دوہڑے میاں محمد بخش

1

باغ بہاراں تے گلزاراں بن یاراں کس کاری ؟
یار ملے دکھ جان ہزاراں شکر کہاں لکھ واری
اچی جائی نینہں لگایا بنی مصیبت بھاری
یاراں باجھ محمد بخشا کون کرے غمخاری

2

آ سجنا منہ دس کدائیں جان تیرے توں واری
تونہیں جان ایمان دلے دا تدھّ بن میں کس کاری
حوراں تے گلمان بہشتی چاہے خلقت ساری
تیرے باجھ محمد مینوں نہ کوئی چیز پیاری

3

دم دم جان لباں پر آوے چھوڑِ حویلی تن دی
کھلی اڈیکے مت ہن آوے کدھروں وا سجن دی
آویں آویں نہ چر لاویں دسیں جھات حسن دی
آئے بھور محمد بخشا کر کے آس چمن دی

4

سدا نہ روپ گلاباں اتے سدا نہ باغ بہاراں
سدا نہ بھج بھجِ پھیرے کرسن طوطے بھور ہزاراں
چار دہاڑے حسن جوانی مان کیا دلداراں
سکدے اسیں محمد بخشا کیوں پرواہ نہ یاراں

5

ربا کس نوں پھولِ سناواں درد دلے دا سارا
کون ہووے اج ساتھی میرا دکھ ونڈاون-ہاراون
جس دے نال محبت لائی چا لیا غم-کھارا
سو منہ دسدا نہیں محمد کی میرا ہن چارہ ؟

6

آدم پریاں کس بنائے اکو سرجن-ہاران
حسن عشقَ دو نام رکھائیوسُ نور اکو منڈھ سارا
مہبوباں دی صورتَ اتے اسے دا چمکارا
عاشق دے دل عشقَ محمد اوہو سر-نیارا

7

سرو برابر کد تیرے دے مول کھلو نہ سکدا
پھل گلاب تے باغ-ارم دا صورتَ تک تکِ جھکدا
یاسمین ہووے شرمندہ بدن-صفائی تکدا
ارغوان ڈبا وچ لہو چہرہ ویکھ چمکدا

(سرو=سرو دا رکھ یاسمین=چمیلی ارغوان=
لال رنگ دا پھلّ)

8

کجھ وساہ نہ ساہ آئے دا مان کیہا پھر کرنا
جس جسے نوں چھنڈ چھنڈِ رکھیں خاک اندر وننجِ دھرنا
لوئِ لوئِ بھر لے کڑیئے جے تدھِ بھانڈا بھرنا
شام پئی بن شام محمد گھرِ جاندی نے ڈرنا

9

کستوری نے زلف تیری تھیں بو اجائب پائی
منہ تیرے تھیں پھلّ گلاباں لدھا رنگ صفائی
مہر تیری دی گرمی کولوں مہرِ تریلی آئی
لسا ہویا چن محمد حسنِ محبت لائی

10

طلب تیری تھیں مڑساں ناہیں جب لگ مطلب ہوندا
یا تن نال تساڈے ملسی یا روح ٹرسی روندا
قبر میری پٹِ دیکھیں سجنا جاں مر چکو سو بھوندا
کولے ہوسی کفن محمد عشقَ ہوسی اگ ڈھوندا

11

لمی رات وچھوڑے والی عاشق دکھیئے بھانے
قیمت جانن نین اساڈے سکھیا قدر نہ جانے
جے ہن دلبر نظریں آوے دھمیں سبہُ دھننانے
وچھڑے یار محمد بخشا ربّ کویں اج آنے

12

جے مہبوب میرے متلوبا ! توں سردار کہایا
میں فریادی تیں تے آیا درد فراقَ ستایا
اک دیدار تیرے نوں سکدا روح لباں پر آیا
آ مل یار محمد بخشا جاندا وقت وہایا

13

اک تگادا عشقَ تیرے دا دوجی بری جدائی
دور وسنیاں سجناں مینوں سخت مصیبت آئی
وس نہیں ہن رہا جیؤڑا درداں ہوش بھلائی
ہتھوں چھٹی ڈور محمد گڈی واؤ اڈائی

14

کر کرِ یاد سجن نوں روواں مول آرام نہ کوئی
ڈھونڈ تھکا جگ دیس تمامی رہا مقام نہ کوئی
رٹھا یار مناوے میرا کون وسیلہ ہوئی
لائِ سبون محبت والا داغ غماں دے دھوئی

15

جگّ پر جیون باجھ پیارے ہویا محال اسانوں
بھل گئی سدھ بدھ جاں لگا عشقَ کمال اسانوں
باغ تماشے کھیڈن ہسن ہوئے خواب اسانوں
جاون دخ محمد جس دن ہوئے جمال اسانوں

16

کی گل آکھِ سناواں سجنا ! درد فراقَ ستم دی
آیا حرف لباں پر جس دم پھٹ گئی جیبھ قلم دی
چٹا کاغذ داغی ہویا پھری سیاہی غم دی
دکھاں کیتا زور محمد لئیں خبر اس دم دی

17

پریئے ! خوف خدا توں ڈریئے کریئے مان نہ ماسہ
جوبن حسن نہ توڑ نباہو کی اس دا بھرواسا
ایہناں مونہاں تے مٹی پوسی خاک نمانی واسا
میں مر چکا تیرے بھانے اجے محمد ہاسہ

18

جو باطن اسِ نام محبت ظاہر حسن کہاوے
حسن محبت مہرم توڑوں کیوں مہرم شرماوے
مہرم نال ملے جد مہرم انگ نسنگ لگاوے
حسن عشقَ اک ذات محمد توڑے کوئی سداوے

19

کون کہے نہ جنس ایہناں نوں ؟ اکسے ماں پیو-جائے
اکو ذات ایہناں دی توڑوں اگوں رنگ وٹائے
اک کالے اک سبز کبوتر اک چٹے بنِ آئے
چٹے کالے ملن محمد نہ بنِ بہن پرائے

20

حسن محبت سبھ ذاتاں تھیں اچی ذات نیاری
نہ ایہہ آبی نہ ایہہ بادی نہ خاکی نہ ناری
حسن محبت ذات الٰہی کیا چبّ کیا چمیاری
عشقَ بے-شرم محمد بخشا پچھِ نہ لاندا یاری

21

جنس-کو-جنس محبت میلے نہیں سیانپ کردی
سورج نال لگائے یاری کت گن نیلوفر دی
بلبل نال گلے اشنائی خاروں مول نہ ڈردی
جنس-کو-جنس محمد کتھے عاشق تے دلبر دی

22

ہے سلطان حسن دی نگری راج سلامت تیرا
میں پردیسی ہاں فریادی عدل کریں کجھ میرا
تدھ بن جان لباں پر آئی جھلیا درد بتیرا
دے دیدار اج وقت محمد جگّ پر ہکو پھیرا

23

عشقَ فراقَ بے ترس سپاہی مگر پئے ہر ویلے
پٹے-بندھ سٹے وچ پیراں وانگر ہاتھی پیلے
صبر تحمل کرن نہ دندے ظالم برے مریلے
تدھ بن ایویں جان محمد جیوں دیوا بن تیلے

24

بستر نامرادی اتے میں بیمار پئے نوں
دارو درد تساڈا سجنا! لے آزار پئے نوں
ذکر خیال تیرا ہر ویلے درداں مار لئے نوں
ہے غمخار ہکلی جائی بیغمخار پئے نوں

25

چنتا فکر اندیسے آون بنھ بنھ صفاں قطاراں
وسّ نہیں کجھ چلدا میرا قسمت ہتھ مہاراں
پاسے پاسے چلی جوانی پاس نہ سدیا یاراں
ساتھی کون محمد بخشا درد ونڈے غمخاراں

26

مان نہ کیجے روپ گھنے دا وارث کون حسن دا
سدا نہ رہسن شاخاں ہریاں سدا نہ پھلّ چمن دا
سدا نہ بھور ہزاراں پھرسن سدا نہ وقت امن دا
مالی حکم نہ دیئ محمد کیوں اج سیر کرن دا

27

سدا نہ رست بازاریں وکسی سدا نہ رونق شہراں
سدا نہ موج جوانی والی سدا نہ ندیئے لہراں
سدا نہ تابش سورج والی جیوں کر وقت دپہراں
بے وفائی رسم محمد سدا ایہو وچّ دہراں

28

سدا نہ لاٹ چراغاں والی سدا نہ سوز پتنگاں
سدا اڈاراں نال قطاراں رہسن کد کلنگاں
سدا نہیں ہتھ مہندی رتے سدا نہ چھنکن ونگاں
سدا نہ چھوپے پا محمد رلمل بہنا سنگاں

29

حسن مہمان نہیں گھر باری کی اس دا کر ماناں
راتیں لتھا آن ستھوئی فجری کوچ بلاناں
سنگ دے ساتھی لدی جاندے اساں بھی ساتھ لداناں
ہتھ نہ آوے پھیر محمد جاں ایہہ وقت وہاناں

30

سدا نہیں مرگائیاں بہناں سدا نہیں سر پانی
سدا نہ سئیاں سیس گنداون سدا نہ سرخی لانی
لکھ ہزار بہار حسن دی خاکو وچ سمانی
لا پریت محمد جس تھیں جگّ وچ رہے کہانی