پنجابی شاعری/غزلاں اقبال راحتَ
1. بھاویں اک نہ ہنجھو پونجھیں، نہ ہی دویں دلاسہ
بھاویں اک نہ ہنجھو پونجھیں، نہ ہی دویں دلاسہ ۔
تکّ 'تے لے اک واری سجنا، پرط کے ایدھر پاسہ ۔
پیار دیاں ایہہ مٹھیآں سولاں، رڑکن وچّ کلیجے،
ڈردا مارا 'واز نہ کڈھاں، بن نہ جاواں ہاسہ ۔
اوہناں دیاں اڈیکاں دے وچّ، ساہ جاندے نے مکدے،
تتے دودھ وچّ جیوں کر سجناں، کھردا جائے پتاسا ۔
دیکھن دے لئی مکھ سجناں دا، کہڑا پجّ بناواں،
مجنوں بن کے جانا پینا، اوڑک لے کے کاسہ ۔
اوہ رسے میں منتاں کر کر، ترلیاں نال مناواں،
میں رساں 'تے اک واری وی، دوے نہ اوہ دلاسہ ۔
کوئی درداں مارا رووے، ہنجھو اس دے پونجھاں،
میں روواں تے لوکاں بھانیں، بنا بکھیڑا ہاسہ ۔
ٹٹیا ہویا دل کوئی 'راحتَ' اپنے نال جڑے تاں،
ہس کے اوہدی جھولی پاواں، پیار دا ماسہ-ماسہ ۔
2. درداں بھریا دل اوئے ملا
درداں بھریا دل اوئے ملا ۔
تڑپھے جیوں بسمل اوئے ملا ۔
وچھڑے آں 'تے وچھڑے رہیئے،
لوکی لاؤندے ٹلّ اوئے ملا ۔
شور بھاویں طوفانی ہووے،
نال ارادے ٹھلّ اوئے ملا ۔
جذبے ہون جوان جے اپنے،
منزل جاندی مل اوئے ملا ۔
ویلا گھٹّ تے منزل دور اے،
نہ کر ایڈی ڈھلّ اوئے ملا ۔
اکھیاں دے وچّ ساون بھادوں،
ڈبّ ڈبّ جاوے دل اوئے ملا ۔
اک دوجے دی سنے نہ کوئی،
لوک بڑے سنگ-دل اوئے ملا ۔
'راحتَ' نوں اک پل نہ ملیا،
اجڑ گئی مہفل اوئے ملا ۔
(بسمل=زخمی،گھائل)
3. پیار دے ملوں وی نہیں دندے، سکھ دھرتی دے لوک
پیار دے ملوں وی نہیں دندے، سکھ دھرتی دے لوک ۔
ایپر ایہہ بے کرک ونجارے، دکھڑے دندے تھوک ۔
دل دے بوہے باریاں میں چا، گھٹّ گھٹّ کیتے بند،
بنھ مارے پر اکھیاں والا، ہڑ نہ سکیا روک ۔
پوے تراٹ کلیجے دے وچّ، لیناں اسل-وٹے،
یاداں ایوں پئیاں پھٹّ لاون، جیوں برچھی دی نوک ۔
کدھرے کوئی نہ سجن دسدا، جہڑا ونڈے پیڑ،
جھلیاں وانگر گلیاں دے وچّ، دندا پھرناں ہوک ۔
طعنے-مہنے لوکاں نے تاں، انج ہی دینے روز،
اٹھ اوئے جھلیا دلا نمانیاں، چل سجناں دی جھوک ۔
وانگ مکی دیاں پھلیاں خورے، کھڑ پئے تیرا پیار،
توں ریجھاں دی بھٹھی ہیٹھاں، جتن دا بالن جھوک ۔
'راحتَ' فجر دیاں تانگھاں وچّ، ہور گھڑی کو جاگ،
رہندی رات دے مکن تائیں آؤندی جاندی جھوک ۔
4. دل دی دھڑکن ودھدی ودھدی، بلھیں آئی اخیر
دل دی دھڑکن ودھدی ودھدی، بلھیں آئی اخیر ۔
سوچاں دے وچّ تیریاں یاداں، اکھیاں وچّ تصویر ۔
اکھاں دے وچّ اکھاں پا کے، تینوں جد میں تکیا،
پھٹڑ کر چھڈیا ای دل نوں، لا نیناں دے تیر ۔
میں تے تیرے پیار دے موہ وچّ، جندڑی دتی ڈوب،
توں تے میری اکھیؤں وگدا، پونجھ سکی نہ نیر ۔
تیرے حسن دا ہڑ تکّ کے، ڈبّ ڈبّ جاوے دل،
میرے سپنے گبھرو ہوئے، کر کوئی تدبیر ۔
میرے پیار 'تے جھلے لوکی، ایویں کھلیاں پان،
ڈونگھے ہین سمندراں کولوں، میرے دل دے چیر ۔
دکھاں نوں سینے نال لا کے، پیار دی رکھ لئی لاج،
دامن اپنا کر چھڈیا اے، 'راحتَ' لیرو-لیر ۔
5. انج تے دردی یار ودھیرے لگدے نے
انج تے دردی یار ودھیرے لگدے نے ۔
دکھڑے پھر وی چار چپھیرے لگدے نے ۔
چودھویں رات دا چند تے کنڈھا راوی دا،
ایہہ تے سپنے تیرے میرے لگدے نے ۔
رنگت اڈی-اڈی لگے پھلاں دی،
باغاں دے وچّ وڑے پھلیرے لگدے نے ۔
بجھے بجھے چہرے گھٹے گھٹے ساہ،
وچّ دلاں دے گھپّ ہنیرے لگدے نے ۔
تیرے گھر دی 'سردل' تے وی اپڑ کے،
ہالی پینڈے بہت لمیرے لگدے نے ۔
اس بستی دا ہن تے ربّ ای راکھا اے،
ایتھے راکھے آپ لٹیرے لگدے نے ۔
'راحتَ' دل دریا وچّ چھلاں اٹھیاں نے،
پھیر کسے نے اتھرو کیرے لگدے نے ۔
| |
