قصہ حسن-حسین بابو رجب علی
دوہرا
دانشمند کچہریئے، کرنا ذرا قیاس ۔
حسن-حسین امام دے، سنلو بچن-بلاس ۔
مکند چھند-1
ایہو جی شہیدی حسن-حسین دی،
رہی نہ قصر اسمان ڈھینھ دی ۔
نویں چسّ چاڑھنی کہانی بیہی نوں،
سن گلّ چڑو جھرناٹ دیہی نوں ۔
بیبی فاطمه دے ٹہکے ستاریاں نوں،
ظالم جدیدا ماردو دلاریاں نوں ۔
ملو-ملی رون آجوگا گریہی نوں،
سن گلّ چڑو جھرناٹ دیہی نوں ۔
پہلاں زہر دیتی حسن شگوفے نوں،
دغے نال سدّ لیا حسین کوفے نوں ۔
چین دی دیوار ڈیگی لاکے ریہی نوں،
سن گلّ چڑو جھرناٹ دیہی نوں ۔
بسریوں سدالیا ابنزاد نوں،
گھیر لو شمر علی دی اولاد نوں ۔
توڑدے امن دی رنگینی نیہی نوں،
سن گلّ چڑو جھرناٹ دیہی نوں ۔
مائیاں بچیاں سنے بیاسی روحاں سی،
ویریاں دا پورا ویہہ ہزار ٹھوہاں سی ۔
مالک سنبھال جڑی ایہو جیہی نوں،
سن گلّ چڑو جھرناٹ دیہی نوں ۔
ندی اتے جا کے پہرے تے گھلیار تے،
سارے پیارے ربّ دے تہائے مارتے ۔
دیکھو پاپی کردے خرابی کیہی نوں ؟
سن گلّ چڑو جھرناٹ دیہی نوں ۔
برا حالَ کیتا 'بابو جی' مہین دا،
لیگے سیس ٹنگ نیزے تے ہسین دا ۔
چھڈگے میدان وچّ لاش پھیہی نوں،
سن گلّ چڑو جھرناٹ دیہی نوں ۔
دوہرا
دین-دنی دا بادشاہ، حضرت پاک رسول ۔
شکرمٹا بتّ توڑتے، کری توحید قبول ۔
دو بھاگ چھند-2
دین دنیاں دا بادشاہ رسول سی،
اسدا حکم کلّ نوں قبول سی ۔
ہویا راج ابابکر صدیق دا،
اوہنے وی عدل کیتا ٹھیک-ٹھیک دا ۔
پھیر گدی بہہ گیا عمر کریشیا،
فتح کیتا یورپ، افریقہ، ایشیا ۔
تیسرا خلیفہ نام عثمان سی،
جیہنے جمع کیتا بیٹھکے قرآن سی ۔
آکے گھیرے پالے ویریاں نے گھر تے،
تلواراں مار کے شہید کرتے ۔
اودوں پچھوں بنے امیاں دے پکھ دے،
ہاشمی قبیلے نال ویر رکھدے ۔
بیٹھ گیا تخت تے علی مدینے میں،
ماویاں دے بھامبڑ مچن سینے میں ۔
علی دے حکم نوں منان چھڈّ گیا،
شام وچّ جھنڈے مضبوط گڈّ گیا ۔
ماویاں دا پتر جدیدا پاپی سی،
بھلیاں دا ویری، برے دا ملاپی سی ۔
حسن حسین حقدار گدی دے،
آکے زور چڑھگے جدید ردی دے ۔
ہٹے نہ ہٹایا ظلم گزارتا،
زہر دے کے حسن شقین مارتا ۔
دوجا وی کھپادیو دوجیاں نوں چکے جی،
تاں حسین لگّ گیا رہن مکے جی ۔
کہن لگے پنّ نالوں پاپ پھلدا،
کوفے تیک موزی دا حکم چلدا ۔
کوفی کہندے بادشاہ ہسین ملجے،
پاپیاں دے راج دی منیاد ہلجے ۔
بھیجدے مکے نوں چٹھیاں لفافے اے،
پیریں آ کے سٹھدے سراں دے سافے اے ۔
دھونیاں لگا کے بہگے وچّ در دے،
رکھی بلی وانگ میاؤں میاؤں کردے ۔
نال بڈھیاں وی آئیاں مٹھو ماسیاں،
لین ڈانگ-ڈانگ جڈیاں اباسیاں ۔
جھاٹیاں نوں مہندی باہلیاں نمازناں،
جانی کتوں آئیاں مکے دیاں حاجناں ۔
لیکے جان دین تے دکھی دے پیر نوں،
قہقے ہاں حسین موڑتے اخیر نوں ۔
آہا گلّ مکے دے شریف سندے،
کوفی پل جھوٹھدے بنھن ہن دے ۔
کوفے والیاں دا اعتبار کتھے اے ؟
اتھے مارو پانی نہ تھیوندا جتھے اے ۔
دھیائے ایہہ ویری اے زدّ تیری دے،
چڑھ جیں نہ دھکے 'اضل-ہنیری دے ۔
آگے دھونا باپ بھائی دیاں کپیاں،
دغا دے کے تینوں مرواؤنا گپیاں ۔
چھاویں بہہ برچھ دے جڑھاں نوں وڈھدے،
ایہہ نی متّ بنکے فرق چھڈدے ۔
سمجھالو ہٹن پھسادوں راندی نہ،
کھوٹے دی کھٹیائی وچوں دھوتی جاندی نہ ۔
لالا آنہدے 'بابو جی' سنوندے چٹیاں،
پھیر وی حسین کھونڈیاں نہ سٹھیاں ۔
بینت-3
کئی روز ہوگے منتاں کردیاں نوں،
بہہ گیا خوف ججید شریر دا جی ۔
آ گیا ترس رسول دے دوتھرے نوں،
دیتا کوچ دا حکم اخیر نوں جی ۔
ستھاں سنیاں ہون بازار خالی،
لگے چتّ نہ شہر دلگیر دا جی ۔
سنکے روندیاں پھرن شریف مائیاں،
نینوں وگے دریا پیا نیر دا جی ۔
بھیناں پون وراگ دے وین بہہ کے،
کہنا ساتھ نہ چھوڑنا ویر دا جی ۔
سارا نال امام دے تیار ہو گیا،
خاندان حسین امیر دا جی ۔
شتروان اسوار روان ہوگے،
جاوے قافلہ تھلاں نوں چیردا جی ۔
ہنس چگن چلے چوگ موتیاں دی،
سٹیا ظالماں زال زنزیر دا جی ۔
ہونہار نہ ٹلی پیغمبراں توں،
رہو چلکے تیر تقدیر دا جی ۔
'رجبلی خاں' زندگی چار دن دی،
ڈھیہہ جو ریتلا برج سریر دا جی ۔
دوہرا
گھوڑا جو سردار دا، پھیر کربلا آن ۔
زور زور دی ہنکدا، ملکے کھڑھا میدان ۔
دو بھاگ چھند-4
جتھے گھوڑا پیر دا کھڑو گیا آن جی،
کلّ دنیاں 'چوں چندرا مدان جی ۔
اجڑی 'وی کوٹ نردئی دھرتی،
دور-دور تیک سنسان ورتی ۔
جتھے ہویا کیروں-پانڈواں دا جنگ جی،
ایس وی زمین دا اوہو جیہا رنگ جی ۔
اس جگہ ماں تے پتراں دا ہتّ نھی،
دھپ سہری پوے ملتان جتنی ۔
روہی-بیابان خشک پہاڑیاں،
لنگھدیاں نوں دندیاں وڈھن جھاڑیاں ۔
ڈر لگے رتاں چوسیاں کہ چوسیاں،
گدڑ بگھیاڑ ماردے ٹپوسیاں ۔
تلواراں ماردے رکھاں دے پتّ وی،
سم-سم ڈگدی جنہاں 'چوں رتّ وی ۔
جانیں چسّ لہو دی چڑھی 'وی مٹی نوں،
لال-لال کردے پوشاک چٹی نوں ۔
کتے کھیتی دسی نہ کسے دی بوئی 'وی،
ایتے سچے ربّ دی کروپی ہوئی 'وی ۔
جتھے ٹوآ پٹکے گڈن منیاں،
دھرتی 'چ جاندیاں لہو 'چ گنھیاں ۔
جتھے پوڑ گھوڑے دا رتا کو کھبلے،
اس جگہ لہو دا پھہارا ابلے ۔
دیکھ کے حسین دا سریر کمبیا،
ایہہ کی بھانا گھوڑا تاں کدے نہ ہمبھیا ؟
راہیاں کولوں پچھے نام کی مدان دا،
میں نہ چنگوں ایس دھرتی نوں جاندا ۔
جان والے کہندے، 'کربلا کربلا'،
جان گیا حسین ایتھے ہونا گربلا ۔
نال دیاں نوں آکھدا ثواب لاہ دیؤ،
زین لاہ کے دانہ گھوڑیاں نوں پا دیؤ ۔
'رجب علی' اپنا ٹکانا ایہو جی،
تنبو لا سواریاں نوں بنھ دیہو جی ۔
بینت-5
لگی خبر دمشق ججید نوں جی،
لکھے ابن جیاد نوں جھپدے جی ۔
بصرہ چھڈّ کے ترت روان ہو جا،
کوفے پہنچ وہار کلّ ٹھپدے جی ۔
میرے اتے نراز اس شہر والے،
ہن نام حسین دا جپدے جی ۔
دغیباز خوشامدی کیر کوڑے،
بیٹھ قلعے اساردے گپّ دے جی ۔
اوکھا کم کی مارنا لالچی نوں،
مورا وڈھّ بے شکّ لپّ-لپّ دے جی ۔
ایسی چال چل آپدی طرف کر لے،
کلّ ظلم حسین سر ٹھپدے جی ۔
اوہ وی کلّ سویر دے رواں ہوئے،
اگوں گھیر لو کربلا ٹپدے جی ۔
جیوندا اک نہ جان دیؤ سیداں 'چوں،
بھاویں جان انیک دل کھپدے جی ۔
تیر مار کے چھان دیؤ چھاتیاں نوں،
گلے تیز تلواراں سے کپدے جی ۔
ٹنگو نیزے تے سیس حسین دا جی،
باقی وچّ میدان دے نپدے جی ۔
بول ہارگے قول-کرار کرکے،
بے ایمان کوفی بچے سپّ دے جی ۔
گھیرا پا لیا ظالماں سیداں نوں،
'بابو' نگل جو کال گڑپّ دے جی ۔
دوہرا
حلیہ شمر چنڈال دا، سنوں سناواں شیر ۔
جسدا نال ہسین دے، سراں دھڑاں دا ویر ۔
دو بھاگ چھند-6
ملی سرداری جاں چھمر ہسے جی،
وٹدا چنڈال دوزکاں نوں رسے جی ۔
بڑا کم ذات دا خراب اصلا،
سیداں تے کرے نہ بھلائی وسّ لا ۔
کسے کولے گلّ دسدا نہ دل دی،
ملے دل پاڑدے، بھجا دے ملدی ۔
رونی تصویر ہسکے نہ اٹھیا،
ہر ویلے ربّ نال رہے رٹھیا ۔
جمکے تے کری نہ خریت حرگہ،
دوجیاں دے کھان نوں ستارھاں ورگا ۔
کر دندا ماں تے باپو دی وی چغلی،
کنڈیاں والی ککری کسوتی اغلی ۔
رنگ توے ورگا متھے تے وال جی،
تھوڑھا-تھوڑھا رلدا لنگوراں نال جی ۔
اکھ میچ میچ کے اگھیڑے کھڈّ جی،
بلد وانگوں نکلی اگانھ نوں ہڈّ جی ۔
سوفی گلاں کرے جیوں کتاب پڑھدا،
ایں معلوم ہووے کسے نال لڑدا ۔
سادھوآں نوں دسدے لگادے چوراں نوں،
آپ ہوجے کنیں تے لڑادے ہوراں نوں ۔
ہتھ 'چ حکم سونپتا کمین نوں،
بے قصور بندیاں دا لہو پین نوں ۔
جہڑے شمر دے نال سریر سی،
پاپ کرنے دی کڈھگے لکیر سی ۔
ساریاں کری شیطان دی شگردی،
وڈیائی کری جان اکو دھر دی ۔
بڑے پکے روڑ روڑاں والے واہن دے،
بے ایمان یار ہندے بے ایمان دے ۔
سیاہی لا امام دی بے داغ شیشی تے،
شمر چنڈال نوں جھڑاتا ٹیسی تے ۔
'رجبلی' خان کم جھولی چکاں دے،
امباں توں بناتے میوے مٹھے اکاں دے ۔
دوہرا
کرن لڑائی کوفیو، بیس ہزار چنڈال ۔
تے گھبراگی ویکھ کے، نبی سابھ دی آل ۔
دو بھاگ چھند-7
سیداں نوں گھیرا ویریاں نے پا لیا،
پانی نوں دریا دے اتے پہرہ لا لیا ۔
آکھ دیؤ حسین نوں بھجا تے بردے،
بادشاہ ججید نوں سلام کردے ۔
ویر نہ جے چھڈنا دلیل تیری اے،
رتّ دی دھیائی، تلوار میری اے ۔
اوہ گلّ سنی جاں حسین اک توں،
جاوے لاٹ اگّ دی جھلوندی ہکّ توں ۔
ہو گیا سوار ناں خدا دا جپ کے،
متھے تے حسین دے جلال ٹپکے ۔
گل وچّ لٹکا لیا قرآن نوں،
جا کے کہن لگا شمر شیطان نوں ۔
کوفیاں سدایا تینوں سچ دستا،
آیا میں دسن نیکیاں دا رستا ۔
کاہنوں بے گناہاں بچیاں نوں، ماردے،
ایہہ مچھورھ سارے نانے دے دوار دے ۔
آکے گدی سامبھلے ججید قصبی،
پھیریا کروں میں خدا دے ناں دی تسبیح ۔
اوہدا سکہ چلجے تمام دیش میں،
میں دہاڑے کٹلوں فقیری ویس میں ۔
اسیں دھنّ-مال نہ کسے دا ونڈنا،
اوہنوں ہووے تاج تخت سمنڈنا ۔
جگّ وچّ بھلیمانساں دا ویلا نہ،
رہندا (چنگا)ادوں مندا جے میلہ نہ ۔
ایمیں کاہتوں ہنے اے اتاہاں-ٹھاہانں نوں ؟
تنبو پٹّ مڑ جانے ایں پچھاہاں نوں ۔
میرے جے قصور میرا شیش وڈھّ دیؤ،
'رجبلی' میرے نال دیاں نوں چھڈّ دیؤ ۔
دوہرا
کھلھگی اکھ حسین دی، کوفا بڑا شیطان ۔
بناں قصوروں مارنا، لکھدا نہیں قرآن ۔
دو بھاگ چھند-8
تسیں گلّ کرو کوفے دے پنچیتیؤ،
توڑتی لحاظ گوڑھیو ہمیتیؤ ۔
چھیتی چھیتی چلدی زبان لتری،
قینچی نال چاہیدی جڑاں توں کتری ۔
اچھا کم نہیں سلیا وے چھلکے،
ویریاں دے ہتھاں 'چ پھڑاتے ولکے ۔
گھروں سدّ میرے کیوں مروندے لال جی،
مورکھو اخیر نوں نبی دی آل جی ۔
کاہنوں بیڑی ڈوبدے اتم کل دی،
نبیاں دی انش پھروگی رل دی ۔
پچھے دو رسول چھڈگے نشانیاں،
دوہاں دیاں لگگے کرن ہانیاں ۔
اک آہ قرآن دوجی زدّ اوس دی،
دوویں تجّ دتے گلّ افسوس دی ۔
جیب وچوں کڈھکے خطاں دا ڈبہ جی،
رکھتا اگیرے کاغذاں دا تھبہ جی ۔
کناں اتے ہتھ دھرکے تے کرگے،
کوفی نکّ موم دے زبانوں پھرگے ۔
پہلا کہن لگا میں پڑھیا 'و مول نہیں،
ساڈے بڑھے نے وی ویکھیا سکول نہیں ۔
ایویں قہقے دوسرا چھڑا گیا لڑ جی،
اسیں باراں پیڑھیاں توں ان پڑھ جی ۔
تیجا جان گپّ مارنوں نی ٹلدا،
رہا میں سیاہی کڑتے نوں ملدا ۔
چوتھا کہے حرف پینتی 'چوں بھلاں جی،
مار گیا مہینہ الپھے تے ملاں جی ۔
پھیر موڑ پنجویں سنایا اوتنے،
ایویں دو کو جاندا بلد-موتنے ۔
چھیواں میں نہ جانا پاڑھت بدیسن نوں،
لکھن جاندا نی واورولا میسن نوں ۔
'رجبلی' اسیں نہ لفافے بھیجلے،
مرواکے جاویگا، پتر ہیجلے ۔
بینت-9
پھیر کیہا حسین نے کیامتاں نوں،
عمل تلنگے سچ مکان تے جی ۔
اگّ-پوجنے بتّ-پرست کافر،
پچھوتاؤنگے حالَ وران تے جی ۔
بیڑے رڑھن دریا وچّ پاپیاں دے،
جہڑے رہن نہ دھرم-ایمان تے جی ۔
دندے جمدیاں مار غریب دھیاں،
ہووے ماس مردار دا کھان تے جی ۔
چھتر ماردے بڈھڑیاں ماپیاں نوں،
ڈیگے جانگے چاڑھ ببان تے جی ۔
کلے ٹھکنگے وچّ کھروپڑی دے،
ظلم کرن یتیم ندان تے جی ۔
سولی ٹنگکے چور اچکیاں نوں،
تیر ماردے رکھ کمان تے جی ۔
پٹھی لاہنگے کھلّ شرابیاں دی،
اتھے لٹکدے پھرن کس شان تے جی ۔
پیٹ پاڑ انگیار وچّ بھرے جانے،
جہڑے وڈھیاں کھان جہان تے جی ۔
جھوٹھ بولدے چغلیاں کرن جہڑے،
سپّ وڈھنگے چکّ زبان تے جی ۔
میلی جھاکنی جھاک دے بیبیاں نوں،
پتھر ورھن بے شرم شیطان تے جی ۔
'رجبلی' مڑ نانکے یاد اؤندے،
جدوں سختیاں بندیاں جان تے جی ۔
دوہرا
فوجاں وچّ سردار سی، جس دا ناں ہر لام ۔
اچی سچی قوم نوں، ماروں کر بدنام ۔
دو بھاگ چھند-10
سی بھلا لوک سردار ہر جی،
پاپیاں دی بیڑی لگنی نہ دھر جی ۔
ٹل جاوو نبی تے علی دی ٹابری،
آپاں توں نہیں ہونی ایہناں دی برابری ۔
ایہناں چنگھیا بیبی فاتماں دا دودھ جی،
نیک راہ تے لگو، چھڈّ دیؤ خرود جی ۔
تھونوں کراماتاں میں سناواں کہڑیاں،
ایہناں بنے لائیاں ڈبدیاں بیڑیاں ۔
تارتے مہربانی ہوگی جستے،
خدمتگاری کردے فرشتے ۔
سیونے دے گلاس چنوں وچّ آویاں،
ایہناں دیاں حوراں لگیاں چنگھاویاں ۔
ایہہ ہے سچے موتی بڑی اچی کلّ دے،
تے ججید ہوریں ایہناں دے نہیں تلّ دے ۔
ربّ نے بناتے ہے خلیفے جگّ دے،
ایہو راجے آپاں راج دے کی لگدے ۔
ایہناں ولوں ویکھ کے کدے نہیں جھکنا،
اک اک ویہاں ویہاں توں نی رکنا ۔
مچھّ کتراندی چھڈّ کے جے ترگے،
تھاں تے بھجّ جانگے اصیل مرغے ۔
چھینیاں بنائیاں پکا لوہا کٹکے،
دھڑ وی لڑن سراں نالوں ٹٹکے ۔
بندا کی توڑ پرزے مشین دے،
ویکھیں تھمھ ڈیگدیں الاہی دین دے ۔
ساری بنی جاندی ہے مثل ہن دی،
بے-گناہ دی عرشیں آواز سندی ۔
اوں تاں گلاں کالجیاں نوں چیری جاندیاں،
کوفیاں نقاریاں چتّ تے نہ لیاندیاں ۔
سگوں اگوں کرے شمر مروڑ جی،
'رجبلی' بنھ خان دی کی لوڑ جی ۔
دوہرا
ظالم چڑھگے کوفیوں، پھرے حسین ہران ۔
ویر فکر وچّ پے گیا، تڑپھے بھین رکان ۔
طرز دوتارا-11
(1)
چھڈّ مکے-مدینے نوں لا لیا آن اجاڑیں ڈیرہ ۔
اج بدلیا دینہدا نی، سورمے شیر بھرا دا چہرہ ۔
رنگ ہلدی ورگا نی، کتوں کی خبراں ملگیاں بریاں ۔
کوئی فکر بھرا نوں جی، بھین دے وجن کالجے چھریاں ؟
(2)
اج پھردا گھابریا، لوے نہ چین پلک نہ ٹکلے ۔
تے وڑ-وڑ تنبوآں 'چوں، باہر ولّ دوڑ-دوڑ کے نکلے ۔
پھر مڑ پیا پیراں توں، آ گیا یاد منوں کی پھریاں ؟
کوئی فکر بھرا نوں جی، بھین دے وجن کالجے چھریاں ؟
(3)
بہہ سیس پلوسے نی، اکھاں 'چوں نیر سٹھے لے ہوکے ۔
تنّ وار بھنیویاں نوں، آنکے ویکھ گیا بھوں-بھوں کے ۔
چمّ ہکّ نوں لوندا سی، کاستوں بیٹھ بتھیرا جھریاں ۔
کوئی فکر بھرا نوں جی، بھین دے وجن کالجے چھریاں ؟
(4)
ہتھ پھڑکے قاسم دا، بھلا کی کرے صلاحاں کھونجے ؟
گھٹّ پا کے جپھیاں نوں، ملے جل بھردا نیتر پونجھے ۔
پھڑ نکڑے اصغر نوں، گود وچّ چکلے کرکے کھریاں ۔
کوئی فکر بھرا نوں جی، بھین دے وجن کالجے چھریاں ؟
(5)
کی سوچیں پے گیا نی، کدے دا تلیاں ملدا-ملدا ۔
ہکّ کڈھ کھڑ گیا نی، ویر نے بٹن کھولھ لیا گل دا ۔
کنّ لا کے سندا نی، جس طرحاں وجن موت دیاں تریاں ۔
کوئی فکر بھرا نوں جی، بھین دے وجن کالجے چھریاں ؟
(6)
کیوں اٹھدا بہندا نی، پلنگھ تے پل-پل پین بھلیکھے ۔
کی اؤندا کوفے 'چوں، 'رجبلی' نظر اٹھا کے دیکھے ۔
ہے دشمن باہلے نی، ویر نوں لگیاں دسدیاں پریاں ۔
کوئی فکر بھرا نوں جی، بھین دے وجن کالجے چھریاں ؟
دوہرا
تمبوؤں وڑ-وڑ نکلدا، باہر امام حسین ۔
اج کی بھیڑاں پیگیاں، رو-رو پچھدی بھین ۔
طرز جھوک-12
(1)
ویر نوں جینب پچھدی باہر نوں تکدا کی ۔
تنبوآں وچّ مڑ-مڑ وڑدا، ایتھوں کوئی چکدا کی ؟
تیرا ربّ ڈاڈھا مالک، ویری کر سکدا کی ؟
فقراں وچّ پے گئی جندڑی، دل دا کجھ بھیت دے ۔
پانی نہ ملدا، ڈیرے لالے وچّ ریت دے ۔
تیرے نال رلکے جمیں، ونڈن نوں پیڑاں وے ۔
مالک حلّ کردو مشکل، بنیاں سر بھیڑاں وے ۔
مکے وچّ ربّ دے ناں دیاں دیگاں چل بیڑاں وے ۔
گھڑی پل 'رام کرلو، تنبوآں وچّ گھک نہ وے ۔
جینب ہمدرد بھین توں، ویرا رکھ لکّ نہ وے ۔
(2)
سمبھل کر ترنا ایتھے، ناگاں دی ورمی وے ۔
پاپناں چلن لوآں قہر دی گرمی وے ۔
دکھڑیاں نوں چھڈّ گیا بھائی، امڑی-پیوی دھرمی وے ۔
بابل پر شیر خدا دا، ہندا اج زندہ وے ۔
تینوں وا تتی ویرا لگن نہ دندا وے ۔
اس جگہ دشمن اپنی، اکو-اک جھاڑی اے ۔
کھاگی پھڑ وڈے بھرا نوں موت-بگھیاڑی اے ۔
ادھرے پیو دی گردن تیغاں نال پاڑی اے ۔
بہکے گھٹّ شربت پی لے، دھپّ وچّ سکّ نہ وے ۔
جینب ہمدرد بھین توں، ویرا رکھ لکّ نہ وے ۔
(3)
روناں کیوں چوری-چوری، تنبوآں وچّ وڑکے توں ۔
ہکّ نوں چمّ لونا لاڈلے، اصغر پھڑ پھڑکے توں ۔
وینہدا دریا دے ولّ کی، اچے تھاں کھڑکے توں ۔
پانی نوں پہرے لگگے، دینہدی پئی گارد وے ۔
اپنے تے پاپن ہونی، ہوگی اج وارد وے ۔
سیداں نے ڈگنا ناہیں، سچ دیاں لیناں توں ۔
چہرے تے داغ جے لگگے، انجھاں ڈگّ نیناں توں ۔
اہلے کی رکھدا پھردا، بھیناں وکھتیناں توں ۔
دل دی گلّ دسدا ناہیں، وچے-وچے سکنا وے ۔
جینب ہمدرد بھین توں، ویرا رکھ لکّ نہ وے ۔
(4)
حضرت دے دوہتے آپاں، دین دے راکھے ایں ۔
جھلدے غم ایڈے ہوگے، دکھاں وچّ گاکھے ایں ۔
شمر کم ذات دے توں، لگدا کیوں آکھے ایں ؟
ہو گیا موہت سنکے، چوپڑیاں گلاں نوں ۔
بچیاں دی رتّ پا سنجناں، دین دیاں ولاں نوں ۔
نانے دی امت اتے بچڑیاں نوں وار دے ۔
تاج تے تخت اتے، کھڑکے لتّ ماردے ۔
دے کے جند حاضر ہو جا، سچی سرکار دے ۔
اٹھ کے شمشیر دھولے، دشمن نوں جھک نہ وے ۔
جینب ہمدرد بھین توں، ویرا رکھ لکّ نہ وے ۔
(5)
فاتماں بیبی جدوں، اجل نے گھیری سی ۔
'بابو' پھڑاگی مینوں، پھڑکے بانہہ تیری سی ۔
سخت تکیداں کریاں، آکھیا کئی ویری سی ۔
ویر دی مدد کرنی، قہر دیاں گھڑیاں میں ۔
ویکھیں نہ ڈردا آجیں، دشمن دیاں تڑیاں میں ۔
بھججو بھمکڑاں وانگوں، مرنا اک واری اے ۔
آپاں نوں جندڑی نالوں، آخر اج پیاری اے ۔
مینوں ہن چیتے آگی، ماں دی گلّ ساری اے ۔
آکھگی دکھ ونڈاؤنے، کہے لگّ اکّ نہ وے ۔
جینب ہمدرد بھین توں، ویرا رکھ لکّ نہ وے ۔
دوہرا
بینت امام حسین نے، کیتی نہیں قبول ۔
بناں لڑائیوں فیصلہ ہو نہ سکدا مول ۔
دو بھاگ چھند-13
ہوؤُ جنگ گلاں آ کسے نے کریاں،
پل وچّ مائیاں فقراں نے چریاں ۔
اج بھیڑ بنی سارے پریوار تے،
کراںگے کی جدوں سردار مارتے ؟
اکھیاں دے وچوں چلن تتیرھیاں،
کیہنے چھڈنیاں نکیاں پنیریاں ؟
ہن دھون جاؤگی بھرا دی کتری،
رون لگی جینب، علی دی پتری ۔
برے ساک بھین تے برا دے مچڑے،
لالے دوہیں انگلیں نیانے بچڑے ۔
جاکے دوویں پیش کرتے حسین دے،
پہلاں بھیٹا چاڑھدے پتر بھین دے ۔
سروں ننگی میں کٹّ لیا رنڈیپ وے،
سانوں تیرے کھادھیاں ٹکاں دی جھیپ وے ۔
کدے نہ بھلاواں دلوں ماں دی گلّ نوں،
الک وچھیرے پالے کہڑی گلّ نوں ۔
کی پیار تیرے سیس اتوں وارے نہ ؟
بھین نوں بھرا توں پتر پیارے نہ ۔
سن کے ویراگ رون لگو دنیاں،
بھین دیاں گلاں جاں بھرا نے سنیاں ۔
ہکّ نال لا لے اے بھنیویں پھڑکے،
رو پیا حسین ڈسّ-ڈسّ کرکے ۔
اج تیرے پتّ دودھ دیاں دندیاں،
گالھاں دین لگے نانیاں نوں گندیاں ۔
اجے کچے گوبھے عمراں دے لیرے اے،
اجے دوویں ستے جاگدے دوپیہرے اے ۔
اجے تیک بندے اوپرے توں سنگدے،
اجے ایہہ پٹھوہر ٹکّ رو کے منگدے ۔
اجے چنگوں دھون جاندے نی کڑتے،
اجے رسّ جاندے مکھنی تے گڑ تے ۔
اجے پاڑ دندے اے کتاباں پڑھکے،
اجے تیک ویکھے نی ہتھیار پھڑکے ۔
جدوں تیک دھون ثابت حسین دی،
ادوں تیک رہو ہکّ ٹھنڈی بھین دی ۔
'رجبلی' آہا گلّ اکو ملّ دی،
کہڑا لاجے میرے بھانجیاں نوں پھلّ وی ۔
منوہر بھوانی چھند-14
گلّ گندکے تے اؤندی، تیل صابن منگوندی، مل-مل کے نہوندی،
لیکے ٹھنڈیاں نیراں نوں ۔ لالی چڑھی جاوے گندمیاں سریراں نوں ۔
وچوں ہو گئی ہراس، پیار دے بحالِ پاس، پاوے ریشمی لباس،
دسّ تاراں دتیاں ۔ بتی دھاراں ماتا نے بخش دتیاں ۔
تیڑ بنھے سالو رنگے، گلاں نوں رومال چنگے، پھیرے بودیاں تے کنگھے،
پتراں دی ممتا ۔ ربّ دے حوالے پتّ ہوجو رمتا ۔
جپھی وچّ لے کے گھٹے، نہ تھیوندے باز چھٹے، نہ ججید پاپی لٹے،
سی بھڑوندی بھتیاں ۔بتی دھاراں ماتا نے بخش دتیاں ۔
کدے گود 'چ بحالِ، کدے ہکّ نال لا لے، کدے ساہمنے کھڑھیالے،
چودھمیں دے چنداں نوں ۔ چمدی نہ رجے چٹے-چٹے دنداں نوں ۔
کدے رووے بہہ کے کھونجے، کدے آنسوآں نوں پونجھے، جنگ دا میدان گونجے،
نہ دلیلاں رتیاں ۔بتی دھاراں ماتا نے بخش دتیاں ۔
اتھے لاونا نہ ڈھل، اؤنا موت نال مل، کدے لگنے نہ دل،
جینب دے اکڑے ۔ جدا ہون لگے کالجے دے ٹکڑے ۔
اونتاں وگدے نہ جیرے، ہتھ جسماں تے پھیرے، ہیٹھ کوتل وچھیرے،
جا لتاڑے خطیاں ۔ بتی دھاراں ماتا نے بخش دتیاں ۔
نالے پتلون پاتی، پیٹی لکّ نوں بنھاتی، کوٹ نوں کنتون لاتی،
تے زنجیری جامے نوں ۔ ویکھیو کتے ہانی نہ دواؤنی مامے نوں ۔
جاکے مار دیوو پاپی، ہتھیں تور تے ملاپی، وے جہان دیوے تھاپی،
جے لڑائیاں جتیاں ۔بتی دھاراں ماتا نے بخش دتیاں ۔
چھیتی تلواراں پھڑو، اٹھو جنگ اتے چڑھو، جا بھرنڈ وانگوں لڑو،
اڈنے سپولیؤ ۔ ویکھیو کتے بھجّ جاونا نہ رولیؤ ۔
'رجبلی خاں' نہ پورو، وجے جنگ والا ڈورو، جاندے-ساردے پادیو کھورو،
کاہدیاں التیاں ۔بتی دھاراں ماتا نے بخش دتیاں ۔
بینت-15
لکھیا ابن زیاد نے شمر نوں سی،
راہ 'چ گھیر کے مار لے ڈاکیاں نوں ۔
ٹڈی دل اتار کے کربلا میں،
ویری ملّ کے بیٹھ گے ناکیاں نوں ۔
نہیں مکے شریف نوں مڑن دندے،
ہلن دین غلام نہ آکیاں نوں ۔
پہرے لگگے ندی پھرات تے جی،
تنگ کرن پیاس دے فاقیاں نوں ۔
لگے کھوہن ججید دے ملک نوں جی،
آگے کرن خراب علاقیاں نوں ۔
بچیاں سنھے سردار تریہٹ بچے،
گلے کٹلو مار دباکیاں نوں ۔
ہوگے جنگ نوں تیار پتّ جینبے دے،
رنی ماں ہتھیار لا کاکیاں نوں ۔
دیوے پیار حسین بھنیویاں نوں،
تورے جنگ دی طرف لڑاکیاں نوں ۔
چڑھے مار پلاک وچھیریاں تے،
تیغاں دھولیاں چکتا جھاکیاں نوں ۔
دھوڑاں اٹھدیاں وچّ میدان دے جی،
جاکے لگگے پون پٹاکیاں نوں ۔
پوے دھمک تلوار دی دور توں جی،
دو-دو میل توں سنن دھماکیاں نوں ۔
نال لہو دے چھپڑیاں بھرتیاں جی،
ترت بھاجڑاں پین علاقیاں نوں ۔
ہن تکّ جہان تعریف کردا،
'ویری گڈ' وکھاگے ساکیاں نوں ۔
اینے مارے چنڈال شمار ناہیں،
ہوگے آپ شہید کر واقعیاں نوں ۔
'رجبلی خاں' شیر پریت لاکے،
جنگ کربلا دے کھچیں خاکیاں نوں ۔
دوہرا
لیگے ٹکٹ جہاز دا، دوویں کور شقین ۔
دکھی بھین دے ویر نوں، جھلّ دی نہیں زمین ۔
مکند چھند-16
گوڈے مڈھ بیٹھکے دکھیاری بھین دے،
ٹھن-ٹھن انجھاں ڈگن حسین دے ۔
اچی بھباں مارے پتاں دی سنونی دے،
ٹکٹ لیگے بھانجے شہیدی-چھونیی دے ۔
تیرے بھینے ایہو جی تسیر دودھ میں،
جاندے سار پھیرتی دہائی یدھ میں ۔
بڑا ویر چھوٹے نوں دلیری چونی دے،
ٹکٹ لیگے بھانجے شہیدی-چھونیی دے ۔
ماردے وڈیائیاں سی شمر ورگے،
تیرے دوہاں سورمیاں پتاں توں ڈرگے ۔
بھاوی نے جھڑاتے اتے کال بھونی دے،
ٹکٹ لیگے بھانجے شہیدی-چھونیی دے ۔
جنگ دے میدان 'چ پھرن اڈدے،
جانی رہے کردے لڑائی مڈھدے ۔
لگڑاں اڑکے آ گئے بچے کاؤنی دے،
ٹکٹ لیگے بھانجے شہیدی-چھونیی دے ۔
رکھی فوج ویری دی بتھیری کھیت میں،
نے لہو دی مارکے چلاتی ریت میں ۔
چترے جوشیلے کھبھے وچّ رونی دے،
ٹکٹ لیگے بھانجے شہیدی-چھونیی دے ۔
جوش وچّ اک دوسرے توں نکھڑے،
گھیرا پاکے ویری دے سپاہی بکھڑے ۔
دوویں جانے وچّ آ گے سی اڑونی دے،
ٹکٹ لیگے بھانجے شہیدی-چھونیی دے ۔
اک دا دو دارو دو دا دارو چار جی،
'رجبلی' مارے تلواراں مار جی ۔
چند روز میلے جندڑی پرھونی دے،
ٹکٹ لیگے بھانجے شہیدی-چھونیی دے ۔
دوہرا
قاسم شیر دلیر سی، شاہ دا بڑا بھتیج ۔
اوہنوں سارے دیش 'چوں، اوہو پیاری چیز ۔
دو بھاگ چھند-17
اک قاسم حسین دا بھتیج سی،
اوہنوں اوہو دیش 'چوں پیاری چیز سی ۔
موت ڈبّ جانی لیا حسن مار سی،
اوہ دونہ دا بہت رکھدا پیار سی ۔
مننا پیا بھرا مرے دا واک سی،
کرتا حسین نے کڑی دا ساک سی ۔
ویریاں نے بھوآ دے پتر مارلے،
جنگ نوں عراقی قاسم شنگارلے ۔
پھیر رو کے کردا عرض چاچے نوں،
یدھ وچّ ویکھ بھیج کے طماچے نوں ۔
آہ گلّ سوچدا حسین چر توں،
پتری نکاح دیاں بھار لاہ دیاں سر توں ۔
پتاں دے ویراگ وین پون بڑھیاں،
وچے گیت شگناں دے گون کڑیاں ۔
نالے ماتا گیرے اکھیاں 'چوں نیر نوں،
نالے ملی جاوے وٹنا سریر نوں ۔
نالے ہتھاں پیراں نوں لگائیاں مہندیاں،
دھنّ ماواں دکھڑے پتاں دے سہندیاں ۔
کھارے چاڑ کیتے شگن بتھیرے اے،
بنھ دتے متھے تے ضری دے سیہرے اے ۔
ریشمی پوشاک تے ستارے چیرے نوں،
ماں دا چتّ کرے میں لکولاں ہیرے نوں ۔
نال 'بیبی جوگ' دے پڑھاتے کلمیں،
داج دی پٹاری لٹکاتی گل میں ۔
'رجبلی' لیندا سی شنگار راکی نوں،
ویاہ کے چھڈّ چلیا بے قصور کاکی نوں ۔
بینت-18
زہرا پکڑ استین نوں کہن لگی،
پتی جنگ نوں موڑدے واگ دیکھے ۔
مینوں رہی نہ سرت سنبھال کوئی،
ایسے چندرے خواب نبھاگ دیکھے ۔
کالے مکھ لنگوراں دی فوج ساری،
دتے توڑ کماد نہ آگ دیکھے ۔
ڈیرے حسن-حسین دے محل جانی،
پے گیا نھیر کلّ گلّ چراغ دیکھے ۔
تینوں گھیر کے ویریاں تیر مارے،
چھاتی وچّ تلوار دے داغ دیکھے ۔
پون کھلیاں گدڑیاں لوتھ اتے،
پاپی ہڈیاں چوسدے کاگ دیکھے ۔
سنی سیج تے رنگلا پلنگھ تیرا،
اتے لیٹدے کالڑے ناگ دیکھے ۔
ٹٹیا پھلّ گلاب دا ہار وچوں،
اکھاں نال اجاڑی دے باغ دیکھے ۔
کنی سنے کرلاٹ وچّ تنبوآں دے،
ماواں پوندیاں وین وراگ دیکھے ۔
اجے نہیں رنڈیپے دا وقت میرا،
کدوں موج-بہار سہاگ دیکھے ۔
توں وی مان جوانیاں چھیل لاڑیا،
میں وی بھلّ مٹیار نہ چاگ دیکھے ۔
روندی رہوں اڈیکدی راہ تیرا،
اک گھڑی کھڑوتے نہ لاگ دیکھے ۔
نہ میں چوٹ وجوگ دی سہن جوگی،
'بابو' سکھ-آرام نہ تیاگ دیکھے ۔
بینت-19
قاسم کہے توں ویکھ خیال کرکے،
آکے پا لیا دشمنا گھیریاں نوں ۔
ویری ماردے سدّ رن-بھومکا میں،
مار چھوٹیاں ویرنا میریاں نوں ۔
پانی نہیں سدات نوں پین دندے،
پون ندی پھرات تے پھیریاں نوں ۔
مینوں جنگ نوں تور نہال ہو کے،
چھیڑاں مار پلاکی وچھیریاں نوں ۔
ایر-غیر نہ دوہتی حضرتاں دی،
کٹّ صبر سے وخت اکھیریاں نوں ۔
علی شیر خدا دا پوترا میں،
وڑ دلیں دبلّ دیاں ویرھیاں نوں ۔
تڑے پھرن مجال کی گدڑاں دی،
چیلنج-لڑننج دا دین بگھیریاں نوں ۔
دودھ چنگھ کے عرب دی شیرنی دا،
پا دوں ستھریاں وڈھّ بتھیریاں نوں ۔
پین بھاجڑاں کوفیاں بزدلاں نوں،
جدوں پے گیا باز بٹیریاں نوں ۔
ساکے ہون میدان میں گبھروآں دے،
کھڑ کے دیکھ دلیر دے جیریاں نوں ۔
میری تڑپھدی تیغ میان اندر،
پھرو کٹدی سیس للیریاں نوں ۔
نیزے نال سریر پرنھ دونگا،
دے دوں تیر تپھنگ دے نیریاں نوں ۔
رتّ نال اچھال دوں چھپڑاں نوں،
واہناں وچّ کھلار دوں بیریاں نوں ۔
پھیر ملانگے حشر دہارڑے نوں،
رجّ-رجّ کے ویکھ لئیں چیہریاں نوں ۔
'بابو' پھٹی استین توں سیان لینا،
چیرا لال سورن دے سیرھیاں نوں ۔ ۔
دوہرا
قاسم چڑھ گیا لڑن نوں، ویکھ یرکدے جوان ۔
نال ہنیں دے لٹکدی، ہیرے جڑی کمان ۔
دو بھاگ چھند-20
سیس تے سونہدا چیرا لال رنگ دا،
سورمے نے پہن لیا لباس جنگ دا ۔
ہتھ 'چ سنہری تلوار چمکے،
گھوڑا لارے لا لیا زمین دھمکے ۔
سواد آجے گھوڑے ہتھیار شدھ دا،
لالیاں بھکھن چاء چڑھیا 'ویا یدھ دا ۔
عمر چھٹیری رتّ پین-کھان دی،
دنگ رہگے ویکھکے دلیری جوان دی ۔
قاسم دلاں دے وچّ پھرے کدّ دا،
لالیاں بھکھن چاء چڑھیا 'ویا یدھ دا ۔
جوش نال گچی دی کھڑوگی جھنڈ جی،
سورماں نہ رناں 'چ دکھاؤ کنڈ جی ۔
نبی جو رسول دا سدوندا دوہترا،
شیر جو خدا دا علی اوہدا پوترا ۔
انگ-انگ وچوں پھرے جوش مدھّ دا،
کروگا سفل ماں دے چنگھے دودھ دا ۔
لگی دھیدی سجری ہتھاں نوں مہندی اے،
لال وانگوں متھے 'چوں جھلک پیندی اے ۔
کمبگی دھرت سنکے بچترا،
کھڑا للکارے جگمیل چترا ۔
'بابو' وراگ 'چ کنٹھ ردھّ دا ۔
پادو بھاج اڈکے برولا دھند دا ۔
دو بھاگ چھند-21
آنودا لڑن سردار شامی اے،
گبھرو دے بنھ لیا چکر لامھیئ ۔
زور نال نیزے نوں دبایا دھرکے،
اکبر تھوڑا جیہا پچھانہ نوں سرکے ۔
تانگھدا قدم جاں رکابوں پٹیا گیا،
نالے کھبے ہتھ نوں رتا کو وٹیا گیا ۔
اکبر پھیر تی وچالیوں تیغ جی،
دتے دوویں ٹکڑے زمیں تے ڈیگ جی ۔
گڑھکے میدان 'چ کھلوتا کھمرا،
دوجی واری آ گیا جوان عمرہ ۔
نالے نیزہ ماردا الار ہکّ نوں،
لنگھ گیا دسر پاڑ کے تے ہکّ نوں ۔
پھیر واری آ گئی مصر جوان دی،
چھیتی دے کے تندی چاڑ گیا کمان دی ۔
لے ششت ماردا کھڑوکے تیر نوں،
گبھرو نے ونھ دینا سی سریر نوں ۔
اکبر کرے پھرتی کمال دی،
روک جاندا روک کے شتابی ڈھال دی ۔
دوجی واری اون نہ کمانوں تیر تاں،
راکی نوں بھجا کے جا وچالیوں چیر تا ۔
پھیر ہویا نال تلا دے مقابلہ،
اوہ وی سیس لونے رکھ تا اتابلا ۔
پھیر ویری نے سی گھلھیا طفیل نوں،
علی اکبر دی دبلّ میل نوں ۔
آؤنوں للکارا ماریا ندان نے،
آ کے گھیرا پا لیا ہزار جوان نے ۔
ڈرنا کی دودھ شیہنیاں دے چنگھلے،
اوہناں وچوں سیس وی کئیاں دے ڈنگلے ۔
افرین ماری-ماری دا وی گرجے،
'رجبلی' لے گیا شہیدی درجے ۔
دوہرا
نیانے دھیائے ولکدے، تنبوآں وچّ کرلاٹ ۔
دیکھے جوان عباس جی گیا کالجا پاٹ ۔
دو بھاگ چھند-22
ساری درداں بھری وی کہانی ایں،
تنّ دن ہوگے نہ تھؤندا پانی ایں ۔
مرن تہائے نہ کسے نوں سدھّ جی،
بیبیاں دے سکّ گئے تھناں 'چوں دودھ جی ۔
لین سارے پانی نوں جواک ترلے،
موڈھے اتے مشق عباس دھرلے ۔
لکّ-لکّ پہنچ گیا ندی دے اتے جی،
ویکھگے شمر دے سپاہی کتے جی ۔
چککے مشق جدوں دوڑ چلیا،
ویریاں مگر لگکے دولیا ۔
جاندا سی رہال چال کوڈا-کوڈا جی،
تلوار مار کے اڈاتا موڈھا جی ۔
گھیرکے کھڑوگے لڑے نال جنہاں دے،
مار سیس جوان نے اڈاتے تناں دے ۔
روک کے تے وار بوچ کے سریر نوں،
پھیر ماں دا پتّ گھتّ گیا وہیر نوں ۔
جدوں ادھی میل کو ٹکانا رہِ گیا،
دوجی وار گھیرا ظالماں دا پے گیا ۔
اتے مینہہ دے وانگ ہتھیار ورھدے،
اک ہتھ پھٹڑ کئیاں نوں کردے ۔
ویریاں موڈھے 'چ تلوار گڈتی،
کرے کی وچارا دوجی بانہہ وی وڈھتی ۔
کوئی نہ حمےتی دینہدا روہی رنداں میں،
پھڑلی مشق گھٹّ کے تے دنداں میں ۔
دوجی وار مار للکارا گجّ گیا،
پھیر ماں دا پتّ پیندیاں 'چوں بھجّ گیا ۔
دیکھکے تے اؤندے نوں نیانے ٹپدے،
ہن پانی نیانیاں نوں پیادو چھپدے ۔
سن-سن وارتا سریر کمبو جی،
جدوں رہِ گے دس-ویہہ قدم تنبو جی ۔
'رجبلی' کسے دھون 'چ دھلیرتی،
سارا پانی ڈلھ گیا مشق چیرتی ۔
دوہرا
بیبی کہے حسین نوں، اصغر نوں نہ ہوش ۔
پانی پیا لیا چھمر توں ایں کی کہنا اوس ؟
دو بھاگ چھند-23
بیبی شیربانو آکھدی حسین نوں،
کردا وی چتّ کردا نی کہن نوں ۔
اینے ویری ہونے نی کٹھور دل کے،
اینوں پانی پیا لیا جواک ولکے ۔
اسے ویلے ترپے امام پولے جی،
لیگے روندے بچے نوں چھمر کولے جی ۔
میرے نال ویر مینوں مار کٹّ توں،
دھیایا بچہ پانی دی پیا دے گھٹّ توں ۔
جوآک دی بجھادے پیاس کم ساردیں،
میرے چار تلواراں ودھ ماردیں ۔
ہسّ-ہسّ ظالم چنڈال بولدے،
چنگا پھڑ ایس دی زبان کھولدے ۔
کھولھ دتا مکھ پہنچ کے قریب توں،
چھمر چنڈال تیر مارے جیبھ توں ۔
چھڈّ گیا پران اک لے کے دھرلی،
منہ دے وچّ ڈلھگی لہو دی قرلی ۔
مڑکے جاں آیا ماں دکھی نے پچھ لیا،
نیناں وچوں لہو دا پھہارا اچھلیا ۔
ہکّ نال لا لیا بجھا دے اگنی،
میرے پچھے پیگی سورھی موت ٹھگنی ۔
پونجھدی رومال نال لہو بلھاں توں،
ویری نے کی لینا توڑ کچے پھلاں توں ۔
جاگ پتّ کتھے آگی عینی نندرا،
کیہنے لاتا چٹیاں دنداں نوں جندرا ۔
کدے وی بلاواں دیہہ جواب ہنسا،
لا گیا ماں بڈھی نوں عمراں دا سنسا ۔
جاگ واج مار مالک سمانی نوں،
مینوں لیجے موت توں ہنڈالیں جوانی نوں ۔
گمّ ہوگی ماتا پوندی-پوندی کیرنے،
اکو واری کھادھی جمبس سریر نے ۔
'رجبلی' پھیر داڑ دینے گرگی،
پیگیاں سی دندلاں بگوڑ پھرگی ۔
دوہرا
جنگ نوں چڑے حسین جی، کل پھرکدے انگ ۔
واجاں مارے نفر نوں، کسدے ترت ترنگ ۔
مکند چھند-24
جدوں ساری فوج ویریاں نے ماری اے،
آکھدا حسین آگی میری واری اے ۔
نیں 'چ بیڑھی رڑھے اتم گھرانے دی،
پیڑ گھوڑا نفرا نشانی نانے دی ۔
پادے واگاں ریشمی لگام ودھکے،
چنگی طرحاں زین ویکھ لئیں الدّ کے ۔
مخمل جھاڑ سبز پلانے دی،
پیڑ گھوڑا نفرا نشانی نانے دی ۔
اتے پادے گدیاں جنہاں 'چ نمدے،
نالے پیڑے کسدے وگانی چمدے ۔
پھڑ زیربند نوں نگادے میانے دی،
پیڑ گھوڑا نفرا نشانی نانے دی ۔
بکسوئے کسدے ولیتی رنگاں دے،
جیہتے جڑے ہیرے 'وے کمال رنگاں دے ۔
کانپری بندے ہزار کانے دی،
پیڑ گھوڑا نفرا نشانی نانے دی ۔
کڈھ لیا بکس 'چوں پتا دی بردی،
میری اج جنگ نوں دلیل کردی ۔
کرلو کی میل شمر زمانے دی،
پیڑ گھوڑا نفرا نشانی نانے دی ۔
کڈھ میان توڑ کے ذوالفقار دی،
جہڑی ودھ-ودھ ویریاں نوں ماردی ۔
تیہ بجھالے رتّ پیکے تے بگانے دی،
پیڑ گھوڑا نفرا نشانی نانے دی ۔
جیہڑی پکی بنی سڑک رسول دی،
سدھی جھنڈی جاؤ سیداں دی جھولدی ۔
'رجبلی' بینت کراں نہ نمانے دی،
پیڑ گھوڑا نفرا نشانی نانے دی ۔
دوہرا
ودھ-ودھ تیغاں ماردا، برا ہاشمی جوش ۔
مار دولے جوان نے، جمیں شیر خرگوش ۔
مکند چھند-25
پیڑ کے غلام نے لیاندا جلجنا،
ہوگے اسوار زیادہ کی کلجنا ۔
سچی زین سجّ دی سبز ٹاکی دی،
دلاں نوں جاوے اڈدی گرد راکی دی ۔
تاج اتے موتی دور توں چمکنے،
پہنچیا حسین اکھ دے جھمکنے ۔
تھاں توں چھال چکی گھوڑے نے چلاکی دی،
دلاں نوں جاوے اڈدی گرد راکی دی ۔
ہتھ 'چ زلپھکار پھرے نچّ دی،
سچے لوہے موہرے کی منیاد کچّ دی ۔
کون تاب جھلے انس لڑاکی دی،
دلاں نوں جاوے اڈدی گرد راکی دی ۔
دیکھکے دلیری کمبن فرشتے،
اوہ نی ماں نوں جمیاں چلاتی جستے ۔
ایتھے طاقت کی انسان خاکی دی،
دلاں نوں جاوے اڈدی گرد راکی دی ۔
ویریاں ادالے دندا پھرے ہیلیاں،
بھکھے بگھیاڑ توں ڈرن لیلیاں ۔
کتے ٹیر تھیاوے نہ چھمر عاقی دی،
دلاں نوں جاوے اڈدی گرد راکی دی ۔
لوتھاں دے لگاتے ڈھیر میل-میل جی،
ٹبیاں 'چ بنگی لہو دی جھیل جی ۔
روڑھے پاتے سیس جویں گیند ہاکی دی،
دلاں نوں جاوے اڈدی گرد راکی دی ۔
جیہڑے ویری ماردے وڈیائیاں تڑھدے،
سورمے انیکاں وچّ رکھے پڑ دے ۔
'رجبلی' فوج تاں بھجاتی باقی دی،
دلاں نوں جاوے اڈدی گرد راکی دی ۔
دوہرا
مائیاں جھرن بتھیریاں، رو-رو کردیاں سوچ ۔
مرن دھوترے دوہتیاں، رہا بڑا من لوچ ۔
دو بھاگ چھند-26
پروار دیاں ویکھکے نشانیاں،
زار-زار روندیاں مدینے نانیاں ۔
ساک-سیل سارے کتراگے کنیاں،
بسمل کرکے رزائیں منیاں ۔
مکھ موڑ چلی امت رسول دی،
دکھیاں نوں کیہڑا قبر قبولدی ۔
نیںء کنارے رکھ دو پرانے باہلے اے،
اسیں اج کل نوں ڈھیہن والے اے ۔
دوہترے وچھوڑے ربّ زوراور نے،
عینی پتہ اجے کی تسیہے بھرنے ۔
اک تاں بڈھیپے دے چبن کرچے،
ہندے جو نیانے کولے چتّ پرچے ۔
مڑ-مڑ کرن جھریویں بڑھیاں،
چھوپ پاکے لوندیاں کچہری کڑیاں ۔
ہونیاں نہ دوہتیاں بگیریں رونقاں،
اج ساڈے چندرے بنیرے ڈھون کاں ۔
پڑھدے جاں بیبی جینباں دے کاکے جے،
جان توں پیارے لگدے پٹاکے جے ۔
اک-اک گود وچّ لے کے بہندیاں،
چتّ لگّ جاندے کیوں اداس رہندیاں ۔
نکے اصغر دی کرن گلّ وی،
اوہ تاں نانیاں نوں بھلدا نہ پل وی ۔
دو رومال اکبر دے بنائے پئے،
قاسم دی پگّ نوں ستارے لائے پئے ۔
زوہراں دی بنائی لوگنی دی پکھی پئی،
جلد قرآن دی بنھاکے رکھی پئی ۔
نالے سچیں لیاتیاں بناتی پکھیاں،
نیناں نے اچھالا ماریا رون اکھیاں ۔
تھوڑا جیہا نشاستا پنجیری کری پئی،
مٹھیاں کھڑونیاں دی چنگیر بھری پئی ۔
اؤندا جاندا مل گیا مکے نوں راہی جے،
'بابو' جی پھڑادیاں خدا نے چاہی جے ۔
دوہرا
ہوئیاں رو-رو کملیاں، نہ چل سکدی پیش ۔
سہاگ پوندی کیرنے، بابل گیا پردیش ۔
دو بھاگ چھند-27
دوویں بہکے سنسے کرن مائیاں جی،
کئی وار ڈھیریاں اسار ڈھائیاں جی ۔
مچی جاندے کالجے دلیلاں ڈیگیاں،
بندا کی ہار تقدیراں دیگیاں ۔
اینے بیبی سہاگ کھلوگی اندرے،
لگی بہکے سفنے سنون چندرے ۔
جانیں بیٹھی وین پائی جاوے دھرتی،
کہندی پاپیاں نے پاپ نال بھرتی ۔
اک بھری ہوئی نیں لہو دی وگدی،
بیڑی رڑھی جاوے نہ کنارے لگدی ۔
رہِ گیا بھلیکھا لگیاں نہ خبراں،
روہی بیابان 'چ پٹن قبراں ۔
ٹبیاں 'توں اچیاں قناتاں تانیاں،
پانی بنا مرن تہائیاں رانیاں ۔
آہو گلّ یاد رہگی ہور بھلیاں،
بڈھیاں دے زلفاں گلاں 'چ کھلیاں ۔
لوتھاں اتے پانودے گدڑ کھلیاں،
روہی کھوہی جاندیاں تتر بلیاں ۔
دھکے چڑھے پردیسی زوراور دے،
رتّ پی کے کانے کاں کلولاں کردے ۔
ویاہ دے وچّ لاڑا مارتا فسادیاں،
غمی دا لباس پہن لین شادیاں ۔
سفنے دی گلّ نہ چنگی سی نبڑی،
لہو نال جوآک دی پوشاک لبڑی ۔
ویکھ نانی ماری میں چنگیاڑ ڈرکے،
کمبیا سریر تھر-تھر کرکے ۔
چنگی طرحاں کرنی قیاس بات دی،
ادوں دی میں پھراں گھبرائی رات دی ۔
ایتنے نوں اک سانڈھنی سوار جی،
بار کول آ کے کھچّ لی مہار جی ۔
بھشتی جنور اپر فرشتہ،
کہندا مکے شہر میں پرانا رشتہ ۔
لیجا 'بابو' چٹھی بھیجنی حسین نوں،
ربّ راضی رکھے علی دی مہین نوں ۔
دوہرا
خط لکھدی سی بالکی، گئی فکر وچّ بیت ۔
فقرے بھرے پریم دے، لک-لکھ نکلو سیت ۔
مکند چھند-28
خط لکھدی پریم نال سگرو،
کتھے کھوگے بالیو بھراوو اگرو ۔
پیاری بچی نوں بھلاتا کہندی بابلا،
تیری دھی نیانی روندی رہندی بابلا ۔
نرم سریر سنسیاں نے کھا لیا،
لیجا باپو بہوتیاں پیاراں والیا ۔
نینوں نیر دی ندی سی وہندی بابلا،
تیری دھی نیانی روندی رہندی بابلا ۔
ایں جے چھڈّ جان دی دلیل تیری سی،
جمدی نوں رتی فیم دی بتھیری سی ۔
رہاں لمے-لمے ہوکے لیندی بابلا،
تیری دھی نیانی روندی رہندی بابلا ۔
کہگے مکے جاکے سدوالانگے کڑے،
مینوں اکبر ویر لین نہ مڑے ۔
مرجو اخیری دکھ سہندی بابلا،
تیری دھی نیانی روندی رہندی بابلا ۔
جدوں کوئی چھیڑے ماپیاں دی گلّ جی،
نینوں جاوے ترپ-ترپ جل جی ۔
بھرے پھوڑے وانگ پھسّ پیندی بابلا،
تیری دھی نیانی روندی رہندی بابلا ۔
ڈلہے من نوں تاں پرچون نانیاں،
دھاہاں ماراں دیکھ ماں دیاں نشانیاں ۔
تے میں غش کھا زمیں تے ڈھہندی بابلا،
تیری دھی نیانی روندی رہندی بابلا ۔
جندڑی بچا لے رڑھ چلی ہڑ میں،
'رجبلی' سفنے ڈرون کڑمیں ۔
مارکے چنگیاڑاں اٹھ بہندی بابلا،
تیری دھی نیانی روندی رہندی بابلا ۔
دوہرا
پھیر کربلا آنکے، پہنچ گیا اسوار ۔
سنھے سوغاتاں کاغذی، دیوے پیش گزار ۔
دو بھاگ چھند-29
آکھدا اسوار اسلامالیکم اے،
بولدا حسین اگوں مٹھی ٹیک میں ۔
پھیر نیانی دھی دا کاغذ پھڑا لیا،
چمّ کے تے پیو نے سینے نال لا لیا ۔
ہور جو سوغاتاں گھلیاں سی نانیاں،
ہتھ بنھ سبھ دیتیاں نشانیاں ۔
چٹھی ملنی سی کہ سببّ جڑ گیا،
چھڈّ کے میدان تنبوآں نوں مڑ گیا ۔
ویر نوں بلاوے واج ماری جاپھرا،
لے جا توں سنیہا جاندیا مسافرا ۔
پھیر اصغر دے سرانے کھڑکے،
ہولی ہولی لوتھ نوں ہلاوے پھڑکے ۔
گوہڑی نیند سونگے نانیاں دے ہیجلے،
نانیاں نے سچے دو رومال بھیجلے ۔
پھیر واج ماری قاسم سلگّ نوں،
بنھ بچہ سیس تے ستارے پگّ نوں ۔
کیہنے مینوں جگوں وسدا اجاڑیا،
اٹھ میریا سوہنیاں جناں دیا لاڑیا ۔
پچھوں جا پیار دیوے اصغر تے،
مٹھے جے کھڑھونے سی سرھانے دھرتے ۔
اٹھ مٹھیائی کھا لے میرے بھپوآ،
رڑھی جاندی بیڑی بنے لادے چپوآ ۔
ویلنے 'چ آگی گنے دیئے پوریئے،
اٹھ میرے بڈھے ویلے دی ڈنگوریئے ۔
جاگ تینوں سگرا جگایا بھین نے،
بولدا نی مونہوں کھا لیا موت ڈین نے ۔
نال پکھی دیتی سگراں رکان دی،
آہلے پتّ بنھیں جلد قرآن دی ۔
شیربانو ربّ نے ملائے ہن لے،
آکے نیانیں بچی دے سنیہے سن لے ۔
'رجبلی' دھاہیں-دھاہیں رون ڈیہِ گیا،
تنبوآں دے وچّ کرلاٹ پے گیا ۔
دوہرا
بھیناں بھائیاں چاچیاں، پون کھڑوکے وین ۔
اسے رنگ وچّ چھوڑکے، جاندا لڑن حسین ۔
دو بھاگ چھند-30
اسے طرحاں مائیاں روندیاں نوں چھوڑکے،
پچھے واگاں لے گیا حسین موڑکے ۔
جا کے وچّ دلاں دے مچاتا شور جی،
مار-مار جوان نے اڈاتے مور جی ۔
جانودا نہ جوش جھلیا سریر دا،
پھٹے شیر وانگ ویریاں نوں چیردا ۔
جہڑا ویری آ جے تلوار اگے جی،
سٹھدا زمین تے سکنٹ لگے جی ۔
ڈگدے دسن ویریاں دے سیس جی،
ہووے نہ حسین دی کسے توں ریس جی ۔
لوآں پئیاں جاندیاں دپیرھا جیٹھ دا،
تامبے وانگوں تپدا فرش ہیٹھ دا ۔
بری دھپّ چندری عرب دیش دی،
جانمدی نہ گرمی سہاری ایس دی ۔
چارے پاسے دسدے تندور تپدے،
بندے دا کی سردا جنور چھپدے ۔
تنّ دن ہوگے نہ تھؤندا پانی اے،
جندڑی پیاسے دی نکل جانی اے ۔
ویریاں نوں ماردا جوان ہٹّ گیا،
ہو گیا سی بے دل لگام چھٹّ گیا ۔
چلگے ہزاراں تیر اتے اک دے،
ستر زخم ہوگے وچّ ہکّ دے ۔
ظالماں حسین نوں زمی تے ڈیگ لیا،
سینے اتے بیٹھ گیا چھمر تیغ لیا ۔
مارے تلواراں بے درد قوم جی،
اک نہ حسین دا کٹیدا روم جی ۔
آکھدا حسین میں علی دی بند جی،
سجدے 'چ نکلو ہماری جند جی ۔
کر میرا مکھ قبلے دے رکھ نوں،
پی لے رتّ ظالماں مٹا لے بھکھ نوں ۔
مار تلواراں کرتا شہید جی،
'رجبلی، لیگے دوزک خرید جی ۔
بینت-31
ماری آل رسول دی ظالماں نے،
آگی سمجھ کچیریاں ساریاں نوں ۔
کچے توڑ میوے علی مکت جاندے،
اوہناں توڑ مروڑتا ڈاہنیاں نوں ۔
پکڑ موت دے گھاٹ اتار دتے،
قاسم شیر دلیر دے ہانیاں نوں ۔
مینوں قسم ہے ظلم دی حد ہوگی،
کیتا بند دریا دے پانیاں نوں ۔
بچے ولکدے ولکدے فوت ہوگے،
دین پین نہ گھٹّ آ پانیاں نوں ۔
سبھے روندیاں روندیاں گمّ ہوئیاں،
غشاں پیندیاں سی دھیاں رانیاں نوں ۔
کجھ تنبوآں وچّ کرلاٹ پیگی،
ماواں رون بہکے موجاں مانیاں نوں ۔
بانداں بنھ دمشق دے وچّ لیگے،
پے گئی بھیڑ امیر سیدانیاں نوں ۔
چڑو پھیر حنیف جا ویریاں تے،
مار مار الجھادوگا تانیاں نوں ۔
حل پھیردو اچیاں مندراں تے،
دیؤُ پھوک چنڈال دیاں ڈھانیاں نوں ۔
پاپی چھمر ججید نوں مارنے تے،
کھاراں کڈھلو جوان پرانیاں نوں ۔
'رجبلی' کتاب میں درد بھرکے،
کیتا ختم میں درد کہانیاں نوں ۔
| |
