Dr Harbhajan Singh
ڈاکٹر ہربھجن سنگھ

Punjabi Kavita
  

ڈاکٹر ہربھجن سنگھ

ڈاکٹر. ہربھجن سنگھ (18 اگست 1920 - 21 اکتوبر 2002) پنجابی کوی، آلوچک، سانسکرتک ٹیکاکار، اتے انووادک سن ۔ اوہناں دا جنم لمڈنگ، آسام وچّ ماتا گنگا دیئی اتے پتا گنڈا سنگھ دے گھر ہویا ۔ پتا دی بیماری کارن پریوار نوں لاہور آؤنا پیا، جتھے اوہناں نے گوالمنڈی وچّ دو مکان خریدے ۔ اوہ اجے چار سالاں دا وی نہیں سی ہویا کہ اوہناں دے پتا، ماں اتے دو بھیناں دی موت ہو گئی۔ اوہناں دی پالنا اوہناں دی ماسی نے کیتی ۔ اوہ اچھرا، لاہور وچّ رہندی سی ۔ ہربھجن سنگھ نے اچّ سکھیا کالج جان بناں حاصل کیتی۔ اوہناں کول انگریزی اتے ہندی ساہت وچّ دو ڈگریاں سن ۔ اوہناں دا پی ایچ ڈی تھیسیس گورمکھی لپی وچّ ہندی کویتا بارے وچار-ومرش سی۔ اوہناں دیاں پرمکھ رچناواں ہن؛کاوَ سنگریہہ: لاساں، تار تپکا، ادھرینی، نہ دھپے نہ چھاویں، میں جو بیت گیا، سڑک دے صفے اتے، رگبانی، میری بولی تیرے بول، ٹکیاں جیبھاں والے، متھا دیوے والا، رکھ تے رشی، میری کاوَ یاترا، چوتھے دی اڈیک، ماواں دھیاں، نکّ سکّ، علف دوپہر، ریگستان وچّ لکڑہارا؛ وارتک: نربھؤ نرویر (سفرنامہ)،پیار تے پریوار، میری پسند، دھپے بلدا دیوا، چولا ٹاکیاں والا (سوے-جیونی)؛ آلوچنا: اک خط تیرے ناں، ساہتّ شاستر، ملّ تے ملانکن، ادھٔین تے ادھیاپن، رچنا-سنرچنا، روپکی، پارگامی، پورن سنگھ (رچنا-ورچنا) ۔

ڈاکٹر ہربھجن سنگھ پنجابی شاعری

اہلے اہلے
اگی اگی نی پار لوی لوی دھپّ
اوس گلی ’چوں لنگھ فقیرا
اساں تاں رہنا پنجرے
اسیں تاں جندیئے دو مٹیاں ہاں
اکھیاں 'چ اکھیاں نوں پا
اک سورج بدنامی دا
ایشور – احمد سلیم
ستگور مہر کرے
سڑک دے صفے اتے
صاحب دے آئے فرمان
ساڈے ویہڑے آ ماہیا
سوں جا میرے مالکا
کتھے گئیاں بھیناں
کی لینا ایں ؟
کجھ کہیئے
کوئی نہیں دسیگا
کھوہاں دی گفتگو
جدوں تکّ دم 'چ دم باقی رہے گا
جھناں
توں تریوں سورج استیا
تیری گلی ونجارے آئے
دوبارہ آواں
دھرتی دے ہیٹھاں
نکا جیہا دیوا اندر بلدا
نی سئیؤ ! سورج کون بجھائے
نین تاں ونہدے
پراں نوں بنھ کے پربت بے بسی دا
فوجاں کون دیس توں آئیاں
بدیاں بدنامیاں تھانیں
بول سجن تیرے مٹھڑے مٹھڑے
من پردیسی ہوئے
مردانہ بولدا ہے
مائی نی کہ امبراں 'چ رہن والیئے
ماں
ماں ہوئی متریئی
مٹی کہے گھمار نوں
میرا بچپن
میرے گیت نوں کہنا
میں دھرتی دکھیاری
میں راہاں دی منگدا خیر
راہ وچ آئی رات چاننی
راتیں تاریاں دے نال
راما نہیں مکدی پھلکاری
وے میں بھری سگندھیاں پون

Dr. Harbhajan Singh Punjabi Poetry/Shayari

Akkhian Ch Akkhian Nu Pa
Asaan Taan Rehna Pinjre
Aseen Taan Jindiye Do Mittian Haan
Badian Badnamian Thani
Bol Sajan Tere Mitthre
Dharti De Hethan
Dubara Aanwan
Faujan Kaun Des Ton Aaian
Ik Suraj Badnami Da
Ishwar-Ahmed Saleem
Jadon Tak Dam Ch Dam Baki Rahega
Jhana
Khuhan Di Gufatgu
Ki Laina Ein ?
Kitthe Gaian Bhaina
Koi Nahin Dasega
Kujh Kahiye
Maan
Maan Hoi Matrei
Main Dharti Dukhiari
Main Rahan Di Mangda Khair
Man Pardesi Hoye
Mardana Bolda Hai
Maye Ni Ki Ambaran Ch Rehan Waliye
Mera Bachpan
Mere Geet Nu Kehna
Mitti Kahe Ghumar Nu
Nain Taan Vinhde
Nikka Jiha Diva Andar Balda
Ni Sahio Suraj Kaun Bujhaye
Os Gali Chon Langh Faqira
Paraan Nu Bannh Ke Parbat
Raatin Tarian De Naal
Rah Vich Aai Raat Chanani
Rama Nahin Mukdi Phulkari
Saade Vihre Aa Mahia
Sahib De Aaye Pharmaan
Sarak De Safe Utte
Satgur Mehar Kare
Saun Ja Mere Malka
Teri Gali Vanjare Aaye
Toon Turion Suraj Astia
Uggi Uggi Ni Paar
Uhle Uhle
Ve Main Bhari Sugandhian Paun