پنجابی شاعری/غزلاں اقبال دیوانہ
1. ساؤن مہینے کالے بدل، مڑکے پھیر نے اؤڑے
ساؤن مہینے کالے بدل، مڑکے پھیر نے اؤڑے ۔
میں 'دینار' 'ریال' کی کرنے، پا وطناں ول موڑے ۔
چن اوہناں دے پیراں ہیٹھاں، جہڑے ادم کردے،
ہکّ توں بیر نوں چکّ نہ سکن، دھر درگاہوں کوڑھے ۔
پریم نگر دے قاعدے-کلے، دنیاں نالوں وکھرے،
گوڑھی ہندی ہور محبت، پیندے جدوں وچھوڑے ۔
عشقَ سمندر دے وچّ بیبا، سوچ سمجھ کے اتریں،
اگھّ-سگھّ ایہدی کتے نہ لبھی، کنے پور نے روڑھے ۔
اگے ای زخموں-زخم 'دیوانہ' پتھر ہور نہ مارو،
جے اپنا جھسّ پورا کرنیں، مارو روں دے گوہڑے ۔
2. ڈونگھے ساگر وچّ اتر کے، واہ تے لاؤندے سبھے
ڈونگھے ساگر وچّ اتر کے، واہ تے لاؤندے سبھے ۔
اکناں دے ہتھ خالی سپیاں، اکناں موتی لبھے ۔
ساڈے ویلے پیو نوں سارے، گھر 'چوں وڈا کہندے،
ایس دور دے پتر وڈے، چھوٹے ہو گئے ابے ۔
نوکریاں دے اندر یارو، عزت نفس نہیں رہندا،
میں تے دندیاں کڈھدے دیکھے، جہڑے ڈاڈھے کبے ۔
اپنے یاراں دا منہ تکّ کے، مینوں تے انج لگا،
وچوں کسے انگور نے کھادھے، خالی رہِ گئے ڈبے ۔
جد گلشن نوں لوڑ سی ادوں، کتھے سن ایہہ لوکی،
اج گلشن وچّ بہکے جہڑے، سانوں مارن دبے ۔
3. مینوں پتہ اے اج کل ظالم، کیوں کسدا اے توڑے
مینوں پتہ اے اج کل ظالم، کیوں کسدا اے توڑے ۔
ملے کھڈونے چابی والے، بھل گئے گھگو-گھوڑے ۔
لمے لمے سجدے کرکے، توں نہیں بخشیا جانا،
اوہناں کولوں معافی منگ لے، جہناں دے دل توڑے ۔
جیوے، جاگے ساری دنیاں، ایہہ میرے کس کم دی،
میرا اک توہیؤں ہیں، توں نہ، اینے مار مروڑے ۔
پتھر دل دے نال کسے دا واہ نہ ربا پاویں،
روندے چھڈّ کے تر گیا ظالم، میں تاں ہتھ وی جوڑے ۔
تیری بے پرواہی نے دل، ٹکڑے ٹکڑے کیتا،
ہندا درد اولاّ دھوبی، کپڑا جویں نچوڑے ۔
4. دنیاں داری وچّ ہر بندہ، اپنا فائدہ لبھے
دنیاں داری وچّ ہر بندہ، اپنا فائدہ لبھے ۔
سو دے چکر وچّ پے جاوے، جد بن جاون نبے ۔
روپ جوانی اتے سہپن، منہ دھویاں نہیں لہندا،
اکناں نوں نہ جچدا ریشم، اک نوں کھدر پھبے ۔
گنگیناں کھاون والے نوں، فرق نہیں کجھ پیندا،
ڈھڈیں پیڑاں ہوون جیہنے، کچے چھولے چبے ۔
نندہ نوں دن، نندے دے نوں، لیکھا اکو جیہا،
منجی 'تے سر کدھرے کر لؤ، لکّ آؤندا اے گبھے ۔
خورے اس نوں کہڑا دکھ ہے، کس گلّ دا پچھتاوا،
یارو اس نوں پیار کرو جے، کتے 'دیوانہ' لبھے ۔
| |
