برہا دے کھکھر نور محمد نور
بھاویں مسجد جا کے، بھاویں 'کلا کر۔
'نور محمدا' ہن توں اﷲ اﷲ کر۔
من چوں ملبہ کڈھ کے سٹّ برائی دا،
لین لئی ناں ربّ دا صاف مسلا کر۔
پے نہ جاوے جھلنی آخر نوں فٹکار،
بہتا نہ بیتھوہا کم کولاّ کر۔
جے یگاں تکّ رکھنے جگّ تے جیوندا ناں،
چنگے کم نوں کہہ کے 'انشائلا' کر۔
ہینکڑباز خدا نوں چنگے لگدے نئیں،
کجھ نہ کجھ ہینکڑ دا ملّ سولاّ کر۔
جس نوں جدھر مرضی ٹلا ماریں پھیر،
پہلاں ہتھ وچ دین ایمان دا بلاکر۔
تیرا ساتھ خدا نے دے ہی دینیں 'نور'
جدھر مرضی سچائی دا ہلاّ کر۔
جیون پندھ مکاواں سنجھیاں تھاواں نال۔
ٹٹئ جد توں ناطہ شوخ اداواں نال۔
کتھے-کتھے بیج گئی یاداں دے بوٹے،
جدھروں لنگھاں پیڑ ملن گھنچھاواں نال۔
میں مقصد توں کوہاں اگے لنگھ گیا،
اوہدیاں گلاں کردا تیز ہواواں نال۔
ساک-سبندھی موڑ لیائے راہاں 'چوں،
میرا تاں دل کردا سی تر جاواں نال۔
اوہ کلے نوں سدے کلا کنج جاواں،
جد تردا ہاں تردا ہے پرچھاواں نال۔
خبرے تاہیؤں آؤن بھوچال زمانے تے،
پتر کرن چہیڈاں سکیاں ماواں نال۔
آس ملاپاں والی برہا تکّ پہنچی،
اوہ گھی-شکر ہوئے دو-تنّ لاواں نال۔
عشقَ سکولے پاکے کجھ دن پرکھ لوو،
شدھر نہیں جو سکیا سخت سزاواں نال۔
نت سوچن چالاں نارد شیطان دیاں،
بچ نہ جاوے بندہ کتے دعاواں نال۔
اچن-چیتے بگلے نوں ہے باز پیا،
میں نئیں گنڈھیا ناطہ درد بلاواں نال۔
جھکھڑ بنکے جدوں مصیبت آؤندی سی،
بچ جاندے ساں اماں دیاں دعاواں نال۔
اپنا تاں اپنا ہے ہو ہی جاویگا،
پہلاں متراں والا کنمّ مکاواں نال۔
چاہواناں وچ ساڈی وی سرداری سی،
کم جدوں کردے سن یار صلاحواں نال۔
ڈھگے ہکدے باپو نوں کہہ دندے ساں،
"جوت مینوں وی میں وی لانگا گاہواں نال"۔
بہکے ٹک-ٹک کردے ہلٹ دی گادھی تے،
ہکئ بلداں نوں بچپن وچ چاواں نال۔
چکلے، ماہلاں، ٹنڈاں، بیڑ اتے ہلٹاں،
میں مکدے دیکھے نے انتم ساہواں نال۔
مہر دیاں شرطاں وچّ کتھے لکھئ 'نور'،
جو کجھ وی تونں چاہویں میں وی چاہواں نال۔
چاہیدا ہے اس نوں کہ اتفاق کرے۔
میرا جیون میرے نال مذاق کرے۔
اس نوں جد سمجھاواں چالاں وقت دیاں،
تر جاوے اوہ اک نہ سانجھا واک کرے۔
پیڑ ہمیشہ جھلی بھجیاں باہاں نے،
حملہ 'ہند' کرے جاں حملہ 'پاک' کرے۔
جھنڈ اڈن آکاشیں گرجھاں کاواں دے،
چنگا ہے حالے کجھ صبر 'عراق' کرے۔
'بشّ' دی اکری گنجھل دار کہانی نوں،
عینی چھیتی کداں ٹھیک 'براک' کرے۔
کر دتی دو-پھاڑ محبت بولی نے،
اک داتن آکھے دوجا مسواک کرے۔
ہندی ہے ہر چیز ضروری جیون لئی،
بندہ کہڑی شے دے نال طلاق کرے۔
مل جاندے خط کجھ دن بعد بلاوے توں،
تیزی اس توں ودھ بھلاں کی ڈاک کرے۔
یاداں وچوں گھڑیاں چناں ملاپ دیاں،
جد من نوں دکھیارا درد فراقَ کرے۔
بھکھے پیٹ نیانے رون مقدرج نوں،
کھوہ-کھنج دی تھاں بندہ ہن کی خاک کرے۔
دفتر کھلے نے تدبیراں دسن نوں،
بندہ بندے نوں ہن کویں ہلاک کرے۔
کناں وی سمجھاواں زند مجازن نوں،
کردی اوہ ہے جو کجھ دل دا چاک کرے۔
اس نوں آکھو دل دی دل وچ رکھے نہ،
جو وی کہنا، کرنا ہے بے باک کرے۔
ہر تھاں لوکی بھالن رشتے مطلب دے،
کہڑی تھاں بندہ سدھراں دا ساک کرے۔
اوہ جنگلی راجے دا جیٹھا پتر ہے،
جنھی مرضی خرمستی 'شیراک' کرے۔
'نور' لگا کے ریجھاں محنت کردا جاہ،
ہونا اوہ ہے جو کجھ اﷲ پاک کرے۔
ساوے پتر لو وچ پھک وی جاندے نے۔
پھل لگن تے ٹاہنے جھک وی جاندے نے۔
آپ مہارے اگے پیڑ ڈھلاناں تے،
لمبی اوڑ پئی تے سکّ وی جاندے نے۔
نینن-سمندر تکّ کے حجراں دے پاندھی،
پیاس بجھاؤن لئی پل رک وی جاندے نے۔
پھلّ خوشی دا تکّ کے سکھ دے بوٹے نوں،
دکھ دے ضدی طوطے ٹکّ وی جاندے نے۔
لگدے نے جو 'کٹھّ نرے ہمدرداں دے،
لون کدی زخماں تے بھکّ وی جاندے نے۔
تردے-تردے منزل آ وی جاندی ہے،
مکدے-مکدے رستے مکّ وی جاندے نے۔
بہنا چاہندا ایں تاں بہجا دڑ وٹّ کے،
سادھاں دے وچ چور تاں لک وی جاندے نے۔
ہمت تاں کیتی ہے اس نوں بھالن دی،
کدی-کدار نشانے اکّ وی جاندے نے۔
صبر جنہاں نے کرنا سکھیا ہوئٔے 'نور'،
اوہ دکھاں دا بوجھا چکّ وی جاندے نے۔
نہ ستھاں نہ دسن تبیلے، نہ بوہڑ نہ چھاواں۔
ہجر تیرے وچ تپدے دل دا، منجا کتھے ڈاھواں۔
تیز-ترار زمانے واہیاں، ہتاں لئی چرانداں،
کتھے چارن جاوے کوئی، بھکھیاں مجھاں گاواں۔
ایس سمیں دی ہفڑا-دفڑی، بندہ کوہلو کیتا،
کیہنوں وقت پنجالی لاہ کے، آوے کرن صلاحواں۔
ریت اجل توں چلی آئی، اک آوے اک جاوے،
ساوے پتر دین وکھائی، جد تر جان خزاواں۔
چن دی دھرتی اتے جا کے، جو کردے سو کردے،
آؤندے جاندے وی پردوشت، کردے جان فزاواں۔
اپنا آپا آپ بچا کے، ایتھوں لنگھنا پیندے،
جے بندہ ہشیار نہ ہووے، چمبڑ جان بلاواں۔
دسّ دیؤ جنت دا رستہ، دھرم دیؤ سردارو،
اپنے جدی پشتی گھر وچ، ہن میں جانا چاہواں۔
مہنگائی دا بھنیا باپو، بوجھا ٹوہ کے سوچے،
کل دی کل دیکھانگے اج، بچیاں دا ڈنگ ٹپاواں۔
الڑ بوٹاں نوں توں حالے کھنبھاں ہیٹھ چھپا لے،
دیکھ لیا کھا جانے سبھ نوں، بھکھیاں گرجھاں، کاواں۔
آلھنیاں نوں پاؤنوں پہلاں، تکڑے ٹاہنے لبھو،
لکھ واری بھیجنگے دوکھی، تتیاں تیز ہواواں۔
شاید پڑھ کے اس نوں یاد، اتیتاں دی آ جاوے،
ایس لسٹ وچ لکھ لے منشی، میرا وی سرناواں۔
پھیر کویں توں توہمت–بازی کردا دوجے اتے،
تیرے ورگا ہور کھلوتا، ہندا اگے ساواں۔
ایس ہیاتی دے دکھاں دی، کس نوں وتھیا دساں،
بھیڑ-بھڑکے دے وچ لبھے، بندہ ٹاواں ٹاواں۔
ماڑے، بھیڑے، ظالم، خونی، پتر کجھ وی ہوون،
ماواں تاں ماواں نے ماواں، دیون روز دعاواں۔
چنگا ہویا مکر گیا اوہ، آپے اپنی کہہ کے،
ساری عمر نہیں تاں کردے، رہندے اسیں وفاواں ۔
پھیر بھروسہ کیتا جا سکدا سی رشتے اتے،
جے پورن ورگے پتّ ہندے، اچھرا ورگیاں ماواں۔
پنڈ دکھاں دی اکو ساہے، دے کے تردے لگے،
دل دے ننگے سر تے اینا، بوجھا کویں ٹکاواں۔
مصلے اتے مصلیٰ کر کے، دھرم دیاں سرکاراں،
دوراہے تے مینوں پایا، کہڑے پاسے جاواں۔
'نور' اوہناں نوں سچے دل توں ہن وی اپنا آکھے،
اکلاپے دے نال جنہاں نے دے دتیاں نے لاواں۔
موٹے سنگل پا کے بنھو، پنڈوں دور بروٹے نال۔
انج ہی سنجھنا پینا ہے ہن، مہنگائی دے جھوٹے نال۔
اپنے حق دی کلی، گلی، جلی دے پربندھ لئی،
کدنا پینیں اس جگّ روپی، کھاڑے وچ لنگوٹے نال۔
کیڑے تاں سردی دی خاطر، دانے کٹھے کردے نے،
ایہہ کیوں بھریں گداماں نوں، بیٹھا ہے پچھو گھوٹے نال۔
تن دے کپڑے لے نہ ہوئے، میری نیک کمائی توں،
سارا شہر خرید لیا، لوکاں نے پیسے کھوٹے نال۔
جان کڑکی دے وچ پائی، لوڑاں، توڑاں، تھوڑاں، نے،
فینہ دتا اکھلی وچ چینا، جیوں کٹّ کٹّ کے سوٹے نال۔
کٹھے کردا-کردا جھمبیا، محکمیاں سرکار دیاں،
صبر نہیں سی جس نوں آیا، پیسے ماڑے-موٹے نال۔
اس نے ظاہر ہو جانا ہے، اک نہ اک دن لوکاں تے،
کنی دیر چھپائینگا توں، ظالم روپ مکھوٹے نال۔
رجّ نہ ہوئے جہڑے ختے، نہراں سویاں، کھالاں توں،
سکنوں کویں بچاؤگے، پا پا کے پانی لوٹے نال۔
جھوٹھی گلّ ہے سنگت دا پاہ، آؤندے نیڑے بیٹھن تے،
مینوں گاؤن-وجاؤن نہ آیا، بیٹھ 'انوپ جلوٹے' نال۔
بہت گھمنڈ کریں نہ اپنی، سندر دکھّ دے سنگاں تے،
فٹّ جاندی ہے اکھ بلوری، اک پتھر دے ٹوٹے نال ۔
سوہنے-سوہنے پھلّ بنا کے، تیاں دی سردار بنی،
جیون دی پھلکاری تے، انگلاں دے پوٹے-پوٹے نال۔
جد آساں نوں ڈھارس دیون والا ڈھیری ڈھاء بیٹھا،
جیون دی چنی شنگار لئی ہنجھوآں دے گوٹے نال۔
کلا-کارا، آپ مہارا، بندہ کی کر سکدا ہے،
جگّ نوں ہے پرپھلت کیتا، ربّ نے جوٹے جوٹے نال۔
کھنڈھ جھدے تے بہہ کے بابے، دکھ سکھ کریا کردے نے،
تخت تے تختہ بن جاندے نے، اس لکڑ دے ٹوٹے نال۔
میرے نال ملاحظہ پا کے، ترنوں کیوں گھبراؤندا ایں،
باغاں نوں چھڈّ آئی کوئل، اک کاں کال–کلوٹے نال۔
ملاں کہندا اوہ ہی ملنے، جو ربّ نے لکھ دتا ہے،
اپنی-اپنی جون سنوارو، اپنے-اپنے کوٹے نال۔
جد آساں نوں ڈھارس دیون والا ڈھیری ڈھاء بیٹھا،
جیون دی چنی شنگار لئی ہنجھوآں دے گوٹے نال۔
تن، من، دھن، نوں داء تے لا کے اس نوں دودھ پلاؤندا ہاں،
جاندیاں وی کھیڈھ رہا ہاں، زہری سپّ–سپوٹے نال۔
اٹی والی ریت مکا کے، جاویں وچ بازاراں دے،
لوک خریدن نہ آ جاون، تینوں 'نور' گلوٹے نال۔
ونّ–سونے سپنے دیکھے، آساں دا دودھ چویا۔
پر وصلاں دی چاٹی وچوں، مکھن کڈھ نہ ہویا۔
کنی ہمت والی دیکھی، الڑھ زند اوہناں دی،
شوخ ہیاتی دا جس نے ہے، سارا بوجھا ڈھویا۔
جنی واری آفت بن کے، قدرت نازل ہوئی،
انی واری ہو کے اٹھیا، بندہ نواں نروئیا۔
اگن توں پہلاں ہی سنگھ، گئی نفرت دی سنڈی،
بیج جدوں سدھراں دا دل دی، دھرتی اتے بویا۔
اج کسے دے نال ہے جس نے، دل دی سانجھ بنائی،
اس نے میری خاطر وی سی، اک دن ہار پروئیا۔
اپنے-پننے دا دوے بھچکا، ہر راہی دا چہرہ،
جس دن دا نظراں دی دکھّ توں، اوہ کدھرے ہے کھویا۔
اجرائیل دیاں نظراں نے، لکن کتے نہ دتا،
سوہنا محرم بکل دے وچ، میں تاں بہت لکویا۔
اس نے مینوں آخر تکّ نہ، گلھ اندر دی دسی،
توڑ ہیاتی نیڑیوں ہو کے، جس دے دل نوں ٹوہیا۔
اسل-وٹے لیتے تارے گن-گن رات لنگھائی،
جد وی میری بکل دے وچ، کوئی سفنہ مویا۔
چکّ ہواواں لے گئیاں سن، جس نوں بدل اتے،
ساگر نوں گلوکڑی پا کے، پانی دھاہیں رویا۔
نیند اڈاری مار گئی، بچپن دی غلطی پچھے،
ہور کسے دی خاطر کڑیاں، گندے کہڑا مویا۔
'نور' اسیں انجاناں وانگوں، کاہنوں مودھے گردے،
تکّ لیا ہندا جے عشقَ دیاں راہاں دا ٹویا۔
نال کدے سوچاں لے آوے کدے اکلی آوے۔
شام–سویرے یاد اوہناں دی اپرو-تھلی آوے۔
نہ آوے تاں اوہدی مرضی سارا دن نہ آوے،
آوے، پل نہ لنگھن دیوے، ملو-ملی آوے۔
جد میں سداں نہ آون دے سو-سو پجّ بناوے،
مرضی ہووے روکن تے وی سدھی چلی آوے۔
لیکے چاہت پار پجن دی بیڈر ہو کے ٹھلے،
دھن دی پکی سوہنی وانگوں کلم-کلی آوے۔
لنگھے وقت دیاں سبھ گلاں چیتے کر کر دسے،
جد وی حسن نشے وچ ہوکے ٹلم-ٹلی آوے۔
گھر دا سنما حالَ بنایا، میرے گھر دے لوکاں،
آکھو لے کے ملاں، قاضی اتے مسلی آوے۔
بھاویں تیری ہر حرکت دے بارے مخبر دسن،
تینوں تکے باجھ نہ من نوں کدے تسلی آوے۔
عینی کھلھ دویں نہ ربا مینوں من مرضی دی،
لوبھی من وچ لوکاں بارے سوچ کولی آوے۔
ماڑا ڈنگ-ٹپائی خاطر جو لبھے لے آوے،
پر تکڑا نہ چاہوے گھر وچ چیز سولی آوے۔
ربا ایڈی آیو دے دے اوہ پل میں وی دیکھاں
تیرے حکماں نال جدوں جگّ تے ترتھلی آوے۔
جہڑے نال ودھے-پھلے نے نال نے لے کے جانے،
پنڈ دکھاں دی بنن نوں اوہ لے کے پلی آوے۔
زوراور دی ہکّ تے بہہ کے ماڑے دا حق کھوہواں،
بھناں-گھڑتاں کردے من نوں پھیر تسلی آوے۔
بھاویں دنیاں پٹھی ہووے 'نور' نہیں ایہہ چاہندا،
گھر وچ عزت-داراں دے ہر للی-چھلی آوے۔
رکھ تسلی پھیر ملن دی، کاہنوں کردیں نیرھا نیرھا۔
پورب دے ولّ تر پیندے ہاں، مل جاویگا کتے سویرا۔
اصل حقیقت میرے گھر دی، کی ہے اس نوں میں ہی جانا،
کاں بیٹھن نہ الو بولن، نہ ہی سکھنا دسے بنیرا۔
اس رستے توں دور کتے توں اپنا رستہ ہور بنا لے،
ایویں نہ لوکاں دے منہ تے، جڑ جاوے ناں تیرا-میرا۔
چمک اوہناں دے سورج ورگے، مکھ دی جد توں دیکھ لئی ہے،
دھرتی وانگوں کھاندا رہندے، دل ادھر ہی گھمن-گھیران۔
توڑ گیا ہے ساتھ جدوں دا، دل دے بھانڈے سامبھن والا،
ارماناں دے ویہڑے اندر، ہر دم جاپے پیا کھلیرا۔
جھڑکاں، دھکے، دھپھے، کھا کے ہر دم تیرے در ولّ نسن،
دیکھ اساڈی ہمت دا دم، دیکھ اساڈا دھکڑ جیرا۔
محل-منارے اوہناں دے نے، جنہاں نے ہے پیسہ لایا،
مزدوراں دا بس ہندا ہے، وڈھن-پورنن تکّ ہی پھیرا۔
آدم، افلاطون، ارسطو، کنے آئے، گن کے دیکھو،
میں وی کرداں، توں وی کرلے، کجھ دن ایتھے 'نور' بسیرا۔
الھڑ من نوں جو بھرماؤندی، پوری ہوئی بھال نہیں۔
سندر لوکاں دا جگّ اتے بھاویں کوئی کال نہیں۔
آپس-داری دے وچ شوبھا دندی ہوشی بات نہیں،
توں وی اینا نہیں نیانا، میں وی کوئی بال نہیں۔
نت دن نینن نشیلے کرکے انج مینوں بھرماؤ ناں،
لعلاں والے دے اوہ جاؤ، جس دی گودی لال نہیں۔
خدغرضی وچ بھلّ گیا ہاں کیتے قول-قراراں نوں،
قسماں کھائیاں نوں وی ہوئے، بھاویں بہتے سال نہیں۔
جگّ توں چنگے لوکاں نوں کیوں ربّ چھیتی لے جاندا ہے،
بھائیاں، پنڈتاں، مولویاں توں ہویا حلّ سوال نہیں۔
بھیڑ-بھڑکے وچ رہندا وی، کلا سمجھاں آپے نوں،
اوہ اتھے رہندی ہے کلی، جتھے کوئی نال نہیں۔
اس خوش خبری دے بدلے وچ، جہڑا تینوں بھینٹ کراں،
میں، کنگالے دے کھیسے وچ، ایسا کوئی مال نہیں۔
آکھاں اک توں اک ودھیکی کردے اپنے یاراں نوں،
برساتاں وچ ہڑ دا پانی تردا کھالو-کھالو نہیں۔
غم ہی غم رکھے نے بھر کے میں دل دے تہہ خانے وچ،
مدت ہوئی خوشیاں نے آ پائی کدے دھمال نہیں۔
ٹھنڈھی اگّ کری ہے اس نے جد توں میل-ملاپاں دی،
ریجھاں دی ہانڈی نے کھادھا اک وی پھیر ابال نہیں۔
بدنامی دے چھجّ وچ پا کے ہر تھاں چھنڈدا پھردا ہے،
جس دی خاطر میرے بلھاں اتے ہن تکّ گال نہیں۔
جناں نیواں ہویا لٹّ مچائی رشتے داراں نے،
بہتا چر وی چھتراں دے وچ ونڈی جاندی دال نہیں۔
پل وچ ناطہ گھڑھ لیندے نے غرضی 'کٹھے ہون لئی،
جیون ساتھی وچھڑن پچھوں میری کوئی ڈھال نہیں۔
ایویں سفنے گھم رہے نے، آس دیاں بازاراں وچ،
قسمت دی ناچی نے حالے تیز کرے سر-تال نہیں۔
دیسی-پنسی دے وچّ لکوئے، بھولے مکھ دا کی کہنا،
دنیا وچّ کسے تے ڈٹھا ایسا حسن-جمال نہیں۔
بھاویں میری حرکت اتے، بستی ہلّ گئی اے 'نور'
پر میرے کیتے تے آیا، گھر دے وچ بھوچال نہیں۔
اس دے نال سبندھ بناؤنے چاہواں سچے سچے۔
میرے اک اشارے اتے جہڑا دن بھر نچے۔
دل کردا ہے اس عمرے وی نال میرے اوہ بیٹھے،
بھاویں تکّ کے ساری دنیا کولے ہووے، مچے۔
اس دن اس نوں چیتا آیا ڈھڈّ پئے بوٹاں دا،
آن دبوچے کاواں نے جس دن شکرے دے بچے۔
خوشیاں دا ایسا مینہہ لوچاں دھکھدی دھرتی اتے،
اوہ وی نچے، توں وی نچیں، ساری دنیا نچے۔
'نور' غریباں دے ولّ تکّ لے چھڈّ دے شکوہ کرنا،
شکر خدا دا کر ملدے نے ٹکڑے پکے کچے۔
گبھّ-گبھاٹ میرے تے کڈھن، نظراں کرکے قہر دیاں۔
ہمدرداں توں جد میں رکھیاں، آساں سکھ دے پہر دیاں۔
ساری عمر اکٹھے چل کے، مل نہ سکے ہیاتی نوں،
دوویں کنڈھیاں اتے بنیاں، وٹاں جیونکر نہر دیاں۔
دکھ ونڈاون خاطر سدیا، جد میں متراں یاراں نوں،
بوجھے دے وچ پا کے آئے، سارے پڑیاں زہر دیاں۔
سانت سکھاوی تھاں نہ لبھے، میری سوچ اڈاری نوں،
پہُ پھٹدے تکّ سڑکاں جاگن، تیرے دلی شہر دیاں۔
سانبھ اسیں وی کر لیندے، پتجھڑ وچ رلدے جیون دی،
دکھ-دلدر سنن لئی جے، رتاں دو پل ٹھہر دیاں۔
جھلے دل نوں مشکل نال، منا کے رستے پایا سی،
محرم نے دھر دتیاں اگے، بوجھل شرطاں مہر دیاں۔
پہنچن والے چپ-چپیتے، منزل اتے پہنچ گئے،
گلاں والے گلاں کردے رہِ گئے، پھیلی گہر دیاں۔
'نور' کدے استاداں والی، تگڑم-بازی لاؤندا نہیں،
دل آئے لکھ لیندے غزلاں، سدھی-سادی بحر دیاں۔
بھاویں پھیر اساڈے اتے آؤندے دکھڑے لکھاں۔
جاندا جاندا توں کہہ جاندا تینوں ربّ دیاں رکھاں۔
اثر نہیں ایہہ بڈھے-پنڈھے دا اثر ہے تیرے غم دا،
بینوری دی نوبت تائیں پجّ گئیاں نے اکھاں۔
تیرے پچھوں روز ستاون آ کے برہن لوآں،
بس چلے سردی تکّ سبھ نوں کول بٹھاکے رکھاں۔
چارے وچ گھٹالا کیتا، نہ توپاں دا سودا،
کاہتوں میری عزت ہوئی جگّ وچ ککھاں-ککھاں۔
جانوں ودھ پیاری لگے، وطناں دی دھرتی، پر-
تہلکیاں ورگے کانڈاں تو کنج بچا کے رکھاں۔
بھاویں پچھوں کجھ وی ہووے، روز کرے دل میرا،
موتی چور دیاں لڈوآں نو اک دن میں وی چکھاں۔
نظر نہیں ساہت دے راہ وچ آؤندے جس نوں ٹوئے
'نور' دیاں غزلاں دے سر چوں لبھن جوآں، دھکھاں۔
بھاگ جدوں ہو جان برے تاں، بریاں دا کی کریئے۔
نازک، نرم، ملوک پنڈے تے، وار دکھاں دے ذریعے۔
چھت پاون توں پہلاں جوہ کے، دیکھ لوو دیواراں،
سارے لوکی چکی پھردے، تیسے، سبل، سریئے۔
تکّ کے نہراں، سوئے کھالاں، بدل من نوں آکھے،
لوڑ نہیں ہن ایتھے ساڈی، ہور کتے چل ورھیئے۔
رنگ تیرا وی ہو جاویگا، میری داڑھی ورگا،
جس دن پکّ کے سکّ جاوینگی، توں وی فسلے ہریئے۔
ایس بڈھاپے تکّ پجّ کے وی، شوق اجے ایہہ سوچن،
عشقَ مجازی دے ساگر وچ، پھیر کدے ہن تریئے۔
یاراں متراں کول نہیں ہن دو پل وادھو ویلا،
کہڑا پٹو قبر اساڈی، کیہدی سہِ تے مریئے۔
کلے ہوئے آون لگی، سمجھ اکلے-پنلے دی،
جیٹھ دیاں دھپاں اندر وی، پوہاں وانگوں ٹھریئے۔
کوری ہی نانہہ کر دیوانگے، جے ہمت نہ ہوئی،
ایہہ نہیں ساڈی فطرت دے وچ، کچیاں وانگوں کھریئے۔
کاہنوں بوہا ڈھوء کے روندی، پرکھ لیا جے ہندا،
جگ دا موہ اپناؤنوں پہلاں، 'نور' دیئے زند-پریئے۔
بھاویں بابے بن گئے نے پر، سبھ کجھ تاڑی جاندے نے۔
عشقے دی تکڑی وچ سوہنے، مکھڑے ہاڑی جاندے نے۔
ودھدی ہی ودھدی جاندی ہے، عادت پیچے پاون دی،
رنگ-برنگیا گڈیاں نوں، نھیرے تکّ چاڑھی جاندے نے۔
سندر دکھ تے پان چڑھا کے، عطر، فلیل، گلاباں دی،
دودھ ملائی والے نوں مڑ-مڑ کے کاڑھی جاندے نے۔
حسن نڈر ہے، سکھ لئی ہے، جاچ سہپن سامبھن دی،
بھاویں حسن-لٹیرے راہ وچکار چنگھاڑی جاندے نے۔
دل دی دھرتی پر وصلاں دے، بوٹے کویں اگاوانگے،
چرواہے برہا دے اجڑ، اندر واڑی جاندے نے۔
اس دی قسمت، میری قسمت، بھاویں سکیاں بھیناں نے،
پر اوہ نت میرے ول تکّ کے، آپا ساڑی جاندے نے۔
چھاواں کتھوں ماننگے پھر، پتّ-پڑوتے اوہناں دے،
جہڑے بابے بوٹے لا کے، آپ اکھاڑی جاندے نے۔
پہلاں سکھیا دندے سن پر، اج امام مسیتاں دے،
خود-غرضی دی خاطر ملت، نوں ہی پاڑی جاندے نے۔
آپو-دھاپے اک-دوجے تے، کدوں بھروسہ کردے نے،
متراں یاراں نوں ہی متر، یار پچھاڑی جاندے نے۔
لبھے نہ جد لکھتاں وچو، کجھ من دی سنتسٹی نوں،
غصے دے وچ دکھی پڑھاوے، ورقے فاڑی جاندے نے۔
نیندر آوے جاں نہ آوے، بھکھے پیٹ غریباں نوں،
پر اوہ آساں دے چلھے تے، روٹی راڑھی جاندے نے۔
پچھا کرنا ہے تاں کرکے، دیکھو اوہناں لوکاں دا،
جہڑے اگے توں وی دو-تنّ، قدم اگاڑی جاندے نے۔
میں چاہندا ہاں چن توں اگے، منگل تیک پچا دیواں،
جناں کھچدا ہاں اناں ہی، لوک پچھاڑی جاندے نے۔
پرب والے پچھن نہ، پچھم دے مستے لوکاں نوں،
محنت نال تیار کرے کیوں، باغ اجاڑی جاندے نے۔
اس دے سوچن-سمجھن دے وچ، ہتھ ودیشی ہووےگا،
آساں نال تیار کری ہر، بات وگاڑی جاندے نے۔
کی کہیئے ملت دے بانے، وچ بیٹھے غداراں نوں،
پچھم دی سہِ تے جہڑے، گھر-بار اجاڑی جاندے نے۔
لکھتاں وچ لچرتا بھر کے، ماں بولی دے راکھے 'نور'،
اپنی سبھیتا، اپنا ورثہ، آپ وگاڑی جاندے نے۔
چار-دیواری دے وچ کٹدی، اک وی سکھ دی رات نہیں۔
اس پنجرے وچ تڑکے رہنا، میرے وس دی بات نہیں۔
ظلم گھناؤنے اکھیں تکّ کے، اک وی بندہ بولے نہ،
لگدا ہے دھرتی تے وسدی، کوئی کائنات نہیں۔
جد وی امن-بحالی بارے، بولاں 'کلا رہِ جاواں،
اس مقصد دے نال جڑے، ہر بندے دے جذبات نہیں۔
اس نوں آکھو جتن ورگی، حالے خوشی مناوے نہ،
جسے دے وچ دم ہے حالے، بازی ہوئی مات نہیں۔
اس خطے نوں تیرے اتھرو، کد تکّ سنجی رکھنگے،
جس خطے دے کرماں وچ ربّ، نے کیتی برسات نہیں۔
ظالم نال بھڑن دی ہمت، حالے تن وچ باقی اے،
ڈر کے زہر پیالہ پیواں، میں بزدل سقراط نہیں۔
اس نوں آکھو اپنا کہہ کے، انج نگھوچاں کڈھے نہ،
عیباں دے گھیرے وچ آؤندی، صرف خدا دی ذات نہیں۔
چنگی سنگت چنگے کماں، ولّ پریرت کردی ہے،
دنیا-داراں دے وچ بہہ کے، لکھنی آؤندی نعت نہیں۔
ہر اک بندہ گڈا کڈھے، بس مطلب دے بتے دا،
اس بستی وچ پرکھی جاندی، ذات اتے کم ذات نہیں۔
دیہدھاری سپاں دے وانگوں، ایتھے مرضی چلے نہ،
مرنو پہلاں اس جیون توں، ملدی کدے نزات نہیں۔
پہلاں تاں ہر سفنے دے وچ، ایہو آیا کردی سی،
کی سمجھاں کیوں چر توں آئی، یاداں دی برسات نہیں۔
زند مجازن وی گھبراوے، اپنے گھر نوں جاون توں،
بھاویں راہاں دے وچ دوکھی، لائی بیٹھے گھات نہیں۔
خون خرا کنج رہِ سکدا ہے، اس بستی دے لوکاں دا،
جہڑے لوکی ٹھوک-وجاکے، رکھدے سچی ذات نہیں۔
گھگی رنگے سفنے لے کے، کس نوں سمجھاؤندا ایں 'نور'،
حالے رل کے بیٹھن والے، لوکاں دے حالات نہیں۔
جان ملوک جہی تے جھلاں، کیسے کیسے قہراں نوں۔
جنم دہاڑا تیرا ہووے، تحفے ونڈاں غیراں نوں۔
ساڈے ورگی ہی کوجھی ہے، قسمت ساڈے پنڈاں دی،
جہڑا بندہ پڑھ جاندا ہے، تر جاندا ہے شہراں نوں۔
کی سمجھاں برہا نے اس نوں، کی کی اگاں لائیاں نے،
تپش ہجر دی ٹھنڈھی کردا، پھردے سخر دپہراں نوں۔
ایہہ وی ہوکے-ہاوے لگن جل وچ وسدے جیواں دے،
جد وی کنڈھے بہکے دیکھاں، اچیاں اچیاں لہراں نوں۔
اوہ وی مینوں تکّ رہی سی، حسرت بھریاں نظراں نال،
میتھوں وی نہ ٹھلاں پئیاں، اکھوں وگیاں نہراں نوں۔
کاہنوں سر تے چکی پھردا، بوجھل پنڈ عذاباں دی،
منگ ہیاتی دے وچ لیندی، جے اوہ میتھوں مہراں نوں۔
اوکھ نہیں ہے تینوں کوئی، سارے لوکی جانن 'نور'،
پھیر بھلا کیوں ہتھ نہیں تونں، پاؤندا دھکڑ بحراں نوں۔
مدت ہوئی دل وچ بھکھدے، برہا دے اس بھٹھے نوں۔
پتہ نہیں وچ کی ہووے، نہ چھیڑ دکھاں دے چٹھے نوں۔
توں چاہنیں تاں تیری خاطر، میں حاضر ہو جاواںگا،
پر دل برداشت نہیں کردا اج-کلّ ہاسے-ٹھٹھے نوں۔
جوبن رتّ دے سکھر دوپیہرے 'آؤنا' کہہ کے آیا نہ،
دسّ بھلا کیوں سدن جاواں، اس واہدے توں نٹھے نوں۔
محرم جی نوں معافی دے کے، وڈا بننا آیا نہ،
معاف خدا وی کر دندا ہے، بہتے ڈھلے-مٹھیے نوں۔
سو جگتاں دی صابن مل کے دیکھی پر اوہ لتھے نہ،
لگے داغ جدوں بدنامی دا عزت دے لٹھے نوں۔
پٹھّ غماں دی کنج لگاواں، مینوں کوئی دسے نہ،
ہر استاد سکھاؤندا ہے گر، اپنے-اپنے پٹھے نوں۔
ایہہ گلّ تہہ ہے اک نہ اک دن منزل تے پجّ جاویگا،
اپنی تور تری جاون دے، زند وہڑکے مٹھے نوں۔
ادھے پنڈ دا حصہ خاکے بھکھ مٹی نہ تکڑے دی،
ماڑا روٹی اتے دھر کے، چکھّ لیندا ہے گٹھے نوں۔
چھڈّ گئے اوہ، چھڈّ جاوینگا، اس نوں ایتھے اک دن 'نور'،
بہتا نہ ہن ٹھنکایا کر، ہوئے مال اکٹھے نوں۔
بھر کے زہر پیالہ پیواں، اینا وی مجبور نہیں۔
کوئی رستہ لبھّ پویگا، دلی بہتی دور نہیں۔
کجھ دن خاطر، ربّ سچے توں، منگ ادھار لیایا ہاں،
میرا جیون، کوئی جیوے، ایہہ مینوں منظور نہیں۔
نت دہاڑے ودھدا جاوے، من وچ شوق ملاپاں دا،
بھاویں ریجھاں دے امباں نوں، نکلن لگیا بور نہیں۔
شعر کسے دے چوری کر کے، روز سناؤندا پھردا ہے،
جاندیاں وی ہویا جاندا، ایس طرحاں مشہور نہیں۔
ملاں دے بچناں نوں سن کے، روز مسیتی جاندا ہاں،
بھاویں سفنے وچ وی دیکھی، ہن تکّ کوئی حور نہیں۔
دو دل ملدے دیکھ حسد وچ، اس نے ہردا پھوک لیا،
ساتھ کسے دا چھیکڑ تائیں، دندا کوہیتور نہیں۔
اوہ وی بازاراں وچ اپنا، ملّ پواؤندا پھردا ہے،
حالے جس دے نیڑے-تیڑے، دسدا حسن صرور نہیں۔
تھوڑا بہتا اثر اکٹھیاں، ہو جاندا ہے سنگت دا،
پر میرا دلبر اس دے دلبر جناں مغرور نہیں۔
اس نے تگڑم-بازی لا کے، ساری دنیا لٹّ لئی،
ایپر چالاں دے وچ آیا، 'نور محمد نور' نہیں۔
عینی بھیڑی کاہنوں ہندی، حالت دنیاداری دی،
قد مطابق خواہش کردا، ہر بندہ سرداری دی۔
ہبینگا، جد چلھے چڑھ کے، ایہہ تیرا منہ چمینگی،
حالے توں خصلت نہیں پرکھی، گندل سرہوں کوآری دی۔
دکھّ نوں ثابت رکھن خاطر، اپنا-اپنا سواراں میں،
پیڑ پرائے نوں کیوں ہووے، میری روپ شنگاری دی۔
کیوں نہ وارے-نیارے جائیے، اس سجن دی خصلت دے،
کردا ہے اپمان-اساری، جہڑا پکی یاری دی۔
ہسدی-ہسدی کڈھ کلیجہ، لے جاندی ہے جان سمیں،
ایس طرحاں نہیں نظراں دے وچ، اوپری شکل اتاری دی۔
بوجھے دے وچ بنڈل پا کے، کیوں تھرکاؤندا پھردا اے،
جاندیاں وی ہن نہیں لگدی، منڈی نتھّ اتاری دی۔
پیسے والا فنڈ جٹا کے، چور گلی چوں لنگھ گیا،
کرن اڈیکاں کھڑ کے ماڑے، اپنی اپنی پاری دی۔
'نور' کدے وی کاہنوں ہندی، ایہہ رسوائی سڑکاں تے،
میرے وانگوں ہر اک بندہ، عزت کردا ناری دی۔
نکل گئے جد آس کھڈونے لیراں دے۔
بے حدّ رویا میں وی وانگ ہکیراں دے۔
گھر دے بوہے کول غریبی کی پہنچی،
بدل گئے سبھ رستے ساک-سکیراں دے۔
سپّ نوں تکّ کے اندر وڑدے دیکھے نے،
ڈانگاں مارن والے لوک لکیراں دے۔
ہونی تاں ہونی سی اس نے آؤنا سی،
بھاویں ہتھ وچ تھبے ہندے تیراں دے۔
عشقَ خواری لیکے کتھے جاوینگا،
ہن نہ لوک مزار بناؤندے حیراں دے۔
کاہنوں چھڈّ کے تردے رنگلی دنیاں نوں،
وس وچ ہندا رکناں پیر-فقیراں دے۔
اپنی حالت تے جھر کے رہِ جاندا ہاں،
تکدا ہاں جد لویوں چوز امیراں دے۔
کلی دے کانے وی جھکھڑ توڑ گیا،
سفنے دیکھ رہے ساں ہور جگیراں دے۔
توں اپنے ثالث دی آپے وڈھّ لئی،
سارے دیس پگاؤندے بول سفیراں دے۔
برہن لوآں اتھے کس نوں لوہنگیاں،
ساوے پتر ہندے نہیں کریراں دے۔
بندیاں وانگوں وکھ وکھ ہوند نہیں رکھدے،
نیر جدوں رل جاندے نے وچ نیراں دے۔
ڈھڈّ دی خاطر ونگ-ولیویں پا لئے نے،
اٹاں گارا چکدیاں وچّ سریراں دے۔
ربا! میں تاں ٹھیک عبادت کیتی ہے،
ملھاں دی تاں نیئت سی وچ خیراں دے۔
پاؤن بھلیکھے الڑھ سوچ اڈاری نوں،
پٹھے پاسے ادھ-کجیاں تصویراں دے۔
بوہے نے وی نہیوں اوہلا دینا 'نور'
پئے تھپیڑے جس دن متراں-ویراناں دے۔
لوکاں نے ہے منیا، افواہاں نوں پکّ۔
'نور محمد نور' توں ایتھوں تانگا حق۔
کاہنوں لیندا پھر رہیں، راہاں چوں کنسوہ؛
وچھڑ گئے نہیں پرتدے توں دھوڑاں نہ فکّ۔
اس نے تیری مرض دا کرنا نہیں علاج،
لے آیا ایں وڈھّ کے تلسی دی تھاں اکّ۔
راکھے تکدے رہِ گئے ہتھ وچ لے ہتھیار،
تکڑے کھوہ کے لے گئے مظلوماں دا حق۔
کنڈھیوں باہر ہو گیا دؤ چوگردا روڑھ،
بھر نہ جاوے صبر دا ٹھوٹھا نکو-نکو۔
بے بس ہوکے آ گیا آپے یاراں کول،
کد تکّ رہندا چبدا اوہ برہا دا اکّ۔
تینوں جگّ دے حالَ دا ہو جاؤ احساس،
جھگیاں کول کھلو کے، محلاں دے ولّ تکّ۔
جیون-بازی جتدے ہمت والے لوک،
منزل تکّ نہیں پہنچدے جہڑے جاندے تھکّ۔
کدے-کدائی جھلدے اوہ سوکے دی مار،
جاں پھر کیارا آخری جاندے بہتا ڈکّ۔
پودے دے وچ رہی نہ چھاواں جوگی جان،
راہیاں نے ہے چھلیا انج تنے دا سکّ۔
بھاویں پچھ کے دیکھ لے ایہو کہن حکیم،
کسمس ٹھارے خون نوں ہندی گرم منکّ۔
لائیاں نے نہ رستیاں دے وچ-وچالے چھڈّ،
کر دندے نے لوک تاں ایویں ہی بکّ-بکّ۔
آٹے دے وچ لگن دا آوے کتھوں لیس،
اج دے عاشق بیجدے مکی دی تھاں مکّ۔
پرھیا دے وچ بیٹھ کے نہ سچی کہنوں کھنجھ،
بھاویں ثابت نہ رہے زوراور دا نکّ۔
ادھر والے رستیوں لنگھیا نہ کر 'نور'،
اتھے تینوں دیکھ کے دنیا کردی شکّ۔
پتیں فلیا ددھیں دھوتا ہویا ہاں۔
اپنی منزل کول کھلوتا ہویا ہاں۔
اپنی رہنی-بہنی بارے ایوں لگے-
کنڈیاں دے وچکار پروتا ہویا ہاں۔
اکلوتی پتنی دے بھاشن سنن لئی،
پیدا اکو-اک سروتا ہویا ہاں۔
جس نے اس دا جگّ تے ناں رشنایا ہے،
دادے دا اکو-اککو پوتا ہویا ہاں۔
پینڈو شبداں نال شنگاراں غزلاں نوں،
پنڈ دا پوتا، پنڈ دا دوہتا ہویا ہاں۔
تیتھوں وڈے-وڈے آ کے تر گئے 'نور'،
سمجھ لویں نہ میں ہی بہتا ہویا ہاں۔
عشقَ پلیتھن لگّ نہ جاوے۔
کوئی تینوں ٹھگّ نہ جاوے۔
جیون دیوا بجھّ نہ جاوے،
ہتھوں نکل جگّ نہ جاوے۔
بابا تر گیا کہندا کہندا،
سر جاوے پر پگّ نہ جاوے۔
گیت ملاپاں والے لکھاں،
پر برہا دی اگّ نہ جاوے۔
اج دا رانجھا چوری لوڑے،
پر اوہ چارن وگّ نہ جاوے۔
اس دی کی پہچان بھلاں جو،
میلے وچ الگّ نہ جاوے۔
لکھاں جاناں نگلن تے وی،
ساگر مونہوں جھگّ نہ جاوے۔
عشقَ کبوتر پھڑ کے رکھیں،
سوہنیاں پچھے وگ نہ جاوے۔
'نور' اوہدا جگّ توں کی جانا،
جو انسان سلگّ نہ جاوے۔
دل وچ اٹھدا درد جیہا ہے۔
محرم دا رخ سرد جیہا ہے۔
غیر انسانی چالاں چلے،
دیکھن نوں انج مرد جیہا ہے۔
جگ دی فکر نہیں میں کردا،
محرم وی بے-درد جیہا ہے۔
چیر دئے سدھراں دا سینہ،
بول اوہناں دا کرد جیہا ہے۔
جدھر مرضی چل لوے اوہ،
میرا جیون نرد جیہا ہے۔
اوہ تاں پنڈا کجنا چاہوے،
کپڑا ہی بے-پرد جیہا ہے۔
کیوں نہ تگڑم-بازی لاوے،
اوہ وی آخر مرد جیہا ہے۔
بولاں وچ کڑتن ونڈے،
شکلوں جو ہمدرد جیہا ہے۔
'نور' جدوں توں وچھڑ گیا ہے،
سجناں دا مکھ زرد جیہا ہے۔
اینا اوچا چڑھ نہیں سکدا۔
پانی اندر وڑ نہیں سکدا۔
دودھ نہیں میں اس نوں پایا،
ایہہ سپّ مینوں لڑ نہیں سکدا۔
انکھ میری دا اڑب کبوتر،
ہر کھڈے وچ تڑ نہیں سکدا۔
میری جگت-چلاکی اگے،
اڑیئل گھوڑا اڑ نہیں سکدا۔
عشقَ-پلیتھن جے نہ لگے،
نانھ لگن دا رڑھ نہیں سکدا۔
شوق سدائی جے نہ ہووے،
دودھ ملن دا کڑھ نہیں سکدا۔
رکھ دی جڑھ ہے بہت ڈونگھیری،
جھکھڑ نال اکھڑ نہیں سکدا۔
اپنے گھر دا رونا-دھونا،
اوہ میرے سر مڑھ نہیں سکدا۔
گرم رتاں جھلن دا عادی،
کیکٹس دھپے رڑھ نہیں سکدا۔
اوہ کی سچ پچھانو جہڑا،
جھوٹھے دا مکھ پڑھ نہیں سکدا۔
کوڑ ہواواں والا جھکھڑ،
پٹّ کھرے دی جڑھ نہیں سکدا۔
واگ کسے ہتھ ہووے جس دی،
اوہ منصوبے گھڑ نہیں سکدا۔
من دا اننھا، تن دا ڈڈا،
دل چوراں نوں پھڑ نہیں سکدا۔
پتھر ورگے جیرے والا،
کوڑ ہڑھاں وچ ہڑ نہیں سکدا۔
'نور لئی سر دردی بنیا،
جو پیراں تے کھڑ نہیں سکدا۔
بات جد اوہ کرے بے حسابی کرے۔
زندگی نال ہونی خرابی کرے۔
کنمّ یاراں نے میتھوں ہے اونا لیا،
کم جنا کھڈونے دی چابی کرے۔
بھجّ جاندے نے یودھے وی میدان 'چوں،
وقت حملہ جدوں وی جوابی کرے۔
شرم وی چیز کیسی ہے اس نوں ملی،
رنگ مکھڑے دا پل وچ گلابی کرے۔
پتّ لٹدے نے ایہدے ہی پتّ ایس دی،
صبر کناں کو بولی پنجابی کرے۔
یار نوں یاد اج کلّ پچھوکڑ نہیں،
اپنیاں نال گلاں نوابی کرے۔
اس زمانے دا فیسن بھلی سوچ نوں،
بے شرم، بیہیا، بیہزابی کرے۔
اڈنا چاہے اوہ آکاش دی سیر تے،
جد وی بندے نوں خوش کامیابی کرے۔
'نور' وانگوں کدے یاد رکھدا نہیں،
رات نوں بات جو وی شرابی کرے۔
ننگے، کجے، گورے، کالے، لوک ملے۔
تنگ-دلے تے کجھ دل والے، لوک ملے۔
تہذیب نویں دے ناں تے لگے میلے چوں،
کجھ کو سبھیتا دے رکھوالے، لوک ملے۔
اﷲ جانے! دل دے کیسے ہوونگے،
جہڑے سندر جسے والے، لوک ملے۔
میریاں یاداں صحیح-سلامت رکھن نوں،
دل دے وچ بناکے آلے، لوک ملے۔
ڈھڈّ بھرن دی خاطر بھکھے بالاں دا،
کھاندے دھپاں وچ ابالے، لوک ملے۔
سچ پرکھن دا چشکا تور لیایا، پر-
ہر تھاں کردے گھالے-مالے، لوک ملے۔
شاید جانو سن اوہ میری خصلت توں،
گھر نوں اندروں لاکے تالے، لوک ملے۔
ہفڑا-دفڑی سبھ نوں لگی ہوئی سی،
جو اسمانے اتے پتالے، لوک ملے۔
دسحدے توں اگے چن تکّ جان لئی،
کجھ نہ کجھ کردے اپرالے، لوک ملے۔
جھلس رہے سن دھپّ وچ روزیداراں وانگ،
ہوئے میہاں وچ سکھالے، لوک ملے۔
جد اصلیت یاد کرائی اوہناں نوں؛
غصے ہوئے میرے دوآلے لوک ملے۔
من دے وچّ تپا کے چلھا یاداں دا،
مینہہ وچ وی برہا دے جالے، لوک ملے۔
'پینی ہانی کارک' جتھے لکھیا سی،
پھڑ کے ہتھاں وچ پیالے، لوک ملے۔
بلدے دیپ بجھائے کجھ نے راہاں چوں،
پر، کجھ ونڈدے شبھ اجالے لوک ملے۔
بھالن تریا ساں کجھ وچھڑے متراں نوں،
راہ وچ انچاہے، انخیالے لوک ملے۔
من دا 'موہن' نہ ملیا 'نور محمد' نوں،
سبھ نوں سبھناں دے متوالے لوک ملے۔
لوڑ پئی نترانگے جیرے پکے نال۔
آئے تاں آوانگے دھوم-دھڑکے نال۔
مصلے نوں سلجھا لؤ وانگ پڑوسی دے،
اتھوں کجھ نہیں لبھنا اٹّ-کھڑکے نال۔
نویاں نویاں گڈیاں نویں پٹولے نے،
ہن بچے نہ کھیڈن چڑی–چڑکے نال۔
بدنامیں دی کالخ ملکے نکل گیا،
آیا سی میدان 'چ چوکے-چھکے نال۔
پھلّ تاں پھلّ سی اس نے اوکھا ہونا سی،
بھورے دے انچاہے چھیڑ-چھڑکے نال۔
میں وی کجھ آکھن دی ہمت کیتی نہ،
اوہ وی رل کے آئے بھیڑ-بھڑکے نال۔
بحث انوکھی چھڑ بیٹھی ہے پھلاں وچ،
تتلی تے بھورے دے اکھ–مٹکے نال۔
واچھڑ لگن توں پہلاں ہی نسل گئی،
کندھ بنی سی جہڑی ریتے ککے نال۔
ہن تاں کجھ بہتی ہی گڑ-بڑ لگدی ہے،
پہلاں وی وسدے سن بدو مکے نال۔
جام کرن نوں سوچ وچار نہیں کردے،
سنگھاں دا ہے گوڑہا ناطہ چکے نال۔
شاہاں دی سرداری حالے مکی نہیں،
بیگی کٹّ دتی حکماں دے یکے نال۔
ہڑ بھاویں کناں وی تیز-ترار بنے،
چھوٹا جنتو تر جاندا ہے ڈکے نال۔
حق-سچ دی آواز سمجھ کے چنیا جو،
تر جاندا ہے تھانے چور-اچکے نال۔
گھر توں آئٔے سرت ٹھکانے آؤن دیو،
حالے بات کرو نہ حقِ-بکے نال۔
چیز بگانی نوں ہتھ پاؤنو نہیں جھکدے،
کی کی کر بہندے نے لوک بھچکے نال۔
بیٹھنیگا توں کد تکّ 'نور' سرافت نال،
لنگھ گئے سبھ اگے مکی-دھکیی نال۔
ہمت توں ودھ بھار اٹھائی پھردا ہے۔
اوہ ہتھ وچ تلوار اٹھائی پھردا ہے۔
مچ نہ جاوے قمر کتے اس نازک دی،
خوشبواں دا بھار اٹھائی پھردا ہے،
دادا تاں کہندا سی جتی پیراں دی،
پوتا سر تے نعر اٹھائی پھردا ہے۔
کی ملنا ہے چن توں بندے نوں، ایویں-
کلر وچ پتوار اٹھائی پھردا ہے۔
تکڑا وی ہٹدا نہیں دھونس جماون توں،
ماڑا وی ہتھیار اٹھائی پھردا ہے۔
کہڑے حیلے دیواں ساتھ پڑوسی دا،
مصلیٰ ہی بے کار اٹھائی پھردا ہے۔
جس نوں کل تکّ سانت سبھاء دا کہندے ساں،
اوہ سر تے گھر-بار اٹھائی پھردا ہے۔
ہتھ وچ تسبیح سر تے پنڈ گناہاں دی،
کی کی ایہہ مکار اٹھائی پھردا ہے۔
دکھّ توں دور کھڑا ہے جا کے دیکھانگے،
اوہ کی کجھ اس پار اٹھائی پھردا ہے۔
دیکھو، چکھو، پھیر خرید کرو، ویلا-
ہر شے دی مقدار اٹھائی پھردا ہے۔
باقی تاں مہرے نے ہتھ وٹاؤن لئی،
اوہ کلا سرکار اٹھائی پھردا ہے۔
ڈگدا، ڈھہندا چلے ڈھگا جیون دا،
مالک پچھے آر اٹھائی پھردا ہے۔
اوہ جو مرضی بولے اس دی پچھ نہیں،
میری گلّ سنسار اٹھائی پھردا ہے۔
اس پر ہن وی 'نور' بھروسہ کردا ہے۔
جو اپنا اعتبار اٹھائی پھردا ہے۔
دو پل جاں اک بند کہایا کردا سی۔
اوہ محفل دی زند کہایا کردا سی۔
دو گھٹّ پی نہ سکیا عشقَ پیالے 'چوں،
جو یاراں وچ رند کہایا کردا سی۔
گھٹدا، گھٹدا، گھٹدا بھارت بن بیٹھا،
دنیاں وچ جو ہند کہایا کردا سی۔
کس تکڑی وچ ناپاں اس دی عظمت نوں،
بندہ جو 'گوبند' کہایا کردا سی۔
شاعر بننوں پہلاں میں وی آپے نوں،
'نور محمد تھند' کہایا کردا سی۔
آندراں وچ خون جد توں سڑھ گیا۔
چمکدا مکھڑا وی اس دا کڑھ گیا۔
گنیا آساں دا آٹا جد کدے،
ڈھڈّ نہ اس نے وی بھریا، تھڑ گیا۔
سدھراں دا بوٹ جو سی پالیا،
کھنبھ نکلن سار کھڈیوں اڑ گیا۔
جد کدے کھادھی ابالی جوش نے،
ہوش دے کنڈھیاں توں آکے مڑ گیا۔
بھکھ نوں آکھو ترے، ہن اساں دا-
کامیاں دے نال ناطہ جڑ گیا۔
کد کو تکّ جھکھڑ دے دھپھے جھلدا،
بوہڑ بڈھا ہون تے اکھڑ گیا۔
باڑ ہی جد کھان لگی کھیت نوں،
جو اگایا سی اوہ وی اجڑ گیا۔
ہوش آئی 'نور' تد 'مہیوال' نوں،
جد جھنا وچ عشقَ اس دا رڑھ گیا۔
خوشیاں دے نال کٹے ویلا ایہہ ہور ایتھے۔
چاہوے تاں ٹھہر جاوے جیون-جنور ایتھے۔
کہندے نے اس نوں سارے کہaں راشٹر دا پنچھی،
شہراں 'چ جا سکے نہ پیدل جو مور ایتھے۔
شاید اوہ کھو گئی ہے ڈسکو دے چکلیاں وچ
گیتاں چوں ہن نہ لبھے سپنی دی تور ایتھے۔
کیتی ہے کندھ جد توں کرسی دے گاڑوآں نے،
وکھرا وسا لیا ہے دل نے لاہور ایتھے۔
ہر حالَ وچ ہی اس دی کردے رہے ہاں راکھی،
مڑدا رہے سلامت دلور چکور ایتھے۔
لایا ہے الجھناں نے ہر موڑ تے اڑکا،
انسان تر سکے نہ سدھا-ستورا ایتھے۔
کس حوصلے لڑائیے پیچہ محبتاں دا،
دیون نہ ساتھ ساڈا گڈی تے ڈور ایتھے۔
ہوئی ہے جد توں کھٹ-پٹ کلیاں دے نال اسدی
مڑ کے نہیں ہے آیا اک دن وی بھور ایتھے۔
سو وار دل چرا کے نسے نے حسن والے،
بنیا گیا نہ ساتھوں اک دن وی چور ایتھے۔
لنگھیاں ہزار پشتاں اوہدی اڈیک اندر،
حالے وی سن رہے ہاں پرلوں دا شور ایتھے۔
سدھراں بگانیاں نوں لیکے نہ شہر جاویں،
رکھن بازار والے ہر شے دی غور ایتھے۔
لٹّ لینگے پلاں وچ تیرے ارادیاں نوں،
ناطہ بناؤنوں پہلاں لوکاں نوں ٹھور ایتھے۔
ہر حل سیاستاں دا رکھدے عجیب خصلت،
میں زہر بیجدے وی دیکھے نے پور ایتھے۔
جیون دا پندھ بھاویں مکن تے آ گیا ہے،
شودھن نوں کم رکنا چاہندا ہاں ہور ایتھے۔
ہس-ہس کے ملن والے مٹھے سبھاء دے مالک،
رکھدے نے من دے اندر لوہڑے دا خور ایتھے۔
نازک سریر لے کے باہر نہ گھر توں جاویں،
پیندی ہے 'نور' حالے گرمی کٹھور ایتھے۔
چبھن بنی ہے ونڈی پنجاں آباں دی۔
دو کشمیراں دی تے دو پنجاباں دی۔
'بالا' تے 'مردانہ' اس دے ساتھی سن،
ونڈ دتی ونڈاں نے سانجھ رباباں دی۔
گنتنتر دی بات کریں تاں 'ہوں' آکھاں،
لوکاں نوں جچدی نئیں بات نواباں دی۔
پگّ دی تھاں تاں پگّ ہی لیندی ہے، بھاویں-
کرو کڈھائی سونے نال جراباں دی۔
نت دن جس نوں ماس خوایا سدھراں دا،
اس نے رکھی چاہت ہور کباباں دی۔
اگے ہو کے کون اڈاری روکیگا،
اتھری قوم دیاں بے خوف عقاباں دی۔
گھر دے اندر بیٹھے بیٹھے بات بنیں،
مکی جھات دیداراں اتے ہجاباں دی۔
'لالچ بری بلاء ہے'، درس دوے ملھاں،
آپ لگائی رکھے رٹّ سباباں دی۔
ٹیک لگا کے محنت کردے جاؤ 'نور'
ہو جانی تعبیر ہے پوری خواباں دی۔
دیکھن نوں بہت ودھیا لگدا رہا مصوری۔
پر گھاٹ دوستاں دی ہوئی کتے نہ پوری۔
مل تاں گئے اچانک گنگا دے گھاٹ تے اوہ،
پہچاندے رہے پر آپس توں رکھ کے دوری۔
دیکھانگے نین اس دے کس نال ایہہ ملاوے،
بتگھڑ دے سامھنے ہے مورت اجے ادھوری۔
کیوں لوچدیں میں تیریاں آساں دا وگّ چراواں،
کٹی نہیں اجے تکّ توں وی لگن دی چوری۔
کنی ہی وار وٹی ہوئی ایہہ من لبھاوے،
کنی ہی وار وڈھوں-کھاؤں کرے ایہہ گھوری۔
دیکھے نے بیزمیرے پیراں تے سر دھریندے،
کوشش کرے وی سانوں آئی نہ جی حضوری۔
اوہ لوچدا ہے اس دی ہر گلّ تے پھلّ چڑھاواں،
ہندی نہیں ہے سننی ہر بات ہی ضروری۔
پھردی ہے کھیت چردی لوکاں بگانیاں دے،
رکھ خواہشاں دی مجھّ دے منہ تے جھڑھا کے موہری۔
پھردے نہ دودھ خاطر لوکاں دے کولیاں تے،
ہندی گھرے جے بنہی باپو نے مجھّ بوری۔
خوشبو دے مگر بھجدا بھجدا اوہ ہار بیٹھا،
لبھن تے ہرن نوں نہ لبھی کتوں کتھوری۔
اس دے کی گھر دے اندر مردے سی بال بھکھے،
بن پیسیاں توں رانجھا کردا رہا مجوری۔
لنگھدی ہے روز ہو کے ساڈے ہی شہر وچوں،
چڑھدے نے لوک جا کے بھاویں ٹرین دھوری۔
لگدا ہے نھیر چھایا دل دے اکاش اتے،
کھوہی ہے 'نور' کولوں جد توں خدا نے نوری۔
کرے کون پورا بھلا اس کمی نوں۔
محبت کرے آدمی آدمی نوں۔
اوہدے اتھرواں نے وکھیری ہے جہڑی،
ہوا چوں نتاراں کویں اس نمی نوں۔
کدے کجھ نہیں ٹھیک کیتا ایہناں نے،
برابر ہی سمجھاں خوشی تے غمی نوں۔
گیا جد اوہ جگّ توں گیا ہتھ خالی،
رہا پوجدا جو سدا لکشمی نوں۔
پتہ وی نہ لگے جدوں بدل جاوے،
کویں سمجھیئے نعر بے موسمی نوں۔
کتے لال ہو کے پنگھر نہ ایہہ جاوے،
توں تکیا نہ کر 'نور' مکھ شبنمی نوں۔
کی کجھ ڈٹھا شہر دیاں دیواراں کول۔
بات کراںگے اس دی جا کے یاراں کول۔
جناں پیسہ ودھدا جاوے بوجھے وچ،
انے کپڑے گھٹدے جاون ناراں کول۔
پان چڑھی ہوئی ہے سبھ تے پچھم دی،
دیسی مکھڑے ہن کتھے مٹیاراں کول۔
دل دی گٹھّ وچ اوہ کجھ سامبھی بیٹھے ہاں،
جو کجھ ہندے پتجھڑ وچ بہاراں کول۔
گرمی بھجے کپڑے دھوڑاں پیراں تے،
باقی کی ہندا ہے کھجل-خواراں کول۔
گدی تاں پہلاں ہی دتی ہوئی سی،
بندوقاں وی دے دتیاں سرداراں کول۔
ماڑے-دھیڑے گھوڑے وی بھجّ سکدے نے،
چنگی ہمت ہووے جے اسواراں کول۔
کدے کم مکا کے تردے بننا سی،
سند-سندیڑا ہندا جے سنگ-ساراں کول۔
دنیا داری دے ٹبیاں وچ بھٹک گئیاں،
سیدھ رہی نہ جیون کونج قطاراں کول۔
جیون دے بھرواسے بارے سوچ رہاں،
لٹک رہا چمگدڑ تکّ کے تاراں کول۔
بھولا-بھالا جیون چشتی پکڑ گیا،
کجھ دن رہِ کے لوکاں تیز-تراراں کول۔
جانے کد پھٹ جان پہاڑ جوالا دے،
گھگی دا کی واسا دھرت ابھاراں کول۔
چغلی ہی کردے نے جد توں جمے نے،
چغلی باجھوں ہندے کی اخباراں کول۔
بھج-نٹھ دے وچ لوک گواچے پھردے نے،
چر تکّ بہہ کے دیکھ لیا بازاراں کول۔
ایویں گھاؤں-ماؤں لیپے-پوچے نے،
سندرتا ہے کتھے ہن شنگاراں کول۔
شاید تینوں سمجھ زمانہ آ جاوے،
دو دن رہِ جا میرے تلخ وچاراں کول۔
پتجھڑ کر دتی قسمت دے بلے نے،
میں آیا ساں ڈیرہ لاؤن بہاراں کول۔
حالَ تیرا پچھیا کردے سن اوہ وی 'نور'
توں وی ہو آیا کر عشقَ–بیماراں کول۔
ہوئے نصیب وچ نہ سکھ-ساند دے چوبارے۔
ملنا سی چین سانوں کی بلخ جاں بکھارے۔
پیراں 'چ لتڑیا سی جس امرویل نوں کلّ،
اج ٹہنیاں دے سر تے لیندی ہے اوہ ہلارے۔
ونڈینگا بھکھ کہڑے لوکاں دے وچ امیرا،
فقر تاں فاقیاں وچ کر لینگے گزارے۔
روندا ایں لا کے کنڈی کاہتوں وپاریا ہن،
ہندے نے عشقَ دے وچ وادھے اتے خسارے۔
کیتا جنہاں نوں وڈا سکھاں دا پا کے پانی،
سدھراں دے بوٹیاں تے چلن دکھاں دے آرے۔
کھیتاں چوں روڑھ جاوے رستہ بدل کے فصلاں،
روڑھے نہ جان پتھر پانی توں جد وی بھارے۔
رکھن بگانیاں تے سامبھن دی آس کاہتوں،
بھجن گھراں چوں لوکی جو اپنیاں دے مارے۔
پے جاونی ہے ماجو بندیاں دی فصل اک دن،
بے-لوڑ میڑھیاں وچ ہندے رہے پسارے۔
سانوں کسے نہ دتی چوری بھروسیاں دی،
اک عمر رستیاں وچ بندے اسیں وی چارے۔
نہ مون ہے نہ بھونی، نہ ہلٹ دس رہا ہے،
کھوہاں دے لگّ رہے نے پانی وی ہن تاں کھارے۔
وادی دے واسیاں دی حالت تے ترس آیا،
دیکھے میں جھیل وچ جد وہلے کھڑے شکارے۔
خاصہ مدھول دتا ہویا ہاں رشتیاں نے،
دندا دکھا اوہناں نوں دن وچ نہیں تاں تارے۔
رہِ جانودے نے سکے، جاں آفرے ملنگے،
آخر تے کھتیاں دے ہندے نے جو کیارے۔
بیٹھا کی دیکھدا ایں کلا بہار رتّ نوں،
ددھاں دے نال سوہندے وسدے گھراں دے ہارے۔
ساتھوں 'تاں بھکھیاں تو اپنا وی کھا نہ ہووے،
کئیاں نوں ہور دا کھا آؤندے نہیں افارے۔
منیا نہ حکم جس دا گھردے کسے جنے نے،
کندھاں بگانیاں تے لکھدا پھرے اوہ نعرے۔
رکھیں اناں دے گل وچ سامبھن نوں سوت پا کے،
چھڈینگا گیس بھرکے اڈ جانگے غبارے۔
رہندا ہے سفر کنا ملاں جی زندگی دا،
پچھاں تاں ٹال دیوے گھڑ کے انیک لارے۔
سن کے تاں دیکھ وتھیا اوہناں دی 'نور' توں وی
لہراں دے قہر توں بچ آئے نے جو وچارے۔
کنڈیاں واگوں ساہاں وچ پور جاندے نے۔
سلّ جدائی دے اندر دھر جاندے نے۔
میں دنیا ہاں میں کس نوں الزام دواں،
لوک محبت کردے نے تر جاندے نے۔
ٹھلنوں پہلاں سادھن جوہ کے دیکھ لوو،
کچے ادھ-وچالے وی کھر جاندے نے۔
توں تاں بدھی-جیویی ایں کیوں ڈردا ایں،
بدھوآں نوں وی پھرنے تاں پھر جاندے نے۔
تکیاں نے اوہ گھڑیاں ایس ہیاتی نے،
جد تکڑے جسے وی ٹھر-ٹھر جاندے نے۔
لوکاں دے وچ کاڈھ نویں بن جاندی ہے،
فسل جدوں وی سازاں دے سر جاندے نے۔
'نور' کدوں تکّ آپا سامبھی رکھینگا،
پھلّ جدوں سکدے نے تاں بھر جاندے نے۔
بوجھل نراسیاں نوں من توں اتار کے۔
آیا ہاں دوستاں وچ ویلا گزار کے۔
مشہور ہو گیا ہاں لوکاں 'چ اس لئی،
اپنا شکار کھاواں آپے ہی مار کے۔
اس نے وی نہ بجھائی برہا دی دھوکھڑی،
لنگھی گھٹا ہے کولوں زلفاں کھلار کے۔
آؤندے سی کل بلے جتھوں بہار دے،
بیٹھی ہے اج پتجھڑ لتاں پسار کے۔
زخماں تے لون پا کے ہاسے دا تر گیا،
دسی میں بات دکھ دی جس نوں پکار کے۔
جھردا ہاں یاد کرکے ہمت دے حالَ تے،
چکی نہ جس نے گڈی ڈوری سہار کے۔
نلکی چ پونچھ والی حالت بنی رہی،
گھلیا جدوں اوہ باہر جیلھوں سدھار کے۔
بیٹھا ہاں ہوند کھوئیں چنگی فضا لئی،
برفاں دے وانگ اپنے آپے نوں ٹھار کے۔
لوہڑے دا ترس آوے اس دے مجاز تے،
جد نیڑیوں دی لنگھے مینوں چتار کے۔
دتی سی جس نوں چابی، چن کے خوراک دی،
لبھیا ودیس بیٹھا سبھ کجھ ڈکار کے۔
کی کر رہے زمانہ چھڈّ اس دی اوس تے،
کیتا نہ توں وی چنگا مینوں وسار کے۔
ہتاں دی کھیڈ بھکھدی رکھن نوں دیس سبھ،
بیٹھن نہ دین نچلا ناڑاں نوں ٹھار کے۔
دنیاں تے مل رہی ہے ہر مرض دی دوا،
بیٹھا ایں 'نور' کاہنوں دکھاں توں ہار کے۔
جد وی کوئی بات یاراں نے کری۔
میری کسوٹی تے اتری نہ خری۔
جد سہپن لبھیا ادھل گئی،
میریاں سوچاں دی آوارہ پری۔
سوچدا ہاں کس طرحاں پائیے کلیش،
ساریاں کیساں چوں ہو بیٹھے بری۔
گھور کے برہا دے بدل جد پھٹے،
فصل زخماں دی ترے کرکے ہری۔
تکڑیاں توں وی اوہ تکڑا ہو گیا،
تکڑیاں دی مار ہے جس نے جری۔
انکھیاں دی انکھ ہی جاندی رہی،
انکھیاں دی ماں جدوں دی ہے مری۔
کی نتانا جھگڑدا تکڑے دے نال،
تر گیا اوہ آکھ کے جو وی سری۔
بھٹھّ برہا دا بھکھا کے سیکیا،
'نور' دی جد وی کدے ہمت ٹھری۔
مکّ جاندے نے ایہہ آپے نرمائی نال۔
جھگڑے مکیا کردے نہیں لڑائی نال۔
پچھوں آؤندی ہے پہلاں تر جاندی ہے،
کی بندا ہے اج-کلّ نیک کمائی نال۔
بہت چھپایا میں اپنی بربادی نوں،
جگّ نے بہت پہاڑ بنائے رائی نال۔
اپنا کہہ کے بات کری تاں پنگھر گیا،
سدھر نہیں جو سکیا مغز-خپائی نال۔
سکّ گئی اؤڑاں وچ پودھ ملاپاں دی،
ہن کی بننیں انتاں دی گھٹ چھائی نال۔
پھیر تاں ماں وی خیر منا سکدی ہے جے،
تکڑا ہو کے بکرا لڑے قصائی نال۔
بہتی ودھیا جون نہیں گم نامی دی،
تلنا کر کے دیکھ لئی رسوائی نال۔
سو واری چنگا کہندا اس دنیا نوں،
جے مینوں مل بیٹھن دندی بھائی نال۔
پچھلی عمر لنگھائی کڑیاں گن گن کے،
پہلی عمر ترے ساں عشقَ سدائی نال۔
بیج گیا جیون وچ بی کنڈیالی دے،
الڑھ من رکیا نہ حال-دہائی نال۔
کھٹّ لئی بدنامی ڈھاء کے جھکھڑ نے،
بابے ویلے دی کندھ ڈھہی-ڈھہائی نال۔
گھٹ جانے نے چھیکڑ رسماں پورن نوں،
لے کے تر آئییں بندے دو-ڈھائی نال۔
دیکھ رہے ہاں تانا-بانا جیون دا،
کی کی ہور گوایا انکھ گوائی نال۔
اس دے پوتے حالَ انھاں دا پچھنگے،
جہڑے کرن چہیڈاں بڈھی تائی نال۔
ہن تاں راکٹ سدھا اندر ڈگدا ہے،
بچن قلعے نہ دل دے، ڈونگھی کھائی نال۔
شام-سویرے کردی تنگ غریباں نوں،
کوئی ناطہ گنڈھ لوو مہنگائی نال۔
ٹاہنے وڈھو نفرت دی چنگاڑی دے،
بوٹا سدھا رہندے چھانگ-چھنگائی نال۔
'نور' کدے کجھ آکھے برا منائیؤ نہ،
لڑ پیندا ہے اوہ تاں روز خدائی نال۔
جس ٹبر دا چھوٹا میڑھا ہووےگا۔
اس دے گھر وچ کناں کھیڑا ہووےگا۔
بیٹھ گیا ہاں آکے تیری سنگت وچ،
میتھوں وڈا کافر کہڑا ہووےگا۔
عشقَ-گلی چوں ڈردا ڈردا لنگھدا ہے،
شاید اس دا پہلا گیڑا ہووےگا۔
پتجھڑ مارے رکھاں وانگ کھلوتے نے،
دوہاں وچ کجھ جھگڑا-جھیڑا ہووےگا۔
وسن نہیں جو دندا وسدے جیاں نوں،
اس بستی دا سیدا کھیڑا ہووےگا۔
بھکھ مٹی نہ جس نوں کھا کے سیری دی،
اس روٹی دا چھوٹا پیڑا ہووےگا۔
ٹبر-ٹیرر گوا کے پٹے قسمت نوں،
ربّ دا لگیا گپت تھپیڑا ہووےگا۔
جہڑا لٹّ مچاؤندا پھردے دنیا وچ،
غرق کدے اس دا وی بیڑا ہووےگا۔
سارے جگّ نوں وچّ کلاوے لے بیٹھے،
ایڈا کس دے دل دا وہڑھا ہووےگا۔
کہندا 'کلا نپٹ لوانگا آفت نال،
اس دا کناں سخت کنھیڑا ہووےگا۔
روڑھ گیا جو وانگ سنامی زنداں نوں،
کس دے اتھرواں دا بیڑا ہووےگا۔
اک دوجے نوں کوسن وچّ اکتاں دے،
دوہاں وچ کجھ نہ کجھ نیڑا ہووےگا۔
دے آیا ہاں جیون ساتھی اﷲ نوں،
میتھوں وڈا دانی کہڑا ہووےگا۔
کڈھ لوو کجھ ویلا آخر خاطر 'نور'،
اتھے عملاں نال نبیڑا ہووےگا۔
توں ایویں نہ فقراں 'چ سر نوچیا کر۔
اکاشاں تے اڈن دی گلّ سوچیا کر۔
محبت دی ماری کسے زندگی نوں،
سماں ڈیگ دیوے تاں توں بوچیا کر۔
پیا ٹھیک لگو ایہہ چلھا تے چونکا،
جھلانی نوں وی لپیا پوچیا کر۔
نہ واہے، نہ بیجے، نہ سنجے، نہ گڈے،
بنا محنتاں توں نہ پھل لوچیا کر۔
رہو 'نور' جگّ تے ایہہ احسان تیرا،
یتیماں دے اتھرو سدا پوچیا کر۔
پال سکے نہ سفنے عشقَ بیماری نوں۔
پٹک دتا ادھواٹے شوق اڈاری نوں۔
کی درساؤنا چاہندیں ہن توں دنیاں نوں،
کندھاں اتے کرکے مینا کاری نوں۔
ڈھاہن کدوں دندے نے راکھے دھرماں دے،
اپنی اپنی اٹّ دی کندھ اساری نوں۔
کنج تینوں دے دیواں دل بہلاؤن لئی،
اپنی خاطر لیتی زند ادھاری نوں۔
جہڑا سچا-سچا ہووے اوہ آوے،
اس بستی دے لوکاں دی سرداری نوں۔
میرے نال نبھی نہ اس دی اک پل وی،
یاراں وانگوں رکھن لوک مکاری نوں۔
سوچ ذرا دل تے کی بیتی ہوویگی،
تریا ساں جد کرکے وداع وچاری نوں۔
میری گنتی وی اوہناں وچ جوڑ لوو،
سانبھ سکے نہ جو ساتھن بیچاری نوں۔
بچپن توں ایہہ اس دی پکی عادت ہے،
چکمہ دے جاندا ہے میری پاری نوں۔
پھیر کرینگا کس تے جادو بولاں دا،
سمجھ لیا جد لوکاں نے ہشیاری نوں۔
سبھ نے دنداں دے وچ انگلاں لے لئیاں،
بابے نے جد چکیا پتھر بھاری نوں۔
پتری، پتنی، امی، دادی، پڑدادی،
کی کی بننا پیندے جگ تے ناری نوں۔
بن پچھے غیراں نوں لڈن کیوں دیوے،
ہیر دی خاطر ڈاہے پلنگھ نماری نوں۔
بھانڈے چکّ چڑھاوے کنج خیالاں دے،
مٹی گونی بھلّ گئی گھمیاری نوں۔
کیوں نہ کوساں جس نے ساتھی ڈپھّ لیا،
ہتھیاراں لدی دنیاں ہتیاری نوں۔
دسینگا تاں خود کھجل ہو جاوینگا،
رکھ چھپا کے حالے 'نور' خواری نوں۔
کنی کو گھٹّ لوبھی نیناں دی پیاس کردا۔
میں زندگی دی خاطر کی کی تلاش کردا۔
دسویں توں بعد بی.اے، بی.اے توں بعد ایم.اے،
اک روزگار خاطر کی کی میں پاس کردا۔
محرم دی آرزو سی میں توڑنے نے تارے،
اس واسطے کویں میں نیواں اکاش کردا۔
اس نوں تیاگیا نہ دل وچ وساؤن پچھوں،
وکھرا کویں میں اپنے نوہاں توں ماس کردا۔
ہویا نہ کلراں دی قسمت دے وچ چھڑاکا،
روڑاں چوں کس طرحاں میں فصلاں دی آس کردا۔
پیو دادیاں دے وانگوں ہویا نہ نام روشن،
رکھن نوں یاد باقی کجھ تاں اوہ خاص کردا۔
آخر نوں گرم ہو کے فٹّ ہی گیا جوالا،
کد تکّ اوہ من دے اندر 'کٹھی بھڑاس کردا۔
یاراں چوں اس ترانھ دا کوئی تاں یار ہندا،
ہر روز 'نور' نوں نہ جہڑا ہراس کردا۔
تکلیفاں دی تھوڑ نہیں ہے۔
ہور دکھاں دی لوڑ نہیں ہے۔
دکھ-سکھ کتھے بہہ کے کریئے،
ستھّ وچ کوئی بوہڑ نہیں ہے۔
چل پئے ہاں اس راہ اتے،
گھر ول جس دا موڑ نہیں ہے۔
دل آکھے اوہ ٹھیک ہے مینوں،
لوکی آکھن جوڑ نہیں ہے۔
بھاویں اگے دوڑ رہے ہاں،
پر پچھا وی چوڑ نہیں ہے۔
بن بیٹھے 'کینیڈا' واسی،
پر بھلدا 'سندوڑ' نہیں ہے۔
جس نوں عشقَ بیماری آکھن،
اس دا کوئی توڑ نہیں ہے۔
ہارے ہاں مڑ مڑ نسانگے،
ایہہ چھیکڑلی دوڑ نہیں ہے۔
کہڑا روپ بنا کے ملیئے،
جھلدا 'نور' کنوڑ نہیں ہے۔
بھٹھّ وچ بالن پاؤن ترے ہاں۔
ڈھڈّ نوں جھلکا لاؤن ترے ہاں۔
پھیر عشقَ دی سردل اتے،
آپے نوں ازماؤن ترے ہاں۔
سر نہ تال پچھانے جہڑا،
اس نوں گیت سناؤن ترے ہاں۔
اجڑی اکھڑی 'ہیرا منڈی'-
دے وچ دل بہلاؤن ترے ہاں۔
ٹھر گئیاں جو لوآں دے وچ،
اوہ سدھراں گرماؤن ترے ہاں۔
برہا بھنے تپدے دل تے،
نینوں مینہہ برساؤن ترے ہاں۔
نوں سو چوہے کھاون پچھوں،
مکے ولّ بخساؤن ترے ہاں۔
پنڈ گناہاں دی تجن نوں،
گنگا جی وچ نہاؤن ترے ہاں۔
مرضی کردے اتھرے دل نوں،
'نور' میاں سمجھاؤن ترے ہاں۔
دیکھن نوں مغرور ہے لگدی۔
پر حوراں دی حور ہے لگدی۔
جد مسکا کے ہردا پھوکے،
ان-بنّ کوہیتور ہے لگدی۔
حسن اوہدے دی ہر تھاں چرچہ،
دھپّ جنی مشہور ہے لگدی۔
ہجر اوہدے نے دل نوں لائی،
بیماری، ناسور ہے لگدی۔
جس نوں دیکھ نشہ چڑھ جاوے،
ایسا حسن صرور ہے لگدی۔
جتھے سفنے پورے ہوون،
اوہ آساں دا بور ہے لگدی۔
چمک جہے مکھڑے ول تکّ کے،
حسن دا پہلا پور ہے لگدی۔
جس ول جھاکے ہردا لوہوے،
کوڑی اکھ دی گھور ہے لگدی۔
'نور محمد' کول کھلوکے،
اوہ وی اس دا نور ہے لگدی۔
بھاویں کھڑی ہے ثابت، چوکھٹ اساں دے در دی۔
نیہاں توں ہلّ گئی ہے ہر اک دیوار گھر دی۔
چوبھاں وی ماردا ہے دندا وی ہے دلاسہ،
سمجھاں کی یار میرا دشمن ہے جاں ہے دردی۔
سکھراں 'تے پہنچ کے کی دیکھو ایہہ گل کھلاوے،
اج کل جو شان اس دی ہر روز ہے ابھردی۔
ابل رہا ہے لاواں جیاں دے ہردیاں وچ،
رہنی ہے گھر دے اندر کنی کو دیر سردی۔
لمبا سنگھرش کرکے پہنچی ہے منزلاں تکّ،
ایہہ زندگی نہیں ہے ہن اوکڑاں توں ڈردی۔
پرکھو ایہہ مرض کہڑی لگی ہے آدمی نوں،
چہرے توں جھلکدی ہے لالی دی تھاں تے زردی۔
اجڑ گئے نے بھاویں متراں توں باجھ رستے،
لنگھدا ہاں روز متھ کے اج کلھ وی میں ادھر دی۔
کد تکّ کھڑوگی چکّ کے ٹبر دی چھت سر تے،
جیون دی کندھ جاوے عمراں دے نال کھردی۔
بن جاندیاں نے پل وچ کھنبھاں دیاں اڈاراں،
دسیا نہ کر کسے نوں توں 'نور' بات گھر دی۔
میں نہیں کہندا اڈن تے عمل کر ہندا نہیں۔
ہن اساں توں آسماناں دا سفر ہندا نہیں۔
پہنچ تاں بیٹھا ہاں میں وی ٹیسیاں دی دھون تے،
فرق بس ایناں ہے کہ بدلاں تے تر ہندا نہیں۔
ہر سڑک پجدی ہے گھمکے سوچ دی دیہلیز تے،
دل دے در تکّ جان نوں اکو ڈگر ہندا نہیں۔
لنگھ جاندے ہاں اسیں وی اجنبی دے وانگراں،
کھولھ کے رکھیا کدے اس نے وی در ہندا نہیں۔
پھیر اک کوشش کری ہے سالساں نوں بھیج کے،
انج اس نوں کہن دا بہتا اثر ہندا نہیں۔
بہہ گیا ہنکار دی ٹیسی تے چڑھ کے آدمی،
معاشرے وچ رلن نوں تھلے اتر ہندا نہیں۔
وچ خلاواں دے اڈن دی سوچدا ہے رات دن،
من دے اندر جس جنے دے کجھ وی ڈر ہندا نہیں۔
کس ترانھ بیگانیاں نوں داعوتاں تے سدیئے،
مہنگیاں دوراں چ اپنا پیٹ بھر ہندا نہیں۔
'نور' کیوں ڈردا ایں جے ایہہ آ گئے مڑ جانگے،
دکھ تاں دکھ نے دکھاں دے نال مر ہندا نہیں۔
ظلم نہ ہندے جے کر تھمن جوگے ہندے۔
لوک برے نوں پھاہے ٹنگن جوگے ہندے۔
ماڑی گلّ نوں نندن دا بل سکھیا ہندا،
چنگی بات کسے دی منن جوگے ہندے۔
انخ جدوں وی آؤندی تاں انکھیلے دسدے،
شرم جدوں آؤندی تاں سنگن جوگے ہندے۔
گرگٹ وانگوں ہر پل رنگ وٹائیں رکھدے،
سبھ دے رنگ وچ آپا رنگن جوگے ہندے۔
جگ دے دکھ سمیٹن جوگا جیرا ہندا،
سکھ پرایاں دے وچ ونڈن جوگے ہندے۔
صدیاں تکّ نہ جھلدے بوجھ غلامی والا،
قوم پرائی نوں جے ڈنگن جوگے ہندے۔
روز دعاواں کریئے لمیاں عمراں خاطر،
مر جاندے جے مڑ کے جمن جوگے ہندے۔
میرے اپنے بھاویں میرا کجھ نہ کردے،
پر لوکاں دا دکھ تاں ونڈن جوگے ہندے۔
چپ-چپیتے لنگھ گئے اوہ نیویں پا کے،
اکھ ملاؤندے جے کر کھنگھن جوگے ہندے۔
نہ ٹاہنے ٹٹدے نہ ڈگ کے بچے مردے،
جے پنچھی جھکھڑ نوں بنھن جوگے ہندے۔
اوہ تاں اس توں وی تھلے ڈگ بیٹھے نے،
گھائیئے دے پتّ گھاہ ہی کھوتن جوگے ہندے۔
پھل حالے کچے نے سفنے دے بوٹے تے،
جھمب لئے ہندے جے جھمبن جوگے ہندے۔
کاہنوں الڑھ ریجھاں دے گٹّ خالی دسدے،
بوجھے دے وچ پیسے کنگن جوگے ہندے۔
گھر دا اک بندہ وی بھکھے پیٹ نہ سوندا،
حق پرائے کولوں منگن جوگے ہندے۔
'نور' اوہ سچے دل توں جیکر طوبیٰ کردے،
دوزخ دی اگّ اتوں لنگھن جوگے ہندے۔
ایویں بیٹھے سفنے لئیے ٹھاٹھاں دے۔
زندے، کہڑا پتّ ہاں آپاں راٹھاں دے۔
سن سنتالی پچھوں نظر نہیں آئے،
خان کہاؤندے سن جو واسی باٹھاں دے۔
پورا سال کرے اوہ لٹّ زمانے دی،
پھیر چلا لیندا ہے چکر پاٹھاں دے۔
ہمدردی دے بیج جنھاں نے بیجے نہ،
چھاواں بھالن ہن اوہ الو کاٹھاں دے۔
فٹّ کویں کریئے دروازے جسے دے،
'نور' پئے ہلدے نے جوڑ چگاٹھاں دے۔
وچھڑیاں نوں یاد کر کے کلیاں رونا ہی سی۔
اک نہ اک دن نال میرے، حادثہ ہونا ہی سی۔
کد کو تکّ اس نوں ملن دی آس کرکے بیٹھدا،
ڈسکدے بچے دے وانگوں تھکّ کے سونا ہی سی۔
کر دتا بدنام جد لوکاں 'چ اس دے ساتھ نے،
اتھرواں دے نال بھیڑے عکس نوں دھونا ہی سی۔
چلنی ہے نسل اگے پیڑھیاں-در-پیڑھیاں،
زندگی دے سفر خاطر ساتھ نوں جوہنا ہی سی۔
پھیر اج منگنگے اٹھکے روز وانگوں کھان نوں،
آس دے آٹے نوں بچیاں واسطے گونا ہی سی۔
پھڑ لوانگے پھیر جا کے 'پل' کتوں جے مل گیا،
جے نہ ملیا سمجھ لانگے ایس نے کھونا ہی سی۔
نال تگڑم بعضیاں اوہ چڑھ گیا آکاش تے،
انج بھاویں قد اس دا 'نور' توں بونا ہی سی۔
سن لئی ہر بات اس نے جو کہی۔
دوستی جد تکّ نشانے تے رہی۔
یاد آؤندا ہے اوہ نکے موڑنا،
پوہ دیاں راتاں دے وچ پھڑ کے کہی۔
میں پیغمبر بن پواں منیگا کون،
کون آویگا کتوں لیکے وحی۔
کس ترانھ مکیگا جھیڑا انکھ دا،
میں صحیح ہاں، توں صحیح، اوہ وی صحیح۔
کندھ نفرت دی بنی ہونی ہے ایہہ،
جو نہیں تکڑے بھوچالاں توں ڈھہی۔
اوہ تاں اوہ سی، اس نوں کس جیسی لکھاں،
دس رہی صورتَ نہیں اس دے جہی۔
بھیڑ دے پیراں 'چ رل کے کھو گئی،
اس دے گھر نوں جان والی ہر پہی۔
'نور' پچھتاوینگا کر لے بندگی،
زندگی دی ریل جد لیہ توں لہی۔
جیون تے موت دے وچ، کناں کو فرق آکھاں۔
اس زندگی نوں جیون، آکھاں کہ نرک آکھاں۔
بندہ جو سمجھدا ہے، ہر چیز ہی ہے پیسہ،
اس دی دلیل سمجھاں، ایہہ اس دا ترک آکھاں۔
دیواں کی میں کسے نوں، اس روپ دی ادھارن،
سودیس–پن دی دکھّ 'تے، پچھم دا برق آکھاں۔
تکدا نہیں ہاں اس ول، راہاں 'چ جان کے میں،
پر بے بسی نوں کیوں نہ، نظراں دا ٹھرک آکھاں۔
ہمت دے نال منزل، پائی ہے ساریاں نے،
یارا توں اوکڑاں توں، بھورا نہ جرک آکھاں۔
بڈھے وچار کہہ کے، ہسدی ہے منہ چڑا کے،
چنی نوں جد کدے میں، "سر توں نہ سرک،" آکھاں۔
نچدے نے مل کے ٹبر، پچھم دیاں دھناں تے،
سبھیتا وگاڑیاں دا، بیڑا ای غرق آکھاں۔
نت سوچدا ہاں تیرے، بولاں نوں 'نور' ہن میں،
کس دیوتے دے آکھے بچناں دا عرق آکھاں۔
سدھراں نے گھر بنایا جس ٹھہر واسطے۔
ہوئی گھڑی نصیب نہ اس پہر واسطے۔
پہچانیا نہیں ہاں لوکاں دی بھیڑ نے،
حالے میں اجنبی ہاں اس شہر واسطے۔
گھر اس دے بن-بلائے جاواں میں کس طرحاں،
'واواں دی لوڑ ہندی ہے لہر واسطے۔
سکیاں نہ رہن فصلاں اؤڑاں دے دور وچ،
دریا نوں چھڈّ آیا ہاں نہر واسطے۔
لیکے ادھار دعوت کیتی ہے دوستاں نوں،
دیویگا کون قرضہ ہن مہر واسطے۔
کر دیونا ہے پورا دھوئیں نے گھاٹ نوں،
ہٹیاں تے پھر رہا ایں کیوں زہر واسطے۔
نیناں نوں دھار لا کے ایدھر نوں آ گیا،
ملیا نہ اس نوں کوئی جد قہر واسطے۔
کہندا سی نال تیرے رہنا اے حشر تیک،
آیا نہ مشکلاں وچ اک پہر واسطے۔
لگدا ہے شعر بہتے لکھ نہ سکاں گے 'نور'
ہے شبد چون اوکھی اس بحر واسطے۔
تحفے وچ ودیسوں آئی لگدی ہے۔
گھر دی ہر اک چیز پرائی لگدی ہے۔
دیسیپن دی دکھّ اتے ہر بندے نے،
پچھمتا دی پان چڑھائی لگدی ہے۔
جہڑا بولے دھواں اگلے نفرت دا۔
اگّ ودیسی ہتھ نے لائی لگدی ہے۔
اکو لحظہ، اکو بولی، دسدی ہے،
دوہاں نے گلّ پڑھی-پڑھائی لگدی ہے۔
جیون دے اس پتھّ تے پجیا ہاں جتھے،
اگے ٹوآ پچھے کھائی لگدی ہے۔
چاٹ لگن دی لا کے یاراں-متراں نے،
ہتھیں کندھ بنا کے ڈھائی لگدی ہے۔
کلّ تکّ تاں اوہ مہندی لایا کردا سی،
اج ہتھاں تے سرہوں جمائی لگدی ہے۔
گھڑدے نے ترکیباں لاگوُ کرن دیاں،
شاجش پہلاں گھڑی-گھڑائی لگدی ہے۔
بندگی کردا نہیں دیکھن نوں ہے بندہ جیہا۔
میرے بارے میریاں یاراں نے مینوں ہی کیہا۔
عاقبت نوں صاف کرنا لوچدی ہے زندگی،
کس نوں موڑاں قرض والا ہی نہیں جگّ تے رہا۔
آ رہے نے پیڑ نپی کجھ شکاری ماس دے،
کد کو تکّ ڈلیاں دے اہلے دبک کے بیٹھو سہا۔
دانیا نے بھیج دتا اوہ مدرسے واسطے،
جو وی کھانا شگن پچھوں ہو گیا گھر وچ بہا۔
پھیر کوٹھی پا لئی ہے قرض لیکے بینک توں،
سر توں بھاویں مہر دا پہلا نہیں قرضہ لہا۔
ہوند میری بن گئی جگ دا باسندا اس ترانھ،
جد کتے بھوچال آیا گھر میرے دل دا ڈھہا۔
'نور' بڈھا ہو گئیں کر لے تیاری سفر دی،
دھرت توں آکاش تکّ جاندا ہے اک انڈٹھّ پہا۔
اچن-چیتے وس پیکے کریاڑاں دے۔
بیٹھ گئے ہاں جا کے وچ اجاڑاں دے۔
کیوں نہ حقاں دی خاطر سنگھرش کراں،
خون ابالے کھاندا ہے وچ ناڑاں دے۔
ایویں نہ توں میرے نرم سبھاء نوں چھیڑ،
لاواں پھٹدے وچوں سیت پہاڑاں دے۔
تنگ کرن دی جس نے اتّ مچائی ہے۔
اوہ وی آ سکدا ہے تھلے جاڑھاں دے۔
پاڑ پئے جو اس دی غلط بیانی توں،
ٹانکے لاؤُ کون ایہناں بھریاڑاں دے۔
ربّ ہی راکھا لگدے ہریاں فصلاں دا،
رشتے پشواں نال جڑے نے واڑاں دے۔
روزہ رکھن توں پہلاں ایہہ سوچ لویں،
دن وڈے ہویا کردے نے ہاڑھاں دے۔
سدھراں نے توئیاں کڈھ لئیاں 'نور' جدوں،
پانی نیڑے پجیا عشقَ سیاڑاں دے۔
ہسمکھّ چہرہ صورتَ پیاری پیاری نال۔
میرے تپڑ رول گئی بیماری نال۔
چھائی-مائی ہو گئی وہوٹی یاداں دی،
کس نوں کجیئے سدھراں دی فلکاری نال۔
اینے سالاں وچ ایہہ وی نہ سمجھ پئی،
میرا کی رشتہ سی اس بیچاری نال۔
چھڈّ اکلا جے 'کلی ہی جانا سی،
لے جانی سی اپنی یاد-پٹاری نال۔
'کلی جان کرے کی ٹبرداری دا؛
اوہ تاں پاسہ وٹّ گیا ہشیاری نال۔
جو گھر سکھ بھوگن نوں توں بنوایا سی،
گلاں کرداں اس دی چار دیواری نال۔
جد چنی جاں چیرا ملیا ادھل گئے،
رنگاں دا کی رشتہ اک للاری نال۔
ویلا کڈھدا کون تماشہ دیکھن نوں،
باندر بھکھا مردا رہا مداری نال۔
راتیں تارے گننے اوکھے لگدے نے،
دن تاں لنگھ جاندا ہے یاد خماری نال۔
ایسے کر کے کنڈا لائی بیٹھے ہاں،
ہو جاندے نے سلّ نویں غمخاری نال۔
سوچ لیا اس واری مات نہیں کھانی،
ٹکرانگے دکھاں نوں خوب تیاری نال۔
پار سجن دے ڈیرے بیٹھے ہندے جے،
لہراں نوں ٹکراؤندے طاقت ساری نال۔
ناول، ناٹک، غزلاں، نظماں، تے دوہے،
کی کی بن جاندا ہے سوچ اڈاری نال۔
دو گز تھاں توں وی ہتھل ہو جاوینگا،
'نور' لڑیں نہ توں جگّ دے پٹواری نال۔
عمر تقاضہ آکھے ہن نہ پاپ کراں۔
جناں کریا جاندا ہے بس جاپ کراں۔
کلا چھڈّ گیا جو اس جن-ساگر وچ،
اس دے غم وچ کناں چر ورلاپ کراں۔
جیبھ کدے روکی نہ چغل-چکوری توں،
گھور-کبولاں دا کنج پسچاتاپ کراں۔
پہلاں اس دا اگا-پچھا پرکھ لوو،
جو چاہندا ہے بہتا میل-ملاپ کراں۔
پھیر نہ انگلاں گھٹے وڈھے اڈیاں نوں،
لینو پہلاں ٹھیک جتی دا ناپ کراں۔
نگھی خدمت کر نہ سکیا جیوندی دی،
کنج اماں دے دتے دور سراپ کراں۔
چنگا کرنی، رولا پاؤنے ریت ہے ایہہ،
جے ماڑا کرنا ہے تاں چپ چاپ کراں۔
وڈی عمرے لوک بھلاں کی آکھنگے،
جے میں دکھّ سدھارن نوں ٹپّ-ٹاپ کراں۔
وعدے وڈھانگے تاں پور چڑاھوانگے،
ایہہ کم 'نور' کرے بھاویں میں آپ کراں۔
رہِ نہ جاوے تکنوں جگّ دی جھاکی کوئی۔
اس پاسے وی خولھ لیا کر طاقی کوئی۔
انت پھڑے ہی جاناں ہندے اپرادھی نے،
بھاویں کنھی مارے روز چلاکی کوئی۔
کنے سال غلام رہے ہاں، گنکے دیکھو،
لے نہ بیٹھے مڑ کے بے-اتفاقی کوئی۔
جناں مرضی ان-ادھکارت پیسہ لے لے،
پر کھاتے دے وچّ نہیں ہے باقی کوئی۔
بھاویں بھر-بھر ڈولھ لوو لوٹے تے لوٹا،
گندے پانی نال نہ ہووے پاکی کوئی۔
خون-خرابے توں ودھ کے کی کر سکدا ہے،
جے جھکھڑ توں ہو وی جاوے عاقی کوئی۔
چنگا ہے اس دن توں ڈردے رہیئے ، جس دن-
دھرتی تے نہیں رہنا آبی-خاکی کوئی۔
میری سدھی-سادی دکھّ نوں بھنڈن خاطر،
میرے نال کرے نہ ہن بیباکی کوئی۔
ماس کویں نوہاں توں وکھ ہو سکدے 'نور'،
جد تکّ ساڈے وچّ نہیں ناچاکی کوئی۔
ہونی اگے چلیا کوئی زور نہیں۔
ہن یاداں ہی یاداں نے کجھ ہور نہیں۔
خبرے اہلے دے وچّ کنھے ہوونگے،
ایہہ حرکت کر سکدا اک-ادھ چور نہیں۔
مورنیاں تتپر نے چوہلاں کرن لئی،
پیلاں پاون والا اک وی مور نہیں۔
کتھے نگھی کریئے رات سیالاں دی،
اس دی بکل دے وچّ ہن اوہ لور نہیں۔
جاندیاں وی ایویں آس لگائی ہے،
کی برسو جو آپ گھٹا گھنگھور نہیں۔
کی ہویا جے نظر کتے نوں فسل گئی،
اس دی وی تاں پہلاں ورگی تور نہیں۔
پھیر امید بنی ہے اس دے آون دی،
بھاویں چھت اتے کاواں دا شور نہیں۔
ربّ سچے جو کیتا، بھاناں منّ لیا،
من وچ 'نور محمد' دے ہن خور نہیں۔
وچھڑن پچھوں اس تے کی کی بیتی ہے۔
جس نے ماں دے نال محبت کیتی ہے۔
وقت کسیلا آیا ساتھی دوڑ گئے،
زہر جدائی والی کلیاں پیتی ہے۔
دنیاں-داریاں دی الجھن وچ چھجّ گئی،
میں قسمت دی پگّ جدوں وی سیتی ہے۔
قہر کسے دے دل تے ڈھاء کے تیر بنی،
اس نے جس پل وی انگڑائی لیتی ہے۔
جناں بھنڈیا جاندے بھنڈو ساؤُ نوں،
کجھ لوکاں دی گھڑی-گھڑائی نیتی ہے۔
دیکھو ربّ دا بھانا جہڑا کافر سی۔
اوہ وی بیٹھا ملدا روز مسیتی ہے۔
کلّ تکّ ہر تھاں تے جس دی سرداری سی،
اج ہر تھاں دا پھاڈی اس توں میتی ہے۔
رکھی-مسیع جو لبھے کھا لیندا ہے،
ماڑے دی وی تکڑی بھوج-پریتی ہے۔
قبراں دے ولّ بہتا نہ جایا کر 'نور'
وڈے آکھن ایہہ وی اک کریتی ہے۔
جد تکّ ونڈی چھتراں دے وچ دال نہیں۔
اک وی بندہ تریا میرے نال نہیں۔
روز نویں پچھّ کھاواں رشتے داراں توں،
ساتھی باجھوں بندا کوئی ڈھال نہیں۔
اگھڑ-دگھڑ چھاواں ہی ہن ملن گیاں،
پہلاں بوٹے لائے پالو-پالو نہیں۔
پتہ نہیں ایہہ کلیپن دی خصلت ہے،
ایناں ٹھنڈا لگیا کدے سیال نہیں۔
وٹاں-ڈولیں سبھ پدھر کر جاندا ہے،
ہڑ وچ تردا پانی کھالو-کھالو نہیں۔
نردھن ہے تاہیؤں آکے مل جاندا ہے،
جوٹی داراں جناں مالا-مالا نہیں۔
ڈردے مارے اس دے تلخ جواباں توں،
بلاں اتے اک وی ہور سوال نہیں۔
حالَ تے ماضی چپ-چپیتے لنگھ گئے،
میرے حق وچ ہویا اک وی کال نہیں۔
دسے طور-طریقہ نت دن وچرن دا،
'نور' اجے ہویا ہالوں-بےحال نہیں۔
لے کے کوئی سیدھ انوبھڑ راہی توں۔
چنگا ہے بچیا جاوے گمراہی توں۔
جہڑے اس دے دل نوں موم بنا دیوے،
اکھر لکھنے لوچاں اوس سیاہی توں۔
بہت لکوئی نازک جان وچاری نے،
پر اوہ بچ نہ پائی قہر الٰہی توں۔
پگّ سلامت رکھن خاطر چنگا سی،
بچ کے تریا جاندا عشقَ-پھلاہی توں۔
اتھے دھکہ کرنا ہے یمدوتاں نے،
ایتھے ڈر کے رہیئے افسر-شاہی توں۔
ٹٹے دل دے وانگوں چھلنی ہو جاوے،
جھاڑی اتوں کھچّ کے چدر لاہی توں۔
سہرے چھیتی کیوں پاسہ وٹّ لیندے نے،
ریجھاں نال لیاندی سجّ ویاہی توں۔
چکھنا وی چاہندا ہاں ذائقہ ہر شے دا،
بچنا وی چاہندا ہاں شبد 'مناہی' توں۔
ایویں نہ آساں وچ وقت گواؤ 'نور'
کجھ نہیں اگنا کلر دل دی واہی توں۔
خرمستی وچ آکے ڈھائی لوکاں نے۔
جو ایکے دی کندھ بنائی لوکاں نے۔
بس اتھے ہی منہ دی کھائی لوکاں نے،
جتھے جتھے اتّ مچائی لوکاں نے۔
رول ہمیشہ نارد والا کر کر کے،
کٹھے ہون نہ دتے بھائی لوکاں نے۔
نیکی کیتی جد تکّ رہا زمانے تے،
تاہیؤں دتی نیک وداعی لوکاں نے۔
چوناں ویلے سندے نے بھلّ جاندے نے،
کد نہیں کیتی حال-دہائی لوکاں نے۔
جل-پھک گئیاں رمزاں نارد ذہن دیاں،
ونڈ کھادھی جد دودھ-ملائی لوکاں نے۔
لکھ جتنا تے وی نہ پیروکار بنے،
کیتی میری سوچ-شدائی لوکاں نے۔
اوہ اپنی اوقات بھلا کے بیٹھ گیا،
جس دی وی کیتی وڈیائی لوکاں نے۔
'نور' پئیاں کنّ خبراں سچ دی جت دیاں،
آ کے دتی جدوں ودھائی لوکاں نے۔
دسحدے تکّ لا کے ٹلا کی کردا۔
میں ہمت دا پھڑکے پلہ کی کردا۔
ساری ٹیم گواچی سی وچ فکسنگ دے،
کلم-کلاّ میرا بلا کی کردا۔
ویچ رہے سن بیراں وانگ زمیراں لوک،
اتھے میں خدار اکلا کی کردا۔
ہمت سی پر نالو-نالو اکلا ساں،
کٹھیاں اتے کر کے ہلاّ کی کردا۔
پہنچے سن سبھ لوک ادھارا چکن نوں،
لیکے پچھوں مال سولاّ کی کردا۔
بھارو سن من تے چالاں شیطان دیاں،
لوٹا، تسبیح اتے مسلا کی کردا۔
ڈٹیا سی اوہ پتھر وانگ اصولاں تے،
چاہ کے میرا شوق اولاّ کی کردا۔
بنیاں جد خلقاں ساتھی شیطان دیاں،
بندہ کلا للّ-وللا کی کردا۔
بھٹک رہے اوہ چھڈّ گیاں دی دنیاں وچ،
'نور' وچارا تیرا چھلا کی کردا۔
وگڑے ویراں نوں سمجھا کے دیکھ ذرا۔
توں وی ہمت نوں عظمہ کے دیکھ ذرا۔
آتھن-تڑکے خون-خرابہ کردے نے،
نتھّ اوہناں دے نکّ وچ پا کے دیکھ ذرا۔
کہندے گہنہ ہندے شرم ہیاتی دا،
دو پل اس نوں سچ بنا کے دیکھ ذرا۔
پھیر بھروسہ کرکے دیکھیں لوکاں تے،
پہلاں اپنا دل بھرما کے دیکھ ذرا۔
دیکھیں پھیر ترقی ہندی دنیا دی،
ہمت وچوں جھجک مٹا کے دیکھ ذرا۔
جے چاہنا ایں میرے دل دی جان لویں،
دوری والی حد مکا کے دیکھ ذرا۔
جے توں کرنا چاہنے خدمت خلقت دی،
دو-تنّ بھکھیاں نوں اپنا کے دیکھ ذرا۔
تکنا چاہندا ایں جے سندر دنیاں نوں
'نور' ہیا دی لوئی لاہ کے دیکھ ذرا۔
یاداں وچ رکھدے نے اوٹ-پٹلاں نوں۔
لوک نہیں ہن سندے چنگیاں گلاں نوں۔
چڑھتاں ویلے میں وی چھکے لائے سن،
بھلّ گئے ہن لوکی میریاں ملاں نوں۔
کہڑے پجّ ہٹاواں کنڈھے کھورن توں،
دل وچ اٹھیاں یاد تیری دیاں چھلاں نوں۔
کون کلاوے بہہ کے دکھ ونڈاویگا،
جے کرنا وی چاہواں دور اکلاں نوں۔
نندا تاں کردے نے ظالم دی ایپر،
بلیاں دے گل بنھے کہڑا ٹلاں نوں۔
تکڑا سی دل صبر دیاں تلکیناں توں،
توڑ گیا ہنجھوآں دا پانی ٹھلاں نوں۔
لچرتا ہندی گاہک مل جاندے 'نور'،
کون خریدے شعراں لدیاں ڈلاں نوں۔
بھاویں پنڈ غماں دی ساری دے دو جی۔
پر مینوں اک جھات ادھاری دے دو جی۔
ہمت کرکے کھولھ لوانگے بوہے نوں،
جنت دے در تیک سواری دے دو جی۔
تیرے کول سہپن دیاں جگیراں نے،
ہاسے دی اک-ادھ کیاری دے دو جی۔
خوشیاں بھرے بھڑولے لٹّ کے لے جاؤ،
سانوں دنیا غم دی ماری دے دو جی۔
پان چڑھی نہ ہووے جس تے پچھم دی،
مون جہی اک سندر ناری دے دو جی۔
ویلا کڈھیئے وانگ سیاستداناں دے،
سچیاں سوچاں نوں مکاری دے دو جی۔
ہر اک بابا لٹے موج بڈھاپے دی،
گھر وچ سبھ نوں خودمختاری دے دو جی۔
دکھّ تے ٹھپا ہووے نویاں سوچاں دا،
گندل ورگی رسم کوآری دے دو جی۔
کجھ دن 'نور محمد' وانگوں جی لئیے،
تھوڑی جنی انکھ ادھاری دے دو جی۔
کجھ پتہ چلے نہ ایتھے سادھ دا تے چور دا۔
بخشدا ہے کد کسے نوں آدمی اس دور دا۔
بھال کردا پھر رہا ہاں اپنیاں نوں بھیڑ 'چوں،
چاڑھکے بیٹھے نے جہڑے خول مکھ 'تے ہور دا۔
بے بسی دے ڈھاسنے تے سٹّ کے سر بہہ گیا،
حلّ جد ہویا نہ مدعا گھر 'چ اٹھدے شور دا۔
دل دے ارماناں دی ڈھاہی اس طرحاں اس نے گڑی،
ہو گیا تازہ ہے ساکہ پھیر اج چمکور دا۔
ہو گئی لگدی ہے وسدے شہر دی بھیڑی دشا،
لچکدا جاندے دھرا انسانیت دی تور دا۔
تڑفدا پھردے وچارا تتلیاں دی موت تے،
کون جانے ہو گیا کہaں حالَ بھیڑا بھور دا۔
شہریاں نے راسٹر پنچھی سی شہروں کڈھیا،
حالَ مندا ہو گیا پنڈاں دے وچ وی مور دا۔
پھر رہے نے پھڑ بندوقاں ہر گلی دے موڑ 'تے،
کس طرحاں لاوانگے چکر 'نور' ہن لاہور دا۔
لوکاں نوں گلّ بھاویں بے-اعتباری لگے۔
اس دے باجھوں خالی دنیا ساری لگے۔
جس دن توں اوہ وسیا ہے اس تھاں تے جا کے،
اتھے وی ہن اس دی ہی سرداری لگے۔
جد اسمانی اگھڑ-دگھڑ تارے دیکھاں،
وچھڑے جیون ساتھی دی فلکاری لگے۔
چھٹّ گئے نے جد توں گڈے، ہلٹاں، ٹوکے،
پنڈ دے ہر بندے نے جون سدھاری لگے۔
بمباں ڈھاہے ملبے 'چوں جد سناں آوازاں،
مینوں اپنے بچیاں دی کلکاری لگے۔
رنگ گیا جو مینوں اپنے رنگاں دے وچ،
سرڑی دھن دا پکا عشقَ-للاری لگے۔
سو واری تہہ کریاں لمبیاں واٹاں، پر ہن-
ہر رستے دے پینڈے وچّ خواری لگے۔
جھلّ گئی جو برساتاں دے دھولے-دھپھے،
اپنی اپنی اٹّ دی کندھ اساری لگے۔
ہن وی اٹھ کھلووے نہ جو حقاں خاطر،
پرکھے یگ دے لوکاں ورگی ناری لگے۔
میل-ملاپ ودھایاں ہور سیانپ آوے،
جویں پپیتا صحتَ لئی گن کاری لگے۔
جین-طریقہ جان گیا ہاں کلا رہِ کے،
ساتھ دئیں ہن جد اگے دی تیاری لگے۔
کہڑے ٹبیاں وچوں پیڑ اوہناں دی بھالاں،
جیون پندھ جناں دا کونج-اڈاری لگے۔
بھیڑ نہیں ہن لگدی سیٹھاں دے بوہے تے،
کجھ لوکاں نے اپنی انکھ سدھاری لگے۔
چھیتی چھیتی جیون لیلا مکدی جاوے،
زند-مزاجن کدھروں لئی ادھاری لگے۔
ایسے کرکے بکل وچّ لکو کے بیٹھاں،
دنیاں دا ہر بندہ سوچ-شکاری لگے۔
پرکھ جدوں اوہدے آکھے بولاں دی کریئے،
جیون-دھارا چوں ہر بات نتاری لگے۔
دل دے خانے وچ پرتاں یاداں دیاں تیہاں،
اپنے کھوئے ساتھی دی الماری لگے۔
جد غزلاں دے شبداں دا مطلب ٹھنکائیے،
'نور محمد' دی ہی سوچ اڈاری لگے۔
بھاویں دیکھن نوں ساہ لیندے کٹھے ہاں۔
پر اک-دوجے نوں کردے نت ٹھٹھے ہاں۔
بھیڑ پئی جس دن وی یاراں متراں تے،
ادھواٹے راہاں وچ چھڈّ کے نٹھے ہاں۔
دیکھ بھروسہ کرکے اڈدے جاوانگے،
عشقَ ترے دے راٹھ کبوتر لٹھے ہاں۔
کنھا لاوانگے تاں دھر لے جاوانگے،
بھاویں لگدے بڑھے وہڑکے مٹھے ہاں۔
جیون دی ہر ساہ دا ساتھ نبھاوانگے،
بھاویں کچیاں کندھاں، کوٹھے ڈھٹھے ہاں۔
کندھاں وچ چنونگے سبھ کجھ سمجھوگے،
کچیاں-پلیاں اٹاں دے ہی چٹھے ہاں۔
آنچ سماپت کر دتی ہے عمراں نے،
مکیاں-مریاں اٹاں کڈھدے بھٹھے ہاں۔
پتہ نہیں کیؤ کرے بھروسہ ہن تکّ 'نور'،
جاندیاں وی اسیں وکاؤ پٹھے ہاں۔
انج نہ چھڈو کرکے میرا بستر گول۔
ہاڑھے کڈھے اس نے جوٹیداراں کول۔
گنگا، بولا بنکے بہنا حلّ نہیں،
حقاں خاطر ہوراں وانگوں توں وی بول۔
ایس لئی لے آیاں اﷲ والی نوں،
بن نہ جاوے میرا پنڈ وی کتے سنگھول۔
دن چڑھدے توں پہلاں آپا شودھ لویں،
کھولھ دئے نہ دکھ تیری دکھاں دی پول۔
آس ادھے آون دی ہووے سدّ لواں،
کداں سکے کھوہ دے وچ فراہواں ڈول۔
ایناں ہی کافی ہے دل دے ڈھارس نوں،
ہارن والے دے گھر وجدا دیکھاں ڈھول۔
اییس طرحاں تاں دولت گھر وچ نہیں رہنی،
سچا-سچا بن کے ہر سودا نہ تول۔
انگہلی وچ کھو بیٹھا اس نوں، جس دا-
مکھ سی سندر تے جسا سی اتّ سڈول۔
لبھدا ایں کی 'نور' اوہدی شخشیئت 'چوں،
اوہ تاں کورا کاغذ اے، کاغذ نہ پھول۔
بھاویں لہراں اتے تردا ڈٹھا ہے۔
پر بندہ ڈبّ کے وی مردا ڈٹھا ہے۔
ایسے کرکے ملانھ کول کھلوتا ہاں،
لکڑ دے سنگ لوہا تردا ڈٹھا ہے۔
صبر کرن دی ہمت کردا رہندا ہاں،
جس دن توں میں اس نوں سردا ڈٹھا ہے۔
بھاویں کٹھے رہندے نے پر گھر اندر،
آپسداری دے وچ پردہ ڈٹھا ہے۔
غلط-بیانی کرکے ٹردے بندے نوں،
اپنے-آپیے توں ہی ڈردا ڈٹھا ہے۔
اتوں ہتھ-گھسائی اوہ وی کردے نے،
تنخواہ نال جنہاں دا سردا ڈٹھا ہے۔
پکیاں تے وی 'نور' بھروسہ نہیں کردا،
جس دن توں کچے نوں کھردا ڈٹھا ہے۔
سجنی میرے تلّ دی ناہیں۔
عشقَ ہنیری جھلدی ناہیں۔
ایہہ وی اک عورت ہے بھاویں،
پہلاں والی بھلدی ناہیں۔
منیا اوہ شگنا دی ہے سی،
ایہہ وی کوئی ملّ دی ناہیں۔
نہ اوہ دسے، نہ میں پچھاں،
گنڈھ دکھاں دی کھلھدی ناہیں۔
کیہدی خاطر آؤن بہاراں'
پچھ جدوں بلبل دی ناہیں۔
جہڑے درد چھپانا جانن،
اکھ اوہناں دی ڈلھدی ناہیں۔
تد تکّ بندہ خان کہاوے،
جد تکّ عزت رلدی ناہیں۔
سنیٔے اجڑ رہے گھر میرا،
وڑک کتے ہلجل دی ناہیں۔
'نور' سیانا بنن لئی ہن،
لوڑ کسے وی ٹلّ دی ناہیں۔
سچ-مچّ ہے جاں پھیر بھچکا لگدا ہے۔
ہر اک رہبر چور اچکا لگدا ہے۔
پنج ستّ سالاں پچھوں آؤنا نیتا دا،
کناں سوہنا اکھ-مٹکا لگدا ہے۔
شاماں ہوئیاں کمی گھر نوں بہڑے نہ،
جام سنگھاں نے کیتا چکا لگدا ہے۔
ہوچھے-پنچھے وچ آکے کہنا ٹھیک نہیں،
'مینوں تاں تیرا گھر 'مکہ' لگدا ہے۔
شکّ کراں کیوں اس دے نیک ارادے 'تے،
جہڑا پکے توں وی پکا لگدا ہے۔
ساہویں بہہ بدگوئی نہ کر یاراں دی،
سن کے میرے دل نوں دھکہ لگدا ہے۔
چر توں آیا کرماں تے سیلاب نہیں،
ہور دشا ول مڑیا نکا لگدا ہے۔
اج اوہ بیٹھے ہوونگے اس دے وچ 'نور'
تاہیؤں اینا سوہنا یکا لگدا ہے۔
اندر آ جا اوکھا-سوکھا بول دیاںگا۔
اٹھکے سنے گھر دا بوہا کھولھ دیاںگا۔
نازک-نازک پیراں دے وچ چبھ نہ جاون،
راہاں دے ریتے 'چوں روڑے رول دیاںگا۔
اس دے نال بتائے بچپن دے سارے دن،
لوڑ پئی یاداں دے وچوں ٹول دیاںگا۔
سنن لئی ہمدرداں کول سماں جے ہویا،
اک اک کرکے دل دے دکھ پھرول دیاںگا۔
پہلاں منصف دی کرسی دے کے تاں دیکھو؛
سبھ نوں سچا-سچا سودا تول دیاںگا۔
خدغرضاں نے کجھ پل میرا ساتھ جے دتا،
بلی دے گل ٹلی کی، پا ڈھول دیاںگا۔
سچے دی منانگے 'نور' سمیں تے جا کے،
جھوٹھے نوں کر نت دن ٹال-مٹول دیاںگا۔
ہلیا پیا سی تامبڑ، پی پی کے بھنگ اس دا۔
اس وار جد اوہ ملیا، پھکا سی رنگ اس دا۔
سو میل تکّ ہے ملدا، جیسے نوں ہن وی تیسا،
اس وانگ ہی نکماں، متر ہے ننگ اس دا۔
لگی ہے سمجھ مینوں ہن اڑبپن دی خصلت،
دندے نے ساتھ بہتا، اج-کلّ نہنگ اس دا۔
کھنڈر نوں دیکھکے میں کنے قیاس لائے،
ہر نقش جیون خاطر کردا سی جنگ اس دا۔
قسمت کہ بچ گیا ہاں، میں زہر عشقَ دے توں،
بیٹھا سمیٹ کے ہے کنیاں نوں ڈنگ اس دا۔
عینی وی کی کنجوسی کہ زکات تکّ نہ کڈھے،
سوہنا تاں بہت ہے اوہ پر دل ہے تنگ اس دا۔
پیچہ محبتاں دا ساتھوں ہی پا نہ ہویا،
کنے کو دن اکاشیں اڈدا پتنگ اس دا۔
نت مست ہو کے مصلے اوہ مچلدے دلاں نوں،
رشتہ پیا ہے جد توں پتھراں دے سنگ اس دا۔
منگدا ایں خیر کاہتوں اس حسن بے وفا توں،
سبھ کجھ ہی مل پویگا ناطہ ہی منگ اس دا۔
کنی کو دیر الڑھ چاواں نوں روکدا میں،
ہر نین دے رہا سی دعوت نسنگ اس دا۔
یاداں دے ڈھیر وچوں پہلاں نشان لبھے،
پہچانیا تدوں میں حلیہ ملنگ اس دا۔
ڈردا ہاں دوستاں وچ اس نوں بلاؤن توں وی،
دیوے نہ بھنّ بھانڈا اس دی ہی سنگ اس دا۔
بھاویں ترنگ دے وچ آیا گیا نہ اس توں،
پر حوصلہ ودھاؤندی دیکھی امنگ اس دا۔
ملدا ہے 'نور' نوں جد بھر کے چنگیر ہاسے،
لگدا ہے بہت چنگا سبھ نوں ایہہ ڈھنگ اس دا۔
پہلاں بند گلی 'چوں رولے-گولے کیتے۔
پھیر اوہناں نے بہہ کے دو دل ہولے کیتے۔
دن بھر میں آساں دے بستر رہا وچھاؤندا،
اس دی نانہہ نے سفنے گولے-مولے کیتے۔
جد سدھراں دے اچے اچے محل اسارے،
برہا دی اک چھلّ نے کھنڈر-کھولے کیتے۔
مدت پچھوں ملیا لے نفرت دیاں چنگاں،
تے ملدے ہی دل دے کولے کولے کیتے۔
پانی دین لئی سدھراں نوں کھال بنائے،
نیناں نے وگ پدھر وٹاں-ڈولیں کیتے۔
اس نے میری اک وی غلطی معاف نہ کیتی،
میں اس دے سارے اوگن انگولے کیتے۔
چونا وقت گیا سی جہڑے وعدے کرکے،
لوکاں یاد کرائے تاں کنّ بولے کیتے۔
موقع تکّ کے اوہناں نے مینوں ہی ڈنگیا،
جنی واری وی میں یار سپولے کیتے۔
رب-سببیں سوہنا مکھڑا کاہدا ملیا،
سبھ نے اگے اپنے-ٹھوٹھے کولے کیتے۔
بڑا کہاؤندے ساں آپے نوں لوکاں دے وچ،
اس دی اک گھرکی نے ککھوں ہولے کیتے۔
اس سندر وادی وچ کہڑے پاسے جاواں،
سبھ نے اپنے اپنے نین پٹولے کیتے۔
ڈھیر ملے لٹیاں سدھراں، ریجھاں دے اندروں،
جد دل چوراں دے گھر-بار پھرولے کیتے۔
پھیر کرنڈ گئی اس دے ہنجھوآں دی بارش،
بیج لگاؤن لئی جد ختے پولے کیتے۔
تیرا تیرا آکھ گئے دے انوائیاں نے،
حق پرایا کھا کھا پیٹ بھڑولے کیتے۔
ریجھاں نال شنگارے آس مری دے ڈھگے،
عشقَ تیرے دے ہلٹاں نے سبھ مولے کیتے۔
شانت سبھاء ملدے سن جد وی اوہ ملدے سن،
قہر خدا نے 'نور' ہوریں بڑبولے کیتے۔
ہؤمے نوں اک دن اگّ لاؤنی پینی ہے۔
رسیاں نوں گلوکڑی پاؤنی پینی ہے۔
کنی دیر بھروگا دوجا ٹوئے نوں،
اپنی روٹی آپ کماؤنی پینی ہے۔
سیک جدوں لگیا تاں اوہ وی جان گیا،
لائی ہے جو اگّ بجھاؤنی پینی ہے۔
توں چاہویں آواں دیدار لئی، ایپر-
ضابطیاں دی روک ہٹاؤنی پینی ہے۔
انخ گوا بیٹھا ہاں باقی پتہ نہیں،
اس لئی کی کی چیز گواؤنی پینی ہے۔
روز میاؤ آکھے بلی سدھراں دی،
گل روکاں دی ٹلی پاؤنی پینی ہے۔
اکھ جھکا لئی اے مہراں ہی مہراں نے،
انکھ دکھائیے کھلّ لہانی پینی ہے۔
ٹھنڈے بستے وچ پجی پہچان لئی،
یاداں دی بھٹھی سلگھاؤنی پینی ہے۔
اینا گجھا کم ہے کس کاڈھی دا 'نور'
جانن دے لئی فعال کڈھاؤنی پینی ہے۔
آساں والا پندھ مکا کے بیٹھ گیا۔
اوہ ہتھاں توں مہندی لاہ کے بیٹھ گیا۔
"ہن کی آؤنیں اس وعدے توں نہٹھے نے"،
ایویں دل وچ بات بٹھا کے بیٹھ گیا۔
ساوا پتر ساں تے عشقَ نویلا سی،
برہن لو لگی مرجھا کے بیٹھ گیا۔
چبھن اجھلی لگی دنیاداراں نوں،
میں 'الاھ' ول رخ پرتا کے بیٹھ گیا۔
حق پرائے بارے دسدا دسدا اوہ،
ماڑے دا حصہ وی کھا کے بیٹھ گیا۔
جس دن توں ہے واپس منگ ادھار لیا،
اس دن توں اوہ رفڑ پا کے بیٹھ گیا۔
شاعر ہاں ویلے نوں ٹکر دیوانگا،
'سرمد' ہی سی کھلّ لہا کے بیٹھ گیا۔
محل اسردے دیکھے جد دھنواناں دے،
جھلا اپنی جھگی ڈھاء کے بیٹھ گیا۔
سوچ رہاں کی کہہ دتا بیلی نوں 'نور'،
ہسدا ہسدا پٹھّ بھواکے بیٹھ گیا۔
قبراں وچّ دعاواں لبھدے پھردے نے۔
پیو پتّ دوویں ماواں لبھدے پھردے نے۔
جد توں پڑھئ ماں دے پیراں تھلے ہے،
جنت دا سرناواں لبھدے پھردے نے۔
باقی رہِ گئیاں جو بابے نانک توں،
نویاں ہور دشاواں لبھدے پھردے نے۔
جتھوں لنگھن والے مڑ کے آئے نہ،
اوہ انڈٹھیاں راوھاں لبھدے پھردے نے۔
سن سنتالی دے جھکھڑ دیاں یاداں 'چوں،
ٹٹیاں بھجیاں باہواں لبھدے پھردے نے۔
جنیاں جنت دے وچ سنیٔے ہونگیاں،
انیاں شدھ ہواواں لبھدے پھردے نے۔
ساہواں دے دن چار سکھالے کڈھن نوں،
دوشن رہت فزاواں لبھدے پھردے نے۔
بیٹھ سکن نہ مل کے بندے دھرتی 'تے،
بھامبڑ تیز ہواواں لبھدے پھردے نے۔
دو غز تھاں دی فکر نہیں لوکاں نوں 'نور'
وڈے محل-سراواں لبھدے پھردے نے۔
جیون وچ کجھ ایسے رشتے دار ملے۔
جو کرنی تے کتھنی وچ مکار ملے۔
چاڑھ چوبارے پوڑی چکی، تیر بنے،
ہمدرداں دی صورتَ وچ غدار ملے۔
مات کری کئیاں نے لومبڑ-چالاں نوں،
تے کجھ لومبڑیاں دے وی سردار ملے۔
رشتے سکے-سبندھی ویراں-بھیناں دے،
پیسے پچھے ہندے تارو-تارو ملے۔
جہڑا صلاح-سفائیہ چاہندا پھردا سی،
اس دی بکل وچوں وی ہتھیار ملے۔
جنی واری آئے دکھ ونڈاون نوں،
ہر واری پہلاں توں ودھ ہشیار ملے۔
ماڑے پچھڑے روٹی-دالی سکیماں توں،
تکڑے راشن-پانی دے حقدار ملے۔
رل-مل لٹاں پائیاں بیتلمال دیاں،
چور-اچکے قوماں دے سردار ملے۔
ملن جدوں ہن آئے پھیر گناگے 'نور'،
کنی واری وچھڑے، کنی وار ملے۔
کی ہندا ہے کلیاں، جھگیاں، جھاناں نال۔
بھامبڑ رل جاندا ہے جد طوفاناں نال۔
غزلاں، دوہے، کویتا، کافی، چومصرعے،
کی کی بن جاندا ہے سوچ-اڈاناں نال۔
کی نہیں ہندا، فانسی وی ہو سکدی ہے،
اک سچے نوں تیرے جھوٹھ بیاناں نال۔
ایہہ وڈے ہندے نے چنگیاں لوکاں نال،
شہر بڑے نہیں ہندے، بڑے مکاناں نال۔
چھڈّ گیا ضدّ اوہ وی تارے منگن دی،
میں وی لڑنا چھڈّ دتا اسماناں نال۔
تکڑا سو سو جنس بناوے کھان لئی،
ماڑا ڈھڈّ بھر لیندے، سکے ناناں نال۔
بھاویں تگڑمبازی وس دی بات نہیں،
پر لوکاں دے دل جتے نے شاناں نال۔
آنچ نہ آون دتی نیک ہیاتی 'تے،
ساری عمر رہا بہندا شیطاناں نال۔
کھل-دلی دی ہٹی جتھے مرضی کھولھ،
بن جانیں اک دن بازار دوکاناں نال۔
چڑھ نہ سکیا اوہ مقصد دی ٹیسی تے،
سارا جیون گھلدا رہا ڈھلاناں نال۔
کاروباری بندے قسماں کھا کھا کے،
لکن-میٹین کھیڈھن روز قرآناں نال۔
پلے ککھّ نہیں چھڈیا ودھ کی آکھاں،
سبھ کجھ لٹّ لیا اس نے مسکاناں نال۔
کیوں لکھتاں-پڑھتاں دے وچ پے چلیا ایں،
دل دے سودے ہندے سدا زباناں نال۔
روز نویں ہتھیار بناؤندے نے وڈے،
چھوٹے ملکاں وچ کھیڈن نوں جاناں نال۔
شیاں واری قسماں کھا کے آؤن دیاں،
کھیڈ رہے نے کنے لوک ایماناں نال۔
چھوٹا-موٹا سمجھ نہ 'نور محمد' نوں،
اج-کلّ کھہندے غزل دیاں سلطاناں نال۔
رل کے اپنے ورگے بگلے بھگتاں نال۔
سچا-سچا بن بیٹھا ہے اک دلال۔
ڈھیر سمیں تکّ کھیڈ لیا اسماناں نال،
جانا چاہندے نے ہن لوکی وچّ پتال۔
لوک ہڑھاں وچ تکّ کے بیڑی ڈبدی نوں،
اس نوں لوک بھلائی دا آ گیا خیال۔
میں وی بچیاں دا سر ڈھکّ کے بہہ جاندا،
چھٹّ جاندی جے گہنِaں بھومی ادھ کنال۔
اپنیپن وچ جس تے تن-من وار دتا،
پورا کر نہ سکیا میرا اک سوال۔
جد خرچیلے شوق ودھائے ٹبر نے،
جاپن لگیا ہووانگے ہن ہور کنگال۔
توڑ دیو بیگانہ ادھ-وچالے توں،
ٹنگاں نہ دوجے دے ویہڑے وچّ نسال۔
تڑک گیا تاں یاداں کتھے سامبھانگے،
دل نوں آئٔے ہن تاں بھورا جناں وال۔
اس دے نال سبندھت کجھ تاں ہووےگا،
یاد نہیں تاں یاداں دے ڈھیراں چوں بھال۔
ساتھوں تاں سچی وی آکھی جاوے نہ،
کر جاندے نے گلاں دے وچ لوک کمال۔
کیڑے بھوجن اس لئی کٹھا کردے نے،
تاں جو اندر بہکے لئیے کڈھ سیال۔
ستم ظریفی دیکھو لنگھدے ویلے دی،
کنے کنگلے ہو بیٹھے نے مالو-مالو۔
پھیر ارادہ لگدے لٹاں-کھوہانں دا،
پھیر لٹیرے بھیج رہے نے روز دلال۔
پچھّ مارن توں تد تکّ رشتے دار ڈرے،
جد تکّ میرے ہتھ سی وہوٹی ورگی ڈھال۔
حالے تاں باقی نے آساں جیون دیاں،
'نور محمد' اپنے ورثے نوں سنبھال۔
جنھاں جسے وچ پیا ہے سارا دے دے۔
اپنا غصہ کجھ دن ہور ادھارا دے دے۔
شاید سانجھ بنی رہِ جاوے دو قوماں دی،
مندر لے لے مینوں گرودوارا دے دے۔
کجھ پل خاطر دیکھ لواں دنیاں تے جی کے،
سفنے وچ ہی ہوٹل پنج ستارہ دے دے۔
ونج وفا دا جس نے کیتا دھوکھا کھادھا،
جیون جوگیا! وادھا سانبھ خسارا دے دے۔
جؤندے رہن لئی کوئی تاں حیلہ ہووے،
بھاویں پرلو تیک ملن دا لارا دے دے۔
دیکھ سکن بچے کلی توں باہر رہکے،
چھت لواں گھر ربا! اٹاں، گارا دے دے۔
کم کسے دے آواں اپنی کرکے کھاواں،
بھلّ گیا، ہمت تے ہنر دوبارہ دے دے۔
جتھے مرضی چردی فرے چرانداں دے وچ،
الڑ بچھے ورگی زند آوارہ دے دے۔
یاد جدوں آویگی جھاتی مار لوانگے،
جاندا جاندا اپنا 'نور' اتارا دے دے۔
حکم مطابق کڈھ کے دلوں خیانت نوں۔
سامبھی بیٹھاں اس دی نیک امانت نوں۔
ہر پل کراں اڈیکاں اوہ دن آؤن دیاں،
کہہ گئی پھیر ملانگے روز قیامت نوں۔
جین-سہارا بن بیٹھی میں جھلے دا،
جتھے مرضی ورتاں یاد علامت نوں۔
دھر اندر جا پہنچی اوہ شریاناں دے،
کویں ہٹائیے خدغرضی دی لعنت نوں۔
یاد جہی کائی شے جس پل وی آوے،
زخمی کر جاوے دل صحیح-سلامت نوں۔
میری کرنی بھرن لئی اوہ آیا نہ،
جد وی ہاڑھے کڈھے بہڑ ضمانت نوں۔
لوک جدوں نہ سچ دے پیروکار بنے،
اس نے وی کر دتا ترک قیادت نوں۔
سوکھا ہندا بچنا عشقَ فلاحی توں،
'نور' بھلا کیوں پٹدے آئی شامت نوں۔
مال پرائے ولّ نہیں بہتا تکی دا۔
پڑھئ، جدوں پڑھاکو ساں میں پکی دا۔
اوہ کاہنوں بیٹھے ہن کار بگانی تے،
رجّ انند لوے جو اپنی بکی دا۔
اگے بہہ شرماکل روپ گلابی نوں،
نین شرابی کرکے نہیوں تکی دا۔
پس بیٹھا جس نے آواز بلند کری،
گھن نوں چھڈدا ہے کد پتھر چکی دا۔
جھلّ لویگا ہمس تن 'تے بھادوں دی،
جس نے گڈئ کھیت نسارو مکی دا۔
کوشش کریاں ہنر اساں نوں آیا نہ،
مظلوماں دا مال کویں ہے پھکی دا۔
ہن ایہہ دوشی دی کی گردن نپیگی،
ٹٹّ گیا گبھیوں سپرنگ کڑکی دا۔
کردے جاؤ پنّ تے پھلیاں دوویں نے،
چنگے کماں نوں نہیں کرنو اکی دا۔
چھوٹے وڈے سبھ مشکریاں کردے نے،
اک-اکلا 'نور' ہے دلبر 'حقی' دا۔
پا آساں دا خون اگائے بوٹے نوں۔
پھل لگیا نہ میرے لائے بوٹے نوں۔
اک دن وی نینا چوں پانی نہ دتا،
اس نے ریجھاں دے کملائے بوٹے نوں۔
تکدا-تکدا آخر میں وی سنگ گیا،
سندر دکھّ دے اس شرمائے بوٹے نوں۔
بندیاں وانگوں ہون نہ دین برابر دا،
کجھ وڈے رکھاں دے سائے بوٹے نوں۔
کندھ توں اوچا ہندا تکّ کے لڑدے نے،
ہمسائے تے چاچے-تائیے، بوٹے نوں۔
مڑ مڑ ترلے پاواں چھاواں دین لئی،
رشتے داری دے گھن-چھائے بوٹے نوں۔
ہکّ-دھڑکا لگے بے-وس سدھراں نوں،
جد تکڑے دی بکری کھائے بوٹے نوں۔
اوہ وی ویلا آؤ لوکی کٹنگے،
اپنے ہتھیں آپ لگائے بوٹے نوں۔
یاراں نے پچھے مڑ کے تکیا نہ 'نور'
سدھراں دے بھکھے ترہائے بوٹے نوں۔
سایہ ہمسائے دے جاندے جان دیو۔
مینوں سرحداں تکّ رکھ اگان دیو۔
بڈھیاں وکھیاں وچ طاقت نہیں جھلن دی،
انج ہجاں نہ مارو میرے ہان دیو۔
سانت سبھاء رکھو آپے رک جاوے گی،
حالے گرم ہوا ہے گھیرے کھان دیو۔
بن سدے، بن دسے اوہ آ بیٹھے نے،
اس ملنی نوں کوئی تاں پہچان دیو۔
بل جاوے گی آپے اگّ محبت دی،
ہن مٹھی مٹھی دھونی سلگھان دیو۔
سیک اوہنوں وی لگو بھامبڑ مچدے دا،
میرے گھر نوں لامبو لاؤندے لاؤن دیو۔
دیپک راگ الاپو ہر ساہ اوہدا وی،
حالے گیت خوشی دے گاؤندے گاؤن دیو۔
پنڈ دکھاں دی کلا چکی پھردا ہے،
مینوں وی کجھ اس دا بوجھ ونڈان دیو۔
گھر دا موسم ٹھیک بنا کے رکھو 'نور'
سلگھدیاں نے رتاں سلگھی جان دیو۔
کڑیاں گندا گندا میں وی اکّ گیا۔
اوہ وی بوہا ڈھوء کے روندا تھکّ گیا۔
کیوں کنڈیاں وچ زخمی کردیں ہتھاں نوں،
پھل آپے جھڑ جاؤ جس دن پکّ گیا۔
جانچ ریپورٹ کھوہلو بھید حقیقت دا،
کون کسے دا کنا حصہ فکّ گیا۔
اوہ ایہہ کہندا پھردا ہے ہن لوکاں نوں،
میرا اس دی نیئت اتے شکّ گیا۔
خیراں پا پا ونڈی اپنے حصے دی،
اس نوں جس دا حصہ ملیا چکّ گیا۔
عمر گوائی اس دا عظم بناؤن لئی،
اوہ کہندے دا کہندا میرا نکّ گیا۔
جھلّ سکو کنج، وانگ زمانے، دکھ جس دی-
ہمت دی کنگروڑ گئی جاں لکّ گیا۔
بھولیپن دا لابھ اٹھایا سبھنا نے،
جہڑے دفتر وچ محمود–ال-حق گیا۔
پھیر کویں جھلینگا 'نور' جدائی نوں،
صبر پیالہ جد اپر تکّ ڈکّ گیا۔
بھاویں دکھڑے ہوراں دے جانو نہ جانو۔
اس بستی دے لوکاں دی آواز پچھانو۔
ایکے دا بھاشن سن کے وی لوک رکے نہ،
اپنی اپنی ڈفلی اپنا ساز وجانو۔
سورج تاں چاہندا ہے اس نوں دور بھجاواں،
کد ہٹدی ہے دھرتی نیڑے چکر کھانو۔
دیکھ لوو ایہہ مرزے دے نے جاں دلے دے،
ٹٹے تیر ملے نے جہڑے بناں کمانو۔
نفرت دی کندھ ڈیگن دی جد بات چلائی،
کڈھ تلواراں بیٹھ گئے کجھ لوک میانو۔
سکھ گئی تہذیب اوہ ساڈے گھر وچّ رہکے،
اندر وڑے 'میاؤں' کہہ کے بلی مانو۔
پڑھن سمیں وی ایہو اس دی عادت ہے سی،
بچدا نہیں اجے وی بڈھا چھتر کھانو۔
'ناڈھو خاں' دی بیٹی رشتہ نت ٹھکراوے،
بیٹھی بڈھی ہو چلی 'رامے' کی 'رانو'۔
جے چاہندے ہو ویلا خیریں لنگھے 'نور'،
گھر دے 'کلے 'کلے جی دی رمز پچھانو۔
دودھ جدوں سکھاں دا کڑھیا۔
دکھ نوں چوریؤں پیندے پھڑیا۔
اوہ تکڑا ہے میں کمزورا،
جاوے نہ لیہ کڈھ کے لڑیا۔
عشقَ کبوتر ایسا اڈیا،
میرے کھڈے مڑ نہ وڑیا۔
جیون جاچ کسے توں سکھ لے،
اؤتا نہ مر جاویں چھڑیا۔
مینوں سبق دئے مخلس دا،
جو میرے چیلے توں پڑھیا۔
اہلے-چوری کر، تکڑے نے،
ظلم غریباں اتے مڑھیا۔
نکیا عزت کرنی سکھ لے،
توں وی درسا شفقت بڑیا۔
پار اڈیکاں کردا کوئی،
دیکھیں کھر نہ جاویں گھڑیا۔
دھپّ ہجر دی سہندے 'نور'،
دل دا ٹوٹن جاوے رڑھیا۔
جہڑا چنڈی گڑھ وچ رہِ کے پڑھیا دودھ۔
مڑ کے پنڈ دے ہارے وچ نہ وڑیا دودھ۔
سوچ رہاں جد توں اس نے نانہہ کیتی ہے،
میرے ہتھوں کیوں نہ اس نے پھڑیا دودھ۔
ٹھنڈھا پیواں تاں جسا ٹھر جاندا ہے،
تتا پیندے سار کلیجے لڑیا دودھ۔
ٹوبھے والی گھال ملا کے دودھی نے،
شہراں وچ مہنگے بھاء لا کے مڑھیا دودھ۔
اس دے سندر جسے دی پہچان جویں،
سافو-سافو ملائی والا کڑھیا دودھ۔
کد تکّ پالینگا اولاد بگانی نوں،
تھوڑا-بہتا چکھّ لیا کر چھڑیا دودھ۔
ڈھڈّ پھڑیں بیٹھے سن بال گوالے دے،
سندر محلاں دے اندر جا وڑیا دودھ۔
چاندنیاں راتاں نوں دیکھن تے لگے،
'تاج محل' دے گمبد اتے مڑھیا دودھ۔
دودھ دا دودھ پانی دا پانی نطر گیا،
'نور' جدوں سچ دی سولی تے چڑھیا دودھ۔
نیویں تھاں وسدے پنڈاں وچ وڑیا ہویا۔
رحم کرے نہ ہڑ دا پانی چڑھیا ہویا۔
کر دندا ہے نیند حرام سکھی جیاں دی،
ٹبر دے وچ اک وی بندہ لڑیا ہویا۔
پرط گیا اوہ روندے-پٹدے ماپے چھڈّ کے،
کد رہندا ہے پنڈ وچ بہتا پڑھیا ہویا۔
جس دے لوکی بندے نوں بندہ نہ سمجھن،
تینوں تیرا شہر مبارک سڑیا ہویا۔
قیدی دل دی سانبھ-سنبھال بنا کے رکھیں،
مر نہ جاوے عشقَ تیرے دا پھڑیا ہویا۔
اس دی منت کیتی پیریں پگّ وچھائی،
پر منیا نہ اڑیئل گھوڑا اڑیا ہویا۔
دولت پچھے بھجّ لئے جتھے سبھ لوکی،
میں کی کردا قنوناں وچ نڑیا ہویا۔
مڑھکو-مڑھکی ہویا تکّ کے نکّ چڑھاوے،
اس دا جسا عطر-پھلیلیں ہڑھیا ہویا۔
'وارث' وی کہندا سی عشقَ جٹی دا ہندے،
دودھ ملائی والے ورگا کڑھیا ہویا۔
دل دا اننھا دیکھ سکے نہ سندر جگّ نوں،
اوچی توں اوچی ٹیسی تے چڑھیا ہویا۔
دسّ دئے نہ اپنا ملّ ودھا کے دونا،
سونے دے پتراں وچ پتھر مڑھیا ہویا۔
اوہ بھاویں پنجرے دے وچّ بھکھا مر جاوے،
شیر کدے وی گھاہ نہ کھاوے تڑیا ہویا۔
بہہ نہ آپے اپنے منہ توں مٹھو بن کے،
دس جاندا ہے جگّ نوں سورج چڑھیا ہویا۔
ہور پکیرا کر دندے اس دے روہاں نوں،
علتی بچے دے اک تھپڑ جڑیا ہویا۔
مل جاندا ہے اک-ادھ بندہ ہن وی 'نور'،
عشقَ-جھنا دے تیز وحہ وچ ہڑھیا ہویا۔
ہتھ بھلے لوکاں دا پھڑیا کردے نے۔
چنگے بچے چنگا پڑھیا کردے نے۔
اک نہ اک دن پھس ہی جاندے نے جہڑے،
کرکے ظلم کسے تے مڑھیا کردے نے۔
جہڑے عشقَ کبوتر اڈنے ہندے نے،
روز نویں کھڈیاں وچ تڑیا کردے نے۔
مڈھوں چلی ریت سلامت رکھن نوں،
پروانے شما تے سڑیا کردے نے۔
ظلم گھناؤنے کرکے وڈے اپرادھی،
سیاست دے گھرنے وچ وڑیا کردے نے۔
ڈر بیٹھا ایں تکڑے دی اک گھرکی توں،
بندے حقاں خاطر لڑیا کردے نے۔
تیلے تاں تیلے نے جد ہڑ آؤندے نے،
ڈھالاں دے پتھر وی ہڑھیا کردے نے۔
یار تاں یاری دی لجّ پالن خاطر 'نور'
یاراں نال برابر کھڑھیا کردے نے۔
برہا دی بھٹھی وچ پا کے ڈھال سکیماں۔
نیڑے-تیڑے رہن دیا کجھ بھال سکیماں۔
بھیج کسے ثالث نوں پچھے 'برلے' کولوں،
سانوں وی کر دیون مالا-مالا سکیماں۔
اگلی دنیا بارے ٹھوس دلاسہ دیون،
روز قیامت نوں بن جاون ڈھال سکیماں۔
پھک جاونگے اسدے نازک نازک کنڈھے،
من دی ہانڈی وچ نہ روز ابال سکیماں۔
بچنا ہے تاں توں وی گھر دا بجٹ بنا لے،
سارے دیس بناؤندے نے ہر سال سکیماں۔
دھونس جماون خاطر کجھ تکڑے لوکاں نے،
کمزوراں دیاں کریاں لالو-لالو سکیماں۔
عشقَ دیاں راہاں وچ مڑ مڑ گھماں، شاید-
لنگھے ویلے نوں کر دین بحال سکیماں۔
آئیاں نے تاں موقعے دی تصویر بنا لے،
بن نہ جاون کدھرے لنگھیا کال سکیماں۔
دھپّ بڑی پیندی ہے برفاں وانگ پنگھر کے،
تر نہ جاون کدھرے کھالو-کھالو سکیماں۔
رجّ گئے نوں دسن ہور بھڑولے بھرنے،
بھکھے نوں ہندیاں نے روٹی-دالی سکیماں۔
جگّ دے امن سلامت دی تحریر بنا لے،
کر نہ دیون ہور کھڑا جنجال سکیماں۔
کلے-کلے جی دی سوچ مطابق بڈیاں،
گھر دی خاطر بن نہ جان زوال سکیماں۔
جیون پدھر شودھن نوں ایرے-غیرے دا،
دلیؤں چل کے پجّ گئیاں کرنال سکیماں۔
جگّ دے ہر واسی دی سوچ-پٹاری دے وچ،
بن رہیاں نے روز نواں اک جال سکیماں۔
عمل ایہناں تے ہووےگا جاں گلاں ہی نے،
کر رہیاں نے پیدا بہت سوال سکیماں۔
بھاویں کنی روز ورودھی لتّ اڑاون،
لاگوُ کر کے چھڈانگے ہر حالَ سکیماں۔
چن دی دھرتی اتے لوک-وسیبا کرکے،
پھیر گھڑانگے اترن لئی پتال سکیماں ۔
میرے وس توں باہر نے ایہناں دیاں منگاں،
بوہے تے نہ بیٹھن لا پنڈال سکیماں۔
روندے رہنیں کد تکّ 'نور' غریبی اتے،
توں وی ہنر-منداں دے وانگ سنبھال سکیماں۔
| |
