بارانماہ-ہیرانماہ بھگوان سنگھ
بارانماہ-ہیرانماہ
چیت دے مہینے ساتھوں لدّ گئے نگینے یار،
کدوں ہن ملاں میں تاں اؤنسیاں ہاں پاؤندی
ہوئی ہاں اداس باجھ چوچک دے چاک پچھے،
چت مرجھانی تے خوش حالی نہیں بھاؤندی
جس دے وچھنے سننجے مندر دکھائی دندے،
سیج اتے چین رین ساری نہیں آؤندی
رانجھے باجھ ہور نہ خیال بھگوان سنگھا،
پیر تے فقیر جس کارنے مناؤندی ۔1۔
چڑھے جو بساکھ آکھے کس نوں احوال دساں،
کون ساڈے دلاں دیاں جانے باجھ ربّ دے
اک وار آئی ہاں وسار یار اپنے نوں،
پھر ہوؤُ میلہ کدے نال ہی سببّ دے
پچھدی گوانڈھناں نوں ہیر پریشان ہوئی،
ماہی سانوں ملے کس نال ہی کرتبّ دے
آویں بھگوان سنگھا مکھڑا دکھاویں مینوں،
جان باجھ تیرے میری ہوئی اتے لب دے ۔2۔
جیٹھ زور اساں دا نہ پجدا کسے دے نال،
اپنے سریر نال آپ دکھ جالیئے
کوئی نہ ونڈائے پیڑ بیٹھ کے نمانیاں دی،
بناں دلدار دکھ کس نوں دکھالیئے
چت اتوں اترے نہ مول ساتھوں میاں رانجھا،
کیہی پائی بھوری جو بتھیرا اسیں ٹالیئے
اک واری مکھ جے دکھاویں بھگوان سنگھا،
کوئی روز اپنے سریر نوں سمبھالیئے ۔3۔
ہاڑ حالَ دیکھے میرا کون آن تتڑی دا،
بھل گئیاں چاوڑاں اساں تھوں اج ساریاں
چھٹ گئیاں ڈوراں باز اڈ اسمان چلے،
کھلی میں اڈیکاں وانگوں میر ہی شکاریاں
تیرے باجھ گھر بار سانوں نہیں سجھدا ہے،
کٹدی ہمیشاں میں مصیبتاں ہی بھاریاں
اپنے پیاریاں بغیر بھگوان سنگھا،
کون کرے آن ساڈے نال دلداریاں ۔4۔
ساون سہیلیاں دے نال تیاں کھیڈدی سی،
لیندی سی ہلارے پینگھ نال اسمان دے
ہتھیں مہندی رنگلی لگائی آن رانجھنے نے،
دوویں وچّ باغ دے ہمیش موجاں ماندے
جھوٹن سہیلیاں انیک طور پینگھ اتے،
لیندیاں ہلارے وانگوں ہندیاں کمان دے
مار کے لیائے سانوں کھیڑے بھگوان سنگھا،
ایہو جہے چاکراں نوں اسیں کی ساں جاندے ۔5۔
بھادوں بھاہ بھڑکدی چپھیرے میرے رانجھیا وے !
آن کے بجھاویں پاویں پانی پوے ٹھنڈھ وے
باہاں وچّ ست نہیں رتّ ن سریر وچّ،
دیکھ رنگ میرا سک ہوئی ہاں پلنڈھ وے
بڈھیاں دے وانگ میں ڈنگوری پھڑی ہتھ وچّ،
جھولدا سریر تے جوانی گئی ہنڈھ وے
درد تساڈے کیتا گرد بھگوان سنگھا،
کالجے دے وچّ ہے وچھوڑے والی گنڈھ وے ۔6۔
اسو آس رکھی تیرے دیکھنے دیدار والی،
ہور سبھ ڈھاہ بیٹھی جگ اتوں ڈھیریاں
ذائقے سیالاں وچّ سانوں توں وسار بیٹھا،
ساتھوں تینوں ہور کون ملیاں چنگیریاں
عشقَ لگائکے الگّ بیٹھا میاں رانجھا،
اتھے اوتھے دوہیں تھائیں باندی ہاں میں تیریاں
موڑ بیٹھوں مکھ بھگوان سنگھا ساڈے پاسوں،
درد فراقَ وچّ میں ہاں نت گھیریاں ۔7۔
کتک کمال دکھ تیرے وے وچھوڑے والا،
لگیا اسانوں کون بنھے آن دھیر وے
کفنی بنائی گل پائی وانگ جوگیاں دے،
تیرے پچھے رانجھیا ! میں ہوئی ہاں فقیر وے
رات دن ہونودا بتیت نال نعریاں دے،
طاقت ن ماسہ ہویا پنجر سریر وے
دیئیں توں دیدار سانوں آن بھگوان سنگھا،
تیرے میاں کارنے مناواں پنج پیر وے ۔8۔
مگھر محال ہویا کٹنا سیال سانوں،
رونودی جٹیٹی کون سنے میری گلّ وے
کتنا تے تمبنا وسار بیٹھی تیرے پچھے،
اک میاں رانجھنا دھیان تیرے ولّ وے
ہسنا تے کھیڈنا تمام دور ہویا میرا،
تیرے باجھ آوے ن آرام گھڑی پل وے
عاشقی دا شیر توں جگا کے بھگوان سنگھا،
ساڈے ول دیکھ کیہا ہویا توں مچل وے ۔9۔
پوہ پیندے پالے نوں ہٹاوے تیرے باجھ کون،
راتاں ہین لمیاں نہ جان ساتھوں جالیاں
سیجبند توڑ اگّ لاوندی سرھانیاں نوں،
دور کیتو لیفاں سنے پلنگھ تے نہالیاں
مٹھیاں کھجوراں میوے پکّ کے تیار ہوئے،
واسطے تہاڈے اساں مساں مساں پالیاں
سوئی آن کھان بھگوان سنگھا میویاں نوں،
جنہاں دیاں جگ وچوں قسمتاں نرالیاں ۔10۔
ماگھ موت آوے تاں تکادے سبھ چک جاندے،
مک جاندے جھیڑے جیہڑے میرے نال بیتدے
کاگاں نوں اڈاواں پاواں بار بار اؤنسیاں نوں،
اک اک دن سانوں جگڑے بتیتدے
رات دن پڑھاں میں نماز تیرے نام والی،
بیٹھکے اکیلی وچّ دائرے مسیت دے
یار نوں وسار کے توں بیٹھا بھگوان سنگھا،
آپھریں وے رانجھیا ! نباہنی پریت دے ۔11۔
پھگن پھہارے پچکاریاں دے رنگ ڈاڈھے،
اڈن گلال رت آئی ہے بسنت وے
چان-چکن چکّ کے دسونٹے پائے ساڈے تائیں،
دھنّ تقدیر سائیں بڑا ہے بے انت وے
بیٹھیاں وچاریاں نیاریاں جگت وچوں،
مڈھوں ہی وچھنے جنہاں ناریاں دے کنت وے
دکھاں نال سال میں لنگھایا بھگوان سنگھا،
رہوں کیکوں جینودی میں ایدوں اپرنت وے ۔12۔
| |
