پنجابی غزلاں عالیہ بخاری ہالہ
1. جیون صحرا وچّ نہ لبھیا، سانوں سایہ کوئی وی
جیون صحرا وچّ نہ لبھیا، سانوں سایہ کوئی وی ۔
اوکھا پندھ ہیاتی دا 'تے، نال نہ آیا کوئی وی ۔
بے شک اس دے دل دی دھرتی، بنجر کھیتی ورگی اے،
جس بندے نے پیار دا بوٹا، نہ سی لایا کوئی وی ۔
پیار بھرے دو بول تے اک نماں جیہا ہاسہ الفت دا،
ساڈے لئی تاں اس توں ودھ کے نہیں سرمایہ کوئی وی ۔
غیراں نے تے پیار وی دتا، عزت وی اپنائت وی،
سجناں توں دکھ دتے ساڈا، پیار نہ پایا کوئی وی ۔
جد توں 'لفظ' محبت میری سمجھ 'چ آیا اے 'ہالہ'،
لگدا ای نہیں مینوں تے ہن شخص پرایا کوئی وی ۔
2. مرے حالَ تے انج سی یاراں دا ہاسہ
مرے حالَ تے انج سی یاراں دا ہاسہ ۔
جیوں چڑیاں دی موتے گنواراں دا ہاسہ ۔
خزاواں دے قیدی نے انج عمر کٹی،
کہ رو-رو کے تکیا بہاراں دا ہاسہ ۔
میں تقدیر دا جو سہارا سی لیتا،
تے تقدیر ہیسی مکاراں دا ہاسہ ۔
کدی زندگی موت دی جنگ دے وچّ،
توں تکیا ای ہوسی بیماراں دا ہاسہ ۔
ہمیشاں توں پھلاں تے 'ہالہ' ٹری ایں،
لے اج دیکھ لے توں وی خاراں دا ہاسہ ۔
3. سچا کلمہ پڑھکے اس دے ناں دا
سچا کلمہ پڑھکے اس دے ناں دا ۔
جڑھ توں پھڑکے بوٹا پٹ گناہ دا ۔
رانجھیا جوگن بن تے جاں تیرے لئی، پر-
باجھ مرے نہیں سرنا میری ماں دا ۔
ایئر-کنڈیشن کمرے وچّ دم گھٹدا اے،
میں عادی رکھاں دی ٹھنڈھڑی چھاں دا ۔
مہر، محبت اتے وفا ملّ ملدے نے،
ایتھے ہندا ہے ویوپار دلاں دا ۔
ویلے سر چپّ وٹّ لئی سی 'ہالہ' توں،
کی فائدہ ہن مگروں کیتی ہاں دا ۔
4. جتھے لبھی چھاں، اتھے ای بہہ گئی آں
جتھے لبھی چھاں، اتھے ای بہہ گئی آں ۔
'عشقَ' ہراں دے اوکھے پینڈے پے گئی آں ۔
ایہہ نہ سمجھ ترا ہتھ میتھوں اتے وے،
تینوں اپنا سمجھ کے، جرم وی سہِ گئی آں ۔
اوہنوں سنگی سمجھ سامان چکایا سی،
اوہ نسّ گیا، میں کھلی-کھلوتی رہِ گئی آں ۔
اوہ وی چڑھدے پانی وانگر آیا سی،
میں وی کچیاں کندھاں وانگر ڈھیہہ گئی آں ۔
'ہالہ' پہلاں منزل ساہویں دسدی سی،
راہ بر لبھا، تاں میں دیکھو رہِ گئی آں ۔
5. اوچ-نیچ پھر کیوں اے جیکر، سبھ دا دیون ہار اے اکو
اوچ-نیچ پھر کیوں اے جیکر، سبھ دا دیون ہار اے اکو ؟
داتا دا دربار اے اکو ! اوہ سچی سرکار اے اکو ۔
اک نوں لگے ہاسیاں ورگی، اک نوں ہاواں ورگی لگے،
دل دا موسم اپنا-اپنا، گھنگروں دی چھنکار اے اکو ۔
اس دے پیار دی تانگھ نے میتھوں، پیار کرایا ہر بندے نوں،
ونڈ چھڈیا جس نوں ناواں وچّ، جے سوچو تاں 'پیار' اے اکو ۔
جھوٹھ، فریب، غریبی سارے، لٹن-مارن دے قصے ہن،
سرناویں وکھرے-وکھرے نے، باقی دا اخبار اے اکو ۔
میں کوئی بھیس وٹایا کیوں نہ ؟ جھوٹھ 'تے پردہ پایا کیوں نہ ؟
لوکیں میتھوں ڈردے 'ہالہ' میرا اندر-باہر اے اکو ۔
| |
