Punjabi Kavita
Giani Kartar Singh Kalaswalia

Punjabi Kavita
  

Punjabi Poetry of Giani Kartar Singh Kalaswalia

پنجابی کویتا گیانی کرتار سنگھ کلاسوالیا

1. اک پٹھان دی ساکھی

کتک ماہ ستگورو دمدمے بیٹھے دور اک پٹھان جا رہا سی جی ۔
کجھ کچھّ دے وچّ دبایا ہویا ایہنوں پکڑ لیاوو گراں کیہا سی جی ۔
سکھاں پکڑ آندا، گراں پچھیا جاں کچھے مار توں کیہ لے گیا سی جی ۔
بہت وار جاں کیہا کرتار سنگھا انت فٹّ کے اوہ رو پیا سی جی ۔

تتھا

میں پیر جی بچہ پٹھان دا ہاں ساڈے وچّ ہے جوہر سمایا ہویا ۔
سانوں منگنے دی جاچ آوندی نہیں پر بھکھ نے بہت ستایا ہویا ۔
لبھا کجھ ن کھان نوں بہت پھریا اندر بھکھ نے بھامبڑ مچایا ہویا ۔
جھلکے پیٹ دے لئی کرتار سنگھا میں کتے دا ماس دبایا ہویا ۔

تتھا

گراں آکھیا، سٹّ دہ، مرد تائیں ہے حرام، بھائی مردار کھانا ۔
رہُ پاس ساڈے ملن اٹھ آنے دوئں ویلے پرساد سوار کھانا ۔
ایہہ سارا بے کاری دا دکھ خانا ہے چاہیدا کرکے کار کھانا ۔
کوئی کر کمائی کرتار سنگھا ایویں نہیں ملدا مزیدار کھانا ۔

واک کوی

جدوں اٹھ آنے روز ملن لگے سارا بھکھ دا دکھ پچھان بھلا ۔
رجّ کھائے تے مچھاں مروڑ چھڈے اوکھا سماں اوہنوں انت آن بھلا ۔
پنج دمڑے اوس دے روز ہو گئے تنگی ترشی ساری پٹھان بھلا ۔
خاں صاحب بن گیا کرتار سنگھا کھائِ خرچے، دکھ جہان بھلا ۔

پٹھان نے اک دن حضور آ کے سوال کرنا

اک دن کہندا صاحب عرض میری گھاٹا آپ نوں وچّ جہان کوئی ن ۔
دنیاں دولتاں شاہی سامان سارے کیتا جاوندا ظاہر بیان کوئی ن ۔
کھانا کھاوندے چنگا بہشت نالوں تہاڈے جیہا سخی سلطان کوئی ن ۔
پھیر پیری مریدی دا انت بھی نہیں کسے گلّ دا فکر دھیان کوئی ن ۔
کیہ وجا، میں روز ہی تکدا ہاں تہاڈے دل دے وچّ گمان کوئی ن ۔
عیشاں اشرتاں وانگ امیراں دے نہیں کام کرودھ دی مولوں پچھان کوئی ن ۔
آؤن لکھاں تاں خوشی نہیں تسیں ہندے لکھاں جان تاں غم نشان کوئی ن ۔
عیب کوئی نہیں ڈٹھا کرتار سنگھا ایس گلّ دا مینوں گیان کوئی ن ۔

تتھا

میں لون روٹی مساں کھاوندا ہاں مینوں پیر جی کام ستاوندا اے ۔
من بدیاں دے ولّ دوڑدا رہے پر ناریاں سدا تکاوندا اے ۔
اؤہنوں مار لواں اؤہنوں لٹّ لواں ایہو من میرے وچّ بھاوندا اے ۔
جدوں آپ ولے نظر ماردا ہاں میرا من حیران ہو جاوندا اے ۔
ودھ پریاں توں آون عورتاں بھی کسے چیز دا انت نہ آوندا اے ۔
دور کرو ایہہ بھرم کرتار سنگھا میرا من کہندا شرماوندا اے ۔

ستگوراں نے پٹھان دی تسلی کرنی

گراں آکھیا دسانگے پھیر کدے دیئیں آپ ہی یاد کرائِ خانا ۔
پنج دس دن ایویں ہی گزر گئے گراں آکھیا سہج سبھائِ خانا ۔
تیرے نال ہے ساڈا پیار بنیاں پر، کرے تقدیر جدائ خانا ۔
دس دن رہِ گئے تیری زندگی دے گئی موت تیری نیڑے آئِ خانا ۔
کھان پین نوں جو کجھ دل کردا سانوں دسّ اوہ دئیے دوائ خانا ۔
رہِ جائ ن ہوس کرتار سنگھا کھا پی تے لے ہنڈھائ خانا ۔

تتھا

سندے سار پٹھان دی خانیوں گئی اٹھ ڈیرے دے ولّ مرجھائ گیا ۔
کہنا پیر دا کدے نہیں جھوٹھ ہونا وقت مرن دا نیڑے ہی آئِ گیا ۔
کھانا پینا حرام ہو گیا سارا غم اوسدے چہرے تے چھائ گیا ۔
موت سامھنے کھڑی کرتار سنگھا سبھ کجھ ہی بھلّ بھلائِ گیا ۔

تتھا

دونہہ تناں دناں وچّ نال غم دے اڈّ رنگ پٹھان دا پھوک ہویا ۔
دنے چین ن رات نوں نیند آوے چہرہ بدل گیا پیلا بھوک ہویا ۔
نال غم سریر آ گھٹن لگا تپ غمی دا گرد آ شوک ہویا ۔
اچھا کچھ ن لگے کرتار سنگھا شیشہ دل دا ٹٹّ دو ٹوک ہویا ۔

تتھا

چوتھے دن بلایا گورو جی نے ہسّ پچھدے کیہ بیماری ہوئی ۔
تیرا رنگ ڈاڈھا پیلا بھوک ہویا کیوں غم لگا کیہ لاچاری ہوئی ۔
کہندا پیر جی ہن میں مر جانا میرے واسطے موت دی تیاری ہوئی ۔
کھان پین نوں کجھ ن دل چاہے اوسے دنو ڈاڈھی بے قراری ہوئی ۔
اکھاں اگے آ رہا امال نامہ عاقبت ہے جاپدی بھاری ہوئی ۔
جانا سبھو ہی چھڈّ کرتار سنگھا نیکی کوئی بھی ن عمر ساری ہوئی ۔

گورو جی

تیرے سوال دا ایہو جواب خانا ذرا دل دے وچّ وچار بھائی ۔
چونہ دناں توں موت دا نام سنیاں چھڈّ دتے نیں کار وہار بھائی ۔
کھانا پینا سونا بہنا بھلّ گیا رنگ ہویا وانگ وسار بھائی ۔
سانوں جمدیاں ہی ساڈے ستگورو نے دتی سامھنے موت دکھار بھائی ۔
مایا موہ دے وچّ کی چتّ لگے گھوڑے کال دے سدا اسوار بھائی ۔
درشٹمان سارا ناسونت لکھیا ایہدے نال کی پانا پیار بھائی ۔
ہردا شدھ پٹھان دا ہوئِ گیا گئے دل دے نکل وکار بھائی ۔
جہنوں یاد ہے موت کرتار سنگھا بکل اوس دی وچّ کرتار بھائی ۔