وشو جوت دے کھلار،
دن تے رات دے پیار،
چند تاریاں دے رس 'چ گھل رہے ہزار رنگ،
شو-اکاش دے مہان نیتراں 'چوں وگدی گنگ
ہے چنتن، ہے اشے، ہے سورجاں دے رتھ-سوار
میٹ میرے اندھکار !

بن قلم ہمالیا 'تے پے گئے انیک رنگ؛
پھلّ-پتیاں دی روح 'چ وجع رہے نے جل ترنگ ۔
نور پی کے چمکدے نے نوَ-بنسپتی دے نین؛
اڈدا اے پنچھیاں دے دم-پراں 'چوں سنّ چین ۔
جھومدی ہے مست ہو کے ساغراں دی لہر لہر؛
منگدا ہاں میں بھی آدمی دے ساغراں دی خیر !
ہے اشے، ہے انقلاب-کار بدلیاں دی ماں،
میں پھیر دیوتا بناں ۔

دوڑدی اے نیند تیرے سکھ-سنہری راگ توں،
ہنیر جال لحن ساغراں دے مونگا-باغ توں ۔
بناں غرض چھنک رہی توں خون اس زمین 'تے،
تیرا کرم سامان ہے آزاد 'تے ادھین 'تے،
زمین-واسیاں نوں غرض-ہین کرم-یوگ دے !
سمیں دے روگیاں نوں ہن کوئی کرن اروگ دے !
ہے اشے، ہے دو جوت،
کھولھ سانجھتا دے سوت !

چمک تیری ہے ہلکے ہلکے بلھیاں دے نور 'تے،
تیرا نشہ ہے پیار دے نویں نویں صرور 'تے ۔
تیرا ہی رنگ حسن 'تے، اپار دلکشی ہے جو؛
توں ہی ہیں تڑپ عشقَ دی، مہان زندگی ہے جو ۔
خیال دے یاقوت دی چمک، سدا-سویر توں؛
ہن آدمی دے وی دل 'چوں گوا نویں ہنیر توں ۔
آدرش ہر منکھ نوں مہان توں مہان دے،
پشو تے پنچھیاں دے دکھ درد نوں زبان دے ۔
جگاؤن والی خاک نوں دلاں دے نین کھولھ دے !
ملاپ-نور بندیاں دی آتما 'تے ڈولھ دے !

ہے اشا، ہے مات انتی دے ہر وچار دی،
ہے آس ہر بہار دی،
سمیں نوں ایکتا، سمانتا دا گوڑہا رنگ دے،
مٹا جہان توں کلیش اس فریب-جنگ دے !
اشا، ہے جاگرت نویں، ہے نت نویں بہار، سن؛
دلاں دی وی پکار سن !
توں جھگیاں دا آ کے اندروں وی رنگ لال کر !
توں ہڈیاں دی غار دا کدی تاں کجھ خیال کر !
دور 'تے قریب 'تے،
امیر 'تے غریب 'تے،
توں اپنی قلم پھیردی جا ہر برے نصیب 'تے؛
توں سرمہ بن کے، نین-آتما 'چ نت سمائی جا؛
نویں زمانیاں دے روپ رنگ نوں جگائی جا !
میری قلم نوں، ہے اشے، کوئی نویں سویر دے !
میرے خیال زرے زرے 'تے کدی کھلیر دے !
وشو جوت دے کھلار،
میٹ میرے اندھکار !
ہے اشا، ہے انقلاب-کار بدلیاں دی ماں،
میں پھیر دیوتا بناں !

لنگھ گئے ہن اوٹھاں والے !
عرشاں تکّ پرچھاویں پا کے،
ماروتھل دے تھم ہلا کے
لنگھے نقش سدیوی دے کے
تردے ریت ’چ بیڑی کھے کے؛
اس ساگر، اس لہر-نگر 'چوں
دندے لیندے پنر اچھالے-
لنگھ گئے ہن اوٹھاں والے !

سپن-سنہری دیس دے مالک،
انجانے پردیس دے مالک،
لنگھ گئے ہن چپ-چپیتے،
دیکھ کے نین خوشی وچ سیتے !
کی ہویا ایہہ قہر خدائی ؟
ٹلیاں دی آواز نہ آئی !
لکھاں چاء پگھلا جوبن دے،
گھول کے سپن-جوانی من نے،
بھریا سی اک شوق-پیالہ،
لنگھ گیا پر پیون والا !
ٹٹّ جا ہن جیون دے پیالے !
لنگھ گئے ہن اوٹھاں والے !

ہے چھایا دے پوجک نینو،
عاقی ہاں ایہہ ہاسے سہنوں !
کون ستارے توڑ کے جائے،
اس پنوں نوں موڑ لیائے ؟
نی کرنو، کجھ تیز وکھاؤ،
آس-نراسا پھوک مکاؤ ۔
سسی-پریت نہ اس نوں بھائی،
ستی دیکھ کے ہو گیا راہی !
مٹّ جا ہن مٹی دے چھالے !
لنگھ گئے ہن اوٹھاں والے !

میں محبت اس نوں کردا ہی رہا،
روز جیؤندا، روز مردا رہا،
پر اشا میری نوں نفرت ہی رہی،
پریت میری پھر وی جیوتّ رہی

عقل نے سمجھایا، "ایہہ پریتی نہیں،
"اس دے دل وچ جے نہیں، کجھ وی نہیں
"تیری اس محنت دا پھل کجھ وی نہیں،
"بے اثر تیرا عمل، کجھ وی نہیں
"کی تماشہ اے کہ توں مردا رہیں؟
تیر پر ہردے تے زردہ ہی رہا،
میں محبت اس نوں کردا ہی رہا

پیار دیکھے سبھ 'چوں اپنے آپ نوں،
پنّ کر سکدا ہے ایہہ ہر پاپ نوں
درد نوں نفرت دی پرواہ کجھ نہیں،
عشقَ نوں پھل-روپ دی چاہ کجھ نہیں
ہے محبت، تیری چھوہ نے زندگی
کر وکھائی روشنی ہی روشنی
تیری چھوہ توں آتما گیتاں 'چ ہے
میرا دل سبھ دیاں پریتاں 'چ ہے

ہے محبت، تیری چھوہ توں ہی کدی
آدمی ہووےگا پورن آدمی؛
اس لئی نفرت نوں زردہ ہی رہا
میں محبت اس نوں کردا ہی رہا

زندگانی اے، پرایا دھن نہیں
زندگی نوں ماننا اوگن نہیں۔

کیوں خیالاں دے لئی ہن بیڑیاں
جے ہوا نوں، وقت نوں، بندھن نہیں؟

اک زخم، کوئی امنگ، کہ ڈھونڈ-بھال،
تڑپ توں بن موت ہے، جیون نہیں۔

روز لنگھدا ہاں گلی تیری 'چوں میں
چاہے قسمت وچّ تیرا درشن نہیں۔

پھیر وی کجھ میری لگدی ہیں ضرور
زندگی دی چاہے توں ساتھن نہیں۔

کس طرحاں پورن ہنر درشن دئے
زندگانی اس دے جے ارپن نہیں۔

بھار مانوتا دا، جگ-دکھ ہرن دا
جے نہیں اوہ سر نہیں، گردن نہیں۔

تیرا خیال ہی کافی اے زندگی دے لئی؛
تڑپ ہی کافی اے اک عمر بھر کوی دے لئی ۔
چمک اوہ دبی پئی اے پہاڑ-بھے ہیٹھاں
کرن وی جس دی ہے کافی ہر اک روی دے لئی ۔
سمیں نوں لوڑ ہے اج اس ملاپ-جیون دی،
کوئی بگانہ نہیں جس برادری دے لئی ۔
کراں ایہہ پہلاں کہ اوہ، کی کراں تے کی ن کراں ؟
سدا ہی ہے مصیبت ایہہ آدمی دے لئی ۔
ایہہ جنگ موت ہے مانو دی انتی دے لئی؛
زمانہ جاگ پئے کاش ! شانتی دے لئی ۔