حسینی دوہڑے

1
اٹھ توں نظر جینب نوں آئی،
جاں وتّ لاش بھرا دی ۔
ہیئ ہیئ ویرن کہہ کے ڈھیہہ پئی،
تڑپ کے دھی ظاہرا دی ۔
آکھے ورتی نال غریباں،
اج وا' تقدیر خدا دی ۔
توں محتاج کفن دا ویرنُ،
میں موہتاج الھا دی ۔
2
ایہہ اوہ پردیسی سید ہائن،
جہڑے کٹھے، تیغ جفا دے ۔
قید مکائے، قید رلائے،
بچڑے اجڑی ماں دے ۔
ہارس جنہاں نوں زبا کیتوسُ
کنڈھے آ دریا دے ۔
کوفے مارے وطن اوارے،
ایہہ بے-کس شہزادے ۔
3
گل ہک بئے دے پا کر باہاں،
چڑھ گئے عشقَ دے چاہڑے ۔
رکھی چال علیٰحدہ عاشق،
راہ وچ مول نہ ہارے ۔
متن دی ٹور تے طور علیٰحدہ،
فہم فکر ن مارے ۔
چیر کے دھار بحر دی یارو
آن مصیبت دے بارے ۔
4
طوفان ہویا اس آن جڈا،
سر لوک-سنان تے چایا ہے ۔
کل پاک کھیام، امام سمام
دا امت خبیث جلایا ہے ۔
جاں بدرے منیر سبیر دے کوں،
زنجیر اسیر بنایا ہے ۔
اوں نال بیماری جوڑ مہاری،
شام دی طرف ٹرایا ہے ۔
5
فرمان سید دی شان دسنّ،
رہ آبد نیر ہزاراں ۔
مرض کیتوسُ مجبور حضور دے،
شام دے وچ لاچاراں ۔
طوق دے شک دا پھیک عجب،
ہے ذوق ڈٹھا چھنکاراں ۔
امت غریب چھڑا کر ولساں،
نال ای رنج بہاراں ۔
6
اے دریا تھی بے-پرواہ
پیا وہناں ایں،
تھی عرضاں نیں ۔
تسا تینڈیاں کندھیاں
توں کٹھا گیا،
رسول تے جانیں ۔
پانی پانی کردا ہائیا،
تونہ مول ن-ڈتو سو پانی ۔
کیوں سک گیوں ن اوں ویلے،
جد اصغر جھلی ہائی کانیں ۔
7
ہک چھوٹا سن بیا حالَ یتیمی
ن کائی محرم حالَ اے ۔
اک دم اوں معصوم سید نوں،
آ گئے پیش کسالے ۔
اوہ شاہ زبن رہا وتّ وچ،
وسّ کلم تیراں سال اے ۔
تھی بے بس چھوڑ
وتن کوں ٹریا،
گھن ارنان اں نالے ۔
8
گل شبیر دے سجدے دے وچ،
ظالم خنجر چلایا ۔
نال ظلم کلمیں سویا،
کعبہ دین دا ڈھایا ۔
آل نبی اولاد علی کوں،
ڈاہڈا آن ستایا ۔
موت حسین دے پٹویں لگّ گئے،
آن ن کہیں پرچایا ۔
9
بھل چشمہ مینڈیاں اکھیاں دا،
ہرگز بند ن تھیندا ۔
یعقوب دا یوسف دور تھیا،
وتّ گھٹّ گیا نور اکھیں دا ۔
ایہناں اکھیاں بھکھیاں دا اج،
روون بند ن تھیندا ۔
جہڑیاں اپنے ساہمنے ڈیکھن،
سارا ساتھ کہیندا ۔
10
جاں شام دے وچ
آ شام کوں داخل،
بدی نبی دی آل اے ۔
قتل شبیر دے عید کرائی،
ظالم ید افعال اے ۔
پاتی وتن ویس خوشی دے،
کے ادنے کے آہلے ۔
ہک آل نبی
اولاد علی کے،
پاتم کپڑے کالے ۔
11
رو فرمایا ظاہرہ جائی،
لوہڑکے ہنجھو نیر اے ۔
اے بیبی زینب-کھانوں تے،
ن ہرگز تھیں دلگیر اے ۔
بے شک نہیں وسارن والا
بنت جناب امیر اے ۔
تاخیر تھئی تدبیر اتے،
دتُ غالب ہے تقدیر اے ۔
12
باجھ کفن ہاں ریت تے لاشاں،
آن ن کہیں دفنایا ۔
روندے آپ رسول اﷲ دے،
امت رج روایا ۔
کل ارواح مکدم روندے،
ماتم خوب سہایا ۔
روز مہجودُ حسین دے غم وچ،
فلکاں رنگ وٹایا ۔
13
اجنُ سجدہ شکر
دا گاندی ہائیں،
کوئی لوڑ ظلم دا اٹھا ۔
بھلا بھین مسافر اجڑی کوں،
کویں لگے ہا کھیماں مٹھا ۔
ایں اچی جا کھلوکے زینب،
ویر کوں کسدا ڈٹھا ۔
اتھ ویرن ویرن بھین کرے،
اتھ پتر رسول دا کٹھا ۔
14
جا کھیمیں پاک رسول دے وچ،
آ ظلم دی باہیں (بھاہیں) بلیاں ۔
اویں سیک ظلم دی بھاہ دا،
جویں گود وتول دیاں پلیاں ۔
میں پچھدا ہاں پردیسیناں نوں
کہہ دتیاں آن تسلیاں ۔
کے تسکیراں سکیناں گھولی،
چھمر دی جھڑکاں جھلیاں ۔
15
بابا ارے آ ڈیکھ کویں،
ظلم بالاں تے تھیندے ۔
دارائن دا بالی مینڈے در کوں،
کویں ڈیکھ لہیندے ۔
آج تے کھیمیں
آل محمد دی،
کیویں آ لٹویندے ۔
مستو راتاں مارن آہیں،
اج وارث ہوندے جیندے ۔
16
امن دی نیند کریندے ہاسے،
جیہڑا جبرائیل دے پر تے ۔
کرے ہا سیل مدینے دی،
چڑھ نبوی
دوش اتہر تے ۔
بھیج کے بک
حق پاک منایا،
ہے مشہور درر تے ۔
اوہو حسین کوُ بھین ڈٹھا،
کھڑ ویر کوں کسدیاں در تے ۔
17
ستی پئیئم وچ شہر مدینے،
میں کوں مولٰی خواب ڈکھایا ۔
کھلھیاں زلفاں رسول سوہنے دیاں،
گھر مینڈے وچ آیا ۔
توں خوش ستی پئی میری بچڑی،
کس گیا علی دا جایا ۔
سر تیرے مظلوم پتر دا،
ظالم سانگ چڑھایا ۔
18
اے ویر میرے سبیر مسافر،
بھین دا ڈیکھے حالَ اے ۔
سخت غماں وچ بھین تیرے ڈی،
آ گئی جان ببال اے ۔
توں بے-کفن میں باجھ وسیلہ،
ڈیکھ فلک دی چال اے ۔
ہن اﷲ بیلی بھین تینڈی،
چلی شام دے دام وچال اے ۔