آدم روپ جہیا تن کیتا، کون بندا آپ دیوانہ ۔
برہوں بھوت شودائی کرکے، اتے کردا خلق بیغانا ۔
رہیا عشقَ پہاڑ چریندا، اتے سی فرہاد نشانہ ۔
سوئی شخص بولے وچ میرے، اویں ہاشم نام بہانہ ۔

آدر بھاؤ جگت دا کریئے، اتے قصبی کہن رسیلا ۔
جے کر دور ہٹائے لوکاں، اتے کہن سوان کتیلا ۔
دیس تیاگ فقیری پھڑیئے، نہیں چھٹدا کھیش قبیلہ ۔
ہاشم خیال چھٹے نہیں راہیں، کوئی سو تدبیر ن حیلہ ۔

عاشق آکھ دیکھاں کس خاطر، نت چربی ماس سکاون ۔
چاہن حرف ہجر دا لکھیا، اوہ کاغذ صاف بناون ۔
رک رک سوت پئے مستر دا، اتے ثابت قلم چلاون ۔
ہاشم عاشق ایس کتابوں، نت سمجھِ سلوک کماون ۔

عاشق جیڈ بے عقل نہ کوئی، جن جان سمجھ نت کھپنا ۔
بید قرآن پڑھے جگّ سارا، اوس نام جانی دا جپنا ۔
آتش لین بیگانے گھر دی، تے پھوک دیون گھر اپنا ۔
ہاشم شاہ کی حاصل عشقوں، ایویں مفت برہوں دا کھپنا ۔

آتش ہون برہوں دی آتش، وچ تیزی بہت پچھاتی ۔
سوہنی روز ملے تر ندیاں. پر سرد ن ہووے چھاتی ۔
اوڑک ایس ہجر دے سوزے، اوہ بیٹھ لہو وچ نھاتی ۔
ہاشم باجھ میاں نہیں ملدا، اساں خوب صحیح کر جاتی ۔

اے دل ! دام حرص دے فسیوں، توں رہؤں خراب تداہیں ۔
اپنا آپ پچھاتوئی ہرسوں، تے یار پچھاتوئی ناہیں ۔
کامل خون جگر دا کھا ہن، اتے درد اوہناں دا آہیں ۔
ہاشم یار رہے جاں جائے، نہیں اک گھر لاکھ صلاحیں ۔

اے دل ! درد نصیب تیرے وچ، تاں میں کی کراں بچارا ۔
آپے درد سہیڑیں پائی(بھائی)، اتے چاہیں بھی چھٹکارا ۔
ایویں ہوگُ سعادت تیری، توں کر دکھ درد پیارا ۔
ہاشم پیڑ ہٹاوے کدھروں، ہن بھائی ! پلید نکارا ۔

اے دل ! ڈھونڈ پھرے جگ پایا، پر ڈھونڈن بہت اوکھیرا ۔
بیجیں داخ ن ہوون کنڈے، توں نہ کر دیکھ اندھیرا ۔
کر کجھ درد بیگانے دردوں، مت درد کرے ربّ تیرا ۔
ہاشم ڈھونڈ کویں دم ایویں، اجے ہن بھی وکھت بتیرا ۔

اے دل ! توں دلبر دے بدلے، سو مہنا کر کر ماری ۔
جاں منصور چڑھایا سولی، ایہہ گل لائی کر پیاری ۔
جیہی سمجھ گئے کر سودا، سبھ اپنی اپنی واری ۔
ہاشم ہور نویں گل بوٹے، جد پھریاں ہور بہاریں ۔

اے گل ! میت ن جان کسے نوں، جہڑا ویکھن آن کھلووے ۔
اپنی غرض سبھی جگ پیاری، سبھ توڑ لیاں خوش ہووے ۔
ہے اک درد تیرا بلبل نوں، جہڑی ہجر تیرے بہہ رووے ۔
ہاشم درد ہووے جس تن نوں، سوئی نال تیرے بہہ رووے ۔

ایسے یار ملن سببیں، جہڑے کدی ن موڑن اکھیں ۔
دیش بدیش ن لبھدے ڈھونڈھے، اتے ملّ ن آون لکھیں ۔
رلدے پھرن جنونّ لکائی، اوہ اگّ چھپائے ککھیں ۔
پر اوہ بھیت پچھانن والا، توں ہاشم دل وچ رکھیں ۔

اج اس رزق بھلے چھب بانکی، تینوں آکھن لوک اؤتاری ۔
جے سر درد ہووے جگ سارا، تیری آن کرے دلداری ۔
اے دل جان نہیں بن اپنیوں، تیری ترسے کارگزاری ۔
ہاشم ہوگُ خواری بھلکے، توں ن کر حرص پیاری ۔

اپنی پیڑ سبھو جگ پھڑیا، کون جانے حالَ بیغانا ۔
ڈوبو گھاٹ سنجوگیں میلہ، جہڑا دسدا سہج یارانہ ۔
ہجری سوز جنونی کردا، کون بچدا آپ دیوانہ ۔
ہاشم خوب ستی جھبّ ملیا، وچ کرکے موت بہانہ ۔

اؤکھدھ پیش ن جاوگُ لوکا ! بچ رہیو نیناں دیوں ڈنگوں ۔
برہوں روگ کیہا ہتیارا، نہیں ہندا لاکھ ودنگوں ۔
ماس گیا جند رہی ن باقی، اجے نکلے آہ کرنگوں ۔
ہاشم ایس حقیقت تائیں، جا پچھیئے بھور پتنگوں ۔

بے بنیاد جہان پچھانے، اتاں جوش کرے دل میرا ۔
چاہے ترک کیتی ہر طرفوں، اتے کرے گیان بتھیرا ۔
پر ایہہ حرص ہوائ جہانیں، بھیڑا توڑن بہت اوکھیرا ۔
ہاشم نیند اکھاڑ سویرے، نہیں دسدا سول بکھیڑا ۔

بے بنیاد کریں بنیاداں، توں کھولھ عقل دی طاقی ۔
جس دن خرچ لہینگا سارے، ایہہ خرچی رہگُ ن باقی ۔
سو سمیان کریں کھڑِ فوزاں، اتے ذرا ن رہسیں عاقی ۔
ہاشم سمجھ بہبود پیارے، توں خاکی ہیں بن خاکی ۔

بیلے مگر تنھاں دے چیرے، جیندا نام ناہی پتّ کس دا ۔
کھیڑے چھوڑ ماہی در پئیؤ، کوئی شان لباس ن جس دا ۔
مائی ! بیٹھ اکھیں وچ ویکھیں، مینوں چاک کیہا کجھ دسدا ۔
ہاشم پیڑ تسے تن ہووے، کوئی گھاو دکھاوے جسدا ۔

بیسازاں دا ساز ہے سوہنیاں، جنہاں تان ن تکیہ کوئی ۔
توں کرتا تنھاں نوں پالیں، جنہاں کول ملے ن ڈھوئی ۔
سن فریاد آ گئے در تیرے، اسیں آزز ساتھ ستھوئی ۔
ہاشم کوک کہے در کس دے، جیں دا تیں بن ہور ن کوئی ۔

بھامبڑ درد ہدایت والا، جہڑا پل پل بل بل بجھدا ۔
گھائل آپ ہویا دکھیارا، بھلا ہور بنے کد رجھدا ۔
مجنوں سوز لیلی دے جلیا، اوہنوں کھان گوشت کد سجھدا ۔
ہاشم عشقَ کہے جگ جس نوں، بھلا کون کسے کول پجدا ۔

بھلا عشقَ گیا جس ویہڑے، اوہدی سبھ جڑ مول گواوے ۔
جیوں باغبان سٹے کٹّ بوٹا، اتے بھی سر وار لگاوے ۔
قسمت نال ہووے مڑ ہریا، نہیں مول سکے جڑ جاوے ۔
ہاشم راہ عشقَ دا ایہو، کوئی بھاگ بھلے پھل پاوے ۔

برہوں دور ازاری کیتے، اسیں پریم چکھا وچ پا کے ۔
افلاطون ن سمجھے ویدن، جے نبض پھڑے ہتھ آ کے ۔
مجنوں دیکھ حوالت میری، اوہ روون بہہ گل لا کے ۔
ہاشم حالَ سجن نوں ساڈا، بھلا کون کہے سمجھا کے ۔

بولے کاگ سویر پچھاتی، اتے شور کیتا بن موراں ۔
سورج شمع جگت دی ہویا، اتے پیا اندھیر چکوراں ۔
خوبی حسن اتے گل ناہی، وسّ ہور دلاں دیاں ڈوراں ۔
سادھاں نال ن مطلب ہاشم، جنہاں غرض بنی سنگ چوراں ۔

بوٹے سیب انار لگائے، کر منصف لوک گواہی ۔
آئی جدن بہار پھلاں دی، تاں پھل ہوئے کاہیں ۔
رادھی داخ ڈٹھی کنڈیاری، جہدی ذرا امید ن آہی ۔
ہاشم دیکھ خیال ربانی، اتے اس دی بے پرواہی ۔

بدھ سدھ جن سمجھی کجھ تھوڑی، سو کھاندا خون جگر دا ۔
جس نے لئی بہار وصل دی، سو ہویا اسیر ہجر دا ۔
طوطی حسن کلام ن سکھدی، کیوں پیندا نام پنجر دا ۔
ہاشمشاہ رس مول دکھاں دا، جس رس بدلے دکھِ مردا ۔

چاکا وے ! مت چاکاں والی، تیری دیکھ لئی چترائی ۔
ایہو عشقَ کماون سکھیوں، توں انگ ببھوت لگائی ؟
آواورد نمرداں والی، تینوں کن ایہہ چال سکھائی ؟
ہاشم آکھ رانجھن نوں مل کے، میں واری گھول گھمائی ۔

چمک کروڑ مجنوناں والی، جے توں سمجھن لایق ہوویں ۔
جس توں وار سٹے لکھ ہاسے، توں رون ایہا بہہ روویں ۔
وسلوں آن حضر دے پیارے، اساں ویکھ ڈٹھے رس دوویں ۔
ہاشم توڑِ جنزیر مذہب دے، اتے ہو نرویر کھلوویں ۔

چندہ ! چمک وکھال نہ سانوں، اتے نہ کر مان ودھیرا ۔
تیں جیہے لکھ چڑھن اساں نوں، پر سجنا باجھ ہنیرا ۔
جس ڈٹھیاں دل روشن ہووے، اوہ حسن نہیں اج تیرا ۔
ہاشم باجھ تساں دکھ پایا، جھبّ آ مل ساجن میرا ۔

چندہ دیکھ چکور پکارے، تکّ حالت کھولھ دلاں نوں ۔
توں سردار سبھی کجھ تیرا، ایس سوبھا، بھاؤ اسانوں ۔
جوڑی جوڑ دتی ربّ صاحب، اتے جیواں دیکھ تسانوں ۔
ہاشم خرچ نہیں کچھ ہوندا، بھورا کر کجھ یاد متراں نوں ۔

چڑھیا چا پپیہے سن کے، اتے ساون دی رت آئی ۔
ترسن کھپن تے دکھ پاون، ان سکدیاں عمر گوائی ۔
نیڑے بھال پیا دلبر دی، انو چمکے چمک سوائی ۔
ہاشم کی ایہہ مان ملن دا، جس دسدی پھیر جدائی ۔

چور چرائ لیا دل میرا، ایس چیٹک چور طوفانی ۔
در در پھراں دیوانی ڈھونڈاں، لوک آکھن 'پھرے دیوانی' ۔
جس نوں جا پچھیئے سوئی کہندی، بھیڑی پھرے خراب دیوانی ۔
ہاشم خوب اساں نال کیتی، تیرے عشقَ اتوں قربانی ۔

چوچک باپ الامبھیوں ڈر کے، اسیں شہروں مار کھدیڑے ۔
بے اعتبار ہوئے جگ سارے، ہن کرن ویاہ ن کھیڑے ۔
ترسن نین رانجھنا ! تینوں، اسیں کیوں تدھ یار سہیڑے ۔
ہاشم کون دلاں دیاں جانے، میرا صاحب نیاں نبیڑے ۔

دام زلف وچ بیر موتی جد، الٹ الٹ وچ دھردے ۔
ہنس ہاتھ چھئیاں کر پھسدے، اتے پٹک پٹک سر مردے ۔
کھنن زخم گھائل دل دردی، نت سہن سول دلبر دے ۔
ویکھو لیکھ ہاشم مشتاقاں، سوہنے قدر نہیں پھر کردے ۔

دولت مال جہان پیارا، اساں ڈھونڈ لدھا اک پیارا ۔
سو بھی لوک ن دیکھن دیندے، جگ سڑدا ہینسیارا ۔
دل وچ شوق بخیل چپھیرے، میرا ہوگُ کویں چھٹکارا ۔
ہاشم آؤ ملاؤ رانجھا، میرا سکھ دل دا دکھ سارا ۔

دیپک دیکھ جلے پروانہ، ان ایہہ کی مذہب پچھاتا ۔
عاشق دین ن مذہب رکھیندے، اوہناں ورد خدا کر جاتا ۔
جن ایہہ علم بھلایا دل توں، ان لدھا یار گواتا ۔
ہاشم تنھاں ربّ پچھاتا، جنہاں اپنا آپ پچھاتا ۔

دیکھن نین نیاز نیناں دی، جد نین نیناں وچ اٹکے ۔
نین برے نت مارن چوکاں، جد نین نیناں وچ پٹکے ۔
کاری چوٹ نیناں نوں لگی، نین ہرگز رہن ن اٹکے ۔
ہاشم دوش نیناں وچ ناہیں، نین دیکھِ ادائیں لٹکے ۔

دیکھ چکور کہیا اک منصف، تینوں مورخ کہاں سیانا ؟
اوہ چند پرتھویپتِ راجا، توں پنچھی لوک نمانا ۔
کہیا چکور، 'نہیں توں محرم، ایس رمزوں جاہ انجانا !
ہاشم راج ن دسدا مینوں، میں یار جانی کر جانا' ۔

دلبر دام وچھا زلف دی، وچ چوگ حسن دی پائی ۔
دیکھ خوراک جناور دل دا، اوہ جا پیا وچ پھاہی ۔
ہے کت حالَ غریب بچارا، مڑ دل دی خبر ن آئی ۔
ہاشم مڑن محال تنھاں نوں، جنہاں نو سر بازی لائی ۔

دلبر ویکھ رہا وچ شیشے، اوہنوں صورتِ نظر ن آوے ۔
پانی دے وچ صحیح ن ہووے، جد آئینہ عکس ملاوے ۔
دیپک کول چکھا دے دھریا، اوہدی چمک چمک مل جاوے ۔
ہاشم آپ ہووے لکھ شیشہ، اوہنوں شیشہ کون دکھاوے ۔

دلبر یار فراقَ دے میرے، وگدے نین پھہارے ۔
دل دا خون وگے وچ رلیا، جہڑے چمکن سرخ ستارے ۔
آتشباز پریم بنائے، پھلجھڑیاں نین بچارے ۔
ہاشم خوب تماشہ بنیا، ہن لایق یار پیارے ۔

دلبر یار کیہا تدھ کیتا، میری پکڑی جان عذاباں ۔
دارو درد تیرے دا نہ ہے، اساں پڑھیاں لاکھ کتاباں ۔
روون جوش لگے نت اکھیاں، جد بھڑکی بھاہ کباباں ۔
ہاشم بہت سہے دکھ پیارے، کدی آ مل دیکھ خراباں ۔

دلبر یار کیہی تدھ کیتی، مرے ساس لباں پر آئے ۔
ظاہر کراں ہووے جگ رسوا، تے ہیا خاموش ن جائے ۔
میں کر شرم ڈراں وچ ویہڑے، اتے برہوں ڈھول وجائے ۔
ہاشم فیل وڑے جس ویہڑے، بھلا کچرکُ کوئی لکائے ۔

دلبر یار کیہے دن آہے، جد ہسّ ہسّ لے گلِ ملدے ۔
جیوں جیوں بے پرواہی کردا، سانوں ڈاہ لگن تل تل دے ۔
تسبیح دیکھ ناہیں ہتھ ساڈے، اساں داغ رکھے گن دل دے ۔
ہاشم دھوون بہت اوکھیرا، پر داغ ن دل توں ہلدے ۔

دلبر یار مہورت کر لے، اج نالِ اساں مکھ ہسکے ۔
بجلی روز نہیں جھڑ ہووے، اتے میگھ سمیں وچ لشکے ۔
جاں مڑِ پھیرِ جوانی آوے، اتے جیؤ لئے من وس کے ۔
ہاشم جان غنیمت ملنا، مل نال اساں ہسّ رس کے ۔

دلبر یار ندی دیاں لہریں، ایہہ سدا ن رہن اتھائیں ۔
تینڈا عشقَ میری دلغیری، کوئی لاکھ ورھے تک ناہیں ۔
دو دن بھور گلاں دا میلہ، اتے آس امید سرائیں ۔
ہاشم پر کی دوش متر وچ، لیکھ اساڈے ناہیں ۔

دلبر یار ن دوش تسانوں، کی کریئے صفت تساڈی ۔
ملے تنبیہ غناہاں موجب، ایہہ سبھ تقصیر اساڈی ۔
منصف دردمنداں دے ناہیں، ایہہ بان تساں وچ ڈاڈھی ۔
غیرت تیغ جنہاں دی ہاشم، کیوں ڈھونڈن تیغ فولادی ۔

دلبر یار ن کر الغرضی، ایہناں نال نمانیاں یاراں ۔
اک جمدے اک میں تدھ جیہے، کئی رل گئے خاک ہزاراں ۔
کچرکُ کوک پپیہا کوکے، اتے کچرکُ پون پہاراں ۔
ہاشم ہوش پکڑ، نہیں بندے ! کوئی نت نت چیت بہاراں ۔

دلبر یار شنگار رنگیلا، مت باہر دیکھ اساڈے ۔
دل بند ہویا نت ملن تمبیہاں، اتے برہوں مگر پیادے ۔
درد فراقَ تساڈے والا، ایہہ ہویا نصیب اساڈے ۔
ہاشم دیکھ وظیفہ آہیں، پر خاطر یار تساڈے ۔

دل دے کول اکھیں نہیں دسدے، دلبر میت کھڑے دل جانی ۔
آ جانی پردیسی پیارے ! تیرے پل پل دے قربانی ۔
تیں بن دیس اجاڑا دسدا، جہڑا آہا نور نورانی ۔
ہاشم آکھ سجن نوں مل کے، میں تدھ دے باجھ دیوانی ۔

دل دلگیر ہویا تقدیروں، تینوں کون دیوے دم سکھ دا ۔
بہتے یار بدرد لباسی، کر گیان سناون مکھ دا ۔
دردی درد ونڈایا لوڑن، ہتھوں آن دکھاون دکھ دا ۔
کامل یار ملے کوئی ہاشم، تاں سرد ہووے دم دکھ دا ۔

دل گھائل دلبر نوں کہیا، توں سن جانی میرا ۔
جے توں عیب ڈٹھا وچ ساڈے، اتے دھریا پیر پریرا ۔
تینڈے نال نہیں کجھ مطلب، سانوں شونق لوڑیندا تیرا ۔
ہاشم رہگُ قیامت توڑیں، سانوں ایہو دان بتیرا ۔

دل نوں بان پیا اک مائی ! مینوں ظاہر مول ن ہووے ۔
آپے بال چکھا وچ جلدا، پر سیک لگے بہہ رووے ۔
چھڈدا بان ن جلبل مردہ، میری جان خلاصی ہووے ۔
ہاشم حالَ تتی دا جانے، جہڑا نال لہو مکھ دھووے ۔

دل سوئی جو سوز سجن دے، نت خون جگر دا پیوے ۔
نین سوئی جو آس درس دی، نت رہن ہمیشہ کھیوے ۔
دل بے درد بیادھیں بھریا، شالہ!اوہ ہر کسے ن تھیوے ۔
ہاشم سو دل جان رنگیلا، جہڑا دیکھ دلاں ول جیوے ۔

دل توں ہی دلبر بھی توں ہی، اتے دید توں ہی دکھ تیرا ۔
نیندر بھکھ آرام توں ہی توں، اتے تیں بن جگت اندھیرا ۔
نین پران حیاتی توں ہی، اک حرف نہیں وچ میرا ۔
ہاشم سانجھ تساڈے دم دی، ہور وسدا ملک بتیرا ۔

دل وچ صبر حیا ن مائی ! وننج کھڑیا ہوتاں چھل کے ۔
بالن بدن دلیلاں آتش، اوہ ٹھانڈھ(ڈاڈھ) ڈٹھی بل بل کے ۔
متراں ویکھ کیتی مترائی، اج نال بلوچاں رل کے ۔
ہاشم جھاگ سسی بھی بپتا، جو مرگُ تھلاں وچ جل کے ۔

دن وچ لاکھ کروڑ چلاون، اوہناں ترکش تیر ن مکدے ۔
خونی ذات محبوب سپاہی، جہڑے چوٹوں مول ن اکدے ۔
عاشق جان تلی پر دھر کے، پھیر(پیر) پچھانہ ن چکدے ۔
ہاشم پھیر لحن پر عاشق، سوہنے رہن ہمیشاں لکدے ۔

ڈٹھی قبر سکندر والی، اوہ خاک پئی چپ کیتی ۔
اکھیں میٹ تانہی کجھ دسدا، تدھ کون صحیح کر جاتی ۔
ہسے ہوت نہ آہی سسی، اوہ خواب آہی ہو بیتی ۔
ہاشم آکھ سجن کس بدلے، بھلا بن بدرد عنیتی ۔

دو دن کوک پپیہا کوکے، اوہنوں بوند اکاشوں پیندی ۔
میری عمر کوکیندیاں گزری، اتے جان سولی نت سہندی ۔
فرقہ ہور ن پھریا کوئی، رہی واؤ ایہو نت وہندی ۔
ہاشم ساس چھٹن سکھ پائے، میری آس ایہو نت رہندی ۔

دور نقاب کیتا دلبر نے، اتے چمکی تیغ میانوں ۔
یا اوہ برق عبر سوں نکلی، یا حور ڈگی اسمانوں ۔
دیکھ شہید ہوئِ دل گھائل، اتے گزرے ایس جہانوں ۔
ہاشم زاہداں زہد بھلایا، اتے رہی کلام زبانوں ۔

دوزخ دے ول نال یاراں دے، خوش ہو کے پگ دھریئے ۔
جمل بہشت ملے بن یاراں، تاں ذرا قبول ن کریئے ۔
جو دم دور یاراں تھیں ہووے، اوہ دوزخ دے دم بھریئے ۔
ہاشم ساتھ یاراں دا کریئے، خواہ تریئے خواہ مریئے ۔

ایت سرائ مسافرخانے، کئی آ مسافر رہندے ۔
رات رہے کوئی اک پل ٹھہرے، پر ہوش آئی اٹھ بہندے ۔
آون نال ہلاس حسن دے، اتے جاندے نی دل دہندے ۔
ہاشم سمجھِ وہار قدیمی، اسیں کاس پچھے دکھ سہندے ۔

گئی بہار خزاں وی آئی، جھبّ آؤ کدی گھتّ پھورا(پھیرا) ۔
چریں وچھنیاں دے گل مل کے، پر زور لگائیو تھوڑا ۔
کرسی پیڑ کلیجہ دکھسی، ہویا درد ترے وچ پھوڑا ۔
ہاشم ہون پیارے دشمن، جہڑے گھتن درد وچھوڑا ۔

گہری راتِ ہاتھ چھپ جاوے، اتے پون روپ جم سرکے ۔
بجلی چمک چمک ڈر پاوے، برف سار-منھ کرکے ۔
خونی تیغ تیز جل ندیاں، اوتھے شینہ مرن ڈر ڈرکے ۔
پریت ریتِ ایسی کر ہاشم، سوہنی پھیر جاوے نیں ترکے ۔

غیرت پکڑ ناہیں جے دیکھیں، کوئی کر دسو بریائی ۔
کچرکُ رہگُ غریب بیچارا، اتے کچرکُ کرے کمائی ۔
جتھے عقل گئی کر سودا، لکھ ایس شہر وچ آئی ۔
اپنی خبر ناہیں کچھ ہاشم، کی مطلب نال پرائی ۔

گھر وچ لکھ دشمن لکھ دوست، توں باہر پھریں ڈھونڈیندا ۔
دعوہ حرص غرور جہانیں، نہیں گھر وچ حکم منیندا ۔
ایہہ دشمن گھر دے لکھ سولاں، نہیں جس لگ صاف کریندا ۔
جیوندیاں وچ جان ن ہاشم، جیندے گھر وچ شیر بکیندا ۔

گل نے درد دتا بلبل نوں، اوہدی آن کیتی دلداری ۔
توں محبوب کہیا بلبل نے، کیوں کرنا ہیں انتظاری ۔
مالی توڑ لوگُ گل کہیا، اساں جد ایہہ رات گزاری ۔
ہاشم یاد کریسی بلبل، ایہہ الفت بات ہماری ۔

گل تے خار پیدائش اکسے، اس باغ چمن دے دوویں ۔
اک شب عمر گلاں دی اوڑک، اتے خار رہے نت اوویں ۔
تھوڑا رہن قبول پیارے، پر توں خار ن ہوویں ۔
ہاشم آن ملیں گل ہسکے، بھاویں اک پل پاس کھلوویں ۔

حاکم حکم نصیبوں کردا، پر لشکر پاس کھڑووے ۔
گھائل عشقَ دلاں نوں کردا، پر نین وسیلہ ہووے ۔
ہے تقدیر ولوں سبھ لکھیا، پر بن اسباب ن ہووے ۔
ہاشم باجھ تلہا نہیں بیڑی، اتے پاس ندی بہہ رووے ۔

ہر ہر پوست دے وچ دوست، اوہ دوست روپ وٹاوے ۔
دوست تیک نہ پہنچے کوئی، ایہہ پوست چائ بھلاوے ۔
دوست خاص پچھانے تانہی، جد پوست خاک رلاوے ۔
ہاشم شاہ جد دوست پاوے، تد پوست ول کد جاوے ۔

ہاشم نام رکھایا اس نے، اک دمڑی پاس ن جسدے ۔
آزز حالَ حوال ن کوئی، کی وصف سنائے تسدے ۔
تن پنجر دل گھائل زخمی، اتے نین بھرے نت دسدے ۔
پر ہاشم نوں حشمت ایہو، ہور کرم ونڈائے کس دے ۔

ہیرے ! لاج سیالاں لاہیا، تدھ یار بنایا پالی ۔
چوبر کرن مزاکھاں تینوں، 'اوہ ہیر چکیٹے والی' ۔
'ہیر قدیمی اوہی وے لوکا ! اتے میں کدوں لجّ والی ۔
رانجھا عیب چھپاوے ہاشم، میرا دین دنی دا والی' ۔

ہے گل ! میت نہیں ایہہ بوٹا، توں ن کر لاڈ اویہے ۔
ایہہ کپٹی سکّ گیا ن مولے، کئی توڑ لئے تدھ جیہے ۔
رو پیاری بلبل گل مل کے، کد ملسن یار اجیہے ۔
ہاشمشاہ اسراف کمینہ، کیوں ات بدھ آن دسیہے ۔

ہن توں آؤ ن آ اساتھیں، کوئی آپے آن ملیسی ۔
جس دن موت کھڑگُ وچ قبرے، سر سو من بھار پویسی ۔
تس دن کریں قبر ول پھیرا، تیرا راہ شہید تکیسی ۔
ہاشمُ ہوگُ احسان تساڈا، میرا ہر دم شکر کریسی ۔

ایہہ افسوس رہگُ دل میرے، تے جاگُ ن کدی کداہیں ۔
دلبر دے ہتھ دل میرا لے، میری قدر پچھاتوسُ ناہیں ۔
بے پرواہ شناس ن اس نوں، یا میں کچھ ہوگُ غناہیں ۔
ہاشم ایہہ گلّ کتء ن کیتی، بھرم رہیا من ماہیں ۔

ایہہ اکھیں بن فوج حسن دی، ستی کلا جگاون ۔
عقلمنداں نوں کر منصوبے، وس بدرداں پاون ۔
حاکم حکم کرن بن لشکر، بے تقصیر کہاون ۔
ہاشم من ن آنیں اکھیں، مت سولی پکڑ چڑھاون ۔

ایہہ دل خوار کرے نت مینوں، اس ہوش گوایا میرا ۔
جیوں دریا ہمیشہ ڈھاہوے، نت اپنا آپ چوپھیرا ۔
اپنی خبر نہیں اس دل نوں، جیوں دیپک مگر انھیرا ۔
ہاشم یار ملے تدھ آکھاں، اساں خوب ڈٹھا سکھ تیرا ۔

اک بہہ کول خوشامد کردے، پر غرضی ہون کمینے ۔
اک بے پرواہ ن پاس کھڑوون، پر ہوون یار نگینے ۔
کونجاں وانگُ ہزار کوہاں تے، اوہناں شوق وکھو وکھ سینے ۔
ہاشم ساجن کول ہمیشاں، بھاویں وچھڑے ہون مہینے ۔

اکنا کول حسن چترائی، اک گھائل یار دیوانے ۔
اکنا پاس کوت نہ شب دا، اک بخشن روز خزانے ۔
اکنا درد ہمیشہ آہیں، اک گاون نال ترانے ۔
ہاشم خواب چمن دی لہریں، گئے پھر پھر کئی زمانے ۔1

اکنا روگ سریراں اپجے، اک دل دے وہم ازاری ۔
وہم خیال دلیلاں کیتا، اوہنوں کامل روگ بیماری ۔
جو دل غرق دلیلیں ہویا، اوہنوں ساس نباہن بھاری ۔
ہاشم دل بے درد وٹائے، کوئی گاہک ملے بیاپاری ۔1

اک پل ہجر نہیں سہِ سکدا، تس آوے پیش جدائی ۔
دل نوں صبر آرام ن آوے، دوجا در در کرے لکائی ۔
دل نوں صقل ہووے ہر طرفوں، تد پکڑے این صفائی ۔
تاں کجھ بنے آئینہ ہاشم، اتے سمجھے بھیت الٰہی ۔1

اکسے تار بہار نہ رہندی، نہیں اکسے طور زمانہ ۔
ہر دن چال نہیں البیلی، نہیں ہر دم زور جوانا ۔
روون سوگ ہمیش نہ ہووے، نہیں نت نت راگ شہانہ ۔
ہاشم بیٹھ گئیاں لکھ ڈاراں، ایہہ جگت مسافرکھانا ۔

اکسے تھاؤں ن وگدیاں ندیاں، نہیں اکسے طور لکائی ۔
اے دل ! پکڑ دلیری دل دی، کر سوچ وچار ن کائی ۔
رل مل بہن ہمیش ن دیندا، کیوں نت رہگُ جدائی ۔
ہاشم فتح اسان تنھاں نوں، جنہاں ہمت یار بنائی ۔

انہیں اکھیں ربّ نظر ن آوے، ربّ ہور اکھیں من ماہیں ۔
دہسر بنست اکھیں ہتھ آیا، پر رام پچھاتوسُ ناہیں ۔
جت ول الٹ پوے رخ دل دا، ایہہ نین پران تداہیں ۔
ہاشم دوش نیناں نوں کیہا، اس دل دیاں دور نگاہیں ۔

اشکا ! بال چکھا وچ پاویں، تاں میں انگ ن موڑاں زررا ۔
مکھ موڑاں تے کافر تھیواں، جے سیس دھراویں اررا ۔
شوق شراب پلائیوئی مینوں، ہن ہویا مست مقررا ۔
ہاشم نہیں، رہیو ہن توں ہی، ہن میں وچ 'میں' ن زررا ۔

اشکا ! لکھ اوگن وچ تیرے، کوئی اک دو چار ن پائے ۔
اک گن ہے ایسا وچ تیرے، جس سبھ ایہہ عیب چھپائے ۔
جت ول دھیان کریں نہیں ہٹدا، بن مطلب سر پہنچائے ۔
ہاشم ایس پچھے دل گھائل، تیرے ہوئِ غلام وکائے ۔

عشقَ اساں نال ایسی کیتی، جیوں رکھاں نال پالا ۔
دھر دھر ہوئے غناہی کملے، مینوں ملدا دیس-نکالا ۔
ان برہوں چھلیئے ول لیتا، میں جاناں عشقَ سکھالا ۔
ہاشم یار سجن دے کارن، اساں پیتا زہر پیالہ ۔

جاں فرہاد وکھے توں آئؤں، اہتوں جا پہاڑ چرائیو ۔
میرے پیر جنزیر حیا دا، اوہنوں مول نہ چائ تڑائیو ۔
اشکا ! زور نہیں وچ تیرے، سچ آکھ بڈھیپا آئیو ؟
ہاشم لوک کرن غم ایویں، اساں بھیت تیرا ہن پائیو ۔

جانی جیون چار دہاڑے، ایہہ سدا ن رہن بہاریں ۔
ایس چمن وچ پھر پھر گئیاں، کوٹ بے انت شماریں ۔
میں توں کون وچارے کس دے، کس گنتی لاکھ ہزاریں ۔
ہاشم خواب حیاتی بدلے، توں قول قرار ن ہاریں ۔

جانی یار ن حاصل ہوندے، پھر لاکھ کروڑیں مل نوں ۔
دیکھ دیدار کوئی دم لاہا، اتے جان غنیمت گل نوں ۔
اوڑک توڑ لیجاوگُ مالی، اتے سوگ پوگُ بلبل نوں ۔
ہاشم یار ملے گل ہسکے، کوئی اج نہیں تدھ طول نوں ۔

جان جہان دوویں دم کوئی، اتے حرص ہزار چپھیرے ۔
مارن راہ سدھاون راتیں، اتے فوج رہے نت نیڑے ۔
ثابت جان جو مال دسیوے، اسیں آن مسافر گھیرے ۔
ہاشم آپ کرگُ سوئی ہوسی، ہور وس نہیں کجھ میرے ۔

جب لگ ملی ن تینوں جاگھا، میں ہیر آہی البیلی ۔
ہن میں چور ہوئی جگ سارے، میرا تیں بن ہور ن بیلی ۔
چاکا ! چاک میرا دل کرکے، ہن مت جا چھوڑ اکیلی ۔
ہاشم دین الانبھا ماپے، 'ہوئی ہیر رانجھن دی چیلی ۔

جد ایہہ خاک رہا تن میرا، تدھ دکھ سکھ مول ن آہا ۔
بھی مڑ خاک ہوئی سی اوویں، کوئی روز ملن دا لاہا ۔
آؤ جانی ! گل لگّ اساڈے، تیرا عشقَ پیا گلِ پھاہا ۔
ہاشم ہوگُ سناش میاں دی، سن دلبر بیپرواہا ۔

جیں دکھ، پریم تنھے ہتھِ آیا، اس دلبر دی سرکاروں ۔
خوش دل ہو کر شکر خدا دا، ہن بچیوں لاکھ ازاروں ۔
اک دکھ توں دکھ جان ہزاراں، دیکھ حاصل ایس پیاروں ۔
ہاشم شاہ دکھ ڈھونڈ عشقَ دا، اس کامل پاس ہزاروں ۔

جس دا درد تسے ہتھ دارو، ہور کون طبیب گنواوے ۔
کوک دلا ! کوئی کوک قہر دی، مت صاحب جے سن پاوے ۔
مدتاں گزر گئیاں مکھ ڈٹھیاں، میرا دلبر نظر ن آوے ۔
ہاشمُ ہوگُ کوئی دن ایسا، میرا دلبر لئے کلاوے ۔

جس دن شہر محبوباں والے، کوئی عاشق پیر دھریندا ۔
جان خوراک بناوے غم دی، اتے پل پل سول سہیندا ۔
سیس اتار پیالہ کرکے، اتے لے ہتھِ بھیکھ منگیندا ۔
ہاشم ترس محبوباں آوے، اتے تاں کجھ خیر پویندا ۔

جس دن توڑ مراداں ٹرسیں، اوہ روز وسار ن بھائی ۔
ستھر گھتّ میدانے بہسن، جد کھیش قبیلہ مائی ۔
ہن جتھے دکھ پھولیں اپنا، پھر سو دھر رہگُ ن کائی ۔
ہاشم نوبت واری اپنی، پھر کن کن نہیں وجائی ۔

جس گھر وچ ہووے دکھیارا، اوہدے سبھ گھر دے دکھ پاون ۔
پلکُ وساہ کرین ن تسدا، اتے اؤکھدھِ وید پچھاون ۔
جس تن وچ ہووے دل گھائل، بھلا سو تن کی سکھ پاون ۔
ہاشم درد عزیز عاشق نوں، جہڑے سو سکھ گھول گھماون ۔

جس جانی بنیا جگ جانے، توں جان سوئی دل جانی ۔
کس دے نال بنے انبنتی، چھڈ میت ! ایہہ پریتِ جہانی ۔
بھلکے واؤ خزاں دی وگسی، نہ رکھسی نام نشانی ۔
دم-خود ہو کر جاہ دم پورے، توں ہاشم دی زندگانی !

جس نے ایہہ گلّ پختہ جانیں، اوہ خام ہویا وچ خیشاں ۔
لذت ہجر وصل دی دیکھی، اتے کیتا حالَ پریشاں ۔
برہوں زمبور چڑھے ہر طرفوں، اوہنوں لاکھ لگاون نیئشاں ۔
ہاشم ہؤں قربان اوہناں دے، جہڑے صاحب درد ہمیشاں ۔

جس نوں طلب ہووے جس دل دی، نہیں ہٹدا لاکھ ہٹائے ۔
تس دے باجھ ن ہوسُ تسلی، بھاویں سو کر گیان سنائے ۔
مجنوں باجھ لیلی خوش ناہیں، بھاویں ربّ نوں جا ملائے ۔
ہاشم جان مراد عشقَ دی، اوہنوں اکھیں یار دکھائے ۔

جس وچ چنگ برہوں دی پئیا، تس نال لہو مکھ دھوتا ۔
شمع جمال ڈٹھا پروانے، اتے آن شہید کھڑوتا ۔
جاں منصور ہویا مد ماتا، تد سولی نال پروتا ۔
ہاشم عشقَ اجیہا ملیا، جس دین مذہب سبھ دھوتا ۔

جتھے بیٹھ کہاں دکھ دل دا، مینوں گھائل ملے ن کوئی ۔
جس نوں کوک کہاں سوئی آکھے، 'بھیڑی لاہ پرے مکھ لوئی' ۔
تیرا حسن میری دلغیری، سبھ جگ وچ ظاہر ہوئی ۔
ہاشم ایہہ احسان جانی دا، سانوں کت ول ملے ن ڈھوئی ۔

جت واس قدیم کمینہ کیتا، بھیڑا پھڑیا سوگ اداسی ۔
قسمت آن ستی نہیں سمجھے، پھیر کت ول ٹور لے جاسی ۔
چاوڑ چا مسافر کہیا، 'جیہڑا آن لتا شب واسی ۔
ہاشم سمجھ، ن کر توں دھاوا، مت ہور پوے گلِ پھاسی' ۔

جیؤ جانی تن من وچ جانی، مینوں سبھ جانی دس آوے ۔
ہردم درد زبان جانی دا، ہور سخن کلام ن بھاوے ۔
پر جانی ظاہر بن ملیاں، ایہناں اکھیاں چین ن آوے ۔
ہاشم آکھ دماں دیاں رٹھیاں، پر کون گلیں پرچاوے ۔

جیوں جیوں بخیل چپھیرے پھردے، اتے زور پیا جگ لاوے ۔
تؤں تؤں درد ہووے نت پختہ، اوہنوں اؤکھدھ وانگُ سکھاوے ۔
تیرا درد میرے وچ سینے، میری جند جاوے تد جاوے ۔
ہاشم ملن حرام تنھاں نوں، جہڑا دکھ تیرے دکھ پاوے ۔

جیوں جیوں نفس موڑے تقدیروں، تؤں تؤں ایہہ من بھولے ۔
جمدا اٹھ اڑاون لگدا، پھرِ بھار ن ٹلدا مولے ۔
ہونی ہوگُ سوئی کجھ ہوسی، کوئی لاکھ پیا سر جھولے ۔
ہاشمشاہ کر صبر بتیرا، تینوں خیر پوگُ ات سولے ۔

جو ہڈّ ددھ ملائیں پالے، توں کھوہ کھسّ مال بیغانا ۔
اک دن لوک تماشے کارن، تیرے دھرسن ہاڈ نشانہ ۔
تونہی نال آئی کر ٹوٹے، وچ دھر کے عشقَ بہانہ ۔
ہاشم جان کہے تدھ کیتا، ایہہ جگت مسافرخانا ۔

کاری روگ بیماری بھاری، میری کوئی ن کردا کاری ۔
ہاری عمر جوانی ساری، تیری صورتَ توں بلہاری ۔
ڈاری لوگ کہن بریاری، بھیڑی کونج پھرے بن ڈاریں ۔
واری گھول گھمائی ہاشم، میری بات پچھیں اک واری ۔

قابل قدر محبوب جے ہووے، تاں عاشق نوں لے تردا ۔
ثابت چشم رہے دلبر دی، تاں دیکھو عاشق مردا ۔
اک چاہے اک مول ن چاہے، اوہ ہرگز نیہں ن سردا ۔
ہاشم مول ن مرے سپاہی، جتھے قدر نہیں کوئی کردا ۔

کافر قہر نزول وچھوڑا، اس دلبر یار سجن دا ۔
ترسن نین نہیں وس چلدا، اتے دل وچ شوق ملن دا ۔
زحمت ایس نہیں بھرواسا، مینوں اک دن ہور بچن دا ۔
ہاشم باجھ عمل مر جاندا، بھیڑا عملی ایس ملن دا ۔

کافر نین بھرے دل ڈنگن، جہڑے دسن بال ایانے ۔
چامل چڑھن کرن نت شوخی، اتے سودا کرن دھنانے ۔
ہاسی پا دتی گل پھانسی، ہن روندی وکھت وہانے ۔
ہاشم دیکھ اوہناں نیناں نوں، کوئی جانے بہت نمانے ۔

کر افسوس کہیا دل گھائل، جد ڈٹھو سو چند اجالا ۔
سن چندہ ! بلبل دے وچھڑے، تینوں داغ پیا گللالا ۔
لاکھ چکور گئے مر عاشق، توں اجے ن ہوئیوں کالا ۔
ہاشم ملن درست تنھاں نوں، جنہاں وچھڑن زہر پیالہ ۔

کردی خاک تہاڈے در دی، سبھ دور اکھیں دے پردے ۔
کت بدھ خاک اساں ہتھ آوے، بھلا آکھ دتے بن سر دے ۔
کی سنیار پہاریوں کوڑا، بھیڑے دین نہیں ایہہ زر دے ۔
ہاشم پہنچ ہووے در توڑیں، اتے عاشق کیوں جل مردے ۔

کرے خراب فقیری تائیں، ایہہ دانش دورندیشی ۔
چشم پر آب جگر پر آتش، ایہہ حرف دویں درویشی ۔
نیند حرم خوشی وچ سفنے، ایہہ رہے طریق ہمیشی ۔
بنے فقیر تاں سمجھے ہاشم، ایہہ رسم قلندر کیسی ۔

کرِ کرِ سمجھ رہیا وچ حیرت، مینوں دل دا بھیت ن آوے ۔
کدی تاں تخت بہے بن حاکم، اتے کدی کنگال کہاوے ۔
(کدی)سخت بزار ہووے خود جسموں، سبھ کچھ خاک ملاوے ۔
دیگر کون کہے میں ہاشم، جہڑا روز دوکان چلاوے ۔

کون جنونّ سسی وچ وڑیا، اٹھ نٹھی شہر بھمبوروں ۔
پنچھی روح سسی دا بھڑکے، اوہ باز گیا چھٹ ڈوروں ۔
تپدی خاک اتے تھل چیرے، اتے سانجھ ٹٹی دل ہوروں ۔
ہاشم یار ملے مل بیٹھی، ان لال لدھا اس گوروں ۔

کون قبول خرابی کردا، پر لیکھ خراب کراوے ۔
کس دا جیؤ ن راج کرن دا، پر قسمت بھیکھ منگاوے ۔
اپنے ہاتھ ن سول صحیح دی، پر سولی لیکھ سہاوے ۔
خوش ہو دیکھ صبر کر ہاشم، تینوں جو کجھ لیکھ دکھاوے ۔

کیہی بان پئی اس دل نوں، بھیڑا ڈٹھیاں باجھ ن جیوے ۔
جیوں کر مگس شکر دے پیڑے، اوہ وس کر جدا ن تھیوے ۔
آکھ دیکھاں کی حاصل دل نوں، بھیڑا تپیا روز دسیوے ۔
ہاشم عشقَ کیتا دل دشمن، بھلا کون علاج کجیوے ۔

کیہی پریم جڑی سر پائی، میرا دل جانی کھسّ لیتا ۔
نینا نکّ سوئی دے وانگو، میرا دل سوہنے نال سیتا ۔
مائی بھوت برہوں دا مینوں، جن 'مجنوں' مجھ نوں کیتا ۔
ہاشم جیون بچن اوکھیرا، جن زہر پیالہ پیتا ۔

خدی گمان نفس دیاں فوجاں، نت دودھ اوہناں مکھ چووے ۔
لکھ برساں تک جیوے کوئی، اتے لکھ فوجاں کھڑِ ڈھووے ۔
کرے مہم لڑے دن راتیں، تاں رعیت ن ہووے ۔
کرڑی قید نفس دی ہاشم، ایتھے ہر اک اٹک کھلووے ۔

کس کس طرف نہیں دل پھردا، اتے کی کجھ زور ن لاوے ۔
پل وچ لاکھ کروڑ دلیلاں، اک ڈھاہوے ہور لیاوے ۔
پر تقدیر ہووے جد الٹی، اتے پیش کوئی ن جاوے ۔
ہاشم نال حمایت ازلی، ہر اک چتر کہاوے ۔

کتھے شاہ سکندر دارا، اتے جام گیا کت جم دا ۔
تھڑکن دیؤ جنہاں دی تیغوں، اتے دھول پیا نت کمبدا ۔
ڈھونڈیاں خاک تنھاں نہیں لبھدی، ایہہ جگت برا گھر غم دا ۔
ہاشم جان غنیمت دم نوں، بھلا کیا بھرواسا دم دا ۔

کتھے تخت ہزارا مائی ! اتے جھنگ سیال کتھاہیں ۔
رانجھا لیکھ ہیرے دے لکھیا، تاں آن ملایا سائیں ۔
متیں دین ن مڑسن مائی ! جہڑے لیکھ تتی دے آہیں ۔
ہاشم ڈور پھڑے ہتھ کوئی، دوش اساں وچ ناہیں ۔

کت ول یار گئے دل جانی، جہڑے روون دور گیاں نوں ۔
جیوندیاں دی بات ن پچھدے، کی کرسن یاد میاں نوں ۔
سجن یاد پون دکھ بنیاں، وچ بپتا وکھت پیاں نوں ۔
ایسے یار ملن سببیں، پر ہاشم اساں جہیاں نوں ۔

کیوں جمیؤں کیوں پھیر ویاہیؤں، جمدی مار ن سٹی ۔
دیکھ ہن حالَ سسی دا مائی ! میں پھراں پلاں(تھلاں) وچ لٹی ۔
بے تقصیر بیدوشی آزج، میں آن بلوچاں لٹی ۔
ہاشم جان گوائیا سسی، پر آس امید ن ٹٹی ۔

کیوں تلوار وچھوڑے والی، توں ہردم سان چڑھاویں ۔
تیتھے زور نہیں، بن تیغوں، توں ایویں مارِ گواویں ۔
عاشق نال نہیں سر رکھدے، توں کس پر تیغ اٹھاویں ۔
ہاشم بول نہیں، مت بولیں، کوئی ہور نصیحت پاویں ۔

کوئی مل نہیں بن پارکھ، لکھ پارس اچّ کہاوے ۔
ہووے ملّ معلوم لیلی دا، پر جے مجنوں مل پاوے ۔
قیمت قدر شناش گلاں دی، کوئی بھوروں جائ پچھاوے ۔
ہاشم باجھ پچھانن والے، کوئی کی گن کڈھ دکھاوے ۔

کجھ تقصیر اساتھوں ہوئی، جو یار سجن چت لایا ۔
یا کچھ واؤ وگی کلیگ دی، کوئی جھلک متر دل آیا ۔
دل بے درد طبیباں کیتا، جو گھائل چائ بھلایا ۔
ہاشم جان سعادت ایویں، جو یار سجن من بھایا ۔

کل لاج قبیلہ تے ماں پیو، اساں دتا چھوڑ تنھاں نوں ۔
کرنگ سریر ہویا غم تیرے، اساں منی جان تساں نوں ۔
کیوں اشکا ! کی منگنائی میتھوں، ہن سچ کہہ آکھ اساں نوں ۔
ہاشم ساس ہوئے کم تیرے، کی کرسیں یاد میاں نوں ؟

لب خشکی منہ زردی ورتی، اتے خون دسے وچ نیناں ۔
گل نے دیکھ کیہا بلبل نوں، 'سچ حالَ اساتھیں کہنا' ۔
بلبل رو کیہا، 'دکھ تیرے، سانوں سول پوگُ ہن سہنا' ۔
ہاشم پھیر کہیا گل ہسکے، 'بھلا آکھ سدا تدھ رہنا' ۔

لوکاں بھانے وسطی وسدی، اتے سبھ جگ آکھے وسدی ۔
آ وسطی تن من دی وسطی، اتے دل میرے دی وسدی ۔
جس وسطی نال ن وسطی سانوں، اس وسطی نال ن وسدی ۔
ہاشم یار ملے وچ بیلے، اوہ باغ بہاریں وسدی ۔

مائی ! درد فراقَ ماہی دے، اج بال چکھا وچ پائی ۔
سوز فراقَ دیوانی کیتی، میری جان لباں پر آئی ۔
غرضی یار دکھاں توں ڈریا، مڑ وات ن پچھیا کائی ۔
ہاشم باجھ لگے تن اپنے، کون جانے پیڑ پرائی ۔

مینوں خبر نہیں دل میرا، کس جاگھا وچ وسدا ؟
اچرج دیکھ، عشقَ نوں یارو ! بھلا کون کوئی جا دسدا ۔
نہ اوہ دام وچھائی دسدی، جت جا میرا دل پھسدا ۔
ہاشم بہت دیوے دکھ پیارا، دل پھیر اتے ول نسدا ۔

میں وچ دوش نہیں کجھ مولوں، مینوں لکھیا لیکھ بھلاوے ۔
جس نوں نفر کیتا تقدیروں، اوہنوں صاحب کون بناوے ۔
میں گڈی آں ہتھ ڈور کھڈاری، مینوں کھواہش نال پھراوے ۔
ہاشم نرد ہووے وس پاسے، اوہنوں پرط پوے وس آوے ۔

میں وچ تیں وچ صاحب میرے، مینوں فرق ایہو دس آوے ۔
کراں گناہ کروڑ ہمیشاں، مینوں ذرا حیا ن آوے ۔
بھی درکار ن سٹدا در توں، اتے پالے، عیب چھپاوے ۔
ہاشم دیکھ چھنار سوہاگنِ، اوہدا پاپ سبھے چھپ جاوے ۔

مجنوں ہوئِ بہاں دن اکسے، جے یار لیلی ہتھ آوے ۔
کامل یار بے صدق عاشق نوں، اوہ صادق چا بناوے ۔
ناقص تبء محبوب جے ہووے، کی عاشق عشقَ کماوے ۔
ہاشم عاشق ہون سکھالا، پر ہویا محبوب ن جاوے ۔

مجنوں کوک کونجاں دی سن کے، اس کہیا، 'دکھ ن پھولو ۔
دکھ جر کے مر مر کے ڈر کے، تسیں یار سجن نوں ٹولو ۔
جھبّ دے کوک تساڈی سنسی، پر جے کجھ مونہوں ن بولو ۔
ہاشم یار چڑھاوگُ سولی، تسیں کہن پریم ن کھولہو' ۔

مجنوں ویکھ لہو بھر رویا، جد مویا پتنگ سپاہی ۔
شاباش ! یار ملیوں اک واری، مڑ صحیح ن پیڑ جدائی ۔
اسیں خراب ہوئے مل وچھڑے، ہن پھراں خراب جدائی ۔
ہاشم ویکھ مویا دل جلیا، ایہناں کی سر پوت اٹھائی ۔

ماؤ بیٹھ سسی نوں آکھے، 'کیوں کملی پھریں دیوانی' ؟
'مائی روگ لگے تاں جاننے، کی جانیں پیڑ بیغانی ۔
جس دے نال میری جند اٹکی، سوئی چھوڑ گیا دل جانی ۔
ہاشم صبر ن آوے دل نوں، میری وسری ہوش جہانیں' ۔

مر مر لاکھ گئے نہیں سمجھے، وچ جھنگ سیال سلیٹی ۔
ہیر جہان ستی جگ جانے، جد بنی اناتھ چکیٹی ۔
پارس عشقَ جنہاں نوں ملیا، اوہدی جات شکل سبھ میٹی ۔
ہاشم ہیر بنی جگ-ماتا، بھلا کون کنگال جٹیٹی ۔

میگھلیا وسّ بھاگیں بھریا، تدھ اوجھڑ دیس وسائے ۔
بھلکے پھیر کریں جھڑ ایویں، میرا پیا پردیس نہ جائے ۔
کد اسباب اجیہے ملسن، کوئی قسمت آن ملائے ۔
ہاشم جان ملن دا لاہا، پھیر وچھڑے کون ملائے ۔

محنت پھیرِ مڑے کجھ ساڈی، جے آن دیکھے جن لائی ۔
جیوں جیوں زرد ہویا رنگ میرا، مینوں ہسدی دیکھ لکائی ۔
روشن وانگُ محبوباں ناہیں، جو قسمت ہوسُ سوائی ۔
ہاشم شاہ پر سیرت پاوے، جس صورتَ خاک رلائی ۔

میویدار درخت میوے دے، جس دل نوں حرص ن کائی ۔
خاطر اوس پیا اس جھکنا، سر بھاری پوت اٹھائی ۔
سرو قبول ن کیتا میوہ، انوں حرج مرض نہیں کائی ۔
ہاشم حرص لگا ن کائی، اتے سرو ہویا اوہ بھائی ۔

مورکھ لوک سدا سکھ سوندے اتے کماون پیسہ ۔
نہ کچھ اوچ نہ نیچ پچھانن اتے پریم نہ جانن کیسا ۔
شالہ! نج ہووے چترائی، سانوں خوار کیتا تدھ ایسا ۔
ہاشم کاٹ پریم کریندا، جس ہوش ہووے وچ جیسا ۔

مدت حرص جہانے والا، میں دل وچ باغ لگایا ۔
اوڑک باغ ہویا پروردا، اتے نال گلاں سبھ چھایا ۔
جا میں مشک لیا ہر گل تھوں، اتے بھیت چمن دا آیا ۔
ہاشم بیبنیادی والا، مینوں مشک گلاں تھوں آیا ۔

مشکل نیہُ لگاون ہویا، مینوں دھر دھر لاکھ نہورا ۔
سر گٹھڑی لکھ کوس ٹکانا، اتے تن وچ تنک ن زورا ۔
دلبر یار بنی گلّ اوکھی، مینوں بہن ن ملدا بھورا ۔
'ہاشم نیہں ن لائیؤ کوئی'، کوئی دیوے شہر ڈھنڈورا ۔

ن بن شیخ مشائکھ پیارے، ن پہن لباس فقر دا ۔
بن گھائل مر دل دی پیڑے، ایہہ تؤں تؤں دام مکر دا ۔
توڑ خدی خدبینی نفسوں، اتے چاکر رہِ دلبر دا ۔
ہاشم درد جگر وچ بوٹا، کر گریا نال پروردا ۔

ندیاں نیر رہن نت تارو، ایہہ کدی ن ہوون ہلکے ۔
جو جل اج گیا اس راہیں، سو پھیر ن آوے بھلکے ۔
ایویں رہگُ جہان وسیندا، پر اسیں ن رہساں رلکے ۔
ہاشم کون کرگُ دلبریاں، اس خاک مٹی وچ رلکے ۔

نہیں قبول عبادت تیری، توں جب لگ پاک ن ہوویں ۔
آمل خاک پوے مل تیرا، پر جب لگ خاک ن ہوویں ۔
نہیں بے باک کدی ہر طرفوں، جد بے اتفاق ن ہوویں ۔
ہاشم کی مشتاق عشقَ دا، بھلا جاں سر تاک ن ہوویں ۔

ن کر ہور علاج طبیبا ! مینوں فرق نہیں اک تل دا ۔
دارو سیک لگے جل جائ، جد بھڑک اٹھے دکھ دل دا ۔
مائی ! مگر ہرول عشقَ دا، مینوں پلکُ ٹکاؤ ن ملدا ۔
ہاشم شوق بتھیرا دل نوں، پر ہرگز رزق ن ہلدا ۔

ن کجھ متھی ن متھ کے ٹریا، اسیں ٹور دتے ٹر آئے ۔
بیتن جوگ ن متھکے بیتے، ان آپے چا بہائے ۔
کچھ معلوم نہیں ایہہ حکمتِ، پھر کت ول توڑ لجائے ۔
ہاشم آپ کرے سبھ کاراں، وچ حکمت اسیں بنائے ۔

اوس گلی دلبر دی جائیے، پر اسپ جنونی چڑھ کے ۔
دکھاں نال کھڑاں ہم راہی، اتے نال سکھاں دے لڑ کے ۔
آکھن لوک دیوانہ آیا، اتے ڈھول وجاون رل کے ۔
ہاشم خوب ہوئے دل راضی، بھائی اوس گلی وچ وڑ کے ۔

پل پل شوق زیادہ ہووے، دل رکھدا پیر اگاہاں ۔
دن دن عمر نکھٹدی جاوے، اوہدی مڑدی واگ پچھاہاں ۔
دوویں تھوک نہیں وس میرے، ایہو بنی لچار اساہاں ۔
کی سر کاج ہووے کہہ ہاشم، جتھے اک گھر لاکھ صلاحاں ۔

پاندھی ! منّ سوال اساڈا، جھبّ گھنّ سنیہا جائیں ۔
میہیں چارے تے چاک سداوے، وچ بیلے بربر کاہیں ۔
تتی ہیر اڈیکے تینوں، اوہ وال کھلے وچ راہیں ۔
ہاشم آؤ ن آؤ اساتھے، پر منوں وساریں ناہیں ۔

پارس نال ملے رنگ بدلے، کرن عاشق صاف نگاہوں ۔
جس جا سیر کرن نت عاشق، اوہ دور مکان پھناہوں ۔
دلبر لکھ تصویر عاشق دی، ہوویں محکم کوٹ پناہوں ۔
ہاشم پاک گھنے لکھ دفتر، کرن عاشق پاک غناہوں ۔

پھلیا باغ لگے ٹر آون، کئی پنچھی لاکھ ہزاراں ۔
اک بولن اک کھاون میوے، اک بنھ بنھ بہن قطاراں ۔
ہاکر مار اڑا ن مالی ! بن عاشق ویکھ دیداراں ۔
ہاشم باغ سمبھالیں اپنا، جد پھرسن ہور بہاراں ۔

پچھِ پچھِ پوے ن بپتا مولے، اتے پچھِ پچھِ ہون ن روگی ۔
لکھیا لیکھ کرے سرگرداں، کیا جوگی کیا بھوگی ۔
سو کس طور بنے سکھیارا، جس لیکھ لکھایا سوگی ۔
ہاشم لیکھ بناوے جوگی، اتے لیکھ بناوے سوگی ۔

ربّ دا عاشق ہون سکھالا، ایہہ بہت سکھالی بازی ۔
گوشہ پکڑ رہے ہو صابر، پھڑ تسبیح بنے نمازی ۔
سکھ آرام جگت وچ شوبھا، اتے دیکھ ہووے جگ راضی ۔
ہاشم خاک رلاوے گلیاں، ایہہ کافر عشقَ مزاجی ۔

رہے بجھائِ ن بجھی مولوں، خبر لکائی اکھیں ۔
اوڑک بھڑک اٹھی نہیں رہیا، ایہہ اگّ چھپائی ککھیں ۔
ہن بھڑکے مڑ دیکھاں بجھے، تاں دوزخ پیسن اکھیں ۔
ہاشم ہون شہید شہادت، جنہاں زہر عشقَ دی چکھی ۔

راہی ! یار رانجھن نوں آکھیں، کوئی حالَ اساڈے دردوں ۔
جچرگُ جوگ کماویں جے توں، جان تلی پر دھردوں ۔
مرزے یار وانگوں دن اکسے، یا ملدوں یا مردوں ۔
ہاشم شاہ اج جان بچاویں، جاں توں نیہں ن کردوں ۔

رکھیں لاج نلاج ن ہوویں، اتھے پیر پچھانہ ن دھرنا ۔
زہر خوراک بنائی آپے، اتے مرن کولوں کیوں ڈرنا ۔
چمکی چکھا عشقَ دی پیارے، اتھے ثابت ہو جلِ مرنا ۔
ہاشم ایہو کمال عشقَ دا، جو سیس اگانہاں دھرنا ۔

رانجھا ہیر نے ربّ کر جاتا، لوک دیئ نصیحت تھکے ۔
آوازرد چکیٹے آکھن، مینوں کھیش قبیلہ سکے ۔
کعبہ تخت ہزارا مائی ! لوک ٹر ٹر جاون مکے ۔
ہاشم آکھ ہٹاؤ ن سانوں، اگے ملن چپھیریوں دھکے ۔

رانجھا یار غریب ہیرے دا، اون کنّ پڑوائے تاہیں ۔
صاحب زور ن آجز ہندے، اوہ زور کرن سبھ تھائیں ۔
اوہو عشقَ کمایا مرزے، پر آجز نویو ناہیں ۔
ہاشم عشقَ کنگالاں والا، نت روون مارن آہیں ۔

رو رو نال پھہار نیناں دی، میں نت رکھاں جھڑ لائیں ۔
جاتو مول نہیں کت پانی، ہتھوں غم دی ویل ودھائی ۔
آتش سوز ہجر دے والی، میں چاہاں چا بجھائی ۔
ہاشم خبر نہیں پھل کیہا، اس ویل پوے رت آئی ۔

راوت فیل نشاناں والے، لکھ وسدے کوئی ن تکے ۔
چاک چگاوے مجھیں سوئی، ویکھ جہان ن سکے ۔
ماؤ روز دیوے لکھ طعنے، اتے باپ دواوے دھکے ۔
رانجھا مان نمانی ہاشم، اوہنوں ربّ سلامت رکھے ۔

روون نین جنہاں دے کارن، سو سکدیاں ملن کداہیں ۔
جنہاں نال ن مطلب کوئی، سو دسن سنجھ سباہیں ۔
ترسن نین ن چلدے زورے، میرے دل وچ بھڑکن بھاہیں ۔
ہاشم آکھ لچار کی کریئے، ایہو ورد اساڈا آہیں ۔

رکھاں پون پرنداں ڈٹھی، جو نال یوسف دے بیتی ۔
پاس یکوب یوسف دی برتھا، پر کسے بے درد ن کیتی ۔
ہوت بہوش سسی دے ہالوں، ان زہر تھلاں وچ پیتی ۔
ہاشم کس کس نال ن کیتی، اس برہوں بدرد عنیتی ۔

رخصت ہو گل گئے چمن تھوں، اتے سہن سمبھالے کھاراں ۔
کؤآ نظر ن آوے کوئی، جتھے بلبل ساہن ہزاراں ۔
کر لے یاد سگوفا سبزی، اتے اوہ خوش-روز بہاراں ۔
ہاشم سوز اکھیں وچ آوے، دیکھو برسن عبر بہاراں ۔

ساجن طوق زنجیراں باجھوں، جند کردے قید سوائی ۔
جس دے بھاگ نصیبوں جاہن، سو پیندا نیند پرائی ۔
لکھ لکھ عیب ملن وچ اٹھدے، سر تہمت ویر جدائی ۔
ہاشم عشقَ خراب کریندا، اتے وسدی لاکھ لکائی ۔

ثابت ہو جس درس عشقَ دے، لیا حرف حقیقت والا ۔
ہو بے زار گیا سبھ علموں، اتے تسبیح رہی ن مالا ۔
ن اوہ سگھڑ ن مورکھ ہویا، ان پھڑیا پنتھ نرالا ۔
ہاشم زہد عبادت کولوں، ان مطلب لیا سکھالا ۔

صاحب درد ہمیشہ دردی، جنہاں درد رہے نت مگرے ۔
ساجن ہون طبیب دکھاں دے، جہڑے روگ گواون سگرے ۔
پر ایہہ نین جویں جیوں دیکھن، بھیڑے تؤں تؤں ہون بسبرے ۔
ہاشم نین ہمیش ازاری، جہڑے جا پئے وچ قبرے ۔

صاحب حسن ڈٹھے سبھ کھوٹے، اتے کھوٹ کماون سارا ۔
پر ایہہ موڑ رہے نہیں مڑدا، بھیڑا مورکھ من ہتیارا ۔
ہٹھ تپ دیکھدیاں نسّ جاوے، اتھے جت ست کون بچارا ۔
ہاشم حسن بلا غضب دی، پر اوڑک جھوٹھ پسارا ۔

سئیؤ نی ! مغرور ن ہوئیؤ، تساں کیوں گھر بار بھلائے ۔
ماپے لاڈ لڈاون سانوں، پر کارن دین پرائے ۔
ایہو چھوڑ گئیاں کل ویہڑا، جنہاں جا گھر ہور بنائے ۔
ہاشم جان ڈھونڈاؤ ساڈی، کوئی اج آئے کلّ آئے ۔

سمبھل کھیت میاں ! عشقے دا، ہن نکلی تیغ میانوں ۔
کھا مر زہر پیاری کرکے، جے لئی حئی ایس دکانوں ۔
سر دیون دا ساک عشقَ دا، ہور نفع ن عقل گیانوں ۔
ہاشم باجھ میاں نہیں بندی، اساں ڈٹھا وید کرانوں ۔

سردی مار رکھی پر سوہنی، باجھ میاں نہیں سردی ۔
دردی درد فراقَ رننجانی، میں خاک تساڈے در دی ۔
جردی جان جگر وچ پیڑاں، میں وانن چکھا دے جلدی ۔
بھردی نین تتی نت ہاشم، میں باجھ تساں دکھ بھردی ۔

سسی پلک ن ہسی دسی، جہڑی کٹھی تیغ نظر دی ۔
سن لوکا ! کوئی میرا ہوکا، میں مٹھی نیند فظر دی ۔
ہائے ! میں مر جاندی جمدی، کیوں سہندی سول ہجر دی ۔
ہاشم لیکھ سسی دے آہے، ایہو قسمت قلم قہر دی ۔

سو آفت لکھ گھمنوانی، اس پریم ندی وچ وڑیاں ۔
خاصے یار ن اترے کوئی، بن صادق صدق ن تریا ۔
دلبر یار وساریں ناہیں، اساں دردمنداں دکھ بھریاں ۔
ہاشم تانگھ ن جاوگُ تینڈی، میرے ایس دلوں بن مریاں ۔1

سو دکھ میری جند نت جردی، جہڑا پلکُ ن جاوے جریا ۔
جاری زخم جگر دا ہویا، دیکھِ خون اکھیں وچ بھریا ۔
میرا حالَ پچھانے مجنوں، جن سو دکھ لیلاں (دا) جریا ۔
ہاشمُ یار ملگُ کہ ناہی، میرا ہجر ولوں دل ڈریا ۔

ساون دی گھٹ دیکھ پپیہا، اوہ روئِ کہے دکھ بینوں ۔
'سن توں یار ! پٹن کرلاون، ایہہ بھا پیا نت میں نوں ۔
پر گرجن برسن اج والا، مڑ ہاتھ ن آوگُ تیں نوں ۔
ہاشم کر احسان متراں سر، اتے کر سکنا پھیر کیں نوں' ۔

شیریں نام دھرایا شیریں، پر کوڑی زہر ہمیشہ ۔
دیندی زہر پیالہ بھر کے، نت خون کرن دا پیشہ ۔
اک گھٹّ لے فرہاد وچارا، اوہ مار مویا سر تیسا ۔
ہاشم پیار محبوباں والا، اتے گلّ گلّ دا رگ ریسا ۔

صدق ملاح سمندر تارے، جتھے پنچھی پار ن ہووے ۔
جس دا تھاؤں مکان ن ربّ دا، تس جا حضور کھلووے ۔
اوڑک مل پوے جیہڑا موتی، نت مزغاں نال پرووے ۔
ہاشم تانگھ ہووے جس دل دی، اوہی جد کد حاصل ہووے ۔

سر سر رزق جنہاں دا لکھیا، سوئی سر سر عمر لکھائے ۔
نہ اوہ گھٹے گھٹائے مولوں، ن اوہ ودھے ودھائے ۔
کر گزران اتے ول جاسی، مڑ پھیر اتے چت جائے ۔
کی سر بھار پیا متراں دے، اوہناں من توں چا بھلائے ۔

سو بھلوان بہادر ناہیں، جیہڑے ڈھاہ لین کجھ مستاں ۔
صاحب زور ہووے جگ جانے، جیہڑے دل نوں دین شکشتاں ۔
مول گوا لیا میں جیہیاں، اساں شہوت حرص-پرستاں ۔
صاحب مغز رسیلے ہاشم، جہڑے کر کر بہن نشستاں ۔

سولاں صلی تے درداں ملی، میں پھراں دیوانی جھلی ۔
برہوں لٹی تے ساتھوں ٹٹی، میں کملی پھراں اکلی ۔
مجنوں جا مویا جس ویہڑے، میں موت وہاجن چلی ۔
ہاشم یار ملے لکھ پاواں، میری محنت پوے سولی ۔

سوز فراقَ نصیب اساڈے، اسیں بھا پیا دکھ بھرساں ۔
جے دن رات رہاں وچ جل دے، اتے وانگ پپیہے ترساں ۔
کر تکبیر ہووے چھٹکارا، مت موت حرام ن مرساں ۔
ہاشم طلب رہے جند جائے، تاں میں شکر ہزاراں کرساں ۔

سندر سگھڑ رسیلے رسیے، کئی کوٹ جگت وچ آئے ۔
لکھ ہاتھی لکھ لشکر گھوڑے، وچ ایس زمین سمائے ۔
پل چھل خواب خیال وسیرا، کوئی کاس پچھے بھل جائے ۔
ہاشم کس جیون بھرواسے، اسیں متراں چا بھلائے ۔

سن جانی ! تینوں لکھ جانی، پر جان نہیں ول جانی ۔
کس نوں ہوگُ شناس اجیہا، جیہڑی ہوگُ خراب دیوانی ۔
تیرے شوق پچھے دل میرے، سبھ جانی خلق بیگانی ۔
ہاشم وار سٹی جند میری، تیرے عشقَ اتوں قربانی ۔

سن اشکا ! جیہی تدھ نے کیتی، توں روز ستاویں مینوں ۔
اک واری نت آویں میرے، میں خوب رلاواں تینوں ۔
تیرے جیڈ بے وفا ن کوئی، میں کوک سناواں کیں نوں ۔
ہاشم خوار کریں جگ سارے، توں یار بناویں جیں نوں ۔

سٹاں وار بہشتاں لوکاں، جے ریس کرن دلبر دی ۔
دوزخ کون کرین برابر، اس آتش سوز ہجر دی ۔
دوویں تھوک نہیں وس میرے، میں گرد تساڈے در دی ۔
ہاشم راہ اجیہے پائی، میں عشقَ تیرے دی بردی ۔

تاں جانے دل ہووے جانی، جد جان جانی ول ہارے ۔
حکمتِ جان سپاہی والی، جو آپ مرے سوئی مارے ۔
کس نوں پار کرے منتارو، جہڑا آپ ترے سوئی تارے ۔
ہاشم ویل قدیم کمینہ، اساں جاچ ڈٹھا دن چارے ۔

تینڈا عشقَ قصائی وڑیا، جن نال سولاں دل بھریا ۔
اک دن برس جیہا ہو بیتے، میں عمر ولوں بہو ڈریا ۔
دلبر یار ڈٹھے مکھ تیرا، میرا تن من تھیوے ہریا ۔
ہاشم شاہ اڈیکے تیرا، کدی آ مل بھاگیں بھریا ۔

تینوں حسن خراب کریندا اتے مینوں سمجھ ستایا ۔
جیوں جیوں آن حسن دی سمجھاں، مینوں اٹھدا سول سوایا ۔
سبھے درد ڈٹھے سبھ دکھیئے، جنہاں سمجھ سمجھ دکھ لایا ۔
آتش سمجھ جنہاں وچ ہاشم، اوہناں اپنا آپ جلایا ۔

تن دی چکھا بناوے دیپک، تاں آن جلن پروانے ۔
بھامبڑ ہور ہزاراں دسدے، پر اوس پتنگ دیوانے ۔
اپنا آپ بناوے کولے، سو کرے کباب بغانے ۔
ہاشم راہ دلاں دے دل وچ، ہور جادو سحر بہانے ۔1

تانہی رہی کچجی کملی، میں جائ کراہیں وتی ۔
کیوں کر کہے ن ساس اسانوں، 'نج آویں اؤت نکھتی' ۔
کڑیاں داج بنا لیو ای، میں چرخے تند ن گھتی ۔
ہاشم کونت وساون پیسی، میں ہوواں لاکھ کپتی ۔

تن پنجر دل گھائل قیدی، مینوں ثابت دیکھ ن پھردی ۔
بے پرواہی تے ظالم پھاہی، مینوں رڑکے سانگ نظر دی ۔
جھڑکن لوک ن تھمن ماپے، میں کملی کسے ن دھر دی ۔
صاحب درد ملے کوئی ہاشم، میری سمجھے پیڑ ہجر دی ۔

تن ٹٹدا من تپدا مائی ! مینوں اکھیں پیڑ ویکھن دی ۔
اک پل سہن وچھوڑا بھاری، کیہی پئیا بان ملن دی ۔
ایہیؤ ورد عبادت میری، ترسن جلن بلن دی ۔
ہاشمُ ہوگُ قبول تداہیں، جد پھرگُ دلیل سجن دی ۔

تسبیح بہت بھواون قصبی، جنہاں دام فریب وچھایا ۔
کر کر گیان سناؤن سیانے، نہ ات بدھ شیخ کہایا ۔
مطلب جو اس راہ الٰہی، اوہناں ہرگز مول نہ پایا ۔
ہاشم سمجھ رسائن والے، کدی اپنا آپ لکھایا ۔

توں ہیں یار توں ہیں دکھدائی، اتے درد دھکھے نت تیرا ۔
پرسوں آکھ لگائیؤئی برسوں، اتے بیٹھ رہؤں گھت ڈیرہ ۔
قول قرار سنبھال پیارے، اتے آؤ کدی گھتّ پھیرا ۔
ہاشم باجھ تساں سکھ ناہیں، ہور وسدا ملکھ بتیرا ۔

توڑِ جنزیر شریعت نسدا، جد رچدا عشقَ مجازی ۔
دل نوں چوٹ لگی جس دن دی، اساں خوب سکھی رندبازی ۔
بھجّ بھجّ روح وڑے بتخانے، اتے ظاہر جسم نمازی ۔
ہاشم خوب پڑھایا دل نوں، اس بیٹھ عشقَ دے قاضی ۔

ٹٹا مان پئے پر-ملکیں، ربّ سٹے دور دراڈے ۔
قسمت خیال پئی بن دشمن، ہن کی وسّ یار اساڈے ۔
دلبر یار وساریں ناہیں، اسیں جت کت حالَ تساڈے ۔
آزز لوک نمانے ہاشم، نہیں شرکت نال خدا دے ۔

وار سٹاں میں 'میں' ہن لوکا ! جنہاں رانجھن کھڑیا بیلے ۔
ندیاں نالے تے بسیئر کالے، اتے بیلے شیر بگھیلے ۔
اکھیں یار دسے گھر آوے، بھیڑی رات پوگُ کس ویلے ۔
ہاشم مان حیاتی میری، ربّ چاک سلامت میلے ۔

وگ وائے ! پر سارتھ بھریئے، توں جائیں تخت ہزارے ۔
آکھیں یار رانجھن نوں ملکے، اسیں توں کیوں منو وسارے ۔
بسّ ہن نیہں کما لئیوئی، ایہو چا آہا دن چارے ۔
ہاشم ایس محبت بدلے، سانوں خوار کیتا جگّ سارے ۔

وگ وائے ! وننج تخت ہزارے، ول جائیں برا خدائی ۔
ہیر نلاج نمانی ول دا، کوئی دئیں سنیہا جائی ۔
دو دن چار مہیں میاں رانجھا، تدھ کیتی بہت کمائی ۔
ہاشم سار دکھاں دی جانے، جنہاں دن دن چوٹ سوائی ۔

وید کتیب پڑھن چترائی، اتے جپ تپ سادھ بناوے ۔
بھگویں بھیس کرن کس کارن، اوہ مندا کھوٹ لکاوے ۔
مورکھ جا وڑے اس ویہڑے، اتے اؤکھدھ جنم گواوے ۔
ہاشم مکت نصیب جنہاں دے، سوئی دردمنداں ول آوے ۔

وچھڑے یار ن ہوسُ اندیشہ، بھیڑا کھوٹا یار عنیتی ۔
مورکھ یار پچھے جل مرنا، کن عاشق ایہہ گلّ کیتی ۔
جن ہتھ نال بمنسپھ جوڑے، ان جد کد کھیل ن جیتی ۔
ہاشم نیہں ٹٹے تس یاروں، ایہو لاکھ وٹی سکھ بیتی ۔

وارث بن بیٹھی جو آہی، اتے ایس سہاوے گھر دی ۔
اوڑک دیس نکالا ملیا، گئی ہاتھ متھے پر دھردی ۔
سمبھل سیس گنداویں مئیے ! کوئی پرتیت نہیں اس در دی ۔
ہاشم ہوئی سوہاگنِ ورلی، اتے تان رہے سبھ کردی ۔

یا کر ہار شنگار پیارے، سکھ ناز نیاز زنانیں ۔
یا بن مرد فتح کر دشمن، گھتّ سر وچ خاک میدانیں ۔
یا کر صبر فقیری پھڑکے، چھڈ حرص ہوائ جہانیں ۔
ہاشم کی خوش ہون پیارے، بھلا ہمت دیکھ بیغانی ۔

زحمت تاپ سراپوں بچدے، اتے ظالم ڈاہ متراں دے ۔
دارو باجھ دیدار جانی دے، اساں بہت ڈٹھے مر جاندے ۔
پلکُ دیدار ن حاصل ہووے، تاں پئے مردے مریاں دے ۔
ہاشم شاہ شہید نیناں دے، سوئی ہون نصیب جنہاں دے ۔

زہد عبادت چاہے دیکھے، نہیں ہرگز دھیان ن کردا ۔
شاہ منصور چڑھایا سولی، اتے یوسف کیتو سو بردا ۔
کس گلّ دے وچ راضی ہووے، کوئی بھیت نہیں اس در دا ۔
ہاشم بے پرواہی کولوں، میرا ہر ویلے جی ڈردا ۔