گھر نیاؤں نبیڑے، پڑتالیو ہن عاشق کہڑے ۔

پتیاں لکھونگی میں شام نوں، پیا مینوں نظر نہ آوے ۔
آنگن بنا ڈراؤنا، کت بدھ رین وہاوے ۔

کاغذ کروں لکھ دامنے، نین آنسو لاؤں ۔
برہوں جاری ہوں جاری، دل پھوک جلاؤں ۔

پاندھے پنڈت جگت کے، پچھ رہیاں سارے ۔
بید پوتھی کیا دوس ہے، الٹے بھاگ ہمارے ۔
نیند گئی کتے دیس نوں، اوہ بھی ویرن ہمارے ۔

رو رو جیو لاؤندیاں، غم کرنی آں دونا ۔
نینوں نیر نہ چلے، کسے کیا کیتا ٹونا ۔

پیڑ پرائی جر رہی، دکھ رمّ-رمّ جاگے ۔
بے دردی باہیں ٹوہ کے، مڑ پاچھے بھاگے ۔

بھائیا وے جوتشیا، اک بات سچی وی کہیؤ ۔
جو میں ہینی کرم دی، تسیں چپّ کے ہو رہیؤ ۔

اک ہنیری کوٹھڑی، دوجا دیوا نہ باتی ۔
بانہوں پھڑ کے لے چلے، کوئی سنگ نہ ساتھی ۔

بھجّ سکاں نہ بھجاں جاں، سچ عشقَ فقیری ۔
دلڑی تلڑی چولڑی، گل پریم زنجیری ۔

پاپی دونوں گمّ ہوئے، سر لاگی جانی ۔
گئے عنایت قادری، میں پھر کٹھن کہانی ۔

اک فقراں دی گودڑی، لگے پریم دے دھاگے ۔
سکھیا ہووے پے سویں، کوئی دکھیا جاگے ۔

دست پھلاں دی ٹوکری، کوئی لیو بپاری ۔
در در ہوکا دے رہیاں، سب چلنہاری ۔

پریم نگر چل چلیئے، جتھے کنت ہمارا ۔
بلھا شہہ توں منگنی ہاں، جو دے نظارہ ۔

پتیاں لکھونگی میں شام نوں، پیا مینوں نظر نہ آوے ۔
آنگن بنا ڈراؤنا، کت بدھ رین وہاوے ۔

پیارے بن مسلھت اٹھ جانا ۔
توں کدی تے ہو سیانا ۔

کرکے چاوڑ چار دہاڑے، تھیسیں انت نمانا ۔
ظلم کریں تے لوک ستاویں، چھڈّ دے ظلم ستانا ۔
پیارے بن مسلھت اٹھ جانا ۔

جس جس دا وی مان کریں توں، سو وی ساتھ نہ جانا ۔
شہر-کھاموشاں ویکھ ہمیشاں، جس وچ جگّ سمانا ۔
پیارے بن مسلھت اٹھ جانا ۔

بھر بھر پور لنگھاوے ڈاڈھا، ملکل-موتل مہانا ۔
ایتھے ہین تنتے سبھ، میں اوگنہار نمانا ۔
پیارے بن مسلھت اٹھ جانا ۔

بلھا دشمن نال برے وچ، ہے دشمن بل ڈھانا ۔
محبوب-ربانی کرے رسائی، خوف جائے ملکانا ۔
پیارے بن مسلھت اٹھ جانا ۔
توں کدی تے ہو سیانا ۔

جاندا جا نہ آویں پھیر، اوتھے بے پرواہی ڈھیر،
اوتھے ڈہل کھلوندے شیر، توں وی پھدھیا جاوینگا ۔
پیاریا سمبھل کے نیہں لا پچھوں پچھتاوینگا ۔

کھوہ وچ یوسف پائیو نے، پھڑ وچ بازار وکائیو نے،
اک اٹی ملّ پوائیو نے، توں کوڈی ملّ پواوینگا ۔
پیاریا سمبھل کے نیہں لا پچھوں پچھتاوینگا ۔

نیہں لا ویکھ زلیکھاں لئے، اوتھے عاشق تڑپھن پئے،
مجنوں کردا ہے ہے ہے، توں اوتھوں کی لیاوینگا ۔
پیاریا سمبھل کے نیہں لا پچھوں پچھتاوینگا ۔

اتھے اکنا پوست لہائیدے، اک آریاں نال چرائیدے،
اک سولی پکڑ چڑھائیدے، اتھے توں وی سیس کٹاوینگا ۔
پیاریا سمبھل کے نیہں لا پچھوں پچھتاوینگا ۔

گھر کلالاں دا تیرے پاسے، اوتھے آون مست پیاسے،
بھر بھر پیون پیالے کاسے، توں وی جی للچاوینگا ۔
پیاریا سمبھل کے نیہں لا پچھوں پچھتاوینگا ۔

دلبر ہن گیوں کت لوؤں، بھلکے کی جاناں کی ہو،
مستاں دے نہ کول کھلو، توں وی مست سداوینگا ۔
پیاریا سمبھل کے نیہں لا پچھوں پچھتاوینگا ۔

بلھیا غیر شرع نہ ہو، سکھ دی نیندر بھر کے سو،
مونہوں انلہکّ بگو، چڑھ سولی ڈھولے گاوینگا ۔
پیاریا سمبھل کے نیہں لا پچھوں پچھتاوینگا ۔

ہن میں تے راضی رہناں،
پیاریا سانوں مٹھڑا نہ لگدا شور ۔

میں گھر کھلا شگوپھا ہور،
ویکھیاں باغ بہاراں ہور،
ہن مینوں کجھ نہ کہنا،
پیاریا سانوں مٹھڑا نہ لگدا شور ۔

ہن میں موئی نی میریئے ماں،
پونی میری لے گیا کاں،
ڈو ڈو کردی مگرے جاں،
پونی دے دئیں سائیں دے ناں،
پیاریا سانوں مٹھڑا نہ لگدا شور ۔

بلھا سائیں دے نال پیار،
مہر عنایت کرے ہزار،
ایہو قول تے ایہو قرار،
دلبر دے وچ رہنا،
پیاریا سانوں مٹھڑا نہ لگدا شور ۔

پیا پیا کرتے حمیں پیا ہوئے، اب پیا کس نوں کہیئے ۔

ہجر وصل ہم دونوں چھوڑے، اب کس کے ہو رہیئے ۔
پیا پیا کرتے حمیں پیا ہوئیے ۔

مجنوں لال دیوانے وانگو، اب لیلیٰ ہو رہیئے ۔
پیا پیا کرتے حمیں پیا ہوئیے ۔

بلھا شہہ گھر میرے آئے، اب کیوں طعنے سہیئے ۔
پیا پیا کرتے حمیں پیا ہوئے ۔

راتیں جاگیں کریں عبادت،
راتیں جاگن کتے ۔
تیتھوں اتے ۔

بھونکنوں بند مول نہ ہندے،
جا روڑی تے ستے ۔
تیتھوں اتے ۔

خصم اپنے دا در نہ چھڈدے،
بھاویں وجن جتے ۔
تیتھوں اتے ۔

بلہے شاہ کوئی رخت وہاج لے،
نہیں تے بازی لے گئے کتے ۔
تیتھوں اتے ۔

رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔
کہُ کس نوں پار اتاریا ای ۔

آدم کنکوں منع کرایا، آپے مگر شیطان دڑایا،
کڈھ بہشتوں زمین رلایا، کیڈ پسار پساریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

عیسیٰ نوں بن باپ جمایا، نوہے پر طوفان منگایا،
نال پیو دے پتر لڑایا، ڈوب اوہناں نوں ماریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

موسے نوں کوہ-طور چڑھائیو، اسمائیل نوں زباہ کرائیو،
یونس مچھی توں نگلائیو، کی اوہناں نوں رتبے چاڑھیا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

خواب زلیکھاں نوں دکھلائیو، یوسف کھوہ دے وچ پوائیو،
بھائیاں نوں الزام دوائیو، تاں مراتب چاڑھیا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

بھٹھّ سلیمان نوں جھکائیو، ابراہیم چکھا وچ پائیو،
صابر دے تن کیڑے پائیو، حسن زہر دے ماریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

منصور نوں چا سولی دتا، راہب دا کڈھوائیو پتا،
زکریا سر کلوتر کیتا، پھیر اوہناں کم کی ساریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

شاہ سرمد دا گلا کٹائیو، شمس نے جاں سخن الائیو،
کمبئجنی آپ کہائیو، سر پیروں کھلّ اتاریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

ایس عشقَ دے بڑے اڈنبر، عشقَ نہ چھپدا باہر اندر،
عشقَ کیتا شاہ شرف قلندر، بارھاں ورھے دریا وچ ٹھاریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

عشقَ لیلا دے دھماں پائیاں، تاں مجنوں نے اکھیاں لائیاں،
اوہنوں دھاراں عشقَ چنگھائیاں، کھوہے برس گزاریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

عشقَ ہوریں ہیر ولّ دھائے، تانہیئیں رانجھے کنّ پڑوائے،
صاحباں نوں جدوں ویاہن آئے، سر مرزے دا واریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

سسی تھلاں دے وچ رلائی، سوہنی کچے گھڑے رڑھائی،
روڈے پچھے گلّ گوائی، ٹکڑے کر کر ماریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

فوزاں قتل کرائیاں بھائیاں، مشقاں چوہیاں توں کٹوائیاں،
ڈٹھی قدرت تیری سائیاں، سر تیتھوں بلہاریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

کیروں پانڈو کرن لڑائیاں، اٹھاراں کھوہنیاں تدوں کھپائیاں،
مارن بھائی سکیاں بھائیاں، کی اوتھے نیاں نتاریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

نمرود نے وی خدا سدایا، اس نے ربّ نوں تیر چلایا،
مچھر توں نمرود مروایا، قاروں زمیں نگھاریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

پھرؤن نے جدوں خدا کہایا، نیل ندی دے وچ آیا،
اوسے نال اشٹنڈ جگایا، کھدیؤں کر تد ماریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

لنکا چڑھ کے ناد بجائیو، لنکا رام کولوں لٹوائیو،
ہرناکش کتا بہشت بنائیو، اوہ وچ دروازے ماریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

سیتا دیہسر لئی بیچاری، تد ہنوونت نے لنکا ساڑی،
راون دی سبھ ڈھاہ اٹاری، اوڑک راون ماریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

گوپیاں نال کی چجّ کمایا، مکھن کانھ توں لٹوایا،
راجے کنس نوں پکڑ منگایا، بودیؤں پکڑ پچھاڑیا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

آپے چا امام بنایا، اس دے نال یزید لڑایا،
چودھیں تبکیں شور مچایا، سر نیزے 'تے چاڑھیا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

مغلاں زہر پیالے پیتے، بھوریاں والے راجے کیتے،
سبھ اسرف پھرن چپّ کیتے، بھلا اوہناں نوں جھاڑیا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

بلھا شاہ فقیر وچارا، کر کر چلیا کوچ نگارا،
روشن جگّ وچ نام ہمارا، نوہوں سرج اتاریا ای ۔
رہُ رہُ اوئے اشکا ماریا ای ۔

رین گئی لٹکے (لڑکے) سبھ تارے،
اب تو جاگ مسافر پیارے ۔

آواگون سرائیں ڈیرے، ساتھ تیار مسافر تیرے،
تیں نہ سنیو کوچ نگارے، اب تو جاگ مسافر پیارے ۔

کر لے اج کرنی دا بیرا، بہڑ نہ ہوسی آون تیرا،
ساتھی چلو چل پکارے، اب تو جاگ مسافر پیارے ۔

کیا سردھن کیا نردھن پوڑے، اپنے اپنے دیش کو دوڑے،
لدھا نام لے لیو سبھارے، اب تو جاگ مسافر پیارے ۔

موتی چونی پارس پاسے، پاس سمندر مرو پیاسے،
کھولھ اکھیں اٹھ بہو بھکارے، اب تو جاگ مسافر پیارے ۔

بلھیا شوہ دی پیریں پڑیئے، غفلت چھوڑ کجھ حیلہ کریئے،
مرگ جتن بن کھیت اجاڑے، اب تو جاگ مسافر پیارے ۔

رین گئی لٹکے (لڑکے) سبھ تارے،
اب تو جاگ مسافر پیارے ۔

رانجھا جوگیڑا بن آیا ۔
واہ سانگی سانگ رچایا ۔

ایس جوگی دے نین کٹورے، بازاں وانگو لیندے ڈورے،
مکھ ڈٹھیاں دکھ جاون جھورے، ایہناں اکھیاں لال ونجایا ۔
رانجھا جوگیڑا بن آیا ۔

ایس جوگی دی کی نشانی، کنّ وچ مندراں گل وچ گانی،
صورتَ اس دی یوسف ثانی، ایس الفوں احد بنایا ۔
رانجھا جوگیڑا بن آیا ۔

رانجھا جوگی تے میں جوگیانی، اس دی خاطر بھرساں پانی،
ایویں پچھلی عمر وہانی، ایس ہن مینوں بھرمایا ۔
رانجھا جوگیڑا بن آیا ۔

بلھا شہہ دی ایہہ گت بنائی، پریت پرانی شور مچائی،
ایہہ گلّ کیکوں چھپے چھپائی، نی تخت ہزاریوں دھایا ۔
رانجھا جوگیڑا بن آیا ۔
واہ سانگی سانگ رچایا ۔

رانجھا رانجھا کردی نی میں آپے رانجھا ہوئی ۔
سدو نی مینوں دھیدو رانجھا، ہیر نہ آکھو کوئی ۔

رانجھا میں وچّ میں رانجھے وچّ، ہور خیال نہ کوئی ۔
میں نہیں اوہ آپ ہے، اپنی آپ کرے دلجوئی ۔
رانجھا رانجھا کردی نی میں آپے رانجھا ہوئی ۔

ہتھ کھونڈی میرے اگے منگو، موڈھے بھورا لوئی ۔
بلھا ہیر سلیٹی ویکھو، کتھے جا کھلوئی ۔
رانجھا رانجھا کردی نی میں آپے رانجھا ہوئی ۔
سدو نی مینوں دھیدو رانجھا، ہیر نہ آکھو کوئی ۔

روضے حج نماز نی مائی،
مینوں پیا نے آن بھلائے ۔

جاں پیا دیاں خبراں آئیاں، منتک نحو سبھے بھلّ گئیاں،
اس انحد تار وجائے، روضے حج نماز نی مائی ۔

جاں پیا میرے گھر آیا، بھلّ گیا مینوں شرع وکایا،
ہر مزہر وچ اوہا دسدا، اندر باہر جلوا جسدا،
لوکاں خبر نہ کائے، روضے حج نماز نی مائی ۔

تانی تانا پیٹا نلیاں، پیٹھ نڑا تے چھباں چھلیاں،
آپو اپنے نام جتاون، وکھو وکھی جاہی دا ۔
سبھ اکو رنگ کپاہیں دا ۔

چونجی پینجی کھدر دھوتر، ململ خاصہ اکا سوتر،
پونی وچوں باہر آوے، بھگوا بھیس گوسائیں دا ۔
سبھ اکو رنگ کپاہیں دا ۔

کڑیاں ہتھیں چھاپاں چھلے، آپو آپے نام سولے،
سبھا ہکا چاندی آکھو، کنگن چوڑا باہیں دا ۔
سبھ اکو رنگ کپاہیں دا ۔

بھیڈاں بکریاں چارن والا، اٹھ مجھیاں دا کرے سمبھالا،
روڑی اتے گدو چارے، اوہ بھی واگی گانئیں دا ۔
سبھ اکو رنگ کپاہیں دا ۔

بلھا شہہ دی ذات کی پچھنیں، شاکر ہو رضائی دا،
جے توں لوڑیں باغ بہاراں، چاکر رہُ ارائیں دا ۔
سبھ اکو رنگ کپاہیں دا ۔

سدا میں ساہوریاں گھر جانا،
نی مل لؤ سہیلڑیؤ ۔

تساں وی ہوسی اﷲ بھانا، نی مل لؤ سہیلڑیؤ ۔
رنگ برنگی سول اپٹھے، چمبڑ جاون مینوں ۔
دکھ اگلے میں نال لے جاواں، پچھلے سونپاں کہنوں ۔
اک وچھوڑا سئیاں دا، جیوں ڈاروں کونج وچھنی ۔
ماپیاں مینوں ایہہ کجھ دتا، اک چولی اک چنی ۔
داج ایہناں دا ویکھ کے ہن میں، ہنجھو بھر بھر رنی ۔
سسّ نناناں دیون طعنے، مشکل بھاری پنی ۔
بلھا شوہ ستار سنیندا، اک ویلا ٹل جاوے ۔
عدل کرے تاں جاہ نہ کائی، فضلوں بکھرا پاوے ۔

سدا میں ساہوریاں گھر جانا،
نی مل لؤ سہیلڑیؤ ۔

ساڈے ولّ مکھڑا موڑ وے پیاریا،
ساڈے ولّ مکھڑا موڑ ۔

آپے لائیاں کنڈیاں تیں، تے آپے کھچدا ہیں ڈور ۔
ساڈے ولّ مکھڑا موڑ ۔

عرش کرسی تے بانگاں ملیاں، مکے پے گیا شور ۔
ساڈے ولّ مکھڑا موڑ ۔

ڈولی پا کے لے چلے کھیڑے، نہ کجھ عذر نہ زور ۔
ساڈے ولّ مکھڑا موڑ ۔

جے مائی تینوں کھیڑے پیارے، ڈولی پا دیویں ہور ۔
ساڈے ولّ مکھڑا موڑ ۔

بلھا شوہ اساں مرنا ناہیں، وے مر گیا کوئی ہور ۔
ساڈے ولّ مکھڑا موڑ ۔

سائیں چھپ تماشے نوں آیا،
تسیں رل مل نام دھیاؤ ۔

لٹک سجن دی ناہیں چھپدی، ساری خلقت سکدی تپدی،
تسیں دور نہ ڈھونڈن جاؤ، تسیں رل مل نام دھیاؤ ۔

رل مل سئیؤ اتن پاؤ، اک بنے وچ جا سماؤ،
نالے گیت سجن دا گاؤ، تسیں رل مل نام دھیاؤ ۔

بلھا بات انوکھی ایہا، نچن لگی تاں گھنگھٹ کیہا،
تسیں پردہ اکھیں تھیں لاہو، تسیں رل مل نام دھیاؤ ۔

دکھاں سکھاں کیتا ایکا، نہ کوئی سہرا نہ کوئی پیکا،
درد وہونی پئی در تیرے، توں ہیں درد رنجانی دا ۔
سجناں دے وچھوڑے کولوں تن دا لہو چھانی دا ۔

کڈھ کلیجہ کرنی آں بیرے، ایہہ بھی لایق ناہیں تیرے،
ہور توفیق نہیں وچ میرے، پیؤُ کٹورا پانی دا ۔
سجناں دے وچھوڑے کولوں تن دا لہو چھانی دا ۔

ہن کیوں روندے نین نراسے، آپے اوڑک پھاہی پھاسے،
ہن تاں چھٹن اوکھا ہویا، چارہ نہیں نمانی دا ۔
سجناں دے وچھوڑے کولوں تن دا لہو چھانی دا ۔

بلھا شہہ پیا ہن گجے، عشقَ دمامے سر 'تے وجے،
چار دہاڑے گوئل واسا، اوڑک کوڑ بکھانی دا ۔
سجناں دے وچھوڑے کولوں تن دا لہو چھانی دا ۔

دور دور اساتھوں گیوں، اجلا (عرشاں) تے آ کے بہہ رہیوں،
کی قصر قصور وساریا، سانوں آ مل یار پیاریا ۔

میرا اک انوکھا یار ہے، میرا اوسے نال پیار ہے،
کویں سمجھیں وڈ پروایا، سانوں آ مل یار پیاریا ۔

جدوں اپنی اپنی پے گئی، دھی ماں نوں لٹّ کے لے گئی،
منہ باہرویں صدی پساریا، سانوں آ مل یار پیاریا ۔

در کھلھا حشر عذابِ دا، برا حالَ ہویا پنجاب دا،
ڈر ہاویئے دوزخ ماریا، سانوں آ مل یار پیاریا ۔

بلھا شہہ میرے گھر آوسی، میری بلدی بھا بجھاوسی،
عنایت دمدم نال چتاریا، سانوں آ مل یار پیاریا ۔

سئیؤ ہن میں ساجن پائیو ای ۔
ہرِ ہر دے وچّ سمائیو ای ۔

انائہد دا گیت سنائیو،
عنا احمد ہوں پھر پھرمائیو،
انائرب بے این بتائیو،
پھر نام رسول دھرائیو ای ۔
سئیؤ ہن میں ساجن پائیو ای ۔

پھسماوجؤل الھاہو نور تیرا،
ہر ہر کے بیچ ظہور تیرا،
ہے الئنسان مزکور تیرا،
ایتھے اپنا سر لوکائیو ای ۔
سئیؤ ہن میں ساجن پائیو ای ۔

توں آئیوں تے میں نہ آئی،
گنج مخفی دی تیں مرلی بجائی،
آکھ الست گواہی چاہی،
اوتھے کالابولا سنائیو ای ۔
سئیؤ ہن میں ساجن پائیو ای ۔

پرگٹ ہو کر نور سدائیو،
احمد توں موجود کرائیو،
نابودوں کر بود دکھلائیو،
فنفختوفی ہی سنائیو ای ۔
سئیؤ ہن میں ساجن پائیو ای ۔

ناہنئکرب لکھ دتوئی،
ہووامئکم سبق دتوئی،
وفیئنفسکم حکم کیتوئی،
پھر کیہا گھنگھٹ پائیو ای ۔
سئیؤ ہن میں ساجن پائیو ای ۔

بھر کے وحدت جام پلائیو،
منصور نوں مست کرائیو،
اس توں انلہکّ آپ کہائیو،
پھر سولی پکڑ چڑھائیو ای ۔
سئیؤ ہن میں ساجن پائیو ای ۔

گھنگھٹ کھولھ جمال وکھایا،
شیکھ جنید کمال سدایا،
لیشافیجنیتی حالَ بنایا،
اشرف انسان بنائیو ای ۔
سئیؤ ہن میں ساجن پائیو ای ۔

ولکدکرمنا یاد کرائیو،
لا الاہا دا پردہ لائیو،
الئلھاہو کہو جھاتی پائیو،
پھر بلھا (بھلا) نام دھرائیو ای ۔
سئیؤ ہن میں ساجن پائیو ای ۔
ہرِ ہر دے وچّ سمائیو ای ۔

سے ونجارے آئے نی مائی، سے ونجارے آئے ۔
لعلاں دا اوہ ونج کریندے، ہوکا آکھ سنائے ۔

لال نے گہنے سونے ساتھی، مائی نال لے جاواں،
سنیا ہوکا میں دل گزری، میں بھی لال لیاواں،
اک نہ اک کناں وچ پا کے، لوکاں نوں دکھلاواں،
لوک جانن ایہہ لعلاں والے، لئیاں میں بھرمائے ۔
سے ونجارے آئے نی مائی، سے ونجارے آئے ۔

اوڑک جا کھلوتی اوہناں تے، میں منوں سدھرائیاں،
بھائی وے لعلاں والیو مینں وی لال لیون نوں آئیاں،
اوہناں بھرے صندوق وکھالے، مینوں ریجھاں آئیاں،
ویکھے لال سہانے سارے، اک توں اک سوائے ۔
سے ونجارے آئے نی مائی، سے ونجارے آئے ۔

بھائی وے لعلاں والیا ویرا ایہناں دا ملّ دسائیں،
جے توں آئی ہیں لال خریدن، دھڑ توں سیس لہائیں،
ڈمھ کدی سوئی دا نہ سہیا، سر کتھوں دتا جائی،
لازم ہو کے مڑ گھر آئی، پچھن گوانڈھی آئے ۔
سے ونجارے آئے نی مائی، سے ونجارے آئے ۔

توں جو گئی سیں لال خریدن، اچی اڈی چائی نی،
کہڑا مہرا اوتھوں رنے، توں لے کے گھر آئی نی،
لال سی بھارے میں ساں ہلکی، خالی کنی سائی نی،
بھارا لال انملا اوتھوں، میتھوں چکیا نہ جائے ۔
سے ونجارے آئے نی مائی، سے ونجارے آئے ۔

کچی کچّ وہاجن جاناں، لال وہاجن چلی،
پلے خرچ نہ ساکھ نہ کائی، ہتھوں ہارن چلی،
میں موٹی مسٹنڈی دساں، لال نوں چارن چلی،
جس شاہ نے ملّ لے کے دینا، سو شاہ منہ نہ لائے ۔
سے ونجارے آئے نی مائی، سے ونجارے آئے ۔

گلیاں دے وچ پھریں دیوانی، نی کڑیئے مٹیارے،
لال چگیندی نازک ہوئی، ایہہ گلّ کون نتارے،
جا میں ملّ اونھاں نوں پچھیا، ملّ کرن اوہ بھارے،
ڈمھ سوئی دا کدے نہ کھادھا، اوہ آکھن سر وارے،
جہڑیاں گئیاں لال وہاجن، اوہناں سیس لہائے ۔
سے ونجارے آئے نی مائی، سے ونجارے آئے ۔
لعلاں دا اوہ ونج کریندے، ہوکا آکھ سنائے ۔

سنو تم عشقَ کی بازی، ملائک ہے کہاں راضی،
یہاں برہوں پر ہیگا جی، ویکھاں پھر کون ہاریگا ۔

ساجن کی بھال ہن ہوئی، میں لہو نین بھر روئی،
نچے ہم لاہ کر لوئی، حیرت کے پتھر ماریگا ۔

مہورت پوچھ کر جاؤں، ساجن کو دیکھنے پاؤں،
اسے میں لے گلے لاؤں، نہیں پھر خود گزاریگا ۔

عشقَ کی تیغ سے موئی، نہیں وہ ذات کی دوئی،
اور پیا پیا کر موئی، مویاں وچ روح چتاریگا ۔

ساجن کی بھال سر دیا، لہو مدھ اپنا پیا،
کفن باہوں سے سی لیا، لحد میں پا اتاریگا ۔

بلھا شہہ عشقَ ہے تیرا، اسی نے جی لیا میرا،
میرے گھر بار کر پھیرا، ویکھاں سر کون واریگا ۔

تیں کت پر پاؤں پسارا اے ۔
کوئی دم کا اتھاں گزارا اے ۔

اک پلک جھلک دا میلہ اے، کجھ کر لے ایہو ویلا اے،
اک گھڑی غنیمت دہاڑا اے، تیں کت پر پاؤں پسارا اے ۔

اک رات سراں دا رہنا اے، ایتھے آ کر پھلّ نہ بہنا اے،
کل سبھ دا کوچ نقارہ اے، تیں کت پر پاؤں پسارا اے ۔

توں اوس مکانوں آیا ایں، ایتھے آدم بن سمایا ایں،
ہن چھڈّ مجلس کوئی کارا اے، تیں کت پر پاؤں پسارا اے ۔

بلھا شہہ ایہہ بھرم تمھارا اے، سر چکیا پربت بھارا اے،
اس منزل راہ نہ کھاہڑا اے، تیں کت پر پاؤں پسارا اے ۔

تانگھ ماہی دی جلیاں،
نت کاگ اڈاواں کھلیاں ۔

کؤڈی دمڑے پلے نہ کائی، پار وننجن نوں میں سدھرائی،
نال ملاحاں دے نہیں آشنائی، جھیڑا کراں وللیاں ۔
تانگھ ماہی دی جلیاں ۔

نے چندل دے شور کنارے، گھمن گھیر وچ ٹھاٹھاں مارے،
ڈبّ ڈبّ موئے بھارے، جے شور کراں تاں جھلیاں ۔
تانگھ ماہی دی جلیاں ۔

نے چندل دے ڈونگھے پاہے، تارو غوطے کھاندے آہے،
ماہی منڈے پار سدھائے، میں کیول رہیاں کلیاں ۔
تانگھ ماہی دی جلیاں ۔

نے چندل دیاں تارو پھاٹاں، کھلی اڈیکاں ماہی دیاں واٹاں،
عشقَ ماہی دے لائیاں چاٹاں، جے کوکاں تاں میں گلیاں ۔
تانگھ ماہی دی جلیاں ۔

پار جھناؤں جنگل بیلے، اوتھے خونی شیر بگھیلے،
جھبّ ربّ مینوں ماہی میلے، میں ایس فکر وچ گلیاں ۔
تانگھ ماہی دی جلیاں ۔

ادھی رات لٹکدے تارے، اک لٹکے اک لٹکنہارے،
میں اٹھ آئی ندی کنارے، ہن پار لنگھن نوں کھلیاں ۔
تانگھ ماہی دی جلیاں ۔

میں منتارو سار کی جاناں، ونجھ چپا نہ تلھا پرانا،
گھمن گھیر نہ ٹانگ ٹکانا، رو رو پھاٹاں تلیاں ۔
تانگھ ماہی دی جلیاں ۔

بلھا شہہ گھر میرے آوے، ہار شنگار میرے من بھاوے،
منہ مکٹ متھے تلک لگاوے، جے ویکھے تاں میں بھلیاں ۔
تانگھ ماہی دی جلیاں،
نت کاگ اڈاواں کھلیاں ۔

بہڑیں وے طبیبا مینڈی جند گئیا ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

عشقَ ڈیرہ میرے اندر کیتا،
بھر کے زہر پیالہ میں پیتا،
جھبدے آویں وے طبیبا نہیں تے میں مر گئیاں ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

چھپّ گیا سورج باہر رہِ گئی آ لالی،
ہوواں میں صدقے مڑ جے دیں وکھالی ،
میں بھلّ گئیاں تیرے نال نہ گئیاں ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

تیرے عشقَ دی سار وے میں نہ جاناں،
ایہہ سر آیا اے میرا ہیٹھ وداناں،
سٹّ پئی عشقے دی تاں کوکاں دئیاں ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

ایس عشقَ دے کولوں سانوں ہٹک نہ مائی،
لاہو (لاہور) جاندڑے بیڑے موڑ کون ہٹائے،
میری عقل بھلی نال مہانیاں دے گئیاں ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

ایس عشقَ دی جھنگی وچ مور بلیندا،
سانوں کعبہ تے قبلہ پیارا یار دسیندا،
سانوں گھائل کرکے پھر خبر نہ لئیا ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

بلھا شاہ عنایت دے بہہ بوہے،
جس پہنائے سانوں ساوے سوہے،
جاں میں ماری اڈاری مل پیا وہیا ۔
تیرے عشقَ نچایا کر تھئیا تھئیا ۔

اس ٹونے نوں پڑھ پھوکانگی، سورج اگن جلاوانگی ۔
ٹونے کامن کرکے نی میں پیارا یار مناوانگی ۔

اکھیاں کاجل کالے بادل، بھواں سے آگ لگاوانگی ۔
ٹونے کامن کرکے نی میں پیارا یار مناوانگی ۔

اور بسات نہیں کجھ میری، جوبن دھڑی گنداوانگی ۔
ٹونے کامن کرکے نی میں پیارا یار مناوانگی ۔

ستّ سمندر دل دے اندر، دل سے لہر اٹھاوانگی ۔
ٹونے کامن کرکے نی میں پیارا یار مناوانگی ۔

بجلی ہو کر چمک ڈراواں، میں بادل گھر گھر جاوانگی ۔
ٹونے کامن کرکے نی میں پیارا یار مناوانگی ۔

عشقَ انگیٹھی ہرمل تارے، سورج اگن چڑھاوانگی ۔
ٹونے کامن کرکے نی میں پیارا یار مناوانگی ۔

نہ میں ویاہی نہ میں کواری، بیٹا گود کھڈاوانگی ۔
ٹونے کامن کرکے نی میں پیارا یار مناوانگی ۔

بلھا لامکان دی پٹڑی اتے، بہکے ناد وجاوانگی ۔
ٹونے کامن کرکے نی میں پیارا یار مناوانگی ۔

توں کدھروں آیا کدھر جانا، اپنا دسّ ٹکانا ۔
جس ٹھانے دا توں مان کریں، تیرے نال نہ جاسی ٹھانا ۔

ظلم کریں تے لوک ستاویں، کسب پھڑیو لٹّ کھانا ۔
محبوب سبحانی کرے آسانی، خوف جائے ملکانا ۔

شہر کھموشاں دے چل وسیئے، جتھے ملک سمانا ۔
بھر بھر پور لنگھاوے ڈاڈھا ، ملک-ال-موت مہانا ۔

کرے چاوڑ چار دہاڑے، اوڑک توں اٹھ جانا ۔
ایہناں سبھناں تھیں اے بلھا، اوگنہار پرانا ۔

توں کدھروں آیا کدھر جانا، اپنا دسّ ٹکانا ۔
جس ٹھانے دا توں مان کریں، تیرے نال نہ جاسی ٹھانا ۔

کھولے دے پرچھاویں وانگو، گھم رہا من ماہیں ۔
توں نہیوں میں ناہیں وے سجنا، توں نہیوں میں ناہیں ۔

جاں بولاں توں نالے بولیں چپّ کراں من ماہیں ۔
توں نہیوں میں ناہیں وے سجنا، توں نہیوں میں ناہیں ۔

جاں سونواں تاں نالے سوویں جاں ٹراں تاں راہیں ۔
توں نہیوں میں ناہیں وے سجنا، توں نہیوں میں ناہیں ۔

بلھا شہہ گھر آیا ساڈے جندڑی گھول گھمائیں ۔
توں نہیوں میں ناہیں وے سجنا، توں نہیوں میں ناہیں ۔

ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔
کسے بھیکھی بھیکھ وٹایا اے ۔

جس نہ درد کی بات کہی، اس پریم نگر نہ جھات پئی،
اوہ ڈبّ موئی سبھ گھات گئی، اوہ کیوں چندری نے جایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

مانند پلاس بنائیو ای، میری صورتَ چا لکھائیو ای،
مکھ کالا کر دکھلائیو ای، کیا سیاہی رنگ لگایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

اک ربّ دا ناں خزانہ اے، سنگ چوراں یاراں دانا اے،
اس رحمت دا خسمانا اے، سنگ خوف رقیب بنایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

دوئی دور کرو کوئی شور نہیں، ایہہ ترک ہندو کوئی ہور نہیں،
سبھ سادھ کہو کوئی چور نہیں، ہر گھٹ وچ آپ سمایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

ایویں قصے کاہنوں گھڑنا ایں، تے گلستاں، بوستاں پڑھنا ایں،
ایویں بیموزب کیوں لڑنا ایں، کس الٹا وید پڑھایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

شریعت ساڈی دائی اے، طریقت ساڈی مائی اے،
اگوں حق حقیقت آئی اے، اتے مارپھتوں کجھ پایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

ہے ورلی بات بتاون دی، تسیں سمجھو دل تے لاون دی،
کوئی گتّ دسو اس باون دی، ایہہ کاہنوں بھیت بنایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

ایہہ پڑھنا علم ضرور ہویا، پر دسنا نہ منظور ہویا،
جس دسیا سو منصور ہویا، اس سولی پکڑ چڑھایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

مینوں کسب نہ فکر تمیز کیتا، دکھ تن عارف بازید کیتا،
کر زہد کتاب مزید کیتا، کسے بے-محنت نہیں پایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

اس دکھ سے کچرک بھاگینگا، رہیں ستا کد توں جاگینگا،
پھیر اٹھدا روون لاگینگا، کسے غفلت مار سلایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

غین این دی صورتَ اک ٹھہرا، اک نقطے دا ہے فرق پڑا،
جو نقطہ دل تھیں دور کرا، پھر غین وا این جتایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔

جہڑا من وچ لگا دوآ رے، ایہہ کون کہے میں موآ رے،
تن سبھ عنایت ہوا رے، پھر بلھا نام دھرایا اے ۔
ٹکّ بوجھ کون چھپ آیا اے ۔
کسے بھیکھی بھیکھ وٹایا اے ۔

تسیں آؤ مل میری پیاری ۔
میرے ٹرنے دی ہوئی تیاری ۔

سبھے رل کے ٹورن آئیاں، آئیاں پھپھیاں چاچیاں تائیاں،
سبھے روندیاں زارو زاری، میرے ٹرنے دی ہوئی تیاری ۔

سبھے آکھن ایہہ گلّ جانی، روھیں توں ہر دم ہو نمانی،
تاہیں لگیگیں اوتھے پیاری، میرے ٹرنے دی ہوئی تیاری ۔

سبھے ٹور گھراں نوں مڑیاں، میں ہو اک اکلڑی ٹریاں،
ہوئیاں ڈاروں میں کونج نیاری، میرے ٹرنے دی ہوئی تیاری ۔

بلھا شہہ میرے گھر آوے، میں کچجی نوں لے گل لاوے،
اکو شوہ دی اے بات پیاری، میرے ٹرنے دی ہوئی تیاری ۔

تسیں آؤ مل میری پیاری ۔
میرے ٹرنے دی ہوئی تیاری ۔

تسیں کرو اساڈی کاری ۔
کیہی ہو گئی ویدن بھاری ۔

اوہ گھر میرے وچ آیا، اس آ مینوں بھرمایا،
پچھو جادو ہے کہ سایہ، اس توں لوو حقیقت ساری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

اوہو دل میرے وچ وسدا، بیٹھا نال اساڈے ہسدا،
پچھاں باتاں تے اٹھ نسدا، لے بازاں وانن اڈاری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

میں شہہ دریاواں پئیاں، ٹھاٹھاں لہراں دے منہ گئیاں،
پھڑ کے گھمن گھیر بھوئیاں، اپر برکھا رین اندھیاری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

سئیاں ایڈ چھنچھر چائے، تارے کھاریاں ہیٹھ چھپائے،
منج دیاں رسیاں ناگ بنائے، ایہناں سیہراں توں بلہاری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

ایہہ جو مرلی کانھ وجائی، دل میرے نوں چوٹ لگائی،
آہ دے نعرے کردی آہی، میں روواں زارو زاری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

عشقَ دیوانے لیکاں لائیاں، ڈاڈھیاں گھنیاں ستھاں پائیاں،
ہاں میں بکری کول قصائیاں، رہندا سہم ہمیشہ بھاری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

عشقَ روہیلا ناہیں چھپدا، اندر دھریا بنھیں نچدا،
مینوں دیؤ سنیہڑا سچ دا، میری کرو کوئی غمکھاری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

میں کی مہر محبت جاناں، سئیاں کردیاں زور دھنانا،
گلگل میوہ کی حدوانا، کی کوئی وید پساری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

نوں شوہ جس دا بانس بریلی، ٹٹی ڈالوں رہی اکیلی،
کوکے بیلی بیلی بیلی، اوہدی کرے کوئی دلداری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

بلھا شوہ دے جے میں جاواں، اپنا سر دھڑ پھیر نہ پاواں،
اوتھے جاواں پھیر نہ آواں، ایتھے ایویں عمر گزاری ۔
تسیں کرو اساڈی کاری ۔

الٹے ہور زمانے آئے ۔
کاں لگڑ نوں مارن لگے چڑیاں جرے کھائے،
الٹے ہور زمانے آئے ۔

عراقیاں نوں پئی چابک پؤندی گدھو کھود پوائے،
الٹے ہور زمانے آئے ۔

بلھا حکم حضوروں آیا تس نوں کون ہٹائے،
الٹے ہور زمانے آئے ۔

الٹی گنگ بہائیو رے سادھو، تب ہر درسن پائے ۔
پریم دی پونی ہاتھ میں لیجو، گجھّ مروڑی پڑنے نہ دیجو ۔
گیان کا تکلا دھیان کا چرکھا، الٹا پھیر بھوائے ۔
الٹے پاؤں پر کمبھکرن جائے، تب لنکا کا بھید اپائے ۔
دیہنسر لٹیا ہن لچھمن باقی، تب انحد ناد بجائے ۔
ایہہ گت گر کی پیروں پاویں، گر کا سیوک تبھی سدائے ۔
امرت منڈل موں تب ایسی دے، کہ ہری ہرِ ہو جائے ۔
الٹی گنگ بہائیو رے سادھو، تب ہر درسن پائے ۔

اٹھ گئے گوانڈھوں یار،
ربا ہن کی کریئے ؟

اٹھ گئے ہن بہندے ناہیں،ہویا ساتھ تیار،
ربا ہن کی کریئے ؟

داڈھ کلیجے بل بل اٹھدی، بھڑکے برہوں نعر،
ربا ہن کی کریئے ؟

بلھا شہہ پیارے باجھوں رہے ارار نہ پار،
ربا ہن کی کریئے ؟

اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔
ایہہ سون تیرے درکار نہیں ۔

اک روز جہانوں جانا اے، جا قبرے وچ سمانا اے،
تیرا گوشت کیڑیاں کھانا اے، کر چیتا مرگ وسار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

تیرا صاحا نیڑے آیا اے، کجھ چولی داج رنگایا اے،
کیوں اپنا آپ ونجایا اے، اے غافل تینوں سار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

توں ستیاں عمر ونجائی اے، توں چرخے تند نہ پائی اے،
کی کرسیں داج تیار نہیں، اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

توں جس دن جوبن متی سیں، توں نال سئیاں دے رتی سیں،
ہو غافل گلیں وتی سیں، ایہہ بھورا تینوں سار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

توں مڈھوں بہت کچجی سیں، نرلجیاں دی نرلجی سیں،
توں کھا کھا کھانے رجی سیں، ہن تائیں تیرا بار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

اج کل تیرا مکلاوا اے، کیوں ستی کر کر دعوہ اے ؟
انڈٹھیاں نال ملاوا اے، ایہہ بھلکے گرم بازار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

توں ایس جہانوں جائینگی، پھر قدم نہ ایتھے پائینگی،
ایہہ جوبن روپ ونجائینگی، تیں رہنا وچ سنسار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

منزل تیری دور دراڈی، توں پوناں وچ جنگل وادی،
اوکھا پہنچن پیر پیادی، دسدی توں اسوار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

اک اکلی تنہا چلسیں، جنگل بربرّ دے وچ رلسیں،
لے لے توشہ اتھوں گھلسیں، اتھے لین ادھار نہیں ۔
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

اوہ خالی اے سننج حویلی، توں وچ رہسیں اک اکیلی،
اوتھے ہوسی ہور نہ بیلی، ساتھ کسے دا بار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

جہڑے سن دیساں دے راجے، نال جنہاں دے وجدے واجے،
گئے رو رو بیتکھتے تازے، کوئی دنیاں دا اعتبار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

کتھے ہے سلطان سکندر، موت نہ چھڈے پیر پیغمبر،
سبھے چھڈّ گئے اڈنبر، کوئی ایتھے پائدار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

کتھے یوسف ماہِ-کنیانی، لئی زولیکھاں پھیر جوانی،
کیتی موت نے اوڑک فانی، پھیر اوہ ہار شنگار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

کتھے تخت سلیماں والا، وچ ہوا اڈدا سی بالا،
اوہ بھی قادر آپ سمبھالا، کوئی زندگی دا اعتبار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

کتھے میر ملک سلطاناں، سبھے چھڈّ چھڈّ گئے ٹکانا،
کوئی مار نہ بیٹھے ٹھانا، لشکر دا جنہاں شمار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

پھلاں پھلّ چمبیلی لالا، سوسن سمبل سرو نرالا،
بادِ-کھزاں کیتا بر ہالہ، نرگس نت خمار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

جو کجھ کرسیں، سو کجھ پاسیں، نہیں تے اوڑک پچھوتاسیں،
سنجی کونج وانن کرلاسیں، کھنبھاں باجھ اڈار نہیں ۔
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

ڈیرہ کرسیں اوہنیں جائیں، جتھے سیر پلنگ بلائی،
خالی رہسن محل سرائیں، پھر توں ورسیدار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

اسیں آزز وچ کوٹ علم دے، اوسے آندے وچ قلم دے،
بن کلمے دے ناہیں کم دے، باجھوں کلمے پار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

بلھا شوہ بن کوئی ناہیں، ایتھوں اوتھے دوہیں سرائیں،
سمبھل سمبھل کے قدم ٹکائیں، پھیر آون دوجی وار نہیں،
اٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ۔

ویکھو نی کر گیا ماہی ۔
لے دے کے دل ہو گیا راہی ۔

اماں جھڑکے بابل مارے، طعنے دیندے ویر پیارے،
میں جیہی بری بریار وے لوکا، مینوں دیوو اوتے ول تراہی ۔
ویکھو نی کر گیا ماہی ۔

آ بوہے تے ناد وجایا، عقل فکر سبھ چا گوایا،
اﷲ دی سہں اﷲ جانے، ہسدیاں گل وچ پے گئی پھاہی ۔
ویکھو نی کر گیا ماہی ۔

رہُ اشکا کی کریں اکھاڑے، شاہ منصور سولی 'تے چاڑھے،
آن بنی جد نال اساڈے، بلہے منہ توں لوئی لاہی ۔
ویکھو نی کر گیا ماہی ۔
لے دے کے دل ہو گیا راہی ۔

میں سوئی ہوئی مٹھی آں، میں وانگ زلیکھاں کٹھی آں،
چا عشقَ نے میں پھٹی آں، میرا بند بند ہلّ گیا ۔
ویکھو نی پیارا مینوں سفنے میں چھل گیا ۔

میں سیانیاں سبھ بلائیاں، میں اوسیاں سبھ پوائیاں،
جواب دتا نجومیاں، میری نینیں نیر اچھل گیا ۔
ویکھو نی پیارا مینوں سفنے میں چھل گیا ۔

نیڑے کیوں نہیں آئیدا، سانوں دوروں نہیں دکھلائیدا،
نظارے توں ڈرائیدا، کوہ طور پہاڑ جل گیا ۔
ویکھو نی پیارا مینوں سفنے میں چھل گیا ۔

پیا نے نین بان لا کے، برہوں سوں چہچہا کے،
فرہاد توں کوہ کٹا کے، شیریں سوں رل گیا ۔
ویکھو نی پیارا مینوں سفنے میں چھل گیا ۔

بلھا آپ توں لبھائیدا، شہہ عنایت ہے پائیدا،
نیڑے ہی پچھوتائیدا، بلھا اج شہہ مل گیا ۔
ویکھو نی پیارا مینوں سفنے میں چھل گیا ۔

ویکھو نی شہہ عنایت سائیں ۔
میں نال کردا کویں ادائیں ۔

کدی آوے کدی آوے ناہیں، تؤں تؤں مینوں بھڑکن بھاہیں،
نام اﷲ پیغام سنائیں، مکھ ویکھن نوں نہ ترسائیں ۔
ویکھو نی شہہ عنایت سائیں ۔

بلھا شہہ کیہی آئی مینوں، رات ہنیری اٹھ ٹردی نے نوں،
جس اوجھڑ توں سبھ کوئی ڈردا، سو میں ڈھونڈاں چائیں چائیں ۔
ویکھو نی شہہ عنایت سائیں ۔
میں نال کردا کویں ادائیں ۔

آپے ظاہر آپے باطن آپے لکّ لکّ بہندے او ۔
آپے ملاں آپے قاضی آپے علم پڑھیندے او ۔
واہ سوہنیاں تیری چال اجائب لٹکاں نال چلیندے او ۔

گھتّ زنار کفر دا گل وچ بتّ-خانے وڑ بہندے او ۔
لولاک لما افلاق وچارے آپے دھم مچیندے او ۔
واہ سوہنیاں تیری چال اجائب لٹکاں نال چلیندے او ۔

ذات توں ہے ازراپھ رنجھیٹا لائیاں دی لاج رکھیندے او ۔
بلھا شہہ عنایت مینوں پل پل درشن دیندے او ۔
واہ سوہنیاں تیری چال اجائب لٹکاں نال چلیندے او ۔

واہ واہ چھنجھ پئی دربار ۔
خلق تماشے آئی یار ۔

اساں اج کی کیتا تے کل کی کرنا بھٹھّ اساڈا آیا،
ایسی واہ کیاری بیجی چڑیاں کھیت ونجایا،
جہڑے مگر پیادے لگے اٹھ چلے پہتے تار ۔
واہ واہ چھنجھ پئی دربار ۔

اک الھاما سئیاں دا ہے دوجا ہے سنسار،
ننگ نموز (ناموس) ایتھوں دے ایتھے، لاہ پگڑی بھوئیں مار،
نام سائیں دے کنڈے لوائے کھل پئی گلزار ۔
واہ واہ چھنجھ پئی دربار ۔

نڈھا گردا بڈھا گردا آپو اپنی واری،
کی بیوی کی باندی لونڈی کی دھوبن بھٹھیاری،
عملاں سیتی ہون نبیڑے نبی لنگھاوے پار ۔
واہ واہ چھنجھ پئی دربار ۔

بلھا شہہ نوں ویکھن جاوے اپنا بہانہ کردا،
گونو گونی بھانڈے گھڑ کے ٹھیکریاں کر دھردا،
ایہہ تماشہ ویکھ کے چل اگلا ویکھ بازار ۔
واہ واہ چھنجھ پئی دربار ۔
خلق تماشے آئی یار ۔

واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔
عاشق بناں نہ سمجھے کور ۔

کوٹھے تے چڑھ دیواں ہوکا، عشقَ وہاجیو کوئی نہ لوکا،
اس دا مول نہ کھانا دھوکھا، جنگل بستی ملے نہ ٹھور ۔
واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔

عاشق دوہیں جہانیں مٹھے، ناز مشوکاں دے اوہ کٹھے،
عشقَ دا پھٹیا کوئی نہ چھٹے، کیتو سو باندا پھٹّ پھلور ۔
واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔

دے دیدار ہویا جد راہی، اچنچیت پئی گل پھاہی،
ڈاڈھی کیتی لاپرواہی، مینوں مل گیا ٹھگّ لاہور ۔
واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔

شیریں ہے برہوں دا کھانا، کوہ چوٹی فرہاد نمانا،
یوسف مصر بازار وکانا، اس نوں ناہیں ویکھن کور ۔
واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔

لیلیٰ مجنوں دوویں بردے، سوہنی ڈبی وچ بحر دے،
ہیر ونجھائے سبھے گھر دے، اس دی کھچی ماہی ڈور ۔
واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔

عاشق پھردے چپّ چپاتے، جیسے مست سدا مدھ ماتے،
دام زلف دے اندر پھاتھے، اوتھے چلے وسّ نہ زور ۔
واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔

جے اوہ آن ملے دلجانی، اس توں جان کراں قربانی،
صورتَ دے وچ یوسف ثانی، عالم دے وچ جس دا شور ۔
واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔

بلھا شہہ کوئی نہ ویکھے، جو ویکھے سو کسے نہ لیکھے،
اس دا رنگ روپ نہ ریکھے، اوہ ای ہووے ہو کے چور ۔
واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔
عاشق بناں نہ سمجھے کور ۔ واہ واہ رمز سجن دی ہور ۔

ہن میں موئی نی میریئے ماں، میری پونی لے گیا کاں،
پچھے ڈوں ڈوں کردی جاں، جس میرا وطن چھڈایا اے ۔
ولّ پردے وچ پایا یار آپے میل ملایا اے ۔

کانواں پونی دئیں پیا دے ناں، تیریاں منتاں کردی ہاں،
ضرباں تیریاں جرنی ہاں، جس مینوں دور کرایا اے ۔
ولّ پردے وچ پایا یار آپے میل ملایا اے ۔

ہن مینوں بھلا نہ لگدا شور، میں گھر کھڑیا شگوفا ہور،
بے نہ تے نہ سے نہ ہور، اکو علف پڑھایا اے ۔
ولّ پردے وچ پایا یار آپے میل ملایا اے ۔

ہن مینوں مجنوں آکھو نہ، دن دن لیلیٰ ہندا جاں،
ڈیرہ یار بنائے تاں، ایہہ تن بنگلا بنایا اے ۔
ولّ پردے وچ پایا یار آپے میل ملایا اے ۔

بلھا عنایت کرے ہزار، ایہو قول ایہو تکرار،
ولّ پردے وچ پایا یار آپے میل ملایا اے ۔
ولّ پردے وچ پایا یار آپے میل ملایا اے ۔

جان کراں قربان بھیت نہ دسنا ایں،
ڈھونڈاں تکیئے دوار تینوں اٹھ نسنا ایں،
رل مل سئیاں پچھن گئیاں،
ہویا وقت بھنڈار دا وے اڑیا ۔
وتّ نہ کرساں مان رنجھیٹے یار دا وے اڑیا ۔

عشقَ اﷲ دی ذات لوکاں دا مہنا،
کہنوں کراں پکار کسے نہیں رہنا،
اوسے دی گلّ اوہو جانے،
کون کوئی ماردا وے اڑیا ۔
وتّ نہ کرساں مان رنجھیٹے یار دا وے اڑیا ۔

اج اجوکڑی رات میرے گھر وسّ خاں وے اڑیا،
دل دیاں گھنڈھیاں کھولھ اساں نال ہسّ خاں وے اڑیا ،
جد کیتے قول قرار کی اعتبار،
سوہنے یار دا وے اڑیا ۔
وتّ نہ کرساں مان رنجھیٹے یار دا وے اڑیا ۔

اک کردیاں خدی ہنکار اوہناں نوں تارنیں وے اڑیا،
اک رہندیاں نت خوار سڑیاں نوں ساڑنیں وے اڑیا،
مینڈے سوہنے یار دا کی اعتبار تیرے پیار دا وے اڑیا ۔
وتّ نہ کرساں مان رنجھیٹے یار دا وے اڑیا ۔

چکڑ بھریاں نال جھومر گھتنا ایں وے اڑیا،
میں لایا ہار شنگار اٹھ نسنا ایں وے اڑیا،
بلھا شہہ گھر آیا پیارا،
ہویا وقت دیدار دا وے اڑیا ۔
وتّ نہ کرساں مان رنجھیٹے یار دا وے اڑیا ۔