پنجابی شاعری/غزلاں اکرام مزید
1. چن دے چانن ہتھوں سڑدی، اےداں جند اسیراں دی
چن دے چانن ہتھوں سڑدی، اےداں جند اسیراں دی ۔
جیویں سکے ککھاں اپر، بارش بلدیاں تیراں دی ۔
روحاں اپر جبر نہیں ہندا، سوچ تے پہرہ لگدا نئیں،
جسماں تائیں رہنی ہے بسّ، چوبھ ایہناں زنجیراں دی ۔
ویلے کڈھے مٹی ہیٹھوں، درد، پرائے شہراں دے،
کوک سناں میں پتھر وچوں، جھاکدیاں تحریراں دی ۔
صاد-مرادے چہرے چنگے لگدے، نہیوں لوکاں نوں،
اج کل چڑھت اے شہراں دے وچّ، رانگلیاں تصویراں دی ۔
پتھر ورگے سورج کولوں، دردی نھیرا چنگا اے،
ساڈے چٹے دل توں سوہنی، کالی رات فقیراں دی ۔
کجھ کہیاں انکہیاں گلاں، ورثہ وچھڑے ویلے دا،
کجھ یاداں دی سانبھ تے ساری پونجی اے دلگیراں دی ۔
2. رنگ وی اوہدے کول بڑے نے، خوشبواں وی بڑیاں
رنگ وی اوہدے کول بڑے نے، خوشبواں وی بڑیاں ۔
خورے اوہدے اندر کتھوں آن بہاراں تڑیاں ۔
میں اوہ چھت واں جہدیاں کندھاں، ڈگن دی راہ لبھن،
سیونک نے مٹی کر دتیاں نے، میریاں سبھے کڑیاں ۔
سو چڑیاں نے پا رکھے نے، آلھنے اک رکھ اتے،
پر ایہہ چڑیاں آپس دے وچّ، کدے وی نہیوں لڑیاں ۔
دھرتی دے دکھ ودھدے جاندے، جیوں جیوں ویلا لنگھے،
تھاں تھاں اگاں لائی جاون، ساڈیاں جھوٹھیاں اڑیاں ۔
دشمن دا میں وار کدے وی، سر تک آؤن نہ دندا،
میرے سجناں آ کے پچھوں میریاں باہاں پھڑیاں ۔
راتیں کافی شور پیا جس ویلے چوراں وانگوں،
دل دے ویہڑے بھلیاں چکیاں، کجھ یاداں آ وڑیاں ۔
صدیاں دے ایہہ پئے پواڑے، صدیاں دے ایہہ رونیں،
توں اتھے کی کر سکنا ایں، توں ایتھے دو گھڑیاں ۔
3. فن دی خدمت انج لکھاری کردے نے
فن دی خدمت انج لکھاری کردے نے ۔
لکھتاں اندر خون جگر دا بھردے نے ۔
کالے بدل لنگھ جاندے نے شہراں توں،
دریاواں دے اتے جا کے ورھدے نے ۔
ہو جاندی اے نویں خیالاں دی تخلیق،
ذہن جدوں وی سوچ سمندر تردے نے ۔
سڑکاں اپر ایس طرحاں دا رولا اے،
لوک گھراں دے اندر بیٹھے ڈردے نے ۔
انڈٹھا اک خوف رگاں وچّ پھردا اے،
قہر دیاں دھپاں نے جسے ٹھردے نے ۔
4. ایہہ کداں دے موسم ساڈے، شہراں دے وچّ آئے نے
ایہہ کداں دے موسم ساڈے، شہراں دے وچّ آئے نے ۔
کدھرے دھپاں اگاں لاون، کدھرے بدل چھائے نے ۔
سبھناں دے دل اندر لگیا، ڈھیر ہوس دے کوڑے دا،
سبھنے اپنی بکل دے وچّ، زہری سپّ لکائے نے ۔
مارے ہونگے اہنے پتھر، جد اوہ جیوندا ہووےگا،
جینھے اوہدی قبر تے آ کے، یارا پھلّ جھڑھائے نے ۔
رڑے مداناں دے وسنیکاں تے لبھناں سی پانی نوں،
نال سمندر سانجھاں رکھن والے وی ترہائے نے ۔
فجراں تیکر گھپّ ہنیرے دے وچّ پھردے رہنے آں،
کالیاں راتاں دے جگراتے ساڈے حصے آئے نے ۔
5. کنڈل اوہدے والاں دے
کنڈل اوہدے والاں دے ۔
پھردے وچّ خیالاں دے ۔
رستے وچّ کھلوتے آں،
پچھلے کئیاں سالاں دے ۔
گنجھل دار اے تیری گلّ،
حالے ہور مشالاں دے ۔
چہرے پیلے پیلے نے،
کاہتوں جمدے بالاں دے ۔
عادی انج نہ ہو جائیے،
کدھرے اسیں بھچالاں دے ۔
اگّ ورھاؤندے آئے نے،
سورج نویں کمالاں دے ۔
نھیرا ویہڑے آ وڑیا،
ہن تے بال مشالاں دے ۔
6. رتّ بدلی تے 'وا دی کچھڑ، چڑھ گئیاں خوشبواں
رتّ بدلی تے 'وا دی کچھڑ، چڑھ گئیاں خوشبواں ۔
نویں سفر دے سپنے دیکھن، لگّ پئیاں خوشبواں ۔
ایس طرحاں دا سورج چڑھیا، ہرے بھرے رکھ سکے،
آ گئے موسم تتّ-بھڑتے، ہن گئیاں خوشبواں ۔
اوڑک گھر نوں مڑناں پیناں، گھر ورگا سکھ کتھے،
سفراں دے وچّ کدے نہ لبھن، گھر جہیاں خوشبواں ۔
یاداں ڈیرے لائی رکھے، دل دے آل دوآلے،
راتیں ساڈے نیڑے تیڑے، ای رہیاں خوشبواں ۔
باغ دلاں دے اےداں اجڑے، درد وچھوڑے ہتھوں،
جسماں دے رنگ فکے پے گئے، اڈّ گئیاں خوشبواں ۔
| |
