پنجابی شاعری/غزلاں اقبال سلاہدین
1. کلھ وی تیرے ظلم دا رولا جاں پھر میرے جھلّ دا سی
کلھ وی تیرے ظلم دا رولا جاں پھر میرے جھلّ دا سی۔
اج وی تیرے شہر دے اندر چرچہ ایسے گلّ دا سی۔
ظالم تے مظلوم دوہاں وچّ، فرق پچھاتا لوکاں نے،
قہر خدا نہ نکا وڈا، پھر وی تیرے ولّ دا سی۔
مڈھوں لا ای جان گیا ساں تیری اتھری عادت نوں،
اٹھدے بہندے شام سویرے، دھڑکو ایسے گلّ دا سی۔
مردی وار وی سسی منگے، خیراں پنن یار دیاں،
اسنوں جے کوئی شکوہ ہیسی تپدے ماروتھل دا سی۔
اوس جھناں کد ڈوبی سوہنی نت جو میل کریندا سی،
اپنے دل 'چوں جہڑی اٹھی، دوش تے اوسے چھلّ دا سی۔
2. تھلاں وچ ڈبّ ڈئیاں جو سداواں کون ویکھیگا
تھلاں وچ ڈبّ ڈئیاں جو سداواں کون ویکھیگا ۔
تے اج مہینوال دی خاطر جھناواں کون ویکھیگا ۔
بروہاں وچّ ڈونگھی شام تیکر کون بیٹھیگا،
محبت دے لئی لکھاں بلاواں کون ویکھیگا ۔
جے حرفاں نال بنائیاں لوک نہ ویکھن،
خیالاں دے پری خانے سزاواں کون ویکھیگا ۔
میں چپ کرکے چلا جاواں جے تیرے شہر دے وچوں،
بھلک نوں تیریاں سجناں اداواں کون ویکھیگا ؟
3. ہیرے موتی لال گواچے
ہیرے موتی لال گواچے ۔
لبھے ناہیں بال گواچے ۔
باغیں اترے لوک بیگانے،
پھل کلیاں تے ڈال گواچے ۔
پنڈاں دے پنڈ اجڑ جاندے،
جے سیراں دی چال گواچے ۔
بلھاں نوں گربانی بھلی،
پیراں دے سر-تال گواچے ۔
ہیر پرائے گھر جا وسی،
میرے باراں سال گواچے ۔
طعنے مہنے، جگ دے ہاسے،
سارے تیرے نال گواچے ۔
جتی بازی وی ہر جاندی،
جس ویلے 'اقبال' گواچے ۔
| |
