پنجابی غزلاں اختر حسین اختر
1. کوئی سر نوں سولی چڑھا کے تے دیکھے
کوئی سر نوں سولی چڑھا کے تے دیکھے ۔
اوہناں نال نظراں ملاکے تے دیکھے ۔
وفا دی تے ہر لوڑ نوں پورا کردا،
مرے دل نوں اوہ آزما کے تے دیکھے ۔
بڑے مٹھے درداں دی سوغات ملدی،
کوئی یار دے در تے جا کے تے دیکھے ۔
اخیر اوہ وی دھرتی دی چھاتی 'تے ڈگے،
خیالاں دے پنچھی اڈا کے تے دیکھے ۔
مرا پلہ خالی دا خالی رہا اے،
ترے ناں تے سکے چلا کے تے دیکھے ۔
کسے مینوں عزت دی نظرے نہ ڈٹھا،
میں غیراں دے غم دل نوں لاکے تے دیکھے ۔
اوہ اپنی پناہ ڈھونڈ لیندا اے 'اختر'،
جو من اپنے وچّ جھاتی پا کے تے دیکھے ۔
2. وچوں ڈاہڈھا ڈولیا ہویا، اتوں اے مسرور
وچوں ڈاہڈھا ڈولیا ہویا، اتوں اے مسرور ۔
اج دا بندہ، کل دے بندے نالوں ودھ مجبور ۔
اس دنیاں دی رجی-پجی حالت، وانگ اس بوٹے-
پھلّ تے پھل لگن توں پہلاں جھڑ گیا جس دا بور ۔
اوس دن توں نال 'پیاکاں' ٹرکے وی نہیں ڈٹھا،
جد دے اسدے نین-شرابی کر گئے نے مخمور ۔
صاد-مرادی حالت وچّ وی جد اس جھلک وکھائی،
میریاں دو-نیناں نوں لگیا جلوا 'کوہتور' ۔
چاہواناں دی پرھیا دے وچّ پھیریاں ساتھوں اکھیاں،
انملی چاہت دا ملّ ایہہ پایا اس مغرور ۔
ایہہ تاں اپنی نہ-سمجھی سی، دوش نہیں سی اوہدا،
دل دے نیڑے سمجھیا اوہنوں، سی اکھاں توں دور ۔
ایہو دل ساگر توں ڈونگھا، ایہو نازک شیشہ،
زوراوراں دی زوراوری نے کیتا چکناچور ۔
اک ظالم دے پیار-وفار دی لجّ پالن دی خاطر،
دنیاں بھر دے طعنے-مہنے 'اختر' نوں منزور ۔
3. دل دیاں گلاں دل وچّ رکھیاں
دل دیاں گلاں دل وچّ رکھیاں ۔
کی دسیئے ؟ نہ جاون دسیاں ۔
دل دی پیڑ چھپاون دے لئی،
دل رووے، تے روون اکھیاں ۔
ایسیاں پیڑاں کون سہارے ؟
جو مارو، پر مٹھیآں-مٹھیآں ۔
ایہو پیڑاں سہندیاں-سہندیاں،
لکھاں 'حیراں' زہراں چکھیاں ۔
پر 'اختر' اج 'رانجھے' کتھے ؟
اج دیاں 'حیراں' کارے-ہتھیاں ۔
4. دنیاں والیاں نوں کیوں اپنے دکھ دی کتھا سنائیئے
دنیاں والیاں نوں کیوں اپنے دکھ دی کتھا سنائیئے ؟
بے-قدراں بے-درداں نوں کیوں محرم-رازرم بنائیے ؟
دنیاں والے آپ نمانے، ایہہ کی درد ونڈاون ؟
لے دے کے اک دکھ ہی رہِ گیا، اوہ وی کیوں گنوائیے ؟
ناغاں توں ودھ زہری دنیاں، سبھناں نوں ایہہ ڈنگے،
لکھ واری ازمائی نوں کیوں، مڑ-مڑ پئے ازمائیے ؟
کھا کھا تھکی، رجّ رجّ ہاری، پھر بھکھی دی بھکھی،
دل کردا اے بھر کے آہاں، دنیاں پھوک، مکائیے ۔
ساڈے دل دا روگ اولاّ، ایہدی پیڑ نرالی،
جنہاں ساڑ مکایا دل نوں، اوہناں دا غم کھائیے ۔
دکھاں-دردانں نے تاں مریاں وی نہیں پچھا چھڈنا،
پھر کیوں اپنے آپ نوں 'اختر' جیوندیاں مار مکائیے ؟
5. جو پلکیں موتی تلدے نے
جو پلکیں موتی تلدے نے ۔
اوہ حدوں باہرے ملّ دے نے ۔
اوہ بوٹے ٹاویں ٹاویں نے،
جو وچّ خزاں دے پھلدے نے ۔
جو پھلّ بنے سن ہاراں لئی،
اج وچّ خزاں دے رلدے نے ۔
اک پاسے پتھر موتی میں
اج ساویں ویکھے تلدے نے ۔
کی چلدا اے وس اوہناں 'تے،
جو منزل 'تے جا بھلدے نے ۔
جد 'اختر' زلف سنوارن اوہ
کئی راز حقیقت کھلھدے نے ۔
| |
