دیوان-اے-گویا-غزلاں-بھائی نند لال گویا
ترجماکار گنڈا سنگھ اتے پرنسپل گنگا سنگھ
بھجن بندگی دی اچھا نے مینوں ہوند وچ لیاندا ۔
نہیں تاں مینوں اس طرحاں آؤن دا کوئی شوق نہیں سی ۔
کنی چنگی ہے اوہ آیو، جہڑی اسدی یاد وچ گزرے،
نہیں تاں بھلا مینوں اس نیلے گمبد توں کی فائدہ ؟
جدوں توں یاد نہیں آؤندا، تاں میں مر مر جاندا ہاں،
تیری یاد بناں مینوں جیون دا کی فائدہ ؟
میری جان اتے دل اس پوتر پرکھ دے چرناں دی دھوڑ توں قربان ہن،
جس نے کہ مینوں تیرا راہ وکھایا ۔
اس ویلے تاں آسمان اتے زمین تک دا نام نسان نہیں سی،
جدوں کہ تیرے دیدار دے شوق نے مینوں سجدے وچ ڈیگ دتا ۔
اے گویا ! میں تیری یاد بناں جیو نہیں سکدا،
مینوں میرے سجن ول جان لئی چھیتی ہی رہائی مل جاوے گی ۔
..............
بھگتی تانگھ پیا دی لگی، تن خاکی وچ آئے واہ ۔
نہیں تاں چاء آون دا کی سی، جس پچھے اٹھ دھائے واہ ۔
عمر چنگیری اوہا جیہڑی، اندر یاد وہا جائے،
نیلے ایس اکاشوں نہیں تاں، کی کجھ لابھ اٹھائے واہ ۔
جس دم پریتم یاد نہ آوے، ترت کال مر جائیدا،
بن سمرن توں جیون وانگوں سننجے محل وہائی واہ ۔
چرناں سندی دھوڑ تنھاں توں، تن من صدقے ساڈا اے
بھلے بھٹکے پکڑ جنہاں نوں، راہ پریتم دے پائے واہ ۔
دھرت اکاش پتالاں سندی، کئی نہ جدوں نشانی سی،
درشن تانگھ پیارے سندی، وچ سجدے دے پائے واہ ۔
باجھوں یاد پیارے 'گویا'، جندڑی مول نہ رہندی اے،
ترت اساں نوں دیوو رخصت، دیس پیا دے جائے واہ ۔
دین اتے دنیاں ساڈے اس پری-چہرہ دوست دی پھاہی وچ ہن ۔
دوویں جہان ساڈے یار دے اک وال دے مل برابر ہن ۔
اسیں اس سجن دی اک بھی ٹیڈھی نظر دی تاب نہیں جھلّ سکدے،
اس دی اکو نگاہ، جہڑی عمراں ودھا دندی ہے، سانوں بتھیری ہے ۔
کدی تاں اوہ صوفی بن جاندا ہے، کدی بھجن بندگی والا اتے کدی مست قلندر؛
ساڈا چالاک پیارا نانا رنگاں دا مالک ہے ۔
اس دے لعلاں (ورگے ہوٹھاں) دی بھلا قدر بناں پریمی دے کون جانے ؟
یاقوت دی قیمت ساڈی موتی وساؤن والی اکھ ہی جاندی ہے ۔
ہر چھن تے ہر پل گویا ساڈا ہشیار دل
اس پیارے دی مست نرگسی اکھ دی یاد وچ پیار دا نشہ پیندا ہے ۔
.......................
دین تے دنیاں دونوے بجھے، اندر زلف پیارے دی ۔
اک اک کیس پیا دے اتوں دونوے عالم وارے واہ ۔
جھلّ نہ سکدے تاب پریتم مستانے ترے نخرے دی،
اکو نظر مہر دی کافی، منگدے دین وچارے واہ ۔
صوفی تے کدے مست قلندر، زاہد وی بن جاندے نے،
رنگ برنگے بھیس وٹاندے چتّ چراونہارے واہ۔
لال ماہی دی قدر پوے بن عاشق نظر صراف نہیں،
یاکوتاں دی قیمت جانن نین جو روونہارے واہ۔
ہردم 'گویا' اندر یادے مستانے ترے نیناں دی،
پریم پیالے پیندے رہندے، عاشق دل ہشیارے واہ ۔
اے ساقی ! دلاں نوں رنگ دین والے نشے 'چوں مینوں اک پیالہ بخش،
کہ مے اس ربّ نوں ویکھن والی اکھ نال ساریاں مشکلاں حلّ کر لواں ۔
مینوں تاں اس متر پیارے دی منزل ول ودھدیاں سدا آنند ہی آنند ہے،
ڈاچی گل پئی ٹلی ایویں پئی وجدی ہے، اسیں کدوں اٹکن والے ہاں ۔
ربّ تاں سدا حاضر ناظر ہے، توں اس دے پوتر دیدارے کر،
نہ کوئی بھنور راہ وچ رکاوٹ ہے تے نہ کوئی دریا جاں کنڈھا ۔
توں کیوں پیا جنگلاں جوہاں وچ مارا مارا پھردا ہیں،
جد کہ اس سوہنیاں دے سلطان نے تیریاں اکھاں وچ اپنا ڈیرہ بنا رکھیا ہے ۔
اس واہگورو توں بناں جدھر وی مے ویکھدا ہاں جد کجھ نظر نہیں آؤندا،
تاں گویا، توں ہی دسّ، بھلا میں اس دنیاں اتے گھر بار نوں کویں تے کتھے چھڈاں ؟
....................
بھرکے پریم پیالہ مینوں ساقی دیہہ سیانے واہ ۔
متوالے ہو جاون نیتر مشکل تھین اسانے واہ ۔
راہ پیا دے اندر مینوں خوشیاں تے شدیانے نے،
گھنٹہ ٹن ٹن کر سر کھاوے کدھر کراں سمانے واہ ۔
حاضر ناظر پریتم ہے توں دیکھ سہانا روپ سدا؛
شہہ دریا نہ گھمنگھیری بیڑی نہیں مہانے واہ ۔
جنگل بیلے اندر پھردی لبھدی ہیر دوانی کی ؟
رانجھن یار پیارے کیتے نیناں وچّ ٹھکانے واہ ۔
نہ کئی دسدا باجھ پیارے جت ول نظر کرینے ہاں،
چھڈ 'گویا' دسّ کدھر جائیے ٹبر محل سہانے واہ ۔
آ ساقی ! اتھے پیالے نوں رنگین شراب نال بھر دے،
لال رنگ دی شراب دا نشہ اتھے اس ربّ دی سوہ بخشدا ہے ۔
جیکر صراحی منصور دے مونہوں نکلے 'انلہکّ' وانگ کدھرے کل کل دی آواز پیدا کرے،
تاں کون اجیہی پربھاتی شراب دے نشے دی تاب لیاویگا؟ اتے کتھے ہے اجیہا دماغ دا پیالہ ؟
جہان وچ تاں انھیرا ہے، اے پیارے! اپنی سندرتا نوں ہور چمکا،
اتے اپنا مکھڑا خوب درسا، کیوں جو اتھے دیوے دی لوڑ ہے ۔
اس اک چھن پل نال، جدکہ اس دی یاد آوے،ساری عمرہ کٹی جا سکدی ہے؛
جے کسے کول ربّ دے شوق لئی اجیہے اک پل دی وہل تاں ہووے !
میریاں دوویں اکھاں، گویا، اک وڈی ندی ہن؛
میرے ہر اتھرو نال سینکڑے باغ ہرے بھرے ہو جاندے ہن ۔
......................
آ اٹھ میرے بانکے ساقی بھردے جام صراحی توں ۔
من متوالہ تھیوے میرا واقف رمز الٰہی توں ۔
انلہکی نعرہ جیکر ماریا شاہ منصور ہراں،
پیوے کون پیالہ ایہہ بن اپنی دھون وڈھائی توں ۔
جگت اندھارا دھندوکارا راہ نہ کائی دسدا اے،
درشن جوتِ جگا کے اپنی تم نوں ہوڑ لکائی توں ۔
اک دم پریتم چیتے آویں جنم سفل ہو جاندا اے،
جے کوئی شوق تہاڈا رکھ من چکے جگ اشنائی توں ۔
نین جو میرے دید پیا بن وانگ ندی دے وہندے نے،
باغ ہزاراں تھین بہاراں اتھرُ اک وہائی توں ۔
ربّ دے رستے ٹرن والے پاندھیاں لئی ضروری ہے کہ اوہناں دے دل وچ وی
اس دی یاد ہووے اتے اوہناں دے بلھاں پر وی اس دا سمرن ۔
اساں ہر تھاں ربّ دے نور نوں مہاں پرکھاں
دی سنگت وچ جذب ہندیاں ویکھیا ۔
ساڈی اکھ اس دے جمال توں بناں اصلوں نہ کھلیھ،
کیوں جو اساں ساری خلقت وچ ربّ نوں ویکھیا ۔
اس دے چرناں دی دھوڑ دل نوں چانن کر دندی ہے،
جے تیرا اس راہ تے چلن والیاں نال سمبنندھ ہووے ۔
اوہ کون ہے، گویا، جس دے دل دی مراد پوری نہیں ہوئی،
جس کسے نے بھی اپنے من (ہؤمے) نوں مار لیا ہووے ۔
.......................
محبوباں دے کوچے اندر نال غریبی جائیدا ۔
دل وچّ یاد پیا دی وسے مکھ تھیں نام الائیدا ۔
جت ولّ نظر تتے وال سجن اپنا نور دکھاندا اے،
پر ایہہ نوری درشن ملکے سادھ سنگت وچ پائیدا ۔
نیتر بند ن کھلھدے مولوں باجھوں درس پیارے دے،
جل تھل مہیئل پور رہا ہے جلوا روپ الٰہی دا ۔
چرن دھوڑ نیناں دا سرمہ چانن دل وچّ کردا اے،
مرشد کامل ستگور نانک بھاگ وڈے جے پائیدا ۔
جگ وچ 'گویا' کسنے اپنی دلی مراد ن پائی اے،
نال وکاراں جسنے سنمکھ بدھا لکّ لڑائی دا ۔
جے دل سمجھ والا ہووے، تاں سجن اس دی گلوکڑی وچ ہے ۔
اتے اکھ جیکر ویکھن والی ہووے تاں ہر پاسے دیدار ہی دیدار ہے ۔
ہر پاسے دیدارے ہن، پرنتو ویکھن والی اکھ کتھے ہے ؟
ہر طرف طور دی پہاڑی ہے، ہر پاسے نور دا بھامبڑ ہے ۔
جے تیرے کول سر ہے، تاں جا، جا کے سر نوں اس دے چرناں تے دھر دے،
اتے جے تیرے پاس جان ہے اتے تینوں لوڑیندی ہے، تاں اس نوں قربان کر دے ۔
جے تیرے پاس ہتھ ہے، تاں جاہ متر پیارے دا پلہ پھڑ لے،
اتے جے تیرے پیراں وچ ٹرن دی تانگھ ہے، تاں اس سجن ول نوں ٹر ۔
کنّ جے کر سنن والے ہون تاں، ربّ دے نام بناں کد کجھ ہور سندے ہن ؟
اتے جے کر جیبھا بولن والی ہووے تاں گلّ گلّ وچ گجھی رمز ہوویگی ۔
براہمن اپنی مورتی دا شردھالو ہے اتے مومن خانقاہ دا،
میں جتھے وی پریم پیالہ ڈٹھا ہے مست ہو گیا ہاں ۔
بے ادبی نال منصور وانگ پریت دی راہ اتے قدم نہ رکھیں،
اس راہ تے چلن والے پاندھی دا پہلا قدم تاں سولی aتے ہندا ہے ۔
جے تیری طبیعت گویا وانگ موتی ورھاؤن والی ہے،
تاں وی جو کجھ تیرے کول ہے، اپنے سجن توں وار دے ۔
تیری گلی دے منگتے نوں بادشاہی دی اچھا نہیں ۔
اس نوں نہ تاں راج دی چاہ ہے، نہ ہی بادشاہی ٹیڈھی ٹوپی دی ۔
جس کسے نے دل دا ملک جت لیا، سمجھو اوہ سلطان ہو گیا ۔
جس کسے نے تینوں لبھّ لیا، سمجھو، اس ورگا ہور کوئی سپاہی نہیں ۔
تیری گلی دا بھکھ-منگا دوہاں جہاناں دا بادشاہ ہے،
تیرے پھٹدے والاں دے قیدی نوں لوڑ چھٹکارے دی نہیں ۔
کہڑی ہے اوہ اکھ، جس وچ تیرے نور دی چمک نہیں ؟
کہڑی ہے اوہ چھاتی، جس وچ ربی خزانے نہیں ؟
اس توں قربان ہو جا، اس وچ حیل حجت نہ کر، اے گویا!
کیوں جو ساڈی ریت وچ حیل حجت دی کوئی تھاں نہیں ۔
اکھاں اگوں اوہ نہ-مہربان پیارا لنگھ گیا،
پیارا لنگھیا، کہ اکھاں راہیں جان لنگھ گئی ۔
میریاں آہاں دا دھوآں انا زیادہ آسمان توں لنگھ گیا،
کہ اس نے آسمان دا رنگ نیلا کر دتا اتے اس دا دل ساڑ دتا ۔
اس نے سانوں اپنیاں بھواں دے اکو اشارے نال شہید کر دتا،
پر ہن کوئی علاج نہیں جد کہ تیر کمان توں نکل گیا ۔
میں اک پل لئی وی اپنے اصلے نوں نہ پا سکیا-نہ جان سکیا کہ میں کون ہاں ؟
افسوس! میری زدنگی دی راس سبھ ایویں ہی چلی گئی ۔
گویا! جے اک وار وی کوئی پیارے دی گلی ولوں لنگھ گیا،
اوہ مڑ کدی بہشت دے باغ دی سیر لئی نہیں جاندا ۔
تیرے مکھڑے دے سامھنے چن وی شرمندہ ہے ۔
نہیں، سگوں جہان دا سورج وی تیرا غلام ہے ۔
ساڈی اکھ نے سوائے ربّ دے کسے نوں نہیں ویکھیا!
واہ! کنی شبھاگی ہے اوہ اکھ جہڑی کہ ربّ نوں ویکھن والی ہے ۔
اساں کدی اپنی بھگتی اتے پاکھنڈ دی ڈینگ نہیں ماردے،
جے کر اسیں گناہ گار ہاں، تاں ربّ بخشنہار ہے ۔
کسے دوجے نوں اسیں ہور کتھوں لیائیے ؟
اک دا ہی اس دنیاں وچ بتھیرا رولا پیا ہویا ہے ۔
ربّ توں سوائ دوجا حرف کدی وی گویا دے بلھاں تے نہیں آؤندا،
کیوں جو ربّ بخشنہار ہے ۔
ساڈی محفل وچ تاں بناں پریتم دے ہور کسے دی کتھا کہانی نہیں ہندی ۔
بناں (شکّ دے) پردے تے اندر لنگھ آ، اس سنگت وچ کوئی اوپرا نہیں ۔
تات پرائی چھڈّ دے اتے اپنے آپ نوں جان،
جو بھی اپنے آپ نوں جان لیندا ہے، اوہ ربّ توں اپرا نہیں ہے ۔
جس کسے نوں ربّ دی چاہ ہے، اوہی دل دا صاحب ہے !
ایہہ کم نہ ہر کسے چاتر دا ہے، تے نہ ہی کسے دیوانے دا ۔
ہے نصیحت کرن والے، توں کد تک نصیحتاں دے قصے سناؤندا رہیں گا ؟
ایہہ تاں مست رنداں دی مجلس ہے، کوئی قصے کہانیاں دی تھاں نہیں ۔
ایہہ ربی خزانہ دلاں دیاں مالکاں کول ہندا ہے،
توں بیاباناں وچ کیوں جاندا ہے ؟ اوہ اجاڑ دے کھونجیاں وچ نہیں ۔
اس شوق دے خزانے نوں ربّ دے پیاریاں پاسوں منگ،
کیوں جو اوہناں دی جان وچ سوائ پیارے دے مکھڑے دے نقشاں دے ہور کجھ وی نہیں ۔
کد تک توں اس طرحاں کہندا رہیں گا، اے گویا ! اجہیاں گلاں توں چپ دھار،
ربّ دے شوق دا آدھار کعبے جاں مندر تے نہیں ہے ۔
جیکر (میرا) دل اس دی دوہری زلف دے پھندھے 'چوں لنگھ جاویگا،
تاں سمجھو، اوہ ختن، چین، ماچین اتے خطائی دیشاں 'چوں لنگھ جاویگا ۔
تیرے مکھڑے دی اک نظر دو جہاناں دی بادشاہی ہے،
تیری زلف دا سایہ حما دے پراں توں وی پرھاں لنگھ جاویگا ۔
عمر دی اس وشال دھرت نوں سمجھن تے پاؤن دا جتن کر،
کیوں جو اس سویر دی ہوا دا مینوں کجھ پتہ نہیں کہ ایہہ کدھروں آئی تے کدھروں لنگھیگی ۔
اس درویش دیاں نظراں وچ، جس دی نجی کوئی غرض نہیں،
اس جہان دی بادشاہی رولے رپے توں ودھ ہور کجھ نہیں ۔
اس اجاڑ دیس وچ گزرن بارے توں کی پچھدا ہیں ؟
(اتھوں) بادشاہ نے وی گزر جانا ہے اتے فقیر نے وی گزر جانا ہے ۔
گویا دے شعر؎ امرت وانگ زندگی بخشن والے ہن،
سگوں، پوترتا وچ تاں ایہہ امر-جیون دے پانی توں وی ودھ اثر رکھدے ہن ۔
اج رات نوں اس سجن دے مکھڑے دے دیدار لئی اوہ جا سکدا ہے ۔
اوہ اس چالاک اتے پریمیاں دے گھاتک معشوق ول جا سکدا ہے ۔
بھاویں پریت دی گلی وچ پجنا اوکھا ہے؛
پرنتو منصور وانگ سولی اتے قدم دھر کے اوہ پجّ سکدا ہے ۔
ہے دل ! جیکر توں مدرسے جان دی رچی نہیں رکھدا،
(تاں نہ صحیح، گھٹو گھٹّ) توں نشے-خانے ولّ تاں جا سکدا ہیں ۔
جد میرا ہردا تیری پریتی کرکے باغ لئی وی رشک دا کارن بن گیا ہے،
تاں ایہہ کویں پھلواڑی ول نوں جا سکدا ہے ؟
ہے دل! جد توں ربّ دے بھیتاں توں واقف ہو گیا،
تاں ہے بھیتاں دے خزانے، توں میرے سینے وچ جا سکدا ہیں ۔
جد گھر وچ ہی جنت دے سینکڑے باغ کھڑے ہوئے ہون،
تاں، گویا! ایہناں ہور عمارتاں ول کوئی کویں جا سکدا ہے ؟
توں اخیر ویکھ لیا کہ اس ربّ دے ڈھنڈاؤ نے ربّ دا ہی راہ پھڑیا ۔
(سمجھو) اس بہو-ملی آیو دا نفع اس نے پرافت کر لیا ۔
کوئی بندہ وی تیری زلف دے گھیرے توں باہر نہیں،
میرے وی دیوانے دل نوں ایہی شدہ ہو گیا ہے ۔
جد دی اس دے سندر قد نے ساڈیاں اکھاں وچ تھاں بنائی ہے،
تد توں اس تردے پھردے سرو توں سوائ ساڈیاں نگاہاں وچ کوئی ہور نہیں جچدا ۔
لیلیٰ دی اوٹھنی دے گل پئی ٹلی دی آواز سن کے میرا دل شدائی ہو گیا،
اوہ مجنو وانگ مست ہو گیا اتے جنگل بیابان نوں نکل گیا ۔
جدوں توں اس دی پریت کتھا میرے دل وچ آ ٹکی ہے،
مینوں سوائے اس سچی یاد توں ہور کجھ چنگا نہیں لگدا ۔
ساڈی موتی-ورساؤن والی اکھ نے پوست دے پھلّ ورگے آبدار موتی رکھ لئے،
تاں جو توں اک چھن لئی آویں اتے اوہ تیرے سر توں وار کے سٹے جان ۔
اج میری جان دوواں اکھاں راہیں باہر آ رہی ہے،
پر اس دے دیدار دی واری تاں قیامت دے دن تے جا پئی ۔
میری جیبھ اپر ربّ دی صفت توں بناں کدے ہور کوئی چیز نہیں آؤندی،
اخیر گویا دے دل نے اس عمر دا نفع کھٹ لیا ۔
میرا دل سجن دی برہا وچ سڑ گیا ۔
میری جان اس سوہنے (سانئیں) لئی سڑ موئی ۔
اس اگّ نال مے اجیہا سڑیا ہاں،
کہ جس کس نے وی سنیا، اوہ وی چنار وانگ سڑ گیا ۔
میں اکلا ہی پریت دی اگّ وچ نہیں سڑیا،
سارا جہان ہی اس چنگاڑی نال سڑیا ہویا ہے ۔
سجن دے برہا دی اگّ وچ سڑنا،
کیمیا وانگ کسے سفل پریوجن لئی سڑنا ہے ۔
گویا دے دل نوں ساباش،
جہڑا کہ سجن دے مکھڑے دی آس وچ ہی سڑ گیا ۔
اس دیاں دو مست اتے شدائی اکھاں توں کوئی بچائے ۔
اس دے مصری چبن والے منہ اتے ہوٹھاں توں کوئی بچائے ۔
افسوس ہے اس چھن پل دا، جہڑا اکارتھ چلا گیا،
افسوس ہے ساڈی انگہلی تے، افسوس ہے ساڈی غفلت تے ۔
کفر اتے دین دے جھگڑے توں دل پریشان ہے،
ربّ دی درگاہ دے دروازے پر کوئی بچائے ۔
شوخ اتے گستاخ معشوقاں نے سنسار نوں لٹّ لیا،
میں اوہناں دے ہتھوں ہی دہائی دے رہا ہاں-کوئی بچائے ۔
اس دیاں پلکاں دے خنجر ہتھوں
گویا کویں چپّ رہِ سکدا ہے ؟ دہائی ہے–کوئی بچائے ۔
اک مست نوں تاں لال رنگ دے جام نال غرض ہے،
اتے اک تہائے نوں ٹھنڈے مٹھے پانی دی لوڑ ہے ۔
ربّ دے بھگتاں دی سنگت نور نال بھری پئی ہے،
ربّ دے ڈھونڈاؤاں نوں بس اسے دی ہی لوڑ ہے ۔
توں اپنی مسکان نال جہان نوں باغ بنا دتا ہے،
جس نے اس نوں ویکھ لیا، اس نوں مالی دی کی لوڑ ہے ؟
تیری اک محبت بھری نگاہ دل لے اڈدی ہے،
پر پھر وی مینوں اسے دی لوڑ ہے ۔
گویا! تیرے بناں دوہاں جہاناں وچ ہور کوئی نہیں،
مینوں تاں دل اتے دین دی کیول تیرے لئی لوڑ ہے ۔
تیری ایہہ امبر ورگی کالی زلف مانو سویر دا برقع ہے،
جویں کدھرے سویر دا سورج کالے بدل ہیٹھ لک گیا ہے ۔
جد میرا چن سویر دی نیندر توں اٹھ کے باہر آیا،
تاں مانو سویر دے سورج دے مکھڑے نوں اس سو لعنتاں پائیاں ۔
جد توں انیندیاں اکھاں نال باہر آیا،
تاں تیرے مکھڑے نوں ویکھ کے سویر دا سورج شرمندہ ہو گیا ۔
جد سویر دا سورج اپنے مکھڑے توں برقع لاہندا ہے،
اپنی سبھاگی آمد نال جہان نوں روشن کر دندا ہے ۔
جگیاسوآں دی زندگی نت دا جگراتا ہے،
گویا! میرے لئی اگوں توں سویر دی نیند حرام ہے ۔
ایہہ شوخ اکھ میرا دین اتے دل لے جاندی ہے ۔
ایہہ شوخ اکھ مینوں غماں دے کھوہ 'چوں باہر کڈھدی ہے ۔
اس دی لٹّ دنیاں وچ آفت مچا دندی ہے،
اتے ایہہ شوخ اکھ دنیاں نوں رونکاں بخشدی ہے ۔
دل سجن دے چرناں دی دھوڑ ہو جاوے،
اتے ایہہ شوخ اکھ ربّ دا راہ دسن والی ہو جاوے ۔
جس نے اس شوخ اکھ دا اک وار سواد چکھّ لیا ہے،
اوہ نرگس دے پھلّ ول اکھ چکّ کے کد ویکھدا ہے ۔
جس کسے نے اس شوخ اکھ نوں اک نظرے وی ویکھ لیا،
اس دے دل دا بھرم دور ہو گیا ۔
ہوش وچ آ، کہ نویں بہار دا سماں آ گیا ہے،
بہار آ گئی ہے، یار آ گیا ہے اتے دل نوں شانتی آ گئی ہے ۔
اکھ دی پتلی وچ اس دا جلوا انا سما چکا ہے،
کہ اوہ جدھرّ وی ویکھدی ہے، متر پیارے دا ہی مکھڑا دسدا ہے ۔
جدھرے میری اکھ جاندی، میں وی ادھر ہی جاندا ہاں، کی کراں،
اس معاملے وچ بھلا ساڈے وس ہی کی ہے ؟
داعویدار دوستاں پاس کسے خبر لیاندی کہ اج راتیں
'اناالحق (میں ربّ ہی ہاں) کہندا ہویا منصور سولی ول جا رہا سی ۔
پھلاں نوں خبر دے دیو کہ سارے کھڑ جان،
اس خوش خبری وچ جہڑی اس گاؤندی بلبل ولوں آئی ہے ۔
خدا غیرت کرکے اڈّ رہا اتے میں انجھ حیران رہا،
تیرے شوق دی کہانی دا کوئی انت نہیں ۔
گویا تیری جلف دے کنڈل دا دھیان دھردا ہے،
اس لئی، کہ شوق دے کارن دل بھٹکدا پیا ہے ۔
سخت جان عاشق دی دوا بھلا وید کی کر سکدا ہے ؟
جد تیریاں ہی لتاں لنگیاں ہن،راہ وکھاؤن والا کی کر سکدا ہے ؟
اس دا ہر جلوا ہر تھاں بناں گھنڈ دے روپمان ہے،
توں تاں آپ ہؤمے دے پردے ہیٹھ ہیں، چن ورگا سوہنا بھلا کی کرے ؟
تینوں جس نوں کہ رتا وی دل دا ٹکاؤ پراپت نہیں،
اس لئی کوئی شانت-تھاں جاں کسے حویلی دی سندر نقر کی کر سکدی ہے ؟
بناں پریت دے ہادی دے توں بھلا کویں سجن دی درگاہے پہنچ سکدا ہیں ؟
تیرے شوق دے جذبے توں بناں بھلا راہ وکھاؤن والا کی کر سکدا ہے ؟
ہے گویا! جد توں گورو جی دی چرندھوڑ نوں اپنے نیتراں لئی سرمہ بنا لوینگا،
تاں توں ربّ دا جلوا ویکھ سکینگا، تیرے لئی (ہور کوئی) سرمہ کس کم ؟
چڑھدے دی پون جد اس دیاں لٹاں دے گھنگراں دی کنگھی کردی ہے ۔
تاں سمجھو میرے دیوانے دل لئی اک عجیب زنجیر بناؤدی ہے ۔
آدی سمیں توں ہی اسیں منکھ دے اس ڈھانچے نوں نہیں سمجھیا
کہ ربّ ایہہ اپنے رہن لئی گھر بناؤندا پیا ہے ۔
عاشق دا دل تھوڑھے سمیں وچ ہی معشوق بن جاندا ہے، ہر اوہ بندہ
جو معشوق نال بنائی رکھدا ہے، آپ سر توں پیراں تکّ جان بن جاندا ہے ۔
روٹی دے اک ٹکڑے لئی توں کیوں ہر کمینے مگر نسدا پھردا ہیں،
توں ویکھیا ہی ہے کہ لوبھ بندے نوں اک دانے لئی قیدی بنا دندا ہے ۔
اے گویا! توں لیلیٰ دا حالَ سر-پھرے دل نوں نہ دسیں،
کیونکہ مجنوں دی وتھیا میرے جہے دیوانے نوں ہی راس آؤندی ہے ۔
لوکی اٹھاراں ہزار سجدے تیرے پاسے ولّ کردے ہن ۔
ہر وقت اوہ تیری گلی دے کعبے دی پرکرما کردے ہن ۔
جتھے وی اوہ ویکھدے ہن، تیرا ہی جمال ویکھدے ہن،
دلاں دے محرم تیرے مکھڑے دا دیدار کردے ہن ۔
اوہناں اپنی جان تیرے سندر قد توں وار دتی ہے،
اوہ مردہ دلاں نوں تیری سگندھی نال سرجیت کردے ہن ۔
تیرا مکھڑا ربّ دا درشن کراؤن والا شیشہ ہے،
اوہ ربّ دا دیدار تیرے مکھڑے دے شیشے راہیں کردے ہن ۔
کالے دلاں والے، جناھں دیاں اکھاں نہیں، اس گل توں آزاد ہن،
کہ سورج نوں تیرے مکھڑے دے سامھنے لیا کھڑا کردے ہن ۔
تیرے شوق وچ مست عاشق جہان نوں رولے نال بھر دندے ہن،
اوہ سینکڑے جاناں تیرے وال دی اک تار توں قربان کر دندے ہن ۔
جد تیرے مکھڑے دی چرچہ ہر پاسے چھڑدی ہے،
تاں تیرے جمال دے پردے وچ سارا جہان روشن ہو جاندا ہے ۔
تیرے پریم دے متوالے گویا وانگ سدا اپنی آواز نوں
تیری خوشبو نال سریلی بنا لیندے ہن ۔
اے، کہ تیری اکھاں دی گردش تاں دناں وچ وی نہیں،
آسمان دا سورج تیرے مکھڑے دے سامھنے رتا ارتھ نہیں رکھدا ۔
موت دا ہیڑی عاشق دے دل نوں پھڑن لئی
تیری زلف دے پھندھے ورگا ہور کوئی جال نہیں رکھدا ۔
اس بہو-ملی عمر نوں، اخیر،غنیمت سمجھ،
اساں کوئی اجیہی سویر نہیں ویکھی، جس دی شام نہ ہوئی ہووے ۔
میں کد تک اپنے دل نوں دلاسہ دیاں ،
تیرا مکھڑا ویکھے بناں دل نوں چین نہیں آؤندی ۔
اس موتی وساؤن والی اکھ نوں، اے گویا، جہڑی کہ سمندر بن گئی ہے،
دل نوں آرام پہنچاؤن والے تیرے مکھڑے بناں آرام نہیں ۔
جد تک تیرے جان ودھاؤن والے لال ہوٹھ بولدے نہیں،
ساڈے درداں دی دوا وی پیدا نہیں ہو سکدی ۔
پیاسے ہوٹھاں نوں تیرے ہوٹھاں دے امرت دی لالسا ہے،
ساڈی تسلی خضر جاں مسیحا توں بھی نہیں ہو سکدی ۔
سانوں اجیہا دل دا درد لگا ہویا ہے، کہ جس دا کوئی علاج نہیں،
جد تک اسیں جان نہیں دے دندے آرام نہیں ہو سکدا ۔
میں آکھیا، تیری اک نگاہ بدلے اسیں جان حاضر کردے ہاں،
اس آکھیا، ساڈے تہاڈے وچکار (اجیہا) سودا نہیں ہو سکدا ۔
چن ورگے سوہنیاں دیاں گنڈھاں لگیاں زلفاں دی لالسا وچ،
میں جاندا تاں ہاں، پر میرے دل دی گنڈھ (تیرے باجھوں) نہیں کھلھدی ۔
جد تکّ کہ ساڈی اکھ تیری یاد وچ ساگر نہیں بن جاندی،
اسیں مراد دی کندھی توں واقف نہیں ہو سکدے ۔
تیری اڈیک وچ میریاں اکھاں وی انھیاں (چٹیاں) ہو گئیاں ہن،
مے کی کراں، کیونکہ تیرے بناں میری ڈھارس نہیں ہو سکدی ۔
جے کر توں چودھویں دا چن-مکھڑا وکھا دیویں تاں کی حرج اے ؟
جیکر، میرے چنا! اج رات مکھ وکھا دیویں، تاں بھلا کی حرج اے ؟
ایہہ سارا جہان تیری زلف دا قیدی ہے،
اک چھن لئی جے کر توں اس دی گنڈھ کھولھ دیویں تاں کی حرج اے ؟
ساری دنیاں تیرے بناں انھیری ہو گئی ہے،
سورج وانگ جے کر توں نکل آویں، تاں کی حرج اے ؟
اک چھن لئی آ، اتے میریاں دوہاں اکھاں وچ آ کے بہہ جا،
ہے دل لے جان والے، جے کر توں اکھاں وچ بہہ جاویں، تاں کی حرج اے ؟
اس تیرے کالے تل (دے بتّ) نوں، جہڑا تیرے مکھڑے دا شدائی ہے،
جے کر توں کل خدائی دے بدلے ویچ دیویں، تاں کی حرج اے ؟
توں میریاں اکھاں وچ پیا وسدا ہیں، پھر میں کس نوں ڈھونڈ رہا ہاں،
ادکھّ دے پردے وچوں جے کر اپنا مکھڑا وکھا دیویں، تاں کی حرج اے ؟
گویا، ہر پاسے تیری سوہ لبھّ رہا ہے،
جے کر راہ بھلے ہوئے نوں راہ وکھا دیویں، تاں کی حرج اے ؟
قدم اوہ ہی چنگا ہے، جہڑا ربّ دے راہ تے چکیا جاوے،
جیبھا اوہی بھلی ہے، جہڑی ربّ دے سمرن وچ سکھ جانے ۔
جدھر وی میں ویکھدا ہاں، میریاں اکھاں وچ کجھ سماؤندا نہیں،
ہمیشاں اس دے نقش ہی ساڈیاں اکھاں وچ سمائے رہندے ہن ۔
پورے گورو دی بخشش نال اخیر مینوں ایہہ گیان ہو گیا،
کہ دنیاں دے لوک سدا غم اتے فکر وچ پھسے رہندے ہن ۔
کناں بھاگاں والا ہے اس دل دا مالک، جس دی آتما روشن ہے اتے جو پورا گیان وان ہے،
اتے جس دا متھا ربّ دی درگاہ تے نوندا ہووے ۔
قربانی لئی اس دی گلی ادالے، اے گویا،پھردا رہُ اتے شیخی نہ مار،
مینوں تاں اس دیاں اکھاں دے اشارے دا حکم ملنا چاہیدا ہے ۔
ہزاراں جڑاؤ تخت تیرے راہ وچ پئے ہن،
تیرے مستانے تاج اتے نگینیاں دی لوڑ نہیں رکھدے ۔
دنیاں اندر ہر چیز فنا ہو جان والی ہے،
پر عاشق فنا ہون والے نہیں، کیوں جو اوہ پریت دے بھیتاں توں جانو ہن ۔
ساریاں اکھاں اس دے درشناں لئی تیبر ہو گئیاں،
ہزاراں چت اس دے برہا دے فکر وچ نگھردے جاندے ہن ۔
یقین رکھ! کہ اس دے منگتے پاتشاہاں دے پاتشاہ ہن،
کیوں جو ساری دنیاں دی دولت اوہ اکو نظر نال بخش دندے ہن ۔
اے گویا! ہمیشاں ربّ دے پیاریاں دی سنگت دی بھال کر،
کیوں جو ربّ دے ڈھنڈاؤ، ربّ نال جڑے ہوئے ہن ۔
بھاویں میرے ہتھ سدا کم وچ رجھے ہندے ہن،
پر میں کی کراں، میرا دل تاں یار ول دوڑدا ہے ۔
بھاویں 'توں مینوں نہیں ویکھ سکدا' دی آواز ہر ویلے دل دے کنا وچ پیندی ہے،
پر موسیٰ پھیر وی ربّ دے دیدار کرن لئی جا رہا ہے ۔
جس وچوں ہنجھو کرن ایہہ اوہ اکھ ہی نہیں،
پریم پیالہ تاں نکا نکّ بھریا رہندا ہے ۔
دلدار اتے دل وجود وچ انے اکمکّ ہن،
جس کارن دل ہمیشاں دلدار ول دوڑدا رہندا ہے ۔
دوناں جہاناں وچ اس دی دھون فخر نال اچی ہو جاندی ہے،
جو بھی منصور وانگ سولی ول نوں دوڑدا ہے ۔
گویا نے سجن دی یاد وچ اصل جیون پا لیا ہے،
ہن اوہ شرابخانے دی گلی وچ کیوں جاوے ۔
کون ہے جس تے اج سوہنے دا عشقَ سوار ہے ۔
اس دنیاں وچ اوہ بادشاہ ہے، جس دا کوئی یار ہے ۔
مے جاندا ہاں کہ، اے شوخ معشوق! کہ ایہہ دوہاں جہاناں دا خون کریگی،
کیوں جو تیری مست اکھ اج نشے نال بھری پئی ہے ۔
جگر دے خون نے میری اکھ دے پلے نوں لال کر دتا،
ساڈے دیوانے دل وچ کیہی عجب بہار آئی ہے ۔
جس نوں منصور وانگ سولی دا پرچھاواں پراپت ہے،
اس نوں نہ تاں سرگ دے برچھ طوبیٰ دی چھاں دی اتے ناں ہی سرگ دی لوڑ ہے ۔
اے دیوے! اپنا لال پھلاں ورگا مکھڑا کجھ چر لئی روشن کر
کیوں جو پروانے اتے بلبل دے دل نوں تیرے نال کجھ کم ہے ۔
بھاویں ہر دیوانے لئی سنگل بناؤندے ہن،
پر گویا دا دل تاں زلف دے پھندھے نال ٹھہر جاندا ہے ۔
کوئی وی غریب پردیسیاں دے حالَ دی سنوائی نہیں کردا ۔
اسیں اتھے پج چکے ہاں، جتھے بادشاہ وی نہیں پجّ سکدا ۔
ہزاراں اچے سرگاں نوں اوہ اک ادھے جوں بدلے وی نہیں خریددے،
کیونکہ ایہناں وچوں کوئی بھی سرگ اس پیارے دی گلی تک نہیں پہنچدا ۔
پریم دے وید نے، کہندے ہن، کجھ ایوں کیہا ہے،
کہ پردیسیاں دا دردناک حالَ سوائے ربّ دے کوئی نہیں سندا ۔
جے توں اپنے دل دی اکھ دی روشنی چاہندا ہیں،
تاں ویکھ،اس دی درگاہ دی دھوڑ تک کوئی سرمہ نہیں پجّ سکدا ۔
متر دی یاد وچ عمر کٹی جا سکدی ہے،
کیوں جو اس دے مقابلے تے کوئی وی رسائن نہیں ہے ۔
سارے سنسار دی دولت اس دے در دی دھوڑ توں وار سٹاں،
کیونکہ جد تک اس توں قربان نہیں ہندا، اس تک نہیں پجدا ۔
گویا اس دے دروازے دی خاک توں واری جاندا ہے،
کیونکہ جد تک کوئی خاک نہیں بندا، اپنے منورتھ نوں نہیں پا سکدا ۔
اس دی درگاہ دی مٹھی بھر خاک رسائن بنا دندی ہے،
ہر منگتے نوں ستاں ولائتاں دا بادشاہ بنا دندی ہے ۔
میرے سر لئی تیری درگاہ دی دھوڑ سینکڑے تاجاں ورگی ہے،
میں گناہ گار ہووانگا، جے کر میرا دل پھر تاج اتے تخت دی لالسا کرے ۔
جے کر کیماگر تامبے توں سونا بنا لیندا ہے، اسمبھو نہیں کہ
ربّ دا طالب مٹی نوں نور بھریا سورج بنا لوے ۔
گویا دے شعر؎ جہڑا وی دل جان نال سندا ہے،
اس دا دل پھیر موتیاں دی دوکان دے لعلاں دی کد پرواہ کردا ہے ؟
تیرے تنگ منہ ورگی ہور سوہنی کوئی شکر دی بوری نہیں ہو سکدی،
اس کتھا توں، جہڑی میں سنائی ہے، ہور کوئی ودھیرے چنگیری کوئی کتھا نہیں ہونی ۔
جیکر توں اس دے ملاپ دا طالب ہے تاں وچھوڑے دا واقف بن،
جد تک راہ وکھاؤن والا نہ ہووے، توں کویں پڑاؤ تک پجینگا ۔
پلکاں ورگے ہتھاں توں اکھاں دے پلو نوں اناں چر نہ چھڈا،
جد تک کہ تیریاں آساں دی جیب موتیاں نال نہ بھر جاوے ۔
عاشق دی آس دی ٹہنی کدی وی پھل دار نہیں ہندی،
جد تک کہ پلکاں دے اتھروآں نال اس نوں پانی نہیں ملدا ۔
اے، مورکھ گویا، اس دے پیار دی ڈینگ نہ مار،
اس رستے اتے اوہی پیر رکھ سکدا ہے، جس دا سر نہ ہووے ۔
ہولی دے پھلاں نے زمانے دے باغ نوں مہک نال بھر دتا،
بند کلی ورگے ہوٹھاں نوں سبھاگی طبیعت والا بنا دتا ۔
اس نے مینہہ دے پانی وانگ،
گلاب، امبر، مشک تے عبیر نوں ساریں پاسیں کھلیر دتا ۔
کیسر بھری پچکاری دا کیا کہنا ؟
کہ اس نے ہر بد-رنگ نوں وی رنگین تے سگندھت کر دتا ۔
اس دے مبارک ہتھاں دے گلال چھڑکن نے،
دھرت اسمان نوں لالو لال کر دتا ۔
اس دی کرپا دوارا دوویں دنیاں رنگین ہو گئیاں،
اس نے شاہاں وانگ میرے گل وچ رنگین کپڑے پوا دتے ۔
جس کسے نے وی اس دے پوتر درشن کیتے،
اس نے سمجھو عمر دی مراد چنگی پا لئی ۔
سنگت دے راہاں دی دھوڑ توں قربان ہو جاوے،
بس گویا دے دل دی اینی ہی چاہ ہے ۔
اس دی صفت صلاحَ دا ذکر جیبھ نوں بڑا چنگا لگدا ہے،
اس دا نام منہ وچ آیاں کنا سواد دندا ہے ؟
واہ! کنے سوہنے ہن تیری ٹھوڈی دے سیؤ،
باغ وچ اجیہا مٹھا تے سوادلا میوہ بھلا کتھے ؟
تہاڈے دیدار دے صدقے ساڈی اکھ روشن ہے،
میں اس دیدار توں قربان جاواں، اوہ کنا سوادلا ہے ۔
تیری زلف دے کنڈل نے ساڈا دل اڈا لیا ہے،
تیرے لال ہوٹھ اسے کارن سوادلے ہن ۔
اے گویا تیرے شعراں دے سواد توں چنگیرا
ہور کوئی سواد نہیں ہو سکدا ۔
ربی گیان واناں نوں اسے دا پاسہ ہی چنگا لگدا ہے،
پریمیاں لئی سجن دی گلی ہی سہاونی ہے ۔
اس دیاں لٹاں نے ساری دنیاں دے دل نوں موہ رکھیا ہے،
اس دے چاہن والاں لئی تاں اس دے کیس ہی سہاونے ہن ۔
سانوں اس دی گلی انی پیاری ہے،
کہ میں بہشت دے باغ نوں اس توں قربان کر دیاں ۔
اس دے بھاگاں بھرے آؤن دی سگندھی نال میں سرجیت ہو جاندا ہاں،
اس لئی سانوں اس دی سگندھی بڑی سوادلی لگدی ہے ۔
ربّ دی یاد دا ذکر کنا سوادلا ہندا ہے،
ساریاں میویاں نالوں ایہہ ودھیرے سوادلا ہے ۔
جے کر تینوں ایہہ اچھا بھاؤندی ہے،
تاں توں سارے سنسار نوں امرت بخشن والا بن جاوینگا ۔
گویا دے شعر؎ ہندوستان وچ اجیہے میوے ہن،
جہڑے کھنڈ اتے دودھ نالوں وی ودھیرے مٹھے ہن ۔
اے بہار دی فصل دے بھروٹیو ! تہاڈی آمد دی کرپا صدقہ،
جہان گلزاراں نال بہشت دے باغ وانگ بھر گیا ہے ۔
تیری مسکان جہان نوں زندگی بخشدی ہے،
اتے ایہہ رہسمئی صوفیاں دیاں اکھاں لئی اک چین تے قرار ہے ۔
ربّ دے پریم توں بناں ہور کوئی پریم پکا نہیں،
بناں ربّ دے پیاریاں دے پیار توں سبھ کجھ ناسوان سمجھ ۔
جدھر وی توں نگاہ کردا ہیں توں نویں روح بخش دیندا ہیں،
ایہہ تیری نگاہ ہی ہے، جہڑی ہر پاسے جاناں دی برکھا کردی ہے ۔
ربّ تاں ہر حالَ، ہر تھاں، سدا حاضر ناظر ہے،
پرنتو اجیہی اکھ کتھے ہے، جہڑی ہر پاسے ہی اس دا دیدار ویکھ سکے ۔
بناں ربّ دے جانن والیاں دے کسے ہور نوں مکتی نہیں ملی،
موت نے تاں دھرت تے سمیں نوں اپنی چنج وچ پھڑ رکھیا ہے ۔
اے گویا، ربّ دا بندہ امر ہو جاندا ہے،
کیوں جو اس دی بندگی توں بناں جہان وچ ہور کسے دا کوئی نشان نہیں ۔
میں عمر دی گودی وچ جوان توں بڈھا ہو گیا ہاں،
تیری سنگت وچ عمر دی گود وچ میری زدگی کنی سوہنی لنگھی سی ۔
باقی رہندے سواساں نوں توں اس طرحاں سبھاگے سمجھ،
کیونکہ اخیر پتّ-جھڑ نے ہی اس عمر دی بہار لیاندی ۔
ہاں، اس گھڑی نوں وی سبھاگا سمجھ، جو ربّ دی یاد وچ گزرے،
کیوں جو عمر دا حساب لاؤن لگیاں ایہہ نظر توں ہوا وانگ لنگھ جاندی ہے ۔
ہر وقت لہراں دے قافلے وانگ (عمر دی ندی وگدی) رہندی ہے،
(ہو سکے) تاں توں اس عمر دی ندی چوں پل بھر لئی پانی دا گھٹّ پی لے ۔
توں سینکڑے کم اجیہے کیتے ہن، جہڑے تیرے کم نہیں آؤنے،
گویا توں، اجیہے کم کر، جہڑے پھیر وی تیرے کم آؤن ۔
سبھ بھیتاں دے جاننہار، اساں جنہاں تیری گلی دا سرا ویکھیا ہے،
اساں سبھ ولوں اپنی ضرورت دا منہ موڑ لیا ہے ۔
جد توں ساڈا تیری گلی گردے گھمنا عامَ ہویا ہے،
میں سبھ توں چنگے سرگ دے باغ نوں ٹھکرا دتا ہے ۔
اپنی سگندھت لٹّ دے وال نال اوہ ساڈا دل اتے دین لے گیا،
اس لمی عمر توں ایہی کجھ کھٹیا سی ۔
ساریاں نوں سدا ہی تیرے مکھڑے دا قرآن زبانی یاد ہے،
نمازیاں دے دلاں لئی تیرے بھروٹے دا خم محراب ہے ۔
میں کی دساں کہ تیرے بناں میرے دل دی کی حالت ہے ؟
ایہہ اس دیوے وانگ ہے، کہ جس نوں ہمیشاں سڑنا اتے پگھلنا پیندا ہے ۔
تیرے بناں سارا جہان حیران ہویا پیا ہے،
تیرے وچھوڑے کارن سینہ کباب ہو چکیا ہے ۔
ربّ دا ڈھونڈاؤ سدا زندہ رہندا ہے،
اس دی جیبھا تے بس اس سرب شکتی مان دا نام رہندا ہے ۔
اس دے سگندھت کالے تل نے دنیاں دا دل لٹّ لیا،
اس دیاں زلفاں دا کفر ایمان لئی بس اک جال ہے ۔
مینوں اپنا سورج ورگا مکھڑا جلدی وکھا،
کیوں جو رو رہی اکھ دا ایہی علاج ہے ۔
اس دے سندر قد کاٹھ توں اپنا دل قربان،
جان تاں بسّ کیول پیارے توں وارن لئی ہے ۔
کاش توں گویا دا حالَ پل بھر لئی پچھدوں،
ایہی تاں بس اکو درد-کٹھے دل دا علاج ہے ۔
ہمیسا توں نشئی، صوفی اتے صاف رہُ،
توں سارے دا سارا بندگی ہو جا، اتے ملنگ رند بن جا ۔
توں غیر ول اکھ چکّ کے وی نہ ویکھ کیونکہ توں انھاں ہیں،
توں ساری دی ساری اکھ ہو جا،اتے سجن ول اس نوں کھولھی رکھ ۔
اس دلاں نوں چرا لین والے بادشاہ دے قد ادالے چکر کٹّ،
اتے اس سگندھت زلف دے پھندھے دا قیدی بن جا ۔
میں تینوں ایہہ نہیں کہندا، کہ توں مندر جاں کعبے ول جا،
میں تاں کہندا ہاں، کہ جدھر وی توں جاویں، منہ ربّ ول رخّ ۔
توں غیراں ول پرایاں وانگ کیوں پھردا ہیں ؟
توں تاں ٹٹے ہوئے دل دے حالَ دا واقف کار بن ۔
سدا گویا دے دل وانگ سنتوکھی اتے ہریا بھریا رہُ،
توں اپنے نجی سوارتھاں توں مکت (ڈھونڈاؤ) ہو جا (اس طرحاں توں اصل منورتھ پا لوینگا) ۔
ساریاں دے سینے لوہے پئے ہن، جھلسے پئے ہن ۔
دوویں جہان اس دے دیدار لئی حیران ہن، پریشان ہن ۔
تیری گلی دی دھوڑ نالوں، جہڑی دبّ درشٹی والے عارفاں لئی سرمہ ہے،
روندی ہوئی اکھ لئی ہور کوئی چنگیرا علاج نہیں ۔
چن سورج رات دن اس دی گلی دی پرکرما کردے رہندے ہن،
اس دا ایہہ احسان ہے کہ اوہ دوہاں جہاناں نوں روشنی بخشن یوگ بنا دندی ہے ۔
جدھر وی میں ویکھدا ہاں، اس دے حسن جمال دا جلوا ملدا ہے،
اس دی کنڈلدار زلف دے کارن جہان سدا پریشان اتے شدائی رہندا ہے ۔
میرے اتھروآں نال دھرت دا کھیسا پوست دے پھلاں دے موتیاں نال بھر گیا ہے،
اس دے مسکراندے ہوئے لال ہوٹھاں دی یاد نال گویا میں تاں سارا جہان سر کر لیا ہے ۔
جس کسے نے وی تیری وشیش گلّ سنی ہے ،
اوہ سینکڑے سخت غماں توں جھٹّ ہی مکت ہو گیا ۔
پورے اتے کامل ستگورو دا شبد ساڈے لئی امرت ہے،
ایہہ مردہ دلاں نوں سرجیت اتے مکت کر دندا ہے ۔
تیرے ہؤمے دے وکھاوے توں ربّ کوہاں دور ہے،
جے توں اپنے اندر جھاتی ماریں تاں ہؤمے توں مکت ہو جاویں ۔
ہے گویا! توں اپنا ہتھ حرص اتے لالچ توں کھچّ لے،
تاں جو اپنے گھر دے اندر ہی اس مہان ربّ نوں ویکھ سکیں ۔
آ، توں مست-چال سرو وانگ جھٹّ پل لئی باغ دی سیر لئی آ ۔
تیرے ول ویکھدے ویکھدے ساڈیاں اکھاں پکّ گئیاں ہن ۔
میرے دل دے زخم لئی تیری اکو مسکان مرہم دا کم دندی ہے،
تیرے ہوٹھاں دی مسکان ساریاں بیماریااں دی دوا ہے ۔
اس نے میرے ول اک نگاہ کیتی، اتے (نال ہی) میرے دل دی راس لٹّ لئی،
اس نے اپنی ترچھی نظر نال میرے دل دے بوجھے نوں قینچی وانگ کٹّ دتا ۔
ہے روپ جمال دے باغ دی نوَ-بہار! اپنی آمد دی بخشش نال،
توں جہان نوں بہشت دے باغ ورگا بنا دتا ہے، کیہا چنگا ہے ایہہ بکھششاں کرن والا ۔
توں گویا دی مندی حالت ولّ کیوں نہیں اک نظر کردا ؟
کیونکہ غرض-مند لوکاں لئی تیری اکو نگاہ مراداں پوریاں کرن والی ہے ۔
ساڈا تیرے نال وڈا ساک سنبندھ ہے،
تیری آمد کرکے ساری دنیاں وچ خوشی ہی خوشی ہے ۔
میں اپنے کھڑے دل اتے کھلے نیناں نوں،
تیری آمد دے راہ اتے وچھا دتا ہے ۔
توں ربّ دے فقیراں اتے مہر کر،
تاں جو اس دنیاں وچ تینوں خوشی حاصل ہووے ۔
ہمیشاں اپنے دل نوں ربّ دے پاسے لا،
تاں جو توں سہجے ہی اس پل-صراط {بھوجل} توں لنگھ جاویں ۔
کوئی وی اس آسمان دے ہیٹھ سوکھا اتے خشہال نہیں،
ہے گویا، توں اس پرانیں سراں توں لنگھ جا ۔
جتھے وی، میری جان ! توں جاویں تیرا ربّ راکھا ہووے،
توں میرا دل اتے ایمان لے چلیا ہیں، تیرا ربّ راکھا ہووے ۔
بلبل اتے پھلّ دوویں ہی تیری اڈیک وچ ہن،
جھٹّ پل لئی توں میرے باغ ول آ، تیرا ربّ راکھا ہووے ۔
اپنے لال ہوٹھاں توں میرے زخمی دل اتے لون چھڑک،
اتے میرے کباب ہوئے سینے نوں ساڑ تیرا ربّ راکھا ہووے ۔
کناں چنگا ہووے، کہ تیرا اچا لما سرو ورگا قد،
میرے باغ ول جھٹّ پل لئی ٹہلدا آوے، تیرا ربّ راکھا ہووے۔
آ، میریاں اکھاں دی دھیری وچ آ جا،
کیوں جو تیرا گھر میریاں روندیاں اکھاں وچ ہے، ربّ تیرا سہائی ہووے ۔
اے، کہ تیرا مکھڑا شمع لئی وی رونک دا کارن ہے،
شمع دی موتی وساؤن والی اکھ اتھرو کیر رہی ہے ۔
جتھے وی اوہناں کوئی دیوا بالیا ہے،
مانو اوہ شمع دی گلزار دا اک پھلّ ہے ۔
جد دا توں اپنے مکھڑے نوں روشن کیتا ہے،
شمع سو سو وار تیتھوں قربان جا رہی ہے ۔
تیرے مکھڑے توں قربان کرن لئی،
شمع دیاں رودیاں اکھاں اپنی جان کیر رہیاں ہن ۔
اج رات توں نہ آئؤں،تیری بھاری اڈیک وچ
سماں دی اگّ وساؤن والی اکھ نے محفل نوں ساڑ سٹیا ۔
گویا تڑکے سویر ویلے کنا سندر اتے بچتر نظارہ ہندا ہے،
کہ سارا سنسار تاں ستا پیا ہندا ہے اتے شماں جاگ رہی ہندی ہے ۔
ہے ساقی ! اٹھ اتے پیالے نوں بھر دے،
تاں جو اس دے نال میں اپنا دماغ رنگین کر لواں ۔
تیری زلف دا پھندا میرا دل پھسا کے لے گیا سی،
مینوں اس دے ہر پیچ وچوں ایہو سوہ ملی ہے ۔
پاک دیدار دیاں نوری کرناں توں،
سینکڑے ہزارانں دیوے ہر پاسے بل اٹھے ہن ۔
ہے گویا، توں سدا اس دی یاد، اس دا سمرن کر،
تاں جو توں دنیاں دے غماں توں آزاد ہو جاویں ۔
جیکر توں شوق نال اپنا من صاف کر لویں،
تاں بناں کسے اتکتھنی دے توں چھیتی اپنا آپ پا لوینگا ۔
ہؤمیں کرکے جد کہ توں ربّ توں دور ہو گیا ہیں،
منمتِ نوں دور کر دے، اتے ربّ نوں ظاہرا ویکھ لے ۔
پریم-متے تاں سدا ہی پریم دے کٹھے ہندے ہن،
او ڈینگاں مارن والے، اوہناں ساہمنے ڈینگ نہ ماریں ۔
ایہناں پنجاں اندریاں دے بھوگ سواد نوں چھڈّ،
تاں جو تینوں صاف پیالے دا سواد آ سکے ۔
گویا توں سدا پورے ستگور دی راہ ڈھونڈدا رہُ،
تاں جو سنسار دی دبدھا توں مکت ہو جاویں ۔
اس دے ملاپ دی آمد دے کارن میرے ہتھوں برہا دی واگڈور چھٹّ گئی،
کتھوں کو تکّ اس برہا دی وتھیا سناؤندے رہیئے ؟
تیرے بناں میرے دوہاں نیتراں اتے بھروٹیاں وچ ہور کوئی نہیں سی،
اوہناں وچ ایسے لئی ہن سانوں برہا دا کوئی نشان نہیں لبھدا ۔
ہالی وچھوڑے نے تیرے ملاپ نوں نہیں سی چھوہیا،
اساں وچھوڑے دی زبانی ملاپ دیاں گلاں سنیاں ہن ۔
تیرے وچھوڑے نال میرے دل نوں اجیہی اگّ لگی،
کہ میرے واویلے دی بجلی نے وچھوڑے دا گھر ساڑ پھوک دتا ۔
تیرے وچھوڑے نے گویا نال کی کجھ کیتا ؟
ایہہ وتھیا (اتنی لمبی ہے کہ) کسے حساب کتاب وچ نہیں آؤندی ۔
میرے پاسوں پریم دی چال دی گلّ سن،
تاں جو تینوں پریم دی گل بات دا سواد آ سکے ۔
ربّ دے پیار نے ہر کسے نوں ڈھاہ دتا،
اوہ پریم دے معاملے دی خوشی نوں غنیمت سمجھدا ہے ۔
اوہو دم سبھاگا ہے، جو اس دی یاد وچ گزرے،
اوہو سر کرما والا ہے جو پریم دے راہے لگّ جاوے ۔
ہزاراں ہی پریمی تلی تے جان رکھی اس دے راہ اتے،
پریت دی کندھ نال ڈھاسناں لائی کھڑے ہن ۔
جس نے وی ربّ دے راہ اتے بیدئبی کیتی،
منصور وانگ اس نوں پریم دی سولی ہی ٹھیک پھبدی ہے ۔
سبھاگا ہے دل، جو ربّ دے پریم نال بھریا پیا ہے،
پریم دے بھار نال ہی آسمان دی پٹھّ جھک گئی ہے ۔
جے کر توں پریم دی ستار 'چوں نکلے راگ سن لویں،
تاں نیک سبھاؤ والے بندے، توں سدا لئی امر ہو جاویں ۔
بادشاہاں نے راج چھڈّ دتے،
تاں جو پریم دے بھیتاں توں واقف ہو سکن ۔
گویا وانگ جس نوں وی پریم دی بیماری لگی،
ربّ دی بندگی بناں اس نے ہور کوئی ملھم نہیں ویکھی ۔
اس پاک پروردگار نے مینوں اس لئی پیدا کیتا ہے،
کہ مٹی دے اس سریر وچوں ربّ دے نام بناں ہور کجھ نہ نکلے ۔
تیری جدائی وچ پریتواناں دے جان اتے دل دی ایہہ حالت ہے،
کہ پوست دے پھلّ وانگ اوہناں دا جگر داغدار ہے اتے سینہ لیرو لیر ۔
ربّ دی یاد توں بناں سمیں نوں موت کیہا گیا ہے،
جد تک سانوں تیری چھتر چھایا نصیب ہے، سانوں کوئی ڈر نہیں ۔
تیری خاطر بادشاہاں نے تخت اتے تاج چھڈّ دتے،
مکھڑے توں برقع چکّ کیونکہ سارا جگ مریا پیا ہے ۔
اے کہ تیری درگاہ دی دھوڑ سنسار نوں تندرستی بخشن والی ہے،
توں درد دے مارے پردیسیاں دے حالَ اتے ترس کھا ۔
ایہہ دنیاں ہی ہے، جو دوہاں جہاناں نوں برباد کر دندی ہے،
دارا وی مٹی وچ رل گیا، اتے قاروں وی ماریا گیا ۔
تیرے بناں میری اکھ ہمیشاں ایوں موتی کیردی رہندی ہے،
جویں گچھیاں وچوں دانے ڈگدے رہندے ہن ۔
میں نہیں جاندا، کہ میں کون ہاں، میں کون ہاں،
اسیں اس دے بندے ہاں، اتے اوہ ہر تھاں میرا راکھا ہے ۔
ربّ دے محرم سوائ ربّ دے نام دے ہور کوئی شبد مونہوں نہیں کڈھدے،
اس دے سمرن توں بناں ہور سبھّ کجھ فضول واد-وواد ہے ۔
ساڈے پورے ستگورو بندگی فرماؤندے ہن،
واہ! کنا مبارک ہے اوہ بول جو اس دے حالَ دا محرم بناندا ہے ۔
جد ربّ ہر حالت وچ حاضر ناظر ہے،
تاں توں ہور کیوں ہتھ پیر پیا ماردا پھردا ہیں ؟
ربّ دی صفت صلاحَ کر، اے میری جان! ہور کجھ ن کہُ،
نام جپن والا بندہ بن جا، اس دے حالَ دا محرم بن جا ۔
ربّ دی یاد توں چھٹّ جہڑا دم وی گزاریا،
کامل لوکاں دیاں نظراں وچ اوہ برباد گیا ۔
جتھے وی توں ویکھیں، اس توں بناں ہور کوئی نہیں،
این ملاپ وچ توں کیوں غافل ہندا ہیں ؟
گویا،توں ربّ دے نام توں بناں ہور کجھ نہ کہُ،
کیوں جو باقی سبھ گلّ-بات تھوتھی ہے ۔
اساں ہر ربّ دے بندے نوں ہی ربّ سمجھیا ہے ۔
اتے اپنے آپ نوں اساں ایہناں بندیاں دا بندہ سمجھیا ہے ۔
ساڈیاں اکھاں دیاں پتلیاں نوں سرمیں دی کوئی لوڑ نہیں،
کیوں جو اساں ربّ دے بندیاں دے راہ دی دھوڑ نوں ہی سرمہ سمجھیا ہے ۔
ہر گھڑی اسیں اپنا سر سجدے لئی دھرت اتے رکھدے ہاں،
کیوں جو اساں اپنے یار دے مکھڑے نوں ربّ دا نور سمجھیا ہے ۔
فقیراں نے بادشاہاں نوں بادشاہی بخشی ہے،
اس لئی اس دی گلی دے فقیر نوں اسیں بادشاہ سمجھ لیا ہے ۔
سانوں! اے گویا، ملک اتے مال دی کوئی چاہ نہیں،
اس لئی، کہ اسیں تیری جلف دے سایے نوں حما دا پر سمجھ لیا ہے ۔
میں اپنی اکھ دی پتلی وچ اس دل ہرن والے نوں ویکھیا ہے ۔
جدھر وی میں نگاہ دوڑائی، میں اپنا سجن ہی ویکھیا ہے ۔
میں کعبے اتے مندر دوہاں تھاواں دی پرکرما کیتی ہے،
مینں تاں ہر تھاں تیرے بناں کوئی نہیں دسیا ۔
جتھے وی میں نسچے وجوں نظر کیتی
اپنے دل دے گھر اندر ربّ ہی ربّ ویکھیا ہے ۔
تیری گلی وچ منگن دا کم بادشاہی نالوں چنگیرا ہے،
میں دوہاں جہاناں دی نائبی نجی سوارتھ نوں چھڈن وچ ویکھی ہے ۔
میرے کنی، گویا پہلے دن توں ہی ایہہ آواز پئی،
کہ جہان دے انت نوں میں اس دے آدی وچوں ہی ویکھ لیا ہے ۔
متر پیارے توں اسیں سوا اس دے ہور کوئی چاہ نہیں رکھدے ۔
اسیں اپنے سر درد دا کوئی علاج نہیں کردے ۔
اسیں اس نرگسی سجن دے ہتھوں بیمار ہاں، جس دا نرگس وی غلام ہے،
اسیں خضر اتے مسیحا دی چاہ نہیں رکھدے ۔
جتھے وی اساں ویکھیا، تیرا جلال ہی ویکھیا ہے،
اسیں دوست دے جمال توں چھٹّ ہور کوئی تماشہ نہیں ویکھدے ۔
اپنے سجن دے نال ہندیاں، اسیں ہور کسے نوں نہیں ویکھدے،
اسیں کسے ہور دے ساہمنے اکھ وی نہیں پٹدے ۔
اسیں بھمبٹ وانگ دیوے دے چہرے توں اپنیں جان وار دندے ہاں،
پر بلبل وانگ ایویں فضول کوکاں نہیں ماردے ۔
گویا، چپّ رہُ، کہ سجن دے پریم دے سدا نوں،
جد تک بھی ساڈا سر قایم ہے، اپنے سروں نہیں کڈھانگے ۔
اسیں ربّ دی یاد وچ سدا زندہ رہندے ہاں،
اسیں سدا ہی اس دے احسان کارن شرمسار ہاں ۔
آپا وکھاؤن والے دی بھجن بندگی منظور نہیں ہندی،
اوہ ربّ تاں سدا مالک ہے اتے اسیں اس دے بندے ہاں ۔
مٹی دے پتلیاں وچ اسے دی پوترتا ہے،
اساں تاں پاک پروردگار نوں ویکھ لیا ہے ۔
اساں تاں اس بادشاہ دے چرناں تے اپنا سر رکھ دتا ہے،
اتے دوہاں جہاناں لوک پرلوک توں اپنے ہتھ دھو لئے ہن ۔
ہر اک اکھ وچ اس دے نور توں بناں کجھ وی نہیں،
اسے لئی اساں ربّ دے بندیاں دی سنگت ڈھونڈی ہے ۔
جد توں اساں اس دا پلہ پھڑیا ہے،
اسیں اس دے چرناں دی دھوڑ دا کنکا ہو گئے ہاں ۔
گویا کون ہے، ربّ دا نام-لیوا،
اسیں تاں جہان دے سورج وانگ چمکے ہاں ۔
اسیں تاں پریت دے بندے ہاں، ربّ نوں نہیں سیاندے ۔
گالاھں نہیں جاندے، اسیساں نہیں پچھاندے ۔
اسیں اس پیارے دے دیوانے ہاں، جو ساڈا متوالہ ہے،
اسیں بادشاہ نوں نہیں جاندے فقیر نوں نہیں سیاندے ۔
سچی گل تاں ایہہ ہے کہ تیرے بناں اتھے ہور کوئی نہیں،
سانوں تاں میر تیر دا فرق سمجھ نہیں آؤندا ۔
پریت دے مارگ اتے سر پیر بن گیا اتے پیر سر بن گئے،
ایہہ کہندا تاں ہاں، پر اسیں سر تے پیر نوں نہیں پہچاندے ۔
اسیں وی، گویا وانگ،آدی دن توں ہی مست ہاں،
بھجن بندگی اتے پاکھنڈ دے اصولاں دا سانوں کجھ پتہ نہیں ۔
جد وی اسیں پیارے ول نظر چکّ کے ویکھدے ہاں،
تاں موتی ورھاؤن والیاں دوہاں اکھاں دے دریا وگا دندے ہاں ۔
جتھے وی اساں ویکھیا ہے، سجن دا مکھڑا ہی ویکھیا ہے،
اسیں کدوں پرایاں ول ویکھن والے ہاں ؟
ہے بھجنیک مہاتما، مینوں سوہنیاں نوں ویکھن توں نہ روک،
اسیں تاں اپنی نظر سجن دے مکھڑے ول لائی بیٹھے ہاں ۔
اساں تیرے مکھڑے دی کتھا توں چھٹّ ہور کوئی خوراک نہیں کھادھی،
پریم دے راہ اتے اسے نوں بار بار دہراندے ہاں ۔
گویا، اسیں پیارے دی تکنی نال ہی مست ہو گئے ہاں،
اسیں بھلا پھر کیوں بھیت بھری شراب دی چاہ رکھیئے ۔
میریاں اکھاں وچ میرے خود-پسند بادشاہ توں بناں ہور کوئی نہیں سماؤندا،
میریاں اکھاں نوں اس دا وڈ-بھاگی قد ٹھیک جچّ گیا ہے ۔
جد اوہ اپنے کلی ورگے تنگ منہ توں امرت ورھاؤندا ہے،
تاں مانو سارے مردیاں نوں اوہ اپنی مسکان نال جیؤندا کر دندا ہے ۔
تیرے دیدار لئی میریاں اکھاں چشمے دا سروت بن گئیاں،
آ میرے جانی، کہ میری درد-بھری جان تیتھوں قربان ۔
جیکر توں کدھرے میرے اندرلے وچ جھاتی ماریں تاں تینوں اپنے بناں اس وچ ہور کجھ نہیں نظر آئیگا،
کیوں جو میرے تاں بند بند وچ تیرے بناں ہور کسے دا ذکر نہیں ۔
گویا! میں تاں مٹی دی اک مٹھّ ہاں، میرا اندرلا اس دے نور دیاں کرناں نال بھریا پیا ہے،
اسے لئی میرا ہوش مند دل اس دے ادالے سدا گھمدا رہندا ہے ۔
جیکر توں وفادار ہو جاویں تاں ہور کوئی وی بے وفا نہیں،
سماں اوہ ہے، کہ توں سمیں سر ہشیار ہو جاویں ۔
جے کر تیرے کول جان ہے، تاں پیارے دے قدماں توں وار دے،
اپنا دل دلدار نوں دے دے، تاں جو توں آپ دلدار ہو جاویں ۔
پریت دا پینڈا بڑا لما ہے، پیراں نال نہیں تریا جانا،
اپنے سر نوں پیر بنا لے تاں جو اس پیارے دے راہ تے ٹر سکیں ۔
سارے لوکاں دی گلّ بات اپنی سوجھ بوجھ انوسار ہے،
توں اپنے ہوٹھ میٹی رکھ تاں جو اس دے بھیتاں توں جانو ہو سکیں ۔
گویا، اپنا دیوانہ دل اس مہر دی آس ویچدا ہے،
کہ شاید توں خریدار بن جاویں ۔
تیرے شوق کارن ہر اک، سر دے پیریں تریا،
اتے اس نے نوواں اسماناں تے اپنا جھنڈا گڈّ لیا ۔
اس دا آؤنا وی مبارک ہویا تے جانا وی سبھاگا،
گویا، جس نے ربّ دا راہ پہچان لیا ۔
ہر اوہ اکھ جسنے ربّ نوں نہ پچھانیا، مانو انی ہے،
اس نے اس قیمتی آیو نوں انگہلی وچ ہی گوا دتا ۔
اوہ روندا ہویا آیا اتے سدھراں نال لئی مر گیا،
افسوس، کہ اس نے اس آؤن جان وچ اپنا کجھ نہ سواریا ۔
ایہہ تیری اکھ پیارے سجن دا گھر ہے؛
ایہہ ہستی دا تخت سچے پاتشاہ دا سنگھاسن ہے
حرصاں ہوساں دا ہر بندہ اس ربّ تک نہیں پجّ سکدا،
کیوں جو ایہہ رستہ تاں ربّ دے سورمے بھگتاں دا ہے ۔
ہر اوہ دل جہڑا سدھا ہی پریتم بن گیا،
یقین جانو، کہ اوہ بالکل پریتم دا ہی روپ بن گیا ۔
اک ذرہ وی اس دی رحمت اتے بخشش توں خالی نہیں،
چترکار اپنے چتراں دے رنگاں وچ ہی لکیا ہویا ہے ۔
ایہہ آؤنا جانا اک دم بھر توں ودھ نہیں ہندا،
جتھے وی اسیں نگاہ دڑاندے ہاں، سوائے اپنے دے ہور کوئی نہیں ہندا ۔
اسیں کسے دوجے ول کویں نظر پٹّ کے ویکھ سکدے ہاں،
کیوں جو تیرے بناں ساڈے اگے پچھے کوئی وی نہیں ہندا ۔
ہر اس بندے دا، جہڑا ربّ دا طالب ہندا ہے،
دوہاں جہاناں وچ اس دا مرتبہ سبھّ توں اچیرا ہندا ہے ۔
گویا دوہاں جہاناں نوں اوہ اک جوں دے بدلے لے لیدے ہن،
تیرا مجنوں کدوں لیلیٰ دا پریمی بندا ہے ۔
سنسار وچ جد خدا دے بھگت آؤندے ہن،
اوہ بھلڑاں نوں راہ دسن آؤندے ہن ۔
گویا جے کر تیری اکھ ربّ دی تانگھ والی ہووے،
(تاں سمجھ) کہ ربّ دے بھگت ربّ نوں وکھاؤن لئی آؤندے ہن ۔
ساڈے دھرم وچ غیراں دی پوجا نہیں کردے،
اوہ اک ہوش وچ رہندے ہن،اتے مستی نہیں کردے ۔
اوہ اک دم لئی وی ربّ دی یاد توں غافل نہیں رہندے،
نالے اوہ اچائی نیچائی دیاں گلاں نہیں کردے ۔
جیکر رتا بھر وی ربّ دا شوق ہووے تاں،
اوہ ہزاراں پاتشاہیاں نالوں چنگیرا ہے ۔
گویا! اپنے ست گورو دا بندہ ہے،
اس لکھت لئی کسے گواہی دی لوڑ نہیں ۔
ہر منکھ اس جہان وچ ودھنا پھلنا چاہندا ہے،
اوہ گھوڑے، اوٹھ، ہاتھی اتے سونا لوچدا ہے ۔
ہر آدمی اپنے لئی کجھ نہ کجھ لوچدا ہے،
پرنتو گویا تا ربّ پاسوں کیول ربّ دی یاد ہی لوچدا ہے ۔
سر توں پیراں تک اوہ نر نال بھر گیا،
اوہ شیشہ جس وچ کوئی تریڑ نہیں ۔
یقین جان، کہ اوہ انگہلاں توں دور رہندا ہے،
اوہ تاں عارف دے دل وچ پرگٹ ہندا ہے ۔
ایہہ بہو-ملی عمر جہڑی ضایع ہو جاندی ہے،
ایہہ اجاڑ گھر کویں آباد ہو سکدا ہے ؟
جد تک پورا ستگورو سہائتا نہیں کردا،
گویا! تیرا غماں-بھریا دل کویں پرسنّ ہو سکدا ہے ۔
ظالم دا دل سانوں مارن دا ارادہ رکھدا ہے،
میرا مظلوم دل ربّ ول آس لائی بیٹھا ہے ۔
اوہ اس فکر وچ ہے، کہ ساڈے نال کی کرے ؟
اسیں اس چنتا وچ ہاں کہ ربّ کی کردا ہے ؟
جو کجھ اساں عمر دا پھل پراپت کیتا ہے،
دوہاں جہاناں وچ اساں خدا دی یاد حاصل کیتی ہے ۔
ایہہ ساڈی ہستی تاں اک وڈی بلا سی،
جد اسیں اپنے آپے توں گزر گئے، اساں ربّ نوں پا لیا ۔
تیرے دروازے دی دھوڑ توں سانوں سرمہ پراپت ہویا ہے،
جس دی بدولت اسیں ودھے پھلے ہاں ۔
اسیں کدی غیر اگے متھا نہیں ٹیکدے،
سانوں تاں اپنے دل دے گھر وچ ہی ربّ دے نشان مل گئے ہن ۔
گویا! سانوں ربّ دی یاد توں اس دی سو ملی ہے،
ایہہ نکو نکّ بھریا پیالہ بھلا سانوں کتھوں پراپت ہویا ہے ؟
سوائ ربّ دے طالب دے ہر کسے دی قسمت وچ
ایہہ درلبھ دولت نہیں ہندی،جہڑی کہ سانوں پراپت ہوئی ہے ۔
گویا توں کد تک اس ناشمان سنسار وچ رہیں گا ؟
جہڑا کدی ضروری ہو جاندا ہے اتے کدی نردھارت ۔
کد تک اسیں کتیاں وانگ ہڈیاں اپر لڑدے رہانگے ؟
سانوں دنیاں دا وی پتہ ہے اتے دنیاداراں دا وی ۔
گویا! جے کر توں اس دے جلوے نوں ویکھنا چاہندا ہیں ؟
جے کر توں اپنی حرص ہوس توں بھجن دی اچھا رکھدا ہیں ؟
ایہناں ظاہرا اکھاں نال نہ ویکھ، کیونکہ ایہہ تاں تیرے لئی رکاوٹ ہن،
توں بناں اکھاں دے ویکھ، جو کجھ وی توں ویکھنا چاہندا ہیں ۔
ربّ تاں ہر تھاں موجود ہے، توں کس نوں ڈھونڈھدا ہیں ؟
ربّ دا میل تاں تیرا منورتھ ہے، توں کدھر بھٹکدا پیا ہیں ؟
ایہہ دوویں جہان تیری مالکی دے چنہ ہن،
ارتھات توں اپنے بول ربّ دی زبان راہیں ہی بولدا ہیں ۔
1
اے ہوا! میری مٹی سجن دے دروازے توں نہ اڑائیں،
نہیں تاں ویری بھنڈی کریگا،کہ ایہہ ہر تھائیں ہے ۔
2
اس پیارے توں بناں کعبے اتے بتخانے وچ ہور کوئی نہیں ہے،
پتھراں دے بھیت کارن اگّ دو رنگی کویں ہو سکدی ہے ؟
3
آسمان دھرت دے ساہمنے اس لئی متھا ٹیکدا ہے،
کہ ربّ دے بھگت اس اپر اک دو پل لئی ربّ دا سمرن کرن لئی بیٹھدے ہن ۔
4
کلپ برچھ دی چھاویں تاں تینوں دل دیاں مراداں ملدیاں ہن،
پر ربّ دے بندیاں دی چھاں ہیٹھ توں ربّ نوں پراپت کر لوینگا ۔
| |
| |
| |
| |
