پنجابی شاعری احمد سلیم
1. لوری
(سریندر کور، پرکاش کور دی نظر)
سنجھیاں راہاں اتے تردے تردے
مینوں گیتاں دی اک مالا لبھی
مڑ سنجھیاں راہاں
سنجھیاں نہ رہیاں
مڑ اکھاں دے موتی
چانن دے پھلّ بن گئے
مڑ اک نعر دی سوہی چنی
ہنجھوآں دے ساگر وچ تردی تردی
جد کنڈھے تے آئی
اپنے حق لئی
اٹھیاں باہاں سنگ لہرائی ۔
گیتاں دی ایہہ سندر مالا
میرے سارے دکھڑے ونڈے
ویکھ نہ سکے
میرے پیریں کنڈے
جیوں ماں دی لوری
اپنے حق وچ اٹھیاں باہاں
ہور وی اچیاں ہو گئیاں نے ۔
2. کندھ
مڑ دھرتی رو رو آکھدی
تسیں سبھے میرے لال
کیوں لہو دیاں سانجھا توڑ کے
لائیاں جے غیراں نال ۔
جد بھائیاں باجھ نہ مجلساں،
جد یاراں باجھ نہ پیار
کی سوچ کے توڑے ساک جے
کیوں کھچی نے تلوار ۔
منہ موڑ کھڑا مہیوال وے
لئی مرزے کھچّ کمان ۔
اک پاسے ورقے گرنتھ دے
اک پاسے پاک قرآن ۔
اجے سوہنی ترسے پیار نوں
اجے حیراں لک لک رون
کیوں اینیاں بھیڑاں پین وے
جے دکھ سکھ سانجھے ہون ۔
3. لینن
راہاں دے سوداگر لدّ چلے
موڈھیاں اتے منزلاں دے عشقَ دا بھار
پیراں دی گردش کردی اقرار
کمبدا محلاں ماڑیاں دا جھوٹھ
مندے پیندے سبھے کوڑ وپار ۔
راہاں دے سوداگر لدّ چلے
پیراں وچ سنگلاں دا گیت
اکھاں وچ کروڑاں اکھاں دی پریت
ہوٹھاں اتے
انگنت ہوٹھاں دا جخمیں راگ
سوہے دناں دا وراگ
اک کوک، اک پکار
تے پڑائ
سولیاں، گولیاں، اکھڑے ساہ
تے پڑائ
اوکھیاں راہاں دی درگاہ ۔
اتھے قربان کرو
اقراراں دی جیؤندی جاگدی کتاب
اتھے قربان کرو
عمراں دی کمائی دا حساب
تے ونڈو
نظم دی ہوا نال وہندی
سگندھ باغی جوانیاں دی
تے جنگ کولوں کھوہ کے موڑ دیو
ماواں دیاں چھاتیاں نوں
بھراواں دیاں باہواں نوں
اوہناں دیاں دوستیاں
اوہناں دا پیار
منزلاں دے عشقَ دا بھار
اک ساز
تے آواز
جویں اوہدے دکھدے ہونٹھ
درد دیاں مشالاں دا گیت چھونہدے
تے اوہدیاں جاگدیاں اکھاں وچ
دھرتی ماں دے مہر دی اگّ بھڑکدی
تے اس اگّ دا گیت
اج سارے جگّ دا گیت
راہیا وے! جیؤندا رہسی تیرا
پیار
توں پورے کیتے سبھے قول-قرار
ماہیا وے ۔
4. اک ادھورا گیت
ساڈے کولوں کھوہ کے،
سارے حق عبادت والے
چن جی، بتّ تہاڈا
کاہنوں اوہلے ہویا ۔
شیشے وچ تریڑ پوے تاں
شیشہ ویکھن والا
اپنا چہرہ ٹٹیا ہویا ویکھے
ہتھ تہاڈے
میرے ٹٹے چہرے دی تقدیر اے چن جی
ہتھ اساڈے، کنڈے، سولاں، چھالے ۔
تھکے ہوون پیر تاں ڈول وی جاندے
بے خبری وچ
آپے، اپنیاں سدھراں رول وی جاندے
اج اوہناں نوں
پھر تہاڈی مہر دی لوڑ اے
پھر ہنھیرے دی چھاتی
چانن دی گوری مہک نوں ترسے
ہن ایہو دل منگے
شالہ سکھی وسن گورے چانن والے،
دکھاں دے پتھراں نال متھا بھندی
اجے تاں خلقت
بھکھ دی کالکھ دے ساگر وچ ڈبدی
اجے تاں خلقت
ننگے پنجر، ٹھردے پنڈے
اجے تاں روٹی کپڑے دے چانن نوں
سہکن
ہتھ تہاڈے ایہناں دی تقدیر
چن جی
ہتھ اساڈے کی اے؟
اپنے گھر ہنھیرا ہووے کوئی کیوں
راہواں دے وچ دیوے بالے ۔
| |
