ایہہ کیہ سوچدے رہندے او بھولیو ، بھولیو بے پرواہو کدیں تے چھڈو دُکھ رونے نُوں کدیں تے خُش ہو باہو ہور وی ہک دوجے دے سنگ بھج کے دلاں نُوں گرمائیے اچرک ہور وی اکھاں سیکئیے ، ہور وی اچرک راہو رات دی شوہ سمندراں دے وچ ڈولے کھاندی بیڑی خیر رہئی تے کنڈھے لگ سی ، جد وی پُھٹی پاہو جیون عابد کُھردے کنڈھے اُتے ہک مزار اے ہک دن ایہنوں روڑھ لے جا سی گھیر کے وگدا شاہو

اوہنوں دکھ سکھ دی کوئی سدھ نئیں سی ان بھول سی اجاں ان جان سی پھل جدو کھڑیا نئیں سی مونہہ بُکلی پا کے سفنیاں دے کیڈے کوڑ پسارے پساردا سی جدو کھِڑیا نئیں سی جدوں کھِڑیا ! تے اوسنوں سُدھ ہوئی اوس رون دی وی جس لئی ہسیا سی تدوں ہسن تے بہوں پشیمان ہے سی ڈھائیں ماردا سی مونہہ تے پِٹدا سی اوہدا مکھڑا لہو لہان ہے سی اوہدے چولے دے بند بند کھل گئے سٙن اوہدی اکھیو اتھروں ڈُھل پئے سٙن

میں عمراں دے لَمّے پندھ دا تھکیا ہویا راہی بولن توں عاری آں میری چُپ دا مَندا نہ جانو میرِیاں شارتاں بُجھو میری شکل پچھانو

میرے دل دے مندر وچ تے سوچ خیال دے بُت مینوں کافر آکھن آلیا تیری لُگی مسِیت

اُدّوں وی جیوندا جاگدا سِکھر تقدیر دے سیکدا بھگوان رہیا سی ویکھدا جدوں صاحباں وچ سہیلیاں (جیویں پھلاں دے وچ مہکدا ہِک سجرا پُھل گلاب دا حوراں دے ہتھ چ چھلکدا بھریا ہویا جام شراب دا ) سی موجاں خُشیاں مان دی ہونی دی ہوگ نہ جاندی اُدّوں وی جیوندا جاگدا بھگوان رہیا سی ویکھدا سِکھر تقدیر دے سیکھدا لِختاں نوں رہیا مٹاوندا جدّوں خونی ہتھ لیکھ دا بھگوان رہیا سی ویکھدا جدوں زہری واواں گُھلیاں شاخاں دے نالوں توڑ کے سنگ لے گئیاں سُکّیاں پٙتراں بُسیاں ہویاں فِر ٹاہنیاں پٙیّاں رو رو کہن کہانیاں سیتاں ایہہ سدو نہ رہنیاں اُدّوں وی جیوندا جاگدا بھگوان رہیا سی ویکھدا سِکھر تقدیر دے سیکدا

ہوٹھیں تروپے چپ دے قدم پندھ اُلیکدے تھر تھر کٙنبے دھرتی چن دا منہ دھوانکھیا رات وہم خیال دی بٙن بٙن بھوت ڈراؤنے کلہیو مینوں ڈراؤندی جُثیوں خون سُکاؤندی ننگیاں پیریں جئیون دے چھالے لہو چواوندے سہکدے سُولاں تسیاں پہرے داراں جاگدیاں آب حیات پلاؤندے جیون دی دِھیر بٙنہاؤندے ثابت راہ فنا تے وانگوں شوہ دریآں دے ویہندے وٙگدے جاؤندے ٹھلیوں نئیں ٹھلاؤندے جاڑ مجاڑاں بیلیاں نھیر منھیرے سمّیاں واج کوئی الاؤندی چپ دے ساج وجائی کے موت دے راگ سناؤندی ہوش مرے گماؤندی مینتھوں میرے حصے دا جیون کھوہ لے جاؤندی اگے سال تے صدیاں اکھاں دونویں مِچّیاں ہوٹھیں تروپے چپ دے قدم پندھ اُلیکدے

چن ساڈے ویہڑے وچ چاننی کھلارنا مینوں مینڈے پیار نِیاں گھڑیاں چتارنا تَک تَک ہسنا تے دِل پیا کُھسنا دُور دُور رہ کے مینڈھے نیڑے پیا وَسنا جگدا اے دِل مینڈھے دِیوا گُجھے پیار نا چن ساڈے ویہڑے وچ چاننی کھلارنا کدے کدے بدلاں نی اوٹے پِچھوں تَکنا جھَک جھَک تَکنا تے تَک تَک جھَکنا کدے مینڈھے کول آ کے بانہواں نُوں پسارنا چن ساڈے ویہڑے وچ چاننی کھلارنا رُکھاں دیَاں پَتراں چوں جھات پیا پانا ایں کول جا کے تَکّاں تے اوہ لُک لُک جانا ایں اوپرا ای سِکھیا اے ڈھنگ اس پیار نا چن ساڈے ویہڑے وچ چاننی کھلارنا ( پوٹھوھاری روپ )

آ تیری تصویر بنالاں تیرے اگّے تخت وِچھالاں اُپّر تینوں بٹھالاں تیرے سُرخ ہتھاں وچ اپنے لیکھ دا قلَم نپالاں تے اپنی تخلیق دے ہتھوں جو چاہواں لکھوالاں

اُچِیاں واؤں اُلاریاں چڑھ کے بول رنگیلے بول پپیہا بول رنگیلے بول مِٹھڑے مِٹھڑے بول نھیر مُنھیرے بہہ کے یاداں دے موتی نہ رول دُور دُراڈیوں کُوکن تیرا کلہیوں کلہیوں رونا کون کراوے گا چُپ تینوں کِنّھے درد ونڈاونا لاہ کے لاج شرّم دی لوئی جا وَس سجناں کول پپیہا دُوں چشماں دے کول پپیہا اپنے دُکھڑے پھول نھیر مُنھیرے بہہ کے یاداں دے موتی نہ رول

دوزخ عشق آپنا آتش میرے خمیر دی ساڑے لہو وجود دا جِگرا کرے سواہ بھٹ جیوڑا سیکدا ساوے پَتّر امید دے آساں دے پُھل دُھخدے تتڑے بَلدے ساہ لمّی ڈِیک وصال دی وعدے روز میثاق دے اکھیوں نُور پَگھار کے نِیر گئے وَرسا مُٹھ ہڈیاں دی خاک سی لَے گئی نال ہوا لوکا کِی رونا موت دا مرنا تے حق دا راہ

روز ازل تھیں اک تیری ٹوہ اندر کِنّے جفر جالے کِنّے کپّر جھاگے تُوں نہ مِلیوں تے نہ ای تُدھ مِلنا سی اوڑک تھاں نہ کوئی مقام تیرا اُچّا نام تیرا میری ذات نِیوِیں

‎حسبی اللّه ! اج سوچاں وچاریاں نوں ‎گُنجھل منزلاں دے وس پان لگا ‎گُنجھل منزلاں _ جنہاں دے پندھ اوجھڑ ‎پندھ _ علم ، عرفان تے معرفت دے ‎علم _ ذات _ دا ‎"ذات" _ معبود کُل دی ‎جیہدی صفت اے کنزاً مٙخفئةُُ ‎جنہوں لبھیاں آپ گواچ جائیے ‎جنہوں تکیاں _ تٙک نہ سکئیے وی ‎جنہوں سوچیاں _ راہوں کُراہ پئیے ‎پندھ علم ، عرفان تے معرفت دے ‎جتھے عقل دے برق رفتار پکھنوں ‎(جیڑے پلک وچ فلک نوں چیر جاون) ‎ہٙف ہٙف ادھ راہ ای رہ جاون ‎جتھے ہوش دے روح الامین دے پر ‎پندھ کنڈیاں کنڈیاں کُھنج جاون ‎انت گھاٹی اے گھاٹی ایہہ معرفت دی ‎دم گُھٹدے ایتھے " وچار " دے نیں ‎اسیں کی آں _ توبہ، مجال ساڈی !!! ‎چنگے چنگے ایتھے دم نئیں ماردے نیں ‎تنگ زمین ایں سوچاں وِچاریاں دی ‎پئی چِھڑدی گل اٙوٙل جیہی اے ‎گٙل گٙل چ نیں لکھاں وٙل پیندے ‎توبہ گٙل ایہہ، کوئی عام گٙل جیہی اے ‎گٙل اوس دی جیہدا شریک کوئی نئیں ‎گٙل اوس دی جس توں ودھیک کوئی نئیں ‎گٙل اوس دی جیہدی مثال کوئی نئیں ‎گٙل اوس دی حسن کمال پاروں ‎ایہناں دونہاں دے دونہاں جہاناں اندر ‎کوئی دوسرا جیہدا بِھنجال کوئی نئیں ‎شہ رگ کولوں نیڑے وسدا اے ‎رگ رگ دی رگ نوں جاندا اے ‎کلی کلی دے دل دا راز بُجھے ‎ذُرّے ذُرّے دا بھیت پچھاندا اے ‎اُدّوں ازل توں ہِک واجب ذات بِناں ‎ممکنات دا کوئی وجود نئیں سی ‎آپوں آپ سی اپنڑی خدائی اندر ‎جانن والا کوئی ہور موجود نئیں سی ‎تدوں ودھ کے عالم امر کولوں ‎عالم خلق دا ہِک بنان لگا ‎آپ نور سی نور ہِک خلق کر کے ‎آپے قُرب دی محفل سجان لگا ‎ایڈ سوہنا تے خلقیا بے مِثلا ‎ساری خلقتوں شان ودھان لگا ‎اوہدے سر تے تاج " لولاک " والا ‎اپنی قدرتاں ہتھوں ٹکان لگا ‎عجب نئیں جنہوں آپے خلقیا سُو ‎اوہنوں اپنا یار اکھوان لگا ‎فِر وٙدھ کے ہور وی کرم کیتا ‎لڑی نور دی ہور وٙدھان لگا ‎پہلاں ہِک چراغ نوں بالیا سی ‎اُستوں ہور چراغ جگان لگا ‎قُل اِنّٙما اٙنتٙ مُنذِرُُ ‎وٙ لِکُلِّ قٙومِِ ھادِِ _ والا ‎سُخن وچ قرآن فرمان لگا ‎پورا کر سربٙندھ علم معرفت دا ‎وعدا آپنا توڑ نبھان لگا ‎فیض عام کیتا عٙرصات اُتے ‎حشر تٙک دی دنیا چٙمکان لگا ‎عام وٙنڈ دتی نعمت معرفت دی ‎جیہڑی صفت سی " کٙنزاٙٙ مٙخفئةُُ " ‎اوہدا وِچلا بھیت کُھلوان لگا

تُوں جے مِہر تے وی آ جاویں ہن جدوں میرے سُکھ دی ذُرّہ ذُرّہ پُونجی جھکھڑاں ، طوفاناں دی زدّ تے آئی صحراواں دی ریتی وانگوں تھاؤں تھاؤں کھِلّر گئی اے ہن جدوں جیون دی شہد کٹوری اندر جگ تے جگ والے دی بے پرواہیوں کر کے کجھ تیریاں بے مہریاں پاروں دُکھاں ، درداں ، ہوکیاں ، ہاواں دی دردِیلی زہر دا ہِک ہِک قطرہ نُچڑ نُچڑ کے انتوں وَدھ کے جِین دے امرَت اندر کوڑانداں گھول گیا اے ہن جدوں دوزخ دی اگ چ نہاتا سِکھر دوپہر دا بَلدا بھکھدا سورج میرے سِر تے بول گیا اے تُوں جے مِہر تے وی آ جاویں فِر وی دَسّ تُوں میریا سجناں کیہ ہونا ایں