پنجابی شاعری/غزلاں عرفان صادق
1. سمجھ نہ آوے کہڑی گلوں، شہر دے وچّ ہنیرا سی
سمجھ نہ آوے کہڑی گلوں، شہر دے وچّ ہنیرا سی ۔
بھریا ہویا، بلدے ہوئے، دیویاں نال بنیرا سی ۔
اک دوجے 'تے سٹدے پئے سن، لوکی بھار گناہاں دا،
خورے برچھا کدھروں چلیا، راتیں، بہت ہنیرا سی ۔
تارے ڈاواں ڈول ہوئے 'تے، نمی پے گئی چن دی لوء،
ایہناں ساہویں چمکن والا، خورے مکھڑا تیرا سی ۔
کلم کلا سمجھ رہا ساں، آپا وچّ بازاراں دے،
آسے پاسے رونق بھریا، بھاویں چار-چفیرا سی ۔
اپنے سادھو ہون دا 'صادق' مان نہ کریئے ایناں وی،
نیکی جگّ تے ملی ذرا نہ، بدیاں دا ہی ڈیرہ سی ۔
2. انج تے ہاڑ دی دھپے جسا سڑدیاں رہنا
انج تے ہاڑ دی دھپے جسا سڑدیاں رہنا ۔
خواباں دے وچّ جگنوں پھڑدیاں رہنا ۔
جگّ دیاں اٹھیاں راہواں دا ساہ گھٹن خاطر،
ہتھاں اتے دیوے وانگوں بلدیاں رہنا ۔
اپنے آپ نوں چپّ دی بکل وچّ لکا کے،
لہو سدھراں دا جسے اتے ملدیاں رہنا ۔
میں ایہہ ولّ سمندر کولوں سکھ لیا اے،
اندرو-اندری رونا، اتوں ہسدیاں رہنا ۔
شعر؎ کہن دا ڈھنگ نوکیلا دسے اسدا-
پھلاں ورگے بلھ دا 'صادق' کمبدیاں رہنا ۔
3. ادھی رات دے تاریاں دے نال ذکر تیرے پھر چھیڑے میں
ادھی رات دے تاریاں دے نال ذکر تیرے پھر چھیڑے میں ۔
اپنے آپ نوں ساڑن دے لئی، چھیڑ لیاندے جہڑے میں ۔
دل دی بنجر-دھرتی اتے، پھیر وی سوکے وسدے رہے،
اکھیاں دے ایہہ کھوہ نے خورے کنی واری گیڑے میں ۔
کنج بچا کے سولاں کولوں رکھاں کولڑے پیراں نوں ؟
جنڈ-پھلاہیاں لا لئیاں نے، آپ ہی اپنے ویہڑے میں ۔
توں کیوں جھلیا کول آون توں ایویں ڈردا پھرناں ایں ؟
جھٹّ دا جھٹّ تے ملنیں تینوں، سپّ کڈھنے نے کہڑے میں ؟
کدی تے 'صادق' منزل ودھ کے مینوں سینے لاویگی،
ویلے دے اس شہہ-دریا وچّ پا دتے نے بیڑے میں ۔
4. کدی تے غالب آوانگا میں ایس ہنھیرے اتے
کدی تے غالب آوانگا میں ایس ہنھیرے اتے ۔
دیوا بال کے رکھ دندا واں روز بنیرے اتے ۔
دل کردا اے اکھیاں دے وچّ، بنھ لیاواں اسنوں،
جیہدیاں یاداں بدلاں وانگوں وسن میرے اتے ۔
میں آساں دے ڈونگھے کھوہ وچّ ڈبدا-تردا رہناں،
سدھراں لٹ-لٹ لاٹاں مارن، سجنا ! تیرے اتے ۔
خورے تیز ہواواں کتھے لے گئیاں نے اوہنوں ؟
جہڑی ٹھاہر بنائی سی میں رکھ بنیرے اتے ۔
اتھے 'صادق' کوئی نہیں تکدا گلمیں جھاتی پا کے،
سارے جھگے پا دندے نے، لوک-لٹیرے اتے ۔
5. سوکے ماریاں اکھاں دے وچّ پانی بھردے رہندے نے
سوکے ماریاں اکھاں دے وچّ پانی بھردے رہندے نے ۔
لفظاں اہلے ایہد مرے دے نوہے تردے رہندے نے ۔
کم-زرفے نے، جہڑے شکوہ کردے نے، اک-دوجے دا،
ہمتاں والے اپنی ہکّ 'تے سٹاں جردے رہندے نے ۔
چپ-چپیتے آوازاں دے جنگلاں وچّ فٹ-پاتھاں 'تے،
پوہ دیاں راتاں دے وچّ ننگے جسے ٹھردے رہندے نے ۔
توں کیوں اپنے دل دا ایہنوں ساڑ بنائی بیٹھا ایں ؟
لوک تاں ایویں پاگلاں وانگوں گلاں کردے رہندے نے ۔
کیسا خوف ہے چھایا 'صادق' میرے پنڈ دے لوکاں 'تے،
اپنے ہی پرچھاویاں کولوں آپے ڈردے رہندے نے ۔
(ایہد=سماں، کم-زرفے=تنگ سوچ والے)
| |
