پنجابی شاعری/غزلاں عمران سلیم
1. ٹر گئے نے جے جاون والے، کی کریئے
ٹر گئے نے جے جاون والے، کی کریئے ؟
قسمت دے انداز نرالے، کی کریئے ؟
سارے گھراں نوں جنہاں روشن کرنا نہیں،
ایہو جہے مجبور اجالے، کی کریئے ؟
اکلاپے نے روح وچّ ڈیرے لائے نے،
رولے نے جے آلے دوآلے، کی کریئے ؟
ساڈے تاں سبھ جذبے پتھر ہو گئے نے،
شام، سویرے، دھپاں، پالے کی کریئے ؟
خورے کناں پندھ اجے تکّ باقی اے،
پیراں دے وچّ پے گئے چھالے، کی کریئے ؟
ساڈی پیاس تے ہور ودھائی بدلاں نے،
بھر گئے نے جے دریا نالے کی کریئے ؟
ساڈی سانجھ 'سلیم' جیہدے نال پے گئی اے،
جے اوہ ساڈی پگّ اچھالے، کی کریئے ؟
2. کجھ صحرا آباد کرنگے، کجھ دیواراں لبھنگے
کجھ صحرا آباد کرنگے، کجھ دیواراں لبھنگے ۔
ایہہ بستی جد اجڑیگی، تاں 'کیش' ہزاراں لبھنگے ۔
کسراں متھا لاوانگے پھر، ویلے دے مختاراں نال ؟
خوف دے پاروں ساڈے جذبے، جے کر غاراں لبھنگے ۔
گنے-چنے کجھ لفظاں تکّ، محدود کرو نہ سوچاں نوں،
نویاں بحراں لبھوگے تے، لفظ ہزاراں لبھنگے ۔
میری سوچ دے پاگل پنچھی، جاونگے جس پاسے وی،
مست-فزاواں، شوخ-ہواواں تے مہکاراں لبھنگے ۔
ایہو جیہا وی دور آئیگا، دنیاں دے انساناں 'تے،
سر دھرتی 'تے ڈگے ہونگے، پر دستاراں لبھنگے ۔
امبراں دے وسنیک جے آون، دھرتی ’تے اک وار 'سلیم'
ٹکن مارن دے لئی اوہ وی، بسّ دیواراں لبھنگے ۔
3. منزل تیکر پجدا اے بسّ، اوہو شخص وکار دے نال
منزل تیکر پجدا اے بسّ، اوہو شخص وکار دے نال ۔
قدم ملا کے چلدا اے جو، ویلے دی رفتار دے نال ۔
اوہدے چار-چفیرے اوڑک، وسنا اے تنہائی نے،
نت لکیراں 'لیکدا ہے جو، نفرت دی پرکار دے نال ۔
توں وی جیکر میرے وانگوں، پتلا ایں مجبوری دا،
آ جا ملکے درد ونڈائیے، اک-دوجے دا پیار دے نال ۔
ڈرنا کدھرے کھسّ نہ جاوے، میری اکھ توں چانن وی،
گلّ کراں جے اکھ ملاکے، تیرے جہے مکار دے نال ۔
اج-کلھ میرا ناں سن کے وی، متھے 'تے وٹّ پاؤندا اے،
جس دا ہر سکھ وابستا سی، میرے ای دیدار دے نال ۔
ڈبّ جانا ای لکیا سی بسّ، میریاں کرماں وچّ 'سلیم'،
ایویں تے نہیں رشتہ ٹٹیا، کشتی دا پتوار دے نال ۔
4. ہر شے پیلی-پیلی جاپے، سوکے پئی ہریالی
ہر شے پیلی-پیلی جاپے، سوکے پئی ہریالی ۔
دکھاں والا پندھ نہیں مکیا، جندڑی مکن والی اے ۔
تیرے شہر تاں چل نہیں سکنا، میرے سچ دے سکے نے،
ایتھے سکہ اوہ چلدا اے، جھوٹھ جہدی کٹھیالی اے ۔
نہ میں تیرے خوف دا قیدی، نہ توں میرا محسن ایں،
تیرے کولوں میں ڈرنا واں، تیری خام-خیالی اے ۔
پہلاں ورگی یاری کتھے، غرضاں دے اس دور دے وچّ،
ویلے سر جو کم آ جاوے، بسّ اوہ یار مثالی اے ۔
عمر-کتاب دے باقی ورقے اک اک تھاں توں بھر گئے نے،
صرف خلوص-وفا دا ورقہ، ہر اک تھاں توں خالی اے ۔
ایسے توں اندازہ لا لے، اپنے شاتر-پن دا توں،
میرا سجن بن کے وی توں، میری پگّ اچھالی اے ۔
پرھیا دا پردھان 'سلیم' اوہ بنیا اے، ربّ خیر کرے،
جو انصاف نہ اکا جانے، جو احساس توں خالی اے ۔
5. دکھ تے سکھ دا ہر اک جھگڑا مکّ جاندا اے
دکھ تے سکھ دا ہر اک جھگڑا مکّ جاندا اے ۔
خونّ جدوں شریاناں اندر سکّ جاندا اے ۔
جس نوں دیمک خود-غرضی دی لگّ جاندی اے،
اوہدے دل 'چوں پیار تے اکا مکّ جاندا اے ۔
تیرے باجھوں میرا حالَ وی اسراں ہندا،
بن مالی دے بوٹا جسراں سکّ جاندا اے ۔
اوہدے وچھڑن دا میں شکوہ کردا کسراں،
نھیرے وچّ پرچھاواں تیکر لک جاندا اے ۔
اس توں اگے خورے کی کی منزر ہوون ؟
سوچ دا پنچھی جہڑی تھاں 'تے رک جاندا اے ۔
لگدا اے اک ایسا وی دکھ ہر بندے نوں،
جہڑا اوہدیاں ساہواں نوں ہی ٹکّ جاندا اے ۔
ڈگدا اے سر پگڑی نال 'سلیم' اسے دا،
جہڑا اج-کلّ حد توں بہتا جھک جاندا اے ۔
| |
