آپ دکھاویں اپنے تائیں، میں تاں صوفی بھارا ۔
میرے جیہا آبد زاہد، کدھرے ناہیں یارا ۔

کد تک دنیاں اندر اپنی، کھدبینی دکھلاویں ۔
ایس دکھاوٹ درویشی تھیں، کدوں خلاصی پاویں ۔

واقف ہیں جے راز خدی دا، تیہ کر منزل بھاری ۔
اپنا آپ دکھاویں ناہیں، تاں توں دوجی واری ۔

کیوں توں اپنا آپ بناویں، اپنا نام جتاویں ۔
قطرے اک منی اپنی، پیدائش جد پاویں ۔

اپنا آپ جتانا، تیرے تائیں لایق ناہیں ۔
کی ہویا ابلیس جتایا، جس دم اپنے تائیں ؟

آ اے اگّ عشقے دی، ساڑاں تاں سے اپنے تائیں ۔
جے نہ ساڑیں تاں میں آپے، سڑ جاواں بھر آہیں ۔

جوش کریں جد اپنے اندر، کنڈھے، ککھّ جلاویں ۔
کیوں نہ ساڑاں اپنے تائیں، کول میرے جد آویں ۔

لامکان مکان اساڈا، دنیاں کی غم کھاواں ۔
جھکیا خاص تیرے ولّ تاں ہی، اپنا آپ جلاواں ۔

مرداں وانگن ہو مردانہ، ڈھونڈاں یار یگانہ ۔
آ تاں سڑ جاواں، تے پاواں، اوہ درشن مستانہ ۔

ہستی اپنی تھیں ہتھ دھو کے، سنگ ماہی دا کیتا ۔
آ ہن سڑ جاواں جد، مستاں وانگ پیالہ پیتا ۔

عہد وفائی کر دکھلائیں، سادکاں آپنیاں تائیں ۔
مظلوماں دیاں سن فریاداں، مقصد تے لے جائیں ۔

قرب اپنے دا راہ دکھائیں، جھلیاں کملیاں لوکاں ۔
غمخاراں دی کریں تسلی، کریں نہ نوکاں، ٹوکاں ۔

بھاویں سبھ جگّ نال طبیباں، بھریا ہویا آیا ۔
اپنے بیماراں دا آپے، کریں علاج خدایا ۔

درد تیرے تھیں آہیں ماراں، ذوق تیرے وچ وڑ کے ۔
رحم کما مشتاقاں اتے، نظر کرم دی کرکے ۔

ایہہ دیوانہ تیرا، تیرے در تے رات گزارے ۔
اتنی سختی واجب ناہیں، درویشاں تے پیارے ۔

اے دلبر اس بے دل اتے، نظر کرم دی پائیں ۔
تیرے باجھوں درد میرے دا، واقف کوئی ناہیں ۔

کٹھا ہویا عشقَ تیرے دا، گلی تیری وچ آیا ۔
توں ہیں واقف نبض میری دا، کریں علاج کھدایا ۔

تیرے جیہا طبیب نہ کوئی، ڈٹھا وچ زمانے ۔
درد میرے دا توں ہیں واقف، سارے ہور ایانے ۔

درد دلے تھیں تیرے باجھوں، کہڑا واقف بھائی ۔
میں جہے نمانے دی تاں، ہور نہ کدھرے جائی ۔

دردمنداں دا حالَ تیرے بن، ہور نہ کوئی جانے ۔
توں ہی حالَ غریباں لوکاں، نال یقین پچھانے ۔

باجھ وسالوں نال سجن دے، ہور کہڑی گلّ بھاوے ۔
لگو بیان ہے خال زلف دا، اوہ بے مثال کہاوے ۔

بے محتاج نیارا اس نے، اپنا نام رکھایا ۔
خام خیالی ہے، جس اس نوں وچ تسبیح بٹھایا ۔

جاتا ہووگ حاصل ہندا، ایہنوں وصل سجن دا ۔
غفلت اندر کدے نہ ہویا، کوئی کامل مردا ۔

اوہ محبوب پیارا سبھ دے، مقصد دیون والا ۔
باجھ جلال جمالوں کیہڑا جسدا ایڈ اجالا ۔

جے توں طالب ہیں تاں دلبر اپنا لبھ شتابی ۔
اپنے باجھ نہیں کوئی دوجا، سوہنا رنگ گلابی ۔

اے دلبر کیوں اپنے کولوں، سانوں دور ہٹایا ۔
بن تیرے نہ دردی کوئی، کھویش اکارب پایا ۔

اس گھڑی فنا دا کوئی، راز نہ ہرگز جانے ۔
خودی گواویں تاں توں پاویں، کامل راز نہانے ۔

دلبر بے پرواہ میرے تھیں، بھی تدبیر بناواں ۔
ہرگز واقف بندا ناہیں، کس نوں حالَ سناواں ۔

واقف حالَ میرے دا ماہی، غزل پڑھے خود ساری ۔
ایپر در تھیں دور ہٹاوے، جاوے مار اڈاری ۔

آ اے آکل یار سیانے، چلیئے رل میخانے ۔
مرداں وانگن مستی کرکے، پیئے بھر پیمانے ۔

گروی رکھ مصلے تائیں پکڑ پیالہ نوری ۔
کرکے صاف دل نوں بن جا، کامل مرد حضوری ۔

عشقے باجھوں گودڑی پا کے، دسیں فقر فقیری ۔
ایسے مکر پھریبے ناہیں، ملسی بن دلگیری ۔

ادھا جوں نہیں ملّ تیرا، اس ہستی دے وچ یارا ۔
تاں مرداں وچ رلسیں جیکر، عشقَ کماسیں پیارا ۔

چل میخانے چھڈّ زہد نوں، بن دیوانہ آ کے ۔
نشہ نہیں بد بادے نوری، کی لینا پچھتا کے ۔

ٹھگی تے ٹھگّ باجی کولوں، اپنا آپ چھپائیں ۔
مستاں، مرداں باجھوں ایہہ راہ، ہرگز چلدا ناہیں ۔

باہو ہردم نفی پکاریں، ہو نہ یاد لیاویں ۔
ہو مستانہ بہہ وچ ہو دے، کی غیراں ول جاویں ۔

آ اکلا اس جنگل وچ واحد اکو ہادی ۔
ہو جا مست ملیگی شادی نال مبارک بادی ۔

مستاں وانگن پی پیالہ، دور تکبر کرکے ۔
باہو ڈھونڈ سجن دے تائیں، وچ میخانے وڑ کے ۔

بے پرواہی ماہی کولوں، میری کوک دہائی ۔
اس بن ہور نہ میرا کوئی، اس نوں خبر نہ کائی ۔

ساز تے سوز کھروش سجن وچ، ایہہ دل لاٹاں مارے ۔
عمر ہوئی برباد تمامی، یار نہ نظر الارے ۔

لوکاں بانیں ہاں دیوانہ، پر میں سگھڑ سیانا ۔
رکھ کے جان تلی تے بیٹھا، ایپر یار بگانہ ۔

قصے درد فراقاں والے، تے عشقے دے جھیڑے ۔
پڑھ پڑھ کے نت پھولاں ایپر یار نہ آوے نیڑے ۔

رات دنے نت اپنے تائیں ظاہر باہر کردا ۔
تے قربان کراں نت سر نوں، یار نہ واقف بندا ۔

'جیہا یار نہیں ہے یارو، دل اپنا بدلاواں ۔
خون جگر نت پیواں بھاویں، یار تائیں نہ پاواں ۔

آیا اج خیال دلے وچ، خرکا اپنا پاڑاں ۔
کر ویران مصلا تسبیح، دل سوہنے ول لاواں ۔

اپنیئت تھیں فارغ ہوواں، جنگل دے وچ جا کے ۔
ماراں نفس ایہہ سرکش اپنا، خون خوراک بنا کے ۔

فوق مواتا جس دم ساڑاں، گودڑی عزت والی ۔
پر ویران ہوسی تے ہوساں، تاں میں کھدیؤں خالی ۔

میخانے تھیں جام لے جا کے، پیواں ہو مستانہ ۔
زہد ریاضت تھیں ہو فارغ، ساڑاں دنیاں خانا ۔

مجنوں وانگ دیوانہ ہوواں، اپنے نال سجن دے ۔
اک اکلا جنگل جا کے، بولاں بول امن دے ۔

بیتمسیل سجن نوں مل کے، دلبیری کھلت پاواں ۔
اے ساقی دے بادا تاں ہن دمدم پیندا جاواں ۔

اپنیئت دا اپنے اندر، بھار نہیں چک سکدا ۔
ہن بیمار ہوساں جاں مرساں، ہور نہ کجھ کر سکدا ۔

بہتی واری دل اپنے نوں، کہیا عاجز ہو کے ۔
'جیہیاں مشکل کماں پچھے، کی لینا توں بھوں کے ۔

مہبوباں دے دردوں اے دل، کون کوئی واقف ناہیں ۔
مشکل اجیہا کم عشقے دا، جس دا اوڑک ناہیں ۔

صاحب حرص ہوا دا جیکر، ماہی دے ولّ جاوے ۔
ننگیں پیریں کنڈے کھا کے، روندا گھر نوں آوے ۔

جگہ امن اسائش والی اے دل ایتھے ناہیں ۔
نال یکینے بھامبڑ اگّ دے، بلدے لبھدے راہیں ۔

دم مارن دی جگہ نہیں عشقے اندر آ کے ۔
جے توں پارا پارا ہوویں، پہنچیں شاید جا کے ۔

بکھڑا پینڈا عشقے والا، مشکل جیہا جاپے ۔
جے توں چاہیں راز سجن دا، رو رو کریں سیاپے ۔

جد تک کنڈے ککھ زمینوں، صاف نہ کیتے جاون ۔
نہ اتھے پھل بوٹے اگدے، نہ کوئی پھل پاون ۔

قابو رہا نہ جیوڑا میرا، جان پائی بربادی ۔
بہتی واری جد میں ڈٹھی اسدی زلف فسادی ۔

خواہش مطابق مطلب آپنا پورا ہندا ناہیں ۔
کی بن جاوے عاشق لوکاں، رو رو مارن آہیں ۔

کر توں جان فدا جے لوڑیں، اوہ محبوب پیارا ۔
باجھوں جان دیون دے اتھے، ہور نہ کوئی چارہ ۔

مشکل آن ہوئے کم سارے، کی صورتَ بن آوے ۔
مشکل پاون راز الٰہی، کیکن پایا جاوے ۔

ظاہر باطن حسن اسے دا دیکھ ذرا دل چا کے ۔
ہر زرے وچ نور اس دے نے، رشماں چھڈیاں آ کے ۔

صفتاں اندر صفتاں رکھیاں دلبر اوجھل پا کے ۔
دل نوں نال تجلیاں کیتا ٹوٹے ٹوٹے آ کے ۔

پکا رکھ یقین دلے وچ، ایہہ گلّ دل وچ پائی ۔
کی جے دنیاں اندر کمیں کازیں عمر لنگھائی ۔

نہ دیہہ مہبوباں نوں ہرگز دل اپنا اے یارا ۔
میرے وانگر ہوسیں نہیں تاں غمخوار بیچارا ۔

اے بے خبرا طور سینہ دی، تینوں خبر نہ کائی ۔
سینے تیرے اتے اس دی، خاص بغاوت آئی ۔

موسیٰ وانگن طور اپنے تے، ہو کے مست پیارے ۔
بولی ماہی والی بولیں، اوتھے ہون نظارے ۔

تیرے اندر جد ایہہ آتش، عشقَ محبت ناہیں ۔
منزل راز الٰہی اندر، کیکن چلسیں سائیں ۔

اوہ کوئی نور خداوند والا، پڑدیوں باہر پاوے ۔
موسیٰ وانگن صفتاں اندر، گوہڑا رل مل جاوے ۔

وانگن موسیٰ تاں توں پاویں، نورو نور اجالا ۔
مستاں وانگن جھوم کے پیویں، آب-حیات پیالہ ۔

دلبر اگے جے مر جاواں، لایق میرے تائیں ۔
اک دلبر دے جان ونجانی، راہ محبت ناہیں ۔

عاشقاں تائیں لایق ڈولھن، خون اگے دلبر دے ۔
تاں محبوب دیکھے تے آکھے، یار میرے کی کردے ۔

ہن جننجو گلے وچ پا کے، دلبر دے ول جاواں ۔
کافر ہو کے نال سجن دے، اپنا آپ رلاواں ۔

کھیڈی کھیڈ عشقے دی میں ہن، جان فدا کر مرساں ۔
ہن منصور موافق ہویا، سولی اتے چڑھساں ۔

کی مشکل جے میں ایہہ بازی، عشقے کھیت مناواں ۔
تاں بے خوف ہوون سبھ ساتھی، جد قربان ہو جاواں ۔

زلفاں دے پیچاں وچ اڑ کے، مستی ایسی پائی ۔
دو جگّ نظر نہ آئے تاں ہن، سر دی بازی لائی ۔

درد دلے تھیں خستہ ہو کے، جانوں ہتھ اٹھایا ۔
رو رو کے ہن تاں دل آجز، قربانی تے آیا ۔

دتی جان اگے ہن دیساں، سر بدلے دلداری ۔
کیا ہوویگی نیکوکاری، جان گئی جد ساری ۔

کھیڈی کھیڈ عشقَ دی جد ہن، وجع وجا سر دیساں ۔
وچ بازار عشقَ دے مر کے، رستہ صاف کریساں ۔

واقف ہیں توں جو ہن، گھوڑا وچ میدان دڑاواں ۔
'جیہی کھیڈ کھیڈاں سر اپنا، وچ بازار لٹاواں ۔

جام عشقَ وچ پی کے بادا، ہستی تھیں ہتھ دھوتا ۔
کھینوں سبقت لیا جہانوں، تاں سر دین کھلوتا ۔

دوہیں جہانی ویہلا ہویا، مست سجن تھیں ہو کے ۔
ہن میں بازی سر دی کھیڈاں، پر مردانہ ہو کے ۔

عشقَ ماہی دی مستی اندر، ہتھ جہانوں دھوتا ۔
عشرت وصل سجن دی پائی، تاں سر پکڑ کھلوتا ۔

واہوا وقت شبم تے ساقی، ہور شراب پیالہ ۔
وچ اڈیکاں بیٹھے ہوئے، واہوا وقت نرالا ۔

میرے جیہا عشقَ تیرے وچ، قید نہ ہویا کوئی ۔
دکھ مصیبت بہت اٹھائی، واہوا برکت ہوئی ۔

تانگھ وصل وچ راہ ملّ تیرا، ایہہ دل بیٹھا میرا ۔
دن تے رات قرار نہ کوئی، واہوا مکھڑا تیرا ۔

دوری اندر جان پیاری، درد بھری کرلاوے ۔
میں صدقے میں واری یارا، واہ واہ جو تدھ بھاوے ۔

کوئی نہیں جو عشقے والے، بادے نوں منہ لاوے ۔
دے توں بادا ساڈے تائیں، برکت وچ سماوے ۔

ماہی ولوں خبراں آئیاں، واہوا عاجز تائیں ۔
جے کر میرا عاشق ہوئیوں، غیراں ول نہ جائیں ۔

میں ہاں وڈی عظمت والا، فارغ مثل مسالوں ۔
بے خود ہو کے ڈھونڈ اساں نوں، ملے عطا جمالوں ۔

ذات میری ہے کامل اکمل، سبھ طرفاں تھیں خالی ۔
ہو غمکھوار میرا میں ملساں، میں ہاں غم تھیں خالی ۔

تیرے نال محبت میری، شوق تیرا نت رکھدا ۔
قرب تیرے بن لزت دوجی، غیراں کول نہ چکھدا ۔

جے کر شوق اساڈا رکھیں، پرط اساں ول آویں ۔
غیراں تائیں کرکے فانی، یار اساں بن جاویں ۔

کوئی واقف ناہیں جیہڑا، دلبر دے ولّ جاوے ۔
حالَ حقیقت میری اس دے، اگے پھول سناوے ۔

ایڈا ظلم نہ کر اے ظالم، جان میری تے آ کے ۔
آجز بے گناہ مسافر، نہ کر قتل رلا کے ۔

مسکین تے قہر کماویں، نال لکائی یاری ۔
لاہ برقع دسّ مکھڑا نوری، نہ ہو ظالم بھاری ۔

زخماں درداں کارن تیزی، لب وچ اثر شفائیں ۔
کریں علاج طبیبا آ ہن، دیکھ بیماراں تائیں ۔

میں مسکین غریب مسافر منگاں تیری یاری ۔
اﷲ کارن پردیسی دی، آن کریں گمخواری ۔

عشقَ الٰہی اکو جیہا، ظاہر باطن بھائی ۔
میرے وانگر جگ دے اندر، خوار تے زار نہ کائی ۔

جیہی بے قراری ہوئی، سو سو آہیں ماراں ۔
درد میرے دا دارو ناہیں، کیکن وقت گزاراں ۔

اے افسوس جو ایس خیالوں، چھٹے جندڑی میری ۔
ایہہ بھی وس نہیں ہن میرے، ذات ہوئی سبھ تیری ۔

دل میرے تے وانگر لالے، اگیا داغ ہجر دا ۔
کیکن دیکھ سکاں ہن تینوں قیدی ذکر فکر دا ۔

تیرے ولوں دلبر کدئیں چتّ نہ ہرگز چاوے ۔
تیرے جیہا اس دے تائیں، کوئی نظر نہ آوے ۔

کعبہ خاص حقیقت جس دم، ظاہر ہویا آ کے ۔
سبھ طرفاں تھیں موڑ دلے نوں بیٹھا سیس نیوا کے ۔

کامل مومن دا دل جہڑا، قبلہ ہے اوہ میرا ۔
اس رستے بن ہور نہ کوئی، دل وچ شوق ودھیرا ۔

شرع رسولی وچوں باہر قدم نہ رکھے بھورا ۔
واقف راز الٰہی جیکر، ہوئیوں عارف پورا ۔

ہر کوئی قدر آپنے دے موجب قبلہ اپنا جانے ۔
قبلہ خاص حقیقت جہڑا، میرا قدر پچھانے ۔

باہو ہردم ذکر محبت، ہو دا شغل بنائیں ۔
ہو ہو کرکے ہو دے اندر وطن حقیقی پائیں ۔

ہر اک دنیاں فانی پچھے مر مر عمر گواوے ۔
جو نہ دنیاں فانی جانے، خالی ہتھ مر جاوے ۔

دنیاں نال محبت کوڑی، دم دا کوڑ پسارا ۔
جس دل دنیاں اندر لایا ہوسی پارا پارا ۔

جس دی جڑھ بنیاد نہ ہووے، کد ہتھ اندر رہسی ۔
ایس وپاروں پلے تیرے اکثر گھاٹا پیسی ۔

بے سمجھی تھیں جے کوئی آکھے، دنیاں بخش الٰہی ۔
خاص الخاص گناہ کبیرا، تے وڈی گمراہی ۔

دنیاں نال پریت نہ لاویں، ہے کوئی دم دا واسا ۔
کدے عطا نہ ملسی ایپر عیب گناہ ہے خاصہ ۔

لکھاں کبر تکبر میں وچ، سو افسوس پکاراں ۔
اس اپھسوسوں ہردم رو رو، لکھ لکھ آہیں ماراں ۔

جے میں جانا کڈھ وجاندا، سو افسوس دہائی ۔
ہوسی کدوں خلاصی اس تھیں، مینوں سمجھ نہ آئی ۔

راہ طریقت ہتھ نہ آیا، سو افسوس کھدایا ۔
گئی شریعت راہ حقیقت، اگوں ناہیں پایا ۔

ڈٹھا جو کجھ ڈٹھا کھادھا، جو میں قسمت پائی ۔
سو افسوس اس سینے اتے، رہیا داغ جدائی ۔

کتھے دلبر یار اساڈا، تے غم کھوار پرانا ۔
کر افسوس پکار دہائی، شاید ملے یگانہ ۔

راہی ہویا راہ سجن وچ، مدت گزر وہائی ۔
کھاسل-خاسل نہ نظریں آیا، بہت حیرانی پائی ۔

لب تیرے تھیں ملے مبارک، کد ایہہ ہوگ کھدایا ۔
ایسے مطلب کارن اگے، رو رو وقت لنگھایا ۔

تیرے نال کلام کراں جے، ایہہ بھی طاقت ناہیں ۔
ایپر بہت ہویا ہاں عاجز، رو رو ماراں آہیں ۔

میہنے وٹے بہتے لگے، دلبر نظر نہ آیا ۔
مجنوں وانگ ہویا دیوانہ، ماہی قدم نہ پایا ۔

زلف سجن دیاں پیراں اندر، ایہہ دل جان ونجا کے ۔
واجب ناہیں یاری کرنی، شور پکار اٹھا کے ۔

فتنے باجھوں مال الادوں، حاصل ہور نہ کائی ۔
خوف کرو تاں نیکی پاؤ، سنو کلام الٰہی ۔

دوزخ اندر بندے تائیں، مال اولاد لے جاوے ۔
مشکل؛ ایس محبت اندر کوئی خلاصی پاوے ۔

کھاسل-خاسل محبت والا، رکھے شوق نہ کوئی ۔
خاص حرام محبت غیراں، انساناں نوں ہوئی ۔

اک اکلا ہوئے باجھوں، کون حضوری ہووے ۔
مال اولاد چھڈے جے اوہ، نیڑے آن کھلووے ۔

نال محبت مال الادے، دلبر ناہیں ملدا ۔
عاجز تے ناچیز ہووے جو، سنگ سجن دے رلدا ۔

دل نے دوری اندر بے حدّ، بے قراری پائی ۔
جے آرام نہ ملیا میری، سو فریاد دہائی ۔

واقف کوئی دل دا ناہیں، کس نوں حالَ سناواں ۔
کر کر گریا-زاری ہویا، بے آرام نتھاواں ۔

لکھ ہزار خیال دلے وچ، درد ماہی دا لیاوے ۔
آتش فرکت ساڑ جلایا، دلبر رحم نہ کھاوے ۔

کس نوں آکھاں درد ہزاراں، دل وچ باجھ بیانوں ۔
کس نوں پھول دساں کی لبھسی، ایس بیان زبانوں ۔

تانگھاں ہور نہ رہیاں تے دل سڑن کڑھن وچ کھپیا ۔
دن تے رات قرار نہ پاوے، ایہہ دل میرا دکھیا ۔

دلبر دا کجھ پتہ نشانی، مینوں دسیو یارو ۔
جس نے بے دل کیتا اسدی، منزل وچ اتارو ۔

للا رحم کرو عاجز تے، رند قلندر رل کے ۔
منزل دلبر باجھ تساڈے، کس تھیں پچھاں چل کے ۔

حاضر وچ دربار سجن دے، جہڑا ہووے بھائی ۔
میری عرض کرے جو اس دی، جان لباں تے آئی ۔

کس تھیں پچھیں، میرے کولوں، کہڑا دلبر میرا ؟
اوہو پچھیا یار پیارا، جس دا ہر تھاں ڈیرہ ۔

اﷲ وصل پیارے والا، کوئی علاج بناؤ ۔
روز اضل دا ایہو میرا، لکھیا، رحم کماؤ ۔

عشقے والا بکھڑا رستہ، اوڑک اس دا ناہیں ۔
چھڈ چھڈا کے کم تمامی، اکی دے ول جائیں ۔

اپنا آپ فناہ کر اندر، راہ پیارے والے ۔
کس کم عاصی دولت دنیاں، اے دلبر متوالے ۔

راہ سجن وچ جیکر اک ول، ہوویں ناہیں یارا ۔
دنیاں اندر نظر نہ عاصی، سوہنا مکھڑا پیارا ۔

دوئیں جہانی تدے لبھسی، اوہ صورتَ نورانی ۔
ہو سدکڑے وال زلف توں، کر سر نوں قربانی ۔

کیوں توں جان بچاویں دم دم، دہشت کھا کے یارا ۔
ہو مردانہ سونپ سجن نوں، تن من اپنا سارا ۔

دنیاں ہے مردار، جو طالب اس دے، کتے جانی ۔
حضرت صاحب دا فرمایا، نال یقین پچھانی ۔

'جیہی پلیتی بھاری کارن، توں کیوں رنج اٹھاویں ۔
رکھ توکل اﷲ اتے، سبھ کجھ حاضر پاویں ۔

باجھ مشقت اﷲ کولوں، جد توں روزی پاویں ۔
کیوں پھر اس مردارے پچھے، کتیاں وانگن جاویں ۔

کتے وانگن مردارے دا، کی کم مرداں تائیں ۔
عشقَ ہے پیدائش تیری، عاشق ہو شے پائیں ۔

نال یقین کمال مکمل، ایہہ گلّ ثابت ہوئی ۔
دہیں جہانیں حاضر ناظر، اﷲ باجھ نہ کوئی ۔

پھڑ تلوار فناہ دی ہتھ وچ، آ جا بے غم ہو کے ۔
اس بن منگ نہ یاری، نہ جاگیراں دے ول بھوں کے ۔

فانی تائیں فانی کرکے، بولی بولیں ماہی ۔
وہدت دے دریا وچ وڑکے ویلے ذات الٰہی ۔

اوہو اول اوہو آخر، ظاہر اوس تجلا ۔
دوہیں جہانیں نور اپنے تھیں، آپے حاضر اﷲ ۔

اوہی کیوم قدیم اوہو ہے، اس بن ہور نہ کوئی ۔
اوہو خالق اوہو رازق، عالم فاضل سوئی ۔

اے دل چپ کر ہو کے فانی، نہ پڑھ ثالث ثانی ۔
اکو اوہ مقصود دلاں دا حاضر ناظر جانی ۔

اوہو اکو دل وچ بیجاں، اکو سدّ بلاواں ۔
اوہو وچ دلیل دڑاواں، اوہو ڈھونڈن جاواں ۔

کیتا میں پسند اکی نوں، گرد جہاناں فرقے ۔
اکو پڑھیا اکو ڈٹھا، جد ڈٹھا مڑ مڑ کے ۔

میں آپے غم-خوار اوہو ہاں، ہو دے نال یارانہ ۔
دل تے جان باہو سنگ بجھ کے ہو بیٹھا مستانہ ۔

وسلوں بھکھ لگے جے تینوں، ہوویں اک اکلا ۔
ایس شہد دا ذوق نرالا، کردا خوب تسلا ۔

باجھ خدا دیاں لوکاں ایہہ بھکھ، نہ ایہہ شہد ہتھ آوے ۔
کیوں توں مڑ مڑ پچھیں ایہہ گلّ، لا یہتاج بناوے ۔

توں جے راہ وفائی والا، ڈھونڈیں نال صفائی ۔
راہ نبیاں مرشداں باجھوں، ہور نہیں راہ کائی ۔

توں جے اک اکلا ناہیں، قیدی حرص ہوس دا ۔
اس بے مثال حقیقی والا، وصل نہیؤں ہتھ لگدا ۔

ہستی تھیں اپنی ہتھ دھو کے، اک اکلا ہووے ۔
ایہو وصل کمال سجن دا، غیراں تھیں ہتھ دھووے ۔

چھڈّ دنیاں جے چھڈنا اس دا، ہے عبادت وڈی ۔
جس نے اس دی سنگت کیتی، جڑھ اوس دی وڈھ چھڈی ۔

کتے وانگن دنیاں پچھے، نہ پھر ہو مردانہ ۔
خاص-الخاس عبادت جانے، چھڈّ نہ دنیاں خانا ۔

بے شک ہے عبادت ایپر، نال عطا الٰہی ۔
چھڈّ گئے جو اس نوں اوہناں، پایا فضل الٰہی ۔

جس نے کلا ہمت والا، اس منزل تے لایا ۔
عارف ہے اوہ نال عنایت، فضل الٰہی پایا ۔

کامل مرد اس دنیاں پچھے، ہرگز پھردا ناہیں ۔
نری سعادت کچی کیتی، اس وچ اس دے سائیں ۔

منگ ہمیشہ حاجت اپنی، اپنے مولٰی کولوں ۔
اوہو کم چلاندا ہر دے، پورے پورے تولوں ۔

کیہڑا جیہڑا سوز دلے دا، اس دے باجھوں جانے ۔
اوہو واقف راز نیازاں، اس نوں آکھ سیانے ۔

ہر تھاں حاضر ناظر، قایم دائم ذات الٰہی ۔
اس بن نہ پچھ غیراں کولوں، مت ہووے گمراہی ۔

رستے عشقَ محبت اندر، کہندے عارف کامل ۔
دوئی کرکے دور صبر کر، ہوسیں مرداں شامل ۔

اے دل، اس دل فانی کولوں، لنگھ سلامت جاوے ۔
ایہہ مکار زمانہ چھڈّ کے، پھیر بکا نوں پاوے ۔

راہ اسلام مسلمانی دا، مینوں آوے ناہیں ۔
ایس سببوں گردن اندر، پاواں جننجو تائیں ۔

'جیہے صادق ایمان اپنے تھیں، میہنا میہنی آوے ۔
ہن میں پورا کافر ہوساں، کیڈ کوئی کرلاوے ۔

پا جننجو ہویا ہن کافر، کفر کریساں بھارا ۔
دم دم اندر مومناں تائیں، کافر کرساں یارا ۔

کافر ہویا یار اساڈا، مفت ایمان وننجا کے ۔
اے افسوس کدوں گل پاساں، میں جنیؤُ آ کے ۔

عشقَ ماہی دے بے دل کیتا، رستہ صبر بتائیو ۔
میں بیمار نمانے تائیں، دارو وصل پلائیو ۔

وچ وچھوڑے خون جگر دا، اکھیؤں نت برساواں ۔
کتھے اوہ غمکھوار پرانا، کتّ ول ڈھونڈن جاواں ۔

مکھڑا سوہنا ویکھن کارن، دل وچ شوق سمایا ۔
کتھے اوہ خورشید فلک دا، جس نے پھوک گلایا ۔

ہدوں شوق گیا لنگھ اگے، دلبر دے ول جا کے ۔
کتھے اوہ محبوب لڑکھڑا، ہجر ستایا آ کے ۔

ماہی باجھوں دل دے اندر، ہور خیال نہ پایا ۔
کتھے اوہ ماہتاب منور، جو میرے من بھایا ۔

گرد بگردے کوچے دلبر، پکا ڈیرہ لایا ۔
کتھے آب-حیات وصل دا، وقت نزاہ ہن آیا ۔

جھب اسانوں دسیں دلبر، مکھڑا اپنا نوری ۔
بے دل ہونا اس پھناء وچ، مشکل باجھ صبوری ۔

ہجر تیرے وچ میرے جیہا، بے دل ہوگ نہ کوئی ۔
فانی ہو کے غم وچ داخل، جو ہے میں ہاں سوئی ۔

دلبر ہویا ہاں میں آجز، نہ کر زور زپھائیں ۔
قصہ چھوٹا سمجھ نہ میرا، ہجروں دور ہٹائیں ۔

کوئی نہیں جو سوز دلے دا، میرا دور ہٹاوے ۔
آجز تے مہجور نمانا، بن دلبر کرلاوے ۔

وچ وچھوڑے تیرے رو رو، مدت گزر وہائی ۔
یار حیران پریشان تے، دیوانہ ہویا بھائی ۔

جس ویلے اوہ سوہنی صورتَ، نظریں میری آئی ۔
سبھ خیال وننجائے دل تھیں، ساری عقل گوائی ۔

کھچیا گیا منور نقش، دل تے دلبر والا ۔
رگ رگ جان زبان میری وچ کیتا اس اجالا ۔

نالوں لال لباں رخسارے، لٹ لجاون والے ۔
جس دی مثال مشال نہ کوئی، دنیاں وچ متوالے ۔

کسے نہ ڈٹھا ہوسی، میرے وانگن وچ جہاناں ۔
سوہنا سوہنیاں شاناں والا، سامھنے نال نشاناں ۔

جس دن دا میں مکھڑا سوہنا نال یکینے پایا ۔
اس دن وچ خیال میرے دے ہور نہ کوئی آیا ۔

اے دل دیکھ ہمیشاں سوہنی، صورتَ خوبیاں والی ۔
دنیاں اندر تانہیں رہسی، ہردم دی خوش حالی ۔

وچ امید وصل سجن دے، دل نوں تازہ رکھیں ۔
انشائلا کسے زمانے، دیکھ لوینگا اکھیں ۔

ثابت رکھو قدم اپنے نوں سالک لوکو آ کے ۔
رات ملامت ڈھونڈو، اے سدیکو قدم اٹھا کے ۔

پھیرا پا اے رات معزز، وصل مراداں والی ۔
لین ملامت عاشق اس تھیں، درجے پاون عالی ۔

صدیقاں بن کوئی نہ جائے، راہ محبت والے ۔
عاشق اس راہ جان گوا کے، بھر بھر پین پیالے ۔

مپھلساں دی گزران بھی مپھلس، رہن ہمیشاں راضی ۔
نال غریباں لایق تینوں، رہنا راضی بازی ۔

دنیاں اندر ساڑ وننجائی، زاہداں عمر پیاری ۔
عارفاں لئی حیاتی عبدی، مار بلند اڈاری ۔

وچ حقیقت عارف کامل، واہوا ہمت پاوے ۔
انڈٹھے دے عشقے اندر، ٹردا مر کھپ جاوے ۔

جاہ نہ لاویں سر دی بازی، عشقے اندر آ کے ۔
عاشق دی ہے کھیڈ، لینا کی، توں سر قتل کرا کے ۔

سبحان اﷲ واہوا مکھڑا، دلبر نظری آیا ۔
اندر باہر کھڑی پھلواڑی، جد اس پھیرا پایا ۔

سورج وانگن جان میری نے، رشماں چھڈیاں باہر ۔
راز پوشیدہ ہر دو عالم، مینوں ہوئے ظاہر ۔

جلوا نور اس دے دا جسدم، دل میرے تے آیا ۔
رحمت عظمت عزت پائی، پل مل نال سمایا ۔

کیوں جو دوہیں جہانی سانوں، مقصد دیون ہارا ۔
اوہو اکو حاضر ناظر، نہ کر شور ککارا ۔

کینہ کبر ہوا تھیں کوئی، باقی رہی نہ کائی ۔
آپی آپی رہِ گیا ہر ول، بن گیا رنگ الٰہی ۔

ہن ایہہ اپنی صورتَ مینوں، ایویں نظریں آوے ۔
جیوں کر آپیں آ کے ماہی، میرے وچ سماوے ۔

کر سجدہ توں دلبر اگے، عجز نیاز کما کے ۔
ہو گمکھوار ہمیشاں باہو، دل تے جان نیوا کے ۔

جتھے کتھے نال تساڈے ہر تھاں آپ سمایا ۔
پڑھ قرآن اندر جاہ، جیکر تدھ یقین نہ آیا ۔

ماہی نال یقین مکمل، نیڑے تیرے رہندا ۔
ایوں جاپے تینوں جو اوہ دور دراڈا بہندا ۔

قرب خدا دے راز نیازوں جے توں واقف ہندوں ۔
کاہنوں دنیاں اندر در در دھکے کھاندا بھوندوں ۔

منزل دور دراڈی ناہیں، ہرگز سوہنے والی ۔
صاحب-نزرب ہووے تاں دیکھیں، اوہ صورتَ متوالی ۔

حاضر نال یقین پچھانی ذات خداوند تائیں ۔
دور دراڈے سجن ناہیں، خون جگر نہ کھائیں ۔

شاہ رگ نیڑے ربّ آپنی، جگاہ آپ بنائی ۔
سائے اس دے نوں توں تک تک، اپنی جان وننجائی ۔

جد ایہہ پردہ دوئی والا، دل دے وچ سمایا ۔
ایس سببوں جنگل بیلا، اگے نظریں آیا ۔

لنگھ کے جنگل بیلا، اگے دیکھ ذرا دل لا کے ۔
جان تیری دے اندر بیٹھا، سوہنا وجع وجا کے ۔

اپنے نالوں نیڑے جانی اے دل دلبر تائیں ۔
قرب میت والا تاں راہ، تینوں بھلے ناہیں ۔

مومن کرن دل مومن دا، خاص آئینہ نوری ۔
اس بن دیکھ نہ اس وچ ہرگز، ہو جاوے مت دوری ۔

اس بن نظر جے آوے کوئی، اس نوں مار اڈائیں ۔
نال یقین ملے تد تینوں، دلبر تھائیں تھائیں ۔

جے توں دل وچ باجھوں دلبر، دیکھیں ہور کسے نوں ۔
نال یقین مکمل پاویں زنگ آلود دیہہ نوں ۔

کر تسپھیہاں دل دا جیکر درشن چاہیں ماہی ۔
تاں توں دیکھیں اندر اپنے خاص جمال الٰہی ۔

کامل صدق یکینوں دیکھیں ماہی تائیں آ کے ۔
باجھوں درشن دلبر ناہیں، دیکھیں نظر اٹھا کے ۔

ہو ہو دمدم نال پکاریں، اے باہو متوالے ۔
تھائیں تھائیں تاں توں دیکھیں نال یقین اجالے ۔

صوفی جد تک تیرے دل وچ، غیراں تنبو تانے ۔
رستے عشقَ محبت اندر، ہرگز عیش نہ مانے ۔

کبر غرور رہے نہ کائی، ایہہ مقصود صفائی ۔
باجھوں کبر غرور چھڈن دے، کتھے راہ صفائی ۔

گودڑی فقر فقیراں والی، کی ہویا جے پاسیں ۔
جد خو درویشی دی ناہیں، فقر کیکن بن جاسیں ۔

بنتر ایہہ فقیراں والی، خود بینی ہے ساری ۔
جتھے خدی، خدائی اتھے نظر نہ آوے پیاری ۔

آپنا آپ دکھاویں اے دل، ٹوپی گودڑی پا کے ۔
باجھ ہرانی کی ہتھ عاصی، جاویں دھکے کھا کے ۔

صدق یقین محبت دل تھیں، ہو دا ذکر پکائیں ۔
سوز تے ساز محبت ہو وچ، باہو رل مل جائیں ۔

پہلا ہی توں کفر نہ جانے، کی بن آوے یارا ۔
دوجا کفر پچھانے کیکن، کی ہے اوہ ولّ-دارا ۔

ہے نزدیک مولٰی یا پہلاں، کفر ایہو متوالہ ۔
جو کجھ واضح ہویا تینوں، خود بینی دا چالا ۔

جے توں نال یکینے جانے، دوجا کفر پیارا ۔
تاں نہ پچھیں دوجی واری، کفرے دی گلّ یارا ۔

لا-یحتاج الے اﷲ، کردا کفر تیجا بھائی ۔
باجھوں خاص-ال-خاص کسے نوں، سمجھ نہ اس دی آئی ۔

اج کلھ میری نگری ایتھے، کافر واپھر آون ۔
اے دل توں بھی ہو جا کافر، ایماں آون جاون ۔

پہلا کفر پچھانے ہر کوئی، جانن اس نوں سارے ۔
ایپر دوجا کفر نہ جانے، کوئی یار پیارے ۔

کامل مرداں باجھ نہ جانے، کوئی اس نوں بھائی ۔
انساناں نے اس منزل وچ، بہت ہرانی پائی ۔

ایس ایمان اساڈے کولوں، اچھا کفر بتاون ۔
میں نہ کہیا عارف اگلے، سارے کہندے جاون ۔

دیکھ ہویا اوہ عارف کامل، کفر تیجا پا کے ۔
کفر تیجا مومن کردا، ظاہر باطن آ کے ۔

خاصاں دا ایمان مکمل، کفر کیجا آیا ۔
باجھوں خاص-ال-خاص کسے نے، بھیت نہ اس دا پایا ۔

واہ واہ مخبر دلبر لالا، نور نور اجالا ۔
جس دے جیہا کوئی ناہیں، جگّ وچ خوبیاں والا ۔

مینوں خبر نہ آہی کائی، سوہنے والی کوئی ۔
لٹیا جد اس دل میرے نوں، پکڑ دلے نوں ہوئی ۔

کوئی قرار نہ دل وچ آوے، ہجر فراق ستایا ۔
اوہو جانے جو کجھ میرے، دل دے وچ سمایا ۔

سڑ بلیاں وچ درد فراقاں، کوئی آرام نہ پاواں ۔
دوزخیاں دے وانگن ہویا، بے آرام نتھاواں ۔

عشقَ تیرے دے غم وچ دلبر، رو رو جان وننجائی ۔
ایڈی سختی لایق ناہیں، یاراں اتے بھائی ۔

طور پہاڑ اتے جا موسیٰ، ملدا اپنے جانی ۔
پڑدے باجھوں جا کے اوتھے، سندا راز نہانی ۔

طور الست اضل تھیں ملیا، عاشق صادق تائیں ۔
دمدم لکھ لکھ اﷲ کولوں، ملدیاں رہن دوائیں ۔

مومن دا دل عرش الٰہی، نال یقین پچھانی ۔
سرور عالم نے فرمایا، خاص-ال-خاص زبانی ۔

بیضہ ہے ناسوتی ایہہ دل، کامل مرداں والا ۔
جس دے اندر سر لاہوتی، رکھے نت اجالا ۔

خاص-ال-خاص پچھانے بندہ، این اسرار الٰہی ۔
جو کجھ ہے سو ایہو ہے، پر پڑدے اندر بھائی ۔

ایس وجود انسانی وچوں، نکلے نور سجن دا ۔
باجھوں سالک واقف ناہیں، کوئی بھی اس گلّ دا ۔

جے دلبر نہ لبھے تینوں، بے امید نہ ہوویں ۔
بولی ماہی والی سن سن، اگے اگے ہوویں ۔

تیرے نال محبت رکھدا، ہر دم خوبیاں والا ۔
خوف نہ کھاویں، ناز دکھاں دا، جھڑکاں وچ متوالہ ۔

معشوقاں دے راز نہ جانے، کوئی وچ زمانے ۔
واقف راز ہوسیں نہ موڑیں، گردن یار سیانے ۔

محبوباں دے رازاں داؤں، بے دل رمزاں پاون ۔
جھڑکاں کھاون تے خوش ہوون، نیڑے نیڑے جاون ۔

جے توں عشقے بازی لائی، چشم اگھاڑ شتابی ۔
جا کے دیکھ تجلا نوری، چمک دمک ماہتابی ۔

ظلم اٹھائے باجھوں رستہ، عشقے ہتھ نہ آوے ۔
اہل-وفا بن اس راہ اندر، کوئی ناہیں جاوے ۔

جے توں چاہیں راہ سپھائیں، ظلموں خوف نہ کھاویں ۔
راہ-مسپھا، ظلم اٹھائے، باجھوں ہندا ناہیں ۔

اے دل عشقَ محبت اندر، جے توں چلنا چاہیں ۔
اس منزل وچ راہ مسپھا، بن ظلموں نہ پائیں ۔

کر کے صاف دل توں پہلاں، رکھیں قدم اگیرے ۔
باجھ صفائی دل دے ایہہ راہ، ہتھ نہ عاصی تیرے ۔

ظلم اٹھائے باجھوں ایہہ راہ، اے دل ناہیں ملسی ۔
بکھڑا رستہ ظالم باجھوں، ہور کوئی نہیں چلسی ۔

سو ہزار سجن دے عاشق، ساڈا یار اکلا ۔
کوئی نہیں غمخوار کسے دا، باجھوں ذات ہو اﷲ ۔

مولٰی باجھوں نال کسے دے، مول پریت نہ لائیں ۔
ماہی وچ محبت دیکھیں، غیراں وچ نہ پائیں ۔

جیہڑے رشتے ناطے آہے، سبھنا تھیں دل چکیا ۔
اہل وفا نہ ڈٹھا کوئی، تاں ماہی ول ڈھکیا ۔

یاراں سنگ یارانے لا کے، ازمائش وچ پایا ۔
عشقَ الٰہی باجھوں کوئی، مشکل نظر نہ آیا ۔

لکھ ہزاراں یاراں اندر، اکو کافی آیا ۔
ہور کوئی غمخوار نہ لبھا، تاں اکو گل لایا ۔

کیا توں کھدبینی آپنی دا، واقف ہرگز ناہیں ۔
لوکاں تھیں بھی سنیا ناہیں، زکروں ہر ہر جائیں ۔

مڑ مڑ اگے پچھے دیکھیں، اپنا آپ سلاہیں ۔
بھیڑے کم اجیہے کر کے، درد سرے وچ پائیں ۔

راز خدی دا تیرے تائیں، واضح کر دکھلاواں ۔
سن میرے تھیں نیک خصائل، جو کجھ آکھ سناواں ۔

ہر اک کم تیرا خدبینی، نفس-پرستی ساری ۔
پا کے کپڑے پہن امامے، زینت دسیں بھاری ۔

اپنا آپ پوجن دی، اے بے خبر خبر نہ کائی ۔
خواہش اپنی اپنے کولوں، حاصل کر لے بھائی ۔

پا پوشاک سجاویں تن نوں، خواہش نفس منا کے ۔
نیک نظر نہ تکسی کوئی، تیرے ولوں جا کے ۔

خدبینی تھیں فارغ ہو کے، تقوے دا کر پردہ ۔
شرم حیا تھیں زینت کر کے، مالک ہو جا گھر دا ۔

جے کر چاہیں دوہیں جہانی، عشرت عیش مدامی ۔
ٹھگی تے ٹھگبازی چھڈّ کے، دولت ملسی عامی ۔

جو مجہولاں والے کپڑے، پاؤنے چاہیں یارا ۔
صوفی ہو کے صوفیاں والا، پہن لباسا پیارا ۔

ایہہ باریکی جان اپنی تے، ساری ورت نباہیں ۔
خاص ماہی دیاں ساریاں گلاں، میری اک بھی ناہیں ۔

جد دا دلبر تیری منزل، اندر قدم اٹھایا ۔
رو رو حالَ گوایا اپنا، پھیر تدھے نہ پایا ۔

رو رو عشقے وچ مر مکیا، خبر کسے نوں ناہیں ۔
ہو غمخوار بیمار ہویا میں، کوئی پچھدا ناہیں ۔

نہ کوئی حالَ میرے دا واقف، نہ کوئی جان پچھانے ۔
پتھر دل دلبر بھی اوویں، سو افسوس نہ مانے ۔

بے شک ہے مردار کمینہ، سارا دنیانخانا ۔
میں حیران ہویا نہ جانے، ایہہ مردار زمانہ ۔

پر افسوس نہ جانے کوئی، نہ مینوں دس آوے ۔
خوشبو وصل ماہی دی مینوں، ایسے راہوں آوے ۔

ہر اک حالت اندر جلوا، ماہی والا چاہواں ۔
ہر اک صورتَ اندر صورتَ، ماہی دی بٹھلاواں ۔

مکھڑے سوہنے ماہی باجھوں، دل وچ شوق نہ کائی ۔
نور جمال ماہی دا ڈھونڈاں، دل وچ شوق ایہا ای ۔

ہر اک پاسے اگے پچھے، مینوں خبر نہ کائی ۔
تھائیں تھائیں ہر اک جگاہ، آوے نظر اہا ای ۔

عشقَ محبت دلبر کولوں، بھاویں مستی پائی ۔
مستی اندر بھی میں ڈھونڈاں، خال جمال الٰہی ۔

اس بن کوئی ناہیں میرا، رستہ عشقے والا ۔
ہر اک زرے اندر دیکھاں، اوہو خوبیاں والا ۔

باہو ہو دے اندر رل کے، تن من گھول گھمایا ۔
ایتھے اتھے ہستی اندر، باہو نظریں آیا ۔