فدا بخاری پنجابی شاعری/غزلاں
1. بھاویں ہے سن شہر وچ سرداریاں پتھراں دیاں
بھاویں ہے سن شہر وچ سرداریاں پتھراں دیاں ۔
میں ہمیشہ کیتیاں انکاریاں پتھراں دیاں ۔
مینوں جد مجبوریاں دی تال تے نچنا پیا،
میریاں یاراں نے ویلاں واریاں پتھراں دیاں ۔
دل دیاں کرچاں چگیندے زندگی نبھدی رہی،
راس نہ آئیاں ایہہ رشتے داریاں پتھراں دیاں ۔
میرے ساہویں ربّ اکھواندے پئے نے اپنے آپ نوں،
پی کے لہو گئیاں نے متاں ماریاں پتھراں دیاں ۔
میری فطرت وچ ای نہیں آئے نوں خالی موڑنا،
نال لہو دے کیتیاں میں واریاں پتھراں دیاں ۔
ہتھ سی میرے آپنیاں دے تائیں ایہہ وسدے رہے،
جاندا میں ساریاں ہشیاریاں پتھراں دیاں ۔
ہن نہ کھڑنا باغ وچ پھلاں نوں مالی آکھیا،
اج توں پچھے نے رتاں ساریاں پتھراں دیاں ۔
پچھ رہیاں حاکم توں دسّ خاں لیہندیاں نے کس طرحاں،
دیش دے پھلاں دے سر تے کھاریاں پتھراں دیاں ۔
پتھراں دے شہر وچ تعمیر کر بیٹھا 'فدا'،
محل شیشے دا تے باریاں پتھراں دیاں ۔
2. کدوں تکّ رات کالی دے ہنیرے ورھدیاں رہنا
کدوں تکّ رات کالی دے ہنیرے ورھدیاں رہنا ۔
میری وسطی توں کد تیکر سویرا ڈردیاں رہنا ۔
کدی تے فیض مل جاسی تصور دے گورو کولوں،
میری پلکاں اوہدے ٹلے دا پانی بھردیاں رہنا ۔
کدی تاں آون دا سوچو، کدوں تکّ ہو کے لاوارث،
ایہناں اکھیاں دی رمجھم وچ امیداں کھردیاں رہنا ۔
میں لکھ بھجاں تے لکھ نساں، کسے دی یاد نے آ کے،
میری سوچاں دی مندری وچ نگینے جڑدیاں رہنا ۔
وفا تے جفا دا بسّ ایہو تے فرق ہے یارو،
اوہ نہیں ساڈا تے مڑ کی اے اساں دلبر دیاں رہنا ۔
جے جذبے واڑ نہ بنسن، تے مڑ آساں دی کھیتی نوں،
دکھاں نے کھاندیاں رہنا، غماں نے چردیاں رہنا ۔
میرا گھر نہیں تے مڑ کی اے، میرا گلشن تے بچ جاسی،
میں اگے بجلیاں دے آہلنے نوں دھردیاں رہنا ۔
میری گلّ یاد رکھ ظالم! صبر دی حد وی ہوندی اے،
تیرا ایہہ ظلم مزبوریاں کنا چر جردیاں رہنا ۔
علی دے لاڈلے جنگ دا طریقہ ای بدل چھڈیا،
سراں تے جتدیاں رہنا، خنجر ہردیاں رہنا ۔
میرے جذبے نہیں ہر سکدے، 'فدا' ہن چھالیاں کولوں،
میں تھکّ ٹٹّ کے وی پینڈا وفا دا کردیاں رہنا ۔
3. تیری چوکھٹ تے متھا دھردیاں گزری ہیاتی
تیری چوکھٹ تے متھا دھردیاں گزری ہیاتی ۔
پئی نفرت دے خنجر جردیاں گزری ہیاتی ۔
اساتھوں کھلھ نہ سکے جیندیاں جیون دے ماہنی،
ہیاتی نوں ہیاتی کردیاں گزری ہیاتی ۔
کسے دے بال چا کے بچپنا نبھیا اساڈا،
کسے دے گھر دا پانی بھردیاں گزری ہیاتی ۔
اسیں سکھاں دا پتن ڈھونڈدے کنڈھے تے ڈبے،
غماں دے وہن اندر تردیاں گزری ہیاتی ۔
اسیں چھتاں ای لمبدے رہِ گئے، پیگھاں کی پاؤندے،
سدا ساون دے کولوں ڈردیاں گزری ہیاتی ۔
اسیں دھپاں ہنڈھائیاں ہاڑھ وچ، اپ ترانے،
اساڈی پوہ دے پالے ڈردیاں گزری ہیاتی ۔
'فدا' ہن موت دا ڈر رہِ گیا بھور جنا،
جو ساڈی جیندیاں تے مردیاں گزری ہیاتی ۔
| |
