باراں ماہا فرد فقیر
سبھ صفت سناہ الاہے نوں
سبھ صفت سناہ الاہے نوں
جہڑا بخشے کلّ گناہے نوں
بھی آکھ درود رسول نوں
اس اﷲ دے مقبول نوں
جس عاصی سبھ بخشاونے
کہو برکت چارے یار دی
چیتر
ربا چیتر کہندے آیا
میرے جانی کیوں چر لایا
میریاں چشماں کہو پھٹیاں
میں رو رو بہت نگٹھیاں
میرے درداں کلیاں کٹھیاں
جاں آئی رتّ بہار دی
نت تپن سکن ہڈیاں
میرے سولاں شاخاں چھڈیاں
سل پھٹے خار پریم دے
ولّ چھڈے بوٹے سیم دے
مینوں دوتیاں بہت ستایا
نت رو رو آہیں ماردی
جاں برہوں جھولا جھلیا
غم دکھ میرے تن پھلیا
میں اندر وڑ کے جالیا
شوق تیرے بوٹا پالیا
میں کھلی اڈیکاں راہ نوں
مینوں نت اداسی یار دی
رل بیٹھن سنگ سہیلیاں
میری خبر نہ لئی آ بیلیاں
اج بلبل پھیرا پایا
نالے بھور گلاں تے آیا
سبھ یار یاراں نوں آ ملے
مینوں خبر نہیں دلدار دی
وساکھ
چڑھیا ماہ بساکھ سہاونا
اساں نت تیرا غم کھاونا
میرے تن وچ رہا نہ ستّ ہے
ایس عشقَ سکائی رتّ ہے
میں ساوی پیلی پے رہی
میری دیہی زرد وسار دی
میں وننجدی پاس پڑوسیاں
نت پچھدی پنڈت جوشیاں
میں تتر مور اڈاؤندی
نت رو رو اؤنسیاں پاؤندی
سبھ ملاں رملی ڈھونڈدی
اٹھ خواباں نت وچار دی
نت لکھ لکھ کاغذ گھلدی
سانوں سک تساڈے ولدی
کدی بھیج سنیہا سکھ دا
کوئی لیاوے تیرے مکھ دا
بن پانی مچھلی مر چلی
کدی خبر نہ لئی بیمار دی
دنے سکھ نہ راتیں سونیاں
اٹھ گلیاں دے وچ بھونیاں
لوک آکھن جھلی کملی
میں سرت نہ کوئی سمبھلی
نت فرد فقیر پکاردا
سانوں طلب تیرے دیدار دی
جیٹھ
اگوں جیٹھ مہینہ آیا
تساں چتّ کتے ولّ لایا
گھر امب تے داکھاں پکیاں
میں رکھ دوتاں تھیں تھکیاں
جے مالی مول نہ باہڑے
کون راکھی کرے انار دی
میرا جوبن بہت اتاولا
اوہ نوشا پھردا باولا
میرا سینہ سولاں سلیا
جو آیا سر تے جھلیا
کجھ مہر نہیں دل یار دے
سانوں گجھی آتش ساڑدی
مینوں صبر قرار نہ آؤندا
نہیں خالی ویڑھا بھاؤندا
نت ساڑن نوں اگّ لجھدی
ایہہ پانی نال نہ بجھدی
کجھ دھوں نہ باہر نکلے
کیا خوبی ہے اس نعر دی
مینوں اٹھن بہن نہ سجھدا
میرا اندر بل بل بجھدا
کدی خوابے اندر آنودا
پھیر جاگدیاں اٹھ جانودا
میں وانگ زلیخا پچھدی
گلّ یوسف مصر بازار دی
ہاڑھ
چڑھیا ہاڑ مہینہ کڑکدا
میرے اندر بھامبڑ بھڑکدا
اس برہوں سورج چاڑھیا
مینوں پتن سکن ساڑیا
میں موتوں گزری لنگھ کے
کیہی برچھی لائیے سار دی
ایس حجرے آتش بالیا
میرا جگر کلیجہ جالیا
میں رو رو وقت گزاریا
جھب آ مل یار پیاریا
ہن ہار سنگار لگانودی
کدی آس پہنچائیں پکار دی
میں سجی پچری رہِ گئی
کوئی گلّ شاہاں دے دل بہہ گئی
میرا چولا ہویا تار جوں
دو زلفاں ڈنگن مار جوں
مینوں ہار سنگار نہ بھانودا
سبھ مانگ سندور اتاردی
میں بیٹھی راتاں جالیاں
میرے برہں بھاہیں بالیاں
دکھ ڈنگ اٹھونہیں ماردے
لوک دین الاہمے یار دے
میں کت ولّ کوکاں ذائقے
نت رو رو آہیں ماردی
ساون
آ ساون سر تے گجیا
میرا عقل فکر سبھ بھجیا
کیہی بجلی چمک ڈراؤنی
گھٹّ اٹھی مینہہ وساونی
میرے سر توں پانی چلیا
میں رو رو کانگاں چاڑھدی
جہڑے تارو آہے تر گئے
سر دوس تتی دے دھر گئے
میں ڈردی پیر نہ پایا
میرا غفلت جیو ڈرایا
کدی بیڑا ٹھیل مہانیا
میں کندھی ویکھاں پار دی
مینوں پیا سمندر جھاگنا
ہن موتوں کت ولّ بھاگنا
اوتھے چپا ونجھ نہ لگدا
جتھے پانی وگے اگّ دا
میں ڈبی بحر عمیق وچ
جتھے خبر ارار نہ پار دی
میں ڈبدی لیندی ہاوڑے
متاں خضر کدائیں باہڑے
یا مدد ہووے پیر دی
کدی سنے دعا فقیر دی
مینوں کڈھے بحر عمیق تھیں
وسّ پاوے شاہ سوار دی
بھادروں
اگوں بھادروں سنیا آنودا
میرا تن من جھورا کھانودا
ایہہ چھیواں مہینہ آیا
کوئی خبر پیغام نہ پایا
نت مل مل پچھدی قاصداں
کوئی چٹھی برخوردار دی
نہ تھہو ٹکانا کہہ گیا
اک نام دلے تے رہِ گیا
میں کس نوں پچھاں ذائقے
نت تھکی فالاں پائکے
کائی بولے بھاگ سلکھنی
میں شگن ہمیش وچار دی
جو کیتا سی سو پایا
سانوں اگلا انت نہ آیا
رہی ڈھونڈ کتاباں پھول کے
سبھ پوتھی پنڈت کھولھ کے
اڈّ کاگا سجن آؤندا
میں تھکی روز اڈار دی
اوہ کہڑی زمیں سہاونی
جتھے پیارے پائی چھاونی
پر سانوں منوں وسار کے
اس حب وطن دی نہ رہی
کوئی خبر لئے گھر بار دی
اسو
ہن اسوج آنسو چلیاں
ایہہ رہن نہ مولے ٹھلیاں
کئی نالے وگے رتّ دے
ہن رہی دلے نوں متّ دے
ایہہ نہیں نصیحت جاندا
میں ہردم رہاں پکاردی
نت نویں اسانوں پٹنے
میں لیکھاں دفتر کتنے
اک جائے دوجا آؤندا
اک بالے اک بجھاؤندا
کجھ دھوں نہ باہر نکلے
کیا خوبی ہے ایس نعر دی
مینوں سوکا تاپ ستاوندا
ایہہ نہں ہڈاں نوں کھاوندا
نت ساڑن نوں اگّ لجھدی
جو ہنجھوآں نال نہ بجھدی
سبھ گوشت پوست جال کے
چھڈے نہ ہڈاں نوں ساڑدی
تیری واء تھیں ٹھنڈی تھینی آں
تیرا نام سن سن جینی آں
تیرے گاون بیٹھی گاؤندی
تیرے نام توں جیو ولاؤندی
تدھُ باجھ پیارے سجناں
مینوں خبر نہیں سنسار دی
کتک
ہن کتک پھیرا پایا
میرا کنت نہ مولے آیا
میں کچرکُ ویکھاں راہ نوں
ایس برہوں پھڑی گناہ نوں
ہن ملے پیارا آئکے
نہیں مرساں موت کٹار دی
میں وداع نہ کیتا جاندیاں
کچھ پچھیا نہ شرماندیاں
کیہے وار اولے توریا
اس وتّ نہ گھوڑا موڑیا
مینوں باجھوں اس دلدار دے
گھر جاپے مثل اجاڑ دی
رات جاندی تارے گندیاں
دن گھڑیاں سائت مندیاں
کوئی محرم ناہیں حالَ دا
سانوں پل پل گزرے سال دا
اوہ کہڑی گھڑی کلکھنی
جد پیارا مینوں وساردی
میرے جوبن دھماں پائیاں
سانوں برہوں لیکاں لائیاں
ہن کچرکُ عشقَ چھپائیے
ایہہ بلدی بھاہ بجھائیے
ایہہ عشقَ نہ رہندا چھپیا
ہے ظاہر مشک عطار دی
مگھر
ہن مگھر ماگھی زور ہن
سانوں نویں قضیے ہور ہن
گلّ آکھاں کی سیال دی
جو گزرے اپنے حالَ دی
ایس وقت پیارا لوڑیئے
سانوں بہتی سک کنار دی
اگوں راتاں آئیاں وڈیاں
میریاں برہوں کھاندا ہڈیاں
میں کس نوں آکھاں کی کراں
ہن کت ولّ جا کے جی دھراں
میرے نہ گھر دھن نہ کنت ہے
میں آزز روز شمار دی
میرے پلے خرچ نہ دام ہے
وچ گھر دے آب نہ طعام ہے
مینوں اک وچھوڑا یار دا
دوجا پالا اندر ساڑدا
ہن گھر وچ سبھ کجھ لوڑیئے
بھکھ سارے بھیت اکھاڑ دی
اج ہوون لیف نہالیاں
کوئی نعمت بھریاں تھالیاں
بہہ نال پیارے کھاویئے
ہور مشک گلاب لگاویئے
جے بھاگ نہ ہوون اپنے
تد کاہنوں بات چتاردی
پوہ
ہن پوہ اساں کی آکھدا
سانوں روز بروز سلاخدا
اگوں پالے آئے گز کے
نالے برفاں پئیاں رجّ کے
سبھ جنگلیں پربت جا لکے
وا وگے شور گھو گھار دی
میں رو رو حالَ سنا رہی
ہن جند تلی تے آ رہی
ایہہ درد وچھوڑا یار دا
مینوں کیکر ولّ ولّ ماردا
اوہ پھیر کی کرسی آئکے
جاں وجے چوٹ نگار دی
کئی کٹھے درد فراقَ دے
جو جنگل جوہے جھاکدے
ایہہ سردی درد فراقَ دی
جند کوہے میں غم ناک دی
کدیں سنیں دعا پیاریا
میں آزز اؤگنہار دی
کوئی آکھے جا مہتاب نوں
کی کیتو فرد بے تاب نوں
تیری تاب تعبیر نہ تاب ہے
دینا سکھ راتیں خواب ہے
ہن کیکر ملساں ذائقے
مینوں طاقت نہیں رفتار دی
ماگھ
آیا ماگھ مہینہ یارواں
اک باقی رہندا بارھواں
سانوں سوہنے دا غم کھاندیاں
ہوئی مدت پچھوتاندیاں
کدی آ پیارے سجناں
تے خبر لے آ بیمار دی
میں نجّ تتی نیہں لایا
جو کیتا سی سو پایا
ہن ہار سنگاراں پھوکدی
کر کھلیاں بانہیں کوکدی
کوئی واقف ناہیں حالَ دا
کی بات کہاں اصرار دی
دن پل پل وڈا آیا
ہن پالے جوش ہٹایا
میں عمر گزاری روندیاں
نت ہنجھو مل مل دھوندیاں
ہن پوے قبول دعا جے
میں آزز اؤگنہار دی
اساں ایہہ بھی ماہ گزاریا
وچ تیری سکّ پیاریا
توں گؤں محبت توڑ کے
پھیر خبر نہ لئیا موڑ کے
تینوں ترس نہ میرے حالَ دا
میں تیرا نام چتاردی
پھگن
جھلی وا پھگن دی آئکے
کوئی کہے سجن نوں ذائقے
میرے بخش گناہ پیاریا
میں رو رو وقت گزاریا
سبھ خویش قبیلہ مال دھن
میں جان تیرے توں واردی
ہن آئی رتّ بسنت دی
کوئی خبر لیاوے کنت دی
پئی خبر سجن گھر آؤندا
میرا انگن پیا سہاؤندا
ہن ہار سنگار لگانودی
میں خاتر سوہنے یار دی
اٹھ فریدہ اگوں چلیئے
چل راہ سجن دا ملیئے
مل پیارے نوں گلّ لائیے
ایہہ بلدی بھاہ بجھائیے
سبھ درد وچھوڑا دکھ غم
دھر پیراں ہیٹھ لتاڑدی
اوہ ویکھ پیارا آوندا
سانوں دلبر آپ بلاوندا
ہن آیا روز وصال دا
سانوں پیارا کول بہالدا
ساڈے سجن ویکھن شادیاں
ساڈے دوتیاں نوں اگّ ساڑدی
