1

رکھ سوم صلاتاں پڑھدے ہو،
تسیں نال لوکاں دے لڑدے ہو،
پا تیل کڑاہی سڑدے ہو،
کجھ وچلی گلّ نتارو جی ۔

2

تسیں اپنی آپ نبیڑو جی،
انہندیاں کلاں نہ چھیڑو جی،
تسیں وچوں غیر نکھیڑو جی،
ایویں لا ہک تان نہ ہارو جی ۔

3

کرو صافی اپنے اندر دی،
تاں آئے ہاتھ سمندر دی،
کرو صحبت کسے قلندر دی،
کوئی پریمی بات وچارو جی ۔

4

تسیں عشقوں محرم مول نہیں،
بن عشقوں کجھ حصول نہیں،
وچ علم غرور قبول نہیں،
تسیں ہستی خدی وسارو جی ۔

5

کیوں جھگڑے جھیڑے کردے ہو ؟
کیوں مفت اجائیں مردے ہو ؟
بن حاکم ہالہ بھردے ہو ؟
حل جوتو کھیت سوارو جی ۔

6

کر مصلے مغز کھپایا ہے،
بن عشقوں انت نہ آیا ہے،
جن پایا بھیت چھپایا ہے،
سر گر دی شرنی وارو جی ۔

7

دل صاف تے مٹھڑا بولو جی،
سپ وانگوں زہر نہ گھولو جی،
مت عیب کسے دے پھولو جی،
تسیں لپ گڑپ نہ مارو جی ۔

8

کیوں اتنی اگّ بھڑکائی ہے ؟
کیوں پریمی رمز بھلائی ہے ؟
کیوں متھے تیوڑی پائی ہے ؟
تسیں کھلک رسول وچارو جی ۔

9

کر میراں شاہ جو دسدا ہے،
کجھ کریاں جھگا وسدا ہے،
دل سدھے راہوں نسدا ہے،
اس بھل نوں دلوں اتارو جی ۔

عشقَ جیہا نہ ہادی کوئی،
عشقَ ہووے تاں ملدی ڈھوئی،
بھیت ماہی دے پائے، عشقوں ہٹک نہیں ۔

عشقَ اساں نوں چاک ملایا،
ساقی ہو کے جام پلایا،
مست الست بنائے، عشقوں ہٹک نہیں ۔

لوک اساں نوں آکھن جٹیاں،
جٹیاں ہاں پر عشقَ نے پٹیاں،
نین ماہی سنگ لائے، عشقوں ہٹک نہیں ۔

چاک پایا اج میری جھولی،
ہیر ہے گولیاں دی پڑگولی،
کھیڑے گھول گھمائے، عشقوں ہٹک نہیں ۔

عشقَ دی سار نہ کوئی جانے،
مورکھ کردے من دے بھانے،
دھرم ایمان گوائے، عشقوں ہٹک نہیں ۔

میراں شاہ گر چشتی پایا،
نال کرم دے دامن لایا،
چرنی سیس نوائے، عشقوں ہٹک نہیں ۔

سوہنا بنگلا من چت بھاوے،
دوتی دشمن پاس نہ آوے،
گردے لوا دئیں جنگلا ۔

رل مل سئیاں ترننجن لاواں،
ہس رس گیت وصل دے گاواں،
چرخہ منگا دیئیں رنگلا ۔

عشقَ دی ہٹڑی پریم دیاں گڈیاں،
وچ منجھیرو پاوے لڈیاں،
سدھا ہووے وچ تکلا ۔

ایسا ہار شنگار بناواں،
کویں نوں شہہ دے چت بھاواں،
آن لویں انگ سنگ لا ۔

وچ بنگلے دے نظراں ماراں،
ویکھ پیا نوں ہون بہاراں،
پا اکھیاں وچ کجلا ۔

تاہیؤں بنگلا خوب سہاوے،
میراں شاہ خوب گل لاوے،
بھرم رہے نہ اگلا ۔

ماہی کارن ہیر سیال،
روپ وٹا کے آیا ہے ۔
شکل نورانی حسن کمال،
اج لٹکیندا آیا ہے ۔

صاحب تخت ہزارے دا،
مالک عالم سارے دا،
ہویا شوق نظارے دا،
لئے مکھ ناد وجایا ہے ۔

دیکھو سئیؤ کر غور ذرا،
جات اولاّ ہے زاتے خدا،
آیا تاں میں پا لیا،
ربّ مطلوب ملایا ہے ۔

علف لام دی گل الفی،
پا مالا روحی قلبی،
انگ ببھوت خفی وا جلی،
بھور بہو رنگی بن آیا ہے ۔

سر پر تاژ شریعت دا،
متھے تلک طریقت دا،
پہن لباس حقیقت والا،
ہوتی بن آیا ہے ۔

مکھ پر گھنگٹ نورانی،
اندر صورتَ رہمانی،
بن تن روپ فکیرانی،
آپے لک چھپ آیا ہے ۔

واہ واہ چشتی پیر کمال،
ملیا چاک ہوئی خوش حال،
میرا انگ سنگ اسدے نال،
جس نے مینوں گل لایا ہے ۔

میراں شاہ ایہہ رمز پچھان،
کل وچّ نور محمد جان،
روز حشر دی امن امان،
امت نوں بخشایا ہے ۔

سئیؤ آیا میرا چاک نیں،
میں گھولی جند جان ۔
اوہدے دیکھن نوں نت مردے ساں،
اج کیتا کرم رحمٰن ۔

جد تخت ہزارے وسدا سی،
کوئی مول پتہ نہ لگدا سی،
ہن دسدا نام نشان ۔

تسیں دیکھو ناز ادائیں،
میں موہی رمزاں نال،
ہن بیٹھا لا مکان ۔

سر دھریا تاج لولاکے دا،
بن آدم والی جات،
میں جاتا دین امان ۔

میں وچّ بیلے نت ٹولاں،
آ ماہی ماہی بولاں،
جد سی مورکھ نادان ۔

ایہہ چلساں نال چلیندا ہے،
جاں بولاں نال بولیندا ہے،
تسیں سمجھو نہ عرفان ۔

سیوا ستون اسیں نیارے،
اوہ آپے آپ ہے سارے،
ہر رنگ ہردم ہر شان ۔

ہن میراں شاہ بلہاری،
گر چشتی نے میں تاری،
اج ہویا وصل دا دان ۔

سئیؤ آیا جوگی نیں ہزارے والا ۔
اوہدے گل مرگانے، کنی سوہے والا ۔
اوہدے عشقَ انوکھے، جگ وہماں پایا ۔

میرے نال سیالیں، سئیؤ اکھیاں لائیاں،
سر کراں میں صدقے جند گھول گھمائیاں،
سر تاژ لولاکی، مکھ نور اجالا ۔

سئیؤ چاک پیارے، ایڈا کیوں چر لایا،
ہوئیاں میں بلہاری، جنھیں راہیں آیا،
اج ہویا مینوں، اوکھا راہ سکھالا ۔

میرا حاکم جسنوں پرسے عالم سارا،
سئیؤ خاص مدینہ جہدا تخت ہزارا،
میں تاں پیت اسدی دی نت بھردی مالا ۔

میراں شاہ چل دیکھاں ہویا کرم رہمانی،
جہدا دو جگ اندر، کوئی ہور نہ ثانی،
اوہدی کالی بھوری کیتا مات دشالا ۔
سئیؤ آیا جوگی نیں ہزارے والا ۔

سئیؤ چاک میرے گھر آیا ۔
مینوں اجڑی آن وسایا ۔

ماہی تخت ہزارے والا کارن ہیر سیالے،
کرکے ناز نیاز ہزاراں، لے مکھ ناد وجایا ۔

رانجھا میرا میں رانجھے دی فرق نہیں وچ رائی،
اول آخر ظاہر باطن، لوں لوں آن سمایا ۔

کھیڑے دوتی کرن بکھیڑے، پاون وچ جدائیاں،
کیہنوں اگلی پیڑ اساڈی، میں آپی ور پایا ۔

ہیرے کارن جوگی ہو کے کھیڑیاں نوں اٹھ دھایا،
ہر گھر دے وچ رمزاں مارے، صورتَ دا بھرمایا ۔

میراں شاہ کر لکھ شکرانہ، واہ واہ بھاگ چنگیرے،
ولی محمد رحمت کیتی، رانجھن یار ملایا ۔

آیا جوگی پاک جمال، جیہدا حسن نرانی ۔

سر صدقے جند اس توں گھولی، عرشوں چند پیا میری جھولی،
میں ڈٹھڑا دو جگ بھال، نیں اسدا ہور نہ ثانی ۔

دیکھو نیں کوئی جیون جوگی، اوہو میرا رانجھا جوگی،
چل آپ تساڈے نال، نیں دیکھو دلبر جانی ۔

صاحب تخت ہزارے والا، کنی مندراں گل وچّ مالا،
مالک ہیر سیال، نیں جاں کوئی ہور نشانی ۔

اوہ جٹی دے بھاگ چنگیرے، جوگی قدم پایا وچّ ویہڑے،
ایہہ گونس قطب ابدال، نیں ہوئیاں دیکھ دیوانی ۔

عہد تے جد احمد ہویا، دے دیدار جگت اس موہیا،
نہیں اسدی ہور مثال، نیں وچّ دوہیں جہانی ۔

سسّ نناناں مارن بولی، روز اضل دے میں اوہدی گولی،
آیا کرن وسال، نیں دیکھو پریت پرانی ۔

میرا اس دا دکھ سکھ سانجھا جے ہووے میرا اوہو رانجھا،
میں سر چشمہ دے نال، نیں سیواں پیر جیلانی ۔

میراں شاہ چل حاصل پہری، تن من لے سر حاضر کرہی،
دیکھ نین نیناں دے نال، نیں ہویا فضل رہمانی ۔

صد جندڑی او یار تیرے دیکھن نوں ۔
سدا جند ترسے او یار ۔

آپی سانوں چیٹک لایا، پریم جھروکھے ایہہ سمجھایا،
دل دا سبھ اصرار، سدا جند ترسے او یار ۔

ہجر تیرا دن رات ستاوے، تیں باجھوں کجھ من نہ بھاوے،
جانے سبھ سنسار، سدا جند ترسے او یار ۔

میں سیالاں دی نیچ نکاری، تینوں سیوے خلقت ساری،
لولاکے سردار، سدا جند ترسے او یار ۔

حالَ دلاں دا سن میاں رانجھا، دو جگ دا میں چھڈیا لانجھا،
کارن درس دیدار، سدا جند ترسے او یار ۔

میراں شاہ بھیکھ سناواں، ہو جوگن در الکھ جگاواں،،
وچ گھڑام دوار، سدا جند ترسے او یار ۔

میریاں ہون عشقَ دیاں گلاں، نیں بدلے رانجھن دے ۔

ایس عشقَ دے کٹھن پواڑے، بڈّ بڈیرے سولی چاڑھے،
ہور لہائیاں کھلاں، نیں بدلے رانجھن دے ۔

مورکھ رل مل کرن وچاراں، میریاں ماہی نال بہاراں،
میں لکھ طعنے سر جھلاں، نیں بدلے رانجھن دے ۔

عشقَ ماہی دے دھماں پائیاں، نت پھردی ساں وانگ شدائیاں،
ہیر ڈھونڈیدی جھلاں، نیں بدلے رانجھن دے ۔

عشقَ سکھالا لوکاں بھانے، جس تن ورتے سوئیؤ جانے،
میں گھائل کیتی سلاں، نیں بدلے رانجھن دے ۔

مدتاں ہوئیاں چاک نہ آیا، بابل میرے کاج رچایا،
میں آپ ہزارے چلاں، نیں بدلے رانجھن دے ۔

اج کوئی دردی پیا ولّ جاوے، حالَ اساڈا جا سناوے،
میں کہڑا قاصد گھلاں، نیں بدلے رانجھن دے ۔

میراں شاہ دھن ایہہ دل بھاوے، جے صابر میری آس پچاوے،
میں در اسدا جا ملاں، نیں بدلے رانجھن دے ۔

لاکے نین نیناں دے نال، میں مٹھیاں چاک پیارے نے ۔

ایسی گجھڑی رمز چلائی، تن من دی سبھ سرت بھلائی،
پایا پریم جنجال، میں مٹھیاں چاک پیارے نے ۔

چاک اساڈا اپرم اپارا، دو جگ اندر تارنہارا،
نزرو نظر نہال، میں مٹھیاں چاک پیارے نے ۔

ایسے نازو نیاز دکھائے، راز نیہا سبھ کھولھ سجھائے،
آن کینی خوش حال ، میں مٹھیاں چاک پیارے نے ۔

ایسا چڑھیا سگھڑ سیانا، وہدت دا تن لایا بانا،
موہے ہیر سیال، میں مٹھیاں چاک پیارے نے ۔

ہیرے کارن چاک سدایا، میں مولی نہ اسنوں پایا،
رہی آں(نہ) سرت سنبھال، میں مٹھیاں چاک پیارے نے ۔

میراں شاہ کر گر دی پوجا، جو کجھ سوجھا اس دی سوجھا،
میں پایا پیر کمال، میں مٹھیاں چاک پیارے نے ۔

رمز عشقَ دی جان قاضی، پڑھ پڑھ نہ ہو ناخاں قاضی ۔

علم لدنی علم ہے نیارا، باطن دا ایہہ کھیل ہے سارا،
دو جگّ اندر تارنہارا، رانجھا ساڈا ایمان قاضی ۔

رانجھا ساڈا سبھ دا سانجھا، بن سر دتیاں مول نہ لبھدا،
توں نہیں محرم ایس سببّ دا، سمجھ گراں توں گیان قاضی ۔

اول آخر ظاہر باطن، امر اسدی توں مول نہ باہر،
مکھ موڑاں تاں ہوواں کافر، شاہد جامن قرآن قاضی ۔

میراں شاہ میں خوب پچھاتا، رانجھا میرا جگّ دا داتا،
عشقَ شرا دا مول نہ ناطہ، توں کھولھ نہ اتنی زبان قاضی ۔

نال پیا دے اکھیاں، نیں میریاں لگّ رہیاں ۔

ایس شک دے عجب ہلارے، چاک ماہی دے طعنے سارے،
میں سر چشماں تے رکھاں، نیں میریاں لگّ رہیاں ۔

ایس عشقَ دی صفت نہ کوئی جو کچھ نال اساڈے ہوئی،
میں مول کسے نہ دساں، نیں میریاں لگّ رہیاں ۔

رانجھے نال اضل دا ناطہ، ربّ رسول اساں کر جاتا،
سو حیلے سو وکھاں، نیں میریاں لگّ رہیاں ۔

نال ماہی دے عجب بہاراں، ست بہشت میں اس توں واراں،
کہڑا دوزخ گھتاں، نیں میریاں لگّ رہیاں ۔

چاک ماہی دے پاک دلاسے، کفر اسلامو پرلے پاسے،
میں کیتے نال بلکاں، نیں میریاں لگّ رہیاں ۔

جاں رانجھے توں محرم ہوئی، ہر صورتَ وچّ ہور نہ کوئی،
میں ہن کی ہور پرکھاں، نیں میریاں لگّ رہیاں ۔

جاں ستگور دی پوجا کیتی، میراں شاہ مدّ بے شکّ پیتی،
میں نال ساقی دیاں ہتھاں، نیں میریاں لگّ رہیاں ۔

تخت ہزارے دیا، سگھڑ چتر سردارا ۔

پہلاں سیں توں لک چھپ رہندا، وچ سیالیں اٹھدا بہندا،
آیا لین نظارہ، تخت ہزارے دیا، سگھڑ چتر سردارا ۔

لگڑا عشقَ ہویا متوالہ، ہر صورتَ وچّ نور اجالا،
کیتا ایڈ پسارا، تخت ہزارے دیا، سگھڑ چتر سردارا ۔

دل ساڈے نوں کنڈیاں پائیاں، چوچک دے گھر ملن ودھائیاں،
ملیا چاک پیارا، تخت ہزارے دیا، چتر سگھڑ سردارا ۔

شور پیا وچّ عالم سارے، ہیر دے لگڑے لین نظارے،
کہڑا کون نقارہ، تخت ہزارے دیا، سگھڑ چتر سردارا ۔

ماہی ماہی سبھ کوئی کردا، عشقَ انوکھا اس دلبر دا،
چڑھیا مار نقارہ، تخت ہزارے دیا، سگھڑ چتر سردارا ۔

سسّ نند نت مہنا لاوے، عشقَ رنجھیٹے دا نہِ جاوے،
کرساں شکر خدا دا، تخت ہزارے دیا، سگھڑ چتر سردارا ۔

میراں شاہ کیوں چاک بھلایا، دنیاں نال کیہا نہں لایا،
چھڈدے پکڑ کنارہ، تخت ہزارے دیا، سگھڑ چتر سردارا ۔

میں عشقَ تیرے نے جالی،
وے سجنا سار لئیں ۔

روز اضل دا توں ہیں سائیں،
دو جگ دے وچّ دوجا ناہیں،
سر ساڈے دا والی،
وے سجنا سار لئیں ۔

درد دکھاں دے کردی جھیڑے،
پیر پسار پئی وچّ ویہڑے،
سر پور تان نہالی،
وے سجنا سار لئیں ۔

امبڑیا سانوں نت برجیندی،
نال سئیاں رل طعنہ دیندی،
نہں لایا سنگ پالی،
وے سجنا سار لئیں ۔

سن بائی توں ٹھگّ نہ مینوں،
اس ماہی دی سار نہ تینوں،
کامل رتبہ عالی،
وے سجنا سار لئیں ۔

مرلی ناز نیازاں والی،
آن وجائی ہوکر پالی،
میں مٹھیاں ہیر سیالی،
وے سجنا سار لئیں ۔

ڈھونڈ پھری میں وانگ شدائیاں،
نہ ماہی نہ مجھی آئیاں،
میں بہت کیتی پڑتالی،
وے سجنا سار لئیں ۔

میراں شاہ دل میرے بھاوے،
بھیکھ پیا جاں لے گل لاوے،
میں تاں ہوواں خوش حالی،
وے سجنا سار لئیں ۔

میریاں لگیاں نوں نہ موڑ ۔

سن بائی گلّ پریم نگر دی،
سر دتیاں گلّ(بن) مول نہ سردی،
ایہو عشقَ دا زور،
میریاں لگیاں نوں نہ موڑ ۔

بابل در کھیڑیاں دا لوڑے،
جے کوئی ساڈیاں لگیاں موڑے،
اوہو شرا دا چور،
میریاں لگیاں نوں نہ موڑ ۔

اوہ صاحب میں اسدی بردی،
ہردم سجدا اس ولّ کردی،
ہتھ رانجھن دے ڈور،
میریاں لگیاں نوں نہ موڑ ۔

روز اضل دے لئیاں لاواں،
جے مکھ موڑاں دوزخ جاواں،
نہ ہور کسے دی لوڑ،
میریاں لگیاں نوں نہ موڑ ۔

الست کیہا جد ہویا ناطہ،
رسول صحیح کر جاتا،
ہن کی آکھاں ہور،
میریاں لگیاں نوں نہ موڑ ۔

کھیڑے کردے کوڑیاں باتاں،
میریاں وچّ وہدت دے کھاتاں،
نہیں دوئی دا شور،
میریاں لگیاں نوں نہ موڑ ۔

میراں شاہ چھڈّ چوچک بھیڑا،
لوک کریندا جھگڑا جھیڑا،
توں نین نیناں نال جوڑ،
میریاں لگیاں نوں نہ موڑ ۔

توں آویں وے رانجھنا ۔

اچے چڑھکے ماراں چانگاں،
ہجر تیرے دیاں سینے سانگاں،
درس دکھاویں وے رانجھنا ۔

باطن نین نیناں نال جوڑیں،
ظاہر ساتھوں مکھ نہ موڑیں،
نہ ترساویں وے رانجھنا ۔

اؤگنہاری گن نہیں کوئی،
نام خدا دے منّ عرضوئی،
آ گل لاویں وے رانجھنا ۔

تیرے جیہا مینوں ہور نہ کوئی،
عشقَ تیرے وچّ لتھیا لوئی،
توں آویں وے رانجھنا ۔

روز اضل دیاں اکھیاں لائیاں،
ہن کس گلوں منو بھلائیاں،
توڑ نبھاویں وے رانجھنا ۔

میراں شاہ میں برہوں گھیری،
بھیکھ پیا دے در دی چیری،
پار لنگھاویں وے رانجھنا ۔

سن پاندھیا پتری والیا،
کتے ماہی ساڈا دسّ وے ۔

کڈھ پتری دیکھ ستارہ،
کدوں آوے چاک پیارا،
کر رہیاں یتن ہزار وے،
نہیں چلدا ساڈا وس وے ۔

کوئی قاصد اس ولّ جاوے،
سبھ دکھ سکھ جا سناوے،
کتے لنگھ گیا ندیوں پار وے،
سانوں کتے نہ پیندی دسّ وے ۔

نہں جالے تن من میرا،
کر نام خدا دے پھیرا،
سانوں وسر گیا گھر باہر وے،
گیا کت گن ساتھوں نسّ وے ۔

لکھ نقش نجومیاں بیہیاں،
گھر آوے ساڈا پیا،
میں تن من دیساں وار وے،
جد گل لاواں ہسّ رس وے ۔

رل دونا من پرچاوے،
ہن ساڈے بنا کون ہور وے،
اج مول نہ لیندا سار وے،
لا تیر زگر وچّ کسّ وے ۔

ایہو میراں شاہ گلّ سردی،
میں بردی ہاں صابر دی،
در کرساں جا پکار وے،
جا دیکھاں پاک درس وے ۔

اٹھ کھولھ ننانے کنڈڑا،
کوئی ہور نہیں ہن کول ۔

جاں میں دل دی سروت جمائی،
حسن اضل دی چمک دکھائی،
جاگ اٹھی انبھول نیں،
کوئی ہور نہیں ہن کول ۔

واہ واہ ادھڑی رات سہائی،
رحمت کیتی سانوں ماہی،
کردے ساں نت ٹول نیں،
کوئی ہور نہیں ہن کول ۔

اوہ آیا جس لئیاں لاواں،
پانی دے پج اس ولّ جاواں،
سر گاگر ہتھ ڈول نیں،
کوئی ہور نہیں ہن کول ۔

نال لے چلساں سکھیاں سئیاں،
عشقَ جتھے اتھے شرماں کیہیاں،
خاص میرا ہمجول نیں،
کوئی ہور نہیں ہن کول ۔

میراں شاہ دھن بھاگ ہے میرے،
ماہی آیا ساڈے ویہڑے،
مکھوں نہ مندڑا بول نیں،
کوئی ہور نہیں ہن کول ۔

دیکھو نیں کیہی ماہی نے،
گجھڑی سانگ چلائی ۔
سدھّ بدھ میری سبھّ اٹھ گئیا،
ایسے آن دکھائی ۔
رلکے سئیاں دیون طعنے،
میں عشقَ نے پھوک جلائی ۔
رانجھا میرا میں رانجھے دی،
فرق نہیں وچّ رائی ۔
رانجھا ماہی اس نوں ملدا،
جس دل توں دوج گوائی ۔
آن سیالیں مرلی واہی،
میں سن ایمان لیائی ۔
آن ہزاریوں نال کرم دے،
میں آزز لے گل لائی ۔
میراں شاہ گر اپنے توں،
میں جندڑی گھول گھمائی ۔

میرا من موہیا نیں،
مرلی چاک بجائی ۔

دیکھو نیں اس مرلی دے کارے،
خاکی نوری ناری سارے،
تن من دھنک سمائی،
میرا من موہیا مرلی چاک بجائی ۔

عرش، فرش، چن،
سورج، تارے، انس ملائک دو جگ سارے،
مرلی دھوم مچائی،
میرا من موہیا مرلی چاک بجائی ۔

اس مرلی نے سبھ جگ موہیا،
جاں شالہ وچّ آن کھلویا،
الست آواز سنائی،
میرا من موہیا مرلی چاک بجائی ۔

تخت ہزاریوں ماہی آیا،
میں آزز نوں درش دکھایا،
جاں ہویا فضل الٰہی،
میرا من موہیا مرلی چاک بجائی ۔

اس ماہی دے کی گن گاواں،
اسم صفت دا انت نہ پاواں،
عالم دی وڈیائی،
میرا من موہیا مرلی چاک بجائی ۔

میراں شاہ میں تن واراں،
آن دکھائیاں چاک بہاراں،
تاں دسیئ سبھ خدائی،
میرا من موہیا مرلی چاک بجائی ۔

مینوں ہردم رہندا چاء،
سجن دے شوخ نظارے دا ۔

برہوں کیتا میں ولّ پھیرا،
ہار شنگار پیا بھٹھّ میرا،
میرے سینے رڑکے سانگ،
گجھڑا عشقَ پیارے دا ۔

سسّ ننانا مارن بولی،
اول آخر اسدی گولی،
میں دو جگ رکھدی مان،
ماہی سوہنے سارے دا ۔

اس نوں نیناں دی سرداری،
پل پل سنیوے خلقت ساری،
میں رکھی آ جان پچھان،
ضامن حشر دہاڑے دا ۔

نہ آدم نہ ہوا آہی،
اس دن دا میں جاتا ماہی،
جد آیا واحد آپ،
بنکے روپ ستارے دا ۔

تخت ہزاریوں ماہی آیا،
انس ملائک سیس نوایا،
اس رکھیا احمد نام،
حامی عالم سارے دا ۔

میراں شاہ تن ببھوت رماواں،
صابر دے در الکھّ جگاواں،
میرا اوہو ہے غمخار،
آجز نیچ نکارے دا ۔

سئیؤ نی میں ڈھونڈ پھری،
مینوں ماہی نظر نہ آوے ۔

سبھ کر رہیاں یتن بتیرے،
اؤگنہاری وسّ نہ میرے،
قادر آپ ملاوے،
سئیؤ نی میں ڈھونڈ پھری،
مینوں ماہی نظر نہ آوے ۔

ماہی تخت ہزارے والا،
بھر بھر دیندا پریم پیالہ،
جسنوں میں چت لاوے،
سئیؤ نی میں ڈھونڈ پھری،
مینوں ماہی نظر نہ آوے ۔

باجھ ماہی دے ہور نہ بیلی،
جا کہو کوئی انگ سہیلی،
کدی تاں درس دکھاوے،
سئیؤ نی میں ڈھونڈ پھری،
مینوں ماہی نظر نہ آوے ۔

ڈھونڈ پھری وچ جنگل بیلے،
سبھ سکھیاں وچ ماہی کھیلے،
لکھیا مول نہ جاوے،
سئیؤ نی میں ڈھونڈ پھری،
مینوں ماہی نظر نہ آوے ۔

میراں شاہ توں چھڈ چترائی،
میں مارے تاں ملدا ماہی،
جے گر بھیت بتاوے،
سئیؤ نی میں ڈھونڈ پھری،
مینوں ماہی نظر نہ آوے ۔

اج پیا وچھوڑا یار (دا)،
دسّ رانجھا ہن کی کریئے ۔
ساڈے ٹٹڑے قول قرار،
دسّ رانجھا ہن کی کریئے ۔

پہلاں عشقَ تیرے نے ساڑی،
ہن بابل نے ڈولی چاڑھی،
کیتا قہر قہار،
دسّ رانجھا ہن کی کریئے ۔

سن رانجھا میری منّ عرضوئی،
ہیر نمانی دا وسّ نہ کوئی،
جو لکھیا کرتار،
دسّ رانجھا ہن کی کریئے ۔

تیں باجھوں میں مول نہ جیواں،
جے مکھ موڑاں کافر تھیواں،
ضامن آپ ستار،
دسّ رانجھا ہن کی کریئے ۔

ٹلے جاکے کنّ پڑواویں،
تاہیؤں سانوں درس دکھاویں،
جا ہتیو ہوگ اوہار،
دسّ رانجھا ہن کی کریئے ۔

میراں شاہ جاں کھیڑیں جاواں،
لکھ لکھ چٹھیاں روز پچاواں،
توں جم جم آویں یار،
دسّ رانجھا ہن کی کریئے ۔

ساڈا لگڑا نی نیہں چاک نال،
ہن مائی سمجھ سرت سنبھال ۔

لوکاں بھانے چاک نتھاواں
میں جت ول دیکھاں ات ولّ پاواں،
من موہیا اوہدی لٹک چال ۔

کھیڑے کردے زور دھنگانا،
میں اٹھ تخت ہزارے نوں جانا،
میں ور پایا دیکھ بھال ۔

بھید دلاں دے کون پچھانے،
رمز عشقَ دی عاشق جانے،
پایا جسدے گل جنجال ۔

چاک ماہی دی پریت چروکی،
عرش فرش نہ تین ترلوکی،
واحد متلک بے مثال ۔

میراں شاہ پی تن من وسدا،
جس ولّ ویکھاں ماہی وسدا،
ہر رنگ دے وچّ ہے وسال ۔

ساری رین دکھاں نال بیت گئی،
وے آ رانجھا میری سار لئیں ۔
دے نہ جائیں وچھوڑے دی پیڑ صحیح،
وے آ رانجھا میری سار لئیں ۔

کھیڑیاں دے سانوں پئے کجیئے،
اٹھ چل تخت ہزارے رہیئے،
میں ہردم تینوں آکھ رہی،
وے آ رانجھا میری سار لئیں ۔

شکل دکھاویں آ اساں نوں،
میں بیگن دی شرم تساں نوں،
میں نت دے دکھاں نے گھیر لئی،
وے آ رانجھا میری سار لئیں ۔

عشقَ اساننوں چین نہ دیندا،
شوق تیرا مینوں ہردم رہندا،
نہیں اک پل نینی نیند پئی،
وے آ رانجھا میری سار لئیں ۔

میراں شاہ میں کسنوں آکھاں،
وچ پردیساں دتڑی ساکاں،
میں تاں شکل تیری نہ دیکھ لئی،
وے آ رانجھا میری سار لئیں ۔

میں ہوئی آں مست دیوانی،
ماہی آن ملے ۔

کی کراں کچھ وسّ نہیں چلدا،
بان عشقَ دا سینہ سلدا،
ہوئیاں آزز خاک نمانی،
ماہی آن ملے ۔

عشقَ ماہی دا جاں چڑھ آیا،
ہیر سلیٹی نے سر چایا،
اڈی آ جگت کہانی،
ماہی آن ملے ۔

ماہی تخت ہزارے والا،
حسن اسدا جگت اجالا،
کھیڑا کون طوفانی،
ماہی آن ملے ۔

نت اٹھ رو رو ہیر پکارے،
کرم کرے تاں پل وچ تارے،
حضرت شاہ جیلانی،
ماہی آن ملے ۔

الست کیہا تاں لگڑی باجی،
لوکاں بھانے عشقَ مجازی،
سانوں لگڑا عشقَ حقانی،
ماہی آن ملے ۔

گجھڑی رمز دلاں وچّ لاوے،
جاں دیکھاں تاں نظر چراوے،
کیوں کردا ولّ چھلّ جانی،
ماہی آن ملے ۔

اہلے بہہ بہہ نظراں مارے،
وچ بیلے دے مجھیاں چارے،
میرا اوہو دلبر جانی،
ماہی آن ملے ۔

حضرت صابر پیر پیارے،
میراں شاہ دربار پکارے،
سنیؤ پریم کہانی،
ماہی آن ملے ۔

جس لگدا عشقَ تماچا ہے،
اس رہندی خبر نہ کائی رے ۔
سبھ تن من جل بل خاک ہویا،
پھر ہسدی دیکھ لکائی رے ۔

جو عشقَ تماچا سہندا ہے،
اوہ وچ حضوری ہندا ہے،
بن سمع بکم بہندا ہے،
نہ رہیا چوں چرائی رے ۔

جو عشقَ صنم منظور ہویا،
اوہ وچ درگاہ پھگفور ہویا،
بیزام وصل مخمور ہویا،
اس ہستی مار گوائی رے ۔

سن قاضی مصلے کردا ہے،
سر بند دو جائیں دھردا ہے،
کیوں حرص تمھاں وچ مردا ہے،
کیہی غفلت موت بھلائی رے ۔

ساڈا شیشہ رانجھا ماہی ہے،
وچ درشن جات الٰہی ہے،
ال انسان خبر دکھائی ہے،
جاں دیکھاں حدیث گواہی رے ۔

جس دن دا رانجھا یار ہویا،
وا فیئن فکم اظہار ہویا،
دو جگ وچّ دلدار ہویا،
ہن شادی غمی نہ کائی رے ۔

سانوں اپنا اصل حصول ہویا،
جاں ماہی وصول ہویا،
وچ ضامن آپ رسول ہویا،
جن رانجھے نال نکائی رے ۔

جد کنّ دی ہوئی منادی ہے،
اس دن دا رانجھا ہادی ہے،
ساڈی پریت دوہاں دی عادی ہے،
جد مرلی آن بجائی رے ۔

چل میراں شاہ اظہار کراں،
اتھے تن من تے سر وار کراں،
در صابر دے دیدار کراں،
جس مندی کل خدائی رے ۔

رانجھا ساڈا پیر نیں
کیوں چاک کہیندا ۔

سخیؤ نیں سخیؤ اس رانجھے نوں
چاک نہ کہیؤ،
ہو رہے دامنگیر نیں،
کیوں چاک کہیندا ۔

تخت ہزارے دا محرم سائیں،
اوہدے جیہا مینوں دسدا ناہیں،
میں نپٹ کمینی ہیر نیں،
کیوں چاک کہیندا ۔

اوہ اسدا قرب کمالی،
ذات سفاتوں رتبہ عالی،
دیکھو لا- نظیر نیں،
کیوں چاک کہیندا ۔

میں اس مٹھیاں پہلی گھاتوں،
کس گلّ توں ایہہ وچھڑیا ساتوں،
سانوں معاف کریں تقصیر نیں،
کیوں چاک کہیندا ۔

پہلاں سی ایہہ چپ چپاتا،
جاں گر پھڑیا تاں میں جاتا،
چشتی اہل فقیر نیں،
کیوں چاک کہیندا ۔

میراں شاہ تن من بلہارے،
باجھ رنجھیٹے یار پیارے،
کون بناوے دھیر نیں،
کیوں چاک کہیندا ۔
رانجھا ساڈا پیر نیں…

آ ماہی میرے رمزاں والے،
تیرے ہجر نے آن ستایا اے ۔
بال چواتی تیرے عشقَ انوکھے،
میرا تن من پھوک جلایا اے ۔
بے خود ستیاں میں بابل ویہڑے،
مینوں سفنے آن جگایا اے ۔
زلف کماناں تے تیر نیناں دا،
میرے وچ جگر دے لایا اے ۔
ڈھونڈ پھری وچ بیلے کاہی،
میں تاں کملی نام سدایا اے ۔
روز اضل دا ساک اساڈا،
ایویں کھیڑیاں شور مچایا اے ۔
چھڈ سئیاں مینوں مڑ گھر گئیاں،
اناں خاوند لے گل لایا اے ۔
کر کر ناز نیاز ہزاراں،
میں نال تیرے نہں لایا اے ۔
میراں شاہ کی دوش کسے نوں،
اساں جو لکھیا بھر پایا اے ۔

آہو نیں ہردم رہندا رانجھا،
نیں میرے ساہمنے ۔

عہد ہو کے بین بجائی،
احمد ہو کے شکل دکھائی،
آہو نیں چلیا عشقَ دا جہاں جہانی،
میرے ساہمنے ۔

آن عشقَ دیاں چڑھیاں فوجاں،
وہدت والیاں ماریاں موزاں،
آہو نیں ہویا ساڈا مہنزانی،
میرے ساہمنے ۔

جت ول دیکھاں ماہی وسدا،
ہر رنگ دے وچ آپے رسدا،
آہو نیں اک سبہان دا شاہجہانی،
میرے ساہمنے ۔

میراں شاہ گر کامل پھڑیا،
جو تیں رانجھا سر پر دھریا،
آہو نیں چھڈّ دنیاں دا لا- جہانی،
میرے ساہمنے ۔

دیکھو عشقَ انوکھا آیا مار نقارہ،
کدے صابر پیارا دیوے آن نظارہ ۔
برہوں پھوک جلایا میرا تن سارا،
کدے صابر پیارا دیوے آن نظارہ ۔

اوہدے نت دے وچھوڑے کیتی خاک نمانی،
اوہ تاں سگھڑ سیانا میں ہاں بال ایانی،
نہیں اسدے باجھوں کوئی ہور سہارا،
کدے صابر پیارا دیوے آن نظارہ ۔

کوچا کلیر والا سئیؤ عرصو بالا،
جیوے قسمت والا، پیوے پریم پیالہ،
میں تاں اؤگنہاری کوئی عذر نہ چارہ،
کدے صابر پیارا دیوے آن نظارہ ۔

سئیؤ گنج شکر اوہدا خاص خلیفہ،
میرا سنجھ سباہی اوہدا نام وظیفہ،
میرا کعبہ قبلہ اوہدا پاک دوارا،
کدے صابر پیارا دیوے آن نظارہ ۔

سئیؤ نام خدا دے کوئی جائے سنائے،
سوہنا، دامن لاکے میری توڑ نبھاوے،
اوہدے درشن کارن ہویا جیون بھارا،
کدے صابر پیارا دیوے آن نظارہ ۔

میراں شاہ میں ماری اوہدے نت دے ہاوے،
صدقہ گنج شکر دا مینوں درش دکھاوے،
سئیؤ چند سورج تھیں اوہدا روپ نیارا،
کدے صابر پیارا دیوے آن نظارہ ۔

آ وے پریتم پیارے،
ایڈا کیوں چر لایا ۔

توڑی پریت پرانی سانوں چاہے بھلایا،
کھولھے وال سرے دے تن ببھوت رمایا،
تیرے درشن کارن میں تاں جوگ کمایا ۔

ایہو رسم قدیمی پیا بے درداں دی،
من موہ کر لیندی نہیں سار دلاں دی،
میں تاں باجھ دماں دے ہوئیاں تیری باندی،
پیا اوڑ نبھاویں لگی پریت دھراں دی ۔

جاں الست والی پیا بولی بولی،
قہقے کالو بلا میں جند تیں پر گھولی،
میری عمر ایانی کوکاں دیس بدیساں،
ماری حضر تیرے نے دسّ کی میں کریساں ۔

تیرا مکھ دیکھن نوں میری جند ترسیندی،
پیا مدتاں ہوئیاں نے رو رو یاد کریندی،
کنی دھنک وصل دی کدے مول نہ پیندی،
لگی بھاہ حضر دی میری جان جلیندی ۔

گل پلڑا پا کر چلاں صابر دوارے،
اوہنوں جرم کرم دے آکھاں دکھ سارے،
صدقہ گنج شکر دا سانوں پار اتارے،
دیکھاں درس پیا دا میراں شاہ بلہارے ۔

سئیؤ گھر آیا میرا یار نہیں ۔
کردا بے پرواہیاں لیندا سار نہیں ۔

اوہدے نت دے وچھوڑے میں تاں پھوک جلائی،
سجھے اسدے باجھوں دوجا دوار نہیں ۔

سئیؤ نام خدا دے آکھو جاکے کوئی،
لاکے سانگ حضر دی پیا مار نہیں ۔

اکنا بھاگ چنگیرے لیندا کنت کلاوے،
مینوں روون باجھوں کوئی کار نہیں ۔

کدے آ مل پیاریا آئی جان لباں تے،
عزرائیل کھلوتا لیندا دار نہیں ۔

لگی پریت قدیمی پیا اوڑ نبھاویں،
اس فانی دم دا اعتبار نہیں ۔

میراں شاہ سر واراں جاکے صابر دوارے،
ایسا کون ہے جسنوں دتا تار نہیں ۔

کدی توں آ وے، پیا چند چلی ۔

پیا نت رہندی نظارے دی تانگھ،
ملن دی آس ۔
………………………………

تیری میری پریت دھراں دی،
کون پچھانے رمز دلاں دی،
میں نت وچھوڑے سلی، پیا چند چلی ۔

عشقَ تیرے نے ول ول کٹھیاں،
صورتَ تیری نے میں مٹھیاں،
میں ہوئی دیوانی جھلی، پیا چند چلی ۔

میرے نال دیاں سبھ سئیاں،
نوشہ آن کلاوے لئیاں،
میں آزز رہِ گئی اکلی، پیا چند چلی ۔

بسر گئیاں ذات سفاتاں،
روز اڈیکاں تیریاں واٹاں،
میں گھر چھڈّ روہی ملی، پیا چند چلی ۔

ملاں پنڈت وید گھنیرے،
پچھ پچھ ہاری میں سنجھ سویرے،
تیں خبر کدے نہ گھلی، پیا چند چلی ۔

جاؤ سئیؤ کوئی موڑ لیاؤ،
میراں شاہ نوں درس دکھاؤ،
تاں جو بات سلے، پیا چند چلی ۔

میں ہو گئی رے سجن بلہار ۔

میں بردی توں صاحب میرا،
جاں میں دیکھاں درشن تیرا،
ہوواں شکر گزار،
ہو گئی رے سجن بلہار ۔

برہوں چنگ پئی تن میرے،
میں مر چکیاں اور بہیڑے،
ہن لے میری سار،
ہو گئی رے سجن بلہار ۔

چل جیوڑا جتھے پریتم وسدا،
پریتم باجھوں نہں نہ رسدا،
کریئے یتن ہزار،
ہو گئی رے سجن بلہار ۔

جل بل ہوئی آں بھسم دی ڈھیری،
گنج شکر پیا تیری چیری،
آن پئی دربار،
ہو گئی رے سجن بلہار ۔

پریتم کارن جوگن ہوواں،
صابر دے در جائے کھلوواں،
روواں زارو زار،
ہو گئی رے سجن بلہار ۔

میراں شاہ دی منّ عرضوئی،
اؤگنہاری گن نہیں کوئی،
شہہ بھیکھ لنگھاوے پار،
ہو گئی رے سجن بلہار ۔

سئیؤ نیں، میرے پیارے بہت دن لائے ۔
رووت رووت میں نین گوائے ۔

کہڑے دیس کیتا واسا،
سانوں دم دا نہیں بھرواسا،
نال کرم دے آ گل لائے ۔

آپیں سانوں اپنے کیتا،
نال ادائیں من چت لیتا،
ہن کیوں سانوں نین چھپائے ۔

ہے کوئی ایسی چتر سیانی،
جائے کہو میری پریم کہانی،
آپے لائیاں تاں آپ نبھائے ۔

میرے جہیاں لکھ ہزاراں،
جو من بھاون کرن بہاراں،
علم عقل دی پیش نہ جائے ۔

واہ واہ اسدی بے پرواہی،
اکنا الٹی کھلّ لہائی،
…………………………

میراں شاہ میں ہر گن گاواں،
دم دم صابر پیر مناواں'
جس نوں عالم سیس نوائے ۔

میں تیرے بلہار وے پیاریا،
میں تیرے بلہار ۔

میں ہاں اوگنہار نتھاویں،
پر توں سانوں نہ بھلاویں،
آن دیویں دیدار وے پیاریا،
میں تیرے بلہار ۔

امبڑی جھڑکے بابل ہوڑے،
میں تاں نین نیناں نال جوڑے،
طعنے دین ہزار وے پیاریا،
میں تیرے بلہار ۔

واہ واہ تیرے ناز انوکھے،
سانوں لکّ چھپّ دیندا دھوکھے،
توڑے قول قرار وے پیاریا،
میں تیرے بلہار ۔

ہردم ایہو عرض اساڈی،
جے میں مرے تاں بھی بھانڈی،
کرم تیرا دیدار وے پیاریا،
میں تیرے بلہار ۔

عشقَ تیرے دی رمز پچھانی،
سری قلبی ہور روحانی،
ہے تیرا چمکار وے پیاریا،
میں تیرے بلہار ۔

آ پیا باہر دے وے نظارہ،
سر پے وجدا موت نقارہ،
ایہہ دنیاں دن چار وے پیاریا،
میں تیرے بلہار ۔

میراں شاہ چل حالَ سناواں،
تن من جیوڑا گھول گھماواں،
صابر دے دربار وے پیاریا،
میں تیرے بلہار ۔

مدتاں ہوئیاں محرم یار،
وے آ ہن درس دکھا ۔

عشقَ تیرے دی اوہ واہ وڈیائی،
تن میرے بھامبڑ لائی،
دتیاں پھوک جلا،
وے آ ہن درس دکھا ۔

اچی چڑھکے ماراں چانگاں،
حضر تیرے دیاں سینے سانگاں،
دتڑی سرت بھلا،
وے آ ہن سانوں درس دکھا ۔

مکھڑا تیرا قطب ستارہ،
دیویں سانوں آن نظارہ،
پیاریا نام خدا دا،
آ ہن سانوں درس دکھا ۔

سول دکھاں نے پائے گھیرے،
توں لٹکیندا آ وڑ ویہڑے،
کرساں جان فدا،
وے آ ہن سانوں درس دکھا ۔

حضر تیرے جند جالی میری،
صورتَ نظر نہ آوے تیری،
میں روواں کس در جا،
وے آ ہن سانوں درس دکھا ۔

میراں شاہ میں پریم ستایا،
دل پر بادل غم دا چھایا،
نین رہے جھڑ لا،
وے آ ہن سانوں درس دکھا ۔

تسیں دیکھو ناز پیارے دے،
جگ موہیا نال نظارے دے ۔

سانوں تھان مقام نہ دسدا ہے،
خود ہر ہر جا وچ وسدا ہے،
کتے ہسدا ہے کتے نسدا ہے،
سئیؤ دیکھو طور اوارے دے ۔

کتے نزرو نظر نہال ہویا،
کتے گونس قطب ابدال ہویا،
کتے چاکر ہیر سیال ہویا،
کتے دیندا پتے ہزارے دے ۔

کیہا ول چھل کھیل رچایا ہے،
سانوں عشقَ انوکھا لایا ہے،
لا اﷲ انسان سر منایا ہے،
پھند دیکھو سوہنے سارے دے ۔

کتے ہسّ ہسّ آ گل لائیندا،
کتے مکھڑا آن چھپائیندا،
کتے سانوں حضر ستائیندا،
نہیں سندا دکھ دکھیارے دے ۔

کتے شاہ جیلانی پیر ہویا،
کتے چشتی اہل فقیر ہویا،
کتے میں وی دامنگیر ہویا،
وچّ جاکے حشر دہاڑے دے ۔

جد میراں شاہ فہمید ہوئی،
مکھ مرشد وچّ دید ہوئی،
جاں دید ہوئی تاں عید ہوئی،
اج جاگے بھاگ نکارے دے ۔

میرے نین پیا سیوں لگے،
وسر گئی لاج شرم ۔

میں جٹی تاک نکھٹڑی،
وہم خیال پلک وچ تڑے،
اٹھ گیا سارا بھرم،
وسر گئی لاج شرم ۔

چار نیناں دی ہوئی لڑائی،
ہستی میری پھوک جلائی،
دیکھو نیناں دا ستم،
وسر گئی لاج شرم ۔

نین دکھائے گیا چمکارے،
میں کوہ طور نیناں توں وارے،
دل توں کھویا ہے غم،
وسر گئی لاج شرم ۔

پریم بنا مینوں میں اندھیرا،
نین لگے تاں یار پچھاتا،
میں سمجھے راز اہم،
وسر گئی لاج شرم ۔

میں گھولی میری جان سدکڑے،
یار دکھائے نین چمکڑے،
ہویا اﷲ دا کرم،
وسر گئی لاج شرم ۔

نین نیناں دا کھلھیا پردہ،
ہن بولن نوں چت نہیں کردا،
اسدے نیناں دی قسم،
وسر گئی لاج شرم ۔

واہ واہ ساڈے بھاگ چنگیرے،
میراں شاہ اج آئے ویہڑے،
یار سوہنے دے قدم،
وسر گئی لاج شرم ۔

ہن میں موہیاں وے ناز تیرے نے ۔

ایسا ناز نیاز دکھایا،
کر اوہلا مکھ دل بھرمایا،
پائے پریم بکھیڑے،
ہن میں موہیاں وے ناز تیرے نے ۔

واہ پیاریا بیپرواہیاں،
کول وسے تاں کرے جدائیاں،
میں سنجھ سویرے،
ہن میں موہیاں وے ناز تیرے نے ۔

اول آخر باطن ظاہر،
تیرے توں میں مول نہ باہر،
خاص دلاں وچ ڈیرے،
ہن میں موہیاں وے ناز تیرے نے ۔

جاں آدم دا روپ بنایا،
انش ملائک سیس نوایا،
برلا سگھڑ نکھیڑے،
ہن میں موہیاں وے ناز تیرے نے ۔

میں بردی توں صاحب ساڈا،
وسے نیڑے رہے دراڈا،
ایہہ دکھ کون نبیڑے،
ہن میں موہیاں وے ناز تیرے نے ۔

جاں ستگور نے بھرم چکایا،
میں نکلی تاں من وچّ پایا،
مک گئے جھگڑے جھیڑے،
ہن میں موہیاں وے ناز تیرے نے ۔

میراں شاہ میں مر کے موئی،
جاں صابر دی رحمت ہوئی،
میں کیتی دوروں نیڑے،
ہن میں موہیاں وے ناز تیرے نے ۔

تانگھ نظارے دی سن پیارے میاں وے،
سانوں تہاڈی ہردم رہندی،
تانگھ نظارے دی ۔

دیش پیا دے جے کوئی جاوے،
نام خدا دے خبر لیاوے،
سوہنے سارے دی ۔

عشقَ پیا دا چین نہ دیندا،
شام سندر کتے سار نہ لیندا،
میں دکھیارے دی ۔

مکھ دیکھن بن ہوئیاں دیوانی،
سلے علی تیرا حسن نورانی،
چمک ستارے دی ۔

میراں شاہ کہو بھیکھ پیا نوں،
دوہیں جہانی لاج تساں نوں،
میں بھکھیارے دی ۔

دسیو کوئی سگھڑ سیانی،
کب گھر آویگا یار میرا ۔

تانگھ پیا دی مینوں ہردم رہندی،
سانگ وچھوڑے دی میں دل وچ سہندی،
بن دیکھے میں ہوئی آں دیوانی،
کب گھر آویگا یار میرا ۔

مدتاں ہوئیاں پیارا مول نہ آیا،
میں دکھیاری رو رو جنم گوایا،
نظر نہ آوے اسدی شکل نورانی،
کب گھر آویگا یار میرا ۔

جا کہو کوئی انگ سہیلی،
باجھ پیا دے میرا ہور نہ بیلی،
آون دی کوئی بھیج نشانی،
کب گھر آویگا یار میرا ۔

اوگن وسدی میرا عذر نہ کوئی،
جو چت چاہے پیا کردا سوئی،
لڑ لگیاں دی قدر نہ جانی،
کب گھر آویگا یار میرا ۔

میراں شاہ پیا سوئیؤ جانے،
اس مرنے توں پہلے جو مر جاوے،
رحم کرے پیارا آپ رہمانی،
کب گھر آویگا یار میرا ۔

سئیؤ تانگھ سجن دی رہندی،
درشن دیکھن نوں ۔

جے ساجن میرے ویہڑے آوے،
جرم کرم دا سبھ دکھ جاوے،
میں لکھ لکھ شکر کریندی،
درشن دیکھن نوں ۔

نال سجن دے لئیاں لاواں،
کسنوں دل دا حالَ سناواں،
جان جدائیاں سہندی،
درشن دیکھن نوں ۔

دیکھو سئیؤ سجن دے کارے،
پکڑ غلاماں دل ولّ مارے،
جان جدائیاں سہندی،
درشن دیکھن نوں ۔

سر صدقے تے جند قربانی،
جے دیوے کوئی بھیج نشانی،
میں جاواں اٹھدی بہندی،
درشن دیکھن نوں ۔

میراں شاہ جے ساجن پاواں،
ہار شنگار انوپ بناواں،
ہتھیں لاواں مہندی،
درشن دیکھن نوں ۔

ہو پیا گھر آ،
جند ترسے تیرے درشن نوں ۔

میں کیتی تیرے عشقَ دیوانی،
ہے کوئی تیرا ہور نہ ثانی ہو پیا ۔
……………………………

ہجر تیرے دی پیڑ گھنیری،
وسر گئی سبھ سدھّ بدھ میری،
اتنا نہ ترسا،
ہو پیا گھر آ جند ترسے ۔

روز اضل دے اکھیاں لائیاں،
ہن کیوں کردا یار جدائیاں،
لگیاں دی اوڑ نبھاہ،
ہو پیا گھر آ جند ترسے ۔

میراں شاہ جو میں سنگ بیتی،
ایسی نال کسے نہ کیتی،
دتیاں پھوک جلا،
ہو پیا گھر آ جند ترسے ۔

پیا سانوں مندڑے بول نہ بول،
میں جان کراں بلہار،
پیا سانوں مندڑے بول نہ بول ۔

اؤگنہاری نپٹ کمینی،
جان سدکڑے میں تیں پر کینی،
ور پایا جگ ٹول،
پیا سانوں مندڑے بول نہ بول ۔

توں چترا میں بال ایانی،
عشقَ تیرے دی سار نہ جانی،
نہں لایا انبھول،
پیا سانوں مندڑے بول نہ بول ۔

الست بر بکم دی من بولی،
کر سجدہ میں تیں پر گھولی،
کیوں کردا ہن رول،
پیا سانوں مندڑے بول نہ بول ۔

لاہوتے ناسوتی ہوکے،
عمر گوائیا تیں بن رو کے،
آویں اساڈے کول،
پیا سانوں مندڑے بول نہ بول ۔

میراں شاہ میں لگڑی دامن،
قسم خدا دے صابر ضامن،
توں میرا ہمجول،
پیا سانوں مندڑے بول نہ بول ۔

آ وے پیا سانوں دے وے نظارہ،
میں واری نت رہندا دیکھن دا چاء ۔

عشقَ تیرے نے گھائل کیتی،
کسنوں آکھاں جو دل بیتی،
ہور کسے دا عذر نہ چارہ،
میں واری آپے لائیاں تے نبھاہ ۔

اوگنہاری میرا مان نہ کوئی،
قسم تیری میں تیری ہوئی،
نام خدا دے پیت نہ توڑیں،
ساڈے نیناں دی نیت پہنچا ۔

دو جگ چھڈّ کے میں تیری ہوئی،
دین مذہب دی خبر نہ کوئی،
نپٹ کمینی منو نہ وساریں،
سانوں کدے تاں لے گل لا ۔

میں جیہے بردے ہور گھنیرے،
میں لگڑی پیا دامن تیرے،
توں حاکم میں رعیت تیری،
کدے مکھوں تاں بول ذرا ۔

تیں بن مینوں چین نہ آوے،
میں ماری تیرے نت دے ہاوے،
وچ سینے دے بھڑکن بھاہیں،
میں نمانی نوں نہ ترسا ۔

میراں شاہ دی آس پچاویں،
نال کرم دے جھاتی پاویں،
ایہہ دنیاں دن چار دہاڑے،
اسیں فانی توں آپ بکاء ۔

سجن گل لا ہوں گھنگٹ کھولھ ۔

اس گھنگٹ نے کیتے کارے،
عالم فاضل روندے سارے،
گئے بتیرا ٹول ۔

ہردم اپنا کرم کماویں،
اوگن میرے چت نہ لاویں،
آ وے اساڈڑے کول ۔

مکھڑا تیرا قطب ستارہ،
کھولھ گھنگٹ نوں دے وے نظارہ،
تن من دیساں گھول ۔

درد دکھاں نے گھائل کیتی،
شکر کیتا میں جو سر بیتی،
توں مکھوں نہ مندڑا بول ۔

میراں شاہ میں گھول گھمائی،
روز اضل دی پیڑ جو لائی،
ہن کیوں کردا رول ۔

جے تیں لائیاں تاں اوڑ نبھاویں،
میں کچجڑی نوں لے گل لاویں ۔

آپے نین نیناں نال جوڑے،
ہن کیوں کردا توڑ وچھوڑے،
میں تتڑی نوں نہ ترساویں،
پیا جی تیں لائیاں تاں اوڑ نبھاویں ۔

دو جگ دی میں پیت بھلائی،
ماں بابل دی ریت گوائی،
توں تخت ہزارے نہ جاویں،
جے تیں لائیاں تاں اوڑ نبھاویں ۔

نہں نواں نہیں آدی قدیمی،
جے توں کریں پیا کرم کریمی،
سانوں منو نہ بھلاویں،
جے تیں لائیاں تاں اوڑ نبھاویں ۔

تیرے جیہا نہ عالم سارے،
میں ماری تیرے نت دے ہاوے،
برہوں جلی نوں نہ جلاویں،
جے تیں لائیاں تاں اوڑ نبھاویں ۔

میراں شاہ میں نت دی بردی،
ہر دم سجدہ تہدل کردی،
اؤگنہاری دی آس پجاویں،
جے تیں لائیاں تاں اوڑ نبھاویں ۔

کدے آویں وے گوانڑا یار میرا،
ترس رہی جند تیرے ویکھن نوں ۔

رات دنے تیرا پندھ اڈیکاں،
عشقَ تیرے نے لائیاں لیکاں،
آن لئیں میری سار وے، گوانڑا یار ۔

جاں میں اک دن غافل تھیواں،
بابل دیس مول نہ جیواں،
ورتے قہر قہار وے، گوانڑا یار ۔

سانگ حضر دی سینہ سلدی،
لکھ لکھ چٹھیاں میں تینوں گھلدی،
آن دیویں دیدار وے، گوانڑا یار ۔

آدی قدیمی میں اؤگنہاری،
ذات تیری ہے ذات ستاری،
توں اوڑک بخشنہار وے، گوانڑا یار ۔

جے توں اپنا کرم کماویں،
چکڑ پئیاں نوں لے گل لاویں،
کی اعتبار سنکار وے، گوانڑا یار ۔

میراں شاہ میں برہوں ماری،
کھوازا پیر کری جی یاری،
چشت کمال دوار وے، گوانڑا یار ۔
کدے آویں وے گوانڑا یار میرا ۔

آ پیا لے سار میری،
سینے نال لگاکے،
ہن توں ساتوں کاہنوں لکدا،
پہلے دامن لاکے ۔

جاں میں ملک آدم نوں آئی،
تیری طرف میں تانگھ لائی،
سخن اقرب آپے دسے،
بیٹھا مکھ چھپا کے ۔

میں قدیمی بال ایانی،
وصل حضر دی سدھّ نہ جانی،
میں تیرے نال پریت لائی،
پنجے پیر منا کے ۔

رلکے سئیاں مارن بولی،
میں تیرے توں جان ہے گھولی،
ہن کیوں کردا ہیں جدائیاں،
آپے دل بھرما کے ۔

برہوں لائی سینے کانی،
آ پیا میں ہوئیاں دیوانی،
خاک کیتی عشقَ تیرے،
پیاریا پھوک جلاکے ۔

میراں شاہ چل بھیکھ دوارے،
بھید آکھاں دل دے سارے،
پورے ہوون سبھ متالب،
اسدے در پر جاکے ۔

کچھ نیک عمل کر بیٹھ کڑے،
تیں دیس پرائے جانا اے ۔

جاں لاگی در پر آونگے،
سبھ گھر دے کاج رچاونگے،
جد پا ڈولی لے جاونگے،
مڑ ایتھے پھیر نہ آؤنا اے ۔

کر اپنا آپ ثبوت کڑے،
بہہ کتّ لے نکڑا سوت کڑے،
سبھ داج کرے مضبوط کڑے،
جس کارن تینوں چاہنا اے ۔

تیں جانا دیس بگانے نی،
سبھ چھڈّ دے عذر بہانے نی،
سسّ ننداں مارن طعنے نی،
کی ہور کسے دا جانا اے ۔

اتھے نہ کوئی انگ سہیلی ہے،
بن خاوند ہور نہ بیلی ہے،
اک تیری جان اکیلی ہے،
سبھ عقل فکر اٹھ جانا اے ۔

سبھ سئیاں سگھڑ سچار کڑے،
بہہ لاون ہار شنگار کڑے،
تیرا کھیڈن نال وہار کڑے،
تیں مورکھ نعر کہانا اے ۔

رل سئیاں ترنجن لایا ہے،
جن کیتا داج رنگایا ہے،
تیں چرخے تند نہ پایا ہے،
ہن دسّ کی نال لے جانا اے ۔

کیوں میراں شاہ رنگ پیلا ہے،
شہہ سوہنا چھیل چھبیلا ہے،
جد خاص رسول وسیلہ ہے،
تیں پھر کس توں غم کھانا اے ۔

جنہاں نوں یار ملے،
بھاگ اوہناں دے اچھے ۔

جد میں سی تاں دلبر نہ سی،
میں نکلی پیا سبھ گھر باسے،
خصم میرے بسے،
جنہاں نوں یار ملے ۔

میں تے مار پچھانہ سٹیاں،
پریم نگر چڑھ سیجے ستیاں،
غیر کوئی نہ دسے،
جنہاں نوں یار ملے ۔

چادر پھوک شرم دی سیکے،
اکھیاں کھولھ تماشے دیکھے،
رمزی یار پرکھے،
جنہاں نوں یار ملے ۔

سہر پیؤر مار گواوے،
سرت سہاگن شہہ چت لاوے،
اوہ نعر سدا سکھی وسے،
جنہاں نوں یار ملے ۔

کھوجت کھوجت عمر گوائی،
جاں وچ گھر دے جھاتی پائی،
یار بکل مہہ بسے،
جنہاں نوں یار ملے ۔

پڑھ پڑھ دیکھ کتاباں چارے،
میراں شاہ بن ستگور پیارے،
بھید کوئی نہ دسے،
جنہاں نوں یار ملے ۔

وے غمانی چیرے والڑیا،
وطناں نوں موڑ مہاراں ۔

تیرے چیرے دے واری وے لٹک چنگیری،
جاں میں دیکھاں وے سر واراں،
وے غمانی چیرے والڑیا ۔

میں نت ملیا بابل دوارا،
تسیں وے چمبے دیاں دھاراں،
وے غمانی چیرے والڑیا ۔

تیرے جیہا مینوں ہور نہ کوئی،
میں جہیاں لاکھ ہزاراں،
وے غمانی چیرے والڑیا ۔

ساڈے ہان دیاں سبھ اٹھ گئیاں،
جیوں وے کونجاں دیاں ڈاراں،
وے غمانی چیرے والڑیا ۔

اوسیاں پاواں تے کاگ اڈاواں،
آن لئیں میریاں ساراں،
وے غمانی چیرے والڑیا ۔

میراں شاہ چل کہہ بھیکھ پیا نوں،
تیں بن کس در جا پکاراں،
وے غمانی چیرے والڑیا ۔
وطناں نوں موڑ مہاراں ۔

کھولھ گھنگٹ نوں دیکھ پیارے،
میں طالب دیدار دی ہاں ۔
اک پل دے مکھ دیکھن کارن،
تیں پر سو سر واردی ہاں ۔

اول آخر باطن تیرا،
ظاہر دے وچ ڈھونڈاں کہڑا،
ایہہ دنیاں ہے رین بسیرا،
میں اگلی بات بچاردی ہاں ۔

اکنا ہسّ ہسّ لے گل لاویں،
اکنا کر کر ناز دکھاویں،
میں وے گئی نوں مکھ نہ لاویں،
میں نیچ بندی کس کار دی ہاں ۔

سہر پیؤر دونو کھوہکے،
کی کھٹیا میں تیری ہوکے،
درشن دیویں پاس کھلوکے،
میں تیں ول بانہہ پساردی ہاں ۔

میرے نال دیاں سبھ سئیاں،
نال کنتاں چڑھ سیجے پئیاں،
اؤگنہاری میں اکلڑی رہیاں،
رو رو آہیں ماردی ہاں ۔

نپٹ کمینی اؤگنہاری،
حضر تیرے دی ہوئی بیماری،
آ پیاریا ہن کر کچھ چارہ،
میں اپنا تن من ساڑدی ہاں ۔

میراں شاہ چل درشن پاواں،
سر صدقے جند گھول گھماواں،
کرم کرے تاں لے گل لاواں،
میں باندی اس دربار دی ہاں ۔

واہ واہ عشقَ پیا دا زور،
میں دل آیا کرکے شور،
ٹٹی عقل فکر دی ڈور،
باجھوں یار نہ سجھدا ہور ۔

برہں بال بھمبوکا لایا،
میرا تن من پھوک جلایا،
کیہا گجھڑا تیر چلایا،
باجھوں پیارے طلب نہ ہور ۔

ایس عشقَ دی کیا اشنائی،
میں توں والی سرت بھلائی،
پر اک سانوں رمز سجھائی،
باجھوں پیارے غیر نہ ہور ۔

دیکھو ایس عشقَ دے کارے،
بھلے علم کتاباں سارے،
سبھ ہی کر چترائی ہارے،
وچ بغل دے رہندا چور ۔

جاں میں آیا عشقَ میدان،
بھلّ گیا سبھ نامو نشان،
ہن میں پیاریا لیا پچھان،
آپے لک چھپ کھچدا ڈور ۔

محل عشقَ وچ تاڑی لائی،
جات سفات نہ رہیا کائی،
جاں دل اندر جھاتی پائی،
آپی آپ نہیں کوئی ہور ۔

میراں شاہ شہہ توں بلہار،
میری آن لئی ہن سار،
دل دے کھولھے سبھ اسرار،
جدوں لگائی عشقَ ٹکور ۔

بن درشن بہت دن بیتے،
وے پیاریا آ مل ۔

بھاہ عشقَ دی تن من بھڑکے،
برہوں سانگ سینے وچ رڑکے،
سکھ چھڈّ اساں دکھ لیتے،
وے پیاریا آ مل ۔

حضر تیرے میری سدھّ بسرانی،
تڑپ تڑپ ساری رین بہانی،
ساڈے نین نیناں نال سیتے،
وے پیاریا آ مل ۔

سن پیاریا میں ہوئی آں دیوانی،
لڑ لگیاں دی تیں قدر نہ جانی،
جھوٹھے قول دھرم کاہنوں کیتے،
وے پیاریا آ مل ۔

پچھ پچھ ہارے میں وید سیانے،
عشقَ دے دارو ورلا ہی جانے،
جنہاں پریم پیالے پیتے،
وے پیاریا آ مل ۔

ادھڑی رات کویلڑے ویلے،
ڈھونڈ پھری وچ جنگل بیلے،
تسیں کن سوتن سنگ میتے،
وے پیاریا آ مل ۔

میراں شاہ چل سیس نواواں،
بھیکھ پیا نوں حالَ سناواں،
ہم ہارے تم جیتے،
وے پیاریا آ مل،

بن درشن بہت دن بیتے ۔

رل مل چلو سہیلیؤ میرے نال ضرور،
ڈھونڈ لیائیے ڈھول نوں جسدا سبھ ظہور ۔

عشقَ انوکھے ڈھول نے کیتی چکنا چور،
میں اوہدے ہجر فراقَ نے جالی وانگ کوہ طور ۔

پہلے کنّ فیکنّ توں کیتا ڈھول قبول،
میں کلمہ پڑھیا جانکے اسنوں پاک رسول ۔

وچ مدینے شہر دے کیتا آن نازول،
سئیؤ سمی اوگنہار نوں ہویا زمالے حضور ۔

جاں چڑھ دیکھاں ڈھول نوں جاندا ہو اسوار،
اوہ میں ولّ مکھ نہ موڑدا کردی حالَ پکار ۔

سئیؤ عرش فرش دا بادشاہ، نبیاں دا سردار،
اسے رات مراز نوں جاسی ہاں بلہار ۔

میں روز اڈیکاں ڈھول نوں، رو رو آہیں مار،
کردا بے-پرواہیاں مول نہ لیندا سار ۔

نی میں جالی اسدے پریم نے جانے کل سنسار،
سئیؤ نپٹ کمینی جانکے دیندا نہ دیدار ۔

صورتَ میرے ڈھول دی صورتَ ذات رحمٰن،
اوہو حسن قدیم ہے چمکے ہر ہر شان ۔

سئیؤ کیتا اہلے آپ نوں وچ حضرت انسان،
ڈھولے دے اس ناز نے جالیا تن من جان ۔

سنیو انگ سہیلیؤ میرے دل دے بین،
باجھ پیارے ڈھول دے آوے مول نہ چین ۔

سینے سانگ فراقَ دی سلدی ہے دن رین،
کوئی ملاوے ڈھول نوں سر دینا جے لین ۔

میراں شاہ میں ڈھول دا دیکھاں جا جمال،
وچ اجمیر شریف دے چشتی پیر کمال ۔

حالَ سناواں روئے کے اجز نیازاں نال،
تانہیؤں ہووے ڈھول دا میرے نال وسال ۔

تیرے عشقَ نے پیاریا ماریاں،
کدے آویں تیں پر واریاں ۔

لگی پریت قدیمی پالی اے،
کاہنوں مویاں دی جند جالی اے،
کہڑی گلّ توں منو وساریاں،
تیرے عشقَ نے پیاریا ماریاں ۔

سبھے ہسکے لے گل لائیاں،
اک مہیؤں نمانی بہالیاں،
ہور سکھ وسدیاں ساریاں،
تیرے عشقَ نے پیاریا ماریاں ۔

آویں ربّ دے واسطے پیاریا،
تیں پر دونو جہانا نوں واریا،
میں وچ جدائیاں ماریاں،
تیرے عشقَ نے پیاریا ماریاں ۔

کیتا قول نہ پیاریا پالیا،
آویں گجھیاں رمزاں والیا،
سینے لائکے پریم کٹاریاں،
تیرے عشقَ نے پیاریا ماریاں ۔

میراں شاہ میں داس قدیم دی،
تینوں قسم ہے نبی کریم دی،
دے دیدار میں ہوئی بلہاریاں،
تیرے عشقَ نے پیاریا ماریاں ۔

پیاریا ہوئیاں وے
تیرے نیناں توں نثار ۔

جاں تیں لایا پریم نظارہ،
پرگٹ ہویا عالم سارا،
کھل گئے سبھ اسرار ۔

کیہے نیناں نے کیتے کارے،
چمک دیکھن نوں ترسن سارے،
میں جیہے لاکھ ہزار ۔

جاں تیں لایا نین چمکڑا،
عشقَ اسانوں تاہینؤں لگڑا،
توں ہیں نبارن ہار ۔

کھولھ گھنگٹ نوں درس دکھا وے،
نال کرم دے نہ ترسا وے،
میں مردی اوگنہار ۔

کرکے ناز توں ہوئیوں نرالا،
اسیں پردیسی توں دیساں والا،
لئیں نمانی دی سار ۔

میراں شاہ کوئی ہور نہیں حیلہ،
بھیکھ پیا دا خاص وسیلہ،
میں کرساں جا پکار ۔

پیا دے ملن دی تانگھ نیناں نوں،
رات دنے نی سئیؤ رہندی ۔

سانگ حضر دی دل دے اندر،
میں دکھیاری نت بہندی،
کدی کدائیں پیارا سپنے آوے،
میں لکھ لکھ شکر کریندی ۔

جے جاگاں تاں پاس نہ میرے،
حالَ پکار کریندی،
کنّ سوتن نے دل بھرمایا،
میں پاندھڑے رو رو پچھیندی ۔

دن سارا سئیؤ اوسیاں پاواں،
میں کھڑیاں رات گنیندی،
سیج سنجی سانوں مول نہ بھاوے،
میں نظر نیاز منیندی ۔

لکھ لے مندڑے لیکھ اساڈے،
میں دوش کسے نہ دیندی،
میراں شاہ ہن کلیر جاواں،
میں صابر صابر کہندی ۔

ترسن اکھیاں درشن دیکھن نوں،
آن دیویں دیدار ۔

جے پیاریا میں بریاں مندیاں،
اوڑک میں تیری بندیاں،
دل توں نہ بسار ۔

آؤ نی کوئی انگ سہیلی،
جا کہو کوئی ساڈے بیلی،
میں کرساں جان نثار ۔

سبھ سکھیاں گھر کنت سہاوے،
پیتم سانوں من نہیں بھاوے،
کر رہے یتن ہزار ۔

عشقَ پیا دا ول ول گھیرے،
حالَ حقیقت دل دی میرے،
جائے کرو اظہار ۔

سن پیاریا میں آزز ہوئی،
کدھرے مول نہ ملدی ڈھوئی،
باجھ تیرے دربار ۔

میراں شاہ چل بھیکھ منائیئے،
دین دنی دا مطلب پائیے،
چشتی ہے سرکار ۔

سانوں کدے تاں مکھ دکھاویں،
پیا نت رہندا تیرا چاء ۔

تینوں نبی کریم دا واسطہ ای،
نہں لائکے اوڑ نبھاء،
پیا آتش فراقَ میں دل،
جلا نہ دل جلا ۔

بلبم رسید جانے من،
این وقتے حشر وپا،
تینڈا بھلا تھیوے شالہ کدے ویکھے،
رو رو کوکدی گھت خواہ ۔

مورے نیناں میں نیند نہ آوت ہے،
تورے پیا پڑوں چت لا،
ول شمش واؤل قمر ہے،
رخ نور سل اﷲ ۔

خواجہ گان دی گولڑی مڈھ دیاں،
فکر نہ دیوو ولا،
میراں شاہ نوں آس قدیم دی،
پیا شوق دا جام پلا ۔

تیری میری پریت پرانی،
سو جانے جو سگھڑ سیانی،
جن لگڑی برہوں دی وا،
وے بیبا تیری بندیاں،
توں تاں اپنا کرم کماء،
وے بیبا تیری بندیاں ۔

عشقَ تیرا دن رین ستاوے،
ڈٹھیاں باجھوں چین نہ آوے،
میں رہی آں من سمجھا،
وے بیبا تیری بندیاں ۔

میں جیہیاں کئی نیچ نکارے،
تیں جیہا نہیں عالم سارے،
میں ڈٹھڑا ہر ہر جا،
وے بیبا تیری بندیاں ۔

عشقَ تیرے نے گھائل کیتی،
مڑ پیاریا تیں سار نہ لیتی،
ایویں گئی بہا،
وے بیبا تیری بندیاں ۔

میراں شاہ دی شرم تساں نوں،
درشن دیون آن اساں نوں،
ایہو دل وچ چاء،
وے بیبا تیری بندیاں ۔

آویں وے سجن کدے آ گلے لاویں،
تیرے باجھوں میرا کوئی نہ سہارا ۔

میریاں ترسن اکھیاں مکھ وے دیکھن نوں،
نام اﷲ دے سانوں دیویں وے نظارہ ۔

نت دے علامے تیرے سر پر جھلھدی،
میں نمانی کوئی عذر نہ چارہ ۔

تیرا عشقَ انوکھا سانوں چین نہ دیندا،
پھوک جلایا میرا تن من سارا ۔

اکنا دے نال وے توں ہسدا وے رہندا،
قسمت ساڈی تیرا نت دا وے لارا ۔

میراں شاہ چل اج کلیر نگرے،
جتھے وے وسے میرا صابر پیارا ۔
توں آویں وے سجنا ۔

لکھیں نال پیار دے کاتبا وے،
چٹھڑی جھبّ اساڈے یار دی جی ۔

لکھیں بعد خطاب القاب میاں،
سانوں سکّ ہے اک دیدار دی جی ۔

پھیر بعد دعا سلام کہنا،
لئیں سار ویار بیمار دی جی ۔

کھلے وال بہال میں نال غم دے،
اچی بیٹھ کے کاگ اڈار دی جی ۔

ساڈی خیر بد-خیر نہ مول لکھیں،
اوہدی خیر دے شگن وچار دی جی ۔

نہں لاکے پھیر نہ سار لئی آ،
کوئی گلّ کریں اعتبار دی جی ۔

بھاویں جان نہ جان دلدار میرے،
تیرے قدماں توں سیس نوں وار دی جی ۔

مہنا جگ جہان دا جھلنی ہاں،
نال پیڑ وچھوڑے مار دی جی ۔

میں تاں ہجر فراقَ نے مار سٹی،
چلے جان میری تیتھوں وار سٹی ۔

تیرا مکھ نوری سانوں خانا کعبہ،
جے توں آویں تاں یار تواف کر لے ۔
میرے جہے غریب مہتاز دی جی،
کوئی ہووے تقصیر معاف کر لے ۔

کدے آویں وے دلبرا واسطہ ای،
تینوں قسم ہے ربّ گفار دی جی ۔

میراں شاہ قدیم دی گولڑی ہاں
پاک پٹن والی سرکار دی جی ۔

توں گھر آ جا وے شاماں مہکیاں ۔

سیج ستی نینن نیند نہ آوے،
تیں باجھوں کجھ مول نہ بھاوے،
میں گھر چھڈّ روہیاں ملیاں ۔

سسّ ننان الھاما کردی،
میں بولاں کچھ مول نہ ڈردی،
میں عشقَ تیرے نے سلیاں ۔

پاندھی پنڈت روز پچھیندی،
دسّ پیا دی مول نہ پیندی،
تیں خبراں نہ گھلیاں ۔

گل مالا تن ببھوت رماکے،
جوگن والا بھیس وٹاکے،
میں تینوں ڈھونڈن چلیاں ۔

اکنا نوں لا گل ماہی ہسدا،
اکنا نوں چھڈّ پچھاہاں نسدا،
کیوں کردا اے چھل-چھلیاں ۔

جا مخدوم اﷲ-الا دینا،
دکھ سکھ ہے پر ظاہر کینہ،
توں نظراں پھیر سولیاں ۔

حضرت شاہ گھڑامی پیارے،
روشن نام تیرا جگ سارے،
ہن لے سار وللیاں ۔

میراں شاہ پی کنّ گن پاواں،
ساجن دے من مول نہ بھاواں،
میں کوجھی روپ کولیاں ۔

تیرے عشقَ ستائیاں پیاریا وے،
ہن لے سار سدائیاں پیاریا وے ۔

تیرے سنگ میرا نہں چروکا،
درشن دیویں جیون جوگا،
کیوں آزز ترسائیاں پیاریا وے ۔

کدے اساں ولّ واگاں موڑیں،
نام خدا دے پیت نہ توڑیں،
یاد کریں جد لائیاں پیاریا وے ۔

آکھ گیا پھر مول نہ آیا،
کس سوتن نے دل بھرمایا،
میں جس کارن بسرائیاں پیاریا وے ۔

کدے اساں ولّ پھیرا پائیں،
قسم خدا دی بھلّ نہ جاویں،
پردیش دیاں وساریاں پیاریا وے ۔

ڈھونڈاں تینوں دیس بدیساں،
گل وچّ پلڑا عرض کریساں،
کی تیرے من آئیاں پیاریا وے ۔

برہوں بھاہ پئی تن بھڑکے،
سانگ حضر دی سینے رڑکے،
ستڑیاں آن جگائیاں پیاریا وے ۔

بھیکھ پیا میں تیری چیری،
لاج شرم رکھ لیجو میری،
تیں پر گھول گھمائیاں پیاریا وے ۔

میراں شاہ نوں عشقَ ستایا،
کامل پیر ولی میں پایا،
جسنے چرنی لائیاں پیاریا وے ۔

درشن دے جا، میں واری رسیا ۔

من موہن ہم سنگ کیا کینی،
انچرا پکڑ چنڑیا چھینی،
ساس نند موہے گالیاں دینی،
سرت وساری میں واری رسیا ۔

پریتم ہم سنگ چھل ول کینہ،
کروا سے من وسّ کر لینا،
پھر موہے اپنا درس نہ دینا،
رووت ہاری میں واری رسیا ۔

جب سے پیا پردیس سدھارے،
ڈھونڈ پھری میں جمنا کنارے،
چلو ری سخی اب ہرِ کے دوارے،
نت بھکھاری میں واری رسیا ۔

جاں میں اپنا پیتم پاؤں،
ساتھ سخی مل منگل گاؤں،
سیس پیا کے چرنی لاؤں،
ہؤں بلہاری میں واری رسیا ۔

میراں شاہ چل بھیکھ دوارے،
کر کرپا موہِ پار اتارے،
درشن دیکھاں ری ونجارے،
سدا متواری میں واری رسیا ۔

سید بھیکھ کرے جاں کرپا،
عشقَ دلوں رہِ جاوے،
تیں سنگ اکھیاں لگیاں،
وے توں لک نہ رسیا ۔

باطن دے وچ رمز چلاویں،
ظاہر اپنا آپ چھپاویں،
ایس وچھوڑے نے پھٹیاں،
وے توں لک نہ رسیا ۔

عشقَ تیرے وچ لتھیا لوئی،
طعنے دیندا ہے سبھ کوئی،
تینوں آکھ نہ سکیاں،
وے توں لک نہ رسیا ۔

تن من جان تیرے توں گھولاں،
تیری بولی تے میں بولاں،
تیں شرماں کیوں رکھیاں،
وے توں لک نہ رسیا ۔

سخن اقرب کو لے بسدا،
وفی ان فکم ہسدا رسدا،
آپے خبراں دسیاں،
وے توں لک نہ رسیا ۔

جو کرسیں سو سر پر سہنا،
باجھوں شکر نہیں کچھ کہنا،
ایہہ پتیاں نہیں کچیاں،
وے توں لک نہ رسیا ۔

میراں شاہ گر توں بلہاری،
بولے سراں وچ ناری،
جہڑیاں نہں وچ پکیاں،
وے توں لک نہ رسیا ۔

دیکھو نی جات عشقَ دی،
جس گھر دے وچ آوے،
گیبوں آتش پکڑ چواتی،
پل وچ آن جلاوے
دین دنی دی خبر نہ رہندی،
بے خود مست بناوے ۔

اول عشقَ جات نہ ہویا،
کن فیکن کہایا،
جو کچھ باطن دے آہا،
پرگٹ کر دکھلایا،
لے گھنگٹ نورانی مکھ پر،
احمد نام دہراوے ۔

برہوں چنگ نپی وچ سینے،
خواب جلیخاں آئی،
نازاں والی شکل نورانی،
یوسف دی دس آئی،
دیکھن کارن حسن سجن دا،
مروڑ قید کراوے ۔

عشقَ لیلیٰ دا شور کریندا،
جاں مجنوں ول آیا،
بادشاہی چھڈّ آزز ہویا،
تن من خاک رلایا،
کارن اپنے یار جنگل وچ،
سینے دبھّ جماوے ۔

عشقَ شراب پیالہ بھرکے،
جاں منصور پلایا،
کر شرشار انلہک،
اسدے مکھ توں چا کہایا،
فارغ جات سفاتوں کرکے،
چاء سنگسار کراوے ۔

رانجھا تخت ہزاریوں آیا،
بن صورتَ متوالی،
وہدت والی مرلی واہی،
موہی ہیر سیالی،
چاکاں والی شکل بنا کے،
مجھاں چارن جاوے ۔
باجھوں عشقَ نہ خالی کوئی،
کی کملی کی سیانے،
کسے مجازی کسے حقیقی،
عقل فکر اٹھ جاوے ۔

عشقَ اولڑا میت پیا دا،
دکھاں سولاں والا،
بن سر دتیاں ناہیں لبھدا،
گجھڑا بھید نرالا،
تن من جان کرے قربانی،
پریم نگر سکھ پاوے ۔

میراں شاہ دربار الٰہی،
عرض کریندا دائم،
عشقَ اساں ول مرشد والا،
رہے ہمیشہ قایم،
……………………۔

گئے میت پیا پردیس،
جیا چل اٹھ چلیئے ۔
جہاں میت وسائیو دیس، جیا چل اٹھ چلیئے ۔

اڈّ رے کاگا خبر لیاؤ،
سیس پیا کے چرنی لاؤ،
مکھ سے ادیس،
جیا چل اٹھ چلیئے ۔

الست دیاں جدوں ہماں پائیاں،
ہو محکم وچ اکھیاں لائیاں،
جد میں بال وریس،
جیا چل اٹھ چلیئے ۔

تن من جال ببھوت رماؤں،
نس دن صابر پیر مناؤں،
گل وچ ڈاروں کیس،
جیا چل اٹھ چلیئے ۔

وہاں جاؤں جہاں میت پیارا،
جہنوں پرسے عالم سارا،
گنج شکر دے دیس،
جیا چل اٹھ چلیئے ۔

میراں شاہ سبھ مطلب پاواں،
جاں میں ستگور بھیکھ مناواں،
کر جوگن دا بھیس،
جیا چل اٹھ چلیئے ۔

تم سنیو سخی گھر شام نہ آئے،
کیسے پھاگ میں ہوری کھیلونگی ۔

جہی دل میں ٹھنی کروں اور یتن،
گل پا الفی چھوڑوں اپنا وطن،
جہاں شام وسے وہاں جاؤنگی ۔

ایسی آگ لگی تن بھی جلا،
سدھّ بدھ بھی گئی پیتم نہ ملا،
اب صابر کے در جاؤنگی ۔

چل میراں شاہ در صابر دے،
ہوری وہاں کھیلوں جہاں شام ملے،
سبھی رنگ بنا چھڑکاؤنگی ۔

اب جے پیا مورے آنگن آوے،
ساتھ سخی مل منگل گاؤں ۔
سرن پروں اور تن من واروں،
بینتی کروں مکھ میں مناؤں ۔
پل پل چھن چھن درشن کارن،
میں باؤری شہہ بھیکھ مناؤں ۔
اگر چنن کی چکھا بناؤں،
آپ چڑھؤں تن ببھوت رماؤں ۔
چلو ری سخی ہؤ ہرِ جی کے دوارے،
کر جوروں پگ سیس نواؤں ۔ اب کے سمیں میں تو نند سے چوری،
انچرا پکڑ پیا لے گل لاؤں ۔
میراں شاہ جہاں میت وسط ہے،
جوگن ہو کر اب وہاں جاؤں ۔

میں توری بلہار پربھ جی،
میں توری بلہار ۔

تم ٹھاکر ہم داسے تیرے،
تجھ کرپا بن گت نہیں مورے،
تیرا نام ادھار ۔

تونہیں صاحب دھرت آکاشا،
تیرا ہر مندر میں واسا،
بڈو مہاں کرتار ۔

پرتھم پریم اگن جب لاگے،
اگمّ خانے پرگٹ جاگے،
احمد تو اوتار ۔

اندھ نگر جب دیوت جارا،
تب وہدت مو وجا نقارہ،
کینو سبھ سنسار ۔

تین تلوکے پوجا کینے،
دیا دھرم کی سوبھا دینے،
لولاکے سردار ۔

جن لوکو ستگور کر معنا،
ہر مندر کینو اشنانا،
کینو دکھ سکھ ہار ۔

جو کؤ اپنا آپ پریکھے،
مہاں مورت کا میلہ دیکھے،
جیت سدا نہیں ہار ۔

آپ مرے گر مارگ پاوے،
نس دن پانچو چشت مناوے،
لگے بھیکھ دوار ۔

میراں شاہ کو اپنا جانو،
اوگن ہمرے من کر مانو،
تب نئیا ہو پار،
پربھو جی میں توری بلہار پربھ جی ۔

موہے پیا بن پلک پرط نہ چین،
سخی کون سنے من کے بین ۔

پریتم ناہے لگے کوؤ پتیا،
جا کہو سخی ہمری بتیا،
ترست ہے درشن کو نین ۔

میراں شاہ کچھ بن نہی آوے،
گھڑی پل چھن موہے نیند نہ آوے،
تڑپ تڑپ موہِ سکے نین ۔

بن موہن جیئرا بھٹک رہیو ری ۔

من موہن من بس کر لینا،
من بس کر موہِ درشن دینا،
چتوا مہہ چوروا کٹک رہیو ری ۔

شام سندر جب بین بجائی،
وا کی دھنک موری سدھّ بسرائی،
کانو مہہ مندراں لٹک رہیو ری ۔

شام بنا مورا جیئرا جلت ہے،
رین دن موہِ کلھ نہ پرط ہے،
چھتیا میں سانس اٹک رہیو ری ۔

جاؤ ری سخی کوؤ ہر سنگ رہیؤ،
اتنی بنتی تم ہمری کہیؤ،
پیا بن جیورا سسک رہیو ری ۔

نینن مو مورے جگت ہنیرا،
پیا کے ملن کا چاؤ گھنیرا،
پل پل پلک فرق رہیو ری ۔

میراں شاہ جی پریتم آوے،
رام کرے کہُ درس دکھاوے،
مکھ پر نور چمک رہیو ری ۔

ہو پیا مینوں تیرے ملن دا چاء ۔
کی کراں مینڈی جند نہ رہندی،
کدی تاں درس دکھا ۔

ساس نند بیپت کر کھیری،
دیکھن کارن جند ترسے میری،
رووت رین بہا ۔

ہو رہے نین نیناں دے بردے،
پل چھن نت درشن نوں مردے،
نینو سے نین ملا ۔

پیتم کؤ جائے سناوے،
تڑپ تڑپ ساری رین بہاوے،
لائیاں دی اوڑ نبھا ۔

میراں شاہ میں ہردم چیری،
خاص غلام قدیمی تیری،
ضامن بھیکھ پیا، ہو پیا مینوں تیرے ملن دا چاء ۔

موہے پیا بن تڑپت رین بہاوے ۔
لاکھ یتن کر بہیا باؤری،
ایسو چتر کؤ جا سناوے ۔

کون سنے موری من کی بتیا،
سلگھے رین موری دھڑکت چھتیا،
سیج سونی موہِ پیا ڈر پاوے ۔

خواجہ مئیؤدین کے در جاؤں
سرن پروں اور سیس نواؤں،
اپنے کرم سے دھیر بندھاوے ۔

پیا کے درشن بن جی ترست ہے،
میراں شاہ پل کلھ نہ پرط ہے،
بہیاں پکڑ موہے لے گل لاوے ۔

پچھو نی پیا موہے مگن کیوں کیا،
سیس چرن دھر تن من دیا ۔

من موہن نے من ہر لینا،
کت اوگن موہِ درس نہ دینا،
پیت کرت من بس کر لیا ۔

ہار شنگار کرن سبھ سئیاں،
پی کارن میں بیقل بہیاں،
جائے بدیس وطن تج دیا ۔

کون سنے مورے من کی بتیا،
بھر بھر آوے ہمری چھتیا،
آگ لگی تن تڑپت جیا ۔

بن پیتم میں تو بھئی آں دیوانی،
شام پیا موری قدر نہ جانی،
ایسے چتر کؤ کھیل کھلئیا ۔

میراں شاہ پیا نظر نہ آوے،
ہاتھ دھروں کہیں ہاتھ نہ آوے،
پریم نگر کے پاس بسیا ۔

کیسے کھیلونگی پھاگ بن شام مورے ۔

سنو رے سخی تن بھڑکن بھاہیں،
آئی بسنت پیا گھر ناہی،
کمینے ہمرے بھاگ ۔

عطر عبیر گلال رلاؤں،
جے پیا آوے سبھ چھڑکاؤں،
گاؤں میں ہسّ ہسّ راگ ۔

ساس سدا بیرنیا موری،
سب موری چوڑیاں ہاتھ کی پھوڑی،
نند کرت ہے لاڈ ۔

میراں شاہ جے پیتم پاواں،
ساتھ سخی مل منگل گاواں،
سوئیؤ رین سہاگ ۔
رے بن شام پیارے کیسے کھیلونگی پھاگ ۔

میں تو پائن پرط مناؤں،
پیارے رسو نہ ۔

اب کی بار پیا جے مانے،
مجھ برہن کو چیری جانے،
تن من گھول گھماؤں،
پیارے رسو نہ ۔

تم بن پل چھن چین نہ آوے،
سہر پیئر من نہیں بھاوے،
پی سنگ بین سناؤں،
پیارے رسو نہ ۔

عورن کے سنگ پھاگ رچائیو،
سوئی سہاگن جن چت لائیو،
میں کیسے من سمجھاؤں،
پیارے رسو نہ ۔

باتم ہمرا من چت چھینا،
پھر کت اوگن مڑ تج دینا،
تمری داس کہاؤں،
پیارے رسو نہ ۔

میراں شاہ اب من چت بھاوے،
شام سندر موری آنگن آوے،
میں انگ سو انگ لگاؤں،
پیارے رسو نہ ۔

رانجھا تخت ہزارے دا سائیں، مینوں ملیا ۔
کیتا تن من گھول گھمائیں، مینوں ملیا ۔

جاں ایہہ چاک میرے گھر آیا،
دکھ گیا سکھ نظریں آیا،
ابلیاں پاگل باہیں، مینوں ملیا ۔

سوہنا وچ سیالیں آیا،
سانوں جام وصل پلایا،
میں کردی شکر ادائیں، مینوں ملیا ۔

ماہی ساڈے نال جو ہسدا،
بہکے بھید دلاں دے دسدا،
کرکے ناز ادائیں، مینوں ملیا ۔

میراں شاہ اسیں کون وچارے،
بھیکھ بنا کون پار اتارے،
میں کردی شکر ادائیں، مینوں ملیا ۔

کرکے لمیاں باہیں، مینوں ملیا ۔

میں نہیں مڑدی،
ملنا ماہی ضرور ۔

ماہی ساڈا رنگ رنگیلا،
دوہیں جہانی خاص وسیلہ،
رہے دلاں دے حضور ۔

رہو ماہی کچھ آکھ نہ مینوں،
ایس گلوں کی حاصل تینوں،
مڑ نہ کفر قصور ۔

میں جہیاں لکھ حیراں ہوئیاں،
ملدا نہیں بن لتھیاں لوئیاں،
وانگ میاں منصور ۔

جاں ایہہ چاک سیالوں آیا،
ذرا حسن ماہی دا پایا،
میں جل گئی وانگ کوہ طور ۔

میراں شاہ چل حالَ سناواں،
دین دنی دا مطلب پاواں،
بھیکھ پیا دے حضور ۔

عشقَ ماہی دے کیہا شور مچایا ۔

جاں اس کاہن دی مرلی واہی،
ستڑی آن جگایا،
کالی زلف سوہے کنّ والا،
مکھ پر نور سوایا ۔

کملے لوک کرن بریائیاں،
لوکاں مہنا لایا،
برہوں میری سدھّ بدھ کھوہی،
گجھڑا تیر چلایا ۔

رہو ماہی ہن ورج نہ مینوں،
جن ڈھونڈیا تن پایا،
بابل کھیڑیں کاہنوں وتیا،
اب کی دل تے آیا ۔

دسّ ماہی ہن کی گن کر لے،
لاگی در تے آیا،
ہار شنگار پیا بھٹھّ میرا،
کاہنوں سیس گندایا ۔

اتھے اتھے دوہیں جہانیں،
میں ماہی در پایا،
کارن ماہی چاک پیارے،
خواجہ پیر منایا ۔

جسدا لوک الھاماں دیندے،
اوہو سر دا سایہ،
میراں شاہ چل تخت ہزارے،
کیوں اتھے چر لایا ۔

دیکھو نی ماہی روپ وٹایا،
کارن ہیر سیال سئیؤ ۔
کھیڑیں در در الکھّ جگایا،
کارن ہیر سیال سئیؤ ۔

جے کوئی اسنوں بھچھیا پاوے،
پاپ کٹے بدھ سدھّ ہو جاوے،
کرکے صدق جو درشن پاوے،
سوئیؤ ہوگ نہال سئیؤ ۔

واہ واہ اسدا حسن نورانی،
کچھ عبدی کچھ طور رہمانی،
پا گل الفی ال نشانی،
نزرو نظر نہال سئیؤ ۔

عاشق ہوکے سیالیں آیا،
وہدت والا ناد وجایا،
تاہیؤں ساڈا دل بھرمایا،
مینوں اسدی بھال سئیؤ ۔

دیکھو اسدی رمز نیاری،
آپے نوری آپے ناری،
قدر بلند بڈا پھندکار،
ہندا میرے نال سئیؤ ۔

میراں شاہ ہن تن من واراں،
ماہی نے ہن لئیاں ساراں،
نفل پڑھاں لکھ شکر غزاراں،
پچھدا ساڈا حالَ سئیؤ ۔

آ ماہی سانوں درس دکھا،
وے صدقہ مجھیاں دا ۔

سانگ حضر دی سینہ سلدی،
میں روز سنیہے لکھ لکھ گھلدی،
آن گلے لگ جا ۔

توں وسدا وچ تخت ہزارے،
میں نت ڈھونڈاں عالم سارے،
اتنا فرق نہ پا ۔

فی ان فکم خود فرماوے،
جاں دیکھاں تاں نظر نہ آوے،
اتنا نہ ترسا ۔

جس دن دی میں سرت سمبھالی،
در تیرے پر رہی سوالی،
خیر وصل دا پا ۔

جے دیویں توں آن دکھالی،
خاک مجھیندی قدماں والی،
سانوں خاک صفحہ ۔

کنت کنّ جن مخفی ہوکے،
مرلی واہی پاس کھڑوکے،
پھر لئی بھرما ۔

میراں شاہ نت بھیکھ مناواں،
صابر دے در عرض سناواں،
بخشو صبر رضا ۔

آیا کارن ہیر سیالی،
نیں جوگی رمزاں والا ۔

جس راہوں ایہہ جوگی آیا،
اس راہوں سر گھول گھمایا،
مینوں ہردم اسدی بھال،
نیں جوگی رمزاں والا ۔

میری اسدی پیت دھراں دی،
دیکھو گجھڑی کھچ دلاں دی،
کتڑا خاک جمال،
نیں جوگی رمزاں والا ۔

تخت ہزارے چپّ چپاتا،
جاں الست کیہا تاں میں جاتا،
جد آیا جھنگ سیال،
نیں جوگی رمزاں والا ۔

ہیرے کارن جوگی ہویا،
لیکھ جٹی دا جابر ہویا،
اج آیا کرن وسال،
نیں جوگی رمزاں والا ۔

متھے تلک نورانی لایا،
کھیڑیاں نوں لٹکیندا آیا،
اوہو عشقَ قدیمی چال،
نیں جوگی رمزاں والا ۔

چلو سئیؤ چل درشن پائیے،
نین نال نیناں دے لائیے،
میں ہوواں دیکھ نہال،
نیں جوگی رمزاں والا ۔

میراں شاہ چل حاضر ہوواں،
دل توں داغ حضر دا دھوواں،
میں ملساں لے گل نال،
نیں جوگی رمزاں والا ۔

میں حضر پیا دے کٹھی،
کڑے کوئی دسے پیا دا دیس ۔

بے خود ستیاں خواب عدم دے،
مرلی واہی چاک اگمّ دے،
میں جاں جاگی تاں لٹی،
کڑے کوئی دسے پیا دا دیس ۔

پیا دے گھر بال ایانی،
میں کچھ نہں دی سار نہ جانی،
میں عشقَ لگاکے مٹھی،
کڑے کوئی دسے پیا دا دیس ۔

سینے لا سجن نوں سوئی،
اک دم جاں میں غافل ہوئی،
میں سیج سنی نہ ڈٹھی،
کڑے کوئی دسے پیا دا دیس ۔

بھلّ گئے سبھ سیال نکاحی،
چھڈّ گیا وچ دیس بگانے،
میں نہ جاگی نہ ستی،
کڑے کوئی دسے پیا دا دیس ۔

نپٹ کمینی آزز ہوئی،
جس گھر کنت سہاگن سوئی،
میں صورتَ رجّ نہ ڈٹھی ۔

میراں شاہ میں عشقَ ستائی،
بھیکھ پیا جد سینے لائی،
تاں جان عذابوں چھٹی،
کڑے کوئی دسے پیا دا دیس ۔

کد آوے محرم یار سئیؤ،
میری لوے نمانی دی سار سئیؤ ۔
واہ واہ بھاگ نصیب اوہناں دے،
گھر وچ آون کنت جنہاں دے،
مندڑے تاں ساڈے لیکھ دھراں دے،
ورتی وچ سنسار سئیؤ ۔

اج کوئی پاس پیا دے جاوے،
پریم کہانی بیٹھ سناوے،
بن دیکھے سانوں چین نہ آوے،
باجھوں درس دیدار سئیؤ ۔

جا کہو کوئی پیتم پیارے،
جو سرور نے دکھ سکھ سارے،
جو دیوے سانوں پاک نظارے،
جان کرے بلہار سئیؤ ۔

آتش عشقَ نپی نت بھڑکے،
برہوں سانگ حضر وچ رڑکے،
ہوواں تن من کولا سڑکے،
روواں کوک پکار سئیؤ ۔

بے دردی کچھ درد نہ کیتا،
ستڑی چھڈّ گیا من میتا،
میں کملی نے پچھ نہ لیتا،
کرماں ورتی ہار سئیؤ ۔

جو کچھ ساڈے سر پر بیتی،
ایسی نال کسے نہ کیتی،
نال کرم دے سار نہ لیتی،
دتیاں منو وسار سئیؤ ۔

میراں شاہ اسیں کون وچارے،
عالم فاضل دیندی سارے،
ہر پیغمبر ڈھورنہار،
چھڈّ گئے گھر باہر سئیؤ ۔

پیارے چھڈّ دنیاں دا مانا،
میلہ دم دا ای ۔

ایہہ جگ فانی سمجھ پیارے،
چھڈّ دیویں سبھ کوڑ پسارے،
اوڑک خاک سمانا،
میلہ دم دا ای ۔

چھوڑ خدی بے خود ہو جاویں،
گر دا کہنا دل وچ لاویں،
جو تیرے کم آونا،
میلہ دم دا ای ۔

بھرم بھلایا پھرے اندھیری،
وہم خیال دی چھڈیں جھیڑی،
دلبر دے وچ پاونا،
میلہ دم دا ای ۔

چھڈّ غفلت کچھ عمل کماویں،
تاں مکھ لے کر شہہ دے آویں،
اک دن تیں مر جانا،
میلہ دم دا ای ۔

آپ مرے تاں سبھ جگ مارے،
آپ ہرے ہر ناتھ وسارے،
مڑکے پھیر نہ آونا،
میلہ دم دا ای ۔

دعویٰ کر کر سبھو ہارے،
اوڑک قبریں جا سدھارے،
کرکے ڈھیم سرہانہ،
میلہ دم دا ای ۔

جے پاویں توں دلبر جانی،
ایہہ مرداں دی خاص نشانی،
جیوندیاں مر جانا،
میلہ دم دا ای ۔

میراں شاہ پی پریم پیالہ،
کلمہ آکھ محمد والا،
جس نے پار لنگھانا،
میلہ دم دا ای ۔

شام چکّ گھنڈڑا درس دکھا ۔

اکنا نال توں ہسدا رسدا،
اکنا ویکھ پچھاہاں نسدا،
شام پیا نہ سانوں ترسا ۔

ماپے چھوڑ لگی لڑ تیرے،
مڈھ قدیماں دے دشمن جہڑے،
شام لے جائیں ڈولی پا ۔

آ مل پیاریا میں بلہاری،
نت دے وچھوڑے نے میں ماری،
شام ساڈے آنگن پھیرا پا ۔

الست کیہا تاں اکھیاں لائیاں،
ہن کس گلوں منو بھلائیاں،
شام ساڈی لگڑی توڑ نبھا ۔

کنّ سوتن نے من چت موہیا،
تیں بن جیون مشکل ہویا،
شام مینوں اجڑی آن وسا ۔

اس دنیاں دا کوڑا بازا،
اوڑک ساڈا خاک ٹکانا،
شام سانوں ہسکے مکھ دکھا ۔

توں صاحب میں بردی تیری،
عشقَ تیرے نے دلبر گھیری،
شام ساڈے دل دی آس پجا ۔

میراں شاہُ ولّ موڑ مہاراں،
درس دیوے تاں ہون بہاراں،
شام تیرے ڈٹھیاں سبھ دکھ جا ۔

سئیؤ پیتم میرا کہڑے دیس گیا نیں،
چھڈّ اؤگنہاری پردیس لیا نیں ۔

اوہدے عشقَ انوکھے میری جان جلائی،
سئیؤ مدتاں ہوئیاں کوئی خبر نہ آئی،
ساری عمر وچھوڑا میرے پیش پیا نیں ۔

مینوں باجھ دماں دے کوئی نوکر لاوے،
اوہدے خاص وطن دی کوئی خبر لیاوے،
اوہنوں کنّ سوتن نے بھرمایا نیں ۔

میری عمر ایانی پئے دکھ گھنیرے،
پالی کھویس قبیلے ہوئے دشمن میرے،
پہلاں من چت لاکے ہن کیہا نیں ۔

گل الفی پاواں تن خاک رماواں،
سئیؤ پریتم پیارا کتے ڈھونڈ لیاواں،
میں تاں جوگن والا کر بھیس لیا نیں ۔

چلاں بھیکھ دوارے دساں گلّ اوہناں نوں،
کدے جیون جوگا دیوے درس اسانوں،
میراں شاہ نہیں سانوں کوئی اس جیہا نیں ۔

پاندھیا دسّ جا وے،
پیا دا وطن ضرور ۔

جے توں چلیا شہہ دے دوارے،
ظاہر کریں دکھ ظاہر سارے،
کتّ گن چھڈیا دور ۔

برہوں سانگ سینے وچ لائی،
بے خود ستڑی آن جگائی،
میں وچ کی وے قصور ۔

آپ نہ آوے نہ لکھ بھیجے،
میں کلڑی نہ ستیاں سیجے،
ہرغز باجھ حضور ۔

لا من لاکے ہن میں بھلی،
عشقَ تیرے دی چھلیاں سولی،
وانگ میاں منصور ۔

میں کجھ نہں دی سار نہ جاتی،
عشقَ تیرے نے لا چواتی،
میں جالی وانگ کوہ طور ۔

پیتم آن لوے ہن ساراں،
تن من گھولاں تے جند واراں،
جے ہووے منظور ۔

میراں شاہ تاں راضی تھیواں،
جاں میں جام وصل دا پیواں،
ہو رہاں مامور ۔

ساڈی لگی پیت نہ توڑیں،
وے غلام تیری آں ۔

توں حاکم اسیں رعیت تیری،
سکھ گئے دکھ پئے گھنیری،
پکڑی بانہہ نہ چھوڑیں،
وے غلام تیری آں ۔

میرے جہے کئی نیچ نقارے،
تیرے جیہا وچ عالم سارے،
نہ لبھدا لاکھ کروڑیں،
وے غلام تیری آں ۔

جس ویلے ربّ راضی ہووے،
باہوں پکڑ فرشتہ ڈھووے،
اتھے وے سانوں لوڑیں،
وے غلام تیری آں ۔

عشقَ تیرے میری سدھ بسرائی،
ہر دم سرت تیرے ول لائی،
توں نین نیناں نال جوڑیں،
وے غلام تیری آں ۔

میراں شاہ چل بھیکھ دوارے،
دکھ سکھ پھولاں دل دے سارے،
مکھڑا مول نہ موڑیں،
وے غلام تیری آں ۔

من مورکھ کجھ سمجھ وچار،
ہر کا نام بھلایا کیوں ۔
جھوٹھے وعدے کرکے یار،
آپنا آپ گوایا کیوں ۔

مرنا تینوں یاد نہیں،
کچھ دم دی بنیاد نہیں،
کون ہے جو برباد نہیں
تیں وچ دنیاں چت لایا کیوں ۔

پیارے ایہہ دنیاں دن چار،
سمجھ صحیح کر آپنا یار،
حرص تمھاں وچ پیر پسار،
اپنا آپ رلایا کیوں ۔

کوڑ کپٹ سبھ چھڈدے یار،
مرنے نوں سوچ وچار،
بیت گئی جب رہی نہ سار،
پھر پاچھے پچھتایا کیوں ۔

رل ستگور سنگ ہم راز،
پکڑ حقیقت چھوڑ مزاج،
شاہباجاں دا ہو کر یار،
چڑیاں کھیت لٹایا کیوں ۔

شاہباجا اک رانجھا ہے، اپنی موج میں مانجھا ہے،
اک سبھنا وچ سانجھا ہے،
تیں ماٹی لال چھپایا کیوں ۔

میراں شاہ ہر چت دھر لے،
جو کرنا سو اب کر لے،
نال نفی(نبی) دے دم بھر لے،
تیں چشتی نام رکھایا کیوں ۔

سانوں کدھرے مول نہ پیندی نیں،
دسّ پیارے چاک دی ۔

پاندھے پنڈت پچھ پچھ ہاری،
عشقَ پیا دا مشکل بھاری،
کھولھ جٹاں سر پاواں نیں،
سئیؤ مٹھی خاک دی ۔

جم جم وسیو میریؤ سئیؤ،
گھر کونتاں دے رلمل بہیؤ،
سانوں وی کوئی دسو نیں،
گلّ ساڈے ساک دی ۔

واہ چنگیرے بھاگ اوہناں دے،
گھر وچ آون کنت جنہاں دے،
کدی میں پر رحمت ہوئے نیں،
صاحب لولاک دی ۔

میراں شاہ میں آزج ہوئی،
بن ہادی میرا ہور نہ کوئی،
باجھ دماں دے چیری نیں،
میں تاں چشتی پاک دی ۔

وے مار نین نیناں دیاں سانگاں وے رانجھنا ۔

ادھڑی رات کولڑے ویلے،
کارن تیرے جنگل بیلے،
ستڑے شیر النگھاں، وے رانجھنا وے ۔

برہوں بجلی کڑک ڈراوے،
رات اندھیری نظر نہ آوے،
نکل گئیاں میریاں چانگھاں، وے رانجھنا وے ۔

آن کریں توں شاد دلاں نوں،
رات دنے نت رہن اساں نوں،
ہردم تیریاں تانگھاں، وے رانجھنا وے ۔

کر کملی نوں چھڈّ نہ جاویں،
سنجھ پئی توں مڑ گھر آویں،
شہر میں مل گئیاں بانگاں، وے رانجھنا وے ۔

میراں شاہ جی پار سنیندا،
باجھ پتن دریا دسیندا،
اتھے پین برہوں دیاں کانگاں، وے رانجھنا وے ۔

آ میرے بالم تم سنگ ہمنے،
پیت لگا کر کیا ہے لیا ۔
پھوک دیاں موہے پریم اگن مو،
فرکت غم نے خاک کیا ۔

نہ موہے چینا نہ موہے نینا،
رووت ہاری کر کر بینا،
دیر ہوئی ہے قسم خدا کی،
رانجھو(رنجو) عالم نے مار لیا ۔

تم سنگ ہمری پلکن لاگی،
جب موہے جاگ لگی تو جاگی،
پی تورے مورے سرت تیاگی،
آگ حضر نے پھوک دیا ۔

کون نگر بارم رہے بالم،
ڈھونڈت ڈھونڈت جگ مو ہاری،
ہو تو لاکے سرن تمہاری،
تم بن جاوت نکس جیا ۔

برہوں نے ہمری سدھّ بدھ ہاری،
مات پتا کی لاج بساری،
آ مورے پیتم کر کچھ کاری،
من کی من میں بات رہیا ۔

سیس میرا اور شرن تمہاری،
آ مورے بالم آ مورے پیارے،
درس دکھا وے ہؤ بلہاری،
رووت ہوں کر پیا پیا ۔

میراں شاہ چل چشت نگریا،
وہ بھر دینگے موری گگریا،
ڈبت ہے جاں بھیکھ نوئیا،
آپنے کرم سے پار لگا ۔

من میں لاگی سانگ صابر پیا،
من میں لاگی سانگ ۔
کیا کروں کت جا کہوں،
مورے من میں لاگی سانگ ۔

پیتم گوکل کوؤ جا سناوے،
بن پیتم موہے چین نہ آوے،
کر جوڑوں پگ سیس دھروں، مورے من میں لاگی سانگ ۔

ہؤں سخی کوئی یتن کرو،
تن بھبوت ملوں جوگن بھی بنوں،
گنج شکر در سیس دھروں،
مورے من میں لاگی سانگ ۔

میراں شاہ مورے من میں بھاوے،
اور یتن کؤُ بن نہیں آوے،
صابر کے در جا رہوں،
مورے من میں لاگی سانگ ۔

ہجر کیا ہی کروں، کت جا کہوں،
شام بن بیتی جات بہار،
سخی رے پھاگن بن چاؤ ۔

جن کے سخی گھر شام وسط ہے،
ہسّ ہسّ رنگ سے ہوری کھیلت ہے،
سوئی سہاگن نعر،
شام بن بیتی جات بہار ۔

ہمرے پیا پردیس سدھارے،
عطر اویر دوہے رنگ ڈارے،
برہوں نے دینی جار،
شام بن بیتی جات بہار ۔

آ بنباری مولی سرسوں پھولی،
شام بنا موری سدھّ بدھ بھولی،
جل گؤ باغ بہار،
شام بن بیتی جات بہار ۔

ساس نند بیرنیا موری،
بہیاں پکڑ موری چوڑیاں پھوڑی،
چھینا گلے کا ہار،
شام بن بیتی جات بہار ۔

میراں شاہ یہ من میں آوے،
ابکے پھاگن پیا لے گل لاوے،
سیس کروں بلہار،
شام بن بیتی جات بہار ۔

کت چت لائیو شام سلونی،
مجھ برہن کی سار نہ لینی ۔

شام بن کچھ من نہیں آوے،
تڑپت سگلی رین وہاوے،
وہاں کی لگن موری سدھّ بدھ چھینی،
کت چت لائیو شام سلونی ۔

رین دنا موہے چین نہ آوے،
شام پیا مورا من ترساوے،
رووت رووت اکھیاں بینی،
کت چت لائیو شام سلونی ۔

پریم اگن موری سرتِ تیاگے،
پلک لاگی تب پلک نہ لاگے،
کون سنے جو ہم سنگ کینی،
کت چت لائیو شام سلونی ۔

میراں شاہ کوئی رنگ ڈاریں،
بینتی کروں اب صابر دوارے،
کت اوگن میں تج دینی،
کت چت لائیو شام سلونی ۔

مورے لاگے پیا سیوں نین ۔

عشقَ پیا دے گھائل کیتی،
بھل گئی سکھ چین مورے ۔

دل کی لاگی دل ہی جانے،
کون سنے دکھ بین مورے ۔

جب لاگی تب سار نہ جانی،
اب لاگی دکھ دے مورے،
ہجر پیا دی پھوک جلائی،
سرت نہی دن رین مورے ۔

جاؤ ری سخی کوئی پی سے کہیؤ،
سار کدی آ لئیں مورے،
دو جگ اندر حامی مورے،
حضرت حسن حسین مورے ۔

میراں شاہ چل صابر دوارے،
سیس علی مورے،
مورے لاگے پیا سیوں نین ۔

پچھو نی میرا بالم کب گھر آوے،
تپدی سکیندی جند نوں ترسائے ۔

ڈھونڈت ڈھونڈت سدھّ بدھ ہاری،
نظر نہ آوے اوہدی صورتَ پیاری،
نپٹ کمینی بندی نوں لے گل لاوے ۔

سگھڑ چتر کوؤ اس ول جاوے،
پاؤ پکڑ کر ایہہ سمجھاوے،
پیت پرانی نوں نہ بھلاوے ۔

میراں شاہ چل درشن پاواں،
سدا سہاگن نام دساواں،
ہار شنگار میرے من بھاوے ۔

سگھڑ چتر سردار،
پیا من موہے درس نہ دینا ۔

چھیل چھبیلے چھل-ولّ کینہ،
پیت کرت میرا من چتّ چھینا،
کبوں نہ لینی سار ۔

سہر پیئر من نہیں بھاوے،
رین دنا موہے چین نہ آوے،
تجیو سبھ سنسار ۔

سبھ سکھیئن سیوں پھاگ رچائیو،
عطر ابیر گلاب رلائیو،
چھڑکت باراں بار ۔

پل پلک نہیں لاگت موری،
جے پیا آوے میں کھیلوں ہوری،
بیتی جات بہار ۔

ایہہ دکھ لگ رہیو من ماہیں،
آئی بسنت پیا گھر ناہیں،
کے سنگ کروں پکار ۔

میراں شاہ چل پھاگوا مانگوں،
بینتی کروں اور پائِ لاگوں،
صابر کے دربار ۔

جن اپنا آپ پچھاتا ہے،
سکھ چین سدا بدھ پاتا ہے ۔

چھڈّ کسرت جو کھرسند ہویا،
وچ وہدت جا انند ہویا،
اوہ گر کی نظر پسند ہویا،
اس دنیاں نال کی ناطہ ہے ۔

جن جاتا پرکھ الیکھا ہے،
ان دوجا ہور نہ دیکھا ہے،
خود ہر رنگ وچ اوہ بھیکھا ہے،
اوہ اپنا آپ ہی داتا ہے ۔

جن بوجھا ہے کو ہور نہیں،
اتھے میں توں دا کچھ شور نہیں،
سبھ سدھ سادھو کوئی چور نہیں،
اوہ رہندا چپّ چپاتا ہے ۔

جس اچھا جاپ جپایا ہے،
اوہ گر صورتَ بن آیا ہے،
ہر ہر وچ روپ دکھایا ہے،
کچھ لگن چھنّ وچ کھاتہ ہے ۔

ہن میراں شاہ بلہار ہویا،
جاں یار یاراں دا یار ہویا،
دو اکھیاں دے وچکار ہویا،
اج اکو دن اور راتا ہے ۔

رنگ سے ہوری کھیلونگی
صابر کے دربار ۔

کیسر گھول رنگ بناؤں،
بھر پچکاری پی پر پاؤں،
دیکھوں میں عجب بہار،
رنگ سے ہوری کھیلونگی ۔

عطر اویر گلاب رلاؤں،
پنچو چشت جہاں میں پاؤں،
چھڑکوں میں بار بار،
رنگ سے ہوری کھیلونگی ۔

سن رے رنگیلے چھیل للریا،
پیا کی بسنتی رنگ دے پگڑیا،
میں تورے بلہار،
رنگ سے ہوری کھیلونگی ۔

میراں شاہ چل ہر جی کے دوارے،
خواجہ مئیؤدین سبھ رنگ ڈارے،
ایسو چتر کھلار،
رنگ سے ہوری کھیلونگی ۔

میرے صابر پیارے صابریہ،
مجھ برہن کو درس دکھائے ۔

گوکل متھرا ڈھونڈ پھری،
اب آن پڑی کلیر نگری،
دئیا کرو مخدوم پیارے،
بینتی کرت ہوں باوریا ۔

ہؤں تو چیری داس تمہاری،
کبوں نہ لینی سار ہماری،
رووت رین بہاوت ساری،
نینو سے نکسو کزریا ۔

میراں شاہ تم پر بلہاری،
پل چھن جاں مخدوم پیارے،
دو جگت کے تارنہارے،
پار کرو موری ناوریا ۔

بن جوگی آیا چاک،
مینڈی سکدی جند نت درس نوں،
پھیر سلیٹی دے بھاگ ۔

دیکھو اسدی خاص نشانی،
ببھوت رمایا اﷲ نشانی،
سر پر تاج لولاک ۔

پاک منزلے ذات سفاتوں،
میں دتیا ہر گجھڑی کھاتو،
مینڈا قدیماں دا ساک ۔

واہ واہ اسدا پریم نیارا،
ہر گھر دیندا آپ نظارہ،
سمجھو چتر چلاک ۔

میراں شاہ میں گھول گھمائی،
خواجہ پیر دے دامن لائی،
کیوں ہوواں غم ناک ۔

آویں محرم پیارے جگ ٹول تھکی،
جند گھول گھتی کدے درس دکھا ۔

پیا عشقَ تیرا پیا پیش میرے،
نت حضر تیرے دتا پھوک جانی،
رکھیں یاد میرے، سن فریاد میرے،
دیویں داد میرے پیا اوڑ نبھاہ ۔

تیرے عشقَ کٹھے، لاکے نین مٹھے،
سینے کرک اٹھی، دارو وصل پلا ۔
کوکاں کوک کبیلے، کدے ہوون میلے،
پیاریا آن سویلے،، سانوں لے گل لا ۔

بیٹھی اوسیاں پاواں کہنوں حالَ سناواں،
تتی کس در جاواں پیا تیرے سوا،
کدی آ مل سائیاں، کتھے مدتاں لائیاں،
طعنے دین پرائیاں، دتی شرم گوا ۔

پیا عشقَ تیرا جہدے پیش پیا،
کیہی شرم ہیا، دتا خاک رلا ۔
پیاریا منّ ارجوئی، میں تاں آزج ہوئی،
جاوے پیش نہ کوئی جیوڑا نہ ترسا ۔

میراں شاہ سرور چشتی پیر پکاراں،
جہنے لکھ ہزاراں دتے پار لنگھا ۔

اج ستڑے جاگے بھاگ نیں سئیؤ،
شہہ آیا میرے پاس ۔

ظاہر باطن پیتم ہویا،
شرق کفر جاں دل توں کھویا،
جاں میں گئی شہہ تن من ہویا،
کیتا دوئی دا ناس ۔

قدم مبارک ویہڑے پایا،
جام وصل دا آن پلایا،
سدا سہاگن نام دھرایا،
رہندی ساں میں اداس ۔

شہہ میرا میں شہہ دی ہوئی،
اول آخر ہور نہ کوئی،
جت ولّ دیکھاں دسدا سوئی،
ڈھونڈ پھری بنواس ۔

نہ شہہ کعبے نہ بتّ خانے،
نہ شہہ وچ نماز دگانے،
نہ شہہ جاپ چین وچ مانے،
ہر ہر وچ نواس ۔

نہ شہہ وچ پیندا جات سفاتاں،
نہ مکیندیاں لمیاں واٹاں،
نہ شہہ راضی جاگن راتاں،
مطلب نوری راس ۔

شہہ دے ملن دی ریت نیاری،
اپنی ہستی کھو دے ساری،
چشتی پیر کرے جے کاری،
پورے ہون دی آس ۔

میراں شاہ میں کون کہاواں،
جت دیکھاں ات شہہ نوں پاواں،
نال اساڈے لئیاں لاواں،
ہوئیاں دل توں واس ۔

میں غلام تیری سدا،
سائیں جاندا پیاریا،
بھاویں جان نہ جان ۔

میریاں تیرے نال بہاراں،
رلمل طعنے دین ہزاراں،
میرا دین ایمان ۔

روز اضل دے پریتیاں لائیاں،
واہ واہ پیاریا خوب نبھائیاں،
جان لیا تن من جان ۔

تونہیؤں تونہی میں کجھ ناہیں،
ظاہر باطن ہر ہر جائیں،
تیرا نام نشان ۔

میراں شہہ توں تیری آسا،
تیرا کلیر دے وچ واسا،
دیویں نہں دوان ۔

میرے بانکے سپاہیئڑا میں وار سٹی،
کدے واگ اساں ولّ موڑیں ۔

الست کیہا تاں اکھیاں لائیاں،
ہن نہیں سہندی جان جدائیاں،
توں نین نیناں نال جوڑیں ۔

تیرے گھوڑے دا روپ نرالا،
خاص براق ہے جنت والا،
نہ لبھدا لکھ کروڑیں ۔

ہوئِ سوار آدم تے آیا،
شہر مدینہ آن سہایا،
توں دامن نہ چھوڑیں ۔

میراں شاہ دربار پکارے،
وہ امت دی جان چھٹکارے،
توں اتھے نہ سانوں توڑیں ۔

مورے صابر پیا نہیں آوے ہو،
سخی کون یتن کر ڈھونڈ ۔

میرے پیا بہت دن لائے،
میں تے پتیاں لکھت کر ہاری،
واہ توں کون سوتن بھرمائے ۔

نت رووت بینتی کرت ہوں،
کوؤ سگھڑ چتر سجھائے ۔

موری سرت موہن سنگ لاگی،
موہے کبی توں درس دکھائے ۔

میراں شاہ میرا من چھینا،
جب نینوں سے نین ملائے ۔

جاؤ سئیؤ کوئی پاس سجن دے،
حالَ کرو اظہار میرا،
مدتاں ہوئیاں نظر نہ آیا،
کیوں سوہنا دلدار میرا ۔

عشقَ سجن دے کملی کیتی،
حالَ توں میں بےحال ہوئی،
جے اک واری شکل دکھاوے،
تن من جاؤ بلہار میرا ۔

رل مل سئیاں مارن بولی،
طعنے دیندے ویر میرے،
دیکھو سئیؤ اس نہں دے بدلے،
دشمن سبھ سنسار میرا ۔

نال پرائیاں ہسدا رسدا،
مول نہ لیندا سار میری،
جیون جانی تؤں توں نبھاندی،
پیت میرا غمخار میرا ۔

برہوں نے میں پھوک جلائیاں،
کوئی نہ سندا بین میرے،
نت ترسیندی جند بچ جاوے،
جے گھر آوے یار میرا ۔

میراں شاہ میں کجھ نہ جانا،
بھیکھ پیا نوں لاج میری،
روز حشر دے دامن لاوے،
ہور نہیں کجھ کار میرا ۔

کلیر دے واسی لؤ خبر ۔

مجھ برہنیا کی پتّ راکھو،
نرت سرت کا مت ڈر لاگو،
تم صاحب ہم داسے ۔

ایہہ بپتا تم کاٹو موری،
دو جگت توں آسا ہے توری،
کیجو کپٹ کے ناسے ۔

سادھو سنتاں درشن چاہے،
جوگی بھوگی سبھ گن گاوے،
جنگم اور سنیاسے ۔

رین دنا موہے صاد تہارو،
ہمری نئیا پار اتارو،
محرم دھرت آکاسے ۔

میراں شاہ جو تم چت لاگے،
کال کرم کی دوتیاں بھاگے،
گاؤ راگُ پلاسے ۔

رانجھے ولوں سانوں ورج نہ مائی،
پر عشقَ عقل دا ویر ۔

ماہی نے سانوں سبق پڑھایا،
کفر اسلامو جاگ اٹھایا،
کی کعبہ کی دیر ۔

رہیؤ مائی توں مار نہ بولی،
چاک پیا اج میری جھولی،
دے پر درگاہوں خیر ۔

کی لینا میں کھیڑیں گھلکے،
وچ اجمیر دے دوویں رلکے،
جائے کراںگے سیر ۔

ایس عشقَ دے اہیؤ چالے،
ماہی چاک رنجھیٹے والے،
سر میرے تے پیر ۔

میراں شاہ میں ایہہ جانی،
رانجھے باجھوں دوہیں جہانی،
کوئی نہ وسدا غیر ۔

سئیؤ لگ رہیاں
دل میرے تانگھاں یار دیاں ۔

دلبر دل دا بھید نہ دسدا،
پیت لگاکے ہن کیوں نسدا،
ساڈے کرو نبیڑے ۔

آ سجن ہوئی دیر بتھیری،
جل بل ہوئیاں خاک دی ڈھیری ،
میں راہ اڈیکاں تیرے ۔

پاندھی پنڈت بید منگاواں،
سدّ نزومی فعال کھلھاواں،
میں دیکھاں بیٹھ بنیرے ۔

کرم کرے جے پیر اجمیری،
ستڑی قسمت جاگے میری،
ساجن آوے ویہڑے ۔

دلبر دا مینوں عشقَ ستاوے،
اس جیہا کوئی نظر نہ آوے،
میں دیکھاں چار چپھیرے ۔

ہردم صابر پیر مناواں،
رو رو دل دا حالَ سناواں،
دور کرے دکھ میرے ۔

میراں شاہ میں نت گن گاواں،
گر چشتی دا درشن پاواں،
جے آوے اج ویہڑے ۔

تیریاں پل چھن لگّ رہیاں،
تانگھاں ہو یار ۔

عشقَ تیرے نے کی کیتے کارے،
مار سٹی تیرے نت دے لارے،
بسر گیا گھر باہر ۔

واہ واہ حسن اضل دیاں دمکاں،
ہر صورتَ وچ مارے چمکاں،
ایہو محبوباں دا کار ۔

تیں باجھوں میری کون نبیڑے،
نام خدا دے آ وڑ ویہڑے،
جان کراں بلہار ۔

حسن تیرے نے دل نوں چھلیا،
زلف کنڈل نے عالم ولیا،
سمجھ لیا اندھکار ۔

میراں شاہ میں کی گن گاواں،
ہر دم ستگور چشت دھیاواں،
اوہو میرا غمخار ۔

میں بردی ہاں صابر پیا رے،
نام اﷲ دے سانوں درس دکھاویں ۔

شہر مدینہ کلیر تیرا،
طرف تیری نت سجدہ میرا،
نپٹ کمینی بندی دامن لاویں ۔

سپنے اندر درس دکھاویں،
جاں جاگاں تاں نظر نہ آویں،
اؤگنہاری سائیاں نہ ترساویں ۔

آن پڑی تیرے کلیر دوارے،
میرے جہیاں تے سی لکھ ناری،
وہدت والا مینوں جام پیاویں ۔

تیرے کارن میں جوگ کمایا،
گل الفی تن ببھوت رمایا،
گنج شکر والا فیض بلاویں ۔

میراں شاہ ولّ موڑ مہاراں،
کرم کرے تاں ہون بہاراں،
دامن لگیاں دی اوڑ نبھاویں ۔

میں باجھ دماں دے بردی،
توں جھڑکاں نہ دے یار ۔

رل مل سئیاں مارن بولی،
صورتَ تیری توں میں گھولی،
درشن دیکھن نوں مردی ۔

تن من دے وچ ڈیرہ تیرا،
تہیؤں کعبہ قبلہ میرا،
میں جھک سجدے کردی ۔

واہ واہ تیریاں بے پرواہیاں،
کتے توڑیں کتے اوڑ نبھائیاں،
گلّ کوئی سردی ۔

میں مٹھیاں تیرے ناز نیازاں،
سر کٹوائے محرم رازاں،
میں بیپرواہیؤں ڈردی ۔

میراں شاہ میں تن من واراں،
بھیکھ پیا ہن موڑ مہاراں،
میں باندی تیرے دردی ۔

میں تیرے نام توں جند وارثاں،
جھب آویں توں کلیر والیا ۔

سک پریم دی تن من پھوکدی،
نت صابر صابر کوکدی،
تیرے عشقَ میرا جی جالیا ۔

لویں سار نمانی دی آنکے،
اوگنہار نوں گولڑی جانکے،
کیہا میرے ولوں چت چاء لیا ۔

تینوں واسطہ چشتی فرید دا،
مینوں شوق لگا تیری دید دا،
جگّ ٹول تیرا در پا لیا ۔

مینوں لگیاں تانگھاں تیریاں،
میرے جہیاں ہور بتیریاں،
آویں مست سدا متوالیا ۔

مینوں ہار شنگار نہ بھانودا،
تیرے نام دا ورد سہانودا،
جو کجھ پاؤنا سی سو پا لیا ۔

مینوں قسم ہے ذات غاپھور دی،
میراں شاہ غلام حضور دی،
میں تاں نہں تیرے سنگ لا لیا ۔

کیوں کردا مندا بہانہ ہو،
کر سرت جگ ہو سیانا ہو،
کر اپنا یاد ٹھکانہ ہو،
جتھے نال کسے نہ جانا ہو یار ۔

سبھ چھڈّ دے خواہش مندی ہو،
رکھ دل وچ تانگھ سجن دی ہو،
کر توں پیت من موہن دی ہو،
وتّ نہ کر زور دھنگانا ہو یار ۔

وچ کسرت کیوں چر لایا ہے،
تیں اصلی دیس بھلایا ہے،
کیوں بھرم دل وچ پایا ہے،
کچھ کر لے سوچ ندانا ہو یار ۔

جے ستگور دے گن گاویں توں،
تاں رمز حقیقی پاویں توں،
ہو بے خود خود ہو جاویں توں،
جے سمجھے قول ترانہ ہو یار ۔

دسّ کہڑا غیر سمایا ہے،
بن تیرے ہور نہ آیا ہے،
بن صورتَ بھیت چھپایا ہے،
کر حکم نماز دوگانا ہو یار ۔

بن عاشق عشقَ کماویں توں،
پھر ناز مشوقی پاویں توں،
مکھ جام شراب جے لاویں توں،
ہو پی پی مست دیوانہ ہو یار ۔

میراں شاہ جی آسا تیری ہے،
ہن ہوئی دیر بتھیری ہے،
چشتی چشتی پیر اجمیری ہے،
چل اٹھ دربار جے جانا ہو یار ۔

اکھیاں لگ گئیاں، چشتی صابر دوارے ۔

سئیؤ کلیر جاواں، رو رو حالَ سناواں،
دل دا مطلب پاواں، چشتی صابر دوارے ۔

خواجہ گنج شکر دا، اتھے فیض مدام،
کرساں جا غلامی چشتی صابر دوارے ۔

وچ کنز قدوری، پیندی مول نہ پوری،
ہندی خاص حضوری، چشتی صابر دوارے ۔

جاندے قسمت والے، عاشق ہو متوالے،
پیندے پریم پیالے، چشتی صابر دوارے ۔

میراں شاہ بلہاری، پائے وصل ہلاری،
لاکے نین نظارے، چشتی صابر دوارے ۔

تینوں ربّ کریم دا واسطہ ہے،
آویں وے دلبر پیاریا ۔

چھوڑ اساں کہڑا وسایا،
بھاگ چنگیرے جہنوں لے گل لایا،
کت گن سانوں وساریا ۔

اؤگنہاری تتی دیا سائیاں،
یاد کر جد اکھیاں لائیاں،
آ مل سہنیا ساریا ۔

گھول گھتی تیری اک پھیری توں،
بابل دی سہں نام تیرے توں،
دوناں جہانا نوں واریا ۔

دل دا حالَ سناواں کس نوں،
نپٹ کمینی جانکے مینوں،
وچ جدائیاں ماریا ۔

تیرے کارن میں جوگ کمایا،
گل الفی تن ببھوت رمایا،
در در الکھّ پکاریا ۔

حضرت سید پیر گھڑامی،
مطلب پورے ہون مدامی،
تیں پر تن من واریا ۔

میراں شاہ میں گھول گھمایا،
جے کوئی در تیرے پور آیا،
ظاہر باطن تاریا ۔

مدتاں ہوئیاں جند ترسے،
دیکھاں کد گھر آوے یار میرا،
سئیؤ روز اضل دی پیت میری،
آکھو اوڑ نبھاوے یار میرا ۔

کوئی خبر نہیں کہڑے دیس گیا،
اوہنوں کنّ سوتن نے گھیر لیا،
سئیؤ نت دا وچھوڑا پیش پیا،
کدی آ گل لاوے یار میرا ۔

اوہدے عشقَ انوکھے ستائیاں میں،
ستی خواب آدم توں جگائیاں میں،
وچ کسرت آن رلائیاں میں،
مینوں درس دکھاوے یار میرا ۔

نہ کوئی نال کرم دے خبر گھلی،
سئیؤ ڈھونڈیندی پھری میں راہ گلی،
آیا شہر مدینہ خپھی-او-جلی،
احمد نام دہراوے یار میرا ۔

سانوں لامکانی دسدا ہے،
دیکھو وچ اجمیر دے وسدا ہے،
کتے صابر توں(ہو) دل خسدا ہے،
اپنا بھیت چھپاوے یار میرا ۔

میراں شاہ اسیں اوہدے بردے ہاں،
اوہدا مکھ دیکھن نوں مردے ہاں،
نت روز اڈیکاں کردے ہاں،
آکے دامن لاوے یار میرا ۔

آویں دلبر پیارے نہ ترسا ۔

جاں توں تخت ہزاریوں آیا،
جھنگ سیالی ناد بجایا،
لائے پریم نظارے ۔

الست بر بکم نازل کیتا،
ہیر نمانی دا دل خس لیتا،
کالو بلا نروارے ۔

واہ واہ عشقَ تیرے دیاں جھوکاں،
کملی کیتی مورکھ لوکاں،
لے چل تخت ہزارے ۔

نال اساں کر ناز کریندا،
چشت نگر وچ لک چھپّ رہندا،
ڈھونڈاں عالم سارے ۔

دیکھو سئیؤ نہں لگڑا ڈاہڈھا،
چاک کیتا دل چاک اساڈا،
آکھو صابر دوارے ۔

میں بردی ہاں عہد قدیمی،
ات ولّ کریئے نظر کریمی،
جے کوئی تن من وارے ۔

وچ کلیر دے عجب بہاراں،
میراں شاہ سبھ چھڈ دے کاراں،
جتھے سے لکھ تارے ۔

عشقَ نکھٹی آں میں صورتَ مٹھیاں،
آ مل یار گمانی چیرے والڑیا ۔

حضر تیرے وچ جلیاں بلیاں،
گلیاں میریاں برہوں ملیاں،
بسر گیا گھر باہر، گمانی چیرے والڑیا ۔

تونہیؤں توں ہے نہ کجھ میرا،
ہر مذہب وچ جلوا تیرا،
میں دیکھ ہوئی بلہار،
گمانی چیرے والڑیا ۔

تیری یاری نے میں ماری،
نام خدا دے آ کر کاری،
میں فرما بردار،
گمانی چیرے والڑیا ۔

روز اڈیکاں پندھڑے تیرے،
چشت نگر دیا آ وڑ ویہڑے،
آن دیویں دیدار،
گمانی چیرے والڑیا ۔

آ مل گجھیاں رمزاں والے،
عشقَ تیرے نے کئی گھر گالے،
ازب تیرا اسرار،
گمانی چیرے والڑیا ۔

جب سے گئے موہِ چھوڑ وطن،
سخی صابریہ نہیں آئے ۔

ساس نند موہے کرت ٹھٹھولی،
لاج کے مارے میں تو نہ بولی،
ایسی لگی ہے رے دل کو لگن ۔

گھڑی پل چھن موہے چین نہ آوے،
برہوں اگن مورا جیئرا جلاوے،
موہ لئیؤ پیا کون سوتن ۔

اب کیسے میں تو کلیر جاواں،
صابر پیر کو بین سناواں،
چھوڈ دیو موہے کت اوگن ۔

گنج شکر موہے دامن لاویں،
میراں شاہ کی دھیر بنانئیں،
بار ڈاروں اپنا تن من ۔

میں حاضر بندی تیری آں،
آ لے میری سار ۔

بانوری بھئیاں نال نہ گئیاں،
رہیاں میں پائِ کھڑو،
مندا حضر تیرا کدے پا پھیرا،
میں تاں جان کراں بلہار ۔

مٹھیاں ناز اولڑے تیرے،
آ میرے دلدار،
تیرے عشقَ نے پھوک جلا دتی،
مینوں بھلّ گیا گھر بار ۔

من موہ لیا دل کھو لیا،
ہور مٹھیاں سبھ سر پار،
تیرے نیناں نے مار کے کٹھیاں،
میں لٹیاں وچ بازار ۔

پیا عہد قدیمی بندی ہاں،
جے میں مندیاں اوڑ نبھاہ،
مینوں تیرے جیہا نہیں ہور کوئی،
میرے جہیاں لکھ ہزار ۔

میراں شاہُ دا پاؤنا بہت اوکھا،
چشتی پیر دی باجھ نگاہ،
اوہ وی حضر تے وصل منظور نہیں،
کتھے آرفاں دا اسرار ۔

سئیؤ چین نہیں بن ڈٹھیاں،
کدے آوے دلبر پیارا ۔
کوئی جا سناوے اسنوں،
سانوں دیوے پاک نظارہ ۔

نت فعال نزوم کھلھاواں،
کہنوں دل دا حالَ سناواں،
کوئی اس دا انت نہ پاواں،
جہنوں لبھدا عالم سارا ۔

اسیں بردے اسدے در دے،
سر دیندے عذر نہ کردے،
اوہدا مکھ دیکھن نوں مردے،
نہں جالیا تن من سارا ۔

کدی آ تتی دیا سائیناں اسیں تینوں اکھیاں لائیاں،
تیرے عشقَ نے خاک رلائیاں،
کاہنوں لاویں جھوٹھا لارا ۔

میں اوگنہار نتھاویں،
توں تاں وسدا شہر گرانویں، کدی جھات اساں نوں پاویں،
تیرا دو جگ شور پکارا ۔

سئیؤ اسدا قرب سوایا،
جن شہہ نوں سیس نوایا،
میں تاں رو رو جنم گوایا،
میرا لکھیا لیکھ نکارا ۔

سئیؤ گنج شکر دے جاواں،
سبھ دل دا حالَ سناواں،
میراں شاہ میں گھول گھماواں،
اوہو پار لنگھاون ہارا ۔

کوئی نہیں اعتبار اس یار دا،
قدیمی بے پرواہ ۔

اکنا ناز ادا دکھلاوے،
اکنا ہسکے درس دکھاوے،
سوئیؤ کردا جو من بھاوے،
اکنا وچ جدائیاں ماردا ۔

دیکھو سئیؤ واہ شہہ دے کارے،
اکنا ملدا اکنا لارے،
مل مل بہندا آپے سارے،
لبھدا بہت(کھوج) نہیں دلدار دا ۔

شاہ سمش دا پوش لہاویں،
سرمد دا سر چاء کٹواویں،
آپ اناالحق بول سناویں،
شاہ منصور سولی پر چاڑھدا ۔

شاہ حسین دا قرب ودھایا،
کربلا دے وچ قتل کرایا،
قطرے پانی توں ترسایا،
امت دی اوہ نزات پکاردا ۔

دیکھو سئیؤ کیہے دیندا دھوکھے،
کتے چشتی کتے قادری ہوکے،
گھر گھر فیض دیندا من موہکے،
لک چھپ سانگ نیناں دے ماردا ۔

نال موسے پھرؤن لڑایا،
ابراہیم کھچّ وچ پایا،
زکریا آرے ہیٹھ چرایا،
کرے کی اعتبار پیار دا ۔

میراں شاہ کجھ انت نہ آوے،
جو سر دیوے سوئیؤ پاوے،
نہں لاوے تاں سو غم کھاوے،
جیت اسدی جو کوئی ہاردا ۔

عشقَ اولڑے دے سانگ اولڑے،
جس تن لاگے سو تن جانے ۔

پیت عشقَ دی عاشق سہندے،
بن سر دتیاں مول نہ رہندے،
سولی چڑھدے ہوگ نتانے ۔

عشقَ کریندا ناز ادائیاں،
پکڑ چواتی پھوک جلائیاں،
عشقَ سکھالا لوکاں بھانے ۔

روز اڈیکاں آ مل سائیاں،
اچے چڑھکے دیواں دہائیاں،
لٹیاں کرکے زور دھنگانے ۔

جہڑے ناز معشوقاں والے،
عاشق باجھوں کوئی نہ بھالے،
بھاویں ہوون لکھ سیانے ۔

میراں شاہ جو گر چت لاوے،
رمز عشقَ دی سوئیؤ پاوے،
جو کوئی اپنا آپ پچھانے ۔

کسنوں میں آکھاں سئیؤ جند گئی،
نیں نت دے وچھوڑے نے مار لئی ۔

عشقَ دی بھاہ سینے وچ بھڑکے،
سانگ حضر دی جگر وچ رڑکے،
جو کجھ بیتی سوئی سر صحیح نیں ۔

چاک ماہی نے درد نہ کیتا،
روندی نوں چھڈّ گیا من میتا،
اؤگنہاری کلڑی میں رہی نیں ۔

دہاز عشقَ دی میں دیاں دہائی،
دلبر کٹھیاں وانگ قصائی،
دل دی آس دلے وچ رہی نیں ۔

میراں شاہ میں کلیر جاواں،
رو رو دل دا حالَ سناواں،
صابر پیر دا نام صحیح نیں ۔

مدتاں گزر گئیاں،
آویں محرم یار ۔

برہوں جلی نوں نہ جلاویں،
آن اساں نوں درس دکھاویں،
جان کراں بلہار ۔

عشقَ تیرے نے پھوک جلایا،
میں تتڑی نہ گل لایا،
کرساں یتن ہزار ۔

اؤگنہاری نوں لے گل لاویں،
عہد قدیمی پیت نبھاویں،
تیری جات ستار ۔

ہورنا نال توں ہسدا رسدا،
نپٹ کمینی توں کتّ نسدا،
روواں زارو زار ۔

میراں شاہ چل سیس نوائیے،
حالَ دلاں دا آکھ سنائیئے،
صابر دے دربار ۔

جائ کہو کوئی شام سندر سیوں،
درس دکھن دی تانگھ سدا ۔
نت دے وچوڑے نے پھوک جلائی،
بس کر سجنا مکھ دکھلاہ ۔

نام صابر دے بخش بے ادبی،
جات تیری ہے رہمانی،
میں آجز دی پیت پرانی،
جیوں جانے تؤں اوڑ نبھاہ ۔

مدتاں ہوئیاں آ مل سائیاں،
آئی لباں تے جان میری،
واہ واہ تیرے ناز انوکھے،
حضر کتے، کتے وصل تیرا ۔

جھبّ مڑ آویں نہ ترساویں،
عیب نمانی دے کجّ سجنا،
جو کجھ بیتی نال اساڈے،
کسنوں آکھاں تیرے سوا ۔

میراں شاہ نوں آس ملن دی،
پل پل دل نوں لگّ رہی ہے،
تن من تیں پر گھول گھمایا،
آ پیاریا توں لے گل لا ۔

میں بردی ہاں تیری وے سجنا،
درس دکھا اک ویری ۔

طلب دیکھن دی ہردم رہندی،
چوٹ جدائیاں دی جند سہندی،
میں ہوئی آں خاک دی ڈھیری ۔

ہورنا نال توں ہسدا رسدا،
سانوں دل دا بھیت نہ دسدا،
نت ترسے جند میری ۔

واہ واہ تیرے ناز اولڑے،
جسنے جاتے اس سولڑے،
میں کر رہی ڈھونڈ بتھیری ۔

جاں نیناں دی چمک دکھائی،
بھلّ گئی سدھّ بدھ تے چترائی،
میں عشقَ تیرے نے گھیری ۔

فانی دم دا کی بھرواسا،
اس دنیاں دا کوڑا واسا،
جیون جوگی دی پھیری ۔

نپٹ کمینی اؤگنہاری،
بابل دی سہں تیں پر واری،
لاج رکھیں توں میری ۔

میراں شاہ جاں آوے ویہڑے،
وچ چشمہ دے لاوے ڈیرے،
میں باجھ دماں دے چیری ۔

کس کارن توں آیا پیارے،
ویلا یاد نہیں ۔

اتھے پلک جھلک دا میلہ،
بھرم بھلایا پھریں اکیلا،
………………………۔

صوفی شیخ مشائکھ کہاویں،
کر کر باتاں دل پرچاویں،
انحد بھید نہ پایا ۔

پیارے اپنی کر پڑتالی،
ستگور والی رمز نرالی،
تیں بن کہڑا آیا ۔

این حقیقت من چت لاوے،
انت کے ویلے کیوں پچھتاوے،
دم آیا نہ آیا ۔

حرص تمھاں وچ عمر گوائی،
حب وطن دی آن بھلائی،
مورکھ جگت کہایا ۔

کے لئی آئؤں کی لئی جانا،
چھوڑ خدی نوں ہو سیانا،
دل وچ گونس سمایا ۔

جے توں شہہ دی رمز پچھانے،
کسرت وہدت اک کر جانے،
تاہینؤں تیں شہہ پایا ۔

دیکھ پیارے پی دے کارے،
اندر باہر آپے سارے،
لین نظارے آیا ۔

میراں شاہ میں گھول گھمایا،
گر چشتی دے دامن لایا،
نال کرم سمجھایا ۔

سانوں بھلّ گئیاں تدبیراں،
پیا وے لگ رہیاں عشقَ دیاں پیڑاں ۔

نال اساڈے لارا لایا،
چکّ مکھڑا نہ درس دکھایا،
کیوں کردا تقدیراں ۔

قسم خدا دی میں تیں پر گھولی،
جے پیاریا میں مندڑا بولی،
توں معاف کریں تقصیراں ۔

سن ماہی تیرے نہں وچ سڑیاں،
در تیرے کر آساں کھڑیاں،
میں جیہیاں سے حیراں ۔

عشقَ تیرے وچ سن میاں رانجھا،
دین دنی دا چھڈیا لانجھا،
میں ہوئیاں حالَ فقیراں ۔

عشقَ تیرے من بس کر لیتا،
دل میرے نوں پرزے کیتا،
جیوں درزی دیاں لیراں ۔

کرم کریں کلیر دیا سائیناں،
نال فضل دے پار لگائیاں،
تیں سے لکھ دامنگیراں ۔

میراں شاہ میں تیری ہوئی،
تیں بن دوجا ہور نہ کوئی،
میں ڈٹھڑا نال زمیراں ۔

اک پل ٹکن نہ دیندا،
وے سجنا عشقَ تیرا ۔

بے خود مست المست بناوے،
مائیں وہدت دا جام پلاوے،
جد ساقی ہوکے بہندا ۔

جس عاجز دے دل چڑھ آوے،
ہجر وصل دی اگّ بھڑکاوے،
تن من خاک کریندا ۔

ظالم خونی پھرن اوارے،
عشقَ جھونے کر کر مارے،
کی کی عدل کریندا ۔

اکنا ہسّ ہسّ یار ملاوے،
اکنا دا نت جی ترساوے،
اک پل سار نہ لیندا ۔

میراں شاہ ہن میں دل دھایا،
وہم خدی دا بھرم اٹھایا،
ہردم وچ رڑکیندا ۔

اب لے سار میرے صابر یار،
شرن پروں تن من بلہار،
مورے صابریہ اب نہ بسار ۔

گھڑی پل چھن موہے جی ترست ہے،
تمرے درس بن کلھ نہ پرط ہے،
بھول گیئو سنسار مورے صابریہ ۔

باؤری بھئیاں گھر کنت نہ آئیو،
سبھ سکھیاں مل پھاگ رچائیو،
آئی بسنت بہار مورے صابریہ ۔

صابر پیا ہم داسی توری،
آؤ کھیلھو میراں شاہ ہوری،
آن پڑی دربار مورے صابریہ ۔

(کافی بر بزن غزل)

حمد الٰہی صفت محمد،
دل دے وچکار میرے ۔
تن من خاک دے بل بل جاواں،
حامی چاروں یار میرے ۔

چشتی خاص طریق بہشتی،
روشن قرب کمال ہویا ۔
گنج شکر تیرا درشن پاون،
میں آئی دربار تیرے ۔

خاص خلیفے دونو تیرے،
صابر تے محبوب خدا ۔
شہن شاہ دو عالم دوہی،
مالک عنا مختیار تیرے ۔

ظاہر باطن مشرق مغرب،
فرد عالم تیرا فیض ہویا ۔
پاک منزلے شیر-ال-اکبر،
منت تے غمخار میرے ۔

نام صابر دے پائم اک پھیری،
آن فریدہ سار لے میری ۔
دیویں شوق شراب پیالہ،
میں آزز بلہار تیرے ۔

چھتی ورساں جہد کمایا،
خواجہ قطب سیوں فیض اٹھایا ۔
میں آجز تیرے روضے آیا،
دل نوں ہوگ قرار میرے ۔

پاک دیوان ہے یوسف ثانی،
سید محمد ہے لاثانی ۔
روشن ہووے دوہیں جہانی،
حاصل سبھ اصرار تیرے ۔

میراں شاہ مسکین وچارا،
گنج شکر تیرا سیونہارا ۔
ہن آجز نوں دامن لاؤ،
طالب لکھ ہزار تیرے ۔

آویں وے ڈھولن درس دکھاویں،
جم جم آویں سانوں لے گل لاویں ۔

تیرے نظارے دی نت سک رہندی،
پاندھیاں جوتسیاں پندھ پچھیندی،
نام اﷲ دے ساڈی اوڑ نبھاویں ۔

سن وے ڈھولن کھڑکا من پائی،
جات سفات دی لاڈو لائی،
برہوں دی جلی نوں نہ جلاویں ۔

عشقَ تیرے وچ جوگن ہوئی،
سہر پیئر دی لاج نہ کوئی،
آن مندی دی اچھّ پجاویں ۔

آویں وے ڈھولن کدے موڑ مہاراں،
میں مر چکی بائی لے ہن ساراں،
تپدی سکیندی نوں نہ ترساویں ۔

میراں شاہ بندی نت عرض کریندی،
نام صابر دا میں ہردم لیندی،
اؤگنہاری نوں دامن لاویں ۔

آویں وے یار دیویں دیدار،
ہوئی نثار میں واری آں وے ۔
موڑیں مہار نبھاویں ہو یار،
توں قول اقرار میں واری آں وے ۔

مدتاں ہوئیاں مکھڑا ڈٹھیاں،
اکھیاں نیند حرام،
ہووے وصل تاں ہوواں نہال،
جے دیکھاں جامن میں واری آں وے ۔

روز مشوق دی پیت سائیناں،
جیوی جان نوں جاویں نہ توڑ،
آویں دلدار میرے غمخار،
ہوئی بیمار میں واری آں وے ۔

کتے سانوں دسّ پیندی ناہیں،
میں ڈھونڈ پھری سبھ دیس،
اک جان ہو یار تے دکھ ہزار،
نہ مویاں نوں مار میں واری آں وے ۔

کلیر والا پیر مخدوم،
سنے میراں شاہ دی جار پکار،
اؤگنہاری آئی دربار،
توں چشتی سرکار میں واری آں وے ۔

آویں تخت ہزارے دیا سائیناں،
وے نت ترسے ہیر سیالی ۔

آ سیالیں ناد وجایا،
مینوں ستڑی آن جگایا،
جند عشقَ نے جالی،
وے نت ترسے ہیر سیالی ۔

کر نام خدا دے پا پھیرا،
میں دیکھاں درشن تیرا،
میری جان جدائیاں جالی،
وے نت ترسے ہیر سیالی ۔

جدوں الفوں میم سمبھالی،
گھر گھر وچ ہوئی خوش حالی،
کیہی گجھڑی رمز دکھالی،
وے نت ترسے ہیر سیالی ۔

تن نوری ازب پشاکی،
سر سوہے چھتر لولاکی،
ساری امت دا توں والی،
وے نت ترسے ہیر سیالی ۔

خود لین نظارہ آیا،
کیوں توں اپنا آپ چھپایا،
تیری شان جلال جمالی،
وے نت ترسے ہیر سیالی ۔

کدے آ ویہڑے چھڈّ لارا،
تینوں سیوے عالم سارا،
تیرا کامل رتبہ عالی،
وے نت ترسے ہیر سیالی ۔

میراں شاہ چل بھیکھ دوارے،
جستے لئے مراداں سارے،
اتھے فیض ملے شہہ یار،
وے نت ترسے ہیر سیالی ۔

میرا ماہی آن ملائیو سئیؤ نیں،
میں ماہی باجھ نہ جیوانگی ۔

کوہی کوہی اسیں ماہی پایا،
چائ حلیمی گھر مول نہ آیا،
مڑ بیلے ڈھونڈن جاؤ سئیؤ ۔

نال کونتاں تسیں خوشیاں مانو،
عشقَ لگے تاں ایہہ گلّ جانو،
جاں اپنا آپ گواؤ سئیؤ ۔

سن دوتاں دے طعنے سڑیا،
چھڈّ مجھیاں کسے جنگل وڑیا،
ہن رٹھڑا پیر مناؤ سئیؤ ۔

جاؤ سئیؤ چل کلیر دوارے،
آکھو صابر پیر پیارے،
خیر کھزانیو پاؤ سئیؤ ۔

میراں شاہ کہو ماہی میرے،
جم جم پچھیا آن نکھیڑے،
مینوں اجڑی آن وسائیو سئیؤ ۔

تیرے عشقَ نے پیارے کیسی دھوم مچائی،
جیسے پون جل آگ لگائی ۔

پریم پون جو پرگٹ ہوئی،
انش ملائک کھلمل ہوئی،
واہ پیاریا تیرے نین نظارے،
چمکے وہدت دے نظارے،
مچ گئی چوداں طبق میں دہائی ۔

جس تن تیرا عشقَ سماوے،
سوئیؤ سگھڑا لکھی لکھاوے،
ستگور جسنوں رمز سمجھائی ۔

میراں شاہ گر گیان بچارو،
ہجر وصل دا وہم اتارو،
ایکت جانو نہیں دوج نہ کائی ۔

سوہنا پیت لگاکے چھل گیا نیں،
سیج ستی نینن جاگ نہ آئی،
نال ہوتاں دے رل گیا نیں ۔

جاؤ نیں کوئی موڑ لیاؤ،
جا قدماں تے سیس نواؤ،
کہڑی گلوں ساتھوں ٹل گیا نیں ۔

بیٹھ بنیرے کاگ اڈاواں،
جے گھر آوے سوہنا لے گل لاواں،
خبر نہیں کہڑی ولّ گیا نیں ۔

چھوڈ اساں کہڑا دیس وسایا،
میں رو رو جرم گوایا،
تیر جدائی دا سل گیا نیں ۔

ایسے عشقَ چواتی لائی،
بھل گئی سدھّ نی چترائی،
تن من میرا جل گیا نیں ۔

میراں شاہ میں اسدی گولی،
مکھوں نہ مندڑا بول میں بولی،
کرکے دلاں نوں بے دل گیا نیں ۔

میں روز سنیہے گھلدی
وے نہ چر لاویں سجنا ۔

میں تیرے سنگ پیت جے لائی،
ایویں رو رو عمر گوائی،
نہ جان جدائیاں سنبھال دی،
وے نہ چر لاویں سجنا ۔

عشقَ تساڈا جت ولّ دھاوے،
جرم کرم دی سرت بھلاوے،
پیش نہ جاوے عقل دی،
وے نہ چر لاویں سجنا ۔

عشقَ تیرے وچ لتھیا لوئی،
سہر پیئر دی لاج نہ کوئی،
میں نت دے الامبھے جھلدی،
وے نہ چر لاویں سجنا ۔

تیں باجھوں میرا ہور نہ کوئی،
دوویں جہانی تیری ہوئی،
قسم مینوں بابل دی،
وے نہ چر لاویں سجنا ۔

واہ واہ تیرے ناز اولڑے،
جس ملدا تس بھاگ سولڑے،
میں وانگ چکھا دے جلدی،
وے نہ چر لاویں سجنا ۔

نام اﷲ دے دامن لاویں،
میراں شاہ دی آس پچاویں،
تانگھ دلاں نوں وصل دی،
وے نہ چر لاویں سجنا ۔

کوئی پچھو نی اندر کون وسدا،
کھولھ گھنگٹ سانوں پیت نہ دسدا ۔

اندر باہر سبھی اسدا،
کس گلّ توں ایہہ ساتوں لکدا،
دل میرا کاس نوں کھسدا ۔

دیکھو سئیؤ کیہے ناز کریندا،
جاں میں چلساں نال چلیندا،
جاں ہسدی نال ہسدا ۔

حرمن رہندا نال ایہہ رلیا،
احمد بنکے دل نوں چھلیا،
شہر مدینہ وسدا ۔

آپے سانوں چیٹک لایا،
میراں شاہ دا دل بھرمایا،
ہن کیوں ساتوں نسدا ۔

پیا تیرے دم دے خاطر،
میں سارے جگت دی گولی ۔

تیری میری پیت دھرے دی،
کن-فیکن نوں عشقَ تیرے دی،
چند پئے وچ جھولی ۔

پہلے ساڈا دل بھرمایا،
ہن کیوں اپنا آپ چھپایا،
میں مندڑا مول نہ بولی ۔

توں حاکم میں رعیت تیری،
درس دکھائیں جی اک ویری،
تاں سر صدقے جند گھولی ۔

سن مائیں میری اضل گواہی،
نہ آدم نہ حوا الٰہی،
نیں چاک پیا میری جھولی ۔

میراں شہہ دا شکر منایا،
وچ کلیر دے رانجھن پایا،
میں ساری دنیاں ٹولی ۔

توں گھر آویں کملی دیا سائیناں وے،
مار سٹی تیرے نت دے وچھوڑے ۔

رات دنے تیرا پندھ میں اڈیکاں،
رل مل سئیاں لاون لیکاں،
پریم تیرے نے جد دھماں پائیاں وے ۔

توڑ نہ یارا پیت پرانی،
عشقَ تیرے وچ ہوئی دیوانی،
اوڑ نبھاویں، جویں اکھیاں لائیاں وے ۔

مدتاں ہوئیاں مول نہ آیا،
برہوں مینوں پھوک جلایا،
موڑ مہاراں ہوئی حالَ سدائیاں وے ۔

عشقَ تیرے وچ تن من جالیا،
درس دکھاویں کدے کلیر والیا،
میں اؤگنہاری تیرے دوارے آئیاں وے ۔

میں تیری نت تانگھ ستائیاں،
میراں شاہ نوں آ مل سائیاں،
نام تیرے توں میں گھول گھمائیاں وے ۔