سکھوندر امرت پنجابی گیت
زہر پیتا نہیؤں جانا
سولی چڑھیا نی جانا
اوکھا عشقَ دا سکول
تیتھوں پڑھیا نی جانا
ایہہ تاں جگّ نالوں وکھری پچھان بھالدا
سدا متھے اتے موت دا نشان بھالدا
کھنبھ عاشقاں دے نوچ کے اڈان بھالدا
ایہدا اک وی تسیہا
تیتھوں جریا نی جانا...
ایہناں پانیاں دا کوئی نہ کنارہ دسدا
دان آباد دسدا، نہ ہزارا دسدا
لمی حجراں دی رات نہ ستارہ دسدا
ایس بپھرے جھناں نوں
تیتھوں تریا نی جانا...
کم آؤ ندی ایتھے سوچ تے دلیل کوئی نہ
ایہدے راہاں وچ چھاں تے چھبیل کوئی نہ
ایتھے عاشقاں دی سنی دی اپیل کوئی نہ
ایہناں تتیاں تھلاں 'چ
تیتھوں سڑیا نی جانا...
ایہدے موہرے چلے عاشقاں دا زور کوئی نہ
ایہنوں دولتاں تے شہرتاں دی لوڑ کوئی نہ
ایہدے ورگا فقیر دسے ہور کوئی نہ
تیتھوں کنّ پڑوا کے
ٹھوٹھا پھڑیا نی جانا...
اوکھا عشقَ دا سکول
تیتھوں پڑھیا نی جانا...
ماں نے جھڑکی پیو نے جھڑکی
ویر میرے نے ورجی
میری نہیں پگدی من-مرضی
ایدھر کنڈے، اودھر واڑاں
ونھیاں گئیاں کومل ناڑاں
اک اک ساہ دی خاطر اڑیؤ
سو سو واری مردی
میری نہیں پگدی من-مرضی
سرجاں، پالاں، گود سمبھالاں
رات دنے رتّ اپنی بالاں
کلّ دے چانن خاطر اپنی
خاک چوں دیوے گھڑدی
میری نہیں پگدی من-مرضی
چرکھا کتاں، سوت بناواں
سوہے ساوے رنگ چڑھاواں
سبھ دے پنڈے پہرن پاواں
آپ رہاں میں ٹھردی
میری نہیں پگدی من-مرضی
بوٹے لاواں، پانی پاواں
سہرے گنداں، سکھ مناواں
جے کسے رکھ ’تے پینگھ جھٹاواں
پھیر نہ دنیاں جردی
میری نہیں پگدی من-مرضی
جے امبر دا گیت میں گاواں
شکرے روکن میریاں راہواں
زخمی ہوواں تے ڈگّ جاواں
رہاں میں ہؤکے بھردی
میرے نہیں پگدی من-مرضی
امڑی کہے پراہنی آئی
سسو کہے بگانی جائی
ساری عمر پتہ نہ لگیا
دھی میں کہڑے گھر دی
میری نہیں پگدی من-مرضی
گڑ پونی دی لوڑ نہ کوئی
نہ کوئی حکم تے نہ ارجوئی
دبن دی وی ہن نہیں کھیچل
جمنوں پہلاں مردی
میری نہیں پگدی من-مرضی
نی پھلاں ورگیؤ کڑیو!
نی پھلاں ورگیؤ کڑیو
نی چوبھاں جردیؤ کڑیو
کرو کوئی جیون دا حیلہ
نی تل تل مردیؤ کڑیو
تہاڈے کھڑن 'تے مایوس کیوں ہو جاندیاں لگراں
تے رکھ ویہڑے دے کر لیندے نے کاہتوں نیویاں نظراں
ایہہ کیسی بے بسی ہے بندیاں ککھاں ہی کیوں قبراں
ملے کیوں جون ہؤکے دی
نی ہاسے ورگیؤ کڑیو…
کوئی بوٹا کوئی سایہ تہاڈا کیوں نہیں بندا
تہاڈے سر محبت دا چندوآ کیوں نہیں تندا
کتے تاں انت وی ہوؤُ تھلاں دی ایس سلگن دا
نی بوٹے لاؤندیؤ کڑیو
نی چھاواں کردیو کڑیو…
سمیں دے نھیر نے نگلی تہاڈے پیار دی منزل
بھنور وچ ڈبّ گئی بیڑی نہیں ملیا کوئی ساحل
کدوں تک ہور تڑپیگی تہاڈے شوق دی پائل
جلاں وچ ڈبدیؤ کڑیو
تھلاں وچ سڑدیؤ کڑیو…
تہاڈی زندگی وچ کیوں ہنھیرا ہی ہنھیرا ہے
تہاڈے سینیاں وچ کیوں اداسی دا بسیرا ہے
کدوں کوئی اگمنا سورج کدوں چڑھنا سویرا ہے
نی دیوے دھردیؤ کڑیو
نی چانن کردیو کڑیو…
تہاڈی اکھ دا سپنا حقیقت وچ کدوں بدلو
کہ ایہہ در-در زمانے دی محبت وچ کدوں بدلو
تے آدم-ذات دی ہنسا حفاظت وچ کدوں بدلو
نی گھوڑیاں گاؤندیؤ کڑیو
گھڑولیاں بھردیؤ کڑیو…
نی پھلاں ورگیؤ کڑیو…
(اس رچنا 'تے کم جاری ہے)
| |
