بڈھی نہیں دھرتی
کنک دیئے بلیئے !
کپاہ دیئے پھٹیئے !
بڈھی نہیں دھرتی ۔

اٹھ کے کھلو گئی
پا کے نویں وستر
ایہہ اساڈی دھرتی،
سجر-سو گاں کوئی
سواد اج لے رہی
چاہندی نچوڑ دینا
دودھ سارا اپنا
وچھے دے منہ وچّ،
نکے جہے منہ وچّ؛
اس طرحاں ہے جاپدی
کہ آندراں نے تن گئیاں
طرباں ستار دیاں
نویں کوئی راگنی

بڈھی نہیں دھرتی
کنک دیئے بلیئے !
کپاہ دیئے پھٹیئے !
بڈھی نہیں دھرتی ۔

کڑی ہے ترنجن دی
ڈاہ کے نواں چرکھا
کتدی ہے پئی سوت
کتدی بھوکھ نواں
اج دیاں پونیاں 'چوں ۔

بھوت نہیں پرانا بہت
کل دی ہے گلّ ایہہ
جدوں سی کپاہ اگی
پہلی ویر کھیتاں وچ
سوچ کے بنایا سی
کاریگر کسے نے
پنڈ وچ چرکھا

کڑی ہے ترنجن دی
بڈھی نہیں دھرتی
کنک دیئے بلیئے !
کپاہ دیئے پھٹیئے !
بڈھی نہیں دھرتی ۔

بڈھی نہیں دھرتی
نویں کوئی نرتکی
نویں کسے گدھے دی
میلے وچ آئی ہے
آئی سی اوہدی ماں
جویں کدی میلے وچ
میلہ مڑ بھردا
نکھڑ نکھڑ جڑدا

ٹنڈاں کسے کھوہ دیاں
آندیاں نے صدیاں
جاندیاں نے صدیاں
میلے دیاں کڑیاں
مڑ مڑ جڑیاں

نویں کوئی نرتکی
بڈھی نہیں دھرتی
کنک دیئے بلیئے !
کپاہ دیئے پھٹیئے !
بڈھی نہیں دھرتی ۔

بڈھی نہیں دھرتی
سجرا ہمیش دودھ
جدوں کدی ککھّ کوئی
ہونودی ہے پھیر ہری
چڑھدی جوانی اے
مڑ اوہدے تھناں تے
مڑ اوہدے بتّ تے
نواں رنگ جویں کوئی
مڑ مڑ نکھردا
نواں ہے سواد کوئی
کنک ہے ہمیش نویں
سجرا ہمیش دودھ

بڈھی نہیں دھرتی
کنک دیئے بلیئے !
کپاہ دیئے پھٹیئے !
بڈھی نہیں دھرتی ۔

پارل میری بچی-
نویں ترے بیراں دی ہان،
دودھ دی دندی کچی ۔
بسکٹ وانگوں بھر-بھر پیندی
پارل دی مسکان،
اس دیاں اکھیاں اندر جھاکے
پچھلی کوئی پچھان،
مڑ-مڑ کہنا چاہے پارل
چپ اکھیاں 'چوں
چپ بلھیاں 'چوں :

میں کوئی مہمان نہیں ہاں
آئی اتھے رہن لئی ہاں
میرے گڈیاں ورگے نین
میں گڈیاں دی نکی بھین !

دودھ چنگھدی پارل نوں میں
ویکھ ویکھ ہوواں حیران :

اس وچ میں ہاں-کلکار ؟
اسدی ماں ہے ؟
جاں میرے وچلا شیطان ؟

پارل میری بچی-
اکھیاں کھولھے
کنّ پئی چکے
گلی وچلیاں کڑیاں
گتھم گتھا ہوئیاں
منڈے آکھن-'چور ! چور !'
کمرے دے وچ ریڈیو
پاوے اپنا ہور شور
اس کانواں رولی وچ مڑ مڑ
کہنا چاہے پارل :

لا لؤ زور
بجا لؤ ڈھول
میں نہیں ڈردی
میں نہیں مڑدی
میں رہانگی ماپیاں کول
نویں نسل دی میں سنتان ۔
میں ماکھیوں دی چھلی
میں اپنی تھاں ملی
میرے تے کسدا احسان ؟

پارل میری بچی-
اسدے لئی سبھتا ساڈی
صدیاں دی بھاری چٹان
پر پارل دی جادو-چھوہ
تے کچے دودھ دا وردان
پمنی نال ہلاوے پارل
پتھر-چتّ شبداں دے پران،
بت تراش جیوں چھینی نال
روپ سہپن لیندا بھال ۔

اج دے نیانے
کلھ دے سیانے
تردے رہون دن مہینے
تردے رہون سال؛
رکھ کے قلم میز تے اکثر
میں آکھاں پارل دے کنّ وچ :

تیریاں نکیاں انگلاں دی سونہ
تیریاں نکیاں بلھیاں دی سونہ
رجّ کے چنگھ لے ماں دا دودھ
موڑ نہیں تینوں کوئی سکدا
ہوڑ نہیں تینوں کوئی سکدا
تیرا میرا اکو خون
تیرا میرا اکو ماس ۔

پارل میری بچی-
پارل دا کی ارتھ، پتا جی ؟
پچھے اس دی وڈی بھین؛
جویں سوانی چرکھا کتدی
ہتھ وچ پولی پونی پھڑدی
میں وی کڈھاں ہولے ہولے
لوک-کتھا دا تند پرانا؛
سن، کویتا میں گلّ سناواں
القا کڑیئے، توں وی سن،
لوک-کتھا دی ایہہ رن جھن :

اک کڑی سی پارل
پورے ستّ ویراں دی بھین،
جس دی ماں پرلوک سدھاری؛
لنگھدے لنگھدے لنگھ گئے سال
گھر آئی متریئی پھیر،
پارل تکے ہنجھو کیر؛
متریئی نے پارل تائیں
تے پارل دے ویراں تائیں،
اک ڈونگھے ٹوئے وچّ دبیا ۔

سن، کویتا، میں گلّ سناواں،
لوک-کتھا دا تند ودھاواں؛
ایپر مری نہیں سی پارل،
دھرتی دی اس سنیں نکرے
بن کے پھلّ سگندھی کوئی
ہسّ پئی سی پارل،
ہسّ پئے پارل دے ویر
کھڑ پئے پارل دے ویر
ستّ سگندھت چمپا پھلّ ۔

رکھ کے قلم میز تے اکثر
میں آکھاں پارل دے کنّ وچ :
پارل ساڈی اوہیؤ پھلّ
رقت-بوند 'چوں کھڑیا پھلّ ۔

پارل میری بچی-
میرا مستقبل رنگین؛
پارل بٹ بٹ تکدی ۔
جد میں ٹر جاواںگا ایتھوں
جد بجھ جاویگا ایہہ دیوا
جد مٹی وچ مٹی رلسی،-
اس ویلے وی،
کدی کدی میں سوچاں-

میں وی کھڑ رہا ہووانگا
میں وی پھلّ رہا ہووانگا
بنگلا لوک-کتھا وچّ جیکن
مڑ-مڑ کھڑدی پارل ۔

تیری نکی انگلی پھڑ کے
تیری کچی دندی چھوہ کے
میں ترانگا ہور اگانھ،
جتھے مینوں کوئی اڈیکے؛
تیرے وچ میں جی پوانگا
تیرے وچ میں کھڑ پوانگا ۔

پارل میری بچی-
نویں ترے بیراں دی ہان،
دودھ دی دندی کچی ۔

(اس رچنا 'تے کم جاری ہے)